Tom IV, LXXX

Miało nie być rozdziału, ale przegrałam z nerwicą, więc jest xD.

Idę na ten Hellcon, chociaż odpadły wszystkie panele, które mnie interesowały, Herady nie będzie, bo powyjeżdżali podobno na Erasmusa, no i jakoś tak... Z wystawcami też kiepsko, a Ślimakova ma panel w Yattcie na Hożej. Więc generalnie konwent będzie kiepski, zresztą poprzedni też zbyt dobry nie był. Albo ja się starzeję, albo one zwyczajnie są coraz gorsze. JAK MÓGŁ ODPAŚĆ PANEL O CIŚNIĘCIU PO GÓWNO OPKACH?! NO JAK?! To była najciekawsza propozycja na całym konwencie, a z blogowych został właściwie tylko jeden o RPF i jakiś drugi, gdzie jakaś laska, która pisała pracę dyplomową o blogach, będzie się mądrzyć, jak dobrze prowadzić bloga TT_TT. Nie, żebym miała coś do tego, że się zna – good for her, no ale od nauki to ja mam źródła, które z pełną świadomością ignoruję z braku czasu, a na konwent idę, żeby się pośmiać, a nie uczyć. Nawet chyba nie ma żadnego panelu z nauki japońskiego, a chciałam iść dla beki i jarać się, że teraz już jestem mądra TT_TT. 

No, ale jest rozdział, więc z wdzięczności możecie pozdrowić w komciach moją nerwicę, bo to jej zawdzięczacie ten rozdział xD.

Miłego! :*

================================

Na jej temat krążyły legendy. Większość mówiła, że tak naprawdę wcale jej nie miał i kłamał, by zyskać na popularności. Wiekowa posoka nieskalanych grzechem dzieci była dla demonów niczym najbardziej uzależniający narkotyk. Pobudzała i wyostrzała wszystkie zmysły, dodawała sił, rozjaśniała umysł, a jej niespotykany smak był rozpustą dla spragnionego organizmu w najczystszej z możliwych postaci.

Władczyni piekła nie skomentowała doboru trunku. Uśmiechnęła się tylko półgębkiem i odstawiła szklankę na podstawkę. Czekała na ruch doradcy. Mężczyzna wypuścił z rękawa kilka pająków, a potem okrył pomieszczenie barierą ciszy, by mieć całkowitą pewność, że rozmowa nie opuści jego gabinetu. Zwykłe profilaktyczne postępowanie, w obliczu wagi informacji, które zamierzał przekazać błękitnej demonicy, było teraz koniecznością, i choć skuteczność bariery sprawdzał osobiście co najmniej raz na dekadę, i tak zaczął mówić ściszonym głosem – dla pewności.

— Znalazłem pewne wyjście — zaczął poważnie.

Przysunął się do stołu i oparł na nim łokcie. Palce złączył przed twarzą w koszyczek i nieprzerwanie wpatrywał się w kobietę wzrokiem przeszywającym substytut duszy na wskroś. Słowa Anasiego, choć niosące pozytywną wiadomość, zdawały się zamrażać serce królowej, które wciąż biło, na dodatek z ogromną mocą, jakby poruszając się, uderzało w żebra. Przez jej ciało przechodziły skurcze, oddech ginął w gardle, a dłonie mimowolnie zaciskały się na skórzanych podłokietnikach siedziska.

— Opowiadaj — wydusiła po chwili, zbierając w sobie wszelkie siły, by zabrzmieć możliwie najspokojniej, lecz nie udało jej się wyeliminować podekscytowanego i zdenerwowanego jednocześnie tonu głosu.

— Zanim powiem coś więcej, musisz wiedzieć, pani, że uratowanie króla wymaga ogromnego poświęcenia — przestrzegł demon.

Musiał mieć pewność, że władczyni nie zrezygnuje. Dla bezpieczeństwa wszystkich nie chciał werbalizować swej wiedzy, póki nie było to absolutnie konieczne. Nie prowadził nawet żadnych zapisków, choć kłóciło się to z jego naturą i trwającą od początku wszystkiego tradycją. Istniały jednak rzeczy, których wartość godna była odejścia od ideałów. Był tego świadom, dlatego dojrzale doprowadzał się do porządku za każdym razem, gdy jego dłoń mimowolnie sięgała po pióro.

