Tom III, LXII

Wpis będzie dzisiaj na końcu, a tutaj powiem tylko, że świętuję dzisiaj 51 000 wyświetleń bloga!!!

Serdecznie dziękuję. Jesteście kochani!!! <3 

==============================

                – Timmy! – krzyknęła nagle, uświadamiając sobie, kim był dla niej pierzasty kłamca.

                – Proszę się nie martwić, jest bezpieczny – uspokoił ją Sebastian.  – Anioły nie mogą bezpośrednio pozbawiać ludzi życia. Poza tym Michał zdobył to, czego chciał.

W głosie demona zabrzmiała wyczuwalna nuta rezygnacji. Lizz nie wiedziała, czy to była jakaś gra mająca na celu zmiękczenie jej sumienia, ale jeśli właśnie do tego dążył – zawiedzie się. Nie zamierzała się nad nim użalać. Wszystko, co się wydarzyło, było jego winą. Począwszy od wyparcia się uczuć do niej, przez każdą kolejną sekundę ostatnich miesięcy, których konsekwencje doprowadziły ich do tej konkretnej chwili i na niej nie poprzestając. Wszystko, bez najmniejszego wyjątku, spoczywało na jego barkach. Każda jej rana, każdy martwy człowiek, każda zmarnowana dusza i każda jego zła decyzja. Czy naprawdę był takim idiotą, by sądzić, że opowie jej jakąś łzawą historię i ją odzyska?

                – Siadaj – warknęła zirytowana ciągłym zadzieraniem głowy.

Wskazała kamerdynerowi miejsce na skraju łóżka, które ten zajął posłusznie, nie pozwalając sobie tym razem na uśmiech. W duchu skakał z radości, lecz z zewnątrz starał się zachować kamienną twarz. Wciąż nie wiedział, jaką decyzję podejmie jego młoda pani, dalej nie miał pojęcia, czy czuła własne nogi, dlatego okazywanie samolubnej radości przekroczyłoby wszelkie granice przyzwoitości.

                Hrabianka wpatrywała się w twarz Sebastiana. Im dłużej analizowała delikatne drżenie mięśni na jego twarzy, wsłuchiwała się w pozornie spokojny oddech i obserwowała każdy jego ruch, tym była pewniejsza, że to, co wymusił na nim Arthur, nie było wcale taką błahostką, jak założyła. Demon był tym naprawdę zmartwiony. Nie wiedziała tylko, co mogłoby być aż tak okropne. Walczyła ze sobą, by o to zapytać, ale kiedy tylko otwierała usta, paraliżował ją irracjonalny strach. Obawiała się, że słowa Michaelisa na zawsze zmienią jej życie, zniszczą je jeszcze bardziej, niż on sam zrobił to dotychczas. Zdawała sobie sprawę, że jeśli się nie dowie, niczego to nie zmieni, nie zaklnie rzeczywistości i nie pomoże mu, ale zwyczajnie nie potrafiła zebrać się na odwagę, by wypowiedzieć te kilka prostych słów.

                – Dowiedziałam się czegoś niepokojącego – wyrzuciła z siebie wreszcie, choć zupełnie nie to, o czym chciała teraz rozmawiać. – Jestem pewna, że ktokolwiek stoi na czele organizacji, która mnie porwała, nie jest człowiekiem – powiedziała i wbiła w niego wzrok, szukając potwierdzenia.

                Widząc spojrzenie dwojga wielkich, błękitnych oczu, Sebastian nie mógł dłużej się powstrzymywać. Chwycił dziewczynę za dłoń i uniósł ją delikatnie, składając pocałunek na bladej skórze nastolatki, która wpatrywała się w niego zszokowana, nie wiedząc, co powinna zrobić. Jakaś jej część pragnęła go odepchnąć, lecz inna chciała chwycić lokaja w ramiona i pozwolić sobie poczuć się chociaż przez chwilę bezpiecznie. Nie dane było jej podjąć decyzji, bo Sebastian sam ją przytulił, niezwykle delikatnie, jakby obawiał się, że za sprawą jego dotyku Elizabeth zmieni się w pył.

