Tom IV, XCIV

Mój kochany telefon, ZA KTÓRY ZAPŁACIŁAM Z WŁASNEJ KIESZENI KUPĘ HAJSU, się zepsuł. Jest mi smutno i mam zwalone ferie i generalnie wszystko mnie denerwuje i nie chce mi się z nikim gadać. Mam tylko takie przebłyski dobrego nastroju, bo to ja, a ja zawsze żartuję. Jeśli kiedyś przez cały dzień ani razu nie zażartuję, to znak, że jest ze mną tak źle, że należy zacząć się  martwić. Serio xD. 

A czemu Wam o tym piszę? A no temu, że to się ponownie odbije na jakości bety, na tym, ile napiszę na zapas i takie tam. Może jak w przyszłym tygodniu dotrze do mnie sebusiowy cu-poche, to będzie lepiej. Nooo, to zasadniczo tyle :D. 

Kto ma ferie razem ze mną? Mam wolne od wczoraj do 19.02 :D.

Miłego! :*

=====================

Miała w nosie oburzenie na twarzach anielskich postaci, których ostre skrzydła nastroszyły się, wzbudzając trwogę okolicznych żołnierzy. Nie zależało jej już na żadnych konwenansach, czuła się wolna. Mogła być sobą, ten pierwszy i ostatni raz nie była ograniczona niczym. Żaden anioł nie mógł jej tknąć: demon podobnie, cokolwiek by zrobiła, uszłoby jej na sucho. Poczucie tak ogromnej swobody w połączeniu ze stresem, który popychał ją do irracjonalnych, nieprzemyślanych działań, tworzyło mieszankę wybuchową beztroski. Nastoletnia hrabianka zachowywała się jak małe dziecko, lecz Sebastian – jako jedyny z zebranych – uśmiechał się do niej promiennie, szczerze ciesząc się z tych drobnych chwil radości, które udawało jej się uszczknąć w tak stresującej sytuacji.

— To Michaś, Gabryś, Sesuś i Rafael — przedstawił pieszczotliwie rozbawiony Król Piekła.

Imienia Rafaela nie pozostawił w oryginale bez przyczyny. Dawno temu, kiedy jeszcze żaden z nich nie miał w zwyczaju włóczenia się po świecie, łączyła ich bliska relacja, za którą przyszło im ponieść ogromne konsekwencje. Obaj od zawsze byli niepokorni, ciekawi świata i bardzo specyficzni. Kruk szanował archanioła, ze wzajemnością zresztą. Żałował tylko, że nigdy nie będzie miał okazji opowiedzieć Elizabeth o tym, jak się poznali.

— Rafael! — krzyknęła szlachcianka.

Podeszła do anioła, dygnęła przed nim, a potem podparła się na kulach, by sięgnąć do jego ucha.

— Obiecaj, że będziesz dobry dla Grella. Jemu naprawdę zależy i zasługuje na szczęście — wyszeptała, a potem odsunęła się i wtuliła w demona.

Pozostali zebrani patrzyli na dziewczynę tak, że gdyby posiadali taką zdolność, już dawno zabiliby ją spojrzeniami. Na szczęście nie było to możliwe, ale atmosfera wśród dowódców stawała się coraz bardziej napięta.

— Możesz zabrać stąd wreszcie swoje niewychowane dziecko? — warknęła Enepsignos.

— Jestem za. Mamy ważniejsze sprawy do załatwienia. Znajdź człowiekowi jakąś niańkę i zajmij się tym, co naprawdę ważne — dodał zirytowany Gabriel.

Sebastian popatrzył na ukochaną i westchnął smętnie. Wolałby, żeby reszta zebranych miała w sobie chociaż odrobinę wyrozumiałości i poczucia humoru, ale w obliczu wojny nie mógł mieć im za złe, że chcieli skupić się na pracy. Sam pewnie też by za tym obstawał, gdyby nie chodziło o jego miłość i jego życie. Musiał więc odpuścić.

