Tom IV, XCIII

Nie wiem, jak się ma dzisiejsza beta, bo robiłam ją taka padnięta, że ledwo widziałam na oczy. Tak to jest, jak się ma zaliczenia i pracę i żadna z tych rzeczy nie chce dać mi odpocząć xD. No ale mam nadzieję, że nie będzie tak źle. Ostatnio wydaje mi się, że robię jakoś mniej błędów i mam mniej do poprawiania (zaznaczam: wydaje mi się tylko xDDDD). Więc zdam się na swoją wrodzoną zajebistość i uznam, że zbetowałam wystarczająco xD.

A do końca tomu już bardzo malutko :D.

Cieszycie się?^^ 

Miłego! :*

PS Tag, jest Polsat, ale nie miałam już siły betować dalej, a i tak ostatnią stronę w zasadzie olałam TT_TT. BO W ŚRODĘ EGZAMIN Z JAPOŃSKIEGO!

===============================

— Król i jego kontrahentka — szepnął ktoś w tłumie, gdy na wzniesieniu ponad zjednoczonymi wojskami piekła i nieba pojawił się Kruk, trzymając w ramionach wątłe, fioletowowłose dziecko, które w milczeniu rozglądało się ciekawsko, jakby nie rozumiało, że za chwilę zobaczy jeden z najstraszniejszych przelewów krwi, jaki znała całą historia wszechrzeczy.

Michaelis niósł swoją panią na sam szczyt, gdzie w towarzystwie Anasiego i Lokiego stała jego żona. Kiedy Enepsignos usłyszała wiadomość, wzdrygnęła się zdenerwowana, ale dalej zachowywała zimną krew, udając, że obecność ukochanego wraz z jego wybranką nie robi na niej żadnego wrażenia. Stała odwrócona przodem do zbierających się w formacjach wojsk, które u podnóża góry po raz ostatni ćwiczyły ustawienia na wszelkie ewentualności w walce.

— Enepsignos — rzekł spokojnie Kruk, pomagając szlachciance stanąć na nogi.

Podał dziewczynie kule, a potem zbliżył się do żony, po drodze uśmiechając się do dowódcy piekielnych zastępów.

— Panie — odparła błękitna demonica, lekki pochylając głowę przed królem.

— To Elizabeth Roseblack, moja kontrahentka. Chciałbym, żeby broniło jej czterech najlepszych żołnierzy — powiedział Sebastian, nie marnując czasu na zbędne uprzejmości.

Przedstawił nastolatkę, która niepewnie zbliżyła się do demonów i przywitała się niemo skinieniem głowy. Czuła, że nie powinna się wtrącać. Widziała pałające oburzeniem oblicze demonicy, którą spotkała już dwa razy w życiu. Prośba Michaelisa nie została odebrana przez nią tak, jak liczył na to król. Kobieta chwyciła demona za ramię, wbijając szpony w jego ramię, i zaciągnęła go na bok.

Krzyki i przykre słowa ich zażartej konwersacji zagłuszał Anasi, który w swej ciekawości podszedł do hrabianki i przyglądał jej się uważnie, niczym legendarnemu artefaktowi zdobiącemu główną gablotę muzeum. Niezwykła atrakcja w postaci człowieka, który skradł serce demona, nie wydawała się tak niezwykła, jak spodziewał się informator: niepełnosprawna, cherlawa i blada. Nie rozumiał, co władca piekieł w niej widział.

— Jesteś człowiekiem, prawda, dziewczynko? — zapytał tonem, którym ludzie zwykli zwracać się do małych dzieci.

— A na co ci wyglądam? — mruknęła urażona, lekko odwracając głowę.

Napotkała wzrok Lokiego. Piękny, złotowłosy demon w ciężkiej, płytowej zbroi z czarnego jak noc kamienia również patrzył na nią jak na coś niezwykłego. Żaden z demonów nie widział w niej istoty myślącej, była czymś na wzór orientalnej ciekawostki z odległego końca świata.

— Jak na takie chucherko, masz bardzo cięty język — stwierdził rozbawiony Loki.

— Przepraszam, posiłku króla, czy mogę zobaczyć pieczęć twojego kontraktu? — zapytał Anasi.

Hrabianka zerknęła na niego, jak na idiotę, ale w spojrzeniu demona nie było ani odrobiny złośliwości czy kpiny. Zachowywał się tak, jakby forma, której użył, gdy się do niej zwracał, była zupełnie naturalna. Zdziwienie, które wstąpiło na jego oblicze, gdy odczytał emocje z postawy Elizabeth, jedynie potwierdzało jej domysły.

— Tak, popychadło mojego demona, możesz — odparła więc Lizz, uznając, że dziwaczny, nieco obrzydliwy demon nie powinien mieć jej za złe.

