Tom 3, XLV

Dzisiejszą notkę pisałam już po Wigilii i pamiętam tylko, że mózg przejął kontrolę i zaczął pisać to, co on chciał, żeby tutaj było. Nie do końca się z nim zgadzam, ale że czasem musimy iść na kompromis, bo inaczej robi mi bardzo pod górę, to jest jak jest. 

Dajcie znać, co o tym sądzicie.

Bo ja w sumie nie wiem. xD
Z jednej strony rozumiem decyzję mózgu, ale z drugiej nie jestem jakoś szczególnie przekonana. 

No nic, Wy decydujcie :P

Miłego!

====================

Sebastian zdusił w sobie wzbierającą radość, tłumacząc sobie, że to tylko chwila słabości. Nie mógł wiecznie wierzyć w odkupienie w jej oczach. A może jednak zrozumie? Dostrzeże prawdę, połączy wszystkie fakty, zauważy, jak bardzo się starał? Może to jest chwila, w której jednym słowem zaczaruje jej umysł, otwierając go na prawdę? Zrozumie, doceni, będzie dumna.

                Słabł. Marniał w oczach, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Jednak zorientował się dopiero patrząc na skąpaną w półmroku twarz nastolatki, której dwa słowa potrafiły całkowicie omamić jego umysł. Pól roku gry również nie odeszło bez echa. Był zły, gardził sobą. Bliźniacza natura demona spoglądała pobłażliwie z oddali, szydząc z niego pod nosem. „Chciałeś być królem piekła, pokonało cię dziecko. Chciałeś być panem świata, zapominając, do kogo należysz. Chciałeś dawać szczęście, lecz demony potrafią jedynie szerzyć ból.” – głos odrzuconego ja, rozwścieczonego, że odepchnął je, kiedy tylko powrócił do ludzkiego świata. Ja, które wiedziało, że nie uda mu się wydobrzeć. Ja, które czekało na jego śmierć. Ja, którym miał zostać zapamiętany. Zbyt ślepy na prawdę, pozwolił sobie żyć złudzeniem, odpychając od siebie myśl o zbliżającym się końcu życia. Miał szansę, jednak jej nie wykorzystał, zbyt pewny siebie, zbyt naiwny i dumny. Jednak nie chciał umierać. Czuł, że to jeszcze zbyt wcześnie. Nie mógł odejść, nim dziewczyna uwierzy w szczerość jego działań.

                – Dlatego, że się nie leczy. Odkąd mnie tu ściągnęłaś, cały czas jest w takim samym stanie – wyjaśnił, nie chcąc ukrywać prawdy.

Nie liczył na współczucie, zwyczajnie nie był w stanie zataić przed nią ani jednej rzeczy więcej. Był już zbyt zmęczony.

                – Więc umierasz, demonie? – Trafiła w samo sedno.

Spostrzegła cień uśmiech, na moment padający cieniem na zbolałą twarz demona. Uśmiech satysfakcji, jakby był dumny, że wciąż była równie spostrzegawcza. Jej głos nie załamał się nawet na moment. Chociaż umysł przegrywał walkę z serce, robił to z godnością, do ostatniej chwili wytrwale trzymając je w ryzach. Była tak doskonała, choć tak daleka od ideału. Pragnął jej dotknąć, objąć i chociaż raz jeszcze poczuć przyjemnie ciepło jej ciała. By ukoiła jego strach. Strata anielskich włosów pozbawiła go wszelkiej  nadziei na poprawę swojej sytuacji, a odkrycie, które brutalnie zrzucił na niego umysł, wyssało z demona resztki sił. Miał jeszcze tyle planów, tyle rzeczy chciał zmienić, zreformować królestwo, odzyskać zaufanie, spełnić marzenie…

                – Elizabeth… – jęknął i nie bacząc na nic, wyciągnął ręce w stronę dziewczyny, przytulając ją do siebie.

