Tom 3, LIV

Komciów nie ma, to i silić się na wstęp nie będę, bo nawet nie mam nastroju.

I muszę się uczyć, nie zamierzam dostać 3.

===============

W odpowiedzi został odepchnięty przez spłoszoną nastolatkę, która zadrżała i spojrzała na niego z otwartymi ustami, nie wiedząc, co powinna powiedzieć.

                – Wybacz, nie mogłem się powstrzymać – wytłumaczył blondyn, posyłając jej ciepły, beztroski uśmiech. – Wiem, wiem: nigdy więcej tego nie rób. Ale i tak cię nie zostawię. Chodźmy – dodał z lekkim uśmiechem i odsunął się na bok, gestem ręki zapraszając przyjaciółkę, by ruszyła przodem.

                – Próżny trud – burknął przyglądający im się Gilbert. – Miałeś szanse wejść w układ idealny. Czasem jesteś skończonym kretynem.

                – Wiesz dobrze, że dla ciebie też bym to zrobił – odparł James, trącając przyjaciela w ramię.

                – Nie zrobiłbyś.

                – Ty byś nie zrobił i szanuję cię za szczerość i odwagę, ale oboje wiemy, że ja bym nie potrafił.

Rozbrajający uśmiech i nad pozór nierozsądne podejście chłopaka Gil skwitował jedynie westchnieniem, któremu towarzyszyło pobłażliwe kręcenie głową. Miał rację – wiedział, że nie potrafiłby zachować się w ten sposób, lecz brunet nie był w stanie tego pojąć. Nie oceniał, nie zamierzał mu tego wypominać, lecz zwyczajnie nie rozumiał. I nawet nie chciał tego rozumieć. W jego wychowaniu, a raczej jego braku, nie było miejsca na takie sentymenty. Brutalna przeszłość doskonale zweryfikowała jego światopogląd. Żył, bo sobie na to zasłużył, przeciwstawił się wszelkim przeciwnościom i nie podejmował zbędnego ryzyka. Nie musiał być przy tym krystalicznie czystym na sumieniu człowiekiem, nie potrzebował tego.

                Po kilku minutach doszli pod bramę nieczynnego magazynu, w którym rzekomo miała się znajdować pozostawiona przez Kolekcjonera niespodzianka. Trójka policjantów rozeszła się po terenie, zabezpieczając wejście. Wyglądało na to, że morderca nie szykował żadnego podstępu, jednak nikt w to do końca nie dowierzał. Nie można było lekceważyć Kolekcjonera, szczególnie w takim momencie. Jego, nie wiedzieć czemu, cenna zdobycz właśnie wchodziła prosto w sidła. Ciężkie metalowe drzwi stanęły przed hrabianką otworem. Tumany kurzu wzbiły się w powietrze, mieniąc się w promieniach wschodzącego słońca. Lizz niepewnie przestąpiła próg budynku, krocząc pomiędzy dwoma towarzyszami. W głębi opustoszałej, skąpanej w mroku hali dostrzegła niepokojący kształt. Po chwili do jej nozdrzy dotarł znajomy, niesamowicie drażniący zapach. Serce hrabianki przyspieszyło, a nogi zaczynały odmawiać posłuszeństwa, jednak kroczyła dalej, z coraz większym trudem łapiąc powietrze. Wiedziała już, co ujrzy, gdy dotrze do samego centrum pomieszczenia, lecz nie spodziewała się, że Kolekcjoner zdecyduje się na tak makabryczną formę.

                – To jest… – jęknęła słabo, kiedy trzymana przez Jamesa lampa naftowa rzuciła światło na niespodziankę, którą zostawił dla hrabianki tajemniczy zabójca.

