Tom IV, V

Dzisiejszy rozdział też jest dłuższy niż zazwyczaj. Dlaczego? Bo chciałam skończyć w tym miejscu. Gdybym urwała po pięciu, jakoś nielogicznie by to wyszło. Dlatego macie prawie siedem.

Chwaliłam się tym już chyba wszędzie, ale pochwalę się jeszcze raz, bo właściwie czemu miałabym tego nie robić? W pełni zasłużony, mały sukces. Do rzeczy:

Zbetowałam Błękitny Dym i udostępniłam go na fantastyce, gdzie oceniają ludzie, którzy rzeczywiście znają się na pisaniu. Zrobiłam coś podobnego już wcześniej, jakieś 2-3 miesiące po rozpoczęciu Róży, ale wtedy mój tekst został pociśnięty równo. Tym razem jednak dostałam pozytywne opinie. Nie jakieś wybitnie chwalebne, którymi mogłabym się chwalić w CV, ale dostać ocenę "dobre" od ludzi znających się na rzeczy, to jednak jest coś. Przynajmniej dla mnie. I na pewno po raptem półtora roku rozwijania się, podczas którego z "autorki kuroszowego opka" awansowałam na "autorkę opowiadania na motywach Kuroshitsuji". Niby drobna różnica, ale między opkiem i opowiadaniem jest przepaść. 

No, więc się pochwaliłam.

Możecie mi pogratulować, bo mnie nie doceniają w domu TT_TT xD.

Tymczasem:

Miłego :*

====================

                Michaelis miał w planach odwiedzenie Anasiego, jednak niespodziewane zbliżenie z Enepsignos zabrało mu zbyt wiele czasu. Niechętnie to przyznał, ale był zmuszony odłożyć wizytę u wiernego doradcy na później. Tak naprawdę pod tym względem nie gonił go czas. Miał świadomość, że szansa na znalezienie luki w umowie była niewielka, chciał jedynie uzgodnić kwestie związane z zarządzaniem królestwem po jego śmierci. W prawdzie Michał miał stać się nowym władcą, ale było kilka sposobów, by narzucić mu kilka praw, dzięki którym piekielna populacja – chociaż podporządkowana woli nieba – miała szansę przetrwać i żyć nadzieją, że w przyszłości odnajdzie się śmiałek, który wyrwie władzę z rąk znienawidzonych gołębi. Dlatego też bez zbędnego użalania się nad sobą opuścił piekło, otwierając portal nieopodal Tokio, skąd piechotą zamierzał udać się do księżniczki Hashimoto, by zgodnie z wolą swojej pani doręczyć list.

                Kiedy tylko przedostał się do ludzkiego świata, ponownie był zmuszony przywdziać skórę kamerdynera. Na szczęście upojony krwią nabrał sił i przemiana nie była już tak bolesna, jednak wciąż nie należała do najprzyjemniejszych. Gdy dobiegła końca, demon postanowił, że wracając zabije jakiegoś bezimiennego włóczęgę i zregeneruje utraconą energię. W niedługiej przyszłości czekała go wojna, a jak dotąd nie miał nawet sił na tak podstawowe rzeczy, jak przemiana. Koniecznie musiał zaspokoić głód duszy.

                – Może jednak dwie… Nie, cztery dusze – mruknął sam do siebie, zerkając na lewą dłoń, która pod białym materiałem rękawiczki skrywała znak przymierza z Elizabeth.

Sebastian westchnął ciężko i ruszył przed siebie, nie chcąc zwlekać w obawie przed kolejnymi uciążliwym myślami. Kiedy biegł, miał wrażenie, że udaje mu się uciekać od problemów, chociaż na chwilę zostawiać je w tyle i smakować błogiego ukojenia, nim ponownie go doganiały, przytłaczając swym ciężarem.

