XXVI

Średnio się dzisiaj czuję, na dodatek mój brat sprowadził do siebie dziewczynę. Jak wymaga kultura, musiałam siedzieć razem ze wszystkimi domownikami i zabawiać gościa. Brat zrobił z siebie debila, biedna dziewczyna była zbyt łagodna, by walnąć go w łeb, a ja straciłam cały dzień i musiałam zmienić wszystkie plany.

Rozdział krótki i wydaje mi się, że nienajlepszy. Strasznie boli mnie głowa i nie jestem w stanie porządnie tego zbetować, a chciałam dotrzymać terminu. 

Bądźcie wyrozumiali :)

==================

– Bogiem śmierci?! – Przerwała mu prezentacje niezrównoważonego przeciwnika.

Dawno temu, Tomoko opowiadała jej o shinigami. Bogach z japońskich wierzeń, którzy za pomocą swoich kos śmierci zabierali dusze ludzi do nieba. Jednak ten opis zupełnie nie pasował do zidiociałego transseksualnego mężczyzny. Jedynie dzierżona przez niego broń sprawiała, że była skłonna uwierzyć służącemu.

                – Tak – uśmiechnął się pod nosem.

– Naprawdę… Bardziej niż jego istnienie dziwi mnie to, w jak absurdalnym świecie przyszło mi żyć. Demony i shinigami bawiący się w kamerdynerów? Jak dotąd przeczytałam tylko jedną książkę, która była bardziej bezsensowna niż ta… rzeczywistość. – parsknęła złośliwym śmiechem, zdając sobie sprawę z abstrakcyjności sytuacji.

Młoda dziewczyna, która ubezwłasnowolniła demona, zmuszając go do bycia swoim sługą oraz były lokaj – bóg śmierci. W najdziwniejszych snach nie zdarzyło jej się coś równie niezwykłego.

– Książka? – Zdziwił się Sebastian.

– Ta o powstaniu świata od demonów. Naprawdę, przezabawna – wyjaśniła krótko. – Swoją droga, gdzieś ją zgubiłeś. Kiedy wrócimy do posiadłości, masz ją znaleźć. Trafił mi się wadliwy egzemplarz, większość stron jest pusta. Chcę kupić inny, jestem ciekawa, co za bzdury autor wypisuje dalej.

– Demoniczna Księga Rodzaju? – zapytał.

– „Demoniczna Księga Rodzaju”? – powtórzyła, dławiąc się śmiechem. – Bardzo możliwe, tak to brzmiało. Czytałeś?               

– Nie musiałem. Ta książka, muszę ją odnaleźć.

– Przed chwilą ci to mówiłam, słuchasz mnie w ogóle?

– Nie możesz jej czytać – powiedział stanowczo.

– Dlaczego niby? – Skrzywiła się niezadowolona. Dlaczego wydawało mu się, że może jej rozkazywać?

– Doooobra, dosyć tych pogaduszek! – Zdenerwowany Grell rzucił się na Sebastiana celując w niego końcówką wirującego ostrza. – Powracając do tematu! Nie pozwolę ci go zabić, jest na mojej liście, musi żyć! Dlatego wybacz, Sebuś słonko, ale tym razem nasza miłość nie ma szansy wygrać z przeznaczeniem!

Z zawrotną prędkością minął demona obierając za cel jego panią. Zasłoniła twarz rękami. Poruszał się zbyt szybko, by była w stanie odeprzeć jego atak. W ostatniej chwili Sebastian odepchnął ją i podłożył się pod ostrze broni przeciwnika. Struga krwi zalała twarz boga śmierci, kiedy jego piłą zanurzyła się w ciele piekielnego kamerdynera.

– Sebuś, naprawdę? Zapomniałeś już, że moja kosa przetnie wszystko? Może cię zabić, po co tak ryzykować? – Shinigami oblizał krew z ust, wbijając wzrok w grymas bólu szpecący twarz Sebastiana.