                – Doskonale o tym wiem. Niedługo świat jaki znasz, przestanie istnieć. Zaświaty przygotowują się do wojny, w której ten, który stoi na czele tej organizacji, gra pierwsze skrzypce. Wybacz, panienko, że cię w to wciągnąłem – wyszeptał Michaelis.

                – Co ty wyprawiasz? – warknęła bez przekonania hrabianka, poruszając się nerwowo.

Demon natychmiast się od niej odsunął i skruszony pochylił głowę. Przez chwilę w sypialni zapanowała niezręczna cisza, wzmagana przytłaczającą atmosferą nowych wiadomości, którymi ledwie zaczęli się dzielić. Demon trwał przez chwilę w bezruchu, póki z ust Elizabeth nie wydobyło się pytanie, którego obawiał się najbardziej.

– Co takiego było w tej umowie? – wydusiła w końcu, jakby pokrzepiona słabością, którą okazał przed nią znienawidzony ukochany.

Sebastian odsunął się z powrotem na skraj łóżka i zacisnął pięści. Nie chciał jej tego mówić. Wolałby skłamać, lecz wiążący go kontrakt jednoznacznie tego zakazywał. Już raz złamał zasady, pieczęć straciła moc, wypłowiała, lecz umowa z jakiegoś powodu nie została zerwana. Teraz, gdy będąc blisko niej, siła przymierza ponownie nabrała mocy, nie był w stanie po raz kolejny postąpić wbrew obietnicy. Co mu jednak przyjdzie z wyznania jej prawdy? Nie pragnął po raz kolejny wzbudzać w hrabiance smutku, tym bardziej nie chciał jej współczucia. Nie było niczego, czego mógłby oczekiwać. Wiedział, że w momencie, kiedy kropla jego krwi zetknęła się z dokumentem, zapieczętowała go, nadając mu sprawczą moc, której nie nikt będzie w stanie się przeciwstawić. Musiał pogodzić się ze swoim losem, przyjąć go z godnością i najlepiej wykorzystać czas, jaki pozostał mu do momentu wypełnienia warunków aktywujących moc zapisku.

                – Zbliżająca się wojna... Ostateczna walka pomiędzy obrońcami Rzeczywistości i tym, który chce ją zmienić. Wojna, która toczyć się będzie w świecie niczego nieświadomych ludzi, tuż za ich plecami. Bój, od którego zależeć będzie wszystko, co istnieje. Jeśli ją przegramy, zmieni się nie tylko ten świat, zmieni się cała Rzeczywistość. Tego właśnie pragnie. Nie wiemy jeszcze, kim jest, lecz sądzę, że wiem, jak zamierza to osiągnąć. Wszystko, co wydarzyło się przez ostatnie kilkanaście lat, zaczyna nabierać sensu. Głowa tej organizacji – to właśnie on chce zniszczyć Podwalinę Rzeczywistości – opowiadał Sebastian, z każdą chwilą wpadając w coraz głębszy trans.

Elizabeth patrzyła na niego w milczeniu, z narastającym przerażeniem słuchając okropnej opowieści, która z każdą chwilą coraz bardziej ją przytłaczała. Nie była pewna, o czym tak naprawdę mówił, ale wiedziała, że jest w to zamieszana. Cokolwiek tak naprawdę się działo, dalekie było od dziecinnych gierek, z którymi miała do czynienia dotychczas. Wojna istot spoza ludzkiego świata, lecz pomiędzy nimi – ludźmi, w ich świecie. Walka, w której stracić można nie tylko życie, ale i całą rzeczywistość? To wszystko brzmiało jak historia z jakiejś powieści; nie mogła uwierzyć, że demon mówił poważnie, jednak wszystko wskazywało właśnie na to.

                – To cudownie, że czeka nas wojna, ale miałeś mi powiedzieć, co takiego wymusił na tobie Arthur – upomniała demona surowym tonem, chcąc doprowadzić go do porządku.

Ten spojrzał na nią zaskoczony, ocknął się z przerażającego transu i zobojętniał. Po chwili na jego twarzy pojawił się ciepły uśmiech, a czerwone oczy zaczęły łagodnie wpatrywać się w dziewczynę z miłością i troską, która nieraz powracała do niej w snach, po których tygodniami nie potrafiła się pozbierać.