                Do bram posiadłości, w której mieszkała Tomoko, dotarł w ciągu kwadransa. Przemknął niepostrzeżenie przez ogród, unikając strażników i dostał się do wnętrza budynku. Wykorzystując wyostrzony węch, wyczuł zapach księżniczki i dostał się do jej sypialni, gdzie przy niewielkim ołtarzyku ku pamięci zmarłej głowy rodu Hashimoto zostawił list opatrzony rodową pieczęcią swej pani. Bez zbędnego przeciągania opuścił teren książęcej posiadłości i udał się na północ – w przeciwnym kierunku niż ten, z którego przybył, by zgodnie z wcześniejszym założeniem pozbawić życia czwórki nędzarzy, pozorując atak dzikiego zwierzęcia. Zebrawszy siły, bezzwłocznie ruszył dalej, mając na uwadze bezpieczeństwo księżniczki.

                Kiedy uznał, że jest odpowiednio daleko, ponownie otworzył portal do piekła i przeszedł przez niego pospiesznie, by możliwie jak najkrócej zwracać uwagę tak silnym źródłem energii. Chociaż zamierzał od razu wrócić do posiadłości, nie potrafił sobie odmówić krótkiego spaceru przez piekielną krainę, w której się znalazł. Skąpane w czerwieni okolice jednego z bliźniaczych wulkanów były niezwykle bliskie jego sercu. Za młodu, nim jeszcze Seth dowiedział się o przyczynie morderstwa jego matki, udawali się tutaj we dwóch, żeby łapać dzieci ognistych smoków. Zawsze lubili ze sobą konkurować, a jeśli w grę wchodził pyszny posiłek, tym bardziej nie brakowało im zapału. Mięso smoków – szczególnie ognistych i tych, które zwali duchowymi ze względu na ich umiejętność do stawania się niewidzialnymi – było niezwykle smaczne i potrafiło częściowo zaspokoić głód dusz. Jednak łapanie młodych stworów nie było wcale proste. Wymagało doskonałej umiejętności latania, bowiem skrzydlate smoczątka były niesamowicie zwinne i sprytne. Często nawet samo ich złapanie nie świadczyło o sukcesie, bo te potrafiły zerwać się z uwięzi i uciec do swych rodziców, którzy z kolei niezwykle burzliwie podchodzili do spraw porywania ich młodych. Nic w tym dziwnego, ale czasem istniało niebezpieczeństwo spotkania smoka na tyle silnego i wściekłego, że był w stanie pozbawić życia nawet doświadczonego demonicznego wojownika odpowiadającego bezpośrednio przed Lokim. Na szczęście Sebastian i Seth mieli więcej szczęścia niż rozumu i nigdy nie byli zmuszeni walczyć z żadnym z dorosłych osobników.

                Michaelis przechadzał się wąskimi, skalnymi ścieżkami, uśmiechając się melancholijnie, ilekroć dostrzegał kolejne miejsca przywołujące obrazy z przeszłości. Wspominał dawne czasy i z żalem myślał o swoim bracie. Czy na pewno miał prawo go nienawidzić? Sam nigdy nie chciał, by ich matka straciła życie, pragnął jedynie ją poznać. Jednak Seth był zbyt młody i za bardzo pogrążony w rozpaczy, by to zrozumieć. A kiedy się otrząsnął i zorientował się, że Sebastian stał się nowym pupilem Ojca, jego żal i wściekłość uderzyły ze zdwojoną siłą. Sam brunet również nie był bez winy. Mógł bardziej dbać o brata, próbować wyjaśnić mu całą sytuację – ale szczątki emocji, które posiadał, dotyczyły jedynie odczuć negatywnych, pozostawiając idee takie jak miłość, radość, przywiązanie czy szczęście poza zdolnościami poznawczymi demona. Nie potrafił w pełni zrozumieć tego, co działo się w jego sercu. Zresztą wciąż tego nie umiał. Nie mógł więc mieć sobie za złe tego, jak postępował. A jednak teraz, kiedy był tak blisko śmierci – tej prawdziwej, ostatecznej i nieodwracalnej – zaczęły nawiedzać go wspomnienia i wyrzuty sumienia dotyczące wszystkich błędów, które popełnił na przestrzeni niezliczonych lat swego żywota.

