Tom 3, XII

Nawet nie będę mówić, co u mnie, bo rzygać mi się chce na samą myśl o tym, więc po prostu pożyczę Wam miłej lektury:
Życzę Wam miłej lektury!

==============

Pierwsze promienie słońca, zwiastujące nastanie kolejnego dnia ,wdarły się przez zasłaniające okna, kremowe firany wprost do sypialni na parterze, subtelnym blaskiem budząc pogrążoną w kranie snów blondynkę. Dziewczyna jęknęła pod nosem i otworzyła oczy. Obróciwszy się na drugi bok, powiodła wzrokiem po komodzie z ciemnego drewna i utkwiła nieprzytomne spojrzenie w tarczy niewielkiego zegarka stojącego na blacie. Minęło kilka sekund nim jej zaspany umysł przetworzył to, co ujrzała. Kiedy tylko zorientowała się, jak bardzo jest spóźniona, nerwowo poderwała się z łóżka, założyła ubranie i niedbale związując granatową wstążką lśniące, jasne włosy, wybiegła na korytarz i rozpaczliwie pognała do kuchni.

Wewnątrz pomieszczenie zastała krzątającego się kucharza oraz młodego kamerdynera, który siedząc niedbale przy stoliku, stukał spodem noża o kant oparcia krzesła. Wzrok obojga mężczyzn utkwił na jej zarumienionej twarzy. Doprowadziła oddech do równowagi i wykończona biegiem, opadła na krzesło obok Taia.

                – Wybaczcie, zaspałam! – przyznała podniesionym głosem.

                – Nie przejmuj się. Dziś i tak nie ma wiele roboty – mruknął lokaj.

Od razu było widać, że coś go martwi. Pokojówka rozejrzała się po wnętrzu pomieszczenia. Miał rację, wszystko było gotowe. Lekkie śniadanie dla panienki Elizabeth, mięso w zaprawie na obiad, a nawet skromny deser – wszystko już przygotowali, a spóźniła się zalewie godzinę. Przez chwilę poczuła się tak, jakby poprzedni kamerdyner wciąż był na miejscu. Tak, jakby nigdy nie odszedł.

                – W takim razie, zajmę się sprzątaniem – zaoferowała, podnosząc się z krzesła.

                – Nie trzeba. – Zatrzymał ją Tai, delikatnie unosząc dłoń dzierżącą sztuciec.

Dziewczyna niepewnie przewróciła oczami i spojrzała pytająco na Thomasa.

                – Powiedział, że nie trzeba, Jeanny – upomniał ją mężczyzna, wymownie wskazując wzrokiem markotnego bruneta.

Dopiero wtedy dziewczyna zorientowała się, w jakim był stanie. Ciągnące się do połowy policzków, sine cienie pod oczami, niedbale zaczesane włosy i wymięty kołnierzyk koszuli wskazywały na to, że przez całą noc nie zmrużył oka. Najwyraźniej coś nie dawało mu spokoju, a bezsenność wykorzystywał w niezwykle produktywny sposób.

Jenny czuła, że musi coś z tym zrobić. Nie mogła pozwolić, by kolejna, ważna dla niej osoba, członek rodziny, podupadł na duchu. Zbyt wiele cierpienia przewinęło się przez gmach posiadłości Roseblack w ciągu ostatniego roku.

Przysunęła się do chłopaka i delikatnie dotknęła dłonią jego ramienia.

                – Lizz powoli wraca do siebie. Niedługo na pewno wypuści Tomoko, nie martw się – pocieszyła go.

Trafiła w czuły punkt. Chłopak zadrżał na sam dźwięk imienia japońskiej księżniczki. Nie potrafił przestać o niej myśleć. O niej i o niesprawiedliwości, która ją dotknęła. Przecież nie była niczemu winna. Przecież nie zrobiła nikomu krzywdy. Przecież nie mogła odpowiadać, za czyny ojca. Przecież… Była przyjaciółką Elizabeth. Jak młoda szlachcianka mogła potraktować w ten sposób kogoś, kto był jej tak bliski?

                – Pójdę zanieść jej śniadanie – odparł brunet.