— Bez względu na ofiarę, jestem gotowa to zrobić — odparła wojowniczo piekielna królowa.

Tym razem w tonie jego głos nie słychać było najmniejszego wahania. Zadziornie mierzyła informatora wzrokiem, wyraźnie irytując się dalszym oczekiwaniem. Była zdeterminowana. Jej niezwykła odwaga i zawziętość były bliskie zaimponowania Anasiemu, i pewnie, gdyby nie jego wrodzona obojętność wobec wszystkiego, zachwyciłby się jej postawą, lecz jedynie pogładził szklankę i pociągnął kolejny łyk legendarnego trunku.

— Posłuchaj mnie więc bardzo uważnie, pani, jeśli bowiem popełnisz najdrobniejszy błąd, wszystko pójdzie na marne, a ofiara i tak zostanie oddana.

— Mówże wreszcie, o co chodzi! Wojna się zbliża, muszę być gotowa jak najszybciej! — wybuchła Eni, nie mogąc dłużej znieść oczekiwania.

Tak, jakby doradca specjalnie ją denerwował, by przekonać się, że nie zrezygnuje, wytrwa i zachowa się godnie. Przez moment martwiła się, że nazbyt gwałtowna reakcja na spolegliwość archiwisty jedynie go zrazi, ale tylko się uśmiechnął i sięgnął pod blat, by z szuflady sekretarzyka wyciągnąć kilka fiolek opatulonych szmatą przesiąkniętą trucizną – wszystko po to, by zapach substancji z wnętrza szklanych pojemników fstał się niewyczuwalny. Anasi zadbał o wszystko.

~*~

Dotarłszy do Londynu, Elizabeth kazała Sebastianowi pokazać sobie pierwsze miejsce ataku dziwnych kreatur. Znajdowało się zaledwie niecałą milę od miejskiej posiadłości, w której urzędowała. Demon próbował ją namówić, by zajrzeli tam przed rozpoczęciem pracy, ale nastolatka kategorycznie zabroniła mu nawet wspominać o tym miejscu. Była podminowana stratą czasu na dojazd, co gorsza czuła, że najprawdopodobniej przyjdzie jej spędzić noc w mieście. Uznała jednak, że jeśli nie będzie mówić o tym na głos, to jakimś cudem uda jej się zakrzywić rzeczywistość i do tego nie dojdzie. Było to głupie i dziecinne rozumowanie, ale nie miała nic do stracenia.

Okolica pierwszego ataku nie miała w sobie niczego niezwykłego. Zupełnie normalne budynki, w których wnętrzu nie znajdowało się nic wartego kradzieży. Mieszkańcy pobliskich domów również nie byli nikim szczególnym. Sebastian przedstawiał Elizabeth kolejne informacje, podważając wszelkie domniemania hrabianki, nim zdążyła sformułować je w trzymającą się kupy całość. Wszystko wskazywało na to, że miejsce było zupełnie przypadkowe, a charakter ataku również nie wydawał się ukierunkowany na osiągnięcie jakiegoś wyraźnego celu.

— Zabierz mnie pod Big Bena, może tam dowiem się czegoś więcej — rozkazała niezadowolona Lizz.

Robiło się coraz później, co nie było w zasadzie niczym niezwykłym, bo czas zazwyczaj płynął naprzód, ale gdyby nastolatka nie stwierdzała tego co pięć minut, zaczęłaby wyrażać swoje niezadowolenie w mniej elegancki sposób.

Michaelis zaś z obojętnym wyrazem twarzy towarzyszył swej młodej pani, cierpliwie opowiadając jej o swoim dochodzeniu, w którym miała nadzieję znaleźć jakiś błąd. Jednak demon był pewny swojej pracy. O ile w życiu prywatnym już dawno przestał się odnajdywać, o tyle badanie miejsc zbrodni, przesłuchiwanie świadków i łączenie faktów w dalszym ciągu przychodziło mu z niezwykłą łatwością.

