Tom 3, XV

Dzisiejsza notka jest odrobinę dłuższa niż poprzednie. pewnie nawet nie zauważycie, dlatego Wam o tym mówię. Znów nie pisze, bo się skupić nie mogę przez licencajty. Na dodatek ZNOWU jestem chora. Muszę się chyba zainteresować wycinaniem migdałów, bo to się zaczyna robić zbyt upierdliwe.

Dobra, koniec narzekania. 

Mam nadzieję, że rozdział będzie Wam się podobał. Nie jestem jakaś dobra w opisywaniu scen walki, więc będę wdzięczna, jeśli dacie znać, co sądzicie na jej temat. Oczywiście na wszelkie wskazówki, hejty itepe również liczę. Za pochwały także bić nie będę, więc, no... Samowolka jak zwykle :P 

Endżojcie :*

==========

                Tai wraz z Jeanny i Arthurem stali w milczeniu, patrząc jak sylwetki dwójki szlachciców znikają za drzwiami posiadłości. Służący rodu Roseblack nie rozumieli, co się przed chwilą wydarzyło. Chociaż zdenerwowanie na twarzy ich młodej pani było niezwykle przejrzyste, to jego przyczyna pozostawała tajemnicą. W przeciwieństwie do nich, kamerdyner chłopca zdawał się doskonale rozumieć sytuację. Stał wyprostowany, rozluźniony i z obojętnym wyrazem twarzy wodził wzrokiem po murach budynku.

                – Prze-przepraszam, panie Arthurze? –zaczęła niepewnie Jeanny.

                – Słucham?

                – Czy wie pan, o co chodziło panience Elizabeth? – zapytała, czerwieniąc się z zawstydzenia.

Brunet popatrzył na nią pobłażliwie i z gracją przeczesał włosy dłonią, uśmiechając się przebiegle. Przez chwilę, pokojówka poczuła dziwnie znajome uczucie bijące od przystojnego mężczyzny. Jakby już kiedyś miała z nim do czynienia.

                – Nie mam pojęcia. Wydaje mi się jednak, że skoro zabawa dobiegła końca, powinniśmy wracać do obowiązków – rzekł aksamitnym głosem i nie czekając na odpowiedź dziewczyny, ruszył w kierunku drzwi.

                – Ma rację, chodź. Pójdę odwiedzić księżniczkę… – powiedział Tai, kiedy mężczyzna zniknął wewnątrz budynku.

Jego głos rozdzierał smutek, ilekroć wspominał o Tomoko. Pokojówka miała nadzieję, że to już nie potrwa długo, że Lizz w końcu się opamięta i wszystko wróci do normy.

                – Dobrze. – Skinęła głową.

Młody kamerdyner poszedł do kuchni. Przygotował tacę ze szklanką wody, lekką sałatką i kawałkiem ciasta. Chociaż wiedział, że księżniczka pewnie nawet nie tknie deseru, miał nadzieję, że chociaż przez moment na jej strudzonej twarzy pojawi się uśmiech.

Zszedł do piwnicy, zapalił oliwną lampę i podszedł do celi. W jej rogu siedziała skulona brunetka. Na widok kamerdynera przetarła zapłakane oczy i delikatnie pochyliła się do przodu.

                – Dzień dobry, księżniczko. Przyniosłem ci coś do jedzenia – powiedział uprzejmie chłopak i przez pręty celi postawił talerze z jedzeniem i szklankę po drugiej stronie krat.

Tomoko mruknęła coś pod nosem i z ogromnym trudem, na kolanach przysunęła się do przeciwległej ściany. Chwyciła szklankę w dłoń i duszkiem wypiła całą jej zawartość.

                – Dziękuję, Tai – szepnęła, stawiając naczynie na kamiennej podłodze po zewnętrznej stronie klatki, która od pół roku była dla niej domem.

                – Powinnaś coś zjeść… – zmartwił się nastolatek, widząc obrzydzoną minę Tomoko na widok niewielkiego półmiska wypełnionego barwną sałatką włoską.

