XXXVII

Komentarz do notki znajduję się tym razem na samym dole. Nie przeoczcie go :)
Powiem tylko, że musicie mi wybaczyć, ale kompletnie nie potrafię pisać takich scen, jakie znajdziecie w tej notce. Także tego, wybaczcie :P 

Zapraszam do lektury :)

Jak widzicie dodałam także ankietę. Głosujcie, dajcie znać, co myślicie! :)

===================

Wcale nie miał ochoty bawić się z nią w coś takiego. Mimo wszystko, nie mógł spędzić reszty swojego życia na zaspokajaniu jej dziecinnych zachcianek, pozwalając na wszystko ze względu na swoje uczucia.

– No proszę, tylko chwilę! – nalegała.

Przeklął pod nosem. Zrzucił z siebie frak i zakasał rękawy. Co ja najlepszego wyprawiam.

– Jeśli trafię, wracamy do środka – odpowiedział.

Szybko uformował stertę idealnie okrągłych kulek i czekał na jej ruch. Elizabeth wychyliła się zza drzewa ciskając w niego kamieniem oblepionym śniegiem. Bez trudu go uniknął. W odpowiedzi, w stronę dziewczyny poleciała cała seria śnieżek, bombardujących jej ciało z idealną precyzją. Krzyknęła zasłaniając oczy, po czym przewróciła się na plecy. Leżała bez ruchu dopóki do niej nie podszedł. Kiedy się pochylił, zmartwiony, że coś jej zrobił, chwyciła go za rękę i mocno pociągnęła w swoją stronę. Demon stracił równowagę i upadł, lądując w śniegu tu obok czerwonowłosej. Usiadł, potrząsnął głową i popatrzył na nią z dezaprobatą.

– Szkoda, że nie widziałeś swojej miny – zanosiła się śmiechem, z trudem wypowiadając słowa.

Wyraz twarzy Sebastiana złagodniał. Otrzepał włosy z białego puchu i również zaczął się śmiać. Wstał i chwycił szlachciankę za rękę, pomagając jej się podnieść.

– Wygrałem. Pora wracać – oznajmił, psując tym samym zabawę.

Naburmuszyła się znacząco i spuściła głowę, by upewnić się, że wie, jak bardzo była niezadowolona. Mimo tego, była wdzięczna za tę chwile beztroski. Demon był naprawdę wspaniały. Zawsze wiedział, czego pragnęła, i chociaż nigdy by się do tego nie przyznał, w ten, czy inny sposób robił wszystko, by zapewnić jej najlepsze warunki. By z jej twarzy nie znikał uśmiech, a serce biło w rytm szczęścia.

                Wrócili do jej sypialni. Mężczyzna posadził hrabiankę na łóżku i zdjął z niej przemoczone ubrania. Dokładnie wytarł zmarznięte ciało ręcznikiem, założył na nie koszulę i okrył dziewczynę kocem. Zebrał mokre ubrania i zaniósł je do łazienki. Kiedy wrócił, Elizabeth przyglądała mu się z poważnym wyrazem twarzy.

– Zrobisz to teraz? – zapytała, chwytając medalion.

Widział zdenerwowanie na jej twarzy. Chociaż była pewna, że tego chce, myśl o bólu, silniejszym niż też, który czuła kiedyś, stresował ją. Była na niego gotowa, ale jak bardzo się nie starała, nie potrafiła opanować naturalnej reakcji obronnej organizmu.

– Tak – odparł.

Wszystkie mięśnie w jej ciele momentalnie się napięły, kiedy lokaj wypowiedział jedno krótkie słowo. Podszedł do swojej pani i poprosił, by zdjęła z szyi łańcuszek, na którym wisiał się ametyst.

– Podaj mi go – poprosił.

Zdjął rękawiczki i wyciągnął dłoń w jej stronę.

Niepewnie położyła błyszczący przedmiot na jego nagiej ręce. Ścisnął go mocno, zmieniając w pył. Zbliżył się do dziewczyny i prawą ręką objął ją w pasie, przyciągając do siebie tak, by jego twarz znajdowała się tuż przy znaku ich przymierza. Drugą dłoń, wypełnioną wrzosowym, pobłyskującym proszkiem delikatnie przyłożył do jej znamienia. Rozbłysło, kiedy drobinki startego kamienia zaczęły wnikać w skórę hrabianki. Część z nich skierowała się również na jego znak, ale zdawało się, że w ogóle tego nie czuł.

