Tom IV, VIII

Dziś rozdział nieco krótszy niż ostatnio. już Wam wyjaśniam, od czego to zależy.

Ja nie piszę na rozdziały. Tworzę jeden zwarty tekst. No i problem jest taki, że czasami za nic w świecie mi nie wyjdzie, żeby po pięciu stronach dało się sensownie uciąć. Dlatego ten rozdział będzie nieco krótszy, bo po prostu musi tak być. I tak ostatnio mieliście parę dłuższych. A mój zapas wcale się nie rozrasta - ale co się dziwić, kiedy się publikuje średnio 10 stron tygodniowo :P.

Koniec narzekania. Zapraszam na rozdział i czekam na jakieś opinie, bo ostatnio coś słabiutko. Nie wstydźcie się, nie ugryzę :*.

Miłego :*

=====================

             Chwila wewnętrznych wynurzeń dobiegła końca a Elizabeth i Sebastian powrócili do codzienności. Obojgu było jednak lżej. Choć wydawać by się mogło, że szczera rozmowa obnażyła myśli i obawy, które skrzętnie ukrywali wewnątrz siebie, sprawiając, że stali się bezbronni, w jakiś sposób pomogło im to odnaleźć odrobinę ukojenia. Oboje dostali to, czego pragnęli. Hrabianka otrzymała odpowiedź na swoje pytanie i zapewnienie, które okazało się wzbudzać mniej wątpliwości, niż się spodziewała. Demon zaś zaspokoił potrzebę bliskości, której nie potrafił w sobie zdusić bez względu na to, co robił. Życie jednak toczyło się dalej. Nastolatka musiała wyspać się przed kolejnym,  wielkim dla niej dniem, a Michaelis zobowiązany był poczynić odpowiednie przygotowania. Nie wiedział, ile dni będą poza posiadłością, dlatego na wszelki wypadek przygotował podróżną walizkę pełną ubrań i niezbędnych przedmiotów, które mogłoby się przydać w razie dłuższej nieobecności w rezydencji. Kiedy skończył, zajął się porządkowaniem posiadłości, tworzeniem listy zakupów, rozkładu obowiązków na kilka dni z góry – tak na wszelki wypadek – a także zaniósł do powozu jeden z wózków inwalidzkich.

Wolał nie robić tego na oczach Elizabeth, wiedząc, iż uznałaby ten gest za jego brak wiary w to, że Undertaker odniesie sukces. Prawda była jednak zupełnie inna. Kamerdyner wolał być przygotowany na każdą ewentualność – poza tym nie spodziewał się, że zabieg grabarza postawi szlachciankę na nogi w mgnieniu oka. Wyobrażał to sobie raczej jako powolny proces powrotu do zdrowia. Wolałby, oczywiście, żeby jutrzejszego wieczora jego pani weszła po schodach o własnych siłach, ale nie robił sobie złudnych nadziei. Ludzkie istoty były niezwykle kruche, a ich życia straszliwie efemeryczne. Sam fakt, że nastolatce udało się przeżyć przygniecenie przez gruz, było cudem. Dlatego Michaelis nie mógł pragnąć od losu zbyt wiele. Gdyby była taka możliwość, najchętniej podzieliłby się z Elizabeth umiejętnością regeneracji, lecz niestety nie było na to sposobu. Dlatego też demon nie był pewien, co dokładnie planował legendarny shinigami. Domniemywał jedynie, że miało to związek z jego krwią – co zdawało się raczej oczywiste – oraz zapomnianymi praktykami magicznymi, gdyż jego uwadze nie uszedł fakt, że dzień, na który tak bardzo nalegał Undertaker, przypadał akurat w czasie pełni księżyca.

                Noc minęła spokojnie, a kiedy tylko wzeszło słońce, Sebastian poszedł do kuchni, by przygotować śniadanie dla Jamesa. Elizabeth musiała pozostać na czczo, chociaż demonowi wydawało się, że jeśli jego podejrzenia były prawdziwe, to wystarczyłoby, żeby jego pani nie jadła jedynie obiadu. Nie podobało mu się, że ominie tyle posiłków. Wciąż wiele brakowało, by powróciła do dawnej wagi – i gdyby nie fakt, że nastolatka potrafiła poradzić sobie bez zbytniego trudu, nie jedząc przez kilka dni – zignorowałby zalecenia i wmusił w nią chociaż lekką sałatkę. Wystarczyło, że nie zjadła kolacji – już samo to niesamowicie nie podobało się kamerdynerowi.