                – Na osiemdziesiątej ósmej stronie kontraktu między piekłem i niebem zapisano, że kiedy wojna dobiegnie końca, Król Piekła zrzeknie się swego tronu i przyjmie truciznę, która na wieczność pozbawi go życia. Władzę w piekle przejmuje się bowiem jedynie po śmierci poprzedniego władcy. Umowa zobowiązuje mnie do przedśmiertnego przekazania piekła w ręce Michała – powiedział spokojnie, odgarniając z czoła nastolatki kilka przesłaniających wzrok kosmyków.

Delikatnie podwinął rękaw czarnego fraka, odkrywając lewy nadgarstek, z którego na chwilę zdjął zaklęcie, pozwalając, by nastolatka mogła ujrzeć królewski znak. Cienka, czarna obwódka o ametystowej poświecie, wokół której ciągnęło się pnącze piekielnego bluszczu, zabłysła dumnie, obwieszczając uprzywilejowanemu człowiekowi status demona. W tym, zdawałoby się minimalistycznym, widoku było coś nienaturalnie podniosłego; napawało hrabiankę dumą i obawą.

                – Kiedy zwyciężymy, Michał przebije moje ciało zatrutym ostrzem, a kiedy trucizna rozejdzie się po ciele, odbierając mi życie, ten znak oplecie jego nadgarstek, czyniąc archanioła nowym, prawowitym władcą piekła – dokończył demon, zdając sobie sprawę, że to, co właśnie powiedział, w zupełności przeczyło planom, jakie szlachcianka wobec niego snuła.

                – Co? – zapytała zaskoczona, mimowolnie podnosząc głos.

Poczuła ogarniające całe ciało uczucie pustki. Jej kończyny stały się niesamowicie ciężkie i bezwładne, a klatka piersiowa unosiła się z trudem, ledwie pozwalając dziewczynie wciągać powietrze. Jak to? Jak to Sebastian na umrzeć? Przecież to ona miała go zabić. A jeśli postanowiła mu wybaczyć? Co jeśli chciała dać mu kolejną szansę? Jego los miał zależeć od niej. Od niej i on nikogo innego! Więc dlaczego…? Jak to?!

                – Proszę się nie martwić, dopilnuję, by to panienka mnie zabiła – odparł, widząc nietęgi wyraz twarzy swojej pani.

Spodziewał się… Czegoś innego. Oczekiwał smutku, złości, rozpaczy. Zdawało mu się, że wciąż jest dla niej ważny, ale Elizabeth patrzyła na niego w taki dziwny, obcy sposób, a jej twarz nie wyrażała niczego oprócz zdziwienia. Jakby jedynym, co w tej chwili miało dla hrabianki znaczenie, była jej władza nad życiem Sebastiana.

                – Wiem o tym – odparła chłodno.

Powstrzymała wszelkie uczucia, zamknęła je głęboko wewnątrz siebie; nie zamierzała pokazywać demonowi, jak bardzo cierpi. Nie pozwoli, by rozpacz po raz kolejny zniszczyła jej życie. Poza tym, przecież wciąż go nienawidziła, pragnęła, by cierpiał. Jak więc miała za nim płakać? Nie umiała zrozumieć emocjonalnej wojny, która rozgrywała się wewnątrz jej duszy, dlatego postanowiła się od tego odciąć. Pozostawić jedynie chłodne, logiczne myślenie, na którym oprze wszystkie istotne decyzje.

                – Coś jeszcze? – zapytała, przerywając chwilę triumfalnej ciszy.

                – Jest jeszcze jedna sprawa… – mruknął niepewnie demon. – Podczas wypadku doznała panienka dotkliwych uszkodzeń ciała, w wyniku których…

                – Przestań się ze mną cackać, demonie – warknęła hrabianka. – Nie znoszę takiego bełkotu…

                – Prawdopodobnie straciła panienka władzę w nogach – wyrzucił z siebie, natychmiast spoglądając na przykryte pościelą kończyny Elizabeth, które dotąd trwały w zupełnym bezruchu.