– Obiecałem chronić moją panienkę. Dlatego będę bronić jej życia nie zważając na swoje – odpowiedział dumnie i energicznym ruchem odepchnął od siebie czerwonowłosego, wydzierając ze swojego ramienia ostrze jego broni.

Krew rozbryznęła się na ziemi wokół niego. Poczuł rwący ból. Przez ostatnie lata zdążył zapomnieć, jak dotkliwe mogą być rany zadane Kosą Śmierci. Mimo tego, wciąż był w stanie walczyć. Nie czekając na ruch przeciwnika, rzucił się w jego stronę, wybijając broń z jego dłoni. W potyczce na gołe pięści nie miał sobie równych. Precyzyjnie wyprowadzał ciosy, coraz bardziej oszałamiając Boga Śmierci.

– Zostaw go, albo ją zabiję! –wydarł się Wampir, trzymając nóż przy gardle hrabianki.

Demon spojrzał na niego przez ramię chcąc rzucić się na ratunek. Korzystając z chwili jego nieuwagi, Shinigami dobył swej kosy i wbił ją prosto w jego klatkę piersiową. Przerażony sceną Monitor upuścił nóż. Dziewczyna odepchnęła napastnika i niepostrzeżenie schowała ostrze w cholewie swojego buta. Mężczyzna upadł, uderzając głową w ścianę budynku. Stracił przytomność.

Tryskająca krew ponownie przyozdobiła twarz Sutcliffa czerwienią.

– Sebastian! – Niebieskooka zaczęła biec w jego stronę.

– Nie zbliżaj się! – krzyknął rozkazującym tonem, dławiąc się krwią.

Opętańczy śmiech Boga Śmierci niósł się echem po całej okolicy.

– A teraz Sebuś, pokaż mi swoje Cinematic Record! – Oblizał usta z krwi i zaczął wpatrywać się w przestrzeń.

Przynajmniej tak wydawało się dziewczynie. Wzrok nadzianego na kosę kamerdynera, jak i jego oprawcy skierowany był w to samo miejsce ponad ich głowami. Wiedziała, że na coś patrząc, jednak niczego nie dostrzegała.

– Na co się gapisz? – wrzasnęła do czerwonowłosego.

Nie odwracając wzroku, wyjaśnił jej w skrócie, opętańczo chichocząc.

– Cinematic Record. Nagrania przedstawiające historię człowieka. Wspomnienia, które my, Bogowie Śmieci, oglądamy pozbawiając kogoś życia. Słyszałaś o tym, że tuż przed śmiercią ludzie widzą całe swoje życie? To właśnie Cinematic Record. A teraz zamknij się, chcę zobaczyć pikantne kawałki z życia mojego kochanego Sebusia!

Jego słowa, choć nie do końca zrozumiałe, jasno wskazywały jedno – życie Sebastiana było zagrożone. Z jej winy. Stała drżąc ze strachu, próbując wymyślić jak mu pomóc. Nerwowo rozejrzała się wokół, dostrzegając otwarte pudełko pewne fiolek, które musiało wypaść z kieszeni Monitora. Podniosła je i zaczęła czytać etykiety.

~*~

Demon czuł niesamowity ból, który obezwładniał całe jego ciało. Ostrza kosy, wciąż na nowo przewiercające jego pierś, uniemożliwiały mu choćby w najmniejszym stopniu leczenie ran. Wiedział, że jeżeli niczego nie wymyśli, jeśli Shinigami nie straci czujności choćby na ułamek sekundy, jego dni są policzone. Nie chciał umierać w ten sposób, nie z rąk zboczonego irytującego klauna, bawiącego się w Boga Śmierci. Jakby to o nim świadczyło, jako kamerdynerze szlacheckiego rodu, gdyby poddał się i umarł, porzucając swoją panią oraz jej rozkaz? Jego obowiązkiem była wierność wobec niej, w imię kontraktu. Bez niego nie spełni się jej zemsta, prawdopodobnie ona sama zginie zaledwie chwilę po nim, dlatego musiał walczyć z bólem i narastająca chęcią, by zatopić się w cierpieniu, zamknąć oczy i odejść.

