XXXIII

Wybaczcie, że dziś tak późno. Zupełnie wyleciało mi z głowy, że jest środa. 

Przepraszam również, za wszystkie ewentualne błędy - starałam się, jak mogłam, ale w końcu choroba rozłożyła mnie porządnie i mam trudności z ogarnianiem rzeczywistości. Mam jednak nadzieję, że nie ma zbyt wielu błędów (albo, że nie ma ich wcale :P). 

Serdecznie zapraszam! 

PS Jakby ktoś chciał dostać ode mnie nominacje do tego całego Liebest coś-tam to piszcie w komentarzach. Miałam wysłać 11, udało mi się zaledwie 4, więc zostało parę wolnych miejsc :)

======================

– Więc jak go teraz znajdziemy? – przestraszyła się.

– Nie potrzebuję aktywnej pieczęci. Wystarczy, że należy do niego – wyjaśnił beznamiętnie.

 Bez ostrzeżenia ukuł ją w miejscu symbolu, by po chwili trzymać w dłoniach maleńką fiolkę z czarnym kawałkiem jej skóry.

– Oszalałeś?! – wydarła się na, przykładając rękę do krwawiącego miejsca. Chwyciła leżącą na biurku chusteczkę i przycisnęła ją do rany.

– Myślałem, że się spieszysz. – Udawał zdziwionego jej oburzeniem.

Przyglądał się kawałkowi tkanki, grzebiąc ręką w kieszeni spodni, wyraźnie czegoś szukając. Po chwili podskoczył z głośnym okrzykiem. Maleńkie, okrągłe urządzenie, wykonane z nieznanego jej stopu metalu wydało z siebie charakterystyczny dźwięk, gdy nacisną je w jaśniejszym miejscu. Malutka pokrywka odskoczyła do góry, ukazując skomplikowany mechanizm znajdujący się w środku. Zaciekawiona hrabianka podeszła bliżej, przyglądając się magicznej zabawce Shinigami.

– Teraz umieścimy to wewnątrz – wyjaśnił, wskazując palcem otwór – i już za chwilę będziemy wiedzieć, gdzie się znajdujesz, ukochany! – dodał radosnym piskiem.

Umieścił drobinkę skóry w urządzeniu, zamknął wieczko i wcisnął inną, okrągłą plamkę na powierzchni kuli. Malutka konstrukcja uniosła się, lewitując tuż nad jego ręką, zabrzęczała kilka razy i wydała z siebie kilka piskliwych dźwięków, jakby zakodowaną wiadomość.

– I to coś zabierze nas do Sebastiana? – zapytała sceptycznie, wpatrując się ze zmarszczonym czołem w wirujący w powietrzu kawałek metalu.

– Właściwie, to już go znalazło – poinformował triumfalnie. – Jest jakieś dwieście kilometrów na zachód stąd. Możemy ruszać.

                Dziewczyna stała przed drzwiami posiadłości, instruując służących, podczas gdy Grell, zniecierpliwiony oczekiwaniem, kreślił na ziemi jakieś tylko sobie znane znaki. Brzęczące urządzenie, które trzymał w kieszeni, co chwilę dawało o sobie znać krótkimi piknięciami. Kiedy Elizabeth odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę dorożki, usłyszała miauczenie. Spojrzała w dół. Czarnobiały kot łasił się do jej nogi. Pochyliła się i podniosła zwierzątko, tuląc je do siebie.

– Nie martw się, niedługo wróci – szepnęła do jego ucha.

Puchata kulka odpowiedziała mruknięciem i zeskoczyła z jej rąk. Shinigami usiadł na miejscu woźnicy, a nastolatka weszła do środka karety. Kiedy ruszyli, machnęła na pożegnanie krzyczącym za nią służącym i głęboko westchnęła. Mieli przed sobą kilka godzin drogi. Świadomość tego, ile będzie musiała czekać, wzbudzała w niej narastającą niecierpliwość i zmartwienie. Obawiała się tego, co zastanie u celu. Nie wiedziała, jak wyglądają wiedźmy, nigdy w swoim życiu żadnej nie spotkała, a nie można było mówić, żeby podczas swojego krótkiego czasu na tym świecie, nie miała do czynienia z wieloma dziwnymi istotami. Nie potrafiła sobie wyobrazić zbliżającej się konfrontacji.