Nie pomyliła się. Anasi podziękował, przedstawił się – przepraszając, że robi to dopiero teraz – a potem wyciągnął dłoń, by odgarnąć włosy nastolatki, ale ta odsunęła się nerwowo. Nie rozumiała, skąd demon wiedział, gdzie znajdowało się jej znamię. Zrzuciła to na karb jakiejś międzydemonicznej intuicji, ale nieco ją to niepokoiło.

— A ty kim jesteś? O Anasim nigdy nie słyszałam w moich książkach — przyznała, zwracając wzrok na blondyna, by odwrócić swoją uwagę od ostrego szponu, który nieprzyjemnie drażnił jej skórę.

Nie chciała, by demon, po którego szacie chodziły pająki, nawet się do niej zbliżał, nie mówiąc o dotykaniu, i chociaż kontakt fizyczny z istotami jego pokroju nie wprawiał ją w tak silne, negatywne odczucie (a może to dlatego, że wreszcie zaczynała się przełamywać?), to sama świadomość, kto był tak blisko niej, zwyczajnie ją obrzydzała.

— Loki, główny dowódca piekielnych wojsk, prawa ręka…

— Bóg kłamstwa? — przerwała żołnierzowi nastolatka, uznając dalszą część jego wypowiedzi za nieistotną.

— Tak, ludzkie dziecko, z tego jestem znany w waszym świecie.

— To przynajmniej poznałam jedną legendę — westchnęła.

— Dziękuję, posiłku króla, to wszystko — wtrącił się Anasi.

Wyciągnął z kieszeni niewielką księgę i zaczął zapisywać w niej coś, co chwilę maczając ostry szpon w niewielkiej fiolce atramentu, którą wyciągnął z kieszeni szaty wraz z kodeksem. Dziewczyna patrzyła zaciekawiona, póki Loki nie wyjaśnił, kim był piekielny skryba i dlaczego tak dokładnie wszystko zapisywał. Hrabianka nie chciała dać tego po sobie poznać, ale kontakt z demonami był dla niej tak ekscytujący, że przez moment zupełnie zapomniała, że w ciągu kilku najbliższych godzin zwyczajnie umrze. A przecież nawet nie miała szansy się z nikim pożegnać. Nie wymyśliła, komu oddać majątek, co ma się stać ze służącymi, jaką bajeczkę przekazać prasie…

— Sebastian? — jęknęła, przypominając sobie o niezamkniętych sprawach.

Demon natychmiast zjawił się tuż obok niej, porzucając w połowie zaciętą wymianę zdań z małżonką.

— Co się stało, kochanie? Przestraszyłaś się Anasiego? — zapytał, przytulając ją do siebie.

— Nie, to tylko demon, a ja dziś najprawdopodobniej umrę. Nie mam czego się bać — burknęła, krzywiąc się wymownie. — Nie pożegnałam się, nie ustaliłam, co zrobić z posiadłością, co ze służącymi. Wyślij kogoś, żeby przekazał wiadomość.

— Nie trzeba, wszystkim się zająłem. Przepraszam, że w taki sposób. Zostawiłem listy, księżniczce napisałem prawdę, dla reszty znalazłem wymówkę. Twój majątek przejdzie w ręce Timmy’iego, ale w swej ostatniej woli prosiłaś, by księżniczka i twoi służący mogli pozostać w rezydencji — wyjaśnił Michaelis.

— To dobrze. Dobrze… Tak chyba może być.

— Kruku, nie skończyliśmy rozmawiać — zagrzmiała Enepsi, stając naprzeciw przytulającej się pary.

Widok obściskującej demona śmiertelniczki napawał królową obrzydzeniem. Odsunęła materiał ukrywający znak jej połączenia z Michaelisem i wskazała go hrabiance.

— Ciebie, ludzkie ścierwo, łączy tylko kontrakt. Ja zdobyłam go na zawsze, a przez ciebie muszę stracić. Cokolwiek się dzisiaj wydarzy, umrzesz z poczuciem winy. Z twojego powodu nasz umiłowany pan odejdzie z tego świata bezpowrotnie — warknęła z obrzydzeniem. — Chroń sobie tę płaską paskudę, czym chcesz, ale jeśli będzie ginąć na moich oczach, nawet nie myśl, że rzucę się na ratunek — dodała, zerkając na męża, po czym splunęła pod nogi Elizabeth i wróciła na skraj wzgórza.

— Nie będę potrzebowała niczyjej pomocy — stwierdziła pewnie fioletowowłosa.

Trójka demonów milczała. Żaden nie chciał dostać się w krzyżowy ogień kłótni dwóch rozjuszonych kobiet. Rozwinięty instynkt samozachowawczy ostrzegał, że to nie miało prawa skończyć się dobrze. Sebastian odszedł na bok, żeby zawołać wybranych przez siebie żołnierzy. Anasi usunął się w cień i ponownie zaczął skrobać coś wewnątrz swojej księgi, a Lokiemu nie pozostało nic innego, jak dołączenie do Enepsignos i pomoc w sprawdzeniu bitewnych formacji.

