Tom 3, LVII

Bez zbędnych wstępów, bo źle się czuję.

Notka późno, bo tak wyszło. Myślałam, żeby w ogóle dać sobie spokój, bo po co się męczyć, gdy poczytność marna, ale nie znoszę nie dotrzymywać terminów, więc wzięłam się w garść i zbetowałam.

Miłego.

==========================

                – Siostro, co to ma… – zaczął lekarz, lecz zerkając przelotnie na demona, poczuł przeszywający duszę strach, który całkowicie go sparaliżował.

Sebastian widział, co się z nimi działo. Znów popełnił błąd, nie tak miał to rozegrać, było jednak zbyt późno, musiał postąpić inaczej.

                – Rozumiem, że są państwo… zdziwieni. Proszę się jednak nie obawiać, jeżeli uda się państwu uratować życie i zdrowie mojej pani, wszystko skończy się dobrze – powiedział spokojnie, dumny z nad pozór pewnego siebie tonu, jaki udało mu się odegrać przez grupką śmiertelników.

                – Prze-przepraszam, ale pa-pańska pani może już nigdy nie stanąć o własnych siłach –­ wydukał jeden z lekarzy, ten, który w mniemaniu Sebastiana najlepiej znał się na swoim fachu.

Kamerdyner zbliżył się do niego powolnie i pochyliwszy się tak, że naruszył przestrzeń intymną mężczyzny, spojrzał w jego oczy.

                – Nie wiem, co pan przez to rozumie, ale zaręczam, że korzystniej dla pana będzie, jeśli jednak naprawi pan szkody, które wyrządzono mojej pani – wycedził przez zęby, uśmiechając się na koniec.

Doskonale zdawał sobie sprawę, że były urazy, których nie dało się tak po prostu wyleczyć. Ludzie to nie demony, to nawet nie lalki, którym wystarczyło podmienić zepsutą część. Byli kruchymi, delikatnymi istotami, odznaczającymi się niewiarygodną tendencją do wpadania w kłopoty i niszczenia swojego słabego ciała. Sebastian jednak chciał zakląć rzeczywistość. Wmawiał sobie, że jeśli nie pozostawi lekarzom wyboru, ci w jakiś sposób odniosą sukces. Naprawią to, co zniszczyła jego głupota, a jeśli tego nie zrobią, to ich zwyczajnie zabije.

                – T-t-t-t-tak jest ­­– wyjąkał lekarz i ostrożnie odwrócił się w stronę pacjentki, by dokonać cudu, którego wymagał od niego dziwaczny osobnik.

Kimkolwiek był, niespełna czterdziestoletni brunet wiedział, że mówił poważnie, a jego piękne słowa skrywały groźbę śmierci. Nie lubił pracować pod taką presją, na szczęście miał doświadczenie w podobnych przypadkach – zawsze wpadał w jakieś tarapaty. Nie raz zdarzało mu się w warunkach polowych opatrywać rany postrzałowe kryminalistów, którzy porwali go jako zakładnika. Nie zwykł opowiadać o swoich dziwacznych przygodach, bo nikt nigdy nie chciał w nie uwierzyć, ale swoje przeżył, i chociaż strach całkowicie paraliżował jego aparat mowy, umysł pozostawał trzeźwy na tyle, by mógł zrobić, co do niego należało. Przez moment zastanawiał się jednak, czy nie powinien pozbawić dziewczyny życia. Może tak byłoby lepiej? Myślał o tym za każdym razem, kiedy stawiano go w tak podbramkowej sytuacji, lecz wtedy zawsze uderzało w niego echo słów profesora, który przez całe studia był dla niego autorytetem. „Po pierwsze nie szkodzić” – i chociaż  siwiejący mężczyzna w okularach grubości denek szklanki nie był autorem tych słów, to właśnie jego głos zawsze doprowadzał do porządku myśli doświadczonego przez życie, młodego lekarza.

