Tom IV, VII

Mam nadzieję, że miło spędziliście święta.

Ja się obżarłam, czułam tragicznie i miałam mało czasu na pisanie, ale nie narzekam. Trochę lenistwa przyda się każdemu. Jednak nie próżnowałam tak zupełnie. Udało mi się opracować do końca ogólne ramy fabularne czwartego tomu, rozreklamowałam fanpage bloga, nawet coś narysowałam! No i pisałam. Mam obecnie dwadzieścia sześć stron zapasu, więc nie ma tragedii. Do soboty napiszę kolejne dziesięć i wyjdę na prostą.

No dobrze, to chyba tyle. Czekam na Wasze opinie na temat rozdziału.

Ja wiem, że przez długi czas nieźle Was zniechęcałam paplaniną o tym, jaki to komentarz powinien być długi, bogaty w uwagi, krytyczny i głęboki, ale wiecie co? Coraz więcej osób przekonuje mnie, że nawet zwykłe "Świetny rozdział, czekam na kolejny" jest wartościowe. Może więc to ja się mylę a inni mają rację. Jeśli zatem podobał Wam się rozdział, dajcie znać, choćby krótko. Pozwólcie mi sprawdzić czy to rzeczywiście samo w sobie daje aż tyle satysfakcji :P.

Ale komciami z głębokimi przemyśleniami jak zwykle nie pogardzę :*.

Miłego :*

==========================

  Sebastian ponownie znalazł się w okolicach Londynu. Przystosował swoje ciało do ludzkich wymogów i schowawszy łuskę w kieszeni fraka, pospiesznie ruszył w stronę posiadłości. Zabawił w piekle nieco dłużej, niż planował – głównie za sprawą narzeczonej – dlatego teraz musiał się sprężyć, by przygotować kolację na czas. Był jednak zadowolony z wizyty w domu. Dostarczył wiadomość, zaspokoił swoje żądze, ustalił termin koronacji oraz ślubu, i nawet miał ze sobą coś, co zamierzał ofiarować Elizabeth. Chociaż tyle mógł dla niej zrobić. Cała reszta nie zależała już od niego. Przez cały tydzień widywał się z Undertakerem, wraz z którym starali się znaleźć sposób, by przywrócić hrabiance sprawność. Niestety jedynym, co mógł zrobić Sebastian, było zapewnienie bogu śmierci zapasu swojej krwi. Ciężko było mu pogodzić się z faktem, że reszta spoczywała w rękach ekscentrycznego shinigami, ale ufał mu na tyle, by wiedzieć, że jeśli odnajdzie sposób na naprawienie szkód jakie wyrządzono szlachciance, zrobi co w jego mocy, by odnieść sukces.

Grabarz bowiem wszelkie sprawy medyczne traktował bardzo personalnie. O ludzkim ciele i sposobie jego działania wiedział wszystko, dlatego też niezwykle sceptycznie zareagował na prośbę Michaelisa. Wiedząc, że Elizabeth straciła czucie w połamanych kończynach, próbował wyjaśnić kamerdynerowi, że ludzka medycyna nie zna sposobu, by pomóc dziewczynie, jednak demon nie dawał za wygraną. Jeśli nie za pomocą ludzkich metod, zamierzał skorzystać z tych nadprzyrodzonych, nawet anielskich – jeśli miałoby to pomóc. Determinacja, a przede wszystkich desperacja, jaką wyrażał Sebastian, nie pozostawiała Undertakerowi wyjścia. Zgodził się pomóc, nie za darmo, rzecz jasna. W zamian na swe usługi, oczekiwał od kamerdynera zapłaty. Jednakże w przeciwieństwie do tego, czego zwykł żądać, w tym wypadku nie określił ceny, wspominając jedynie, że brunet pozna ją, kiedy rola Grabarza dobiegnie końca. Uznał, że tylko tak będzie w stanie wycenić swoje usługi. Był również ciekaw, jak król piekła zamierzał wyjaśnić hrabiance całą sytuację, a jako zaliczkę zastrzegł sobie, by wszelkie szczegóły poznała dopiero w jego zakładzie, spodziewając się, że reakcja dziewczyny zapewni mu mnóstwo rozrywki.