Szlachcianka krzyknęła z bólu z całej siły wtulając się w ciało demona. Czuł, jak drżała w spazmach cierpienia. Światło zniknęło. Powoli oderwał rękę od bladej skóry Elizabeth i odsunął się. Ujął jej podbródek opuszkami palców i ostrożnie podniósł jej głowę. Dostrzegł wdzięczność, ogromną radość, która wypełniała wielkie błękitne oczy. Uśmiechała się.

– Dziękuję – szepnęła prawie niesłyszalnie.

– Odpocznij – powiedział krótko i pomógł jej się położyć.

W tonie jego głosu wyczuwała nutę niepokoju, dziwnego bolesnego zimna niewiadomego pochodzenia, jednak była zbyt słaba, by o to zapytać. Nie minęła nawet minuta, kiedy straciła przytomność, przenosząc się do krainy snów.

Otulił ją kołdrą i przez chwilę patrzył jak zasypia, nie zdając sobie z niczego sprawy. Czuł smutek i radość. Dwie sprzeczne emocje toczyły walkę wewnątrz czarnego serca. Wyszedł z dziewczęcej sypialni i pobiegł na dach, by odetchnąć. Zimny wiatr niósł ze sobą śnieżne płatki, które rozpuszczały się, osiadając na jego twarzy. Patrzył przed siebie, na horyzont, starając się nie myśleć. Nie czuć. Wszystko wróci do normy, wszystko będzie takie, jak kiedyś. Szlachcianka i kamerdyner – zawsze u jej boku, gotowy na poświęcenie. Wszystko będzie jak kiedyś…

                Czerwonowłosa przebudziła się w środku nocy. Potworny ból sprawiał, że nie mogła spać. Nie chciała martwić Sebastiana, dlatego nie wzywała go. Chociaż bardzo pragnęła ujrzeć jego przyjazną twarz, powstrzymała się. Wyciągnęła czarne pióro skrzętnie ukrywane w szufladzie. Opuszkami palców gładziła je czując delikatne łaskotanie. Nim ponownie usnęła, nastał ranek.

Sebastian był tego dnia dziwnie spokojny. Stało się – nie było na to rady – teraz już tego nie zmieni. Nie było sensu dłużej skupiać myśli na czymś, na co nie miało się wpływu. Rutynowa praca i zapewnienie dziewczynie komfortu – to było teraz jego priorytetem. Przyszła pora, by odciążyć służbę. Przez ostatnie dni starali się ze wszystkich sił, dobrze się spisali.

Nim udał się do kwater by ich obudzić, zdążył zająć się wszelkimi rzeczami, które wymagały poprawy. Nie było tego wiele. Kilka zburzonych ścian, parę stłuczonych, porcelanowych zastaw stołowych. Jak na tę niezwykłą trójkę, to była maleńka kropla w morzu kataklizmów, do których zdążyli go przyzwyczaić.

                Przez cały dzień odwiedził Lizz zaledwie trzy razy. Nieprzyjemne uczucia towarzyszące wznowieniu kontraktu wysysały z niej całą energię. Leżała w łóżku czytając książki. On przynosił jej posiłki i herbatę, za każdym razem zadając pytania, które za każdym razem zdawały się dziwniejsze. Dlaczego ciekawiło go, co ostatnio kupiła w Londynie? Przecież był tam z nią, powinien wiedzieć. Poza tym, czy to naprawdę miało jakiekolwiek znaczenie?

                Dwa kolejne dni wyglądały podobnie. Wiedziała, że ból nie będzie przyjemny, ale miała nadzieję, że zniknie w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Teraz jednak, zaczęła się zastanawiać, czy odejdzie kiedykolwiek. Nieprzerwane, silne uczucie, jakby ktoś rozrywał jej ciało od wewnątrz – z każda godziną coraz bardziej wątpiła w to, że ustąpi.

– Sebastian, czy to w końcu przestanie boleć? – zapytała, kiedy przyniósł jej śniadanie. Nie chciała zabrzmieć narzekająco, po prostu była ciekawa.

Podszedł do jej łóżka i klęknął, by przyjrzeć się znamieniu. Wyglądało coraz lepiej.

– Jeszcze doba, może dwie. Zapadnie w sen, a gdy się obudzi, będzie już po wszystkim – pomyślał, widząc błyszczące drobinki przemieszczające się pod skórą dziewczyny.

– Już prawie się zagoiło – powiedział łagodnie. – Jeśli chcesz, mogę sprawić, że przez jakiś czas nie będziesz go czuć.

– Nie! – uniosła się. – Chcę czuć mój ból przez cały czas. Po prostu… chciałam wiedzieć – dodała po chwili, ściszając głos.

– Rozumiem. Odpoczywaj. Niedługo będzie po wszystkim. Wrócę z obiadem – odpowiedział nienaturalnie.