                Mijając kolejną z ostrych skał, ujrzał niewielkiego, ognistego smoka. Takiego, jak te, które łapali wraz z bratem. Uśmiechnął się do stworzenia i wyciągnął ku niemu rękę, na co ufne zwierzę zbliżyło się do niego i powąchawszy palec demona, weszło na jego dłoń, delikatnie rozgrzewając skórę króla. W pierwszej chwili Michaelis miał ochotę go zgnieść i patrzeć, jak ulatuje z niego życie, jak żywe płomienie powoli przygasają, pozostawiając po sobie kupkę węgla. Nie zrobił tego jednak. Zdał sobie sprawę, że przez ostatnie kilkadziesiąt lat niesamowicie się zmienił. Złagodniał. Nie widział sensu w pozbawianiu życia nikogo, kto na to nie zasługiwał, a smoczy mieszkaniec jego królestwa niczym nie zawinił. Urodził się i próbował przeżyć czas, który został mu podarowany, w najlepszy znany sobie sposób. Sebastian pogłaskał stworzenie po grzbiecie, a ono odwdzięczyło mu się, delikatnie łaskocząc ogonkiem jego nadgarstek.

                Po chwili oczom króla ukazała się majestatyczna postać ogromnego, ognistego smoka. Wysoki na dwa pręty stwór rozpostarł płonące skrzydła i ryknął groźnie w twarz władcy piekieł, ale kiedy malutki smoczy potomek skrzeknął cienkim głosem, potwór na powrót złożył skrzydła i ucichł potulnie, jedynie podsuwając łeb pod rękę Michaelisa, domagając się pieszczoty.

                – Nie martw się. Nie zamierzam skrzywdzić twojego dziecka. Od teraz w piekle panują inne zasady. Wy również możecie czuć się bezpieczni – rzekł ciepło Sebastian i uśmiechnąwszy się pod nosem, położył dłoń na pysku smoka, głaszcząc go z nieukrywaną dumą.

Ufność zwierzęcia imponowała królowi. Pomyśleć, że kiedyś dla przyjemności torturował te przepiękne istoty. Sam już nie wiedział czy to jego dawne zachowanie było nieodpowiednie, czy życie na ziemi wypaczyło jego postrzeganie świata i właśnie teraz postępował wbrew prawom natury. Postanowił się tym jednak nie przejmować. Robił to, co uważał za stosowne. Był władcą tej ogromnej, pełnej dziwów krainy i nikt nie mógł narzucać mu, jak powinien się zachowywać. Czuł się wolny i niezwykle mu się to podobało.

                – Mam do ciebie prośbę – odezwał się po chwili do smoczej matki, spoglądając w jej karmazynowe oczy. – Chciałbym prosić o jedną z twoich łusek. W ludzkim świecie jest pewna istota, bliska mojemu sercu, która przeżywa teraz trudne chwile. Myślę, że coś tak pięknego podniosłoby ją na duchu – wyjaśnił spokojnym tonem.

Smok – jako istota inteligentna – wyczuł smutek w głosie demona. Nie wiedział wprawdzie, o co dokładnie chodziło, ale zrozumiał, o co prosił ten niezwykły przedstawiciel demonicznej rasy, od której emanowała zarówno groza, jak i niezwykłe ciepło i spokój. Bestia rozwarła paszczę i ryknęła krótko, a potem odwróciła się bokiem do króla i łbem wskazała mu swój korpus, przyzwalając na to, co pragnął zrobić. Sebastian uśmiechnął się łagodnie i starając się nie zadać zwierzęciu zbytniego bólu, wyrwał jedną z łusek, której koloryt sprawiał wrażenie, jakby nieustannie płonęła.

                – Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy – powiedział król, delikatnie pochylając głowę.

Mały smok polizał jego policzek, a potem skrzeknął i wzbił się w powietrze, by po chwili wylądować na głowie matki. Bestia odwzajemniła gest Michaelisa, po czym oddaliła się na swych majestatycznych skrzydłach w stronę wnętrza wulkanu.

                – Do zobaczenia – szepnął demon i kiedy zwierzę zniknęło z jego pola widzenia, otworzył portal i przeszedł na jego drugą stronę.