                Skończył przygotowywać posiłek i postawił go na srebrnym wózku, a potem ruszył wraz z nim korytarzem posiadłość wprost pod drzwi przyjaciela swej pani. Kiedy wszedł do środka, powitał gościa ciepłym uśmiechem, jednak ten groźnie zmierzył go wzrokiem wyraźnie z czegoś niezadowolony.

                – Przepraszam pana, czy coś się stało? – zapytał uprzejmie służący.

Blondyn prychnął pod nosem, wstał z łóżka i nerwowo przeszedł się po wnętrzu sypialni, by zatrzymać się tuż przy Michaelisie.

                – Chcę jechać z wami do miasta – rzekł stanowczo, świdrując Sebastiana wzrokiem.

Mężczyzna zalał herbatę, przestawił ją na blat okrągłego stolika i z tym samym uśmiechem – który nie zniknął z jego twarz nawet na chwilę, odkąd przekroczył próg sypialni – spojrzał na blondyna, analizując wyraz jego twarzy. Dostrzegał ogromną determinację, ale widział też, iż chłopak doskonale zdawał sobie sprawę, że Elizabeth jest uparta a jego prośby i żądania nie będą w stanie zmienić jej zdania.

                – Rozumiem, proszę pana. Jednakże panienka wyraziła się na ten temat bardzo…

                – Dlaczego tak bardzo nie chce, żebym tam jechał?! – wzburzył się Jem. – Co znowu przede mną ukrywa? Gadaj, kamerdynerze!

Michaelis zamknął na chwilę oczy. Wziął głęboki oddech, policzył w myśli do dziesięciu i ponownie zerknął na irytującego śmiertelnika. Najchętniej by go zabił – był niezwykle denerwujący – ale hrabianka wyraziła się jasno: z głowy jej przyjaciela nie może spaść nawet jeden włos. Demon miał więc związane ręce. Co gorsza, nie mógł nawet zastraszyć chłopaka, bo ten nie był na tyle głupi, by nie wyciągnąć z jego słów odpowiednich wniosków.

                – Sądzę, że jest wiele takich rzeczy, proszę pana – odparł demon, pozwalając sobie na złośliwy uśmiech. – Jednak rozkazy mojej pani są dla mnie absolutne. Jeżeli nie zgodzi się pan pozostać w rezydencji z własnej woli, będę zmuszony zatrzymać pana siłą – wyjaśnił i przestawił talerz ze śniadaniem na stół, obok herbaty. – Pańskie śniadanie – zaprezentował i odsunął się, bacznie obserwując blondyna.

Jamie prychnął ponownie, ale nie odpowiedział. Był niezwykle głodny, dlatego postanowił chwilowo zawiesić broń. Kolejną kłótnie może wszcząć z pełnym żołądkiem – przynajmniej będzie mu się lepiej myślało. Usiadł więc przy stole i ochoczo zabrał się za konsumowanie śniadania, podczas gdy kamerdyner śledził wzrokiem każdy jego ruch. Jedzenie w szybkim tempie znikało z talerza, a kiedy chłopak skończył posiłek, lokaj zaśmiał się pod nosem i poskładał naczynia.

                – Co cię tak bawi, kamerdynerze? – zapytał podejrzliwie młodzieniec i nieco chwiejnie podniósł się z krzesła.

                – Ależ nic, proszę pana – odparł uprzejmie Sebastian.

Wyraz jego twarzy wydał się Jamiemu podejrzany. Chciał podejść do służącego, chwycić poły fraka i wycisnąć z niego powód rozbawienia, ale jego ręce i nogi zrobiły się niezwykle ciężkie, a obraz przed oczami nastolatka zaczął się rozmywać. Po chwili zrozumiał, co tak niesamowicie bawiło Michaelisa. Właściwie nawet by się z nim zgodził, gdyby to nie on był ofiarą podstępu.