Pokłonił się i wyszedł zostawiając ją samą. Czuł dumę i zadowolenie. Jej zacięty wzrok, przekonanie i pewność były tym, co w niej uwielbiał. Miała to w sobie od zawsze, ale z wiekiem te cechy stawały się coraz bardziej widoczne. To była dusza, którą pielęgnował, której pożądał – właśnie w tym wątłym ciele. Poszukiwana przez wszystkie demony, esencjonalna, o głębokim smaku. Jedyne, czego brakowało by była w pełni dojrzała to zemsta, której dokona własnoręcznie. Gdy to się stanie, będzie jego. Sprezentuje mu najcudowniejszy posiłek, nadając swojej śmierci znaczenia. Wciąż cierpliwie czekał na ten dzień – oczekiwanie tylko podsycało apetyt. Każda kropla jej krwi, jej zapach i smak utwierdzały go w przekonaniu, że wysiłek zostanie sowicie wynagrodzony. Nie miało znaczenia, ile jeszcze to potrwa.

I tylko jedna myśl wciąż nie dawała mu spokoju, ilekroć spoglądał w zmęczone oczy dziewczyny

~*~

                 Po tych kilku dniach zaczynała mieć naprawdę dosyć. Nieznośny, ostry ból nie opuszczał jej nawet we śnie. Siedziała w ciemnym pokoju, słuchając jak kamerdyner gra na skrzypcach. Przyjemne dźwięki chociaż odrobinę uciszały cierpienie. Ciągle czuła, jak nowy kontrakt scala się z jej duszą, bez względu na to, czy siedziała, leżała, stała… Ból nie ustępowało. Zdawało jej się, że staje się coraz silniejszy i rozprzestrzenia się po całej powierzchni ciała, z każdym kolejnym dniem coraz silniej rozrywając jej wnętrze na strzępy.

– Gdyby powiedział mi wcześniej, że tak to się skończy, kazałabym mu się od razu zabić! – narzekała w myślach, przyglądając się smyczkowi w ręce demona. Była rozgoryczona i wykończona.

– Nie… Przecież wcale tak nie myślę. Po prostu jestem śpiąca – tłumaczyła sobie, nie spuszczając z niego wzroku.

Siedziała po turecku, trzymając między nogami zwinięty kawałek kołdry. Oparła na nim głowę i pozwoliła, by ciepłe łzy zaczęły spływać po policzkach.

– Mam już dość… – jęknęła, pozwalając, by przemówiło przez nią cierpienie.

Muzyka ucichła. Sebastian odłożył instrument, podszedł do łóżka i usiadł na nim, tuż za czerwonowłosą. Zdjął rękawiczkę i delikatnie położył dłoń na symbolu. Ciepło jego ciała sprawiło, że ból powoli zaczął znikać, z każdą chwilą czuła coraz większą ulgę. Lokaj przyciągnął dziewczynę do siebie, nie odrywając ręki od jej karku.

– Już dobrze. – szepnął łagodnie. – Pomogę ci.

Nieśmiało obróciła się przodem do niego i objęła go w pasie. Wtuliła się w silne, męskie ciało, wdychając jego kojący zapach.

– Pachnie tak samo, jak kiedyś – myśl przebiegła przez jej głowę.

Nie wiedziała, czy to była kwestia zmęczenia, czy osłabienia, ale mur, który zbudowała w swoim umyśle, za który wpychała wszystkie niewygodne uczucia, runął nagle, zalewając ją wszystkimi emocjami, które tak uparcie próbowała ukryć. W jednej chwili zdała sobie sprawę ze wszystkiego, co do niego czuła. Zadrżała, czując mocniejsze uderzenie serca. Pragnęła, by czuł to samo. By potrzebował jej, myślał o niej. Wiedziała, że to niemożliwe, by ktoś taki jak on, poczuł coś do zwykłego człowieka – niejednokrotnie jej to powtarzał. Dlatego w pewnym momencie przestała mówić, że go kocha. Dlatego zaczęła tworzyć między nimi dystans zapominając, jaka była na początku. Dlaczego taka była?

Demon nigdy nie obdarzy uczuciem kruchej istoty jaką jest człowiek, niemogącej nawet znieść bólu, który dla niego był niezauważalny.

Chwyciła dłoń, którą odbierał jej cierpienie i odsunęła od swojego karku.

– Wystarczy. Dam radę – powiedziała stanowczo przez zęby, wciąż trzymając jego rękę.

 Chciała móc dotykać jej zawsze, bez przerwy czuć delikatną, gładką skórę swojego opiekuna. Pragnęła by należał do niej nie tylko, jako sługa.