                – Nie chcę – odparła twardo.

Jej smutne, ciemne oczy zasnute mgłą zmęczenia chwytały chłopaka za serce. Z trudem powstrzymywał się przed uwolnieniem księżniczki. Gdyby tylko potrafił wytłumaczyć Elizabeth jak bardzo druzgocące w skutkach jest jej zachowanie. Gdyby tylko mógł jej się przeciwstawić. Jednak nie mógł. Musiał wierzyć, że młoda Roseblack sama rozumie swój błąd. Był tylko służącym, mógł nie dostrzegać szerszej perspektywy, która pchnęła Lizz do tego czynu. Wierzył, że miała cel, że nie zamknęła przyjaciółki w lochu owładnięta jedynie ślepą rozpaczą. Jednak za każdym razem, kiedy schodził do piwnicy, kiedy spoglądał w twarz zdruzgotanej japonki, jego wątpliwości narastały. Czuł, że któregoś dnia nie wytrzyma i wbrew wszystkiemu, w co wierzył i czym kierował się przez całe życie, zdradzi zaufanie swojej pani.

                – Porozmawiam z panienką… – mruknął niewyraźnie, powstrzymując wzbierające do oczu łzy. – Wytłumaczę jej, że to nie ma sensu! Wydostanę cię…!

                – Nie – przerwała mu stanowczo. – Lizzy wie, co robi. Wiem, dlaczego tak postępuje i nie mam jej za złe. Na jej miejscu… Pewnie znienawidziłabym ją tak samo, jak ona nienawidzi mojego ojca. Dla nas obu to jest równie trudne, Tai. – wyjaśniła spokojnie i delikatnie się uśmiechnęła.

Brunet nie był w stanie dłużej tego znieść. Dobroć serca Tomoko, rozpacz panienki Elizabeth, zniknięcie Sebastiana – to wszystko go przerastało. Chciał cofnąć czas, wrócić do tamtego poranka, do tamtej nocy, do tamtej chwili. Chciał powstrzymać kamerdynera przed zniknięciem. Chciał naprawić życie ich wszystkich.

                – Jeżeli tak uważasz, ufam ci – rzekł, zaciskając pięści i odwróciwszy się na pięcie, opuścił loch.

                Idąc korytarzem w kierunku kuchni, Tai minął Elizabeth. Starał się nie dać jej poznać, jak się czuje, ale bystra nastolatka od razu się zorientowała. Zatrzymała się i przygryzając dolną wargę, opuściła głowę.

                – Byłeś u Tomoko, Tai? – zapytała cicho.

                – Tak – odpowiedział, zatrzymując się wpół kroku.

Starał się brzmieć normalnie, ale drżenie jego głosu nie pozostawiło hrabiance żadnych wątpliwości.

                – Wiem, co o tym myślisz. Ja też tego nie chcę, ale nie mogę zrobić nic innego – tłumaczyła.

                – Księżniczka jest panienki przyjaciółką, nie rozumiem, jak może…

                – Gdyby temu skurwysynowi na niej zależało, już dawno byłaby w domu! – wrzasnęła fioletowowłosa, odwracając się przodem do służącego.

Zadrżał, przerażony jej wybuchem. Panienka Elizabeth nie przeklinała, nie w taki sposób. Była kulturalna, była zrównoważona, była… zupełnie inna. Utrata Sebastiana całkowicie ją odmieniła. Stała się zimna, zdystansowana, a jednocześnie traciła nad sobą panowania. Cierpiała tak samo, jak księżniczka Tomoko. Tak jak japonka powiedziała mu przed chwilą.

Młody kamerdyner niepewnie się odwrócił i padł na kolana, napotykając pełne bólu spojrzenie swojej pani. Zrozumiał. Teraz już naprawdę zrozumiał. Pozwolił, by jego ślepota przesłoniła prawdę. Żadna z nich tego nie chciała, ale obie godziły się z rzeczywistością w imię wyższego dobra. W cokolwiek zamieszany był ojciec czarnowłosej, to wciąż mogło ranić kolejne, niewinne dzieci. Stawka była wyższa niż uczucia dwójki przyjaciółek.