Plan był stosunkowo prosty – wpadną, odwrócą jej uwagę, Bóg Śmierci przejmie jej duszę, a Sebastian z powrotem będzie jej służącym i wszyscy wrócą do domu zadowoleni. Jednak dawała sobie sprawę, że nic nigdy nie dzieje się tak, jak zostało zaplanowane. Liczyła się z możliwymi komplikacjami, dlatego trzymała przy sobie dwa noże. Jeden w kieszeni płaszcza, drugi w cholewie buta. Spodziewała się walki. Przeczuwała, że do niej dojdzie, była gotowa do starcia. Zrobiłaby wszystko, by ocalić demona. Żadne z nich nie mogło odejść nim nie spełnią się warunki ich paktu, to byłoby oszustwo. Byli zobowiązani żyć do jego końca, bez względu na wszystko.

                Zmęczona podróżą czuła, że drętwieją jej kończyny. Stuknęła kilka razy w dach, dając znak mężczyźnie, by się zatrzymał. Gdy tylko to zrobił, wysiadła ze środka i mocno się wyciągnęła.

– Jeśli będziemy się zatrzymywać, nie dojedziemy tam dziś – powiedział niezadowolony Sutcliff, opierając głowę na dłoni, teatralnie wydymając usta.

Hrabianka posłała mu wrogie spojrzenie. Zbliżyła się do bryczki i wskoczyła po schodkach na górę, siadając tuż obok czerwonowłosego.

– W takim razie ruszaj już – poleciła.

Posłusznie wykonał polecenie. Jechali w milczeniu przez kolejne kilkadziesiąt minut – leśnymi drogami, starając się nie zwracać niepotrzebnej uwagi. Metalowe urządzenie wciąż wskazywało im drogę.

– Naprawdę rozumiesz, co to do ciebie gada? – zapytała sceptycznie, znużona milczeniem.

– Nie obrażaj mojej maszynki! – krzyknął wysokim tonem. – To nic skomplikowanego. Ona po prostu podaje mi współrzędne alfabetem morsa… – wyjaśnił.

Nastolatka uśmiechnęła się, lekko zdziwiona. Że też sama nie wpadła na tak proste rozwiązanie. Spodziewała się czegoś bardziej magicznego. Ostatnie lata nauczyły ją, by zawsze oczekiwać nieoczekiwanego. Mężczyzna popatrzył na nią kątem oka, przez okulary z czerwonymi oprawkami, bez których nigdy go nie widziała.

– Powinnaś się cieplej ubierać w taką pogodę – zauważył.

Jego słowa boleśnie przypominały jej te słyszane nie raz z ust kamerdynera. Zrobiła obrażoną minę i odwróciła od niego wzrok, chwytając łokcie dłońmi.

– Nie twoja sprawa. Chyba się nie martwisz?

– Już ci mówiłem, że jesteś mi zupełnie obojętna. Nie chcę tylko, żebyś przestała być przydatna.

– Przydatna? – powtórzyła zaskoczona.

– Skupisz na sobie uwagę wiedźmy i Sebusia, żeby ułatwić mi zadanie, nie chcę się przemęczać. – Uśmiechnął się przebiegle.

Niezadowolona hrabianka odgarnęła kosmyki czerwonych włosów, przesłaniające jej oczy.

– Sprytnie to sobie wymyśliłeś – prychnęła pod nosem.

– Istnieje duże prawdopodobieństwo, że zginiesz – dodał pozbawionym emocji głosem.

– To nie ma znaczenia – odparła równie wyzutym tonem.

– A jeśli teraz zginiesz, czy przypadkiem nie złamiesz zasad waszego kontraktu?

– A czy jeśli ty teraz zginiesz, to nie zawiedziesz, jako Bóg Śmierci? – odpowiedziała pytaniem, na pytanie. Mężczyzna zaśmiał się pod nosem z delikatnym błyskiem w oku.

– Racja. Ryzyko istnieje zawsze, bez względu na to, o co toczy się walka. Nie można jednak z tego powodu zaniechać jej podejmowania… – wypowiadał słowa, patrząc w przestrzeń przed sobą z błogim wyrazem twarzy.

