Tom IV, LIV

Zaczynam się poważnie zastanawiać, czy warto w ogóle dalej marnować pieniądze na wspieranie polskich wydawnictw mangowych. Najpierw Dango i ich "profesjonalna" obsługa oraz kiepska jakość Hidamari, a teraz Waneko i kolejna porażka tomiku Kuroshitsuji. Zachęcam Was do wzięcia pod rozwagę, czy na pewno chcecie wspierać takie badziewie. Naprawdę aż żal patrzeć. Ci ludzie nazywają siebie profesjonalistami, a w gruncie rzeczy robią więcej błędów niż studenci edytorstwa w swojej pierwszej edycji książkowej. Żałosne, żałosne, żałosne! A wiecie, co jest najgorsze? Banda nastolatków-ignorantów, która zamiast zauważyć błąd i opowiedzieć się po stronie tych, którzy nie milczą na ten temat i chcą mieć coś dobrej jakości, ślepo bronią wydawnictwa. Właśnie przez takie zachowania jakość mang spada. Przez to, że mnóstwo ludzi godzi się na coś takiego, bo "nic nie jest bezbłędne, więc po co się czepiać." A no po to, że kiedyś tak nie było. Kiedyś wydawcy starali się tworzyć rzeczy możliwie najlepsze, teraz myślą tylko o swoich portfelach. Żałosne, żałosne, żałosne. Mam nadzieję, że któregoś dnia oni wszyscy odpowiedzą za swój absurdalny brak profesjonalizmu. 

To tyle moich żali na dziś. Mam nadzieję, że Wy należycie do tej grupy, której zależy na jakości mang.

Miłego rozdziału :*.

=======================

Demon przygotował kąpiel pełną aromatycznego, różanego olejku z nutą delikatnej wanilii i kilkunastocentymetrową warstwą piany. Następnie rozebrał swoją panią i położył ją w wannie. Zmienił rękawiczki z materiałowych na gumowe, zdjął z siebie marynarkę i podwinął rękawy koszuli. Tak przygotowany klęknął przy balii i sięgnął po gąbkę, nasączając ją ulubionym mydłem w płynie Elizabeth.

Dziewczyna zanurzyła się w wodzie po sam podbródek i oparła się wygodnie, wysuwając ręce za wannę. Zamknęła oczy i przez chwilę delektowała się mieszanką przyjemnych zapachów niesioną po wnętrzu przez gorące, wilgotne powietrze. Potrzebowała takiej ciepłej, relaksującej kąpieli. Czuła, jak jej mięśnie powoli się rozluźniają, skóra nasiąka wodą, a olejek okrywa ją delikatną, śliską powłoczką. Chociaż w całej łazience czuć było niezwykle intensywny, różany zapach, ona wciąż potrafiła odróżnić go od nęcącej nuty tajemniczości kwiatu, którą wydzielało ciało jej służącego. Nie wiedziała, jak on to robił, ale pachniał najcudowniej na świecie. Nic innego nie potrafiło jej tak dobrze uspokoić, wzbudzając niesamowite poczucie bezpieczeństwa.

Demon wyciągnął rękę, a Lizz chwyciła ją w nadgarstku i otworzyła oczy, by spojrzeć w twarz Sebastiana.

— Gdybym kazała ci do mnie dołączyć, co byś zrobił? — zapytała zaciekawiona, ciągnąc go za krawat.

Kiedy znalazł się tuż wanną, brudząc się w pianie, dziewczyna zamoczyła go i zaczęła się śmiać. Michaelis nie podzielał jej entuzjazmu. Westchnął ciężko i zdjął z siebie przemoczoną część garderoby, karcąco spoglądając na swoją panią. Nie miał jednak serca jej ganić, wydawała się radosna, a on obawiał się, że uwagą mógłby to zepsuć, a przecież nie zrobiła nic aż tak złego. Albo zwyczajnie miękł.

— Gdyby wydała mi panienka rozkaz, nie miałbym innego wyjścia. Jeśli to byłaby jednak propozycja, kulturalnie bym panience odmówił.

— Ale dlaczego? Nie chcesz się ze mną wykąpać?

— Nie wypada mi.

— Bzdura, demonie. Spać ze mną w łóżku też ci nie wypadało, a jednak to zrobiłeś — burknęła obrażona i zanurkowała w balii, ostentacyjnie wydychając powietrze, by stworzyć mnóstwo bąbelków, które pękaniem na lustrze wody miały oznajmiać jej niezadowolenie.