~*~

                Kiedy Arthur przyszedł do sypialni swojego pana, by przygotować go do kolejnego dnia, a także do wyjazdu, chłopiec już nie spał. Siedział w łóżku z osowiałą miną i tępo wpatrywał się w pozłacane gałki masywnej szafy z ciemnego drewna. Było mu niesamowicie przykro. Słyszał, jak nad ranem Lizzy wraz z dwójką nowych znajomych wychodzi z domu i zdenerwowana wsiada do wozu. Wiedział, że musiała pracować, ale nie zmieniało to faktu, że liczył na pożegnanie ­– ostatni uścisk, dotyk jej dłoni na jego głowie i obietnicę ponownego, szybkiego spotkania. Musiał wrócić do domu, to oczywiste, ale naprawdę nie chciał opuszczać ukochanej siostry. Dni spędzone w jej domu, nawet, jeśli nie miała zbyt wiele czasu, by się z nim bawić, były dla niego przyjemne. Kochał ciotkę, ale mimo tego, jak bardzo dbała o jego wygląd, edukację, prezencję, a nawet dietę, nie potrafiła okazać mu ciepła w taki sposób, jak tego potrzebował. Przy Lizzy było inaczej, przypominała mu ojca. On również uśmiechał się do niego w taki sposób – jakby w tej jednej chwili na świecie nie liczył się nikt więcej poza nim. Nie chciał znów stracić tego uśmiechu, lecz wiedział, że nie ma innego wyjścia, dlatego nie oponował zbytnio, kiedy Arthur wszedł do pokoju, zwiastując rychły koniec krótkich wakacji.

                Kamerdyner przygotował mundurek, pomógł chłopcu się ubrać, podał mu poranną herbatę, a potem zaprowadził go do jadalni i zaserwował śniadanie. Cały czas uśmiechał się do swego pana i starał się poprawić mu nastrój, niestety na nic zdały się jego próby. Skapitulował więc i po śniadaniu poprosił szlachcica, by spędził trochę czasu z pokojówką, podczas gdy on zajmie się przygotowaniami do wyjazdu. Było bowiem niezwykle wcześnie, ledwie po szóstej, jednak niezbędnym było zorganizowanie wyjazdu na godzinę siódmą, jeśli mieli zdążyć wrócić o ustalonej przez ciotkę chłopca porze. Timmy przytaknął, a kiedy Jeanny zjawiła się w salonie i wręczyła mu lizaka, uśmiechnął się i chwycił ją za rękę, prowadząc do bawialni, by odegrała z nim scenę jednej z wielkich bitew, o których uczył się kilka dni wcześniej.

                Arthur okłamał Timmiego. Przygotowania do wyjazdu zakończył, zanim jeszcze chłopiec położył się spać. Wszystko po to, by mógł zyskać chwilę czasu na uzyskanie odpowiedzi, na którą tak długo czekał. Za niespełna dwie godziny miał minąć określony przez demona czas do namysłu. Anioł liczył na to, że przystanie na jego propozycję, był wręcz pewien, że tak się stanie, dlatego też z uśmiechem na ustach ruszył w stronę lochu, jednak na jego drodze stanął czerwonowłosy bóg śmierci.

                – Nie wejdziesz tu, gołębiu – oświadczył, zagradzając prowadzące do podziemi drzwi swoją ukochaną kosą.

                – Wybacz, ale oboje wiemy, że mnie przepuścisz – odpadł uśmiechnięty archanioł.

                – Skąd ta pewność? Co ty, przyszłość przewidujesz? – zakpił Sutcliff.

                – Coś w tym rodzaju.

Kamerdyner wskazał palcem drzwi, a kiedy nieświadomy niczego Grell zerknął w ich stronę, z odmętów piwnicy usłyszał znajomy głos demona. „Wpuść go” rzekł, jakby był pewien, że żniwiarz wykona jego polecenie. Dalej, mimo wszystkiego, co się wydarzyło, mimo tego, jak nisko upadł, taktował to jak popychadło. Rozwścieczony shinigami odsunął się od drzwi, cedząc przez zęby coś o pięciu minutach, lecz Arthur już go nie słuchał. To, co miał do powiedzenia, było równie istotne, co myśli szczura, który przebiegł przed jego nogami, uciekając przed drugim, w zębach trzymając jakiś okruch, który widocznie oba osobniki uznały za niezwykle cenny. Nie, jednak myśli szczurów były zdecydowanie istotniejsze i ciekawsze niż to, co bełkotał bóg śmierci, który porzucił swą bezstronność, budząc tym samym w archaniele niesamowitą pogardę.