                Nieprzytomna Elizabeth zdawała się demonowi niemal martwa. Była niesamowicie blada, a każdy dotyk, na który z reguły reagowałaby niezwykle burzliwie, mijał bez jakiegokolwiek echa. Sebastian z trudem obserwował obojętność swojej pani. Wiedział, że nie może sobie pozwolić na okazanie słabości przy ludziach, tłumił w sobie wszystko, czując, jak siła emocji wykańcza go nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. Bezradne stanie zaczynało sprawiać mu niesamowity trud, delikatnie chwiał się na nogach, co chwilę przestępując z nogi na nogę, by nikt z personelu nie dostrzegł jego fatalnego samopoczucia. Żal, złość i strach o Elizabeth wygrywały jednak z jego samozaparciem, sprawiając, że nie mógł już dłużej udawać.

                – Proszę siąść. – Usłyszał dobiegający zza siebie głos.

Pielęgniarka podsunęła krzesło i wzięła demona pod ramię pomagając mu usiąść. Padł ciężko na siedzenie i oparł łokcie na kolanach, ukrywając twarz w dłoniach. Przez chwilę zanurzył się w ciemności własnego umysłu, starając się rozproszyć głosy szepczące mu najgorsze scenariusze. Gardził tym zachowanie, miał ochotę wyjść z siebie i uciec jak najdalej od splugawionej słabością istoty, którą się stał. Odkrycie emocji przed zwykłym człowiekiem uwłaczało mu nie tylko jako kamerdynerowi, ale także jako demonowi Przede wszystkim jako demonowi. Król piekła nigdy nie powinien aż tak przejmować się czymkolwiek, nie wspominając  nawet o ludzkim dziecku. Lecz Sebastian już dawno przyznał sam przed sobą, że to, kim był, cała jego potworna natura, zniknęła wraz z chwilą, gdy uświadomił sobie głębię uczuć, jakimi żywił swoją kontrahentkę. Czemu do tego dopuścił? Czemu nie ukrócił tego w zalążku, kiedy jeszcze był w stanie? Oszukiwał się, że dusza szlachcianki była warta wszystkiego, co musiał przejść, ale to jedynie kolejne kłamstwa, którymi karmił się, usypiając sumienie. Demon, który gardził łgarstwem, stał się królem łgarzy, najgorszym z najgorszych. Popełnił tyle błędów, wszystko po to, by poznać smak szczęścia, do którego nigdy nie miał prawa. Upadł na samo dno. Nie wyobrażał sobie świata w śmierdzących odmętach pogardy, jeśli zabraknie w nim jedynego źródła światła, które kiedykolwiek go dosięgło.

                – Elizabeth… – jęknął półszeptem.

Potem zmusił się, by ponownie spojrzeć na krzątających się przy jej łóżku lekarzy. Pielęgniarka przestała nosić zakrwawione kawałki materiału. Ucichły krzyki. Dotychczasowy chaos zelżał, w końcu ustępując całkowicie miejsca precyzyjnym, pewnym ruchom. Kiedy lekarz podszedł do niego, ściągając z dłoni rękawiczki, bez jego zapewnień Sebastian wiedział już, że udało mu się odnieść chociaż sukces. Jego metody, choć zupełnie niezgodne z demoniczną rutyną, zadziałały, skutkując całkowitym sukcesem.

                – Udało nam się powstrzymać krwawienie – zaczął dumny z siebie mężczyzna w białym, umazanym posoką kitlu. – Poskładaliśmy jej nogi do kupy, ale nie mogę panu obiecać, że będzie w stanie chodzić. Nie wiem, co ją spotkało, ale dawno nie widziałem tylu złamań – dodał nieco przygaszony, wiedząc, że nie była to wiadomość, którą spodziewał się usłyszeć wzbudzający trwogę mężczyzna.

Sebastian wstał z krzesła i ponownie naruszył przestrzeń intymną mężczyzny, patrząc mu w oczy tak, jakby zaglądał przez nie wprost w jego duszę. Nie była zbyt wartościowa, ale nie to było główną przyczyną zachowania demona.