Po niespełna kwadransie podróży Sebastian dotarł do posiadłości Roseblack. Od razu skierował się do kuchni, by przygotować posiłek dla swojej pani. Nie miał czasu, by zdać jej relację ze swojej misji. Zamierzał zrobić to, kiedy poda jej strawę. Na kolację postanowił zaserwować puszysty omlet z mozzarellą w sosie pomidorowym. Ze względu na późną godzinę do jego przygotowania wykorzystał swoje umiejętności i kilka minut później prowadził już wózek z pełną zastawą wprost do drzwi szlachcianki. Zapukał trzy razy i słysząc pozwolenie, wszedł do środka. Zastał swoją panią siedzącą w łóżku. W skupieniu przeglądała notatki z lekcji, ledwie zwracając uwagę na służącego. Niezrażony jej obojętnością, demon zaprezentował danie i zabrał z kolan Elizabeth stertę papierów, a na ich miejsce ustawił przenośny stolik z posiłkiem.

– Smacznego, panienko – powiedział z uśmiechem na ustach i skłonił się przed dziewczyną.

Ta spojrzała sceptycznie na talerz i zmierzyła wzrokiem kamerdynera. Nie rozumiała, o co mu chodziło. Czy w ten sposób próbował delikatnie przekazać jej, że z zabiegu nici? Planowała podjąć wyzwanie demona i zabrać się za jedzenie, ale tym razem ciekawość wygrała.

                – Przecież miałam być na czczo. Sabotujesz, demonie? – zapytała, podejrzliwie mieszając posiłek widelcem.

Sebastian ze zdziwienia rozchylił usta. Otworzył szeroko oczy i przez chwilę przyglądał się wrzosowej czuprynie swojej pani, zastanawiając się, jak mógł dopuścić się takiego rażącego zaniedbania. Gdyby nie pomyślała i zjadła posiłek, musieliby przełożyć wizytę u Grabarza, a z jakiegoś powodu niezwykle zależało mu na tym, by zabieg miał miejsce konkretnego dnia.

                – Proszę wybaczyć. N-nie wiem, co się ze mną stało – wytłumaczył się kamerdyner, padając przed szlachcianką na kolana.

Pochylił nisko głowę i zamarł w bezruchu, oczekując na odpowiedź nastolatki. Nie planował jej rozzłościć. Natłok spraw, którymi musiał się zajmować, w połączeniu z ciągłym zmartwieniem, zwyczajnie go przerósł.

                – Na szczęście! – westchnęła z ulgą. – Już się martwiłam, że coś się stało i nie pojedziemy jutro do Londynu – zwierzyła się z obaw i odłożyła sztuciec, po czym nakazała demonowi się podnieść.

Widząc uśmiech na jej ustach, Michaelis poczuł się nieswojo. Co zmieniło się w niej aż tak przez te kilka godzin? Kiedy wychodził, była przytłoczona i zdenerwowana, chociaż na siłę starała się robić dobrą minę do złej gry. Teraz jednak wyglądała zupełnie inaczej. Jej oczy lśniły, usta wyginały się w uśmiechu i emanowała od niej przyjemna aura, która i demona wprawiła w lepszy nastrój.

                Sebastian podniósł się z klęczek i zabrał przenośny stolik. Ustawiwszy go na wózku, odwrócił się do swojej pani i uśmiechnął się z ulgą.

                – Cieszę się, że jest panienka taka zadowolona. Naprawdę dobrze widzieć panienkę w takim stanie.

                – Milcz, demonie. Wcale nie jestem… No dobrze, jestem zadowolona. Przyjaciel podniósł mnie na duchu. Poza tym naprawdę wierzę w to, że się uda, wiesz? – powiedziała niezwykle otwarcie i odwzajemniła uśmiech bruneta.

Przez chwilę czuła, że wszystko naprawdę będzie dobrze, a jej relacje z demonem wrócą do normy. Klepnęła dłonią w materac, dając Sebastianowi znak, by usiadł obok. On jednak stanął tylko przy łóżku, swoim wycofanym zachowaniem przypominając Elizabeth, że wciąż były pomiędzy nimi nierozwiązane sprawy. Czerwone oczy kamerdynera wydawały jej się bledsze, niż zapamiętała je z dawnych czasów, jakby zgasła w nich chęć do życia, którego i tak niewiele mu pozostało.

                – Dlaczego nie chcesz usiąść? – zapytała cierpko, intensywnie wpatrując się w twarz służącego.

Michaelis zawahał się. Nie wiedział, co powinien odpowiedzieć. Że bał się tego, co może zrobić? Że nie chciał ponownie stracić kontroli nad swoim zachowaniem? Że nie czuł się godzien, by dostąpić zaszczytu bycia tak blisko niej? Wszystko to było prawdą, ale brzmiało niezwykle pompatycznie. Na dodatek nie chciał, by dziewczyna poznała jego emocje. To jedynie zamąciłoby jej w głowie.