                Michał dostojnym krokiem zbliżył się do klatki demona i stuknął w kraty noskiem lakierowanego buta, jakby chciał wybudzić więźnia z letargu. Wiedział jednak doskonale, że Sebastian nie spał. Od kilku godzin czuwał, dokładnie wsłuchując się we wszelkie dobiegające z wnętrza budynku odgłosy. Wiedział, że jego pani, jego ukochana Elizabeth, opuściła w pośpiechu rezydencję, dowiedziawszy się o kolejnym ataku zabójcy, wobec którego miał niezwykle mieszane uczucia. Zjawienie się anioła na prawie dwie godziny przed ostatecznym terminem podjęcia decyzji jedynie wzmogło jego niepokój.

                – Zdecydowałeś? – mruknął gołąb, niechętnie spoglądając na siedzącego na podłodze kamerdynera.

Ten podniósł się z ziemi i przysunął głowę do krat.

                – Niezwykle ci śpiesznie, czyżby coś się stało? – zapytał, uśmiechając się złośliwie.

Michał parsknął śmiechem i również zbliżył się do granic klatki. Twarze istot z dwóch przeciwległych światów dzieliło raptem kilka centymetrów. Sebastian oblizał lubieżnie usta, wzbudzając w aniele odrazę.

                – Jeszcze się nie stało, ale za… – uciął, by spojrzeć na wskazówki kieszonkowego zegarka. – Dwadzieścia trzy minuty twoja pani straci życie – odparł zadowolony.

Z tylnej kieszeni spodni wyciągnął pióro, które w jego dłoni rozbłysło, zmieniając się w opatrzony niebiańską pieczęcią, oficjalny dokument. Demon zmarszczył brwi i przymknął powieki, po czym spojrzał na tytuł dokumentu.

                – Nie tak się umawialiśmy – stwierdził stanowczo i odsunął się. – Mój posłaniec przekazał wiadomość, w ciągu godziny dostarczy właściwe pismo. Wtedy będziemy mogli rozmawiać – poinformował, starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo zaniepokoiły go słowa anioła.

                – Nie masz godziny.

                – Zamierzasz ją zabić? – zakpił Michaelis. – Oboje wiemy, że nie możesz tego zrobić. Nigdy nie umieliście blefować, pewnie dlatego przegraliście cały zastęp feniksów.

                – Ależ nie zamierzam jej zabić. Nigdy nie odważyłbym się splamić swoich rąk krwią kogoś tak odrażającego, jak ta twoja ludzka abominacja. Jesteś obrzydliwy, gustować w tak zepsutym dziecku.

Anioł skrzywił się, jakby samo wspomnienie o hrabiance napełniało jego usta goryczą, i splunął przez ramię, doskonale wiedząc, że rozjuszy swym zachowaniem króla demonów. Ale do tego właśnie dążył. Chciał wyprowadzić go z równowagi, osłabić jego czujność, a przy okazji oddać mu niebywałą przysługę. W końcu nie każdego dnia niebiańska istota służy pomocą komuś tak parszywemu, na dodatek w sprawie duszy, którą skradł, kusząc pustymi obietnicami o zemście i spełnieniu.

                – Więc czemu się ośmieszasz? Nie sądzisz chyba, że w to uwierzę? – zaśmiał się demon, a jego oczy rozbłysły czerwienią, która skąpała śnieżnobiały dokument w delikatnej, krwistej poświecie.