Kamerdyner czekał spokojnie, aż dziewczyna wynurzy się z powrotem, a kiedy upewnił się, że będzie go słyszała, kontynuował:

— To zupełnie inna sytuacja. Wtedy tego panienka potrzebowała, teraz jedynie spełniałaby panienka swoją zachciankę.

— Ale służący są od tego, żeby spełniać zachcianki swoich panów, prawda?

— Więc chce panienka, żebym się rozebrał i do panienki dołączył, czy tak?

Lizz poruszyła się nerwowo i mruknęła coś pod nosem. Przeczesała włosy dłonią, spojrzała na pianę i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie i w rezultacie patrzyła tylko na demona, eksponując rząd równych, białych zębów i różowiutki język.

Rozbawiony Michaelis postanowił zabawić się nieco kosztem nastoletniej szlachcianki. Wstał i zaczął się rozbierać – tak samo, jak zrobił to, kiedy chciała, by z nią spał. Wiedział, że dziewczyna się zawstydzi. Nie sądził jednak, że zacznie piszczeć w popłochu i próbować uciec na drugi koniec wanny. Wylała mnóstwo wody, nabiła sobie siniaka, a potem wreszcie krzyknęła:

— Tylko sobie z tobą pogrywam! Nie rób tego! Nie waż się tego robić! Głupi demon!

— Ach tak… Rozumiem. Przepraszam — powiedział zawiedziony Sebastian, smucąc się teatralnie. Zapiął z powrotem guziki koszuli i sięgnął po gąbkę.

Do końca kąpieli Elizabeth nie składała mu już więcej dziwnych propozycji. Za bardzo się obawiała, że zrobi to, o co poprosi. Właściwie nie wiedziała dokładnie, po co to wszystko robiła. Tłumaczyła sobie, że była zwyczajnie ciekawa jego reakcji, ale gdzieś w głębi siebie czuła, iż nie była to cała prawda. Nie wierzyła jednak, że naprawdę chciała, by wykonał jej polecenia. Na myśl o kąpieli z lokajem wpadała w straszliwy popłoch. Dotyk jego nagiej skóry, brak drogi ucieczki i nawet jakiegokolwiek kawałka materiału, którym mogłaby się od niego odgrodzić, była zwyczajnie przerażająca. I chociaż z jednej strony pragnęła znaleźć się w takiej sytuacji, to z drugiej miała całkowitą pewność, że – tak, jak powiedziała Michaelisowi już wcześniej – nie była na to gotowa. Jej ciało i instynkt może tak, lecz rozsądek i dusza wciąż potrzebowały czasu, by się z tym wszystkim oswoić. Na dodatek otwartość demona wcale jej nie pomagała. Byłoby dużo łatwiej, gdyby sam był niepewny i wstydliwy, ale na to raczej nie mogła liczyć. Był zbyt doświadczony, by mogła go onieśmielić kaleka, ludzka nastolatka.

Lizz postanowiła nie ryzykować już tego dnia. Nie przeszkadzała Sebastianowi w myciu jej, ubieraniu ani kładzeniu do łóżka. Pożegnała kamerdynera i kazała mu przyjść przed wschodem słońca, by ją obudzić. Wiedziała, że sama nie da rady zwlec się z łóżka, za to służący był mistrzem w zmuszaniu jej, by wstała. Całe lata uporczywie walczyła z nim każdego ranka. Zawijała się w kołdrę, szarpała, chowała pod łóżko, płakała – nic nie działało na pozbawionego skrupułów demona, w którego obowiązku leżało wypełnienie rozkazu swej pani. Dlatego właśnie nie musiała się o nic martwić, gdy tylko wydała polecenie. Z zaśnięciem też nie miała problemów, czego się zupełnie nie spodziewała, nastawiona na długotrwałe rozmyślanie o sprawie z Taiem. Tego dnia los był dla Elizabeth niezwykle łaskawy i udało jej się opłynąć do krainy snów w ciągu zaledwie kwadransa.

~*~

James wstał wraz ze słońcem. Przygotował cały bagaż, rozejrzał się, czy na pewno niczego nie zostawił i wyszedł z sypialni. Zatrzymał się dopiero w głównym holu, niedaleko drzwi, zerkając wyczekująco w stronę schodów. Wiedział, że przyjaciółki mogą nie dać rady, ale mimo to chciał dać im szansę, by mieć czyste sumienie. Przez podłużne okna do wnętrza pomieszczenia wpadały snopy pomarańczowego światła, oświetlając finezyjne rzeźby, które rzucały cienie na błyszczącą posadzkę. James musiał przyznać, że hol był naprawdę piękny, choć różnił się nieco od tego, jakim go zapamiętał. Na dodatek ten poranny klimat wprawiał go w niezwykle melancholijny nastrój. Obiecywał sobie, że kiedy tylko rozwiąże sprawę, wróci tu, by znów spędzić czas z Elizabeth i Tomoko. Pragnął wreszcie odnowić stare znajomości, potrzebował tego, czuł to w sercu.