                – Czuję, że… Coś tam mnie boli, ale… – wymamrotała, po czym stęknęła przeciągle, próbując się poruszyć.

Demon chwycił nastolatkę za rękę i pomógł jej się przesunąć.

                – Ruszyła się? – zapytała, patrząc na niego pełnym nadziei wzrokiem.

Jednak zrezygnowany wyraz twarzy byłego kamerdynera był, bardziej niż wyraźnym, potwierdzeniem tego, czego się obawiała. Co jednak mogła na to poradzić? Skoro los sprawił, że miała nie móc chodzić, musiała się z nim pogodzić. Mogło przecież czekać ją coś zdecydowanie gorszego, na przykład śmierć. A jednak żyła dalej, wbrew opatrzności po raz kolejny uniknęła śmierci. Powinna być wdzięczna za to, co ma, a nie ubolewać nad tym, co straciła. Już nie, nigdy więcej. Zbyt długo pozwoliła sobie na żałosne rozpaczanie.

                – To nic – mruknęła, uśmiechając się do demona i lekko pokręciła głową. – Jakoś sobie poradzę, prawda?

                – Na pewno, panienko. Proszę wybaczyć, że pytam, o to w takiej chwili, lecz… W związku z tym, co się wydarzyło, czuję się zobowiązany, by zadać panience to pytanie. Czy będzie panienka skłonna ponownie przyjąć moją pomoc? – zapytał Sebastian, po raz kolejny klękając przed posłaniem nastolatki.

                Planował to od samego początku, lecz tę chwilę wyobrażał sobie zupełnie inaczej. Nie mógł odwlekać pytania w nieskończoność. Potrzebował jasnej odpowiedzi, i chociaż nie był pewien, czy poradzi sobie z odmową, ona i tak była lepsza, niż życie złudną nadzieją. Dlatego też zdecydował się. Padł przed nią na kolana, tak samo, jak robił to wielokrotnie, i prosił o wybaczenie, lecz tym razem mówił zupełnie szczerze, gotowy odciąć sobie rękę, jeśli tylko pomogłoby to Elizabeth ukoić ból po tym, co przez niego przeszła.

                – Jestem zmęczona, Sebastian. Wrócimy do tego innym razem – westchnęła hrabianka i machnęła dłonią, dając kamerdynerowi znak, by podniósł się z podłogi. – Przynieś mi herbatę, Earl Grey Royal, i przypomnij sobie, kim był Ciel, bo kiedy wrócisz, opowiesz mi o nim – rozkazała i przymknęła powieki, delikatnie uśmiechając się pod nosem.

                – Oczywiście, moja wiedźmowa pani – odparł demon.

Przez chwilę stał przy wezgłowiu łóżka, spoglądając w tę samą stronę, co ona – przez okno, podziwiając malownicze, letnie niebo poprzecinane wąskimi pasmami wątłych chmur. Twarz demona rozjaśnił złośliwy uśmieszek, tak doskonale znany hrabiance, że i ona, zerkając na niego kątem oka, prychnęła rozbawiona.

                – Zamknij się, demonie. Jakoś musiałam sprowadzić cię do domu – odparła, napełniając serce Sebastiana przyjemnym, znajomym uczuciem, które wzbudziło w nim euforię.

Nie był pewien, jak potoczy się ich przyszłość. Wszystko, co dotąd było pewnikiem, stało teraz pod ogromnym znakiem zapytania, ale mimo wszystkich przeciwności uwierzył, że przyszłość jakoś się ułoży. Ten doskonale mu znany ton głosu Elizabeth, uśmiech na jej twarzy i powrót do dawnych złośliwości, którymi obdarowywali się wzajemnie przez te lata, dawał nadzieję na lepszą przyszłość.