Wstał, chwycił stojącą na blacie, srebrną tace i nie nawiązując kontaktu wzrokowego, wyszedł z kuchni, kierując się wprost do piwnicy, która przez ostatnie pół roku była domem Tomoko.

                – Naprawdę myślisz, że ją wypuści? – zagadnął po chwili Thomas, upewniając się, że Tai odszedł na tyle daleko, by nie miał prawa słyszeć ich rozmowy.

                – Tak myślę – przytaknęła z pewnością. – Przecież panienka nie robi tego z nienawiści. Ona po prostu się zagubiła – tłumaczyła łagodnie, jakby naprawdę rozumiała uczucia swojej pani.

Thomas prychnął mimowolnie i spłoszony spuścił wzrok. Było mu wstyd tej reakcji. Nie żywił urazy do Elizabeth i życzył jej wszystkiego, co najlepsze, ale nie rozumiał jej decyzji. Sam załątwiłby sprawę inaczej. W rozwiązaniu wybranym przez hrabiankę dostrzegał sporą dozę dziecinnego nieobeznania.

                – Straciła ukochanego. Nie jesteś w stanie tego zrozumieć – dodała twardo Jeanny, niezadowolona z reakcji współpracownika.

                – Kogo, Sebastiana? – zdziwił się kucharz. – Co ty pleciesz?

                – Czasami jesteś kompletnym idiotą – zaśmiała się blondynka. – Oczywiście, że pana Sebastiana. Ona kochała go od zawsze. Kiedy zobaczyłam ich razem, pierwszego dnia pracy, od początku wiedziałam. – Zaczęła wspominać. – Pan Sebastian znalazł mnie na jednej z uliczek przy dokach. Widział, jak pozbyłam się napastników. Przygarnął mnie, mówiąc, że ma dla mnie pracę. Zabrał do domu, nakarmił, ubrał, a potem zaprowadził do pokoju panienki Elizabeth. Miała wtedy niespełna jedenaście lat. Na mój widok odruchowo chwyciła mankiet jego koszuli. Już wtedy wiedziałam, że tylko jemu potrafi zaufać.

                – Nigdy wcześniej o tym nie opowiadałaś… – zauważył Thomas.

Odszedł od lady i usiadł na krześle, które niedawno zajmował młody kamerdyner. Jeanny uśmiechnęła się do niego, opierając łokcie na stole. Splotła dłonie, tworząc z nich niewielki koszyczek, w który wpasowała brodę.

                – Nie było okazji. Poza tym, to nie jest radosna historia.

                – Żadna z nich nie była – prychnął mężczyzna, odpalając papierosa.

Pokojówka wyciągnęła skręta z jego dłoni i zgasiła go o podeszwę buta.

                – Nie pal wewnątrz – pouczyła go.

Mężczyzna przewrócił oczami z niezadowoleniem i gestem dłoni dał młodej służącej znać, by kontynuowała swoją opowieść.

                – Kiedy podeszłam do czerwonowłosej, potarganej dziewczynki ubranej w podarte spodenki i zabłoconą koszulkę, na którą narzuconą miała zdecydowanie za dużą koszule, od razu wiedziałam. Widziałam w jej oczach, jak bardzo mu ufała i kochała go. Nocne strojepanienki Elizabeth to nic innego jak koszule pana Sebastiana, naprawdę nigdy się nie zorientowałeś? – zapytała zaintrygowana pokojówka.

Thomas podrapał się po głowie.

                – Gdy teraz o tym mówisz… To rzeczywiście miałoby sens.

                – Nie wiedziałam, jak się zachować. Miałam wtedy niespełna piętnaście lat. Pomyślałam, że powinnam podać jej rękę. Wtedy dziewczynka zaczęła krzyczeć i się trząść. Schowała się za pana Sebastiana i wrzasnęła, że to był zły pomysł i że nie chce, by w posiadłości był ktokolwiek oprócz niego. Wtedy pan Sebastian klęknął przed nią i oparł dłonie na jej ramionach. Nigdy tego nie zapomnę. Patrzył na nią, dotykał jej, a ona momentalnie się uspokoiła. Potem wytłumaczył, że potrzebuje pomocy, bo nie jest w stanie sam wszystkiego doglądać. Potem razem z panienką Elizabeth zaprowadzili mnie do sypialni.