~*~

                Szczupły mężczyzna siedział na szkarłatnej pufie w bibliotece, leniwie przerzucając strony jednej z opasłych ksiąg. Był już znudzony zadaniem, którego się podjął. Zdawało mu się, że to będzie dużo zabawniejsze. Ostatnimi czasy w ogóle miał niewiele pracy. Jakby ludzie nagle przestali ginąć. Zastanawiał się czy to miało jakiś związek ze zbliżającym się – niezwykle trudnym dla całej Rzeczywistości – okresem. Po tym, jak jego przełożony przekazał zdobyte przez niego informacje do zarządu, pośród bogów śmierci panowała napięta atmosfera. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że prawdopodobnie będą zmuszeni wziąć udział w potyczce i nikt, oprócz niego, nie był z tego zadowolony. Obojętność wobec wydarzeń była jedną z głównych domen zastępów żniwiarzy. Wykonywali swoją pracę i wracali do domów, kontynuując prastarą tradycję – zapominając już nawet, dlaczego właściwie to robili. Minęło tak wiele lat, odkąd zlecono im to zadanie, że można było się zastanawiać czy to w ogóle miało miejsce. Nikt jednak nie podważał wpajanej sobie wiedzy. Przyjmowali je i postępowali wedle ściśle określonych zasad egzekwowanych przez urzędników pokroju Williama T. Spearsa.

                Grell wyróżniał się na tle swych współpracowników. Zwyczajne kolekcjonowanie dusz było dla niego zbyt mało ekscytujące. Pragnął czegoś więcej, jakichś emocji, akcji albo po prostu czegoś, na czym mógłby skupić uwagę. Szczególnie teraz, gdy jego praca w ludzkim świecie chwilowo dobiegła końca. Chwilowo – tak przynajmniej sobie powtarzał, licząc na to, że irytująca dziewczyna o włosach koloru ametystu zmądrzeje i zwróci się do niego o pomoc – choć nie wiedział już, w czym mógłby jej pomagać. Po tym, co wydarzyło się zaledwie kilka dni temu – a o czym dowiedział się dopiero dwa dni po całym zajściu – zdawało mu się, że hrabianka nie odezwie się jeszcze przez długi czas. Po co miałaby się do niego zwracać? Odzyskała swojego ukochanego demona, który doprowadził do jej kalectwa. Miała ludzkiego przyjaciela, który nie był w stanie zapewnić jej bezpieczeństwa. I w końcu miała swoją zemstę, która tak przesłaniała jej obiektywny osąd, że nie dostrzegała wielu otaczających ją rzeczy. To niesamowicie denerwowało Sutcliffa. Był rozgoryczony i… Zazdrosny. Pierwszy raz, od śmierci Madame Red, jakiś człowiek wzbudził jego zainteresowanie. Ba! Nawet przekonał go do siebie, choć nie bardzo wiedział, czym. Ale ten człowiek nie potrzebował go tak, jak poprzedni. Nie pokładał w nim żadnych nadziei, nie pragnął jego usług – już nie. Bóg śmierci czuł się jak linotyp, który odszedł w cień wraz z wynalezieniem bardziej zaawansowanego monotypu. Po co korzystać z czegoś gorszego, gdy ma się możliwość używania czegoś dużo bardziej zaawansowanego? No właśnie. Żniwiarz wiedział, że jego rozgoryczenie ma związek z samym faktem odrzucenia przez człowieka, a nie ściśle z konkretną istotą, która owo odrzucenie uskuteczniła, ale świadomość ta wcale mu nie pomagała. Na dodatek zamiast zapomnieć o całej sprawie, wdał się w jakiś irracjonalny układ z Undertakerem, by pomóc dziewczynie ponownie stanąć na nogi. Czy mógł być jeszcze głupszy? Wystarczy, że kilkoro współpracowników – na czele z Ronaldem – podśmiewało się za jego plecami, insynuując jakoby zakochał się w ten ludzkiej dziewce. Oczywiście to nie było prawdą – i zarówno Grell jak i pozostali shinigami zdawali sobie z tego sprawę, ale i tak bogowie mieli niezwykłą frajdę z dokuczania rudzielcowi.

                Czytającemu Sutcliffowi przerwał jeden z pracowników biblioteki, informując, że jego czas na przeglądanie wybranej pozycji minął. Mężczyzna spojrzał na pracownika spod czerwonych oprawek okularów i widząc jego niezłomny wyraz twarzy, ostentacyjnie trzasnął książką, wciskając ją w ręce bibliotekarza.