                – Sebastian, odpowiedz na pytanie – ponaglała Elizabeth.

Nie wiedząc, co miałby zrobić, brunet przysiadł na skraju materaca i spojrzał pytająco na swoją panią. Dziewczyna wyciągnęła do niego rękę, ale on cofnął się nieznacznie, dopiero po chwili orientując się, że nie powinien był tego robić, bo tym drobnym gestem zapoczątkował lawinę pytań, których oboje nie chcieli słyszeć, i na które nie chcieli poznać odpowiedzi.

                – Czemu już mnie nie dotykasz? Brzydzisz się mną? Mścisz się? A może cię to bawi? To jakaś kolejna, cholerna gra? Od tygodnia, odkąd ostatni raz objąłeś mnie w tym łóżku, ani razu mnie nie dotknąłeś. Co mam o tym myśleć? – wypytywała przez zaciśnięte zęby.

                – Panienko, ja… – zająknął się demon.

Ze wszystkich sił starał się zapanować nad chęcią przytulenia jej. Przecież dopiero był w piekle, dał upust swoim żądzom, dlaczego więc dalej nie potrafi się kontrolować?!

                – Ja… Nie jestem godzien, by dostąpić zaszczytu dotykania cię – rzekł z trudem, zdając się na jedną z formułek, o których sama myśl go żenowała.

Po zmianie wyrazu twarzy Lizz poznał, że jego tłumaczenie ani trochę jej nie przekonało. Nie wiedział jednak, co inne mógł powiedzieć, by nie nastręczać nastolatce problemów. Wystarczająco dużo przez niego przeszła. Teraz miała odpocząć, miała móc spokojnie wszystko przemyśleć, podjąć decyzję i ruszyć naprzód. Dlaczego musiała to sobie utrudniać?

                – Dobrze, nieważne. Kiedy jednak zdecydujesz się powiedzieć prawdę, z chęcią cię wysłucham – odparła zrezygnowana Lizz i ciężko opadła na poduszki. – Chciałam opowiedzieć ci o tym, co robiłam, ale zapomniałam, że wciąż nie mogę ci ufać… – westchnęła, wpatrując się w fałdy baldachimu, chociaż ich ułożenie było jej doskonale znane.

Słowa nastolatki ubodły Sebastiana. Pragnął, by czuła, że może mu wierzyć. Mimo całej swojej ludzkości, którą usilnie próbował okiełznać, nigdy nie chciał, żeby czuła się wobec niego aż tak niepewnie. Chciał naprawiać ich relacje – nie jeszcze bardziej je psuć. Nie wiedział, dlaczego wszystkie jego dążenia odnosiły przeciwny skutek. Czyżby nie było dla niego szansy?

                Spojrzał na smutny wyraz twarzy swej pani. Jeszcze przed chwilą na jej ustach królował uśmiech, a wszystko wokół zdawało się tętnić życiem, lecz wystarczyła chwila jego obecności, by odebrać cały, budowany przez kilka godzin, dobry nastrój. Wtedy coś w nim pękło. Nie zamierzał do końca służby być tym, który rujnuje każdą chwilę radości hrabianki. Postanowił być z nią szczery. Skoro i tak wszystkiego jego starania miały negatywne konsekwencje, co miał do stracenia?

                – Dobrze, Elizabeth – zaczął poważnie, momentalnie skupiając na sobie wzrok szlachcianki, która przygryzła język, by nie wejść mu w słowo w obawie, że ponownie się wycofa. – Powiem ci wszystko. Chcę jednak, żebyś wiedziała, że powodem mojego milczenia nie była chęć uprzykrzenia ci życia. Każda decyzja, jaką podejmowałem od początku naszej znajomości, miała na względzie twoje dobro. Milczałem, bo chciałem dać ci czas, byś mogła wszystko przemyśleć. Nie chciałem ponownie obarczać cię czymś tak nieistotnym, jak moje emocje. Skoro jednak próba uchronienia cię przed tym prowadzi do tego, że za każdym razem, kiedy mnie widzisz, tracisz zapał i chęć życia, wyjawię ci powód mojego zachowania – powiedział, nerwowo zaciskając dłoń na udzie.

