Tom 3, XXII

Kolejny rozdział dla Was, a ja lecę obejrzeć jakiś serial i zabrać się za pisanie. 

W końcu muszę stworzyć jakiś zapas. Jeśli do środy nie wypocę dziesięciu stron, będę zmuszona przez jakiś czas dodawać tylko jeden rozdział w tygodniu.

Trzymajcie więc kciuki, żeby udało mi się napisać dziś duuuużo :P
Choć jak na razie nieco czarno to widzę.

No nic, dzień jeszcze młody.

Endżojcie :D

========================

Przez kolejną godzinę tkwili w jadalni, popijając herbatę i rozmawiając na neutralne tematy. James opowiedział trochę o swoich podróżach, a Elizabeth o życiu szlacheckiej społeczności, z którą chłopak miał kiedyś do czynienia. Nie można powiedzieć, by pasjonująca konwersacja pochłaniała ich bez reszty, ale na pewno radzili sobie lepiej, niż Gilbert. Brunet siedział ze zwieszoną głową, pozwalając, by włosy zakrywały połowę jego twarzy i jedynie przysłuchiwał się słowom dwójki starych przyjaciół. Nie lubił takich sytuacji. Co więcej, nie czuł potrzeby, by szczególnie integrować się z dziewczyną. Na dodatek, kilka godzin podróży piechotą podczas ulewy wcale nie poprawiało jego nastroju. Marzył jedynie o tym, by się położyć i odpocząć.

Znużony przysłuchiwaniem się opowieści o szemranych interesach ojca byłej narzeczonej Jamesa, Gil ziewnął przeciągle, przykuwając uwagę hrabianki, która zdawała się go nie zauważać.

                – Przepraszam, nie pomyślałam – powiedziała, uśmiechając się zakłopotana. – Musicie być zmęczeni. Tai zaprowadzi was do sypialni. Dokończymy rozmowę jutro – dodała i podeszła d okna, by przywołać służącego pociągnięciem złotego sznura.

                – Ja wcale nie chcę spać – obruszył się blondyn.

Spoglądając na przyjaciela, natknął się na piorunujące spojrzenie, wyrażające więcej nienawiści, niż byłby w stanie w tym samym czasie wyrazić słowami. James zaśmiał się nerwowo i podrapał tył głowy.

                – Jeżeli chcesz iść spać, to idź. Ja tu zostanę – wyjaśnił lekko. – No przecież się nie zgubię, nie?

                – Niech będzie – mruknął Gilbert.

Kiedy młody kamerdyner zapukał do drzwi salonu, brunet podniósł się z siedzenia i rzucając ciche „dobranoc”, udał się wraz ze służącym do sypialni.

Idąc za nim szerokim, bogato udekorowanym korytarzem, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jeszcze nigdy w swoim życiu aż tak bardzo nie zbliżył się do szczytu hipokryzji. Gdy tylko został sam w ogromnej sypialni, która zewsząd atakowała przepychem, warknął pod nosem, zrzucił z siebie ubrania i zupełnie nagi położył się do łóżka. Zamknął oczy i próbował sobie wyobrazić, że znajdował się w zwykłym pokoju nad karczmą, a przyjemny zapach perfum znika gdzieś w oddali, zastępowany zwyczajową wonią kuchennych resztek i alkoholu, które zazwyczaj utulały go do snu. Z trudem, ale po niecałej godzinie udało mu się zasnąć.

                Tym czasem Elizabeth poczuła się znacznie swobodniej. Wreszcie mogła zapytać chłopaka o wszystko, co przez ten czas ją dręczyło. O zdarzenie, które zaważyło na jego decyzji o wyjeździe, o tym, gdzie poznał wzbudzającego podejrzenia przybysza i w końcu o sprawę, którą miała rozwiązać.

Spojrzała na chłopaka , uśmiechnęła się ciepło i przeniosła wzrok na filiżankę herbaty stojącą na stoliku tuż przed nią.

                – Kiedy wyjechałeś, byłam zbyt młoda, by to zrozumieć. Wszyscy mówili, że pojechaliście na wakacje. Później, że poszedłeś do szkoły z internatem. Wiedziałam, co prawda, że to kłamstwo, ale nikt nigdy nie wyjaśnił mi, co wydarzyło się naprawdę. Tęskniłam… – powiedziała z nutą melancholii w głosie.