— Elizabeth, słonko, wracaj do Samarela. Przyjdę do ciebie, kiedy tutaj skończę, dobrze? — poprosił łagodnie.

Dziewczyna nie odpowiedziała, spojrzała tylko z bolesną rezygnacją w oczy ukochanego i powoli zaczęła kuśtykać z powrotem do przyznanej jej obstawy ochroniarskiej. Gdy tylko dotarła na miejsce, dowódca piątego kręgu zaczął tłumaczyć jej, że takim zachowaniem nie tylko zraża do siebie demony, ale także przysparza mu kłopotów, a ich konsekwencje odczuje niezwykle dotkliwie, jeśli tylko zdoła przetrwać wojnę. Odnosił się do tej emocjonalnej strony ludzkiej natury, trafiając w czuły punkt hrabianki, która ostatecznie przeprosiła skruszona i poprosiła, by demony zabrały ją pod jedno z drzew na skraju wzniesienia, by mogła podziwiać majestat sił zbrojnych zjednoczonego piekła i nieba.

Samarel przysiadł obok niej – pamiętając wszystkie nauki Kruka, który uważał, że czasem powinno się złamać zasady, by zapewnić ludziom poczucie bezpieczeństwa i akceptacji, których potrzebowali – i zaczął opowiadać o konkretnych formacjach, demonach, aniołach i całym planie na pokonanie wroga.

Lizz nie rozumiała tylko, skąd mogli wiedzieć, jaka taktyka będzie najlepsza, skoro nie znali przeciwnika, ale i na to dowódca miał odpowiedź. Nie była ona ani zbyt odkrywcza, ani nader inteligentna, za to niezwykle prawdziwa: musieli walczyć, nie mieli innego wyjścia, dlatego opracowali możliwie najbardziej uniwersalną taktykę pełną różnorodnych posunięć posunięć, która w krótkim czasie pozwalała dostosować się na najróżniejsze ewentualności.

— Ma to jakiś sens — podsumowała ostatecznie hrabianka, cały czas zerkając na horyzont w oczekiwaniu Undertakera na czele hordy istot bliźniaczo podobnych do jej uśpionej, drugiej natury, o której wciąż nie powiedziała ukochanemu.

Myśląc o wojnie, zawsze wydawało jej się, że to sama walka będzie najtrudniejsza, szczególnie iż miała świadomość swojej nieprzydatności na polu bitwy. Kiedy jednak znalazła się w miejscu, w którym jej życie miało dobiec końca, okazywało się, że nie walka przerażała ją najbardziej a samo oczekiwanie na nią. Mijały kolejne minuty. Sebastian wciąż naradzał się z dowódcami, a żołnierze zebrani u podnóża góry przygotowywali się do jednej z najtrudniejszych batalii w całej swojej egzystencji.

Hrabiankę dziwiło, że żadna z ponadnaturalnych istot nie wspominała o dniach czy miesiącach walk. Nigdy wcześniej dziewczyna nie rozmawiała o tym z kamerdynerem, wydawało jej się to zbędne, ale znajdując się w miejscu, które Michaelis nazywał innym planem astralnym, przekonywała się, że ta wielka wojna, o której tak hucznie mówili, miała być zaledwie jedną bitwą. Niezwykle różniło się to od jej pojęcia tego słowa i całych lat ciągłego przelewu krwi, z którymi się wiązało. Tu wszystko miało się odbyć szybko, a o wygranej miała właściwie zadecydować wcześniej ustalona strategia i odpowiednie wyczucie chwili – niby wydawało się to logiczne, ale jednak przerastało Elizabeth.

Czuła, że się trzęsie, chociaż wcale nie było jej zimno. Od stóp do głów przechodziły ją dreszcze zdenerwowania i chociaż najbardziej na świecie pragnęła przytulić się do ukochanego, by nieco ukoić zszargane nerwy, trzymała się na dystans, wiedząc, że musiał zająć się obowiązkami.

— A shinigami? — zapytała siedzącego obok Samarela, nie mogąc dłużej znieść milczenia i napiętej atmosfery, której demon zdawał się nie zauważać.

