Tom 3, XIX

Pierwsza notka betowana na nowym komputerze.

W sensie, na małym komputerze. I nowym. Nieważne. Po prostu: inaczej. 

Zaczynam się z nim oswajać, więc już niedługo będę pisać i pisać i pisać :D
Tym czasem rozdział dla Was.

Dochodzimy wreszcie do jednego z przełomowych wydarzeń. znaczy, przełomowych... Takich tam, no. Nowych.

Do następnej notki dorzucę arta, bo dziś już mi się nie chce.

PS Wiem, że zostałam poproszona o wymyślenie openingu i endingu do drugiej serii animca na podstawie mojego opowiadania, ale jakoś nic nie przychodzi mi do głowy. To znaczy, nic dobrego. A nie chcę odpowiadać jakoś zdawkowo, nie wkładając w to serca, więc niestety na odpowiedź trzeba będzie jeszcze poczekać. Przepraszam, ale naprawdę nie lubię robić czegoś na odwal (jeśli to dla mnie ważne, bo na studia 90% robię na odwal xD).

ENDŻOJCIE! :)

=====================

Odpuściła, tym razem. Pozwoliła, by anioł odegrał swoją rolę, nie napotykając na opór z jej strony. Siedzieli we trójkę, wzajemnie odwracając swoją uwagę od grzmotów i błysków, które nieustępliwie, od trzydziestu minut, w najlepsze bawiły się w berka na terenie posiadłości. Wtedy Elizabeth po raz pierwszy ujrzała prawdziwe oblicze Arthura. Chociaż nienawidziła się za to, co pomyślała, uznała, że nie był tak bardzo zepsuty, za jakiego go wzięła. W prawdzie oszukiwał chłopca w najbardziej fundamentalnej sprawie, jednak dbał o niego, troszczył się i dawał dziecku to, czego potrzebowało. Uśmiech na jego nieskalanej ludzkimi słabościami twarzy wydawał się szczery, jakby dobro Timmiego było dla niego niezwykle ważne. Nie chcąc niczego w zamian, nie żądając duszy, ani bogactw. Jedyne, czego pragnął, to szansa zabicia Króla Piekieł, który jego zdaniem miał niedługo pojawić u boku szlachcianki. Jeśli to jedyna cena za szczęście blondyna, to kim była, by kwestionować kolej rzeczy? Czy miała prawo narzucać chłopcu, kogo powinien darzyć zaufaniem? Może w tym wszystkim za bardzo skupiła się na sobie, wszędzie doszukując się najgorszego?

                – Chyba przestało – szepnął chłopiec, od kilku minut odliczając sekundy pomiędzy kolejnymi grzmotami.

                – Chyba masz rację – odparła hrabianka, głaszcząc go po jasnej czuprynie. – W takim razie, zostawię was, mam jeszcze trochę pracy – dodała i opuściła sypialnię kuzyna z zamiarem dalszego studiowania ksiąg w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące ją pytanie.

                Nie chciała się do tego przyznać, ale była zazdrosna. O więź, jaka wytworzyła się pomiędzy Timmim i jego kamerdynerem. O to, że nie potrzebował jej tak bardzo jak dotychczas. O to, że ona już nie miała w kogo się wtulić w takiej chwili, a nawet gdyby miała, nie byłaby w stanie tego zrobić. Nie umiałaby po tym wszystkim ponownie mu zaufać, za bardzo ją zranił.

Weszła do sypialni i położywszy się na łóżku, powróciła do wertowania opasłych tomów, jednak wciąż nie mogła niczego znaleźć. Mijały kolejne godziny, które nie przynosiły ze sobą żadnej, najdrobniejszej nawet poszlaki. Nie zamierzała jednak prosić o pomoc żniwiarza. Wyraził się wystarczająco jasno, co więcej, nie chciała dawać mu satysfakcji.

Zirytowana, rzuciła w kąt kolejną książkę i obróciła się na plecy, wpatrując się w satynowy baldachim mieniący się w blasku świec purpurowymi refleksami. Zostały jeszcze trzy kodeksy, trzy szanse na znalezienie odpowiedzi nim uda się do miasta. Nienawidziła nie mieć pojęcia na nurtujący ją temat, narastająca irytacja stawała się nieznośna. Na szczęście, do wnętrza pokoju wszedł czerwonowłosy bóg śmierci, więc wyżyła się na nim, rzucając w twarz boga śmierci jedną z przejrzanych pozycji. Shinigami krzyknął obrażony.

                – Przyszedłem powiedzieć ci, że kolacja jest gotowa, a ty mi tak dziękujesz?! – burzył się teatralnie.