Twarz Grella zasłaniały mu nagrania z jego życia. Melancholijne wspomnienia o poprzednim panie, o tym jak zakończyła się ich wspólna droga. Zapragnął mieć szansę również z Elizabeth zamknąć sprawy w należyty sposób. Czerwonowłosy mężczyzna wydał z siebie okrzyk zachwytu.

– Wreszcie coś ciekawego! – Chwycił jedną z taśm nagrania, by lepiej się jej przyjrzeć. – Może chociaż się dowiem, co tak naprawdę w niej widzisz, Sebuś!

Kolejne klatki nagrania, przewijające się przez jego palce, zaczęły opowiadać początek historii, którą demon bezskutecznie starał się zatrzymać dla siebie.

~*~

                Sprężystym krokiem, lokaj przekroczył próg dziewczęcego pokoju wypełnionego zabawkami. Zgarnął pluszaki z nocnej szafki, by postawić na niej filiżankę z herbatą, odsłonił żaluzje.

– Chris, nie chcę jeszcze wstawać. – Dziewczynka burknęła odwracając się na drugi bok.

Nieświadoma tego, co się wokół niej działo, zdawała się niczego nie pamiętać. Był przekonany, że po raz pierwszy od dawna, przespała całą noc.

– Panienko, przygotowałem herbatę.

– Kim jesteś? – Usiadła, wyłaniając się spod kołdry.

– Sebastian, twój kamerdyner, panienko – przedstawił się uprzejmie.

– Ach, racja, Sebastian…  – mruknęła zamyślona. Podniosła filiżankę i napiła się gorącego naparu.

– Blee, czy w tym jest mleko?!

– Tak, to bawar…

– Nigdy więcej nie przynoś mi tego paskudztwa! – Zdenerwowana rzuciła filiżankę w kąt pokoju.

Niewychowana gówniara. Skrzywił się. Przeprosił ją i pozbierał kawałki porcelany.

– Życzy sobie panienka, żebym przyniósł jej inną herbatę? – Zmusił się do uprzejmości.

 Dziewczynka popatrzyła na jego ubrudzone herbatą dłonie i zawstydzona pochyliła głowę.

– Nie trzeba, przepraszam. Zachowałam się jak rozkapryszony bachor. Wiem, że od teraz muszę stać się poważniejsza i nie mogę robić takich rzeczy. To było nieładne, nawet jak na dziecko – pokornie przyznała się do winy.

Jej dojrzała strona przejęła kontrolę, nie pozwalając, by pogrążyła się jeszcze bardziej.

– Proszę nie przepraszać, nie jestem godny takich słów – odpowiedział. Chwilowa niechęć zelżała pod wpływem jej przeprosin.

– To, że jesteś służącym nie znaczy, że mogę cię poniżać – dodała.

Jej czyste serce i zaskakująco twarde zasady moralne, tak niespotykane u dziecka w jej wieku, coraz bardziej go ciekawiły. Powoli też zaczynał czuć sympatię do czerwonowłosej dziewczynki, która zawładnęła jego losem.

– Od teraz będę głową swojej rodziny, prawda? Nauczysz mnie, jak być prawdziwą arystokratką? – zapytała, wstając z łóżka.

Sebastian chwilę patrzył na nią z niedowierzaniem, po czym uśmiechnął się i klęknął przed nią.

– Yes, my lady – odparł melodyjnie.

Dziewczynka wzdrygnęła się. Czuła się nie swojo, gdy klęczał przed nią, ale zrozumiała, że tak właśnie powinno być, dlatego szybko zebrała się w sobie i przyjęła obojętną postawę.