James zaśmiał się pod nosem. Mógł się tego spodziewać po swoich zasadniczych rodzicach. Przyznanie, że ich syn zwyczajnie odwrócił się od rodziny, nie chcąc kontynuować jej tradycji, nie dbając o spuściznę, nie mogło być łatwe. Dlatego nie dziwiły go kłamstwa, byłby wręcz zszokowany, gdyby zachowali się inaczej. Jednak jego serce ścisnął żal. Zdał sobie sprawę, że gdzieś w głębi duszy żywił nikłą nadzieję, że zrozumieli i pzaakceptowali jego decyzję.

                – Po prostu nie pasowałem do tego świata. Wiesz… podobnie jak i ty nienawidziłem tych wszystkich zasad, oficjalnych ubrań, zakazów i wiecznej paplaniny, czego to nie wypada robić w towarzystwie. Czułem się strasznie ograniczony. Pragnąłem szczęścia, wolności i beztroski. Dlatego zbierałem po cichu pieniądze, a kiedy miałem ich dosyć, by wyjechać z kraju i przeżyć kilka dni, bez wahania spakowałem się i opuściłem dom – tłumaczył, obojętnie zawieszając wzrok na filiżance, której z takim skupieniem przyglądała się Elizabeth. – To nie tak, że miałem cię gdzieś. Wiele razy żałowałem, że nie pożegnałem się ani z tobą, ani z Tomoko, czy nawet Elvisem, ale martwiłem się, że odkryją moje plany. Nie chciałem ryzykować. Gdyby wszystko się wydało, ojciec dopilnowałby, żebym już nigdy nie wyszedł z własnej sypialni bez obstawy – dodał.

W pokoju zapanowała cisza. Jamie czuł się niezręcznie. Nie winił dziewczyny za urazę, jaką chowała w serc.u Na jej miejscu pewnie zachowałby się dokładnie tak samo, może nawet gorzej. Rozstania nie są rzeczą łatwą, szczególnie, gdy nie masz pojęcia, dlaczego zostałeś zostawiony sam sobie.

                – Przepraszam, powinienem był chociaż napisać list… – mruknął po dłuższej chwili.

                – Nie masz za co przepraszać – przerwała, nim blondyn zdążył wyrzucić z siebie kolejne słowa.

Czuła spoczywający na jego barkach ciężar. Chociaż ich sytuacje były zupełnie odmienne, wiedziała, czym jest utrata bliskich osób i jak boli patrzenie, jak się odwracają, zadając pytania, na które dla dobra wszystkich wokół zwyczajnie nie można udzielić odpowiedzi.

                – Gdybyś zdecydował się pożegnać, ucierpiałoby twoje marzenie, czyż nie? – zapytała, zerkając na niego niezwykle poważnie.

Chłopak mruknął, przytakując skinieniem głowy.

                – Więc nie zrobiłeś niczego, czego powinieneś żałować. Twoje szczęśliwe życie było warte więcej, niż kilka marnych słów, które i tak nie przyniosłyby ze sobą ukojenia. Logicznie oceniłeś sytuację, biorąc pod uwagę wszelkie zmienne i podjąłeś najlepszą decyzję. Nie masz więc czego żałować, na twoim miejscu postąpiłabym tak samo – wytłumaczyła tonem głosu, którego dawny przyjaciel nie rozpoznawał.

Dojrzałość, chłód i… Stracona nadzieja. Tym właśnie przepełnione były słowa niegdyś tryskającej energią i entuzjazmem dziewczyny. Siedziała przed nim, w tym samym ciele, o tych samych oczach, o tym samym imieniu, jednak czuł, że nie była tą samą Lizzy, którą znał za młodu. Co więcej, odnosił wrażenie, że to nie śmierć rodziców tak bardzo ją zmieniła. Cokolwiek to było, okropnością pobijało utratę rodziny, jedynie wzbudzając niepokój chłopaka. Jego serce ogarnął głęboki smutek, na samą myśl o tym, co mogła przeżyć Elizabeth.

                – Lizz, ja…

                – Pozwól, że coś ci opowiem – przerwała mu po raz kolejny.

Wiedziała, że to, co zamierzała wyznać, nigdy nie powinno dotrzeć do uszu osoby postronnej, nawet jeśli nie zamierzała powiedzieć wszystkiego. Wciąż jednak czuła, że może mu zaufać. Jego obecność rozniecała maleńki płomyk w jej sercu. Odzyskała to, co utracone. To, czego myślała, że już nigdy nie zobaczy. Kpiła z siebie w myśli, doskonale wiedząc, że jego powrót dał jej nadzieję na to, że nie jest jedynym, którego odzyska. Że życie wciąż ma dla niej kilka niespodzianek i gdzieś na drodze do brutalnej zemsty zwieńczonej śmiercią odzyska wewnętrzy spokój i oparcie, którego brak od kilku miesięcy całkowicie ją zdruzgotał.

