Tom 2, V

Nie mam dziś niczego ciekawego do przekazania. Arta także nie będzie, bo zepsuły mi się stalówki, a te, które zdołałam kupić są, mówiąc delikatnie, do dupy. Nie nadają się do rysowania. Szczególnie, że jestem leworęczna, co samo w sobie utrudnia pracę z tymi małymi, metalowymi, potworkami. Ale lubię je i będę kontynuować gdy tylko dotrze przesyłka z tymi, które zamówiłam w internecie. 

Tak więc: miłej lektury.

Liczę na jakieś komentarze, które dodałyby motywacji :)

=================

Nigdzie nie mogła go znaleźć, a to oznaczało jedno – był w swojej sypialni. W miejscu, które było dla niej niedostępne. Z jakiegoś powodu nie chciała tam wchodzić częściej, niż było to konieczne.

– Jeanny! –  zawołała Elizabeth, kiedy ujrzała wychodzącą ze swojej sypialni pokojówkę.

– Słucham, panienko?

– Sebastian jest u siebie? – zapytała konspiracyjnym szeptem.

Blondynka potakująco kiwnęła głową.

– Idź coś stłuc w jadalni, żeby tam przyszedł, a potem znikaj najszybciej jak się da. Możesz to zrobić? – Hrabianka spojrzała na dziewczynę pełnym powagi wzrokiem.

– Dobrze, już idę… – odpowiedziała niepewnie.

Wiedziała, że jej pani nie kazałaby czegoś niszczyć, gdyby nie miała ku temu dobrego powodu. Mimo tego, wizja reprymendy kamerdynera napawała ją przerażeniem. Czasami wyglądał na tak zdenerwowanego, że bała się o swoje życie.

Wraz z ciemnowłosą pobiegły do wielkiego pomieszczenia. Hrabianka schowała się za jednymi z drzwi, podczas gdy Jeanny posłusznie podeszła do regału. Stanęła na palcach, wzięła do rąk stos talerzy i z impetem trzasnęła nimi o ziemię. Dosłownie po kilkunastu sekundach do środka wszedł ciemnowłosy kamerdyner. Ubrany w swój elegancki frak, z obrzydzeniem spojrzał na podwładną, która trzęsąc się ze strachu, próbowała wydusić z siebie słowa wyjaśnienia.

– Co tu się stało? – zapytał groźnie.

– Chciałam wytrzeć talerze z kurzu i… i… – Głos zamarł jej w gardle.

Mężczyzna dotknął palcami podstawy nosa i zrezygnowany, westchnął przeciągle.

– Doprawdy… Ile razy mam ci powtarzać, żebyś wyjmowała naczynia pojedynczo? – warknął.

– Przepraszam, panie Sebastianie! – krzyknęła drżącym głosem.

– Nieważne. Wracaj do pracy, zajmę się tym – odparł, machając ręką, dając jej do zrozumienia, by opuściła pokój.

Wszystko szło zgodnie z planem hrabianki. Kiedy tylko pokojówka wybiegła z jadalni, ciemnowłosa wkroczyła do środka, udając zaalarmowaną.

– Sebastian, co tu się stało? – jęknęła udając zainteresowaną.

– To samo, co zwykle, panienko. – odpowiedział uprzejmie, nie odwracając wzroku od potłuczonej, porcelanowej zastawy.  

– W każdym razie… Dobrze, że tu jesteś. Chciałam ci coś pokazać. – Od razu przeszła do rzeczy.

Demon odwrócił się i podejrzliwie zmierzył ją wzrokiem. Nastolatka energicznie wyciągnęła przed siebie rękodzieło, nad którym pracowała przez ostatnie godziny i uśmiechnęła się szeroko, przymykając oczy. Zaskoczony lokaj pochylił się lekko, by dokładnie przyjrzeć się trzymanemu przez nią przedmiotowi. Drewniana, ręcznie zdobiona ramka, w której wnętrzu znajdowało się ich wspólne zdjęcie. Ona, siedząca na zdobionym krześle, w pięknej sukni, delikatnie umalowana. On stał tuż obok, jak zwykle wyprostowany i elegancki. Obraz, który poprzedniego dnia uwiecznił reporter.