                – Mówi pan, że zrobił wszystko, co było możliwe. Jeśli to prawda, jestem pewien, że moja pani odzyska zdrowie – rzekł spokojnie i uśmiechnął się ciepło.

Przez chwilę chciał nawet zrezygnować z tego, co musiał zrobić. Kolejna ograniczająca go konieczność, choć tym razem tak zgodna z naturą jego gatunku. A jednak wcale nie chciał tego robić. Wiedział, jak zareaguje Elizabeth, poza tym znów poczuł do siebie wstręt. Nie powiedział w prawdzie, że ratując życie dziewczyny, uratują i własne, lecz doskonale zdawał sobie sprawę, że właśnie tak zrozumieli go wszyscy obecni w pomieszczeniu pracownicy.

                Nie zważając na słowa lekarza, całkowicie ignorując jego zalecenia i instrukcje, które akurat znał doskonale, podszedł do łóżka i uważając, by nie naruszyć żadnego z opatrunków, wziął szlachciankę na ręce. Potem podszedł do śpiącego obok chłopaka i, jak poprzednio, przerzucił go sobie przez ramię.

                – Serdecznie dziękuję państwu za współpracę i najmocniej przepraszam, że tak musiało się to skończyć – zwrócił się do zszokowanych pracowników.

Nim którykolwiek z nich zdążył zwerbalizować to, o czym wszyscy myśleli, demon zabił ich, podrzynając każdemu gardło skalpelem. Rozejrzał się po wnętrzu niewielkiego, szpitalnego pokoju i spalił na proch wszelki ślad po obecności swojej pani, po zakrwawionych materiałach pozostawiając jedynie niewielkie kupki popiołu, które rozwiał podmuch wiatru wpadającego przez uchylane przez Sebastiana okno. Kamerdyner wyskoczył z sali, lądując na dachu niskiego budynku przyległego od północnej strony do szpitala. Wreszcie mógł wrócić do domu. Zabrać Elizabeth tam, gdzie będzie bezpieczna. Pragnął położyć hrabiankę w łóżku i doglądać ją, nie schodząc z posterunku nawet na chwilę. Tak niesamowicie brakowało mu czasów, kiedy spędzał noce przy kuchennym stole, wpatrując się przez okno na kojący krajobraz nocnego nieba i drzew próbujących sięgnąć go gałęziami. Pragnął znów usłyszeć dźwięk dzwonka, zwiastujący, że jego pani potrzebuje pomocy.

                Wierzył, że Elizabeth wyzdrowieje. Znał ją już tyle lat, obserwował nie jeden jej upadek, po którym podnosiła się silniejsza, choć sama nie potrafiła w to uwierzyć. Chociaż życie co chwilę rzucało kłody pod jej nogi, bez względu na to jak wiele ich było, ani razu nie przegrała. Tym razem też nie przegra. Dopilnuje tego. Jeśli będzie trzeba, siłą zmusi ją, by wbrew wszystkiemu stanęła na nogi. Bez względu na to, jakim ogromnym ciosem będzie dla niej konfrontacja z rzeczywistością i kalectwem, którym życie postanowiło doświadczyć ją tym razem, udowodni jej, że jest w stanie przezwyciężyć wszystko. Taka właśnie jest jego panienka. Nawet jeśli sama w siebie zwątpiła, on wierzyć będzie w swoim i jej imieniu tak długo, jak będzie to konieczne. Był jej to winien za całe konieczne zło, które jej wyrządził. I chociaż wiedział, że prawdopodobnie nigdy nie uda mu się odkupić swych win, był skłonny pokutować nawet całą wieczność.

~*~

                W posiadłości Roseblack na nowo zapanowała cisza i spokój. Oprócz dwójki służących oraz jednego boga śmierci, na terenie rezydencji nie było nikogo więcej. Taka sytuacja zdarzyła się po raz pierwszy od wielu lat. Dotychczas, nawet kiedy panienka Elizabeth wraz z Sebastianem opuszczali mury domu, by udać się w podróż, w posiadłości zostawała trójka służących, jednak teraz ich szeregi opuścił Tai. Grell siedział na swoim krześle, pilnując drzwi, a raczej przy nich śpiąc. Nie było więc nikogo, kto tchnąłby nieco życia w puste mury. Ta niesamowita cisza wprawiała Jeanny i Thomasa w dyskomfort. Odwykli od niej i nie przepadali za nią, wiedząc doskonale, że w świecie, w jakim przyszło im żyć, taki spokój zwiastował jedynie nadejście jakiegoś nieszczęścia.