                – Kiedy miałam niespełna dziesięć lat, do mojego domu przyszli źli ludzie. Porwali moich rodziców, a potem mnie. Nie wiedziałam wtedy, czego chcą i czym zawiniliśmy. Dopiero później dowiedziałam się, że wszystkie okropne rzeczy, jakie mi robili, były jedynie eksperymentem mającym na celu stworzenie jakiejś specjalnej armii. Wciąż do końca nie jestem pewna. Oni… – zadrżała, nie spodziewając się, że aż taki trud sprawi jej powiedzenie o tym na głos. – Karmili mnie zwłokami rodziców. Podobno kanibalizm, odpowiednie specyfiki i warunki środowiskowe miały pobudzić części mózgu, nawiązać jakieś nowe połączenia, dzięki którym dzieci poddane badaniom miały zyskać niewiarygodną moc. – Znów zawiesiła głos.

To, co zobaczyła, całkowicie ją zaskoczyło. Chłopak jej nie współczuł. Jego oczy nie były przepełnione żalem. Nie był także zszokowany, czy przerażony, na jego twarzy królowała jedynie złość. Dzika wściekłość, jakby był lustrzanym odbiciem jej samej sprzed kilku lat. Patrząc na niego, znów poczuła szalejące emocje, chęć mordu i nienawiść do swoich oprawców. Przypomniała sobie, po co właściwie ciągnęła farsę zwaną życiem. Z Sebastianem, czy bez niego… Nie mogła pozwolić, by ci ludzie chodzili po świecie, raniąc inne, niewinne rodziny.

                – Nie wiem ile czasu minęło, nim udało mi się uwolnić, jednak, kiedy opuściłam to miejsce, powróciłam do szlacheckiego świata. Zbudowałam solidne podwaliny swojej przyszłości, przejęłam jedną z najważniejszych funkcji w półświatku, która spadła na mojego ojca kilka lat wcześniej. Żyję, prowadzę firmę i cały czas marzę o zemście. Nie ma dnia, bym o tym nie myślała. Jestem już bardzo blisko, nawet nie wiesz, jak niewiele brakuje – mówiła z coraz większą pasją.

                – Jak udało ci się uciec? – zapytał James. – Ktoś musiał ci pomóc, prawda? – Jego wnikliwej analizie nie umknął żaden drobny gest nastolatki, której ciało samo podsuwało mu odpowiedzi. – Co się z nim stało? – rzekł w końcu, nieświadomie wbijając szpilę w serce przyjaciółki.

                – Opuścił mnie kilka miesięcy temu – wycedziła przez zęby, nerwowo zaciskając pięść. – Mężczyzna, który uratował mi życie, nie zrobił tego z dobroci serca. Dobiliśmy targu. W zamian za uratowanie mnie i swoje dozgonne usługi, zobowiązałam się oddać mu jedyną rzecz, której mógł pragnąć. Jednak zdradził mnie. – Przygryzła wargę, nie zauważając nawet, że się zraniła.

Dopiero po chwili, poczuwszy ciepłą ciecz spływającą kącikiem ust, zorientowała się, co zrobiła. Podniosła ze stołu serwetkę i przyłożyła ją do wargi, z zakłopotaniem uśmiechając się do rozmówcy, który obserwował ją bacznie, wyciągając kolejne wnioski.

                – Odszedł i zostawił mnie samą, zapominając o naszej umowie. Ale bez niego też sobie poradzę, był tylko pionkiem. Jedynie środkiem do osiągnięcia celu i dam sobie radę bez niego tak samo dobrze – tłumaczyła się, dopiero po chwili zrozumiawszy, że nie przyjaciela próbowała przekonać, lecz samą siebie.

                – Kochałaś go – stwierdził krótko Jamie i podniósł się z siedzenia.

Dziewczyna milczała, zbyt zaskoczona, by odeprzeć jego zarzut. Skąd wiedział? Czy aż tak było po niej widać uczucia? A może blondyn był aż tak przenikliwy? Jeśli to była prawda, to czy nie odkrył jej tajemnicy? Zbyt wiele pytań i niepewności na raz.

                – Robi się późno, powinnaś wypocząć. Jesteś przeraźliwie blada i masz wielkie wory pod oczami. Śpisz w ogóle? – zapytał lekko, jakby cała poważna rozmowa sprzed chwili w ogóle nie miała miejsca.