– Niezwykle mądre słowa, jak na takiego idiotę – zachichotała złośliwie.

– Jesteś równie zimna i niemiła, co ten demon! – krzyknął oburzony i lekko posmutniał.           

– Tak bardzo mi przykro… – ironizowała.

Z niewiadomych powodów towarzystwo jej niedoszłego zabójcy wydało jej się całkiem przyjemne. W tej chwili nie był tym owładniętym furią potworem, który próbował uciąć linię jej życia. Zdawał się raczej zabawnym, porywczym, młodym mężczyzną, sprawiającym wrażenie nie do końca ogarniętego. Rozmowa z nim pozwalała jej, chociaż na chwilę, uciszyć niespokojne myśli. Po jakimś czasie, poczuła się jednak zmęczona. Ciągle towarzyszący w podroży wiatr sprawił, że zrobiła się senna. Poprosiła Shinigami, by zatrzymał wóz i z powrotem przeniosła się do jego wnętrza. Oparła głowę na szybie i zamknęła oczy, niemal momentalnie zasypiając.

~*~

–  Jeżeli chcesz być w stanie bronić się sama, musisz nauczyć się tej pozycji obronnej. Inaczej zginiesz przy pierwszym ataku. – Chłodny głos demona docierał do uszu drobnej, zdyszanej dziewczynki.

– Przecież się bronię! – krzyknęła zezłoszczona.

– Tak ci się tylko wydaje – odparł, podchodząc do niej spokojnie.

 Jednym, szybkim ruchem, wytrącił z jej dłoni drewniany kij, który upadł na podłogę i potoczył się pod ścianę. Chwycił za drobny, dziewczęcy nadgarstek i wykręcił jej rękę, zmuszając tym samym, by klęknęła.

– Widzisz? – zapytał z kpiącym uśmiechem.

– To niesprawiedliwe! Jesteś ode mnie silniejszy! – denerwowała się, próbując oswobodzić się z uścisku.

– Nikt nie mówił, że przeciwnicy będą od ciebie słabsi. Chyba po to uczysz się walczyć, żeby radzić sobie z silniejszymi? – kpił dalej.

– Jesteś niemiły… – powiedziała gorzko i spuściła głowę.

– Niemiły? – Zdziwił się.

– Tak! Nigdy nie dajesz mi wygrać! – mówiła podniesionym, płaczliwym głosem.

– Jaki miałoby to sens, gdybym dał ci wygrać?

– Ucieszyłabym się… Ojciec pozwalał mi czasem wygrać, żeby nie było mi przykro – wyjaśniła smutno.

 Mężczyzna mruknął pod nosem i puścił jej rękę. Dziewczynka podniosła się z ziemi i głęboko oddychając, ponownie przyjęła pozycję obronną, której próbował jej nauczyć. Wciąż stała niestabilnie, zdawało się, że mógłby ją przewrócić silniejszy podmuch wiatru, jednak na jej twarzy pojawiło się zacięcie. Demon znów zaatakował, by po chwili sprowadzić jej ciało do parteru.

– Jeszcze raz. – zażądała.

Wstała i podeszła do ściany po swoją broń. Chwyciła ją i rzuciła się w jego stronę. Biegnąc, potknęła się o własne stopy i z ogromną prędkością leciała wprost na twardą podłogę. Przestraszona zamknęła oczy. Gdy ponownie je otworzyła, ujrzała jego rozbawioną twarz. Lokaj trzymał jej wątłe ciało w ramionach.

– Na dziś już wystarczy, panienko – powiedział łagodnie.

– Ale dalej nie wygrałam… – wyszeptała, wtulając się w niego.

– Nauczyłaś się dzisiaj czegoś bardzo ważnego. Nigdy się nie poddawaj. Panienko, osobiście uważam, że to sukces. – Łagodny ton jego głosu odgonił od dziewczynki smutek.

Był z nią zaledwie kilka tygodni, jednak przez ten czas, zdążył stać się dla niej całym światem. Nie traktowała go tak, jak uczyli ją obchodzić się ze służącymi. Zmiany przychodziły powoli, wraz z upływem czasu. Uczyła się, jak się zachowywać, jak walczyć, jak ukrywać swoje uczucia, jak zapominać…

– Sebastian… Zostaniesz ze mną na zawsze?