– Czy to z tego tak bardzo cieszyłaś się rano? – zapytał obojętnie, ukrywając przyspieszone bicie serca i przyjemne ciepło, które przeszyło jego ciało. Ignorował wszystko.

– Tak – odparła stanowczo. – To dla ciebie. – Wysunęła ręce, by podać mu ramkę.

Zaskoczenie, które poczuł było niemożliwe do ukrycia. Elizabeth nie takiej reakcji się spodziewała, nie była na nią przygotowana. Demon chwycił prezent przypadkowo muskając palcem wątłą dłoń swojej pani. Zadrżał. Żałował, że ma na sobie rękawiczki, pragnął dotknąć delikatnej skóry, poczuć jej gładkość.

– Twój pokój wygląda nijako. Chciałam, żebyś miał tam coś… swojego – wyjaśniła, obserwując jego nietypowe zachowanie.

Przez chwilę przyglądał się dwójce postaci na fotografii. Z jakiegoś powodu wydawały mu się obce.

– Obraz odbity na fotografii jest niczym więcej, jak iluzją… Nawet, jeśli to tylko iluzja, to miłowanie takich rzeczy jest jedynie pustym snem. – Uporczywa myśl odbiła się echem w jego umyśle.

– To bardzo do ciebie podobne, panienko. Jestem zaszczycony, że pomyślałaś o kimś takim, jak ja – odpowiedział, ponownie przybierając maskę idealnego lokaja. – Jednakże…

– Nie bądź niegrzeczny – burknęła, czerwieniąc się. – Po prostu to przyjmij.

Na jej twarzy pojawił się delikatny rumieniec. Zawstydziła się. Spodziewała się zupełnie innego zachowania, reakcja lokaja całkowicie zbijała ją z tropu. Dlaczego była skrępowana? Nie potrafiła zrozumieć targających nią emocji.

Wyraz twarzy nastolatki wydał się Sebastianowi nieprzeciętnie uroczy. Czerwień policzków kontrastowała z bladą skórą. Na chwile przymknął oczy, a na jego twarzy pojawił się łagodny uśmiech.

– Bardzo dziękuję, panienko. To ogromny zaszczyt. – Skinął głową.

– Tak lepiej. Zanieśmy zdjęcie do twojego pokoju – powiedziała stanowczo, nie pozostawiając mu wyboru.

Kamerdyner podążał w ciszy za swoją panią próbując zrozumieć, dlaczego to zrobiła. Czy była to kolejna gra mająca na celu wyprowadzenie go z równowagi, czy może było w tym coś więcej? Bez względu na prawdziwy powód wręczenia prezentu musiał zachować kamienną twarz. Nie mógł pozwolić, by po raz kolejny dostrzegła w nim kłębiące się emocje. Jeśli ona nie dostrzeże, ile dla niego znaczy, może i on sam o tym zapomni? Powróci do czasu, kiedy wykonywanie poleceń, służenie i opiekowanie się nią było proste intuicyjne. Kiedy spełniało wszelkie jego potrzeby. Kiedy nie powodowało wewnętrznych rozterek, ani myśli, których nie potrafił okiełznać. Jeśli uda mu się odepchnąć od siebie to wszystko, znów będzie idealny i niezawodny. Nie narazi jej życia na prawdziwe niebezpieczeństwo. Bo z dostarczania szlachciance sytuacji podnoszących poziom adrenaliny, wzbudzających chwilową niepewność, nie zamierzał zrezygnować. W końcu była to jedna z nielicznych jego rozrywek, jakże by mógł zatracić się do tego stopnia?