                – Dobrze wiesz, na co mnie stać. Przyszłość ciągle się zmienia, lecz w tym momencie przybiera tylko jedną ścieżkę. Twoja ukochana pani umrze już za dwadzieścia pięć minut. Dotarcie do Londynu w obecnym stanie zajmie ci jakieś… – zawahał się, przeprowadzając w myśli proste działanie matematyczne – jakieś dziewiętnaście minut. Masz zatem sześć, żeby podjąć decyzję.

Słowa Artura były przesiąknięte ponadprzeciętną pewnością siebie. Z każdym kolejnym, które wymawiał, coraz bardziej namolnie podsuwając Sebastianowi umowę, kamerdynera nachodziły coraz większe wątpliwości. Czy to możliwe, by mówił prawdę? Chciał pozbawić go możliwości zapoznania się z umową – wiedział doskonale, że nie mogła być dla niego korzystna. Jednak mógł blefować, i chociaż anioły nie były w tym mistrzami, zdecydowanie przegrywając z jego rasą, nie wykluczał, że tym razem mógł okazać się lepszy, niż się spodziewał, albo co gorsza, mógł mówić prawdę. Z zachowania Michała ciężko było jednoznacznie wywnioskować, co tak naprawdę się dzieje. Stawka była również zbyt wysoka, by pozwolić sobie na pomyłkę.

                Demon wyszarpnął pergamin z rąk Arthura i zaczął pospiesznie czytać kolejne linie, jednak tak, jak się spodziewał, nowe przymierze nie należało do najkrótszych. Oszacował, że miało co najmniej sto stron. Nie był w stanie przeczytać ich na czas. Aniołowi udało się przyprzeć go do muru.

                – Jak to możliwe? – warknął znad kartki.

                – Skorzystałem jedynie z okazji. Kilka wskazówek, pomocna dłoń przypadkowego przechodnia. Nie trzeba było wiele pracy, by odpowiednio ukierunkować losy kilku osób.

                – I zrobiłeś to, żebym podpisał kontrakt, nie wiedząc, na co się piszę?

                – Ależ oczywiście, że nie. Kopię umowy dostaniesz zaraz po jej podpisaniu, przecież doskonale o tym wiesz – mówił spokojnie gołąb, swobodnie grając na emocjach demona, który z coraz większym trudem nad sobą panował. – Trzy minuty. Pospiesz się – ponaglił go, machając zegarkiem.

                – Ukartowałeś wszystko tak, by ten chory psychicznie człowiek ją zabił? – zapytał z niedowierzaniem Michaelis.

                – Nie przeceniaj mnie. Ja jedynie pokazałem mu, jak zatrzeć ślady. Wskazałem kierunek. On zadał pytanie, a ja udzieliłem odpowiedzi. Szukali jej. Gdyby nie ja, znaleźliby ją po prostu później.

                – Czego oni chcą?! – wrzasnął Sebastian, rzucając się na kraty swego więzienia.

                – Chcą się jej pozbyć. Boją się, że pokrzyżuje ich plany. Och, daj już spokój. Jedno małe cięcie, krótki podpis. Uwolnię cię i będziesz miał szansę ją uratować. Czas ucieka, Sebastianie – kontynuował Michał.

Król piekła doskonale zdawał sobie sprawę, że z niego szydził. Zrozumiał, co zrobił. Cholerny gołąb wykorzystał ofiarowaną przez Boga moc, by wspomóc tego, który planował zabić jego panią. Cóż za szczyt perfidności. Nie sądził, że istota, która uważała się za prawą rękę Boga, mogłaby posunąć się do czegoś takiego. Sam brzydził się takimi praktykami, a przecież z nich dwóch to on był tym potępionym.

                Wodził wzrokiem po tekście, rozpaczliwie próbując znaleźć wyjście z sytuacji. Nie miał anielskiego włosia, nie miał kontaktu z Enepsignos. Sutcliff nie zdążyłby dotrzeć do miasta na czas, poza tym, nie wiedziałby nawet, dokąd ma iść, a Sebastian był pewien, że Arthur zamknął ich w jednej ze swoich baniek, sprawiając, że nikt nie mógł usłyszeć, o czym rozmawiali.