                – To już jest szczyt wszystkiego! Przychodzę tu raz na pięćdziesiąt lat i nie mogę nawet w spokoju poczytać! – krzyknął zirytowany Grell.

Podniósł się z siedziska i stukając obcasami czerwonych lakierek, opuścił wrogie terytorium. I tak nie miał tam już nic do roboty, zwyczajnie zdenerwował go brak zrozumienia ze strony pracowników. Dawno temu znalazłam to, czego szukał. Skrzętnie spisał informacje na kartce, a potem tylko wodził wzrokiem po tekście, licząc na to, że na którejś stronie z kolei znajdzie jakieś interesujące fotografie. Może, gdyby fascynowały go ludzkie wnętrzności, książka dużo bardziej by go zaciekawiła, ale żniwiarz był estetą ceniącym sobie wysublimowany gust. Walające się po ołtarzu flaki, poucinane kończyny i sczerniałe organy nie miały w sobie niczego wartego zainteresowania. Grell zdecydowanie wolał metafizyczne wnętrzności ludzi – ich wspomnienia zapisane na długich taśmach, dzięki którym mógł bezkarnie poznawać wszelkie szczegóły z ich życia. Taka praca – ale ile przy niej zabawy! Zaś to, czego się podjął, było zwyczajnie nudne. Wprawdzie Biblioteka Shinigami posiadała w swoim asortymencie wszelkie wydane kiedykolwiek – zarówno w ludzkim, anielskim, demonicznym, jak i ich własnym świecie – księgi, jednak dział, który zaoferował się przejrzeć, ani trochę nie trafiał w gusta Sutcliffa. Wolałby poczytać jakieś ludzkie romanse, a tych na przestrzeni wszystkich Rzeczywistości było więcej, niż wszelkich innych ludzkich tworów razem wziętych ­– dwa poprzednie światy szczególnie lubowały się w tego typu literaturze. Taka była zaleta wymuszenia obowiązkowego egzemplarza wszędzie, skąd tylko wypływały jakiekolwiek zabytki słowa pisanego.

                Minąwszy kilkoro zaintrygowanych jego zachowaniem bogów śmierci, Grell ruszył na spotkanie z Grabarzem. Chciał przekazać mu informacje i zwolnić się z dalszych zadań, uznając je za zbyt nudne, by marnować czas. Mógł spożytkować go znacznie lepiej, chociażby robiąc absolutnie nic albo śpiąc. Przebrał się w świeże ubranie – bo w tym samym chodził już od kilku godzin i zaczynał czuć się z tym strasznie niekomfortowo – a potem żwawo czmychnął przez portal, by zjawić się na dachu szpitala nieopodal zakładu Undertakera, skąd w kilka minut dotarł do celu i zapukawszy do drzwi, bez zaproszenia wszedł do środka i rozsiadł się na jednej z trumien.

                – Jak zwykle mrocznie, zimno i śmierdzi stęchlizną. A ja dopiero co się przebrałem! Zapłacisz za moją pralnię! – jęknął żniwiarz, chociaż nigdzie nie dostrzegał swojego rozmówcy.

Miał jednak świadomość, że siwy bóg śmierci nie zmarnuje żadnej okazji, by nieco się rozerwać. Założył, że znów wyskoczy z którejś z trumien – prawdopodobnie nawet z tej, na której siedział. Zeskoczył więc, pochylił się i delikatnie uniósł wieko skrzyni, zaglądając do jej wnętrza. Grabarza jednak nie było w środku. Zdziwiony Grell zaczął kolejno podchodzić do wszystkich trumien i sprawdzać ich zawartości, ale i to nie przyniosło pożądanego skutku. Narastała w nim niepewność i irytacja. Miał ochotę zwyczajnie opuścić ponure pomieszczenie i zaprzepaścić godziny ślęczenia nad opasłymi, medycznymi tomiszczami, które – swoją drogą – również nie pachniały zbyt przyjemne i było w nich pełno moli. Odwrócił się w stronę drzwi i ruszył naprzód, lecz wpół drogi zatrzymał go znajomy głos.

                – Przeszukiwanie moich trumien stało się ostatnio niezwykle modne – zaśmiał się Undertaker.

Wyłonił się z ciemnego narożnika pomieszczenia i zachichotał niepokojąco, po czym położył się na jednej z trumien i z ukosa spojrzał na swego gościa.