— Oni mają swoje zasady — westchnął, pobłażliwie machając rękami; widząc jednak, że dziewczyna nie miała pojęcia, co przez to rozumiał, dodał: — Żniwiarze nie biorą udziału w wojnie, żeby opowiedzieć się za którąś ze stron. Nie ma dla nich znaczenia, kto wygra. Ich zadaniem jest dopilnowanie, żeby nic nie zaburzyło przebiegu rzeczywistości, dopóki nie wygaśnie w sposób naturalny.

— Nic mi to nie mówi. Czy przypadkiem nie tego chce wróg? — zapytała zdezorientowana nastolatka.

— W zasadzie tak. Chodzi raczej o to, że nie będą nas bronić. Anioły i demony zawiązały przymierzę, co oznacza, że są zobowiązani pomagać sobie w trakcie walki. Powiedzmy, że jeden z żołnierzy Undertakera, czy Pana Er – jak podobno nazywają go niektórzy ludzie, atakuje króla, ale on nie jest w stanie zareagować, bo odpiera natarcie kilku innych. Zadaniem Michała, mimo tego, że po zakończeniu wojny zabije go i przejmie władzę – o czym oficjalnie nie wiem, więc proszę, nie wydaj mnie, ludzka… Elizabeth – jest stanięcie w jego obronie i nie dopuszczenie, by umarł wcześniej. Rozumiesz?

— Tak, ta część jest jasna, ale co z kosiarzami?

— Jeżeli na miejsce Michała postawiłabyś chociażby Edgara, nie ruszyłby na pomoc królowi, bo nie jest do tego zobowiązany. Rozpatrzmy jeszcze inną sytuację. Jeśli żołnierz Undertakera będzie próbował przeprowadzić bezpośredni atak na Podwalinę Rzeczywistości – przy założeniu, że jakimś cudem udało mu się pokonać strażników – Edgar go zabije. Jeśli na miejscu przeciwnika znajdzie się król bądź Michał, też ich zabije. Teraz rozumiesz?

— Czyli generalnie rzecz biorąc, żniwiarze są strażnikami Podwaliny Rzeczywistości?

— Nie. To znaczy… poniekąd — zająknął się Samarel. — Prawdziwi strażnicy to pradawne istoty, których sile nie może się równać nawet zjednoczona potęga króla i Rafaela – najsilniejszego z gołębi. Shinigami to… mięso armatnie. Mają nie dopuścić do tego, by strażnicy w ogóle musieli włączyć się do walki, to nie byłoby dobre dla nikogo. Zawsze wtedy robi się straszny burde…łagan — wytłumaczył w najbardziej przystępny sposób, w jaki był w stanie, przez co w jego mowę wkradł się potocyzm, którego wolał unikać w obliczu wybranki władcy.

Lizz podrapała się po głowie, przygryzła paznokieć lewego kciuka i przez chwilę mruczała coś pod nosem. Następnie rozejrzała się wokół, wyraźnie czegoś wypatrując, a na koniec jej wzrok ponownie skupił się na twarzy bruneta.

— A co to jest ta cała Podwalina Rzeczywistości? Jakiś zawijas, spirala? Brzmi trochę jak rolada z makiem…

— Co to jest rolada z makiem? — Zdziwił się demon.

— To takie… ludzie jedzenie. Mniejsza z tym. Więc jak wygląda ta cała podwalina?

— Podwalina Rzeczywistości to kamień.

— Kamień? Nie widzę tu żadnego niezwykłego kamienia. Jesteście pewni, że gdzieś tu jest?

— Z całym szacunkiem, Elizabeth, ale nie myślisz chyba, że siła zdolna tworzyć i niszczyć całe Rzeczywistości, leżałaby sobie na widoku w astralu, gdzie każdy, kto się choć trochę postara, może ją zdobyć? — prychnął kpiąco.