Lizz powoli podeszła do błękitnej demonicy i jej jasnowłosego towarzysza, korzystając z okazji, że Michaelis dał się wciągnąć w kolejną rozmowę. Co chwilę podchodził do niego jakiś demon, który mówił dokładne to samo: jaka to tragedia, że musi umrzeć i jak to mają nadzieję, że królowa udźwignie brzemię władzy po jego odejściu. Ich gadanina denerwowania hrabiankę. Czuła, że nie mieli prawa tak mówić – w końcu to nie oni tracili sens życia. Dla całej tej pozbawionej emocji bandy Kruk – jak z nieznanego Elizabeth powodu zwykli go nazywać – był jedynie władcą, a tego zawsze można było zastąpić.

— Enepsignos — zaczęła pewnie nastolatka.

Królowa obróciła się w jej stronę, posyłając człowiekowi pełne pogardy i oburzenia spojrzenie.

— Czego chcesz, śmiertelne ścierwo, nie widzisz, że pracuję? Od tego zależy przyszłość Rzeczywistości!

— Chodzi o Se… O Kruka — wyjaśniła, nie dając się zastraszyć. — Wiem, że jest dla ciebie tak samo cenny, jak dla mnie. Gdyby istniał sposób, bym mogła umrzeć zamiast niego, skorzystałabym, więc jeśli taki znasz, powiedz mi. A jeśli go nie znasz, chce cię błagać, żebyś pozwoliła mu pożreć moją duszę. Dla ciebie może nie zasługuję na to, by zaspokoił mną głód, ale tu nie chodzi o mnie ani o ciebie, lecz o niego. On tego chce, dlatego… — ucięła, by opierając się na kuli, z trudem klęknąć przed majestatem błękitnej demonicy. — Dlatego błagam cię, żebyś mu na to pozwoliła i żebyś nie darzyła go nienawiścią, by mógł odejść w spokoju. Wiem, że mu na tobie, zależy, pani. Błagam, zrób to dla niego — mówiła przejęta, a jej usta drżały coraz bardziej, gdy walczyła ze sobą, żeby nie uronić łez.

Enepsignos prychnęła kpiącym śmiechem. Dopiero po chwili, kiedy słowa ludzkiego dziecka zaczęły do niej docierać, poczuła, że się wzrusza. Nie zamierzała okazywać słabości przed poddanymi. Szarpnęła Elizabeth za ramię i zaciągnęła ją w tył, pod jedno z drzew. Oparła nastolatkę o pień i przysunęła się do niej na tak niewielką odległość, że Lizz czuła na twarzy gorący oddech królowej.

— Nie myśl, że jesteś ode mnie lepsza. Poświęciłam dla niego więcej, niż ci się może wydawać. Ale zrobię to. Dla Kruka, nie dla ciebie. Pozwolę mu pożreć twoją duszę, a potem wyprawię mu odpowiedni pogrzeb, a twoje zwłoki rzucę na pożarcie arbonom!

— Rób ze mną, co ci się podoba. Byle Kruk był szczęśliwy — powiedziała stanowczo Elizabeth.

Enepsignos chciała coś dodać, ale poczuła silny uścisk na ramieniu. Król stał tuż za nią, powstrzymując się, by nie zmiażdżyć jej ręki. Gdy Eni się obróciła, spojrzał groźnie w jej oczy i kazał demonicy wracać do pracy. Sam zajął się ukochaną, upewniając się, że nic jej nie jest.

— Przedstawię cię ochroniarzom. Możesz im zaufać, odpowiednio ich przekupiłem — oświadczył, biorąc dziewczynę na ręce, za nic mając sobie jej stanowcze odmowy.

Postawił ją dopiero, gdy ponownie znaleźli się na wzgórzu, tuż obok Lokiego, który instruował czwórkę demonów wybranych przez Michaelisa. Wśród nich był Samarel – młody demon, którego Kruk poznał inwigilując wioskę nieopodal Londynu. Młodzieniec zyskał zaufanie króla i chociaż nie był najlepszym z najlepszych, był zaprawionym w boju dowódcą, a jego oddanie, szczerość i umiejętność obcowania z ludźmi były przydatne w kontaktach z Elizabeth, która nie należała do najprostszych w obyciu śmiertelników.

— To Samarel, Dandel, Keris i Terteen, twoi ochroniarze, kochanie — przedstawił Kruk, wskazując kolejno każdego z demonów.