W pierwszym odruchu chciała się wyszarpnąć, lecz zinterpretowawszy jego gest, zastygła w bezruchu. Zaparło jej dech w piersi, a w żołądek uderzyła swędząca fala ciepła, powoli rozchodząc się po całym ciele, pozbawiając hrabiankę sił, by chociaż drgnąć. Przez chwilę była jak lalka, zupełnie pozbawiona życia. Pragnęła zabić demona, zemścić się, wyrwać mu serce, tak jak on zrobił to jej. Nie przypuszczała jednak, że Sebastian zwyczajnie umrze. Odejdzie, jak zwykły człowiek, że straci go jak rodziców. Nie tak to miało wyglądać. Nie zamierzała na to pozwolić. Spróbowała się wyszarpnąć, jednak były kamerdyner trzymał ją w żelaznym uścisku, ukrywając twarz w pachnących lawendą włosach.

                – Elizabeth, proszę… – powiedział drżącym głosem, samolubnie pragnąc, by ta chwila trwała wiecznie.

Marzył o tym, by umrzeć w tym momencie. Nie czekać kolejnych dni, nie odliczać godzin. Odejść tu i teraz, czując na piersi uderzenia serca ukochanej osoby.

                – Puszczaj! – Otrzeźwił go krzyk nastolatki.

Nerwowo wyszarpnęła się z objęć demona i zerwała się na równe nogi, przez chwilę próbując skupić rozbiegany wzrok na jego twarzy, lecz jedynym, na co potrafiła patrzeć, była szkarłatna plama krwi demona wsiąkająca w materiał błękitnej sukienki.

                – Myślisz, że pozwolę ci umrzeć? Zginiesz, nie musisz się o to martwić. Odejdziesz z tego świata, już niedługo – mówiła nerwowo, pochylając się ku ziemi. – Ale zrobisz to na moich zasadach.

 Wyciągnęła wetknięty w cholewę buta włos i wcisnęła go w dłoń demona, wzrokiem nakazując, by przeciął pieczęć. Drżąca dłoń Sebastiana anemicznie przesunęła się nad jedną ze smug, upuszczając nad nią cieniutką, anielską nitkę, której upadkowi zawtórowało głośne westchnienie ulgi.

                – Co ja najlepszego wyprawiam?! Przecież on zaraz ucieknie. Wyleczy się, zamorduje nas i ucieknie! – krzyczał umysł hrabianki.

                – Nie zrobi tego, to Sebastian. Sebastian mnie kocha. Wyleczy się, a potem tu zostanie. Nie oszuka mnie. Dla mnie zabił Beliala, dla mnie został królem piekła, dla mnie nie uciekł z lochu – przekrzykiwało rozszalałe serce.

Dziewczyna słuchała mówiących przez siebie głosów, nie wiedząc, którego winna słuchać. Szczypiące oczy powoli zachodziły łzami. Obraz stawał się coraz mniej wyraźny. Wyciągnęła ręce i nerwowo rozszarpała koszulę na wysokości rany, by na własne oczy widzieć, jak się leczy. Z sekundy na sekundę głęboka, zakażona rana kurczyła się, coraz bardziej blednąc, póki czerwień nie zeszła całkowicie ze skóry demona, nie pozostawiając po sobie nawet najdrobniejszej blizny. Po kilku minutach było po wszystkim. Mięśnie brzucha drgały delikatnie, kiedy oddychał głęboko zmęczony wysiłkiem włożonym w regenerację. Minęło kilka kolejnych nim był w stanie coś powiedzieć. Przez cały czas obserwował twarz szlachcianki, z ulgą patrząc, jak przerażenie i troska ustępują miejsca rezygnacji. Przestała się bać, w tej chwili liczyło się tylko to. Nie zawiedzie jej po raz kolejny, nie umrze wbrew jej woli. Będzie miał czas, by wszystko zmienić lub odejść z godnością, wiedząc, że spróbował i dał z siebie wszystko.