                Dziewczyna otworzyła drzwi do sypialni i puściła go przodem. Był służącym, ale zasługiwał na odrobinę szacunku od czasu do czasu. Poza tym, naprawdę rzadko bywała w tym pokoju, wciąż nie mogła się przełamać. Pokoje reszty służby również były jej zupełnie obce. Nie miała ani powodu, ani żadnego interesu we wchodzeniu do nich. Wystarczało, że pociągnęła gruby, złoty sznur znajdujący się dosłownie w każdym pomieszczeniu ogromnej posiadłości, by móc porozmawiać z którymkolwiek z nich.

Powoli wkroczyła za nim. Jej umysł nagle zbombardowały wspomnienia jednego z nieprzyjemnych snów. Spojrzała na łóżko. To samo, na którym leżał jej związany, kilkuletni kuzyn z przerażeniem błagający o litość. Zadrżała przypominając sobie zwierzęcy wzrok lokaja, który z sadystyczną chciwością podziwiał jego strach.

– Panienko? – Sebastian dostrzegł wahanie dziewczyny.

– Postaw je może tu? – Potrząsnęła głową przywracając myśli do porządku i wskazała palcem nocną szafkę.

Po chwili zastanowienia, jęknęła przeciągle i podrapała się po głowie.

– Nie, to bez sensu. Przecież i tak nie korzystasz z tego łóżka – tłumaczyła sama sobie. – Co najczęściej robisz, kiedy tu jesteś? – zwróciła się do niego z zainteresowaniem.

– Zazwyczaj pracuję przy stole – odparł jedwabistym, wyzutym z emocji głosem.

Jej obecność w sypialni sprawiała, że czuł się niezręcznie. Chociaż, oprócz podarowanej mu książki, którą przecież dostał od niej, nie było w tej izbie ani jednego przedmiotu, który można byłoby uznać za osobisty, czuł się skrępowany. Kolejne abstrakcyjne, niezwykle irytujące uczucie. Niedorzeczne.

Dziewczyna podeszła do sekretarzyka i uważnie przyjrzała się blatowi. Co prawda, nosił nieliczne ślady użytkowania, ale wciąż wyglądał jak nowy.

– Jesteś pewny? Nie wygląda, żebyś zbytnio z niego korzystał – zapytała podejrzliwie patrząc na demona przez ramię.

– Ten mebel należy do panienki, dlatego dbam o niego tak, by był w możliwie najlepszym stanie – odparł niewzruszony.

Dziewczyna pokręciła nosem na kolejną z jego ugrzecznionych, niewiele mówiących odpowiedzi.

– Czyli mówisz, że tu spędzasz najwięcej czasu? – ciągnęła, żywiąc nadzieję, że w końcu odpowie w jakiś bardziej spersonalizowany sposób. Ping, demonie, ping!

– Tak. Na pewno bardzo dobrze zdaje sobie panienka sprawę ile pracy, również przy zapisywanie najróżniejszych rzeczy, przysparza reszta służby – nieugięcie odbijał piłeczkę, wzbudzając w szlachciance coraz większą irytację.

Liczyła na coś więcej, na jakąś anegdotę, skrępowanie, złość – cokolwiek. Czyżby się myliła? Czyżby cały czas tylko wydawało jej się, że coś czuje? Widziała to, co chciała zobaczyć?

– Niemożliwe – pomyślała uparcie, nie tracąc nadziei.

Zdawało jej się, że we własnej sypialni będzie czuł się na tyle swobodnie, że chociaż w małym stopniu zrzuci z siebie maskę przesadnie przyzwoitego lokaja i pokaże, jaki jest, kiedy nikt go nie obserwuje. Widocznie się myliła, ale to nie był powód, żeby poddawać w wątpliwość niepodważalne dowody. Na pewno, na pewno ma uczucia! Przecież już nie raz się o tym przekonała. Urodzinowy prezent i masa innych rzeczy, które dla niej zrobił, drżenie krwistych tęczówek – musiała mieć rację.

Demon podszedł do stolika i postawił zdjęcie po jego lewej stronie, by móc spoglądać na nie podczas pracy. A raczej, by właśnie tak pomyślała – przekonywał sam siebie. Widział, jak dziewczyna z dumą obserwowała ruchy jego dłoni. Gdy tylko ramka dotknęła blatu, szarpnęła go za rękaw i odciągnęła w tył, by wraz z nim zachwycać się drewnianym dziełem jej rąk, doskonale wkomponowującym się w surowy wystrój pracowniczej sypialni.

