Tom V, LXI

Rozdział jest krótszy, bo zdycham na przeziębienie, które mnie przykuło do łóżka chyba pierwszy raz w życiu aż tak mocno, a że mam jeszcze zadanie rekrutacyjne do zrobienia, to niestety musicie zadowolić się skróconą wersją. Jednak to chyba i tak lepsze niż nic, prawda? :D

============================

Był deszczowy, zimny dzień, w okolicach angielskiej posiadłości rodu Roseblack panowała cisza mącona jedynie dźwiękami kropli deszcze miarowo stukającego o powierzchnię roślin, budynków i rozmokłego podłoża leśnych dróżek. Można by pomyśleć, że w taki dzień nikomu nie przyszłoby do głowy wyściubiać nosa zza ciepłych murów oddzielających od paskudnej pogody. Jednak gdzieś w zielonej gęstwinie niespełna dwunastoletnie dziecko wyciskało z siebie siódme poty, byle tylko zdołać osiągnąć cel – pokonać demona, który poprzysiągłszy dziewczynce dozgonną wierność, trenował ją, by zgodnie ze swoją wolą była silna i samodzielna, nie chcąc być całkowicie zależną od kogokolwiek innego. Wielokrotnie powtarzała, że kiedyś przyjdzie dzień, gdy Sebastian nie będzie mógł jej ochronić, a nie chciała być wtedy skazana na łaskę swoich oprawców. Nigdy więcej – jak mówiła wielokrotnie z poważną miną, wpatrując się w ślepia demona dwojgiem intensywnie błękitnych oczu, z których ziała determinacja i chęć osiągnięcia samodzielności.

— Nie możesz tak robić, nie umawialiśmy się na to! — krzyknęło zdenerwowane dziecko, lądując tyłkiem wewnątrz błotnistej kałuży. Rozmasowała obolały od upadku łokieć i spojrzała wściekle na górującego nad nią mężczyznę spowitego mrokiem. Jego mokre, czarne jak nieprzejednana noc włosy przyklejały się do lekko zaczerwienionej skóry na policzkach i chociaż zupełnie straciły objętość, ani trochę nie odebrało to demonowi uroku. Zachwycał każdym ruchem, gestem, nawet zwyczajnym mrugnięciem, był ideałem, który olśniłby człowieka niezależnie od sytuacji, jednak Elizabeth już nie dawała się na to nabrać.

Czasy, gdy patrzyła na niego z podziwem, zostawiła za sobą już dawno temu, gdy wielokrotne próby zbliżenia się do potwora, nawiązania z nim emocjonalnej więzi i zmuszania go do zaakceptowania jej uczucia nie przyniosły żadnego skutku. Początkowo czułą ogromny żal, lecz z dnia a dzień stawał się coraz mnie dotkliwy, aż któregoś dnia zupełnie o nim zapomniała, zagrzebując na dnie serca wątły płomyk miłości do istoty, która nie była w stanie nawet obdarzyć jej szczerą sympatią. Przywykła do obecnego stanu rzeczy, nauczyła się, że nie znajdzie już miłości, akceptacji i przyjaźni w formie, którą znała przez pierwsze lata życia.

Chciała jednak pokazać Sebastianowi, że jest warta jego uwagi. Nie chciał jej uczuć, dlatego postanowiła zaskarbić sobie jego sympatię w inny sposób – odnosząc sukcesy w edukacji, niezależnie od jej gałęzi. Uczyła się więc przedmiotów ścisłych i humanistycznych, poznawała podstawy mniej popularnych nauk i cały czas szkoliła się z zarządzania firmą. Była zdolna i inteligentna, więc sama nauka nie stanowiła dla niej większego problemu, jednak nie do tego przykładała się najbardziej. Wiedziała, że jako demon, jej służący ceni umiejętności walki ponad dobra intelektualnie – a przynajmniej wmawiała sobie, że tak właśnie było. Dlatego też to w sile fizycznej upatrywała swego klucza do furtki w sercu kamerdynera. Nie chciała się z nim wiązać, pragnęła tylko zdobyć jego uznanie, zasłużyć na pochwałę i pokazać mu, że świadomość posiadania broni zdolnej zniszczyć całą ludzkość nie uderzyło jej do głowy, pozwalając lekkomyślnie polegać tylko i wyłącznie na nim.