                – Panienko, proszę mi wybaczyć. Byłem głupi, nie umiałem tego zrozumieć. Byłem taki głupi… – powiedział z żalem, nie podnosząc głowy.

Nie czuł się godzien, by na nią spojrzeć.

Lizz przyglądała się osłupiała jak, niewiele starszy od niej, chłopak pada na kolana, błagając o wybaczenie. Dlaczego przepraszał? Nie zrobił nic złego, chciał jedynie bronić kogoś, kogo kochał. Nie miał prawa rozumieć, co się działo. Nikt nigdy nie opowiedział mu, co tak naprawdę się wydarzyło, nikt nie zadbał o to, by nie miał wątpliwości.

Nastolatka zbliżyła się i kucnęła tuż przed nim.

                – Tai… – zaczęła spokojnie, sprawiając, że przepełniony żalem i poczuciem winy chłopak spojrzał jej w oczy. – Nie musisz przepraszać, to nie twoja wina. Nie mogłeś wiedzieć. Nie mam ci za złe. Chcę tylko, żebyś wiedział, że w tym wszystkim nie chodzi o nas – wyjaśniła, uśmiechając się łagodnie.

                – Panienko…

                – Lizz – poprawiła go i podniosła się.

                – Lizz, naprawdę przepraszam – powtórzył brunet i powoli wstał.

                – Nie szkodzi. Wracaj do swoich zajęć. Przygotuj coś dobrego na obiad – poleciła radośnie i nie czekając na jego odpowiedź, ruszyła w kierunku pokoju, w którym miała odbyć się jej lekcja.

~*~

                Nadeszła pora wyczekiwanego przez Elizabeth treningu. Te kilkadziesiąt minut miało zaważyć na dalszych losach kamerdynera Timmiego. Dziewczyna wiedziała, że mając po swojej stronie nowe umiejętności oraz czerwonowłosego żniwiarza, bez problemu będzie w stanie zakończyć plugawy żywot istoty, która postanowiła zniszczyć życie jej ukochanego kuzyna. Jedynie myśl o jego cierpieniu sprawiała, że jej dłonie delikatnie drżały, irytująco przypominając o bólu, który zadała chłopcu, odbierając mu rodziców.

                Kiedy Arthur zjawił się przed drzwiami salonu, który szlachcianka wykorzystywała do ćwiczeń, wraz z Timmim, Jeanny i Grellem, hrabianka otworzyła drzwi i dumnie wkroczyła do środka.

                – Tu będziemy ćwiczyć – wyjaśniła, wskazując dłońmi przestronne pomieszczenie.

                – Rozumiem. – Kamerdyner skinął głową i rozejrzał się, wiodąc wzrokiem po ustawionych pod ścianami meblach. – Nie uważa panienka, że te przedmioty powinny na wszelki wypadek zostać wyniesione? – zapytał, zawieszając spojrzenie na porcelanowej, kwiecistej wazie, stojącej na regale pomiędzy złotymi statuetkami.

                – Nie uważam – odparła chłodno. – Timmy, razem z Jeanny i Grellem musicie opuścić pokój. – poleciła.

                – Ale ja chcę zobaczyć, jak ćwiczysz z Arthurem! – oponował blondyn.

Dziewczyna westchnęła głęboko i podeszła do kuzyna. Kucnęła i położyła dłoń na jego ramieniu.

                – Wiesz, że podczas treningu używam ostrych przedmiotów. Jeżeli tu będziesz, to będę się martwiła, że zrobię ci krzywdę – wytłumaczyła cierpliwie.

Chłopiec posmutniał.

                – Ale chciałbym popatrzeć. Ty i Arthur nic mi nie zrobicie! – krzyknął pewny siebie.