– Pomogę się panience ubrać – zaproponował.

Nie oponowała. Chociaż przez całe jej dzieciństwo opiekował się nią rodzinny lokaj, Christopher, w porównaniu do Sebastiana jego zachowanie było dosyć swobodne. Ona sama nigdy nie przepadała za ścisłym przestrzeganiem manier. Matka wielokrotnie powtarzała jej, że nie powinna traktować służby jak znajomych, ale nie rozumiała, dlaczego powinna traktować inaczej osoby, które towarzyszą jej przez całe dnie. Teraz, gdy została sama na świecie, jedynie on był przy niej – jej demoniczny kamerdyner, i od chwili, gdy poznała jego imię, obiecała sobie, że z nim nie będzie się taks spoufalać. To miał być jej pierwszy krok na drodze do dojrzałości.

~*~

– Sebuś, naprawdę? – Znudzony Sutcliff cisnął taśmą w twarz demona. – Spodziewałem się czegoś ciekawszego, a tu sama nudna sielankowa historyjka. Na dodatek to dziecko jest zwyczajnie dziwne. Nie widzę w nim nic szczególnego!

– W takim razie powinieneś zastanowić się nad mocniejszymi okularami. – Demon z trudem wykrztusił z siebie złośliwy komentarz z nadzieją, że rozproszy mężczyznę, jednak jak roztrzepany by się nie wydawał, nic nie było w stanie uśpić czujności drapieżnego Shinigami.

– Nie masz tam nic lepszego? – Bóg Śmierci rozglądał się z irytacją w poszukiwaniu czegoś, co mógłby uznać za ciekawe.

~*~

– Acidum muriaticium? – Zdumiona dziewczyna przeczytała na głos etykietę jednej z buteleczek.

– Łacina, naprawdę? Acidum, to będzie kwas. A to drugie, eee… To będzie kwas solny! – ucieszyła się.

Do jej głowy wpadł genialny pomysł. Odkręciła pojemnik i z całej siły cisnęła nim w stronę Grella. Ostra woń substancji dotarła do nozdrzy czerwonowłosego odpowiednio wcześnie, by zdołał uniknąć kontaktu substancji ze swoją skórą. Wyszarpnął kosę z ciała Sebastiana i odskoczył do tyłu. Demon upadł na ziemię, z trudem próbował się podnieść. Swoim niesamowicie głupim zachowaniem, dziewczyna dała mu chwilę ulgi.

– Co ty robisz! Co za bezczelność, próbowałaś oszpecić moją piękną twarz? – Shinigami zaczął krzyczeć na hrabiankę, wymachując swoją piłą. – Pożałujesz tego! – Rzucił się w stronę dziewczyny, wbijając morderczy wzrok w jej przerażoną twarz.

Patrzyła na niego, oczekując ciosu. Zasłoniła głowę rękami i zacisnęła powieki. Ciepła, wodnista substancja skropiła jej delikatną, bladą skórę. Otworzyła oczy, z przerażeniem orientując się, że na wpół żywy demon po raz kolejny przyjął cios ostrzem, zasłaniając ją swoim ciałem.

– Sebastian! – krzyknęła, dławiąc się własnym, przerażonym oddechem.

Demon chwycił ją za ubranie i z całej siły odrzucił w bok. Upadła kilka metrów od nich.

– Uciekaj stąd! – rozkazał, gdy ozdobiona jego krwią broń Sutcliffa zabłysła w świetle księżyca.

Patrzył na szkarłatne krople spływające po broni, brudzące jego czarne rękawiczki. Sebastian zrobił parę kroków w tył. Dotkliwe rany niemal całkowicie uniemożliwiały mu poruszanie się. Z trudem utrzymywał się na nogach. Szalony mężczyzna patrzył na niego pożądliwie.