                – Jak ci się podoba? Prawda, że wygląda wspaniale? W tym pokoju nic nie ma, powinieneś czasem coś sobie kupić – skomentowała podekscytowana.

– Wygląda naprawdę dobrze – przyznał z uprzejmym uśmiechem.

– Sebastian? – zapytała spokojnie, po chwili milczenia.

Ton jej głosu wskazywał, że nad czymś się zastanawiała.

– Słucham?

– Masz tu jakąś prywatną rzecz, prawda? – Popatrzyła na niego przenikliwie.

Zastanawiał się, co powinien odpowiedzieć. Nie potrzebował niczego takiego, nie był sentymentalny. Materialne dobra tego świata w ogóle go nie interesowały. Jedyną rzeczą, którą można było uznać za „prywatną” była sprezentowana mu książka, którą znalazł zaledwie parę godzin temu. Nie wiedział, jak powinien odnieść się do pytania fioletowowłosej. Zastanawiał się, czy nie jest to kolejny element gry – zabójczo przebiegłej, nawet jak na nią samą. Czyżby chciała sprawdzić, czy odnalazł tom poezji w szufladzie? A może raczej chciała wiedzieć, co dla niego znaczył? Czy traktuje go, jako coś osobistego, czy jest jedynie kolejnym, zupełnie zbędnym elementem wystroju mającym na celu zwiększenie wiarygodności w jego ludzkość? Bez względu na to, jaki wykona ruch – przegra. Jeśli przyzna się do jej posiadanie, tym samym uznając książkę za coś, co jest mu bliskie, pokaże Elizabeth, że nie jest tak obojętny, na jakiego się kreował. Jeśli jednak zignoruje zalegający w szufladzie tomik, dziewczyna poczuje się urażona. Nie okazując należytej wdzięczności, okaże brak szacunku, co dla lokaja było niedopuszczalne. Paradoks. Szach-mat.

– Jest pewna rzecz – zaczął, zamyślony. – Wierzę, że to panienka zostawiła ją dla mnie. – Podszedł do nocnego stolika i wyciągnął wspomniany przedmiot.

Zdecydował, próbując mimo wszystko zachować największy możliwy dystans. Zaciekawiona nastolatka patrzyła na jego ręce. Powoli podeszła do niego i popatrzyła na okładkę. Wyglądała na zaskoczoną.

– Haha, rzeczywiście – zaśmiała się niezręcznie. – Zupełnie o tym zapomniałam.

Ulżyło mu. Tym razem ją przecenił. Szlachcianka nawet przez moment nie spojrzała na niego badawczym wzrokiem, którego się spodziewał. To nie był mat, jedynie beztroskie pytanie dziecka, niezdającego sobie sprawy z wewnętrznych rozterek demona. Bez względu na dalszy rozwój tej, niezaprzeczalnie fascynującej, rozmowy wiedział już, jak się zachować, by nie zburzyć kunsztownie kreowanego wizerunku.

– Nie myślałam, że będzie mieć dla ciebie jakąś wartość. To było tak dawno temu. Już nawet nie pamiętam, co mną wtedy kierowało – tłumaczyła się, wciąż czując lekką krępację zaistniałą sytuacją.

Myśl, że coś tak niedbale porzuconego przez nią w odmętach pamięci miałoby mieć dla niego znaczenie powodowała, że było jej głupio. Nieznacznie odwróciła od niego twarz ukrywając zaczerwienione policzki wśród kosmyków ciemnych włosów odbijających światło świecy delikatnymi, fiołkowymi refleksami.

– Jaki byłby ze mnie kamerdyner, gdybym nie potrafił z należytym szacunkiem docenić daru od swojej pani? – odparł zadowolony z siebie.

Niepocieszona szlachcianka pokręciła nosem.