Elizabeth zerknęła na stojący w rogu pomieszczenia, okazały zegar. Złote wskazówki pokazywały jedenastą wieczorem.

                – Jest dopiero jedenasta. Nie chodzę spać tak wcześnie – wyjaśniła beznamiętnie. – Jest coś jeszcze, o czym chciałam ci powiedzieć. Oczywiście, jeśli mogę ci zaufać.

Uśmiechnęła się chytrze, wodząc wzrokiem za dawnym przyjacielem. Widziała lekki niepokój w jego oczach. Widziała, że czuł jej emocje, potrafił postawić się w jej sytuacji, a może nawet domyślał się prawdy. Bez względu na to, nie zamierzała wyjawić mu wszystkiego. Inaczej życie Jamesa mogłoby znacznie się skomplikować.

                – Oczywiście. Mów, co ci leży na wątrobie – odparł radośnie i usiadł na podłokietniku siedziska, tuż obok niej.

                – Jedną z osób mających bezpośredni związek z grupą, która mnie porwała, był Julian. Drugą jest ojciec Tomoko, dlatego porwałam ją i przetrzymuję w celi w piwnicy – wyjaśniła.

Była ciekawa, jak zareaguje na te wiadomość. Upłynęło sporo czasu i chociaż widziała, jak bardzo otwarty był na wszystko, o czym opowiadała, nie była pewna, jak zareaguje na wieść , że więzi jedną z jego przyjaciółek.

                – Rozumiem – rzekł po chwili, po raz kolejny zaskakując hrabiankę. – To znaczy, Lizz, nie zrozum mnie źle. Nie popieram tego, ale rozumiem. To ma sens. Musi być wieziona naprawdę, inaczej wszystko pójdzie na marne. Nie sądzisz jednak, że to nie działa?

                – Jak to nie działa? O czym ty mówisz, Jem? – zapytała.

                – Mówisz o tym dużo spokojniej, niż o mężczyźnie, który cię uratował, a wiem, że zależy ci na Tomoko, jednocześnie twój głos wskazuje na to, że ta sytuacja cię męczy. Dlatego uznałem, że przetrzymujesz ją już jakiś czas. Gdyby ten szantaż miał zmusić ojca księżniczki do wyjawienia informacji, których potrzebujesz, już dawno by to zrobił. Skoro jednak dalej tu jest, to oznacza, że tajemnica jest dla niego ważniejsza, niż życie córki. To smutne, ale oboje wiemy, że to prawda. Musisz więc zrobić coś innego – wytłumaczył, ponownie wstając i przechadzając się po salonie.

                – To prawda. Co proponujesz? – Zaintrygowana wnikliwą analizą przyjaciela, postanowiła poznać jego sposób myślenia.

Może świeże spojrzenie na sprawę pomogłoby w rozwiązaniu problemu?

                – Wypuść ją i złóż mu wizytę. Może w obliczu śmierci uzna, że jego życie jest ważniejsze.

                – Możesz mieć rację. Dziękuję Jamie – odparła, uśmiechając się złośliwie.

                – Prosiłem, żebyś…

                – Jutro rano muszę jechać do Londynu załatwić kilka spraw. On tam jest, więc może wybierzesz się ze mną? Poza tym, jeśli się nie mylę, mamy sprawę do rozwiązania? – zaproponowała, podnosząc się.

Rozciągnęła się, cicho mrucząc i powoli ruszyła w stronę drzwi, sugerując przyjacielowi, by za nią podążył. Była w niezwykle dobrym nastroju. Nie dość, że odzyskała dawno utraconego znajomego, to okazało się, że ten może być niezwykle przydatny, a jego sposób myślenia do złudzenia przypominał jej przenikliwość demona. Jednak było coś, co wpływało na nią nawet bardziej. Lekkość ,z jaką potrafili rozmawiać o wszystkich okropnych rzeczach i świadomość, że osoba, której się zwierza, nie czyha na jej duszę. Od dawna brakowało jej takiego rodzaju więzi.

                – No jasne. Po tylu latach chętnie spędzę z tobą trochę czasu – odparł ochoczo i podążył za Elizabeth.

                Po kilku minutach dotarli pod drzwi sypialni, którą Tai przygotował dla Jamesa. Dziewczyna pożegnała się, uprzednio tłumacząc, gdzie znajduje się jej pokój, w razie gdyby jej potrzebował i udała się do niego, by zasnąć i jak najszybciej rozpocząć kolejny dzień. Dzień, który mógł zmienić wiele rzeczy, przynosząc nowe informacje, może nawet wskazując hrabiance drogę dalszej wędrówki przez życie.