                – Tak bardzo mi przykro – burknęła z przekąsem i spojrzała na niego, zawieszając wzrok na czarnym kwiecie, który trzymał w dłoni.

To była taka sama, czarna róża, jaką napotykała od jakiegoś czasu praktycznie wszędzie.

                – Skąd to masz? – zapytała podejrzliwie, podchodząc do niego.

                – Leżało pod drzwiami – odparł beznamiętnie, położył kwiat na toaletce i opuścił sypialnię dziewczyny, ceremonialnie pokazując, jak bardzo go uraziła.

Elizabeth dotknęła kolczastej łodygi. Przez chwilę wzięła nad nią górę irracjonalna nadzieja. Pomyślała, że może Sebastian próbuje przekazać jej jakąś wiadomość. Co jednak miałby do powiedzenia? „Dziękuję, że byłaś tak naiwna”? Cisnęła kwiatem w ten sam kąt, w którym wcześniej wylądował opasły tom i opuściła pokój, kierując się na kolejny posiłek, którego nie miała ochoty nawet oglądać na oczy.

~*~

                W jadalni powitał ją promienny uśmiech młodego kuzyna, który zdążył już usadowić się na miejscu i wiercąc się niemiłosiernie, próbował chociaż stwarzać pozory cierpliwego. Wyglądał na niezwykle zadowolonego. Tak właśnie działała na niego obecność anioła. Jego złudna bliskość i wsparcie podświadomie napełniało serce chłopca szczęściem.

Lizz odwzajemniła miły gest Timmiego i usiadła do stołu. Nie minęła nawet minuta, gdy do pomieszczenia wparował czerwonowłosy bóg śmierci. Wciąż piekielnie obrażony na młodą Roseblack usiadł na drugim krańcu ogromnego stołu, by znaleźć się jak najdalej od niej. Naburmuszony skrzyżował ręce na piersi i tempo wpatrywał się w krystalicznie czystą szklankę. Mężczyzna lubił bawić się emocjami. Chociaż tak naprawdę wcale nie był zły, jego artystyczna dusza wymuszała na umyśle, by ćwiczył wiarygodność swojej gry, kiedy tylko było to możliwe. Dlatego, chociaż uśmiechał się w duchu, jego twarz wyrażała złość i urazę na tyle autentyczną, że gdyby szlachcianka nie znała go tak dobrze, jak mimo wszelkich starań go poznała, zapewne uwierzyłaby, że naprawdę jest zły.

Kilkuletni blondyn przyglądał się na zmianę dwójce towarzyszy, próbując zrozumieć, o co chodziło im tym razem. Chociaż był niezwykle inteligentny jak na swój wiek, to wciąż był tylko dzieckiem, które za nic nie potrafiło pojąć, do czego zmierzają wzajemne emocjonalne zatargi pomiędzy jego kuzynką, a dziwnym nieznajomym, który bez konkretnego powodu panoszył się po rezydencji. Wprawdzie Timmi nie miał pojęcia, dlaczego żniwiarz wciąż kręcił się wokół Elizabeth, jego obecność wszczynała nie jedną zabawną sytuację, a sam mężczyzna był niezwykle zabawy i, zdaniem chłopca, strasznie sympatyczny.

                – Panie Sutcliff, czy Lizzy pana obraziła? – zapytał chłopiec, zawieszając wzrok na kosmyku włosów boga śmierci opadającym na jego twarz.

Mężczyzna ożywił się i odparł z uśmiechem na ustach:

                – Twoja kuzynka jest niezwykle niewychowaną osobą. Nie potrafi szanować przyjaciół.

Słowa shinigami wyzbudziły w nastolatce irytację, ale nie skomentowała jego słów. Przewróciła jedynie oczami i zostawiła wszystko w rękach dziecka, dobrze wiedząc, że mały stanie w jej obronie. I nie myliła się.

                – To nieprawda! Sebastian nauczył Lizzy tych wszystkich dziwnych zasad i mówił, że bardzo dobrze jej idzie. Pan po prostu jej nie rozumie! – oburzył się malec.

                – Wybacz, mały, ale rzucanie książką w tak piękną twarz – wskazał dłonią swoje oblicze – nawet według zasad dobrego wychowania propagowanych przez tego szkodnika nie leży w dobrym guście – jęknął teatralnie, posyłając dziewczynie wrogie spojrzenie.

                – Lizzy, czy to prawda? – Oczy chłopca zaszkliły się, kiedy przeniósł wzrok na swoją siostrę.

                – Wszedł bez pukania do pokoju, kiedy akurat rzucałam książką. Dzieło patrzności – wyjaśniła fioletowowłosa, a na jej twarz wstąpił złośliwy uśmiech.