– Nigdy cię nie opuszczę, panienko.

~*~

                Czerwonowłosy Shinigami, znudzony długą podróżą, zaczął podśpiewywać pod nosem. Nie mógł się doczekać chwili, kiedy wróci i pochwali się Willowi z dobrze wykonanego zadania. Liczył na to, że przełożony, będąc pod wrażeniem jego pracy, zwróci mu kose i będzie mógł powrócić do zwykłych zleceń, adekwatnych do jego umiejętnościom. Miał już dosyć biegania z maleńkimi nożyczkami za marnymi duszami, które odchodziły w pokoju we własnych domach. Śmierć ze starości straszliwie go nużyła. Zdecydowanie wolał krwawą jatkę. Widok ludzkiej skóry przywdziewającej szkarłatną barwę pobudzał jego zmysły. Nie rozumiał, dlaczego mężczyzna ciągle go karał. Kilka dodatkowych dusz, przekroczenie kompetencji… Czym to było w obliczu jego umiejętności i ilości spraw, które doprowadzał do końca?

– Will zdecydowanie powinien się wyluzować. Może namówię Ronalda, żeby wziął go na jakąś imprezkę zarządu. Ubiorę tę piękną, nową suknię!  – Grell odpłynął do krainy marzeń, z której wyrwało go ponowne pikanie urządzenia naprowadzającego.

– Co jest, maleńka? – zapytał. – Czyżby znów się przemieścili? Dobrze, że wciąż są w pobliżu. Mam już dosyć tej drogi… – narzekał pod nosem.

– Rozmawiasz z kimś? – Dziewczyna wychyliła się z powozu, słysząc jego niewyraźny bełkot. – Zatrzymaj się – dodała po chwili.

– Czy nie mówiłem, że nigdy tam nie dotrzemy, jeżeli ciągle będziemy się zatrzymywać? – burknął niezadowolony.

Dziewczyna usiadła obok niego, nie odpowiadając na zaczepkę.

– Daleko jeszcze?

– Powoli się zbliżamy. Jeśli nigdzie się nie ruszą, dotrzemy tam w ciągu godziny.

– To dobrze, naprawdę mam już dosyć tej podróży. – Skrzyżowała ręce na piersi, wiercąc się na siedzisku i zaczęła wpatrywać się w horyzont przed sobą.

Nie chciała przyznać, że narastało w niej zdenerwowanie.  Im byli bliżej, tym coraz bardziej ściskało jej żołądek. Na dodatek te powracające w snach wspomnienia, które pociągały za sobą melancholijne uczucie... To, do czego dążyła parę lat temu, stało się czymś, czego żałowała.

– Kiedy dokładnie przestałam mówić mu, ile dla mnie znaczy? Kiedy zapomniałam o miłości i przywiązaniu? Zaraz… Miłość? To niedorzeczne – prychnęła pod nosem, śmiejąc się sama z siebie.

Tak dobrze opanowała sztukę wypierania niektórych uczuć, że przestała zdawać sobie sprawę z ich istnienia.

                Dotarli na miejsce zgodnie z przewidywaniami boga śmierci. Ich oczom ukazał się wielki, zrujnowany budynek w środku lasu. Wyglądał na opuszczony. Mury molocha pokryte były grubymi, kolczastymi pnączami oraz ciemnozielonym mchem, zaś większość szyb była powybijania. Nieliczne, które pozostały w całości, przykrywała gruba warstwa kurzu. Sam budynek roztaczał wokół siebie niepokojącą aurę, którą oboje poczuli, gdy tylko zatrzymali się na podjeździe.

Dziewczyna zeskoczyła z powozu i niepewnie postawiła parę kroków w przód. Czerwonowłosy szedł tuż obok niej, trzymając w prawej dłoni broń, w każdej chwili gotową do walki. Elizabeth zatrzymała się z lekkim wahaniem. Dotknęła dłonią spoczywający na szyi ametyst. Wciąż czuła od niego przyjemne, znajome ciepło, które dodawało jej otuchy.

– Co to? – zapytał zaintrygowany Shinigami, jednak w odpowiedzi usłyszał pytanie, a raczej stwierdzenie, które nie miało żadnego związku z jego słowami.