– Och, Sebuś! W czerwieni jest ci tak bardzo do twarzy! Nasza tragiczna historia miłosna dobiegnie teraz końca, za sprawą mojej wspaniałej kosy! Cały drżę na myśl o tej chwili, gdy po raz ostatni zatopię swoje ostrze w twoim gorącym ciele! Ach! Zapamiętam ten moment na zawsze! – krzyczał trzęsąc biodrami z podnieceni.

– Bardzo bym prosił, żebyś zaniechał dalszych komentarzy, to obrzydliwe – upomniał go lokaj.

– Och! Taki chłodny mężczyzna, nawet w obliczu śmierci. Jesteś taki niepoprawny, Sebusiu! – jęknął. – A teraz oddasz życie za to bezwartościowe dziecko. – Wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił. Obleśny uśmiech zniknął z jego twarzy, ustępując miejsca skupieniu. – Żegnaj więc, moja miłości! – wrzasnął teatralnie i rzucił się w jego stronę, celując kosą prosto w serce demona.

                Hrabianka stała zmrożona strachem, kilka metrów od nich, nie była w stanie posłuchać kamerdynera i uciec. Nie mogła go zostawić, chociaż wiedziała, że niewiele jest w stanie zrobić by mu pomóc. Spojrzała na liczne rany na jego ciele, otarła twarz z jego krwi. Dlaczego są tak dotkliwe? Czemu go unieruchomiły? Czyżby ten pajac naprawdę był taki groźny? To przez jej lekkomyślność życie demona wisiało na włosku.

– „Moja kosa przetnie wszystko. Może cię zabić.” –  Słowa wariata dudniły w jej głowie. – To znaczy, że Sebastian naprawdę może zginąć… – Dotarło do niej, gdy czerwona smuga, z niewiarygodną prędkością zaczęła zbliżać się do rannego lokaja.

Z cholewy buta wyciągnęła nóż. Niewiele myśląc, rozpaczliwie ruszyła w stronę mężczyzn. W ostatniej chwili wskoczyła  pomiędzy nich. Ostrze kosy przeszło przez nóż jak przez masło. Poczuła rozrywający ból prawej dłoni. Kosa wbiła się w jej rękę. Wszystko działo się niesamowicie szybko. Zamknęła oczy i wyjąc z bólu, z całej siły szarpnęła kosę wbitą w dłoń. Siła pchnięcia Boga Śmierci pociągnęła ją w tył. Upadła na plecy. Warczący dźwięk maszyny ucichł.

– Sebastian, teraz! – krzyknęła.

Demon odwrócił się i przebił ręką ciało czerwonowłosego mężczyzny. Ten jęknął cicho i upadł tuż obok szlachcianki.

Wzięła kilka głębokich oddechów. Kamerdyner padł przed nią na kolana, skręcając się z bólu. Popatrzył na jej rozszarpaną dłoń, potem na jej twarz. Jego oczy płonęły wściekłością.

– Coś ty zrobiła? Oszalałaś?! – wrzasnął na nią charcząc krwią. Zaczął kaszleć, z trudem łapiąc oddech.

– Nie mogłam pozwolić, żeby cię zabił – powiedziała cicho lecz stanowczo, uśmiechając się do niego. – Jeszcze nie pomogłeś mi się zemścić – dodała, gdy na jego twarzą zawładnęło zszokowanie.

– Mam chronić twoje życie. Mogłabyś mi tego nie utrudniać?

– Jakaż ckliwa scenka, dziewczynko. Jesteś naprawdę głupia, jeśli myślałaś, że twój desperacki ruch pomoże któremuś z was. – Zakrwawiony Shinigami zaśmiał się wariacko.

Podniósł się z ziemi i z niezadowoleniem popatrzył na swoje zniszczone ubranie.