Grell warknął pod nosem i otworzył usta, gotowy odeprzeć słowny atak szlachcianki, kiedy do jadalni weszła dwójka służących, niosąc ze sobą posiłek.

                – Byłbym wdzięczny, gdyby powstrzymali się państwo od tego typu potyczek w towarzystwie mojego pana – poprosił Arthur, kłaniając się przed gośćmi.

Prowadzący wózek Tai poszedł w jego ślady, a następnie obaj zajęli się podawaniem posiłku.

                Przez cały czas jego trwania panowała niezręczna cisza. Elizabeth musiała, niechętnie, przyznać aniołowi rację. Timmy nie powinien być świadkiem kłótni, nawet tego typu. Skoro mogła uchronić go chociaż przed drobnymi negatywnymi sytuacjami jakie niosło ze sobą życie, powinna z tego skorzystać. Poza tym, była zadowolona, że w końcu nie musiała słuchać irytującego głosu namolnej przyzwoitki, jaką stał się dla niej Sutcliff.

Niechętnie dłubała w jedzeniu, czekając na cud, który uchroni ją przed skonsumowaniem całego talerza wyśmienitości, kiedy do jej uszu dotarł nieśmiały dźwięk dzwonka do drzwi. Nim któryś ze służących zdążył zareagować, zeskoczyła z krzesła i ruszyła do holu.

                – Zajmę się tym sama – krzyknęła na odchodne i zadowolona z siebie wybiegła z jadalni.

Chwyciła klamkę i uśmiechając się, by podziękować temu, ktokolwiek wyrwał ją z opresji, otworzyła drzwi.

~*~

                W niewielkiej izbie, rozświetlanej bladym płomieniem świecy, przy stole siedział młody, jasnowłosy  chłopak. Z zapartym tchem studiował kolejne strony gazet traktujących o najnowszych wydarzeniach wielkiego miasta. W Londynie działo się tyle niezwykłych rzeczy. Począwszy od wszelakich wystaw, arii operowych i innych wydarzeń kulturalnych, przez najnowsze zmiany prawne, na zbrodniach kończąc. Odkąd ostatnio zawitał w tym miejscu, minęło wiele lat. Wtedy był tylko małym chłopcem marzącym o wielkich, samodzielnych wyprawach. Nie chciał spędzić życia ubrany w sztywny garnitur, udając, że przyjemność sprawia mu rozmowa o małżeństwie z kuzynką z czwartej linii. Czuł, że nigdy nie pasował do tego świata, dlatego kiedy nadarzyła się okazja, uciekł i rozpoczął samodzielną podróż. Taką, o jakiej zawsze marzył. Utracił kontakt z rodziną i wszystkimi dotychczasowymi znajomymi. Chociaż była to decyzja trudna, w imię marzeń był w stanie poświęcić wiele.

Teraz, kiedy po kilku latach znalazł wreszcie chwilę, by zawitać w rodzinne strony i odnowić kilka znajomości, nie martwiąc się o wpływową rodzinę, która znajdzie sposób, żeby go zatrzymać i na nowo wcisnąć z mundur sztuczności, z uśmiechem na ustach i nadzieją w sercu wsiadł w pociąg do angielskiej stolicy. Mając ze sobą jedynie niewielką torbę wypełnioną najpotrzebniejszymi rzeczami i dobrego przyjaciela u boku, przemierzył setki kilometrów z myślą o dawnych znajomościach, których zerwanie napawało go żalem.

                Nie spodziewał się jednak, że sama Królowa zainteresuje się powrotem syna marnotrawnego i wezwie go na audiencję. Gdyby tylko wiedział… Wydałby ostatnie pieniądze na jakieś ubrania, by stanąć przed obliczem Matki prezentując się godnie. Niestety, ostatnie zaskórniaki wydał, płacąc z góry za dwa tygodnie noclegu w obskurnym pokoiku nad karczmą w East Endzie. Skąd mógł wiedzieć? Pocieszał się jedynie myślą, że nawet gdyby wiedział, że pisane mu będzie dostąpienie tak ogromnego zaszczytu i tak postawiłby minimum komfortu ponad wygląd.

                Właśnie skończył czytać kolumnę kulturalną, kiedy do pokoju wszedł jego towarzysz. Wysoki, chudy mężczyzna z cienką blizną rozciągającą się od czoła aż po samą kość policzkową, przeszywając powiekę jednego z dwojga intensywnie granatowych oczu. Na pierwszy rzut oka wyglądał na dojrzałego, stonowanego dżentelmena, jednak pozory jego powierzchowności skrywały duszę niespełna dwudziestoletniego, nieco szalonego chłopaka, któremu daleko było do snucia planów o stabilizacji.

