Tom 3, XXIII

Na wstępie powiem, że... ZABIJECIE MNIE.

Ale apeluję do Waszego wewnętrznego fana - nie róbcie tego, bo mam powód, by Was o to prosić xD Chcę jeszcze pożyć, no <3
A teraz do rzeczy...

26.10.2015 mój blog obchodzi swoją pierwszą rocznice, a że tak się składa, że ta data wypada na chwilę przed Halloween, postanowiłam niejako te dwa święta połączyć.

Z tej okazji organizuję konkurs! Tag, KONKURS.

Zasady są proste.

By wziąć udział w konkursie należy w komentarzu pod tą notką podać swoją ulubioną scenę, moment, lub relację, jakie miały miejsce w ciągu minionych ponad dwóch tomów opowiadania oraz uzasadnić swój wybór.
Przykład: Moim ulubionym momentem jest chwila, kiedy Sebastian daje Elizabeh naszyjnik w ramach prezentu urodzinowego. Spodobał mi się najbardziej, bo był jedną z pierwszych oznak, że pomiędzy hrabianką i jej demonem jest coś więcej, niż sucha relacja pan-służący.

No, coś w tym stylu, tylko włóżcie w to więcej serca :P

Zgłoszenia zostawiacie w komentarzach pod tą notką do dnia 26.10.2015, kiedy opublikuję specjalny wpis rocznicowy, gdzie zostanie ogłoszony zwycięzca. 

Co możecie wygrać?
Rolę w halloweenowym specjalu, który pojawi się w Halloween (zaskakujące, wiem xD).

Zapraszam do zabawy :) 

A teraz:
Endżojcie :) 

==================

Przebrała się sama, nie chcąc niepotrzebnie wzywać Taia, i położyła się do łóżka. Przez chwilę patrzyła na etażerkę, w której wnętrzu wciąż znajdował się dowód istnienia Sebastiana. Sen zmorzył ją jednak niezwykle szybko. Zasnęła, wspominając radosne chwile z dzieciństwa, do których nie wracała od lat.

~*~

                Nazajutrz Elizabeth obudził donośny dźwięk tłuczonego szkła. Nim zorientowała się, co właściwie się dzieje, do jej pokoju wbiegł roześmiany Timmy, cały umorusany dżemem. Nastolatka przetarła oczy i spojrzała na niego rozbawiona.

                – Co się tam dzieje? – zapytała niezwykle radośnie.

                – Znów przyszedł ten dziwny pan. Thomas i Jeanny wyjmowali naczynia, a on dżem i potknął się o płaszcz i przewrócił się na nich, a oni upadli i stłukli te ładne talerze z kwiatami. Przyszedł Arthur i się zezłościł, więc uciekłem do ciebie – wyjaśnił zaaferowany chłopiec.

Hrabianka usiadła na skraju łóżka i klepnęła w materac, a kiedy blondyn usiadł obok, zapytała:

                – Więc czemu masz dżem na twarzy? Tylko nie kłam.

                – No bo zanim to się stało, to przyszedł ten chłopak z tym naburmuszonym panem i on wyjął jeden słoik i zaczęliśmy jeść palcami, bo powiedział, że tak będzie zabawniej, ale ten pan nie bawił się z nami, jest jakiś dziwny i ma bliznę na dłoni. Pewnie dlatego jest taki smutny, bo jeszcze go boli – tłumaczył dalej.

Oblizał twarz i spojrzał zamyślony w oczy skuzynki.

                – Lizzy, czy oni z nami zostaną?

                – Czemu pytasz?

                – Bo u ciebie w domu było zawsze tak cicho, a teraz jest inaczej. To tak, jak u mnie. Kiedy byłem smutny, w posiadłości też tak było, a teraz wszyscy się uśmiechają. Chcę, żeby zostali z tobą, żebyś i ty znowu się śmiała jak kiedyś – powiedział przejęty.

Szlachcianka uśmiechnęła się ciepło i objęła chłopca ramieniem. Jego szczerość i dobre serce sprawiały, że odzyskiwała wiarę w ludzi. Cieszyła się również, że po śmierci rodziców w końcu doszedł do siebie. A dwulicowy anioł, który stał u jego boku, wyraźnie miał w tym swój udział i chociaż wciąż mu nie ufała wobec wszystkiego, co mówił, musiała w końcu pogodzić się z faktem, że dla Timmiego był naprawdę dobry.