Ufał im. Bezgranicznie wierzył zarówno jej, jak zdradzieckiej istocie, która postanowiła go omamić. Hrabianka była wściekła. Nie zasługiwała na jego zaufanie. Gdyby wiedział, co zrobiła, znienawidziłby ją. Był tak niewinny i czysty, nie potrafił dostrzec prawdy. Co gorsza, ufał demonowi, który bezczelnie wykorzystywał jego pełne miłości serce do swoich niecnych celów. Czegokolwiek nie planował, Lizz obiecała sobie, że potwór zapłaci najwyższą cenę, zginie w straszliwych męczarniach, będzie błagał o śmierć.

Wzięła głęboki wdech, próbując zebrać myśli.

                – Paniczu, hrabina miałaby mi za złe, gdyby dowiedziała się, że dopuściłem, byś był świadkiem przemocy. Proszę, pozwól, by pokojówka panienki Elizabeth się tobą zajęła – wtrącił się ciemnowłosy kamerdyner, lekko chyląc czoła przed swoim panem.

Timmy popatrzył na niego ze zmarszczonym czołem i nadętymi policzkami. Po chwili rozluźnił mięśnie twarzy i teatralnie wepchnął dłonie do kieszeni spodenek.

                – No dobra – burknął niezadowolony, odwrócił się na pięcie i wyszedł z pomieszczenia.

                – Dziękuję – mruknęła Elizabeth.

Wyprostowała się i stanęła na środku pomieszczenia, po drodze dając Grelowi subtelny sygnał, by zajął pozycję. Czerwonowłosy klasnął w ręce, zanucił coś pod nosem i również wyszedł z pokoju, w towarzystwie pokojówki.

Hrabianka została sam na sam z istotą z innego świata. Świata, do którego niedane było jej wkroczyć, świata, z którego pochodził jej ukochany. Tego, który odebrał jej szczęście. Ubrana w niekrępującą ruchów, obcisłą bluzkę i luźne, materiałowe spodnie, stanęła w pozycji wyjściowej, wyciągając z cholewy buta niewielki, ostry sztylet.

                – Stawaj do walki, demonie – warknęła, kierując czubek ostra w stronę przeciwnika.

Arthur stał rozluźniony kilka metrów od niej. Słysząc słowa dziewczyny, uśmiechnął się kpiąco i nieznacznie naprężył mięśnie.

                – Demon, powiada panienka? – odparł, udając zdziwienie.

Elizabeth z trudem powstrzymywała się, żeby się na niego nie rzucić. Pochłonęła ją rządza mordu. Jak mógł być do tego stopnia bezczelny? Nienawidziła go, nie mogła dłużej na niego patrzeć. Opuściła głowę i na chwilę zamknęła oczy, próbując się uspokoić. Czuła, że traci nad sobą kontrolę. Zwierzęcy instynkt mordercy po raz kolejny dawał o sobie znać. Myślała, że zdołała go uśpić, że górowała nad tą plugawą częścią siebie, która boleśnie przypominała o przeszłości. Jednak się myliła. Czuła drżenie rąk, od przypływu adrenaliny szumiało jej w uszach. Kiedy podniosła głowę, ledwo dostrzegła stoją naprzeciwko niej smukłą sylwetkę tego, który doprowadzał ją do tak szaleńczej wściekłości.

                – Musisz zachować spokój. Pozwól, by cała złość swobodnie przepłynęła przez twoje ciało, lecz nie dopuść do tego, by zawładnęła umysłem. Oddychaj, słuchaj bicia swojego serca. Wyobraź sobie, jak rozszarpujesz ofiarę. I pamiętaj, nie zamykaj oczu, nie przejmiesz nad sobą kontroli, nie wiedząc, dokąd lgnie morderczy instynkt. – Odtworzyła w głowie słowa Sebastiana.