                – Elizabeth… – wydusił w końcu, płosząc wpatrującą się w niego nastolatkę.

Nerwowo podrapała lewe przedramię i natychmiast zabrała włos z pieczęci, by po chwili znaleźć się poza celą, szczelnie domykając jej bramę i przekręcając klucz.

                – Dla ciebie: panienko Elizabeth – powiedziała cicho i zniknęła w piwnicznym mroku, pozostawiając demona samego z odrobiną nadziei, jaką zaszczepiła w jego sercu, wraz z ostatnimi słowami.

                – Oczywiście, panienko – szepnął, delektując się słowami, niczym najwyśmienitszym afrodyzjakiem.

~*~

                Kolejne godziny mijały nastolatce tak, jakby oglądała film w przyspieszonym tempie. Wyzute z głębszych emocji rozmowy, gesty, miny. Docierały do niej słowa, rozumiała ich znaczenie i nawet wiedziała, że powinna się nimi cieszyć, denerwować, smucić, ale uczucia były dla niej jakby nieosiągane. Zamknięta w bańce odbierała jedynie marne echo bodźców, które uderzały w ściany otaczającej jej obojętności. Apatia, której podłoża nie potrafiła zrozumieć. Jeszcze kiedy wdrapywała się po schodach piwnicznych była z siebie dumna; była szczęśliwa i zaniepokojona zarazem. Nie wiedziała, kiedy dokładnie spłynęła na nią całkowita obojętność, lecz uświadomiła sobie, że wcale jej nie przeszkadzała, a wręcz pomogła przetrwać dzień. Rozmowa z Arthurem, z której pamiętała jedynie tyle, że zagroziła mu śmiercią, jeśli po raz kolejny skontaktuje się z demonem bez jej wiedzy i zgody. Pęk włosów ostentacyjnie rzucony pod jego nogi tak, by miał pewność, że nie zachowała odrobiny dla siebie, tak na wszelki wypadek. Później kolejna rozmowa z Sutcliffem. Musieli wyjaśnić całą sprawę z królem piekła, z obowiązkami boga śmierci i wzajemnymi oczekiwaniami. Nie była nazbyt twórcza, nie wyniknęło z niej nic nowego, bo i nie miało zbytnio jak. To, co interesowało Elizabeth i to, co spędzało sen z powiek Grella nie było związane z pracą, lecz z płaszczyzną emocjonalną, o której nie potrafili rozmawiać. Następnie przyszła pora na posiłek, podczas którego dziewczyna już w zupełności straciła kontakt z rzeczywistością. Słysząc jedynie szumy rozmów otaczających ją bliskich, zjadła odrobinę posiłku, wciąż tkwiąc we własnym świecie, zastanawiając się nad czymś, lecz nie do końca mając owego zastanawiania się świadomość. Po prostu trwała, egzystowała, czekając na zmianę.

                Jedynym, czego żałowała podczas kilkugodzinnego trwania w obojętności, był czas spędzony z Tomoko. Była pewna, że przyjaciółka dostrzeże jej obojętne nastawienie i kiepską próbę imitacji podekscytowania. Żałowała, bo cieszyła się radością przyjaciółki i chciała w pełni świadomie móc dzielić z nią to niezwykłe uczucie. Na dodatek księżniczka musiała ją opuścić z samego sama, co oznaczało, że ostatnie godziny przed kolejnym, nie wiadomo jak długim rozstaniem, obie zapamiętają w tak nieodpowiedni sposób.

                Hrabianka otrząsnęła się z nienaturalnego stanu dopiero wieczorem, kiedy zegar wybił godzinę dwudziestą, uderzeniami dzwonu zegarowego wprawiając ścianki mydlanej bańki, w której ukrywała się dziewczyna, w tak silne drżenie, że w końcu pękły, uwalniając ją ze swego wnętrza. Przyszedł czas, by porozmawiać z James i Gilbertem. Ciężka rozmowa, z której nie miało wyniknąć nic dobrego, słowna potyczka z góry skazana na przegraną, bez względu na to, która ze stron nie zdawałaby się wygrać.