— Pędzimy! — Usłyszał donośny krzyk Lizz.

Po chwili znalazła się przy schodach, w towarzystwie księżniczki i kamerdynera, a za moment cała trójka stała już u jego boku.

— Nie sądziłeś chyba, że to przeoczymy? Musimy się upewnić, że na pewno pojechałeś! — śmiała się nastolatka.

— Nawet przez chwilę w to nie wątpiłem.

Michaelis wziął jego bagaże, a Jamie poprowadził wózek hrabianki przed posiadłość, gdzie czekał już siedzący na wozie Frederic. Nastolatki życzyły przyjacielowi powodzenia, wymuszając na nim, że będzie regularnie pisał listy. Lizzy nie lubiła długich pożegnań, dlatego ograniczyła się do pozdrowienia i zaproszenia go do siebie, kiedy już załatwi sprawę.

Tomoko była bardziej wylewna. Rzuciła się na szyję blondyna, powtarzając, by pisał, dbał o siebie, uważał i nie dał się skrzywdzić. Wręczyła mu jeden ze sowich szczęśliwych amuletów, a potem odsunęła się z trudem i kurczowo zacisnęła dłoń na spódnicy, starając się nie płakać.

Sebastian zapakował bagaże do wozu i życzył nastolatkowi szerokiej drogi. Zamknął za nim drzwi, dał znak Fredericowi i odsunął się, by nie stać w polu widzenia, kiedy przyjaciele machali sobie na pożegnanie. To była zaledwie piąta rano, dlatego kiedy chłopak odjechał, wszyscy zgodnie uznali, że trzeba wracać do łóżka, inaczej przez cały dzień będą nieprzytomni. Idąc na piętro, Lizz kazała Sebastianowi stworzyć wreszcie windę, co demon niezwłocznie uczynił, by od razu mogła wypróbować maszynę i na własną rękę dotrzeć na górę. Niezwykle zadowolona hrabianka wraz z przyjaciółką rozeszły się potem do swoich sypialni, a kamerdyner zabrał się za obowiązki. W posiadłości Roseblack nastał spokojny czas.

~*~

Wszyscy na piekielnym dworze wiedzieli, że królowa Enepsignos wróciła na zamek. Nie dało się tego nie zauważyć. Wściekłe wrzaski, dudniące nerwowo szpilki i sypiące się mury niosły się echem po mrocznych korytarzach, przecinając nawet snującą się brzegami mgłę, która zazwyczaj doskonale tłumiła wszelkie dźwięki. Tylko nieliczni wiedzieli, co było przyczyną złości błękitnej demonicy. Właściwie prawdę znał tylko Loki – mający nieszczęście zdawać raport ze swych rządów podczas nieobecności władczyni, jej najbliższa służąca – Adria i Lewiatan, któremu Enepsi wykrzyczała swoje żale w twarz, kiedy zirytowany upomniał ją, by szanowała jego pracę, gdy wściekła rzuciła służącym w onyksowe, pozłacane rzeźby, nad którymi pracował przez dwa stulecia. Cała galeria piekielnych sław ustawiona w holu na drugim piętrze zamku nie miała szans z siłą rozszalałej, zdradzonej kobiety.

Pierwszego dnia Enepsignos dała się we znaki każdemu, kogo napotkała. Krew lała się strumieniami, gruzy gęsto ścieliły czarne posadzki, a w jej komnatach unosił się duszący pył. Kolejne dwa dni spędziła w łóżku, każąc sobie co chwilę donosić krew, dusze i narkotyki. Dopiero piątej doby, według ludzkiego czasu, Loki postanowił ukrócić jej zachowanie. Zraniona czy też nie – wciąż była królową. Nie mogła wszystkiego niszczyć i zaniedbywać swoich powinności. Musiała stawić czoła rzeczywistości i wziąć się w garść.

Generał, ubrany w pełną zbroję, zaraz po treningu z nowymi rekrutami udał się do drzwi królowej. Pukał, walił, ale nic nie przynosiło efektu, dlatego w końcu wszedł do środka, łamiąc wszelkie konwenanse. Znał demonicę dostatecznie długo, by w imię dobra królestwa pozwolić sobie na taką zuchwałość.