Gdyby Elizabeth nie upierała się, że dojdzie wszędzie samodzielnie o kulach, czas spędzony na bezproduktywnym przyglądaniu się miejscom ataku znacznie by się skrócił. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę, ale nie mogła pozwolić na to, by jej partner, a zarazem służący i przyszły zabójca, nosił ją na oczach szlachty po całym mieście. Nawet gdyby nikt nie zauważył tego, jak chwilami się wzajemnie obserwowali i jak wydłużali na siłę każdy moment, gdy ich ciała choć na chwilę wchodziły w fizyczny kontakt, plotki o jej niedyspozycji obiegłyby miasto, a co przebieglejsi próbowaliby wykorzystać sytuację, by zdominować rynek i wygryźć ją z branży.

Pod wieżą zegarową jak zwykle było gwarno. Zabiegani ludzie pędzili deptakami, wozy sunęły po nierównej ulicy, a nieliczne, coraz częściej pokazujące się na ulicach samochody, nieśmiało przedzierały się pomiędzy tłumami, próbując wpasować się w uliczny ruch. Przyjemnie obserwowało się pogoń za pieniądzem i szczęściem, kiedy można było spokojnie stanąć z boku, wiedząc, że nie zmierza się już w żadnym konkretnym kierunku. Elizabeth była właśnie w takim miejscu swojego życia. Praca dla królowej, spotkania z rodziną i przyjaciółmi były raptem rozpraszaczami uwagi – czymś, co umilało jej oczekiwanie. Przed sobą miała już tylko wojnę. Jej koniec, niezależnie od wyniku, łączyła ze swoją śmiercią. Chociaż nie miała przesłanek, by uważać, że jej zemsta łączy się z tą walką, podświadomie czuła, że jednak tak jest. A właściwie pragnęła w to wierzyć. Nie wyobrażała sobie, by Sebastian miał umrzeć, nie spełniając jej marzenia. Po wszystkim, co razem przeszli, zasłużył na to, by odebrać jej duszę, by tuż przed śmiercią zasmakować tego, czego tak bardzo pragnął. Postanowiła, że niezależnie od tego, czy ukarze ludzi odpowiedzialnych za jej tragedię, i tak odda się demonowi. Wiedziała jednak, że nie będzie chciał przyjąć jej prezentu, dlatego pragnęła wierzyć, że wszystko się połączy.

— Sebastian — mruknęła nastolatka, pochylając się przy jednej ze ścian wierzy. — Co to jest?

W ręce trzymała kawałek czegoś czarnego, co błyszczało w dziennym świetle bladymi odcieniami szkarłatu. Miało kształt wygiętego stożka o bardzo ostrym czubku i podstawach, które wyglądały, jakby nieco się skruszyły. Wydawało się jednak niezwykle solidnej konstrukcji.

Szlachcianka wysunęła dłoń ze znaleziskiem w stronę Michaelisa. Blada dłoń kontrastowała z czernią przedmiotu, dodatkowo uwydatniając głębię jego koloru. Demon zdjął rękawiczkę z prawej dłoni, chwycił stożkowate maleństwo i przyjrzał mu się z typową tylko dzieciom ciemności dokładnością. To, co odkrył, wprawiło go w niemałe zdziwienie. Nie wiedział, jak mógł to przeoczyć, ale teraz nie miało to już znaczenia.

— To ząb — oświadczył po chwili, czując na sobie wyczekujący wzrok nastolatki.

— Nie kpij sobie ze mnie — odparła, wzdychając pod nosem. — Jeśli teraz zamierzasz mi wytykać, że ostatnio zaniedbałam nieco swoje, to…

— Panienko — przerwał jej kamerdyner.

Podszedł do dziewczyny, chwycił ją za rękę i osłonił ciałem od gwarnej ulicy. Oparta o ścianę uniosła głowę, by spojrzeć mu w oczy. Wydawał się niezwykle poważny. Jego tęczówki zaczęły błyszczeć krwistą czerwienią, a twarz powoli nabierała przerażających rys. Lizz nie wiedziała, o co mu właściwie chodziło, póki ludzkie oblicze w zupełności nie obnażyło skrytego pod sobą demona. Jego smoliście czarne kły zalśniły dokładnie tak, jak malutki stożek, który przed chwilą znaleźli.

— Chcesz powiedzieć, że to jest…

— Ząb demona — odparł zmienionym, nieco niższym głosem, po czym powoli doprowadził swój wygląd do stanu uznawanego przez ludzi za normę. — Albo czegoś bardzo do niego podobnego. Sądzę, że to może mieć związek z ćwiczeniami aniołów. Nie powinniśmy się wtrącać, najlepiej będziesz znaleźć kozła ofiarnego i zatuszować sprawę.