                Siedziała na fotelu, kiedy opuściła ją obojętność, nagle uderzając w nastolatkę mnóstwem emocji, spośród których dopiero po chwili udało jej się wyłuskać istotną wiadomość, którą pragnęła przekazać jej podświadomość. Kochała go. Chociaż wiedziała o tym przez cały czas, dopiero kilka godzin pozbawionych uczuć rozmyślań gdzieś poza jej wiedzą pozwoliło naprawdę poczuć ogrzewające uczucie, bijące prosto z serca, przeszywające całe ciało, otulające umysł ukojeniem. Wiedziała, ale nie czuła i dopiero w tej chwili pozwoliła sobie dopuścić całą, emocjonalną mieszankę do głosu. Wszystkie zachowania, których wyjaśnienie próbowała odrzucić, usilnie wmawiając sobie, że to jedynie słabość, okazały się w rzeczywistości świadczyć o niesamowitej sile uczucia. Nie umiała przypomnieć sobie, co, prócz zemsty, kiedykolwiek dało jej tyle motywacji do działania. Gdyby kierowała się jedynie nienawiścią i chęcią ukarania go, nigdy nie pozwoliłaby demonowi żyć tak długo. Nie martwiłaby się o jego stan, nie broniła go przed aniołem, stawiając boga śmierci na straży więzienia. I chociaż doskonale o tym wiedziała, miała pełną świadomość swoich czynów, to ich nie czuła ich emocjonalnej strony, a całe zrozumienie zdawało się niepełne. Dopiero przyznanie się do prawdziwości i głębokości uczucia, odrzucenie strachu i wstydu, który z nim wiązała, sprawiło, że spłynęło na nią katharsis. To, co dotąd wydawało się jednym, wielkim, emocjonalnym bałaganem, wstrzymującym ją przed wróceniem na ścieżkę, w jednej chwili, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zmieniło się w idealny ład i porządek, a to, co uważała za krok na przód, a co w rzeczywistości było jedynie złudnym życzeniem, prysło wraz z bańką, uwalniając ją ze swych więzów. Teraz wreszcie była wolna, chociaż to miłość do demona uważała za swoje kajdany.

                Podniosła się z fotela, zdając sobie sprawę, jak nieswojo czuje się we własnym ciele, jakby dopiero teraz stało się naprawdę jej. Była lekka, oddychała pełną piersią, bez obawy, że na krótki moment tracąc czujność, pozwoli dojść do głosu demonom przeszłości. To, o czym mówiła dziewczynka w jej snach, pewność, z jaką wyrażała się o Sebastianie – zrozumiała, że to nie spersonifikowana słabość, a siła. Podeszła do okna, by zerknąć na unoszącą się ponad koronami drzew, ogromną gwiazdę, dumnie ogrzewającą świat swoim blaskiem. Na ustach hrabianki zagościł pełen nadziei uśmiech. Wszelkie problemy i zmagania, cała uciążliwa ciemność spowalniająca ją od miesięcy ginęła w świetle zbawiennych promieni słońca, napełniając dziewczynę pozytywną energią. Wciąż nie wiedziała, co powinna zrobić z demonem, dalej miała do niego niewyobrażalny żal, pragnęła zemsty, lecz wszystkie negatywne myśli nie przyćmiewały jednej, która karmiła jej duszę, pozwalając zregenerować upadłego ducha. „Poradzę sobie” rozbrzmiewało w jej głowie. „Cokolwiek postanowię, wiem, że to będzie dobra decyzja.” Nienawiść stała się jedynie przeszkodą na drodze do spełnienia marzeń, nie pierwszą i nie ostatnią, za to Elizabeth wreszcie poczuła, że możliwą do pokonania.