                – Dodałeś cooo… – jęknął i zamknąwszy oczy, zaczął osuwać się po stole wprost na ziemię.

Sebastian jednak chwycił go w ostatniej chwili i przeniósł na łóżko.

                – To prawda. Dodałem do śniadania środek usypiający. Proszę wybaczyć moje zachowanie, ale panienka Elizabeth wyraziła się jasno, a jako wierny sługa, nie mogłem jej zawieść – wyjaśnił demon, przykuwając Jamesa kajdankami do ramy łóżka.

Jego nogi związał sznurem, a potem usiadł przy stole, chwycił kartę i kawałek papieru, po czym zostawił chłopakowi wiadomość.

„Proszę nie próbować śledzić panienki Elizabeth. Zapewniam, że próby odnalezienia jej spełzną na niczym. Kiedy tylko panienka będzie w stanie, skontaktuje się z panem. Proszę również nie martwić się o posiłki – zadbałem o to, by pozostali służący odpowiednio się panem zajęli podczas nieobecność mojej pani.”

Michaelis podpisał się u dołu wiadomości i podszedł do łóżka, by przystawić do niego krzesło, na którym postawił kartkę, tak by chłopak nie miał problemu z odczytaniem jej zawartości, kiedy ocknie się za kilka godzin. Następnie powrócił do wózka, pochował naczynia i opuścił sypialnię, kierując się do pokoju swojej pani, aby pomóc jej w przygotowaniach do podróży.

~*~

                – James? – mruknęła hrabianka, kiedy tylko demon przekroczył próg sypialni.

W półmroku dostrzegła jego złośliwy uśmiech i delikatny błysk szkarłatnych oczu. Po pełnej szczerości rozmowie z poprzedniego wieczora oboje czuli się na swój sposób lepiej i dostrzegali subtelne zmiany, jakie zaszły w ich zachowaniach. Wyraz twarz Michaelisa dał więc dziewczynie więcej informacji, niż pragnęła poznać – z czego właściwie była niezwykle zadowolona.

Tego dnia, odkąd tylko się obudziła, towarzyszący jej stres łączył się z nadzieją, tworząc niezwykłą mieszankę, w skutek której – gdy tylko otworzyła oczy – rozpierała ją energia. Nie mogła doczekać się podróży, zabiegu i jego efektu. Mając przy sobie medalik z dzieciństwa od Jamesa i smoczą łuskę od kamerdynera, odnosiła wrażenie, że wszystko pójdzie zgodnie z planem – choć oczywiście nie wierzyła w to całkowicie, zostawiając sobie pewną rezerwę na ewentualną porażkę.

                – Proszę się nie martwić, zrobił sobie drzemkę – odparł demon.

Podszedł do szafy, wyciągnął z niej odpowiedni strój, a potem posadził hrabiankę na skraju łóżka i powoli zaczął ją rozbierać. Starał się nie zwracać uwagi na jej gładką, bladą skórę, lecz słodki zapach ciała nastolatki skutecznie mu to uniemożliwiał. Ściągając koszulę nocną z ramion dziewczyny, musnął opuszkiem palców wystający obojczyk. Mimo że był w rękawiczkach, sama świadomość tego, iż znów pozwolił sobie tak bezczelnie dotknąć jej skóry, wywołało w służącym przyjemny dreszcz, który delikatnie rozgrzewał jego wnętrze. Lizz uśmiechnęła się pod nosem, wyczuwszy jego dotyk, lecz nie skomentowała go ani słowem. Była zadowolona. Wreszcie mogła uznać, że ich relacja powoli powracała do normy. Sprzeczne emocje, których tak bardzo się obawiała, tym razem się nie pojawiły. Była tylko powoli budząca się euforia, wzniecana dodatkowo ekscytacją na myśl o wyjeździe, i o tym, że może wkrótce uda jej się podjąć decyzję dotyczącą służby Michaelisa. Pragnęła tego – świadomości, że z czystym sumieniem będzie mogła go do siebie dopuścić – a słabnące wątpliwości wskazywały na to, iż ta chwila niedługo nadejdzie.