— Nie możemy. Zginęło zbyt wielu ludzi. Poza tym nie będziesz decydował na podstawie jednego zęba — odparł zdziwiona hrabianka.

Nerwowe i zapobiegawcze zachowanie Michaelisanieco zmartwiło jego panią. Z reguły zachowywał zimną krew i nigdy nie kazał jej porzucać dochodzenia. Kiedy jednak sprawy zaczynały dotyczyć wojny, nieustraszony Sebastian wydawał się płoszyć, a jego pomysły podszywał irracjonalizm.

— Proszę wybaczyć — powiedział cicho, doprowadzając się do porządku. — Nie chcę, żebyś niepotrzebnie ryzykowała. Skoro już przy tym jesteśmy, nie chcę, żebyś brała udział w wojnie — wydusił nagle, dziwiąc się samemu sobie.

Miejsce ani czas nie sprzyjały tego typu rozmowom. Hrabianka prychnęła pod nosem i odepchnęła od siebie służącego, widząc, że szlachecka para przyglądała im się, szepcząc coś z pełnymi kpiny uśmiechami na ustach. Nie zamierzała dawać im tej satysfakcji.

— Idziemy w kolejne miejsce. Jeśli znajdziemy potwierdzenie, że siły z twojego świata maczały w tym palce, zastanowimy się, co dalej. Jeśli nie, rozwiążemy te sprawę — postanowiła twardo i ruszyła w stronę wozu.

— To nie do końca mój świat… — zaznaczył szeptem Michaelis i powoli podążył za swoją panią.

Widział, że była już zmęczona samodzielnym zmaganiem się z kolejnymi odległościami. Nie mógł jednak zaproponować, że ją poniesie, bo ponowne zasugerowanie tego mogłoby się skończyć w bardzo niekorzystny dla niego sposób. Zaproponowanie wózka inwalidzkiego nie było lepsze. Gdyby był sobą chociażby sprzed roku, zwyczajnie zmusiłby ją, żeby zrobiła to, co należało, lecz obecnie nie potrafił być wobec niej tak stanowczy, gdy nie chodziło o bezpieczeństwo jej życia.

~*~

— Jak często? — zapytała hrabianka, zapierając się na kuli.

Podniosła się z kolan, podnosząc z ziemi kolejny dziwacznie wyglądający przedmiot, który w ocenie Sebastiana uznany został za pazur. W trzech kolejnych miejscach znaleźli przedmioty pochodzenia obcego świata. Obawy kamerdynera się potwierdzały, ale Lizz skłaniała się ku wersji z demonami. W żadnym z miejsc nie znalazła bowiem piór, anielskiego pyłu ani niczego innego, co powinno się tam znaleźć. Michaelis jednak wydawał się pewien, snując domysły na temat nieczystych praktyk gołębi.

— W dwutygodniowych odstępach. Mniej więcej. Nigdy równo.

— Jakby starał się zatrzeć ślady, żebyśmy się nie domyślili. Sprytnie… — stwierdziła nastolatka.

Sebastian spojrzał na nią pytająco, ale jedynie pokręciła głową. Nie chciała dzielić się z nim swoimi przemyśleniami, przynajmniej do czasu, kiedy nie znajdzie czegoś, co mogłoby je potwierdzić. Definitywnie nie wierzyła w ingerencję nieba. Instynkt podpowiadał jej, że w sprawie maczał palce ktoś zupełnie inny. Ktoś, kto bezpośrednio łączył się ze sprawą jej zemsty. Była świadoma tego, że mogła to sobie jedynie wmawiać, dlatego nie zamierzała niczego mówić. Nie chciała robić demonowi nadziei, albo go denerwować – zależnie od tego, jak by właściwie zareagował. Obie opcje wydawały się tak samo prawdopodobne.

— Zostało jeszcze jedno — westchnęła, zerkając na ciemne niebo. — Dziś już nie zdążymy, znowu miałeś rację.

— Proszę wybaczyć, nie chciałem tego na panienkę sprowadzić.

— Tak, tak, wiem… Za karę śpisz razem ze mną — dodała, wracając do powozu.