                – Trzydzieści sekund – poinformował zadowolony z siebie archanioł.

Drżąca ze złości ręka króla zawisła nad dokumentem. Demon rozciął skórę, mocno wbijając paznokcie w wewnętrzną część dłoni i pozwolił by kilka kropli krwi opadło na papier, wsiąkając w niego i błyszcząc chwałą anioła. Był wściekły. Tak niesamowicie wściekły, że mimo enochiańskiej pieczęci krępującej jego moc, szczątki prawdziwej postaci Sebastiana zaczęły ukazywać się oczom Michała. Ten zaśmiał się złośliwie, machnął ręką, przyzywając do siebie kontrakt, a potem stworzył jego kopie, rzucając ją na podłogę klatki wraz z niewielką, lśniącą kulką, która wchłonęła krępujące demona znaki i powróciła do swego pana, chowając się w nogawce jego fraka.

                Sebastian, nie zwracając uwagi na nic więcej, rzucił się przez drzwi i chwycił anioła za szyję, przypierając go do kamiennej ściany.

                – Gdzie ona jest?! – wrzasnął opętańczo.

                – Miło robiło się z tobą interesy. Polecam przeczytać ci stronę osiemdziesiątą ósmą.

                – Gadaj, albo skrócę cię o łeb!

                – Spokojnie, nie szarżuj tak– uspokajał go Michał, chwytając dłońmi przedramię demona.

Jednym, szybkim ruchem skręcił jego rękę, uwalniając się z uścisku, a potem kopnął Sebastiana w kierunku schodów prowadzących na parter rezydencji.

                – Oboje wiemy, że nie masz teraz ze mną szans. East End, opuszczony magazyn. Poznasz od razu, swąd krwi czuć od niego z daleka – powiedział anioł i oparł się o ścianę, z satysfakcją patrząc jak oszalały ze zdenerwowania demon, ignorując kolejną ranę, swą słabość i zgubną dla królestwa decyzję, rzuca się do schodów, by ratować ludzkie dziecko. – Nie zrozumiem tych kreatur. Żeby król demonów za zwykłym dzieciakiem… Na szczęście nie będzie rządził zbyt długo – westchnął do Gabriela, który nawiązał z nim połączenie, nie mogąc doczekać się informacji.

Mruknął coś jeszcze pod nosem, a potem spokojnie skierował się na górę, by poinformować swojego młodego pana, że przygotowania do wyjazdu właśnie dobiegły końca.

                Sebastian przebiegł obok Sutcliffa, nie obdarzając go nawet przelotnym spojrzeniem. Wyczuł niesamowitą niechęć, jaką pałał do niego bóg śmierci, lecz nie mógł sobie pozwolić na stratę choćby sekundy. Życie jego pani było w niebezpieczeństwie. Znał Michała od dawna i chociaż ten niesamowicie się zmieni, nie było już mowy o blefie. To nie jego styl. Osiągnął zamierzony cel, a reszta zdarzeń zwyczajnie nic go nie obchodziła. Wiedział też, że anioł nie mógł bezpośrednio ingerować w niczyje zabójstwo, zatem nie posiadał żadnej kontroli nad sprawą. Ktokolwiek wiec czyhał na życie Elizabeth, stanowił prawdziwe zagrożenie, a Sebastian i tak stracił już zbyt wiele czasu.