                Tego dnia wszystko wydawało się piękniejsze. Mimo że usilnie starała się pamiętać o tym, że zabieg może niczego nie zmienić, nie potrafiła doprowadzić się do porządku. Kiedy demon ubierał ją w purpurową suknię z wyszywanymi czarną nicią ornamentami, kilka razy zażartowała nawet na temat swego ubioru i jego alegorycznego odniesienia do osoby kamerdynera, z czego mężczyzna był niebywale rad. Dawno nie widział jej w takim stanie – i chociaż wiedział, że nie powinien wzniecać w hrabiance złudnej nadziei – nie szczędził sobie uśmiechów i komentarzy. Elizabeth była nawet do tego stopnia pozytywnie nastawiona do sprawy, że bez kręcenia nosem, niechęci czy samodzielnych prób, pozwoliła lokajowi wziąć się na ręce i zanieść do karety.  Wynajęty przez kamerdynera woźnica powitał szlachciankę serdecznym uśmiechem, ściągając z głowy brązową beretkę i zeskoczył ze swego miejsca, by otworzyć drzwi do powozu. Kiedy Elizabeth usiadła w środku, Sebastian wrócił się do posiadłości, by przynieść bagaż, a starszy, szczupły mężczyzna w kraciastej koszuli i kamizelce pod kolor nakrycia głowy zabawiał nastolatkę radosną pogawędką na temat pogody. W trakcie niedługiej wymiany zdań Lizz zdążyła dowiedzieć się, że Sebastian posłał po niego jeszcze poprzedniego dnia, że mężczyzna spał w jednym z pokoi dla służby, że ma na imię Frederic i że w wolnym czasie uczy się grać na pianinie w jednej z gospód, utwory swojego imiennika – oczywiście po godzinach, żeby nie przeszkadzać gościom – a kiedy uda mu się opanować jakąś partię, mógł występować wieczorami i zapełniać kieszenie pieniędzmi z napiwków. Nie były to sumy zbyt okazałe, ale woźnica nie narzekał – dla niego liczył się każdy grosz, bowiem był ojcem piątki dzieci, z których czwórka miała już własne dzieci, a łącznie wnucząt miał Frederic dwunastkę. W związku z tym potrzebował funduszy, by móc sprezentować każdemu dziecku chociaż jedną, dużą tabliczkę czekolady na urodziny i święta, a w dzisiejszych czasach wcale nie było o to łatwo.

                Lizz przysłuchiwała się opowieści sympatycznego mężczyzny, zastanawiając się, jak to możliwe, że jeszcze się nie znudziła. Nie była pewna czy to kwestia jej dobrego nastroju, czy charyzmy furmana, ale wydał jej się tak przyjaznym człowiekiem, że jeszcze nim Michaelis zdążył wrócić z bagażami, szlachcianka zaproponowała woźnicy posadę. I tak, kiedy demon dołączył do swej pani i przy karecie, Frederic został jej stangretem.

                – Sebastian – zaczęła Lizz, uśmiechając się promiennie. – Frederic zostanie moim nowym służącym, żebyś nie musiał za każdym razem wynajmować kogoś innego – oświadczyła niezwykle zadowolona z siebie, i ku zdziwieniu demona, uścisnęła dłoń nowego pracownika.

Jednak nie zachowywała się aż tak dziwnie, jak początkowo zdawało się kamerdynerowi, bo kiedy tylko stangret się przed nim ukłonił, hrabianka wzdrygnęła się, przygryzając dolną wargę. Pod pewnym względem Michaelis poczuł ulgę. Gdyby jego pani w ciągu jednej nocy zmieniła swój stosunek do dotyku, zacząłby się martwić, że dzieje się z nią coś nieodpowiedniego. Poza tym przez lata wiernej służby dziewczynie zdążył przywyknąć, że był jedyną osobą, która miała prawo nawiązać z nią fizyczny kontakt. Wszelkie odstępstwa od tej normy zwyczajnie go irytowały.