Kamienny wyraz twarzy nastolatki sprawił, że Samarel poczuł, iż nieco przesadził, nie przebierając w słowach, dlatego pochylił głowę i zaczął uroczyście przepraszać dziewczynę. Po chwili zorientował się jednak, że nawet na niego nie parzyła, jakby w ogóle nie obchodziło jej, co się dzieje wokół.

— Czyli kamień musi być ukryty, a Undertaker wie gdzie. Nic dziwnego, spora impreza się tu zebrała, kiepsko chronicie tę swoją Rzeczywistość… To jak wygląda ten kamień? Nie chciałabym go przegapić.

— Nie przegapisz, zaręczam. Podwalina Rzeczywistości przypomina sferę, w której wnętrzu, pośród miliardów gwiazd, zawieszone są tysiące światów.

— Bardzo poetycko, ale niewiele mi mówi.

— Przepraszam, cytuję podręcznik. Sam nigdy nie miałem sposobności jej ujrzeć — zaśmiał się zakłopotany dowódca.

Rozmowę międzyrasową przerwał niepokojący, głośny chichot. Lizz wraz z Samarelem wzdrygnęli się nerwowo, ale nastolatka rozluźniła się już po chwili, a na jej suta wstąpił uśmiech, kiedy w irytującym dźwięku rozpoznała głos przyjaciela.

Rudy bóg śmierci, ubrany w swój ukochany czerwony płaszcz, wylądował tuż przy niej, dumni wymachując kosą w kształcie piły. Chociaż śmiał się, pomalował i jak zwykle zadbał o nienaganny wygląd, w jego zachowaniu brakowało pasji, co hrabianka zauważyła niemal natychmiast. Shinigami spojrzał w jej oczy i zignorowawszy pytające spojrzenie, dosiadł się obok i objął dziewczynę ramieniem.

— Cieszę się, że trafiłem na ciebie, zanim zaczęła się zabawa. Zawsze dobrze zobaczyć znajomą twarz przed metamorfozą! Nie mogę się doczekać, by zobaczyć, jak toniesz we krwi swoich ofiar! — zaczął typową dla siebie tyradę, lecz Lizz nie dała się wciągnąć.

— Sutcliff, mów, o co chodzi — warknęła, strącając z ramienia rękę żniwiarza. — Poza tym nie łudzę się, że powalczę, wciąż jestem kaleka.

— No dobra… Ale to nie będzie łatwe — westchnął struty Grell.

W popłochu rozejrzał się wokół, szukając możliwie najlepszej wymówki. Zdołał się zorientować, że siedzący koło dziewczyny demon i czająca się nieopodal pozostała trójka, z której jedno z dzieci ciemności miał przyjemność poznać sto lat temu w Szkocji, gdzie został oddelegowany do pomocy, należała do jej ochroniarzy, zapewne wybranych osobiście przez Sebastiana.

— Powiedziałem Williamowi, że nie zamierzam być bierny, i wiesz co? Zgodził się! — krzyknął Sutcliff. — Więc przyszedłem, żeby dołączyć do twojej małej grupki ochroniarzy. Przyda ci się ktoś z klasą i prawdziwymi umiejętnościami!

Grell zawsze był dobrym aktorem, jednak rola, której się podjął, była najtrudniejszą, jaką przyszło mu odegrać. Musiał jednak podołać jeszcze przez chwilę, póki Kruk nie skończy narady. Wiedział, że nie zdoła dwa razy przyznać się do popełnionego przez siebie błędu, dlatego musiał powiedzieć im to, gdy będą razem. Na szczęście Lizz była zdenerwowana, przez co pominęła jedną znaczącą mikroekspresję, która jako jedyna mogła zdradzić boga śmierci. Dzięki temu jakoś mu się upiekło.

Niedługo po nim, nim Michaelis skończył naradę, na miejscu bitwy zaczęli zjawiać się bogowie śmierci. Niczym mistyczne istoty, pojawiali się pojedynczo w równych odstępach między sobą, zupełnie nie zważając na to, czy w miejscu, które obrali za cel podróży, stał ktoś inny. Zachowywali się tak, jakby byli nietykalni i stali ponad prawem, a wszystkie anioły i demony właśnie tak ich traktowały.