~*~

                Drogi chłopczę,

Nie sądziłem, że nadejdzie taki dzień, kiedy będę zwierzał Ci się z tak przyziemnych spraw. Jednak wszystkie moje działania idą zgodnie z planem – zresztą sam to przewidziałeś, co więc w tym dziwnego? Dalej nie mogę wyjść z podziwu nad Twoją błyskotliwością. Żeby przechytrzyć ich w ten sposób… Dobrze, że ludzie na co dzień nie mają wglądu w przyszłość. Gdyby wszyscy tak pomysłowi śmiertelnicy weszli w posiadanie podobnej wiedzy, ten świat byłby niesamowicie groźnym miejscem, ale jakże ciekawym! Sam nie wiem, im dłużej o tym myślę, tym mniej wiem, czego bym chciał. Twoje stanowisko znam, nie musisz się martwić. Skoro więc wszystko idzie zgodnie z planem, miałem trochę czasu, by poczynić przygotowania czystko kosmetyczne. Nie chciałbym wszak, by na kartach historii opisywano mnie jako prostaka władającego bandą obdartusów. To wpłynęłoby równie negatywnie na pamięć o Tobie, a przecież oboje wiemy, że od lat krążyły o Tobie legendy. Rzadko się zdarza, by ktoś, szczególnie Twojego pokroju, stawał się żywą legendą.

                Kiedyś powiedziałeś mi, że jestem odrażający. Może Cię to zdziwi, ale często wracam do tamtych czasów. Przyglądam się swojemu odbiciu w lustrze i widzę blizny, zarówno te na ciele, jak i te głębsze, łatwiejsze do ukrycia, jednak dużo bardziej bolesne – blizny na duszy, które odcisnęły na mnie swoje piętno. Sądzę, że właśnie przez nie jestem tym, kim jestem. Jednak czy i Ty nie jesteś odrażający? Kłamliwy, zepsuty, obojętny… Mogliśmy tyle wspólnie osiągnąć, gdybyś tylko otworzył się na mój punkt widzenia. Gdybyś nie wierzył całej propagandzie tych ćwierćinteligentów, nie zamknął się na zmiany… Prawdopodobnie pilibyśmy teraz wino, wspólnie narzekając na to, o czym chciałem Ci powiedzieć. Musisz mi jednak wybaczyć zamiłowanie do nadmiernych dygresji. Jestem niezwykle samotny. Może na to nie wyglądać, wszak i Ty wiecznie otaczałeś się stojącymi po Twojej stronie ludźmi, ale brakuje mi powiernika, przyjaciela lub zwyczajnego towarzysza. Dlatego właśnie zamierzam go odzyskać. Już niedługo, mam to niemal na wyciągnięcie ręki…

                Dobrze, drogi chłopczę, pora, bym przeszedł do sedna mego listu. Jak doskonale wiesz, okolica, w której mieszkam, nie należy ani do najbogatszych, ani tym bardziej do najbezpieczniejszych. Nie zwykłem narzekać, wręcz przeciwnie, zazwyczaj jest mi to na rękę. Nie lubię jednak, kiedy pod moją nieobecność, a przecież z racji profesji i wielkich planów często opuszczam miejsce zamieszkania, jacyś żartownisie pozwalają sobie naruszać moją prywatność. Nie minęła nawet doba, odkąd do tego doszło, dlatego wybacz moje wzburzenie.

Kiedy wracałem zmęczony po ciężkiej podróży, zastałem rozbitą szybę, wyważone drzwi, potłuczone lampy, a co gorsza, któryś z włóczęgów ukradł mój ukochany zestaw srebrnych narzędzi. Dałbyś wiarę? Tyle lat i dotąd nikt nigdy nie odważył się zrobić czegoś tak… Irytującego. Dlatego właśnie musiałem Ci o tym powiedzieć. Wierzę, że doskonale zrozumiałbyś moje oburzeniee. Ten świat powoli niszczy się sam. Sądzę, że zmiany są naprawdę niezbędne. Szkoda, że jestem jednym z niewielu, którzy tak uważają. Ale przecież dlatego postanowiłem rozwiązać ten problem, czyż nie? Nie mogę się doczekać, kiedy ujrzysz moje dzieło. Przygotowania już prawie zakończone.