                Przedzierał się przez las, nie mając siły, by poruszać się tak szybko, jak zazwyczaj, co również przewidział przebiegły archanioł. Co chwilę spoglądał nerwowo na wskazówki kieszonkowego zegarka, jakby próbował zakląć czas, jednak ten płynął nieubłaganie, a mężczyźnie zdawało się nawet, że złośliwie przyspieszył, byle tylko odebrać mu szanse uratowania dziewczyny. Na szczęście na terenie lasu nie wyczuwał żadnych ludzi, nie musiał się więc martwić, że zostanie zdemaskowany. Gnał więc ze wszystkich sił, wyklinając w duchu swoją głupotę. Po raz kolejny dał się ponieść emocjom. Ilekroć na to pozwalał, skutki były opłakane. Dlatego właśnie demony wyzbywały się emocji. Nie potrafiły sobie radzić z ich ciężarem, odczuwając każdy, najdrobniejszy nawet bodziec zdecydowanie silniej, niż zwykły śmiertelnik. A Michaelisem targało teraz prawdziwe przerażenie i wściekłość, która ujawniała swoją obecność poprzez nadawanie oczom mężczyzny intensywnie czerwonej barwy.

                Z daleka widział już zarys Londynu. Ponad koronami drzew majaczył szczyt Big Bena, lecz czasu było coraz mniej. Zaledwie kilka minut, niecałe pięć, dzieliło go od utracenia kolejnej kontrahentki. Starał się nawet nie myśleć, kim owa kontrahentka dla niego była, inaczej nie dałby rady nad sobą zapanować, ryzykując kolejnym, idiotycznym błędem. Nie myślał nawet o konsekwencjach swojej decyzji. Doskonale wiedział, że cokolwiek podpisał kilkanaście minut temu w lochu posiadłości Roseblack, dla piekła i dla niego samego będzie zgubne w skutkach. Co jednak miał zrobić? Porzucić jedyną, prawdziwą miłość w imię świata, na którym tak naprawdę mu nie zależało? Przez cały czas odgrywał swoją rolę, dążył do przejęcia władzy i wyrobienia sobie opinii, wszystko po to, by zmienić panujący w krainie ustrój, zakończyć wszelkie idiotyczne konflikty i ustanowić piekło obojętnym wobec losów Rzeczywistości. Nie pragnął niczego podbijać, rozszerzać królestwa, walczyć, chciał jedynie spokoju i wolności myśli, których od zawsze brakowało tej ograniczonej krainie. Żadna z tych rzeczy nie była jednak warta utraty tej, która posiadła jego serce. Chociaż ustanowione przez Beliala prawo opierało się na dawnych wierzeniach, skupiając się na całkowitym uniezależnieniu demonów od ludzi, by mógł w pełni podporządkować je swojej woli, część mówiąca o głębi uczucia była prawdziwa. Demon, który wyznawał miłość przed śmiertelnikiem, w całości stawał się od niego zależy. Nie fizycznie, lecz mentalnie. Wszystkie uczucia Sebastiana, jego decyzje i posunięcia podległe były głosowi serca, które pragnęło szczęścia, jakie dać mu potrafiła tylko ta słaba, ludzka dziewczyna – jego pani. Nie mógł więc postąpić inaczej. Chociaż kilka dni spędzonych w klatce otworzyło mu oczy na wiele spraw, a poczynania Enepsignos powoli zbliżały go do celu, nie byłby w stanie odnaleźć w tym satysfakcji, gdyby stracił tę, która tchnęła życie w martwą skorupę, którą był przez tysiąclecia.

                Wbiegł do miasta i wdrapał się na dach. Nie mógł tracić czasu na podróże ulicami, to było zbyt duże ryzyko. Mógł zostać zdemaskowany, ktoś mógł mu przeszkodzić, zatrzymać go, a do podanej przez archanioła chwili została jedynie niecała minuta. Przeskakiwał ze stropu na strop, ledwie dotykając podłoża. Z oddali widział już cel swojej podróży. Dzieliło go od niego zaledwie kilkadziesiąt metrów i pięć niezwykle krótkich sekund. Zebrał w sobie wszystkie siły, by po raz ostatni odbić się od jednego z kamiennych gzymsów i wpaść przez zabite deskami okno do wnętrza opuszczonego budynku.