— W prawdziwej walce przeciwnik nie będzie się powstrzymywał. Wykorzysta każdą okazję, by cię pokonać — odparł bezdusznie demon, pochylając się nad nastolatką z kpiącym uśmiechem.

Wyciągnął do niej rękę, a kiedy ta, uśmiechając się pełna nadziei, chwyciła jego dłoń, wyszarpnął ją i pchnął dziecko w tył, póki nie przewróciło się o wystający konar, ponownie lądując w jednej z kałuż.

— Co ty robisz?! Tak się nie walczy! Traktuj mnie poważnie, nie jestem dzieckiem! — wściekała się dalej. Wstała, tym razem samodzielnie, i przyjąwszy wyjściową postawę, oczekiwała na atak ze strony służącego. Ten jednak ani myślał ruszać w jej stronę, stał, jakby nigdy nic, śmiejąc się z niej, póki ponownie nie puściły jej nerwy i z całym impetem nie zaczęła biec na niego z zamiarem odpłacenia się pięknym za nadobne. Sebastian jednak uskoczył w bok, a wprawione w ruch ciało Elizabeth nie zdołało wyhamować, w konsekwencji sprawiając, że ruda dziewczynka wylądowała na dnie wąskiego wąwozu pełnego ostrych gałęzi, kamieni i zwierzęcych szczątków.

W pierwszej chwili, nie wiedząc, co się działo, przerażona zaczęła krzyczeć, obracając się wokół siebie, póki nie zorientowała się, gdzie się znalazła.

— Sebastian, pomóż mi, nie dam rady stąd wyjść! — krzyknęła na demona. Ten jednak, nie słysząc magicznego „to rozkaz”, które stawiało go w sytuacji bez wyjścia, podszedł jedynie na skraj, by móc dokładnie przyjrzeć się dziecku.

W mgnieniu oka ocenił rany powstałe w wyniku upadku. Zgodnie z tym, czego się spodziewał, nie były zbyt poważnie. Kilka otarć i siniaków, dwa rozcięcia na rękach, jedno większe na łydce i niewielkie, ale wyjątkowo felernie usytuowane na policzku – tego zamierzał się pozbyć specjalnym lekarstwem, nie chcąc na stałe oszpecać twarzy swojej pani.

Nie był ślepy, potrafił dostrzec w niej piękno. Nie należała do klasycznego kanonu, nie intrygowała każdego mijanego na ulicy mężczyzny czy chłopca, ale z całą pewnością była piękna. Jednak wygląd nie był dla Sebastiana niczym w gruncie rzeczy istotnym, doskonale wiedział, jak był ulotny i nic nie znaczący w ludzkiej egzystencji. W mgnieniu oka zmieniali się z pestek w rośliny, z nich w winogrona, które chwilę później usychały, kończąc jako rodzynki – wzgardzone przez wielu, suche owoce, od których z jakiegoś powodu stroniła większość jego dotychczasowych kontrahentów.

— Gdybyś była naprawdę taka silna i mądra, jak ci się wydaje, poradziłabyś sobie — odpowiedział, strącając nogą kolejny kamyk do wnętrza wąwozu, który wpadając w kałużę, dodatkowo opryskał twarz dziewczyny błotem. — Nie maż się, tylko wyłaź.

— Ale ja nie potrafię! — upierała się przy swoim.

Demon kucnął na samym skraju leśnej ściółki, spoglądając z politowaniem na zdenerwowaną, brudną nastolatkę, kręcącą się w miejscu na samym dole. Gardził jej podejściem. Nie rozumiał, czemu nawet nie próbowała się wydostać, doskonale wiedząc, że to jej jedyna szansa na ratunek. Miał ćwiczyć ją w taki sposób, jakby nigdy dla niej nie istniał, jakby musiała zadbać o siebie sama, stawić czoło wszelkim przeciwnościom. Tymczasem po półrocznych, intensywnych ćwiczeniach ona nie była nawet w stanie wyjść z rowu, z którego powinna dać radę wypełznąć, zgodnie z obliczeniami Michaelisa.