Żaden z nich nie przykuł szczególnej uwagi hrabianki. W przeciwieństwie do jej demona, Lokiego, Anasiego czy Enepsignos, nie wyróżniali się żadną niezwykłą cechą. Mieli na sobie zbroje z emblematem z jakimiś dziwacznymi znakami, których pochodzenia hrabianka nie potrafiła określić. Wszyscy byli krótko ścięci, dzierżyli miecze i mieli tak samo wyzute z emocji twarze. Jedynie Samarel zdawał się być nieco mniej obojętny, ale w dalszym ciągu nie był ciekawy ani niesamowity.

— Sebastian, to są ci twoi najlepsi?

— Tak.

— Wyglądają zwyczajnie — mruknęła podejrzliwie.

Michaelis parsknął szczerym śmiechem i objął ramieniem ukochaną. Rozumiał ją. Pierwsze demony, jakie przyszło jej poznać, należały do elity, gdzie można było pozwolić sobie na indywidualizm, ale w zastępach piekielnych większość musiała wyglądać podobnie. Dzięki temu w ferworze walki ciężej było ich odróżnić, co przydawało się w szczególności podczas wykradania ważnych artefaktów.

— Nie daj się zwieść pozorom, naprawdę są doskonali. Samarel był tym demonem, o którym słyszał James. To on pilnował okolic miasta i to dzięki niemu jesteśmy tutaj na czas.

— Czyli nie jest taki bezużyteczny… — podsumowała Lizz.

Zachowywała się jak rozkapryszona, obrażona na cały świat księżniczka, ale w ten sposób ukrywała zdenerwowanie. W ostatnich chwilach życia wolała pokazać się przed demonami jako zołza, niż cherlawe strachajło o kulach, które przerażał byle okrzyk i zdmuchiwał każdy mocniejszy wietrzyk. Zależało jej na tym, by widziano w nie kogoś silnego – oczywiście jak na śmiertelnika – by nie mówiono źle o jej ukochanym, że król oszalał i zakochał się w kimś bezwartościowym. Skoro mieli ją poznać, niech znają charakterną wredotę, która nie obawia się pyskować silniejszym od siebie potworom. Biorąc pod uwagę zachowanie Enepsignos, Lizz wyciągnęła wniosek, że butność uchodziła w piekle na cnotę niezgorszą niż odwaga w jej świecie.

— Pani, jesteśmy tu, by ci służyć — rzekł uniżenie Samarel, kłaniając się przed nastolatką, aż ta nieco zalała się rumieńcem.

Nie spodziewała się, że demon – istota z natury niezwykle dumna – z taką łatwością będzie chylić przed nią czoła. Wiedziała, że to zasługa jej ukochanego, ale mimo tego na twarzy Samarela nie było widać oburzenia czy złości. Przeciwnie, był niemalże dumny, iż król powierzył mu tak ważne zadanie.

— Gdybyśmy spotkali się w innych warunkach, chciałabym cię poznać — stwierdziła radośnie nastolatka, dotykając ramienia żołnierza.

Wciąż nie mogła wyjść z podziwu, jak łatwo było jej nawiązywać kontakt fizyczny z istotami potępionymi. Może dlatego dotyk Setha również nie miał na nią negatywnego wpływu? Gdyby miała przed sobą życie, pewnie próbowałaby rozwiązać tę zagadkę ale jej czas dobiegał końca. Odrzuciła więc od siebie ciekawość, skupiając się na analizowaniu pola przyszłej bitwy.

Widziała zbierające się anioły, których białe zbroje ginęły pośród czerni płytowego odzienia dzieci ciemności. Dowódcy spotykali się na wzgórzu. Michaelis ponownie ją zostawił, by zająć się obowiązkami. Wśród gołębi rozpoznała Arthura – archanioła Michała, który w blasku swej prawdziwej chwały wyglądał nad wyraz zwyczajnie. Nastolatka zawsze wyobrażała go sobie jako skąpaną w oślepiającym świetle, długowłosą postać o powierzchowności stokroć piękniejszej od jej ukochanego, jednak rzeczywistość okazała się przerażająco rozczarowująca.

— Pewnie nie mogę im przeszkodzić, prawda, Sam? — mruknęła, kiwając głową na stojących w niewielkim kole dowódców.

— Nie powinnaś, pani. Król, królowa, generał i przedstawiciele władz niebiańskich ustalają ostatnie szczegóły taktyki. Wróg jest coraz bliżej. To nierozsą… — uciął, orientując się, że kiedy on opowiadał, Elizabeth zdążyła ruszyć w stronę zebranych, zupełnie ignorując jego słowa. — Co też król w niej widzi? — mruknął do siebie i pognał za nastolatką.

— Sebastian! — krzyknęła Lizz, koniecznie chcąc dostać się w centrum zainteresowania dowództwa. — Który to Rafael? On, on czy on? Bo to Michał, prawda? — dopytywała, pokazując na wszystkich palcem.