– Panienko – szepnął zdziwiony.

– Dlaczego tak bardzo go to dziwi? Ból jest częścią mnie, nie mam prawa się go wyrzekać.

– Powiedziałam, dość – mówiła łamiącym się głosem.

Setki palących igieł ze zdwojoną siłą ugodziły w jej skórę. Próbowała powstrzymać drżenie, jednak demon wyraźnie czuł czuł, jak każdy mięsień ciała hrabianki kurczy się z bólu. Przycisnął ją do siebie, jakby próbował ochronić przed całym światem. Ich złączone ręce splotły się palcami uniesione na wysokości jej wątłego ramienia.

– Co robisz? – zapytała.

– Wybacz mi, że znowu musisz cierpień. Gdybyś tylko pozwoliła mi go zabrać… – mówił z żalem wprost do ucha. Jego klatka piersiowa przylegała do jej ciała, czuła niespokojne bicie serca lokaja.  

– Czemu? – zapytała cierpko, wiedząc, że nie może spodziewać się odpowiedzi, na którą tak bardzo liczyła. O tym mogła jedynie marzyć we śnie.

– Nie mogę dłużej patrzeć jak się męczysz. Proszę, pozwól mi…

– Nie. – Powstrzymała go, mocno ściskając jego dłoń. – Nie chcę, żebyś mnie puścił – wyszeptała, przyciągając do siebie ich splecione ręce.

Jego nierówny oddech ogrzewał jej policzek. Otworzył usta, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Jedynie ciche westchnienie po dłuższej chwili odpowiedziało na jej słowa. Tkwili wtuleni w siebie, póki ból nie wyssał z Elizabeth wszystkich sił. Bezwładnie opuściła ręce, i  oddychając z trudem, opadła się na ramie Sebastiana. Chwycił ją w pasie pozwalając, by oparła plecy na jego ręce. Ostatkiem sił podniosła głowę, by spojrzeć w jego oczy. Błyszczały krwistą czerwienią. Uwielbiała ten blask ukazujący odrobinę prawdziwej natury mrocznej istoty. Tak samo jak uwielbiała, gdy ukazywał jej chociaż rąbek swojej demonicznej formy; gdy kruczoczarne pierze wirowało w powietrzu, zwiastując śmierć.

– Proszę, pozwól mi pomóc – nalegał, wpatrując się w nią intensywnie.

Tysiące piór wzbiło się nagle w powietrze otaczając całą sypialnie mrokiem.

– Denerwujesz się? – zapytała zdziwiona. – Dlaczego?

– Naprawdę musisz pytać? – Na jego twarzy dostrzegła cierpiętniczy grymas. – Jeśli ci nie pomogę, możesz zginąć – dodał po chwili.

– Nie wspominał o tym wcześniej. Czyżbym była aż tak słaba?

– Więc pozwól mi umrzeć, tego przecież chcesz. – Uśmiechnęła się z trudem.

Nie wiedziała, jakiej reakcji po nim oczekiwała, jednak to co zrobił, zaskoczyło ją. Chwycił jej dłoń i przycisnął do swojej piersi, spuszczając wzrok.

– Nie pozwolę ci umrzeć – szepnął.

Jego słowa odbiły się echem od ścian skąpanego w mroku pomieszczenia. Dziewczyna chwyciła jedno ze spadających piór i przytuliła je do policzka zamykając oczy.

– W takim razie… Musisz mnie szczerze pocałować – odpowiedziała nieśmiało.

Mocno zacisnęła powieki. Nie chciała patrzeć na jego błagalne spojrzenie. Wiedziała, że to było okrutne z jej strony – zmuszać go do czegoś, czego nie jest w stanie zrobić – ale nie potrafiła się powstrzymać. Czuła, że nie jest w stanie dalej żyć ze świadomością, że nigdy nie odwzajemni jej uczuć. Jeśli zginęłaby z własnej woli, jej dusza dalej należałaby do niego. Dlatego chciała odejść i przestać ranić wszystkich wokół siebie. Chciała dać mu upragnioną nagrodę, na zawsze stając się jego częścią.

– Dlaczego musisz być tak niesamowicie uparta, Elizabeth? – zapytał z ciężkim westchnieniem.

Nim zdążyła odpowiedzieć, poczuła ciepłe wargi, łagodnie składające pocałunek na jej ustach. Wyswobodził dłoń z uścisku i położył rękę na jej karku. Ból powoli zaczął znikać, ustępując miejsca elektryzującej przyjemności, którą dawał dotyk demona. Nie mogła uwierzyć, że to robił. Delikatnie przygryzła jego dolną wargę czując, jak cały drży z rozkoszy. Jej ciche jęknięcie przerwało ciszę, gdy wsunął gładki język do jej ust. Pocałunki stawały się coraz bardziej intensywne.