– Uwielbiałem ten płaszcz! – jęknął. – Sebuś, moje zadanie dobiegło końca – zwrócił się do klęczącego demona widząc, że mężczyzna, którego życie miał chronić, zdążył ocknąć się iuciec. – Mam nadzieję, że następnym razem gdy się spotkamy, będziemy walczyć ramię w ramię! Do zobaczenia, ukochany! – Zrzucił z siebie zniszczone okrycie, wskoczył na dach budynku i rozpłynął się w powietrzu.

– Ten kretyn mnie przeraża – mruknęła Elizabeth, powoli podnosząc się z ziemi. Na samo wspomnienie szczerzących się, trójkątnych zębów mimowolnie zadrżała.

– Zgadzam się z tobą w zupełności, panienko – odparł demon. Wstał i podał dziewczynie rękę, by wsparła się na nim wstając.

Wciąż chwiejąc się na nogach, wyciągnął z kieszeni podartego fraka ciemną chustkę, którą delikatnie owinął wokół krwawiącej dłoni swojej pani.

– Wracajmy do domy, muszę opatrzeć tę ranę – stwierdził zmartwiony.

Elizabeth starała się ukrywać przeraźliwy ból, który z każdą chwilą wydawał się wzmagać. Było jej wstyd z powodu swojej słabości, podczas gdy jego ciało było w strzępach, a sam dzielnie trzymał się na nogach, dbając jedynie o nią. Klęknął przed nią i pochylił głowę.

– Proszę o wybaczenie. Zawiodłem jako kamerdyner rodziny Roseblack. Nie jestem godny swego stanowiska. Pozwoliłem, by cel uciekł, a także nie obroniłem panienki przed tą okropną raną – -owiedział ze skruchą i pogardą dla samego siebie, po czym stęknął z bólu, zachwiał się i upadł.

– Idioto…  – szepnęła, wyciągając dłoń w jego stronę. – Dobrze się spisałeś, przecież żyję. – Pomogła mu wstać i przełożyła jego zakrwawione ramię przez swój kark, by się na niej wsparł – Przeżyjesz?

– Tak. Panienko…  – powiedział z trudem.

Chciał się od niej odsunąć, stanąć o własnych siłach, ale nie miał siły. Musiał przełknąć swoją dumę, pozwolić, by to ona zajęła się nim. Własna bezsilność bolała go bardziej niż rozerwane ciało.

– Nie zaczynaj nawet. Uciekli, nic już na to nie poradzimy. Wracajmy już do domu. Musisz porządnie odpocząć – uciszyła go i powoli zaczęła prowadzić w stronę powozu zaparkowanego nieopodal.

Wiedziała, że będzie chciał prowadzić, udając, że nic mu nie jest, ale tym razem jego rany były naprawdę poważne. Nigdy wcześniej nie widziała, żeby jakakolwiek broń wyrządziła mu podobne szkody. Powiedział, że przeżyje, ale nie zmieniało to faktu, że był w zbyt złym stanie, by cokolwiek robić. Kim byłaby, gdyby kazała mu wieźć się do domu? Teraz to ona musiała stanąć na wysokości zadania i bezpiecznie dowieźć go do posiadłości.

– Masz odpocząć i doprowadzić się do porządku, to jest rozkaz. Dopóki całkowicie nie wyzdrowiejesz, masz się nie ruszać ze swojej sypialni nawet na krok – powiedziała stanowczo, wpychając go do wnętrza karety.

Zamknęła drzwi i wskoczyła na miejsce woźnicy.

Tylko kilka razy w życiu miała szansę prowadzić wóz, ale teraz nie było innego wyjścia. Musiała sobie poradzić.

Ruszyła. Kierowanie jedną sprawną ręką nie należało od najłatwiejszych, ale czuła satysfakcję z tego, że dawała radę. Przezwyciężyła swój ból, była silna. Rozchmurzyła się, zdając sobie z tego sprawę. Wypominanie Sebastianowi, że uratowała mu życie, było dodatkowym powodem do radości. Nie raz umili jej to dzień, gdy będzie patrzeć na jego zirytowany wyraz twarzy.