                Dwójka służących przez kilka minut stała na podjeździe rezydencji, wpatrując się w bramę wjazdową. W końcu zdecydowali się ją zamknąć, a potem, nie mając właściwie żadnych ważnych obowiązków, udali się do kuchni. Zamierzali wykorzystać chwilę wolnego, by porozmawiać, odpocząć i odgonić od siebie obawy o panienkę, które, towarzyszące im bez przerwy od kilku miesięcy, przybrały na sile wraz ze złudnym spokojem.

                Jeanny przygotowywała herbatę, podczas gdy Thomas pokroił chleb i przygotował dwa talerze niewielkich kanapeczek o różnorakich, kolorowych składnikach. Nauczył się tego od Arthura, który niejednokrotnie powtarzał, z anielskim niemal spokojem, że nie tylko smak jedzenia ma znaczenie, ale również jego wygląd jest niezwykle istotny. Mówił, że nawet jeśli coś nie jest ponad przeciętnie smaczne, odpowiednia prezencja sprawi, że spożywający może nawet nie zwrócić na to uwagi. Kucharz wziął sobie do serca słowa kamerdynera Timmiego, chcąc się rozwijać i zapewnić swojej pani posiłki na tak wysokim poziomie, na jaki zasługiwała. Marzył o tym, by któregoś dnia zjadła całą przygotowaną przez niego porcję, nie zmuszając się, lecz naprawdę ciesząc się jej smakiem.

                Kiedy zakończyli przygotowania, starym zwyczajem usiedli przy stole i spoglądając przez okno na piękny, letni poranek, delektowali się posiłkiem. I chociaż zapowiadał się spokojny, beztroski dzień, uciążliwe uczucie niepokoju wciąż nie dawało im ani chwili wytchnienia.

                – Myślisz, że Tai dobrze się bawi z księżniczką? – zagaiła Jeanny, zmęczona rozmyślaniami i irytującą ciszą, przerywaną jedynie dźwiękiem szklanek odstawianych co chwila na blat stołu.

Thomas odwrócił wzrok od okna i spojrzał na pokojówkę, uśmiechając się ciepło.

                – Na pewno! Ten mały ma łeb na karku! Jak tak dalej pójdzie, to ustawi się do końca życia. Aż mu zazdroszczę. Mogłem sam zainteresować się księżniczką… – żartował kucharz.

                – Nawet tak nie mów! Jesteś dla niej za stary!

                – Za stary?! Mam tylko trzydzieści lat! Nie obrażaj mnie! Jestem jeszcze młody, całe życie przede mną!

Teatralne oburzenie Thomasa rozbawiło blondynkę. Zaczęła się śmiać, a kucharz po chwili do niej dołączył. Przez kilkanaście sekund rozbawieni trzęśli się na krzesłach, lecz radość zgasła równie szybko, jak się rozpoczęła. W kuchni znów zrobiło się cicho i nic nie wskazywało na to, by ten stan uległ zmianie. Służący popatrzyli na siebie, upewniając się, że oboje czują to samo.

                – Pójdę zanieść śniadanie panu Grellowi, pewnie jest głodny. Znów całą noc siedział przy tych drzwiach – postanowiła pokojówka, podnosząc się z krzesła.

Chwyciła w dłoń talerz, na którym leżało kilka kanapek i spojrzała na bruneta.

                – Jak myślisz, co tam jest, że ciągle tego pilnują?

                – Nie mam pojęcia, Jeanny. Na pewno coś niezwykle ważnego. Jeżeli będziemy musieli o tym wiedzieć, panienka Elizabeth na pewno nas o tym poinformuje – stwierdził, wzdychając ciężko.