                – Jeśli właśnie tego sobie panienka życzy – odparł posłusznie Michaelis. – W takim razie czy powinienem…

                – Sebastian, zaśpiewaj coś – przerwała mu Elizabeth i uśmiechnęła się porozumiewawczo do nowo zatrudnionego służącego.

Ten nie do końca rozumiał, o co jej chodziło – wszak w obliczu tego, co się działo, rozkaz wydawał się zupełnie irracjonalny – jednak rzuciwszy okiem na nowego zwierzchnika, zrozumiał, że polecenie dziewczyny musiało mieć dla nich jakieś symboliczne znaczenie.

                W pierwszej chwili kamerdyner nie był pewien, co powinien zrobić. Rozkaz hrabianki – tak niezwykle znajomy, acz równie odległy – zupełnie go zaskoczył. Nie pamiętał już, kiedy odzywała się do niego w ten sposób, kiedy ich wzajemne relacje były tak mocno przesączone złośliwościami i grą na emocjach, kiedy ostatnio czuł się tak zadowolony i zdenerwowany jednocześnie… Westchnął ciężko, kręcąc głową, i wziął głęboki oddech, by po chwili rozpocząć swój występ. Zdecydował się na odśpiewanie fragmentu drugiego aktu opery Carmen, wcielając się w świętującego zwycięstwo Escamillo. Chociaż przez moment wydawał się nieprzekonany, gdy tylko zaczął śpiewać, całkowicie wcielił się w postać, zapominając o tym, gdzie się znajduje. Patrząc na niego można było odnieść wrażenie, że stoi na scenie i ze wszystkich sił stara się olśnić widzów swoim niezwykłym głosem.

Frederic był pod wrażeniem barytonu demona, co chwilę wzdychając z zachwytem nad jego niesamowitymi zdolnościami wokalnymi.

                – To wspaniałe! Cudowne! – krzyknął, mnąc w dłoniach beretkę.

Elizabeth podśmiewała się pod nosem z reakcji stangreta i oddania, z jakim Michaelis wypełniał jej rozkaz. Odczekała chwilę, póki nie zatracił się w śpiewie, by w odpowiednim momencie westchnąć z dezaprobatą.

                – Wystarczy, Sebastianie – rzekła z wyższością, momentalnie uciszając służącego.

Siwy mężczyzna spojrzał na nią tęsknie, lecz po chwili zganił sam siebie i podszedł do lokaja tak ostrożnie, jakby bał się, że ten zaraz zniknie, a wydarzenia ostatnich kilku minut okażą się jedynie mrzonką starego głupca.

                – Nie wiem, gdzie się pan tego nauczył, ale śpiewa pan zjawiskowo! Nigdy w życiu nie słyszałem czegoś tak doskonałego! – wychwalał Frederick.

                – Wszyscy moi służący posiadają jakieś niezwykłe umiejętności, jednak ten tutaj – kamerdyner – jest najbardziej uzdolniony. Ufam, że i ty, Fredericu, mile mnie zaskoczysz. Kiedy wrócimy, chętnie posłucham, jak grasz na fortepianie – powiedziała nastolatka i machnęła dłonią na lokaja, by ten wreszcie wsiadł do powozu.

Stangret zajął swoje miejsce, i kiedy demon zamknął drzwi, pognał konie. Lizz siedziała w milczeniu, bacznie przyglądając się Michaelisowi. Była ciekawa jego reakcji. Widziała, że ma wiele pytań, ale wciąż starał się powstrzymywać od wypowiedzenia ich na głos.

                – Popisywałeś się – stwierdziła po chwili, ułatwiając demonowi zadanie.

                – Zgodnie z panienki prośbą – odparł posłusznie.

                – Wiem. Skoro tak dobrze wypełniłeś rozkaz, masz prawo zadać mi pytanie – oświadczyła i skrzyżowała dłonie na piersi.

Na usta demona wstąpił lekki uśmiech. Rozejrzał się po wnętrzu karety, by na koniec skupić spojrzenie dwojga soczyście czerwonych oczu na swej młodej pani.