                – Ci dwaj to Jamie – mój przyjaciel z dzieciństwa, a jego ponury kolega to Gilbert. Są tutaj, by pomóc mi w pracy, ale do tego czasu zostaną – wyjaśniła. – A teraz idź do Arthura i poproś o porządne śniadanie, za chwilę przyjdę.

Klepnęła chłopca w ramię, a kiedy ten skinął głową i wybiegł z jej sypialni, wstała, podeszła do szafy i założyła na siebie ciemnozieloną suknię z falbaną, którą nie raz przygotowywał dla niej Sebastian, kiedy wyruszali do Londynu. Uznała, że w jego oczach musiała być wystarczająco dostojna, by odpowiednio prezentowała się w miejskim zgiełku pośród ludzi różnych klas społecznych.

Kiedy się ubrała, poszła do kuchni, by zobaczyć jak bardzo domownicy zdruzgotali nieszczęsne pomieszczenie. Jednak, kiedy otworzyła drzwi, jej oczom ukazało się coś, co całkowicie ją zaskoczyło. Przy niewielkim, drewnianym stole siedział Thomas, Jeanny, Tai, Grell oraz dwóch nowoprzybyłych gości. Wszyscy głośno rozmawiali, jedząc kanapki z dżemem, popijając Earl Greyem, którego aromat unosił się w powietrzu, delikatnie drażniąc nozdrza dziewczyny. Wyglądali na zadowolonych, zgranych, jakby byli naprawdę szczęśliwi. Wokół nich, z kanapką w ustach, biegał mały Timmy. Dziewczyna przypomniała sobie o tym, co powiedział jej parę minut temu. Czy to możliwe, by jej nastrój miał taki wpływ na ludzi? Patrząc na nich poczuła radość. Chwilę zajęło jej zrozumienie, że przyjemne uczucie powodowało ciepło rodzinnego nastroju, który zapanował w kuchni.

                – Dzień dobry, wszystkim – powitała ich uśmiechnięta i podchodząc do stołu, chwyciła jedną z kanapek.

                – Panienko Elizabeth! – krzyknęli chórem służący.

Thomas podniósł się z krzesła, ustępując jej miejsca. Gdy usiadła, tuż przed nią pojawiła się filiżanka świeżo zaparzonej herbaty.

                – Proszę wybaczyć niegodne warunki, jednak wszyscy zebrani nalegali, bym zaserwował posiłek tutaj – wyjaśnił kłaniający się przed nią Arthur.

Lizz spojrzała na niego badawczo i machnęła ręką.

                – Nie szkodzi. Zaraz i tak wyruszamy. Dziękuję, że się wszystkim zająłeś – odparła i włożyła kanapkę do ust.

Mieszanka dżemu truskawkowego i świeżego chleba chyba nigdy nie smakowała lepiej. Nie czuła ani odrobiny obrzydzenia. Wciąż z lekkim zdziwieniem przypatrywała się uśmiechom otaczających ją ludzi. Poczuła, że gdzieś przynależy, że mimo czekającej ją tragicznej przyszłości, wciąż może korzystać z życia. Czy nie o tym mówiła jej młodsza wersja?

Z trudem powstrzymała łzy, przygryzając bok języka. Tak szczęśliwa nie czuła się od bardzo dawna. Nie spodziewała się, że to kiedykolwiek będzie jeszcze możliwe. Nawet bliskość ludzi i ich przypadkowe dotyki nie raziły jej tak, jak zazwyczaj.

Nagle dostrzegła wzrok wpatrującego się w nią żniwiarza. Chociaż na pozór wydawał się zadowolony, wyczuła, że coś go trapiło.

                – Grell, jedziesz z nami do Londynu – zakomunikowała.

Chciała mieć go blisko siebie, by bacznie obserwując jego zachowanie, zrozumieć, co martwiło go do tego stopnia, by zakłócić radość płynącą z bycia centrum zainteresowania towarzystwa.

~*~

                – Czy mógłbyś z łaski swojej wreszcie się zamknąć? – zapytała zirytowana Elizabeth.

Prowadzony przez Gilberta powóz chyba nigdy nie tętnił takim życiem. Choć wewnątrz siedziały zaledwie trzy osoby, gwar rozmów słychać było na tyle donośnie, że nawet samozwańczy woźnica doskonale słyszał każde słowo.