                Idąc do sypialni przyjaciela, zastanawiała się, jak spędzi resztę wieczoru. Chciała miło pożegnać Tomoko. W przeciwieństwie do niej, dla przyjaciółki kilka ostatnich godzin nie przyniosło takiego oczyszczenia duszy. Hrabianka czuła się winna. Nie chciała, by księżniczka właśnie tak zapamiętała ich ostatnią rozmowę. Po wszystkim, co musiała przez nią przejść, zasługiwała na coś więcej. Rozmyślając, jak mogłaby wynagrodzić jej chociaż tę ostatnią, niefortunną rozmowę, dotarła do drzwi pokoju przyjaciela  dzieciństwa. Nie obawiała się. Zamierzała przedstawić swoje racje i wspólnie ze współpracownikami opracować najlepszy plan działania. Wprawdzie wciąż nie była w stanie pozwolić umrzeć dwóm kobietom w imię pojmania jednego zabójcy, lecz dostrzegała też uchybiania swojego planu. Samolubne ryzykowanie życiem było zwyczajnie nie w porządku w stosunku do przyjaciół i teraz, kiedy, nowonarodzona, w pełni zdała sobie sprawę, czemu podjęła taką decyzję, była skłonna ją porzucić na rzecz innego, obiektywnie lepszego planu.

                Zapukała do drzwi i otworzyła je, słysząc dochodzący z wnętrza pokoju ciepły głos Jamiego. Chłopak siedział na łóżku, po raz kolejny przeglądając dokumenty. Na etażerce stały trzy kubki gorącej, świeżo zaparzonej herbaty. Earl Grey – zorientowała się po przyjemnym zapachu bergamotki roztaczającym się wewnątrz. Wkroczyła do środka i usiadłam na skraju materaca obok przyjaciela. Jem zamknął teczkę i położył ją na poduszkę, po czym uśmiechnął się do niej i wskazał dłonią jedno z naczyń.

                – Gdzie Gilbert? – zapytała, sięgając po herbatę.

Nim blondyn zdążył odpowiedzieć, Gil wyłonił się z wnętrza łazienki. W dłoniach trzymał łyżeczkę i niewielką szmatkę. Hrabianka zorientowała się, że odkąd weszli do pokoju kilkanaście minut po dotarciu do posiadłości, nikt do jej przyjścia nie przekraczał drzwi sypialni. Inaczej nie było żadnego powodu, by chłopak zmywał. Poza tym aromat herbaty różnił się nieco od tego, którym raczyły obecne w posiadłości gatunku Earl Greya. Przyjaciele musieli więc przez cały ten czas opracowywać plan działania, co sprawiło, że Elizabeth poczuła się niepewnie na myśl o przedstawianiu im swojego pomysłu.

                – Możemy zaczynać? Jestem zmęczony, chcę wreszcie iść spać – burknął niechętnie brunet.

Odłożył łyżeczkę na umywalkę i ponownie wyłonił się z łazienki, by przystawiając stojące pod ścianą krzesło bliżej łóżka, spocząć na nim z teatralnym westchnieniem.

                – Też chciałbym mieć to już za sobą – przyznał James, spoglądając na przyjaciela.

Bez względu na to, co tutaj ustalą, oni i tak mieli już swój plan: nie dopuścić do tego, by Elizabeth zrobiła z siebie przynętę – dlatego zebranie się tutaj było jedynie formalnością, by dać hrabiance złudne przekonanie, że kontroluje sytuację. W rzeczywistości było jednak inaczej, bowiem knujący za jej plecami, oczywiście w dobrej wierze, detektywi do wynajęcia cały dzień spędzili na dokładnej analizie każdego przypadku morderstwa, wymyślaniu możliwych scenariuszy i ułożeniu odpowiedniego planu działania w przypadku każdego z nich. Mówiąc kolokwialnie, czego nie poskąpił sobie Gilbert, zwyczajnie rzygali całą sprawą Kolekcjonera. Jeden i drugi byli tak zmęczeni i tak skupieni jedynie na zadaniu, że kiedy zamykali oczy, zamiast kolorowych plam, widzieli przed sobą najróżniejsze sytuacje i całą serię skrupulatnie ułożonych, doskonale przemyślanych kroków, mających na celu pojmanie przestępcy i nie narażenie na zbędne ryzyko zarówno żadnego z ich trójki, jak również nikogo z przypadkowych przechodniów.