– Chyba nigdy go nie zrozumiem… – pomyślała, niechętnie przyznając przed samą sobą.

~*~

                Kiedy Sebastian przebierał swoją panią w nocną koszulę, niezwykle skutecznie ignorując każdą, nawet najdrobniejszą myśl, która mogłaby wzbudzić jakiekolwiek uczucia, Elizabeth patrzyła na niego wzrokiem pozbawionym wyrazu. Gdy skończył dopinać guziki, zdjął z dłoni rękawiczkę i bez ostrzeżenia przyłożył rękę do czoła dziewczyny.

– Nie ma panienka gorączki – oznajmił cicho.

Skrzywiła się.

– Oczywiście, że nie mam – mruknęła i wśliznęła się pod kołdrę.

Obróciła się tyłem do niego, głową w kierunku okna, i zamknęła oczy dając lokajowi jasno do zrozumienia, żeby sobie poszedł.

W jego odczuciu zachowywała się nadzwyczaj niezwykle. Nie siliła się na żaden złośliwy komentarz, nie zagadywała go wypytując  o najdziwniejsze rzeczy – jak to miała w zwyczaju – żywiąc nadzieję, że kiedyś pojmie jego przedziwną naturę. Wiedział, że jest nim zafascynowana. Ogromna, ludzka, co więcej, dziecięca ciekawość przemawiała przez tę drobną istotę. Może nawet odrobina strachu? Któż nie chciałby dokładnie poznać swojego zabójcy? Na co dzień żyli pozorami zwyczajnej relacji służącego i jego pani. Usługiwał jej, pomagał, a ona pozwalała mu na to, od czasu do czasu okazując wdzięczność lub niezadowolenie. Zwyczajnie, wręcz nudno. Prawdziwa akcja rozgrywała się za subtelną zasłoną obłudy. Wygłodniały demon marzący o pożarciu duszy dziewczyny, która każdą swoją decyzję podporządkowywała jedynemu, życiowemu celowi – zemście. Byłoby dziwne, niezdrowe wręcz, gdyby nie chciała go poznać, dokładnie zrozumieć. Sebastian pozwalał jej na to. Gdyby chciał, już dawno odnalazłby ludzi odpowiedzialnych za jej cierpienie, jednak nie zrobi tego bez wyraźnego polecenia. A ona nie wyda rozkazu, ponieważ sama chce ich odnaleźć, sama wymierzyć sprawiedliwość. Od początku do ostatecznego, nieodwracalnego końca. Przejęcie tytułu hrabianki, praca dla królowej, wywiady, aktywność towarzyska – wszystko po to, by po nią wrócili. Wiedziała, że prędzej, czy później wykonają jakiś ruch. Jeśli nawet nie postanowią wyeliminować swojego „nieudanego eksperymentu”, na pewno będą prowadzić kolejne. W końcu podwinie im się noga, a wtedy dorwie ich i bez cienia wahania zgotuje im los, na który zasługiwali. Dlatego wynajęła informatora, który śledził poczynania podziemia i na bieżąco dostarczał wieści.

Nie miało znaczenia, ile przyjdzie demonowi czekać na posiłek. Spychając na drugi plan kłopotliwe niedogodności w postaci uczuć, których się nie spodziewał, towarzyszenie jej było przyjemnym i ciekawym doświadczeniem. Tak jak ona próbowała zrozumieć jego, tak zafascynowany był ludzkim robactwem. Motywami, które nim kierowało, sposobem myślenia. Człowiek był tak inny od demona, dostarczał rozrywki ilekroć przekonany o swej sile i słuszności czynów, ślepo brnął wprost na spotkanie ze śmiercią. I ten moment, gdy Sebastian odbierał życie kolejnemu, nic nieznaczącemu pionkowi. Sadystyczna przyjemność, ciarki przebiegające wzdłuż jego kręgosłupa. Jak miałaby TO zrozumieć?

– Dobranoc, panienko – powiedział cicho, opuszczając jej pokój.