Obawiał się, jak to, co zamierzał powiedzieć, wpłynie na psychikę nastolatki, ale wiedział też, że zwracając się do niej po imieniu, zabrnął zbyt daleko, by się wycofać. Nawet gdyby ktoś im teraz przerwał, ta rozmowa musiałaby zostać dokończona.

                Lizz podzielała zdanie demona. Dźwignęła się do siadu i w milczeniu przypatrywała się służącemu, walcząc ze sobą, by nie komentować jego słów. To był dopiero wstęp, a ona miała już tyle do powiedzenia, tak wiele jego błędnych założeń do zdementowania.

                – Kiedy się obudziłaś, miałem nadzieję, że nie straciłaś czucia w nogach. Liczyłem na to, że złamania się zrosną i wszystko wróci do normy. Kiedy jednak tak się nie stało, obiecałem sobie, że zrobię, co w mojej mocy, by ułatwić ci życie. Ja i moje nierozważne postępowanie jesteśmy przyczyną twojego kalectwa, dlatego zdecydowałem, że zamknę swoje serce i już nigdy więcej nie pozwolę, by emocje przejęły nade mną władzę. Dobrze wiesz, że cię kocham. Dla ciebie podpisałem kontrakt Michała, nie znając jego treści, dla ciebie zabiłem Beliala, dla ciebie… zrobiłbym wszystko. Dlatego nie zamierzałem mówić, co czuję, bo wiem, że po wszystkim, co ci zrobiłem, nie zasługuję na to, by się tobą opiekować. Chciałem dać ci przestrzeń, żebyś samodzielnie mogła zdecydować czy jestem godzien miana twojego służącego, i mogę czekać choćby do końca istnienia tej Rzeczywistości, ale nie jestem w stanie cię dotknąć. Nie potrafię, bo wiem, że jeśli sobie na to pozwolę, wpłynę na twoją decyzję. Nie mam prawa prosić o twoją łaskę. Nie mam prawa odnajdywać ukojenia w twoich objęciach, podczas gdy ty dalej cierpisz. Dlatego właśnie nie mogę cię dotknąć – wyjaśnił z trudem.

Wraz z wyzbyciem się wszystkich trzymanych w sobie emocji poczuł niesamowitą lekkość, jakby przez ten czas nosił na barkach cały piekielny zamek. Jednak wewnętrznemu oczyszczeniu wtórować zaczął niepokój. Teraz Elizabeth wiedziała dokładnie, co czuł. Odsłonił się przed nią, równie dobrze mógłby stać nagi. Otworzył przed hrabianką serce, chociaż tak usilnie obiecywał sobie, że tego nie zrobi. Obawiał się odpowiedzi. Nie miał pojęcia, co dzieje się w głowie nastolatki, a jej wyraz twarzy wciąż pozostawał niezmienny, jakby nadal przetwarzała zdobyte informacje. Bał się. Zwyczajnie się bał – pierwotnie, jak małe dziecko. Poczuł się bezbronny. Jedno jej słowo mogłoby go zranić, zniszczyć i pogrążyć na wieczność. A Lizz – jakby doskonale była tego świadoma – sadystycznie milczała, wpatrując się wprost w jego oczy.

                Dziewczyna nie potrafiła określić, co poczuła, słysząc wyznanie demona. Może miał racje, mówiąc, że nie była na to gotowa? Potrafiła tylko stwierdzić, że jego spowiedź była szczera. Cała reszta, każde kolejne słowo, wprawiało ją w odurzenie silniejsze niż po końskiej dawce opium. Nawet gdyby chciała odpowiedzieć, nie potrafiła znaleźć słów, by opisać to, co działo się w jej głowie. Cieszyła się, że mówił coś takiego, i że robił to szczerze, ale wyznanie demona niczego nie zmieniało. Nie było w stanie naprawić tego, co zniszczył. Tu też miał rację. Więc gdzie jej nie miał? Bo skoro robiąc dobrze, sprawiał, że czuła się źle, to gdzieś musiał być jakiś błąd. A może problem leżał po jej stronie? Może powinna powiedzieć, że mu wybacza i znów mu ufa? Ale nie ufała. Chociaż bardzo się starała, wiecznie musiała go sprawdzać  – upewniać się, że to, co mówił i robił, pokrywało się z tym, co następowało później. Niesamowicie ją to męczyło, ale nie potrafiła zwyczajnie odpuścić. Doszła jedynie do wniosku, że zdaje sobie sprawę, dlaczego Sebastian nie chciał rozpoczynać tej rozmowy. Na nic bardziej konstruktywnego zwyczajnie nie miała sił.