Do środka wdrapała się samodzielnie, zerkając groźnie na dłoń Sebastiana, gdy wyciągnął ją, by pomóc jej wejść. Czuła się już wystarczająco zdrowa, by poruszać się o własnych siłach i nie zamierzała ułatwiać sobie zadania. Niedługo miała wziąć udział w wojnie. Bez względu na to, co sądził na ten temat Michaelis, była częścią tych wydarzeń i musiał zaakceptować to tak samo, jak ona. Zresztą nie potrafiłaby czekać w bezpiecznym miejscu, ani nawet stać obok, widząc, jak na polu bitwy jej ukochany odnosi ciężkie rany.

Kamerdyner widział, że jego panią coś martwi. Nie chciał naciskać, ale zasłonił okna w wozie, usiadł obok niej i przytulił ją do siebie. Chciał dodać, że nie będzie pytać, ale nic nie mówiąc, dawał jej to samo, a nastolatka nie wydawała się zbyt rozmowna. Pogrążona w myślach i zmęczona wielogodzinnymi oględzinami siedziała z lekko zwieszoną głową i bardziej niż chętnie skorzystała z możliwości wtulenia się w niego.

Odkąd wyznali sobie uczucia, uspokoiła się. Już nie czuła przy nim krępacji, nie musiała się powstrzymywać, przez cały czas marząc o jego ustach. Świadomość, że może je mieć w każdej chwili, pomagała jej kontrolować typowe dla okresu dojrzewania reakcje.

Hrabianka spojrzała na Sebastiana i uśmiechnęła się niewyraźnie. Był taki piękny, z każdej perspektywy, pod każdym kątem, niezależnie od światła. Nawet sam jego podbródek wywoływał w niej przyjemne, ciepłe uczucie. Westchnęła ciężko i chwyciła demona za krawat, zmuszając go, by się pochylił. Spojrzała wojowniczo w jego oczy i pocałowała go.

— Kiedy przyjedziemy na miejsce… Rozkazuję ci, żebyś nie zostawił mnie ani na chwilę. Naprawdę nienawidzę tego miejsca — powiedziała, odsuwając się, zanim jeszcze Michaelis zdążył skomentować jej zachowanie.

Próbowała się odnaleźć w nowej sytuacji, a to wymagało od niej wiele odwagi i pokonywania niezręczności. Komentarze demona wcale by jej nie pomogły, dlatego wyszukiwała preteksty, by nie miał okazji jej spłoszyć kolejnym złośliwym komentarzem. W każdej innej sytuacji nie miałaby nic przeciwko, ale w tej jednej sprawie wolała mieć spokój. Liczyła na to, że służący zauważy.

— Oczywiście. Rozumiem, że nie jestem w stanie beze mnie wytrzymać, ale chyba nie muszę towarzyszyć ci w toalecie? — zapytał, ignorując wszelkie pozawerbalne sygnały nastolatki.

Zaklęła pod nosem, czując, że czerwienieją jej policzki. Odruchowo uderzyła demona w ramię, a potem zastanowiła się nad jego pytaniem. Nie chciałaby załatwiać się przy nim, ale była skłonna to zrobić, jeśli w ten sposób obiecałby, że jej nie zostawi. Po chwili przyszedł jej do głowy lepszy pomysł.

Wyciągnęła sztylet ukryty w cholewie buta i ostrożnie rozcięła sobie nadgarstek. Zaalarmowany Michaelis wyciągnął ostrze z jej dłoni i skarcił ją wzrokiem.

— Co ty robisz?! — uniósł się wzburzony. — Nie możesz robić sobie krzywdy w taki sposób!

— Nie robię sobie krzywdy, oferuję ci wymianę. Krew, za dobę bez złośliwości na temat tego czegoś, co jest między nami — powiedziała zupełnie spokojnie, podsuwając rękę do twarzy demona.

Michaelis poczuł się niesamowicie winny. Dopiero gdy powiedziała, co leżało jej na sercu, zrozumiał, że przesadził. Starał się zachowywać normalnie, licząc na to, że w ten sposób ułatwi nastolatce oswojenie się z sytuacją, jednak nie wziął pod uwagę, że dla niej to była zbyt duża zmiana, by to, co dotychczas było zwyczajne, mogło w dalszym ciągu zdawać egzamin. Sam nie miał tego problemu, ale powinien być mądrzejszy. Żył już tak wiele lat, nie powinien pozwolić sobie na tak idiotyczny błąd.