                – Wiem, że chcecie poczekać na śmierć kolejnych dwóch ofiar i zobaczyć, co się potem stanie, ale nie zaskoczy was, jeśli powiem, że się z tym nie zgadzam. Ta opcja w ogóle nie wchodzi w grę. To zwyczajnie nieludzkie. Mamy bronić tych ludzi, a nie pozwalać kolejnym osobom stracić życie – zaczęła hrabianka.

                – Ryzyko wliczone w koszty – odparł niechętnie Gil, obojętnie wzruszając ramionami.

                – Nie ma czegoś takiego w przypadku ludzi. Nie jesteśmy mordercami! – uniosła się Lizz, nerwowym ruchem wylewając odrobinę gorącego naparu na dłoń.

Spojrzała na nią, obserwując jak skóra przybiera coraz ciemniejszy odcień czerwieni, i wzięła głęboki, uspokajający oddech.

                – Po prostu na to nie pozwolę, to sprzeczne z rozkazem królowej.

                – On mówił jedynie o powstrzymaniu zabójcy, nie było tam nic o ratowaniu pierwszej dziesiątki ofiar – zauważył brunet, coraz bardziej zirytowany rozmową.

Niby była to jedynie scenka odgrywana na potrzeby zapewnienia dziewczynie bezpieczeństwa, jednak jej upór zwyczajnie denerwował zmęczonego wędrowca. Najchętniej odrzuciłby pozory i zwyczajnie zmusił szlachciankę, by podporządkowała się jego woli. Delikatne metody Jamesa wydawały mu się aż nazbyt zapobiegawcze. Nastolatka, która pracuje dla królowej, bez wahania grzebie w zwłokach, musi być chroniona jak jakieś jajko, bo jedna sprzeczna decyzja może zachwiać jej wrażliwą psychikę? Bzdury.

                – Odpuść, Elizabeth – wtrącił Jamie, mając nadzieję, że uda mu się przemówić przyjaciółce do rozumu. – Nie mogę pozwolić ci robić za przynętę.

Lizz chciała mu przerwać, ale uniósł dłoń, powstrzymując ją.

                – Tak, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co chcesz zrobić. Tak samo, jak wiem, że nie jesteś w stanie pozwolić tym kobietom umrzeć. Musimy jednak wypracować kompromis, bo ja zwyczajnie nie pozwolę ci się narażać – mówił spokojnie, skupiając na sobie wzrok dwójki słuchaczy. – Dlatego po prostu odpuść. Nie upieraj się, pozwól nam znaleźć sposób, by nie poświęcać kobiet i nie zmuszać cię do ryzykowania życia. Co ty na to?

Dziewczyna zmarszczyła brwi i szybko przeanalizowała całą sytuację.

                – Możemy przygotować zasadzkę, jednak skąd będziemy wiedzieć, kogo wybierze na swoją następną ofiarę? – zapytała po chwili.

                – A skąd wiedzielibyśmy, że zainteresuje się tobą? Ten pomysł jest równie niepewny. Lepiej więc nie ryzykować bez sensu życia kogoś, kto jest bezpieczny, nie sądzisz? – jęknął znudzony Gilbert.

                – Macie rację, podeszłam do tego zbyt emocjonalnie. Nie ma sensu robić ze mnie przynęty.