                – Witaj, Grellu Sutcliff. Masz dla mnie to, o co cię prosiłem? – zapytał, przeciągając co trzecią sylabę.

Rudzielec skrzywił się na widok śliniącego się, byłego żniwiarza i wyciągnął z kieszeni płaszcza zmięty plik kartek. Rzucił je grabarzowi i skrzyżował ręce na piersi, teatralnie prychając pod nosem, by okazać pełnię swego niezadowolenia. Undertaker zdawał się jednak zupełnie ignorować gościa. Całą jego uwagę pochłonęło czytanie koślawych zapisków. Mruczał pod nosem, powtarzając niektóre zdania składowe, a kiedy skończył czytać, długim, nieopiłowanym paznokciem przejechał po jednej z kartek i po raz kolejny zaśmiał się w ten typowy dla siebie, wzbudzający niepokój sposób.

                – To było nudne. Należy mi się coś ekstra – oznajmił niepewnie Grell.

Chciał odebrać swoją zapłatę i czym prędzej opuścić zakład. Nigdy nie czuł się tutaj zbyt dobrze. Nie był jedynie pewien czy to kwestia ekscentrycznego wystroju wnętrza, czy samego dekoratora, a może raczej połączenie dwóch powyższych? Jednak nie miało to większego znaczenia. Przebiegający po plecach żniwiarza dreszcz nie potrzebował tego typu wyjaśnień. Po prostu zjawiał się i wprawiał mężczyznę w dyskomfort.

                Undertaker przyjrzał się uważnie Sutcliffowi, a potem sięgnął do wnętrza szerokiego rękawa swej czarnej, spranej szaty, by wyciągnąć z niego ciasteczko w kształcie kości, które zabrał ze sobą, wychodząc z kryjówki. Odgryzł kawałek, przeżuł z otwartymi ustami – nie dbając o to, że okruszki osiadały na jego ubraniu – i westchnął przeciągle, zastanawiając się, co powinien zrobić z rudym żniwiarzem. Jego stres niesamowicie bawił siwego mężczyznę. Najchętniej wystraszyłby go, by móc się pośmiać z widoku jego drżącego, kobiecego ciała. Powstrzymał się jednak, mając na uwadze czekający go ogrom pracy.

                – Nasz dobry znajomy przyniósł mi swoją krew – poinformował Grella, eksponując zęby w szerokim uśmiechu. – Ty przynosisz mi te wszystkie notatki. Nie sądziłem, że uda ci się dotrzeć do zaklęcia czarownic. To jedna z zaginionych ksiąg – dodał z uznaniem.

                – Bo nie było jej w bibliotece.

                – Nie? – zdziwił się Undertaker.

Słowa Sutcliffa wzbudziły jego zainteresowania. Podniósł się z trumny i podszedł do gościa, delikatnie wiodąc paznokciem po jego obojczykach. Na koniec stanął za nim, oparł podbródek na ramieniu rudzielca i zmarszczywszy brwi, zerknął na niego badawczo.

                – W takim razie skąd to masz?

                – W Bibliotece brakuje mnóstwa książek – odparł wymijająco młody bóg śmierci.

W odpowiedzi grabarz zmaterializował w swej dłoni kosę śmierci i przystawił ją do szyi Grella. Młodzik powoli zaczynał go irytować. Jeśli myślał, że w ten sposób uniknie wyjawienia informacji, widocznie nie znał go odpowiednio dobrze. Undertaker – legendarny shinigami – znany z wielu rzeczy, lecz chyba bardziej z umiejętności zdobywania informacji: o jego sposobach krążyły nawet historie, a część z praktykowanych przez niego środków perswazji została przysposobiona przez ludzi i nazwana torturami. Jeśli rudy żniwiarz planował uparcie trwać przy swoim, grabarz nie zamierzał się powstrzymywać przed pokazaniem mu, czemu – mimo porzucenia czynnej służby w zastępach bogów śmierci – wciąż miał przy sobie wierną broń.