— Nie spróbowałaś, skąd wiesz? Gdyby chodziło o twoje życie, też usiadłabyś z rozłożonymi rękami, czekając na śmierć? Nie takie miałaś podejście, błagając mnie o ratunek, inaczej się umówiliśmy… — kontynuował swą tyradę, wyrażając coraz większą pogardę wobec dziecka. Liczył na to, że godząc w jej godność, zmotywuje Lizz do działania.

Wyglądało jednak na to, że odniósł przeciwny skutek. Dziecko usiadło na kamieniu, kuląc się zrezygnowane, by mniej odczuwać doskwierający chłód. Elizabeth wiedziała, że nie zdoła wyjść z rowu. Nie dlatego, że nie miała siły, bała się, czy zwyczajnie nie chciała tego zrobić. Dotkliwy ból ręki, który starała się ukrywać przed demonem i ignorować przez ostatnie dwie godziny walki, teraz wzmógł się jeszcze bardziej. Pierwszą rzeczą, jakiej się nauczyła, odkąd zawarła pakt z demonem, było nieokazywanie fizycznej słabości, dlatego potrafiła ukryć wszelkie objawy bólu. Mimo tego nie potrafiła zignorować samego bólu, a przedramię, które powodowało dyskomfort, zaczęło dodatkowo puchnąć. Miała świadomość, że z jedną zdrową ręką nie zdoła wyjść, wolała jednak wyjść na zbyt mało zdeterminowaną niż słabą, dlatego postanowiła się nie ruszać.

— Nie wyjdę stąd, nie potrafię. Pomożesz mi?

— Nie. Zostaniesz tu, póki nie wyjdzie samodzielnie. Nie obchodzi mnie już, jak to zrobisz, wracam do posiadłości. Zawiodłaś mnie — warknął wyraźnie zirytowany demon. Jego tęczówki rozbłysły złowrogo, rozdzierając na chwilę gęstniejącą ciemność. — Radzę ci zmienić zdanie, nim zapadnie zmrok, inaczej zamarzniesz — dodał na odchodne, po czym podniósł się, odwrócił i w ciszy, zupełnie ignorując krzyki dziecka, ruszył w swoją stronę.

Nastolatka nie mogła uwierzyć, że tak po prostu ją porzucił. Miał być jej kamerdynerem, służącym, pomocą, bronią, tarczą, a był… zwyczajnym, złośliwym dupkiem, który nie potrafił użyć wyobraźni nawet na tyle, by domyślić się, że zwyczajnie nie była w stanie wejść z powodu ran.

— Dupek! Idiota! Rozmokła klucha! Wieloryb! — wydzierała się Lizzy, zdzierając gardło. Im bardziej czuła, że do jej oczu wzbierają łzy, tym głośniej krzyczała, starając się zdusić smutek, by przemienić go we wściekłość.

Chciała ponownie stracić nad sobą kontrolę, wiedząc, że cokolwiek by się wtedy stało, na pewno pomogłoby jej się wydostać. Zawsze tak było, gdy się poddawała, traciła świadomość i odzyskiwała ją zupełnie gdzie indziej. Nie była pewna, co dokładnie robiła w takich chwilach, a Sebastian nie był skory do rozmów na ten temat, ale w chwilach takich jak ta – gdy nie miała żadnych innych perspektyw, marzyła o tym, by ogarnęła ją pomocna niepamięć. Jak na złość jednak, nie nadchodziła.

Zmrok przyszedł niezwykle szybko, znacznie ograniczając widoczność. Ciemne niebo i brak gwiazd dodatkowo utrudniały dziewczynie orientację w terenie. Siedziała dalej na głazie, zastanawiając się, w którą stronę wąwozu powinna pójść, by dotrzeć do jego końca, o ile takowy w ogóle istniał. Nawet tego nie była pewna. Za o po godzinie bezsensownego oczekiwania zdała sobie sprawę, że Sebastian naprawdę zostawił ją samą.

— Nienawidzę cię, głupi demonie! — krzyknęła po raz ostatni, dodając sobie sił, by rozedrzeć chustę chroniącą szyję przed zimnem. Zrobiła z niej prowizoryczny temblak, na którym ułożyła obolałą rękę, by zminimalizować jej ruchy, a tym samym ból i możliwe dodatkowe uszkodzenia. Była sama, nie musiała dbać o pozory, bo zwierzęta nie dbały o to, jak wyglądała. Jeśli jakiś niedźwiedź, dzik czy inny drapieżnik postanowi pożreć ją na kolację i tak nie będzie mogła się uratować, a zwierzęciu nie będzie robiła różnicy jakaś rana – w końcu one nie znały takich pojęć, jak siła czy determinacja, kierował nimi jedynie instynkt.