Sam również pragnął poznać tajemnicę tak skrzętnie skrywaną przez Sutcliffa i swoją panią. Czuł, że cokolwiek znajdowało się w podziemiach, było źródłem zmiany nastroju hrabianki. Odkąd po raz pierwszy ujrzał Grella siedzącego na krześle przy drzwiach, wyraz twarzy Elizabeth uległ zmianie. Przejmujący smutek i rezygnacja, które starała się ukrywać, i z którymi zażarcie walczyła przez ostatnie pół roku, powoli odchodziły w cień, ustępując miejsca nadziei. Jakby to, co trzymali w piwnicy, na nowo nadało cel życiu dziewczyny. Widząc, że tajemnica miała na nią pozytywny wpływ, Thomas nie próbował nawet dopytywać, co takiego się tam znajduje. Chociaż ciężko było zdusić w sobie chęć odkrycia niewiadomej, dobro szlachcianki było ważniejsze.

                – Masz rację… – mruknęła Jeanny.

Wyszła z kuchni i ruszyła korytarzem w głąb budynku. W przeciwieństwie do kucharza nie potrafiła po prostu zignorować faktu, że pod ich nogami było coś, lub może nawet ktoś, kto wymagał całodobowego nadzoru. Po tym, jak Elizabeth przetrzymywała tam własną przyjaciółkę przez tak długi czas, pokojówka obawiała się, że i tym razem mogła być tam zamknięta jakaś żywa istota. Bogu ducha winny nieszczęśnik, którego jej zagubiona pani zamknęła na klucz, próbując w ten sposób odnaleźć psychiczną stabilizację. Nie potrafiła podzielać entuzjazmu Thomasa. Dusiła w sobie wszelkie wątpliwości i milczała w tej sprawie, lecz każdej nocy, leżąc w łóżku i starając się zasnąć, jej myśli powracały w to miejsce, kreując coraz bardziej makabryczne scenariusze. Chciała, by to wreszcie dobiegło końca. Jeżeli Elizabeth zagubiła się aż tak, powinna sięgnąć po pomoc, ale jak mogli to zweryfikować, skoro rudy mężczyzna wiecznie pilnował, by żadne z nich nie dostało się do środka?

                – Dzień dobry, przyniosłam panu śnia… Źle pan wygląda, czy wszystko w porządku? – zapytała zmartwiona Jeanny, widząc niesamowicie ponurego żniwiarza.

Wciąż siedział na swoim krześle, jednak książka, którą umilał sobie czas od poprzedniego wieczora, leżała rzucona pod ścianą, a sam mężczyzna opierał dłonie na kolanach i ukrywał twarz w dłoniach.

                Dziewczyna postawiła talerz na niewielkim stoliku nieopodal krzesła i niezrażona brakiem odpowiedzi ze strony niezwykle dziwacznego gościa, kucnęła przed nim i zapytała ponownie.

                – Panie Grellu, czy wszystko w porządku?

Bóg śmierci nie reagował. Czuł jedynie wzbierającą irytację. Nie chciał teraz z nikim rozmawiać. Był rozgoryczony, wściekły i zmartwiony. Nie spodziewał się, że kiedykolwiek aż tak będzie się martwił o jakiegoś człowieka. Tymczasem rozwój wydarzeń wpłynął na niego niezwykle silnie. Chciał ruszyć za demonem, jednak wiedział, że nie da rady go dogonić. Nie w takim stanie, w jakim znajdował się Michaelis. Od lat nie widział go tak poruszonego. Jeśli to, co powiedział mu w piwnicy, było prawdą, z Elizabeth musiało dziać się coś złego i tylko on, plugawy demon – przyczyna załamania psychicznego nastolatki – był w stanie jej pomóc. Sutcliff zarzekał się w duchu, że jeśli Sebastian sprawi, że hrabianka ucierpi, ten zwyczajnie go zamorduje. Bez względu na konsekwencje, pozbawi go przyszłości i raz na zawsze odbierze mu moc wywracania jego życia do góry nogami.