Była to kolejna rzecz, której hrabianka nie potrafiła pojąć w relacjach między ponadnaturalnymi istotami. Wiedziała doskonale, jak ich wzajemne relacje wyglądały na co dzień, dlatego tym bardziej dziwiła się zdyscyplinowaniu i trzymaniu dumy na wodzy, którymi odznaczali się wszyscy zebrani przy wzgórzu w Walbury Hill.

Pośród żniwiarzy nastolatka dostrzegła Ronalda – boga śmierci, którego poznała rok wcześniej, gdy towarzyszył Grellowi w kolekcjonowaniu dusz ofiar zabójcy z sierocińca dla chłopców. Wydawał jej się niezdyscyplinowanym lekkoduchem, który nie potrafi wysiedzieć ani chwili w spokoju, jednak widząc, jak zstępował z nieba w jasnym snopie bladego światła, wydawał jej się nie mniej majestatyczną istotą od pozostałych shinigami, których nigdy wcześniej nie widziała. Tak, jakby stawali się jednym organizmem, a każdy ich ruch służył jakiemuś konkretnemu celowi, większemu dobru. Stali dumnie, patrząc przez siebie, nieruchomi jak kamienne posągi, a mijający ich żołnierze zerkali nań z ukosa z lekką trwogą.

— Dlaczego tak stają? — Lizz dała upust swej ciekawości, wskazując palcem Ronalda.

— Jakby ci to… Wiesz, co to czakramy? — mruknął skonfundowany Sutcliff.

— Skupiska energii w ludzkim ciele. Czytałam o tym.

— Teren wokół kamyka od tworzenia światów pokryty jest czymś w rodzaju siatki energii, której węzełki możesz przyrównać do takich czakramów. Każdy z bogów staje na jednym z nich, czerpiąc dodatkową energię. Gdy wszystkie zostają zajęte, wzmocni to siłę strażników, tak na wszelki wypadek.

— Dużo jest tych punktów> — zapytała zaskoczona dziewczyna.

Jak na kogoś, kto miał niedługo umrzeć, wydawała się Grellowi dziwnie radosna. Zamiast myśleć o śmierci, próbować zamknąć swoje sprawy, czy chociażby płakać i użalać się nad sobą, ona odrzucała wszystkie emocje pod byle pretekstem i całkowicie poświęcała się chłonięciu wiedzy, która właściwie już nigdy miała jej się nie przydać.

— Kilka tysięcy. Reszta ustawi się w innych formacjach. Będą bronić kolejnych linii i takie tam… Sam ich ćwiczyłem, dadzą sobie radę, no a ty i ja będziemy biegać między nimi, znaczy ja będę biegać, a ty za mną kuśtykać, i będziemy zabijać, co się da!

— Skoro tak mówisz… — mruknęła nastolatka, markotniejąc, gdy tylko żniwiarz wspomniał o bieganiu.

Zrobiło mu się głupio, dlatego natychmiast zmienił temat i zaczął opowiadać jej o tym, jak trudno było mu znaleźć dobrą kosmetyczkę, która na ostatnia chwilę zgodziłaby się zadbać o jego włosy i paznokcie, bo przecież nie wyobrażał sobie, że miałby zjawić się na tam ważnej imprezie nieodpowiednio przygotowany. Jego historia nie miała sensu, była irracjonalna, głupia i pokazywała, jak bardzo próżny i powierzchowni potrafił być – aż skojarzył się hrabiance ze wszystkimi młodymi kobietami, które starały się być kobiece na siłę i dbały o swój wygląd tak, jakby miał im zapewnić w życiu coś więcej niż pozory sukcesu, podczas gdy w ten sposób udawało im się jedynie upolować pustogłowych hrabiów traktujących ich jak swoją własność, bo same im na to pozwalały. Lizz gardziła czymś takim, lecz rozbawił ją fakt, że Sutcliff nawet podczas wojny potrafił ją dobić, uprzykrzając życie myślami o ludzkim próżniactwie.