Zdecydowała ruszyć w stronę, po której niebo wydawało jej się jaśniejsze. Musiał to być zachód, a właśnie w tym kierunku znajdował się jej dom. Nie miała wprawdzie pewności, że był to zachód, a nie wątłe światło z odległych zabudować lub przejeżdżającego powozu, ale nie miała żadnych innych przesłanek, nawet mech porastający pnie wewnątrz rowu zdawał się gubić orientację.

Poruszała się powoli, co chwilę potykając się o różne paskudztwa, których nawet nie chciała widzieć, więc po części cieszyła się, że było ciemno. Chwilami czułą również paskudny smród i modliła się tylko, by nie przewrócić się tam, gdzie najbardziej drażnił nozdrza. Mijały kolejne minuty, nawet godziny, a droga zdawała się dłużyć w nieskończoność, zaś po demonie wciąż nie było śladu. Lizz zaczynała powoli wątpić, że kiedykolwiek uda jej się wyjść. Nie zamierzała się jednać poddać. Postanowiła, że jeśli na końcu drogi nie znajdzie wyjścia, spróbuje się wspiąć – w najgorszym wypadku umrze, ale przynajmniej Sebastian więcej nie powie, że nie dała z siebie wszystkiego.

~*~

— Pamiętam. Obawiałem się wtedy, że złamałaś rękę, ale byłaś taka uparta, że nie mogłem postąpić inaczej — odparł Sebastian, głaszcząc ukochaną po głowie.

— Bo tak się nawet czułam, jakbym ją złamała! Strasznie bolało, a ty sobie poszedłeś. Wtedy to dopiero się bałam, wiesz? I długo potem miałam ci za złe, że mnie tak zostawiłeś. Nie pomyślałam, że cały ten czas nade mną czuwałeś.

— Nie pozwoliłbym ci przecież umrzeć, prawda? To nie było zbyt bezpieczne miejsce, ale musiałem mieć pewność, że jesteś przekonana, że cię zostawiłem. Tylko tak mogłem cię zmotywować.

— No i ci się udało — zaśmiała się, odsuwając od demona. — Chodź, pokażesz mi bibliotekę, nie mogę się doczekać. Tyle mi o tym opowiadałeś, najwyższa pora!

— Oczywiście. Zaczniemy od dzieł sztuki, potem pokażę ci zbiory książkowe, a na koniec chciałbym ci pokazać coś jeszcze.

— Tajemniczy. Podoba mi się.

Chwyciwszy się za ręce, Sebastian z Elizabeth ruszyli przestronnymi korytarzami biblioteki, która przez ostatnie tysiąclecia rzadko miała okazję kogokolwiek gościć. Echo stukotu ich butów zdawało się radosne, jakby budynek starał się przekazać im, jak bardzo cieszy go towarzystwo. Marmurowe podłogi i ściany w mlecznych odcieniach bladego błękitu chwilami sprawiały wrażenie, jakby zamek zbudowany został z lodowych bloków, co zwyczajnie zapierało dech w piersi nastolatki, szczególnie gdy zerkała na kryształowe sklepienia oraz elementy dekoracyjne ze srebra i złota, których odcienie tworzyły idealną harmonię z melanżem na kamiennych posadzkach.

Szli w milczeniu, zachwycając się mijanymi widokami, póki nie dotarli do wrót pomieszczenia opatrzonego napisem w starodawnym xerfickim, którego Elizabeth nie była w stanie odczytać.

— Co tu jest napisane?

— Że to galeria sztuki. Zwróciłaś uwagę na rzeźby i obrazy w korytarzu? To było nic w porównaniu z tym, co zobaczysz za chwilę — odparł Sebastian, otwierając przed dziewczyną masywne, zdobione drzwi, za którymi ujrzała oślepiający blask piękna najkunsztowniejszych z dzieł sztuki piekielnych artystów.