                Ostatnio w biednej dzielnicy miasta wybuchł pożar. Tak, jak przewidziałeś. To niezwykle, jestem pod ogromnym wrażeniem. Żałuję, że nie mogłem bliżej przyjrzeć się Twoim… Zdolnościom? Nie wiem, czy tak powinienem to nazywać. Jednak ten przykry incydent jedynie upewnił mnie, że jestem na dobrej drodze. Niedługo dotrę do chwili, której nie potrafiłeś przewidzieć. Jestem ciekaw jak to wszystko się potoczy. Zachowywałem się zgodnie z Twoimi „zaleceniami”. Hiehie, kto by pomyślał, że kiedyś do tego dojdzie. Chyba zaczynam się starzeć, robię się sentymentalny. A może to dlatego, że przyjdzie mi naprawiać paskudną dziurę w drzwiach? Któż był takim barbarzyńcą, by pozbawić mnie zarówno drzwi, jak i szyb? Powiedz, chłopczę, kogo powinienem ukarać?

                Żartuję. To już nie ma znaczenia. Znów odbiegam od tematu, to chyba znak, że najwyższa pora się pożegnać. Następnym razem obiecuję opowiedzieć Ci coś więcej o samych przygotowaniach. Na razie pozostawiam to jeszcze w tajemnicy. Sam już wiesz, że niebezpiecznie dzielić się tajnymi informacjami, kiedy biedota bez pardonu okrada każde miejsce, do którego uda jej się dotrzeć. Chociaż pewnie ci prostacy i tak niewiele zrozumieliby z moich zapisków.

                Do zobaczenia więc, drogi chłopczę. Niedługo świat, który znałeś, przestanie istnieć.

 ==================

I tak oto dobrnęliśmy do końca kolejnego tomu. Mam nadzieję, że mimo malejącej popularności bloga (albo umiejętnego wyświetlania rozdziałów - nie jestem w stanie stwierdzić na podstawie statystyk bloggera -_-), wszyscy wy, którzy zostaliście ze mną aż do tej chwili, jesteście zadowoleni z tego, co tu widzicie.

Wiem, że może zakończenie nie wyjaśnia zbyt wiele, a wręcz jestem pewna, że sporo rzeczy zaciemnia (xD), gmatwa i pozostawia wiele pytań. Znacie mnie już trochę i powinniście wiedzieć, że to wszystko zamierzony efekt i na pewno w kolejnym tomie wyjaśni się to, co niewyjaśnione, rozwiąże się to, co nierozwiązane i powstaną nowe pytania, nowe problemy i mnóstwo miejsca na twórcze spekulacje.

Przy okazji chciałam podziękować wszystkim, którzy przez ostatnie półtora roku (albo i mniej, nieważne kiedy zaczęliście czytać, ważne, że przebrnęliście przez całość :P) byli ze mną i śledzili moją historię. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. Wiem, że początki (tya, początki, cały pierwszy tom xD) były kiepskie, ale zważcie na to, że zaczynałam po sześcioletniej (albo i dłuższej, nie pamiętam) przerwie w pisaniu. Kiedy zaczynałam, nie sądziłam, że to się kiedykolwiek aż tak rozrośnie. Obecnie przeczytaliście 900 (specjalnie zapisuję liczbą, większy dramatyzm :P) stron opowiadania (Word 2016 Calibri 11/13, marginesy: 2). Możecie być z siebie dumni, no i ze mnie, że tyle napisałam. Naprawdę, nigdy bym nie przypuszczała, że kiedykolwiek wycisnę z siebie tyle stron w miarę spójnego tekstu i nie zapomnę, o czym właściwie pisałam. A jednak się udało i to w tak krótkim czasie, biorąc pod uwagę, ile innych rzeczy pisałam i w ogóle ile rzeczy zrobiłam dla kuroszowego fandomu (Tak, to ten moment, kiedy wychwalacie mnie przed obliczem samego Sebastiana - króla piekła, jaka to cudowna nie jestem xDDDD.). 

Kończąc, by nie przedłużać:
Dziękuję i do zobaczenia w środę w kolejnym tomie.

Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu i obiecuję, że postaram się zrobić wszystko, by to opko stało się jeszcze ambitniejsze, ciekawsze, ekscytujące, poprawnie zapisane i w ogóle zbliży się do ideału na tyle, na ile to możliwe. Starać można się zawsze, prawda? :)