~*~

                Lokaj wszedł do swojej sypialni, by jak zwykle zająć się sporządzeniem listy zakupów. Już dawno przestał się dziwić, jak wiele rzeczy można zniszczyć w ciągu dnia. Co wieczór zasiadał przy tym samym stole dopisując kolejne pozycje do niekończącej się wyliczanki. Zastanawiał się, czy zdąży pożreć duszę Elizabeth nim dziewczyna zbankrutuje przez ciągłe dokupowanie porcelanowej zastawy. Dopisał kilka przedmiotów i odsunął od siebie arkusz papieru, by przejść do kolejnego zadania – rozpisania zajęć dla służby. Chociaż trójka nieokrzesanych, młodych ludzi nie miała w zwyczaju na nią zerkać, czekając aż lokaj pofatyguje się osobiście i wyda m kolejne polecenia, zawsze skrzętnie zapisywał każdą, nawet najdrobniejszą, pracę, która musiała zostać wykonana kolejnego dnia. Lubił porządek i dokładność. Jeśli się za coś zabierał, zawsze robił to dobrze, doskonale wręcz. Odbębnianie roboty na pół gwizdka było jego zdaniem skrajnie niestosowne. Powoli zaczął kreślić słowa na kartce.  Jego kaligrafia była równie godna podziwu, co wszystko, za co się chwytał. Zapisując kolejną godzinę, piętnastą – kiedy miał zaserwować swojej pani obiad, podczas gdy reszcie zamierzał zlecić prace w spiżarni – jego ręka zastygła w bezruchu. Spojrzał na stojące tuż obok kartki zdjęcie. Z jakiegoś dziwnego powodu rozpraszało go odkąd tylko zasiadł przy sekretarzyku. Czarne motywy kwiatowe, które hrabianka własnoręcznie narysowała na drewnianej ramce zdradzały towarzyszące ich tworzeniu emocje. Znów, jak w przypadku niedawno odnalezionej zakładki, oczyma wyobraźni mógł dojrzeć jej trzęsącą się dłoń, lekko spuchniętą od ciągłego przygryzania wargę i niezadowolone kręcenie nosem połączone z kurczącymi się mięśniami na czole, ilekroć jej dłoń drżała, nieprzystosowana do długotrwałego wysiłku i dokładności. Wydało mu się urocze, jak bardzo potrafiła zawziąć się w sobie, ile czasu poświęcić, ilekroć postanowiła, że chce coś zrobić. Tak samo było z nieszczęsnymi bałwanami. Gdyby gorączka nie wyssała z niej całych sił, zerwałaby się z ławki, na której ją posadził, odepchnęłaby go i z uporem maniaka próbowałaby sama dokończyć śnieżne dzieło. W zasadzie, nie by nawet pewien, czy pamiętała, że to właśnie on uformował ostatnie kule tamtego dnia. Możliwe, że nie miała o tym pojęcia i żyła w radosnym przekonaniu, że dokonała tego sama. Bez względu na to, jaka była prawda, nie zamierzał tego roztrząsać. Nie miałoby to najmniejszego związku z grą złośliwości, którą ostatnimi czasy oboje zaniedbywali, byłoby jedynie bezsensownym pastwieniem się nad bezbronnym dzieckiem – w czym nie dostrzegał żadnej przyjemności.

Ponownie spojrzał na kartkę i powiódł wzrokiem po kilku ostatnich linijkach.

– Do rzeczy… – szepnął pod nosem zamaczając pióro w kałamarzu.

Kolejne zgrabne litery zdobione w charakterystyczny, niepowtarzalny sposób pojawiały się kolejno na wysokiej jakości papierze układając się w rozkazy, których wydźwięk słyszał w głowie. Tak naprawdę można by pomyśleć, iż nie pisał listy obowiązków, a monolog, przygotowując się do jego wygłoszenia. Każdego wieczoru zasiadał do biurka, by spisać scenariusz kolejnego dnia, bo czym więcej była kartka papieru, której nikt nigdy nie poświęcał uwagi?