                – No dobra, już dobra! Powiem! – krzyknął przestraszony Grell, próbując odsunąć się od ostrza, lecz starszy żniwiarz trzymał go w zbyt silnym uścisku. – Dziewczyna jest czarownicą. Chociaż nie, to za duże słowo. Jedna z nich uczyła ją podstaw, by mogła przyzwać demona. Zresztą doskonale o tym wiesz! Ona zdobyła kilka ksiąg. Nie ma ich u nas, nie wiem dlaczego, ale zwyczajnie ich tam nie ma. Wielu rzeczy tam nie ma! – wyjaśniał coraz bardziej nerwowo Sutcliff, w miarę jak kosa coraz dotkliwiej raniła skórę na jego szyi. – Przestań, bo mnie zabijesz!

                – Kłamiesz, Grellu Sutcliff – oświadczył chłodno Undertaker. – W Bibliotece znajduje się wszystko, co kiedykolwiek zostało spisane. Niemożliwe, żeby nie było tam czegoś, w czego posiadanie mogła wejść jakaś zwykła śmiertelniczka. Jeśli nie chcesz zginąć, mów prawdę – zagroził rudzielcowi, nie podnosząc głosu, czym jedynie wzmagał zdenerwowanie gościa.

                – A-a-a-a-a-ale kiedy ja nie kłamię! Mówię prawdę! Zapytaj Willa! – tłumaczył się drżący Grell.

Jego rozpaczliwe próby wyrwania się Undertakerowi ponownie spełzły na niczym. Trząsł się więc, wiedząc, że poza łaską i zrozumieniem legendarnego nie pozostało mu nic innego. Były kolekcjoner dusz w każdej chwili mógł pozbawić go życia, jednym ruchem kosy ucinając kilkusetletnią historię życia młodego shinigami, a on tak bardzo nie chciał jeszcze umierać, przynajmniej nie po raz drugi. Chociaż może bardziej pasowałoby tu słowo zniknąć, bo dla istot jego pokroju po śmierci nie było już nic, a przynajmniej tak utrzymywali wszyscy, którzy żyli dłużej od niego.

                – Naprawdę!!! Brakowało kilku ksiąg od wiedźm, dwóch medycznych od ludzi, jednego kodeksu demonów i kilku pisemek anielskich! I to nie od dzisiaj, tylko odkąd próbowałem tej małej znaleźć zaklęcie na przyzwanie demona! – krzyczał płaczliwie młody bóg.

Grabarz puścił go nagle, zdematerializował swą kosę i usiadł na trumnie, zagłębiając się w rozmyślaniach, podczas gdy jego gość podbiegł do lustra i zaczął zanosić się płaczem na widok rany, która oszpeciła jego idealnie gładką skórę. Co z tego, że za kilka dni nie będzie po niej śladu, dla Grella to i tak była ogromna tragedia.

                – Nie powinno tak być – mruknął w końcu Undertaker.

Wstał, podszedł do wciąż jeszcze dygoczącego z nerwów Sutcliffa i wręczył mu karmazynową broszkę w kształcie łzy, za którą ten zgodził się mu pomóc. Otrzymawszy prezent, żniwiarz natychmiast przypiął go do wstążki okalającej jego szyję i ponownie podszedł do lustra, by zobaczyć, jak prezentuje się na nim nowa błyskotka. Cały towarzyszący mu stres zniknął wraz z obawą o utratę życia. Wiedział, że skoro grabarz zrezygnował z wygrażania mu bronią, mógł czuć się bezpieczny – przynajmniej tymczasowo.

                – Nie wiem tylko, dlaczego w ogóle zgodziłeś się to zrobić. Nikt dotąd tego nie próbował – jęknął zaciekawiony Sutcliff, zerkając na lustrzane odbicia siwego boga śmierci.

                – Właśnie dlatego – zaśmiał się lubieżnie Undertaker i nim jego gość zdążył się odwrócić, zniknął, nie pożegnawszy się z nim nawet słowem.

Grell znów został sam w półmroku zakładu pogrzebowego. Drogę do wyjścia rozświetlało kilka świec, jakby mężczyzna ustawił je tam specjalnie, żeby zasugerować młodzikowi, by opuścił jego pracownię. Sutcliffowi wydało się to nieco bezczelne, ale na wszelki wypadek powstrzymał się od komentarza i posłusznie opuścił terytorium Undertakera.