Grell skrzywił się wymownie, obejmując ramię Jamesa.

                – Ale jemu podoba się to, co mówię! – pisnął niczym dziewczynka, po czym ukrył twarz w materiale marynarki chłopaka.

Ten, zaśmiał się bezradnie, spoglądając przyjaciółce w oczy. W przeciwieństwie do niej, anegdoty czerwonowłosego dziwaka naprawdę go bawiły. Nie rozumiał, dlaczego Lizzy była do niego tak negatywnie nastawiona. Sądził jednak, że nie bezzasadnie.

                – Doprawdy, Sutcliff. Nie masz w sobie za grosz przyzwoitości – prychnęła pod nosem i oparła czoło o szybę, wyglądając tęsknie za miejskimi zabudowaniami.

Żniwiarz zdawał się zupełnie nie reagować na jej aluzje, bezpośrednie uwagi, czy ignorancję. Dalej w najlepsze kontynuował opowiastki, co chwilę wtrącając złośliwe uwagi.

                – Brzmi dokładnie jak William, mówiłem ci! – krzyknął podekscytowany, kiedy nastolatka skarciła go po raz kolejny.

Jem, który dotąd jedynie przysłuchiwał się opowieści, nie wytrzymał i parsknął głośnym śmiechem. Po jego policzkach popłynęły łzy, co jedynie doprowadziło hrabiankę do szału.

                – Masz rację, dokładnie tak, jak mówiłeś! – przyznał blondyn.

Napotkawszy złowieszcze spojrzenie błękitnych oczu, uspokoił się nieco.

                – No, ale sama przyznasz, że jest w tym trochę prawdy – dodał ciszej, wzruszając ramionami.

Dziewczyna zerknęła na niego niechętnie oczami pełnymi mrożącej krew w żyłach dezaprobaty.

                – Gdybyś spędził z nim tyle czasu, co ja, miałbyś go serdecznie dosyć. Zresztą… – zawiesiła głos, uświadamiając sobie, że jasnowłosy przyjaciel zdecydowanie był w guście boga śmierci. – Niedługo sam się przekonasz.

                – Co masz na myśli?

                – Grell, nie sądzisz, że Jamie jest niezwykle przystojnym, młodym mężczyzną? – zapytała, uśmiechając się niepokojąco.

James nerwowo przełknął ślinę i powoli zaczął odsuwać od siebie owiniętego wokół swego ramienia, niczym boa dusiciel, czerwonowłosego mężczyznę, który nagle zaczął przyglądać mu się z przedziwnym błyskiem w oczach koloru dojrzewającej limonki.

                – Masz rację! – krzyknął podekscytowany. – Jak mogłem wcześniej tego nie zauważyć! Jesteś naprawdę przystojny. I taki umięśniony!

Mężczyzna zaczął komplementować blondyna. Ten, zupełnie zdezorientowany, czując się niesamowicie niekomfortowo, błagalnie spoglądał na zadowoloną z siebie przyjaciółkę.

                – Lizz, proszę… – jęknął po trzech minutach.

Dziewczyna była zaskoczona, że wytrzymał tak długo. Nawet Sebastian nigdy nie sprostał zadaniu, po niespełna dwóch minutach kończył z dłonią wciśniętą w twarz shinigami.

                – Sutcliff, zostaw go – warknęła hrabianka, łaskawie ratując Jamesa z opresji. – Teraz już rozumiesz? – zapytała ironicznie.

Chłopak jedynie skinął głową. Na chwilę w powozie zapanowała cisza. Nie utrzymała się jednak zbyt długo. Nim Elizabeth zdążyła się zorientować, w jakiś przedziwny sposób została wplątana w irracjonalną dyskusję na temat dyskryminacji czerwonego odzienia na szlacheckich salonach. Co dziwniejsze, miała na ten temat sporo do powiedzenia, a jej opinia w dużej mierze pokrywała się ze zdaniem żniwiarza. Gdy to sobie uświadomiła, spojrzała na niego zdumiona i zawiesiła się na chwilę, by po kilku sekundach kontynuować urwaną w połowie myśl.

Wreszcie usłyszeli krzyk Gilberta. Powóz zatrzymał się energicznie, powodując, że wszyscy w jego wnętrzu dotkliwie się poobijali. James wyłonił się z wnętrza karoty i skarcił przyjaciela wzrokiem. Tuż za nim, ocierając obolałe ramię, wyszła Elizabeth.