Przerwała opowieść ,wstając od stołu. Podeszła do zlewu i nalała wodę do szklanki, po czym wróciła na swoje miejsce i z melancholijnym uśmiechem na ustach, kontynuowała.

 – Nim się zjawiłeś, pan Sebastian właściwie bardziej się mną opiekował, niż był mi szefem. Nauczył mnie, jak powinnam sprzątać. Pokazał, jak ugotować kilka prostych potraw, jak zawiązać samodzielnie fartuszek. Zawsze czułam między nami dystans, ale był niezwykle miły i cierpliwy. Zarówno dla mnie, jak dla panienki Elizabeth, a dobrze wiesz, jak męcząca potrafiła czasami być – zaśmiała się, wspominając.

                – Jak wtedy, gdy niemal spaliła całą kuchnię i siebie żywcem, bawiąc się jednym z miotaczy ognia? – wtórował Thomas.

                – Mina pana Sebastiana do tej pory nawiedza mnie w snach.

                – Czy wyście powariowali! Panienko, proszę puścić ten miotacz ognia. A wy, macie tu posprzątać, policzę się z wami później! – przedrzeźniał kucharz.

W jego oku zakręciła się łza. Stare, dobre czasy, kiedy nikt nie spodziewał się, że wszystko skomplikuje się do tego stopnia.

                – Dbał o mnie i o panienkę. Jej dobry zawsze było dla niego najważniejsze. Nawet, kiedy się denerwował. To wszystko miało jej pomóc. W końcu sama to dostrzegła, a niedługo potem… Niedługo potem, pan Sebastian nas opuścił. Patrząc przez tyle lat, jak panienka Elizabeth się do niego przywiązuje, nie dziwię jej się. Mi też brakuje pana Sebastiana.

 Jeanny posmutniała. Opuściła głowę i przygryzła dolną wargę, próbując powstrzymać zbierające się w kącikach oczu łzy. Nie mogła sobie pozwolić na słabość. Pod nieobecność Sebastiana spoczywał na niej obowiązek opieki nad szlachcianką. W końcu, jako jedyna była w stanie zrozumieć uczucia nastolatki i chociaż jej kompetencje w zawodzie pokojówki dalekie były od ideału, emocjonalnie tylko ona jedna potrafiła wesprzeć Elizabeth.

Nim dwójka służących zdążyła pogrążyć się w grobowych myślach, do kuchni wbiegł zdyszany kamerdyner.

                – Przyjechał panicz Timmy! – wydyszał, z trudem łapiąc oddech.

                – Razem z opiekunką?! – przeraził się Thomas.

                – Nie. Przyjechał tylko ze służącym – odparł nieco spokojniej.

Pokojówka poderwała się z krzesła.

                – W takim razie pójdę obudzić panienkę, wy zajmijcie się resztą! – zarządziła z zacięciem na twarzy, zupełnie zapominając, że rola kierownicza spoczywała w rękach jej młodszego kolegi.

Jednak chłopak całkowicie poparł plan blondynki pełnym werwy skinieniem głowy i ruszył tuż za nią, by przyjąć gości, grając na zwłokę. W tym był całkiem niezły – przekręty, obłudy i manipulacje były jego rodzicami, jeszcze zanim ci prawdziwi wyrzucili go z domu, zrzekając się obowiązku utrzymywania go.