Kopnięciem zamknął drzwi i głośno tupiąc, przemierzył długość pokoju, by spocząć na łóżku stykającym się nogami ze stołem, przy którym urzędował jego przyjaciel.

                – Co, Jamie? – zagadnął brunet. – Denerwujesz się spotkaniem z Jej Królewską Mością?

Blondyn zamknął gazetę i zmierzył przyjaciela wzrokiem. Wyglądał inaczej, chociaż chłopak nie mógł odgadnąć, co się zmieniło.

                – Prosiłem, żebyś tak do mnie nie mówił, Gil – odparł, wciąż świdrując go wzrokiem. – Pomyślałbyś, że tak niewiele zmieniło się w mieście? – zmienił temat, zerkając na gazetę.

                – Na pozór, zapewne masz rację. Miałem dzisiaj okazję zobaczyć Londyn od ciemnej strony i czuję się zobowiązany, by powiedzieć ci, że jednak zaszły spore zmiany. – Gilbert uśmiechnął się, poprawiając szalik, kunsztownie przewiązany przez szyję.

                – Skąd masz ten kawał szmaty? – zapytał James, dumny, że wreszcie zorientował się, co takiego zmieniło się w wyglądzie towarzysza.

                – Pies… A właściwie, Suka Królowej prowadzi firmę odzieżową. Dostałem kilka upominków w ramach prezentu powitalnego – wyjaśnił zadowolony, kładąc na kolana skrywaną dotąd za plecami, sporych rozmiarów papierową torbę.

                – Suka Królowej? – zdziwił się blondyn.

Wziął siatkę do ręki i zaczął wyjmować jej zawartość, krzywiąc się na widok eleganckiego, czarnego garnituru w granatowe pręgi dopełnionego tegoż koloru podszewką. W niewielkiej, zewnętrznej kieszonce dostrzegł bilecik, który od razu wyjął i przeczytał jego zawartość. Treść notki nie tłumaczyła zbyt wiele. Ktokolwiek był jej autorem chciał jedynie, by dwójka przybyszy wiedziała, że miejskie podziemie zna ich tożsamość.

                – Niezbyt to wyszukane. – Skrzywił się blondyn, podając świstek papieru towarzyszowi.

Gilbert powiódł wzrokiem po koślawych literach i uśmiechnął się pod nosem.

                – Przynajmniej nikt nie groził nam śmiercią – odparł rozbawiony.

Jamie wstał i podszedł do szafy, by zawiesić garnitur na jej drzwiach, kiedy w oczy rzucił mu się niewielki emblemat firmy, usytuowany na wewnętrznej stronie kołnierza. Malutka, czarna róża wyszywana czarną nitką ze złotym włóknem błysnęła ochoczo w blasku świecy.

                – Po jutrzejszej audiencji musimy odwiedzić jedno miejsce pod miastem – postanowił i spokojnym krokiem wrócił do stołu.

Zaciekawiony brunet spojrzał pytająco na przyjaciela, jednak po jego minie zrozumiał, że ten nie zamierza niczego tłumaczyć. Chociaż z reguły był pogodną i otwartą osobą, Gil wiedział, że chłopak ukrywał przed nim część swojego dawnego życia. Zabawne historie, irracjonalne zasady, które narzucała mu rodzina i dowcipy, które robił służbie były w stałym repertuarze towarzyskich rozmówek blondyna, jednak ciemniejsza strona jego dzieciństwa, prawdziwe uczucia, którymi darzył rodzinę, a także przyjaciele, których opuścił ­– pozostawały tabu. Jedyne, co mężczyzna wiedział o grupie osób, którą James nazywał „dawnymi przyjaciółmi” była zaledwie świadomość jej istnienia. Nigdy jednak nie naciskał, szanując prywatność druha, tak samo, jak i on to robił, ilekroć podciągając rękawy koszuli, brunet ukazywał światu liczne blizny po głębokich ranach, którymi usłane było prawie całe jego ciało. Oboje wiedzieli, że niektórych tajemnic nie odkryją przed sobą prawdopodobnie nigdy, ale nie przeszkadzało im to. Poznali się kilka lat wcześniej, na jednym z promów przemycających uchodźców przez granicę. Oboje byli zagubieni i niepewni. Trzymając się razem, udało im się odnaleźć nowe miejsce w społeczeństwie i przeżyć mnóstwo niesamowitych przygód. Ufali sobie i akceptowali swoją prywatność. Żaden nie naciskał na ciężkie wyznania, które nie miały realnego znaczenia dla ich znajomości.