                – Mówiłem, że masz tego nie robić! – burknął oskarżycielsko Jamie, nim jednak brunet zdążył cokolwiek odpowiedzieć, chłopak zaczął się śmiać.

Lizz nie podzielała w prawdzie jego beztroski i entuzjazmu wobec dosłownie wszystkiego, co go spotykało, jednak nie mogła powiedzieć, by ją irytował. Wręcz przeciwnie, pozytywne podejście przyjaciela było zaraźliwe. Sama miała ochotę zacząć się śmiać, ale przez wzgląd na miejsce, przy którym się znajdowali, jako szlachcianka powstrzymała się, ograniczając odruch jedynie do cichego chichotu.

                – Jamie, chodź ze mną. A wy dwaj tutaj zostańcie – powiedziała, patrząc na Gilberta i Grella.

Mężczyźni spojrzeli na siebie niezadowoleni. Było widać, że z jakiegoś powodu za sobą nie przepadają. Co prawda, Sutcliff miał dziwne gusta i nie powinno dziwić, że ktoś się w nie nie wpasował, jednak Lizz zawsze była podejrzliwa i wolała dmuchać na zimne. Kiedy tylko oddaliła się na bezpieczną odległość, postanowiła wypytać Jamesa.

                – Skąd znasz Gilberta?

                – Poznaliśmy się na statku, kiedy opuszczałem Anglię.

                – Wiesz, skąd wzięły się blizny na jego rękach?

                – Nie lubi o tym rozmawiać, więc nie pytam.

                – Ufasz mu?

Chłopak zatrzymał się i poważnie spojrzał w oczy przyjaciółki.

                – Oczywiście, że mu ufam. Nigdy nie zaryzykowałbym bezpieczeństwa bliskich w taki sposób. Spędziliśmy razem parę dobrych lat. Możesz być spokojna – wyjaśnił i z uśmiechem na ustach i otworzył przed nastolatką wielkie drzwi z ciemnego drewna.

                – Czas nie ma znaczenia, zawsze można zostać zdradzonym – mruknęła, przekraczając próg budynku.

 ~*~

                Smukła, spowita ciemnością postać pochyliła się nad dwa razy większym od siebie potworem, rozbijając w drobny mak smoliście czarną zbroję chroniącą ciało przeciwnika. Zaśmiała się opętańczo, dając upust wszelkim morderczym instynktom od miesięcy krzyczącym wewnątrz umysłu.

                – Czemu? – wycharczał drżący u jego stóp, ranny demon bryzgający splamioną grzechem krwią.

                – Czemu? – powtórzył zdziwiony napastnik.

Jego oczy rozbłysły szkarłatem, na usta wstąpił iście złowieszczy uśmiech ukazujący drapieżne kły obłudnej istoty. Sebastian zamachnął się trzymanym w ręce nożem, przeszywając dłoń Ojca. Przygwoździwszy kończynę Króla do kamiennej posadzki, demon zaczął krążyć wokół niego, wydatnie stukając obcasami. Niesiony echem, równomierny dźwięk obuwia odliczał kolejne sekundy do śmierci tego, który postawił na jego drodze niewyobrażalną ilość zbędnych przeszkód. Napawał się dochodzącymi z oddali krzykami krwawej rzezi. Enepsignos stanęła na wysokości zadania. Musiał przyznać, przy swoim nieznośnym usposobieniu, kobieta była wspaniałym dowódcą, nienagannym żołnierzem. Od zawsze była czarnym koniem wszelkich potyczek; dumnie dzierżąc utkany z dusz potępionych sztylet, tańczyła wśród wrogów, chłonąc ich wspomnienia.

                – Myślę, że doskonale zdajesz sobie sprawę dlaczego, Ojcze – odparł po chwili, zatoczywszy koło wokół dogorywającego demona.

Belial warknął, próbując uwolnić rękę, jednak poważne rany wyssały z niego zbyt wiele sił. Jego los spoczywał w rękach wzgardzonego następcy tronu, w którego oczach władca demonów dostrzegał napawającą serce dumą nienawiść, jednak zdawał sobie sprawę, że skierowana w jego stronę, zwiastuje rychły koniec trwającego tysiące lat żywota. Najdroższy syn, zawsze opanowany, szczycący się niezwykłą bystrością umysłu i chłodną logiką – ten, którego zawsze widział, jako swego następcę. Ten, którego życie obdarł z wolnej woli; który opuścił go, poprzysięgając zemstę. Był zbyt naiwny. Tak, on – Król Podziemia, Pan Wszelkiego Zła pozwolił, by przywiązanie i ckliwość odebrały mu jasność umysłu.