Miał zaledwie osiem lat, kiedy wylądował na bruku. Bez miejsca do spania, bez żadnych umiejętności i możliwości pracy chłopiec błąkał się ulicami nieprzyjaznego miasta. Z czasem, mając w pamięci zachowanie rodziców oraz zyskując doświadczenie, żyjąc na ulicy, nauczył się doskonale dostosowywać do sytuacji. Potrafił poznać się na człowieku po jednym spojrzeniu, idealnie ocenić, czy będzie w stanie go wykorzystać. Również samo osiągnięcie celu nie stanowiło dla niego wyzwania. Wiedział, kiedy musiał grać zagubione dziecko, kiedy biedaka, kiedy kalekę. Miał wszystko idealnie dopracowane, dopóki pewnego dnia nie natrafił na kogoś sprytniejszego od siebie. Mężczyzna postanowił ukarać jego kłamstwa, zmuszając chłopca do cyrkowych występów. Tam, nie mając innego wyjścia aniżeli dostosowanie się i bycie najlepszym, mały Tai nauczył się wielu przydatnych sztuczek, stał się zręczny, giętki i wysportowany. Okazało się, że posiada nieprzeciętnie wyczulony instynkt, dzięki któremu potrafił odpowiednio wcześnie zareagować na dowolny bodziec, dając radę unikać wszelkiego rodzaju pułapek. Stopniowo, z małego cyrkowca stał się dziecięcym geniuszem złodziejstwa. To właśnie wtedy, podczas największego skoku życia, napadu na główny londyński bank, spotkał Sebastiana. Mężczyzna oparł się wszelkim jego sztuczkom, obezwładnił go i kiedy chłopiec myślał, że jego życie dobiegnie końca, służący zaproponował mu pracę. Nie mając wyjścia, Tai zgodził się bez namysłu. Liczył na to, że uda mu się uciec, lecz kiedy tylko poznał młodszą od siebie o dwa lata, uśmiechniętą, czerwonowłosą szlachciankę, która szczerze przyznała, że chce, by został członkiem jej rodziny, postanowił przy niej zostać. Była pierwsza osobą, która szczerze okazała mu dobroć, nie chcąc niczego w zamian. Nie zmuszała go do niczego, czego nie chciał. Zapewniła mu dach nad głową, posiłek i pracę, a co najważniejsze – stabilność. To dzięki niej poczuł, co znaczy mieć rodzinę. Co znaczy martwić się o siebie nawzajem, co znaczy kochać. Nie ufał kamerdynerowi. Od początku wydawał mu się dziwny, nie potrafił odczytać żadnych jego intencji, ale widząc jak bardzo jego młodziutka pani wierzy w dostojnego lokaja, sam również nauczył się darzyć go zaufaniem.

                – Paniczu Thimothy, witamy w posiadłości Roseblack. Pozwoli panicz, że wezmę bagaże – powiedział Tai, kłaniając się nisko przed jasnowłosym sześciolatkiem w granatowym mundurku elitarnej, londyńskiej placówki edukacyjnej.

                – Nie trzeba Tai, Arthur się tym zajmie – odparł radośnie chłopiec, zadzierając głowę, by spojrzeć w oczy swojego służącego.

Kamerdyner chłopca był wysokim, eleganckim mężczyzną o włosach mieniących się odcieniami brązu i ciemnoniebieskich oczach. Służący uśmiechnął się ciepło do Taia i delikatnie się kłaniając, podążył za swoim panem, trzymając w ręku niewielką walizkę.

                – Gdzie jest Lizzy? – zapytał blondyn, ciekawsko rozglądając się po wnętrzu holu, wypatrując kuzynki.

                – Panienka Elizabeth jeszcze nie wstała – odarł skrępowany brunet, wskazując chłopcu i jego kamerdynerowi drogę do sypialni.

Timmy wybiegł przed Taia i zatrzymując się kilka metrów przed nim, odwrócił się i szeroko uśmiechnął.

                – Mówiłem ci, że będziemy za wcześnie! – krzyknął rozbawiony, wskazując palcem Arthura.

                – Proszę wybaczyć, nie sądziłem, że pani tego domu jest jedną z tych osób –odparł uprzejmie towarzysz chłopca.

                – Jakich osób? – dopytywał młody szlachcic.

                – Proszę wybaczyć bezpośredniość… Leniwych – rzekł ciemnowłosy mężczyzna.

Tai przysłuchiwał się wymianie zdań pomiędzy gośćmi zafascynowany niezwykłą przemianą, jaka nastąpiła w kuzynie jego pani. Kiedy widział blondyna po raz ostatni, w towarzystwie ciotki, zdawał się w dalszym ciągu przytłoczony utratą rodziców. Dziecięcy uśmiech zdobiący obecnie jego twarz wówczas był niemożliwy do zauważenia. Teraz jednak, niespełna sześcioletni chłopiec biegał radośnie korytarzem, niczym nie różniąc się od dziecka, które młody kamerdyner poznał kilka lat temu. Był niezwykle ciekaw, co tak bardzo zmieniło zachowanie gościa, ale nie odważył się zapytać.