Czuła, że robił to szczerze. Mimowolne reakcje jego ciała pod wpływem dotyku jej rąk przepełniały zbolałe serce radością. Wszystko wokół niej zdawało się wirować, dotrzymując tempa unoszącym się w powietrzu piórom. Zapomniała o bólu. Cały żal i cierpienie, które nosiła w sercu przestawało mieć znaczenie. Mężczyzna, któremu przysięgła swą duszę był tuż obok, krępując jej dłonie, zachłannie całując szyję. Fala przyjemności przeszyła jej drobne ciało. Nie musiał już dotykać znamienia, cierpienie całkowicie odeszło w zapomnienie. Wszystko, co ją przerażało, zmieniło się w pył, który zmiótł z niej przyspieszonym oddechem. Otworzyła oczy, by na niego spojrzeć, na zawsze wyryć w pamięci wyraz jego twarzy. Krwisty blask tęczówek, rozszerzone źrenice, wpatrujące się w nią z niesamowitą iskrą miłości, której nie spodziewała się nigdy dostrzec w tym głębokim spojrzeniu. Wbił w nią wzrok, jakby także chciał na zawsze zapamiętać tę chwilę. Zdecydowanym ruchem rozerwał jej  koszulę. Powoli wodził czarnymi paznokciami prawej dłoni po wrażliwej skórze. Drugą rozluźnił krawat i ściągnął go z szyi, po czym rzucił za siebie. Szlachcianka chwyciła materiał białej koszuli demona i trzęsącymi się rękami zaczęła rozpinać guziki. Zamknęła oczy, pozwalając mu przejąć kontrolę. Nie myślała już o niczym, była w stanie jedynie chłonąć rozkosz, którą jej ofiarowywał.

                Wiedziała, że to nie powinno się nigdy wydarzyć. Dostrzegła zdziwienie, które na ułamek sekundy padło cieniem na pogrążoną w euforii twarz kamerdynera. Pragnął jej i kochał ją tak samo, jak ona kochała jego. W tej chwili nie myślał o konsekwencjach, zasadach, ani o zdrowym rozsądku. W końcu, oboje poddali się tłumionemu od dawna pragnieniu. Bez reszty, beż żalu, bez wahania. Dwie istoty z dwóch zupełnie odmiennych światów stały się jednością. Coś, do czego nigdy nie powinni doprowadzić wyrwało się z ryz rozsądku brnąc do upatrzonego przez siebie, nieuniknionego celu.

KONIEC...

==============

...Tomu pierwszego, rzecz jasna. 

Tak, jak mówiłam jakiś czas temu - właśnie dobrnęłam szczęśliwie do końca pierwszej części. Właściwie, czuję się z tym odrobinę nieswojo. Niby wiedziałam, że ten moment nadejdzie, niby mam kolejny tom prawie gotowy, a w głowie pomysł na trzeci, ale... No, melancholia, sami rozumiecie. 

Muszę Was także przeprosić - zawiodłam w sprawie zleconego BSa i rysunku. Mam teraz ferie, więc postaram się nadrobić, przynajmniej BSa. Z rysunkiem mam o tyle problem, że chce, by był naprawdę dobry, a do tego potrzeba dobrego wzoru (arta, który spełni moje wymogi:P ), weny, czasu i umiejętności (to ostatnie to największy problem). Dlatego w ramach rekompensaty zamieszczam Sebastiana i małą Elizabeth (przerysowany i zmieniony art, gdyby ktoś był ciekawy).

Sprawa ostatnia:

Zastanawiam się, czy nie zrobić tygodniowej, może nawet dwutygodniowej przerwy między tomami. Wszystko jednak zależy od Was. Jeżeli nie chcecie, żebym ją robiła - dajcie znać w komentarzach. Chciałabym wiedzieć, co myślicie na ten temat (i nie będę ukrywać, że chciałabym zobaczyć ilu osobom zależy, chociaż odrobinę, na tym, żebym pisała dalej :) ).

To chyba wszystko.

Dziękuję za te kilka wspólnych miesięcy. Jest mi bardzo miło, że znalazło się tyle osób (sądząc po wyświetleniach i moich obliczeniach zakładających, że 1 wyświetlenie nie oznacza jednej osoby, oczywiście:P), które śledziły przygody Elizabeth i mam nadzieję, że chętnie będą śledzić kolejne.