Demon spędził mnóstwo czasu na nauczeniu jej, jak się kontrolować, a jednak wciąż ledwie dawała radę zapanować nad rządzą mordu. Z całej siły zacisnęła dłoń na rękojeści sztyletu i zastosowała się do wskazówek cichego szeptu wewnątrz czaszki.

                – Oddychać… – szepnęła. – Dokładnie tak. Wiem, kim jesteś. Wiem, czego chcesz od Timmiego, ale przysięgam, że tego nie dostaniesz – rzekła stanowczo, mierząc przeciwnika wzrokiem.

Wciąż stał swobodnie, nie traktował jej poważnie.

                – A czegóż to, twoim zdaniem, panienko, może chcieć taki podły demon, jak ja? – Kpiący ton głosu Arthura dudnił rytmicznie w uszach fioletowowłosej.

Zrobiła krok naprzód.

                – Chcesz zabrać duszę mojego kuzyna! Nie pozwolę ci na to! – wrzasnęła i ruszyła w jego stronę.

Silne, perfekcyjne pchnięcie ostrza minęło się z tętnicą na ramieniu mężczyzny zaledwie o milimetr, zanurzając się w muskularnym ciele. Elizabeth szybko cofnęła rękę, by wykonać kolejne cięcie, jednak kamerdyner zablokował jej ruch. Chwycił nadgarstek hrabianki i wyprowadził uderzenie prosto w jej splot słoneczny. Zaczęła się krztusić. Opadła na podłogę, rozpaczliwie próbując złapać oddech. Arthur pochylił się nad nią rozbawiony.

                – Co zamierzasz zrobić? – zapytał pobłażliwie.

Niespodziewanie zaatakowała. Rozcięła udo mężczyzny i szybko odskoczyła  tył. Z głębokiej rany zaczęła sączyć się krew, szybko zabarwiając spodnie demona. Popatrzył na rozcięcie i zachichotał pod nosem. Momentalnie zjawił się przy dziewczynie i wyrwał jej nóż. Przystawił go do gardła dziewczyny i zapytał:

                – Naprawdę myślałaś, że będziesz w stanie mnie zranić? – zapytał pewny siebie.

Elizabeth sięgnęła dłonią do kieszeni spodni. Wyciągnęła z niej niewielkie zawiniątko, którym rzuciła w twarz mężczyzny. Szary proszek osiadł na bladej skórze Arthura. Ten, popatrzył osłupiały na przeciwniczkę, której dłoń ugrzęzła w jego klatce piersiowej. Nawet się nie zorientował, kiedy go ugodziła. Odrętwiała ręka odmówiła mu posłuszeństwa, wypuszczając z uścisku nóż, który z głośnym szczękiem uderzył o kamienną posadzkę. Dziewczyna wyciągnęła dłoń z ciała przeciwnika i z obrzydzeniem strzasnęła z niej krew.

                – Zanim cię zabiję, chciałabym, żebyś dokładnie powiedział mi, czego chciałeś od Tommiego – powiedziała, uspokajając oddech.

Stanęła nad brunetem, chwyciła go za włosy i pociągnęła je do góry, zmuszając potwora, by spojrzał w jej oczy. Wbrew temu, czego się spodziewała, na zbrukanej krwią, bladej twarzy kamerdynera nie było śladu bólu, ani niepewności. Zdobił ją obrzydliwy, złośliwy uśmiech.

                – Przeliczyłaś się – wysyczał Arthur i dotknął skóry dziewczyny trzymanym w dłoni niewielkim medalionem z wygrawerowanymi znakami, których szlachcianka nigdy wcześniej nie widziała na oczy.

Ostry, złocisty blask i tępe uderzenie były wszystkim, co zarejestrował zdezorientowany umysł nastolatki. Palący ból zdawał się zwiastować koniec jej życia. Zaczęła żałować tej decyzji. Nie rozumiała także, dlaczego Sutcliff nie ruszył jej na ratunek. Nie taki był plan. Nie mogła teraz zginąć, jeszcze nie zdążyła się zemścić.

                – Nie! – krzyknęła rozpaczliwie.