                – Zaufanie… – mruknęła niepewnie. – To takie coś, co raz stracone, niezwykle trudno odzyskać. Nie ufam ci, Sebastianie. Chcę, ale nie potrafię. Dopóki to się nie zmieni, nie odpowiem na twoje pytanie. Bo ja… – zawahała się i spuściła wzrok.

Przez chwilę prowadziła wewnętrzną walkę, nie wiedząc czy powinna zaufać sercu, czy rozumowi, jednak ostatecznie postanowiła być z kamerdynerem tak samo szczera, jak on był z nią. Zasłużył na to.

                – Kocham cię i nie potrafię z ciebie zrezygnować, ale nie umiem też przyjąć cię z powrotem. Dziękuję, że powiedziałeś mi to wszystko. Teraz przynajmniej wiem, że się mną nie brzydzisz – powiedziała niezwykle cicho, jakby jakaś jej cząstka wciąż starała się podważyć podjętą decyzję i uciszyć wyznanie.

Sebastian jednak słyszał ją doskonale. Nawet gdyby mówiła jeszcze ciszej, bez trudu wyłapałby każde słowo. Nie wiedział natomiast, co z usłyszanym wyznaniem zrobić. Przeanalizował w głowie wszystko, co wydarzyło się przez ostatnie kilka minut, dochodząc do wniosku, że skoro zapytała o brak dotyku i powiedziała, że wciąż go kocha, to dotknięcie jej nie powinno być aż tak samolubne, jak dotąd sądził. Skoro zauważyła tę zmianę i wyraźnie ją to nurtowało, czyżby też tego chciała?

                Nie był pewien, ale złamał tego dnia tyle zasad, że i jedna więcej nie mogła mu zbytnio zaszkodzić. W milczeniu sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej smoczą łuskę, a potem ujął dłoń Elizabeth i wręczył jej prezent.

                – To łuska ognistego smoka zamieszkującego wulkaniczne tereny piekła – wyjaśnił zaskoczonej dziewczynie.

Zaciekawiona zaczęła przyglądać się nietypowemu prezentowi. Kawałek smoczego ciała zajmował niemal całą jej dłoń, a jego niecodzienna mieszanka kolorów sama w sobie wystarczała, by napełniać hrabiankę pozytywnymi emocjami. Na dodatek Sebastian dotknął jej dłoni. Po raz pierwszy od tygodnia zrobił to bez wyraźnej potrzeby i pomimo tego, co sobie powiedzieli. Nie wiedziała czy powinna się cieszyć, ale tak właśnie czuła i nie zamierzała stać w opozycji wobec własnych emocji. Przynajmniej nie teraz.

                – Jest piękna, ale dlaczego mi ją dajesz? – zapytała, opuszkami palców gładząc lekko chropowatą powierzchnię.

                – To tylko zwykła łuska, ale patrząc na nią, mam wrażenie, jakby cały czas płonęła. Chciałbym, żeby twoje serce płonęło niewyczerpywalną nadzieją tak samo, jak ona. A jeśli poczujesz, że tracisz wiarę, niech ona doda ci sił – powiedział lekko skrępowany demon.

Wypływające z jego ust słowa brzmiały niesamowicie obco. Nie odnajdywał w nich siebie. Ta sentymentalność, to wrażliwe podejście… Czy taki był? A może to jedynie moment słabości? Bez względu na to, radość Elizabeth była warta zrobienia czegoś, co tak zupełnie nie pasowało do jego zwyczajnego zachowania.

                – Chodź tu – rzekła hrabianka, nieznoszącym sprzeciwu głosem, i rozłożyła ramiona, zapraszając demona do uścisku.

Pragnął tego, a wobec jej gestu postanowił sobie wmówić, że to był rozkaz i nie miał innego wyjścia. Przysunął się i objął nastolatkę, zatapiając twarz w jej wrzosowych, pachnących słodką, kwiatową nutą włosach. Ogarnęła go niesamowita ulga, a cały strach i niepewność zniknęły. Wiedział, że jego miejsce jest właśnie tutaj – u boku jego ukochanej. Nawet jeśli ich miłość nie da rady odbudować zrujnowanej relacji, zostanie z Elizabeth i pomoże jej spełnić zawarte w kontrakcie życzenie. Nie ze względu na duszę, lecz na szczęście tej, która skradła jego serce.