Ostrożnie kroczył przez kolejne pokoje, dopóki nie trafił na władczynię leżącą na podłodze, wspartą o podłokietnik kanapy. Rzucała lodowymi igłami w ścianę, w naścienne malowidło Kruka, które na zlecenie wykonał dla niej jeden z nadwornych artystów. Topniejący lód mieszał się z farbą, wypaczając obraz, co chociaż trochę koiło ból królowej. Nie mogła patrzeć na to idealne, uśmiechnięte oblicze ukochanego, który tak bestialsko z niej zadrwił.

— Pani, musimy porozmawiać — rzekł Loki, kłaniając się przed Enepsignos.

Kobieta spojrzała na niego mętnym wzrokiem, zaklęła pod nosem i wyrzuciła w jego stronę kilka sopli lodu, które w swej słabej konstrukcji rozpadły się w kontakcie z jego zbroją, lądując na podłodze w postaci tysięcy kropelek wody. Dowódca wojsk przetarł twarz z chłodnych odbryzgów i przestąpił parę kroków. Leżące wokół kobiety butelki i topniejące lodowe kieliszki pełne odurzającego naparu napawały go obrzydzeniem. Od zawsze wiedział, że demonica była niezwykle porywcza, impulsywna i miała gorący temperament, ale nie sądził, że była ćpunką, która upadała na samo dno z powodu czegoś tak, zdawałoby się, nieistotnego, jak zdrada. W piekle mało kto podtrzymywał znaną z ludzkiego świata tradycję. Monogamia była rzadkością, która w większości kręgów – szczególnie wśród wyższych – uchodziła za słabość. Prawdziwy, silny demon powinien przekazywać swoje geny dalej. Dzieci ciemności nie były sentymentalne, w końcu posiadały jedynie głęboko uśpione szczątki uczuć. Odmienność Enepsignos nie dawała jej przyzwolenia, by zachowywać się w tak karygodny sposób.

Loki chwycił kilka butelek i spalił je w złotym ogniu, znajdującym swoje źródło w jego dłoniach. Wysoka temperatura sprawiła, że nie pozostał po nich nawet popiół.

— Enepsignos — powiedział stanowczo generał, porzucając idiotyczne konwenanse. — Weź się w garść, żołnierzu. Jesteś królową, a to, co robisz, nie przystoi nawet prostackim, rynkowym kupcom — warknął, chwytając demonicę za nadgarstek.

Władczyni podniosła na niego wzrok i prychnęła rozgoryczona. Loki odniósł wrażenie, że nawet nie rozumiała, co do niej mówił. Potwierdził to chwilę później, wyrzucając z siebie serię inwektyw pod jej adresem, z których każda spotkała się z równie obojętną reakcją. Nie miał więc wyjścia. Musiał zadbać o dawną podopieczną, pomóc jej oczyścić organizm z trucizn i opamiętać się, zanim ktoś wykorzysta chwilę słabości królowej i wyciągnie łapska po tron.

Wziął demonicę na ręce, zaniósł ją do sypialni i ułożywszy w łóżku, poszedł do łazienki po gąbkę i miskę z wodą. Musiał ją obmyć, cała lepiła się od krwi i narkotyków, w takim stanie nie mogła odpocząć. Śmierdziała niemal równie okropnie, co ludzie zwłoki – gdyby król zobaczył ją w takim stanie, bez względu na to, co naprawdę czuł, wygnałby ją z zamku. Dlatego też Loki wymył Enepsignos, uczesał ją, a potem ułożył do snu.

Przez kilka kolejnych godzin obserwował ten niecodzienny widok. Śpiący demon nie był częstym zjawiskiem, niewiele dzieci ciemności mogło sobie na to pozwolić, a nawet jeśli mogły, nie widziały ku temu żadnego powodu. Jedynie w chwilach prawdziwego wycieczenia, ran bliskich śmiertelnym i kilku rodzajów zatrucia mieszkańcy piekła uciekali się do tej ostateczności. Enepsignos była właśnie w jednym z tych stanów – zbytnie stężenie narkotyku we krwi zwyczajnie ją zabijało – lecz generał i tak patrzył na nią z chorą fascynacją. Obserwował, jak nieświadomie poruszała się na boki, drapała własne ręce, mamrotała pod nosem, a chwilami nawet krzyczała, kiedy we śnie – który dla Lokiego był czymś zupełnie nieznanym – spotykało ją coś wyjątkowo emocjonującego.