– Więc to tu wszystko się rozstrzygnie… – Puściła naszyjnik. – Chodźmy do środka. – Niemrawo uśmiechnęła się do towarzysza, ponownie ruszając z miejsca.

                Bóg Śmierci wszedł do środka jako pierwszy, wyważając drzwi, chociaż nie było to wcale konieczne. Rozejrzał się wokół i nie dostrzegając zagrożenia, dał nastolatce znać, że może wejść.

– To tyle, jeśli chodzi o element zaskoczenia – mruknęła wykrzywiając usta w grymasie niezadowolenia, spoglądając na spróchniałe drzwi, po których stąpała.

– Musimy iść do piwnicy – poinformował ją, gdy urządzenie, które wyjął z kieszeni, wydało z siebie kilka krótkich dźwięków.

Hrabianka dotrzymywała mężczyźnie kroku. Miała wrażenie, że coś było nie tak. Sebastian musiał wiedzieć, że są w środku, dlaczego więc się nie pojawił? Przeczuwała, że to pułapka, ale bez względu na to jedynym, co mogła zrobić było kroczenie prosto w sam jej środek.  Grell wziął do ręki pochodnię, zdejmując ją ze ściany i podpalił ją, by oświetlić drogę po ciemnych, krętych, kamiennych schodach.

W piwnicy było nieprzeciętnie zimno i wilgotno. Po podłodze biegały szczury, trzymające w zębach znalezione śmieci. Nagle usłyszeli donośny śmiech, dobiegający z końca korytarza.  Popatrzyli na siebie znacząco i pobiegli w jego stronę.  Mężczyzna po raz kolejny wyważył drzwi uderzeniem. Wpadli do wielkiej komnaty, oświetlonej setkami świec. W samym jej środku, na kilkucentymetrowym podwyższeniu, wyłożonym ogromną ilością czarnoczerwonych poduszek siedziała drobna, czarnowłosa postać, ubrana w suknię koloru bezkresnej ciemności. Jej twarz zasłaniała ciemna woalka. Widząc dwójkę intruzów zaśmiała się głośno i odgarnęła materiał z twarzy.

 Była niesamowicie piękna. Jej złociste, wielkie oczy przeszywały szlachciankę, jakby czytały w jej duszy. Oblizała usta i ponownie zachichotała.

– Czekałam na ciebie – zwróciła się do dziewczyny.

Jej donośny, pewny siebie głos rozległ się echem po całej sali.

– Gdzie on jest? – zapytała zdenerwowana Elizabeth. – Gdzie jest Sebastian?!

– Masz na myśli jego? – Kiwnęła szczupłą ręką, odzianą w rękawiczki do łokci.

Elegancki mężczyzna pojawił się nagle u jej boku. Ubrany w białą koszulę i szarą kamizelkę, pokłonił się przed dziewczyną i pocałował jej dłoń. Jego oczy błyszczały krwistą czerwienią. Miał obojętny wyraz twarzy. Elizabeth dostrzegła jego cień, widziała go już w takim stanie, wielokrotnie. Zawsze, gdy miał ukazać swoją prawdziwą formę, w chwilach złości, silnych emocji lub gdy sytuacja wymagała użycia całej jego mocy. Czy zamierzał się ich pozbyć? Czy w ogóle mógł coś zamierzać? Nie widziała w nim żadnych emocji, wydawał się pusty, jakby ktoś uśpił jego świadomość, pozostawiając jedynie ruchomą skorupę, pozbawioną wolnej woli.

– Naprawdę go opętała! – Krzyknął Grell, widząc jak demon gładzi nagą dłonią twarz wiedźmy.

– A dzięki wam już za chwilę będzie mój na zawsze! – odpowiedziała, przyciągając głowę bruneta do swojej szyi. Posłusznie zaczął muskać wargami jej skórę.

– Kim ty jesteś? – Czerwonowłosa zrobiła kilka kroków w kierunku tajemniczej dziewczyny.

– Przecież tyle razy ci mówiłam. – Zaśmiała się z politowaniem. – Byłam tym, kim jeszcze wczoraj byłaś ty. Ostrzegałam cię, że go odzyskam.