                – Tylko w ten sposób zdobędę należny mi szacunek, czyż nie? – zapytał Sebastian, ponownie pochylając się nad umierającym Ojcem.

                – Nie musisz tego robić… – wycharczał ciężko Belial, z trudem unosząc głowę.

Brunet skrzywił się. Energicznie kopnął Króla Piekieł w twarz i wyrwawszy nóż z jego dłoni, zlizał z niego krew.

                – Myślałem, że będziesz ze mnie dumny. Czy nie tego chciałeś? – zapytał, odskakując od przeciwnika.

Wzbił się w powietrze i patrzył na niego z góry, napawając się każdym przedśmiertnym spazmem targającym ciałem znienawidzonego Ojca. Oczyma wyobraźni widział jego koniec. Dokładnie wyobrażał sobie każdy moment długo wyczekiwanej chwili i realizował go zgodnie ze swym marzeniem. Jeszcze tylko moment, a wszystko, o czym mógł zapragnąć, będzie na wyciągnięcie ręki. Już tylko jedno cięcie dzieliło go od prawdziwej wolności.

                – Czyż nie miałem być tym, który zajmie twoje miejsce? – zakpił, bawiąc się ostrzem. – Czy nie dlatego próbowałeś zrujnować moje życie?

Skierował broń w twarz ojca i ruszył z zawrotną prędkością, by zakończyć jego parszywy żywot. Zbliżając się do Beliala, zobaczył obleśny uśmiech rozjaśniający jego zakrwawioną twarz.

                – Przeliczyłeś się – szepnął, spoglądając za demona.

Nim brunet zdążył zareagować, poczuł intensywny, paraliżujący ból, jakiego nie doznał nigdy wcześniej. Cierpienie, które dosłownie wysysało z niego życie. Upadł na onyksową posadzę tuż obok Ojca.

                – Sebastianku – jęknął przeciągle przesiany obrzydzeniem głos.

Były kamerdyner spojrzał w czarną chmurę, z wnętrza której dobiegał obleśny śmiech, jednak rana, którą zadał mu niezidentyfikowany przeciwnik, tępiła jego zmysły. W ciemności był w stanie dostrzec jedynie płomienny błysk.

                – Wciąż jesteś zbyt młody i zbyt lekkomyślny, by mnie pokonać, synu – odezwał się Ojciec, resztkami sił zapierając się na łokciach.

Demon patrzył na niego mętnie. W jego głowie rozbrzmiewała tylko jedna myśl. „Zabij go”.

                – Zabij go! – krzyczał wewnętrzny głos, niemal rozsadzając jego czaszkę.

                – Zabij go! – wrzasnął Sebastian.

Zamachnął się, rozcinając gardło Ojca. Magiczne ostrze, które dzierżył w dłoni, jak wszelka broń, którą posługiwały się istoty piekielne, blokowała zdolności regeneracyjne. Doskonale wiedział, że tym razem pozbył się go na dobre. Przysunął się do Beliala i szepnął:

                – Żegnaj, Ojcze.

                – To takie urocze. Właśnie zostałeś nowym królem, Sebastianku – ponownie rozbrzmiał głos oprawcy nowego króla. – A teraz, nim wieść o przejęciu władzy rozejdzie się po wszelkich parszywcach tego świata, upewnijmy się, że wychwalać będą moje imię, co ty na to?

Spowita mrokiem postać po raz kolejny zaśmiała się opętańczo i nim ranny demon zdążył zareagować, wyrzuciła w jego stronę śmiercionośne ostrze. Były kamerdyner, zbyt wycieńczony i dotkliwie ranny, nie był w stanie zrobić uniku. Zamknął oczy, godząc się ze swym losem, w duszy żałując jedynie, że prawda nigdy nie wyjdzie na jaw. Nawet bez ostatecznego uderzenia, od którego dzieliły go ułamki sekund, szanse, że zdoła przetrwać były znikome. Wziął głęboki oddech, a chwilę później jego ciało rozpłynęło się w tumanie czarnego prochu.