Nie rozumiał, czemu Kruk miałby zrezygnować z Enepsi na rzecz jakiegoś ludzkiego dziecka. Wprawdzie znał go od wielu Rzeczywistości i wiedział, że król od zawsze lubił niekonwencjonalne zagrania, ale nigdy nie sądził, że się zakocha, na dodatek w człowieku i to porzucając kogoś tak wspaniałego, jak błękitna demonica. Sam nigdy by się tak nie zachował. Gdyby Eni należała do niego, całą swoją siłę i uwagę skupiałby na zaspokojeniu jej potrzeb. Loki i kruk wyraźnie różnili się priorytetami, nie mógł tego ukrywać.

Kiedy kobieta wreszcie się ocknęła, czuła niesamowity ból głowy i wszystkich mięśni. Miała niezwykle wyschnięte gardło, które podrażniał nawet oddech, wzbudzając w niej odruch wymiotny. Zamglony wzrok utrudniał zorientowanie się w sytuacji, czuła jednak odór potu, który wydał jej się tak silny, że nie zdołała się powstrzymać i zwróciła całą zawartość żołądka. Na szczęście generał był na to przygotowany. Zdołał podać demonicy wiadro, dzięki czemu nie wybrudziła pościeli. Dopiero, kiedy zwymiotowawszy Enepsignos poczuła się odrobinę lepiej, zauważyła, że tym, który oglądał jej upadek, był Loki. Ten fakt niezwykle pocieszył demonicy w tej tragicznej sytuacji. Wierny druh nie wydałby jej sekretów, nie musiała się martwić.

— Kto jeszcze wie? — zapytała zachrypniętym głosem, przecierając oczy.

— Sądzę, że nikt. Znalazłem cię na podłodze. Zamknąłem drzwi i zabroniłem służbie wchodzić do środka bez względu na twoje wcześniejsze rozkazy. Odkąd tu przyszedłem, byliśmy sami.

— A Kruk?

— Wciąż jest w ludzkim świecie. Raczej nie wróci zbyt prędko. A ty musisz wziąć się w garść i wreszcie zwołać obrady, inaczej król nie będzie miał dokąd wracać.

— Myślisz, że jeśli na mnie groźnie warkniesz, to się przestraszę? Nie żartuj. Nie zależy mi, niech to wyklęte miejsce upadnie, mam to w dupie.

— Męża też masz w dupie? Nagle postanowiłaś go nie kochać, bo on kocha inną? To ty ze mnie kpisz. Nie jesteś taka, nie porzuciłabyś miłości. Kurwa, Enepsi… Kochasz go dłużej, niż żyje ćwierć mieszkańców tego zamku. Chlaj, ćpaj, rób, co ci się podoba, ale nikogo nie oszukasz. Nie przestaniesz go kochać.

— A może, kurwa, właśnie, że przestanę?! Zamknij mordę, co ty możesz wiedzieć o miłości! Zakuty łeb! Nigdy tego nie czułeś! — wrzasnęła demonica, odpychając od siebie blondyna.

Loki spojrzał na nią wściekle, ale nie zamierzał komentować tego, co powiedziała. Nie było sensu, stan królowej nie pozwalał jej myśleć w pełni trzeźwo. W tym momencie obchodziło ją tylko własne cierpienie, cała reszta świata mogłaby nie istnieć, ale mężczyzna wiedział, że kiedy wreszcie się z tego otrząśnie, będzie miała do siebie niewyobrażalny żal i znienawidzi się za to, jak bardzo zaniedbała obowiązki. Beznadziejnie zakochana w Kruku prędzej czy później postąpi słusznie.

— Kiedy się uspokoisz, zrozumiesz, że jego szczęście jest dla ciebie ważniejsze. Skorzystaj z rady, zanim będziesz miała, czego żałować, i chodź ze mną do sali tronowej. Pomogę ci, znam bieżące sprawy. Przed zamkiem już zgromadziły się tabuny niższych, jak tak dalej pójdzie, wybuchną zamieszki — tłumaczył spokojnie dowódca.

Enepsignos przyglądała się demonowi, żywiąc do niego jedynie gorejącą nienawiść. Im dłużej jednak słuchała tego, co mówił, tym coraz bardziej zaczynało do niej docierać, jak daleko idące, negatywne konsekwencje niesie ze sobą jej samolubne działanie. To prawda, że w jej oczach cały świat mógłby zniknąć, w końcu zdradził ją ukochany, poza którym nic się dla nie liczyło, ale oprócz niej w piekle żyło kilkaset milionów istnień – im przyszłość i los krainy nie był obojętny i to dla nich, jeśli nie dla ukochanego, musiała się podnieść.

— Nienawidzę cię… — burknęła, tym samym przyznając Lokiemu rację.