Tom 3, XXI

Jestem śpiąca i czuję się jak gówno, bo dopiero co zjadłam, więc nie będzie ambitnego wstępu.

Ale za to powiem Wam,że 26.10.2015 mija rok odkąd pojawił się pierwszy rozdział Róży.

Nigdy bym nie pomyślała, że będzie mi się chciało pisać coś przez rok, a na dodatek systematycznie publikować rozdziały.

Z okazji pierwszych urodzin bloga wypadałoby urządzić jakiś event. Może jakiś dodatek specjalny, albo coś?

Piszcie, co byście chcieli zobaczyć, może wpadniecie na coś lepszego niż ja :P

===============

                – Dobry wieczór! Co sprowadza was do moje… – zaczęła entuzjastycznie Elizabeth, jednak widząc stojącego w progu chłopaka, zaniemówiła.

Puściła klamkę, pozwalając by jej ręce opadły swobodnie wzdłuż tułowia. Przez chwilę otępiale przyglądała się rysom twarzy szczupłego blondyna, który niezwykle przypominał jej kogoś, kogo znała dawno temu. Nie była jednak w stanie uwierzyć, że to on. Nie spodziewała się, że jeszcze kiedykolwiek go zobaczy.

Lekko zakłopotany ciężkim spojrzeniem stojącego z boku przyjaciela, blondyn zaśmiał się nerwowo i podrapał się po głowie. Chciał coś powiedzieć, ale wtedy hrabianka, jak wyrwana ze snu, krzyknęła:

                – Jamie! Jak to w ogóle możliwe? – zapytała z niedowierzaniem.

Chłopak zmierzył ją wzrokiem. Chociaż jej włosy zupełnie zmieniły kolor, a głębokie, niegdyś radosne oczy zdawały się teraz wypełniać bólem, nie miał wątpliwości. To wciąż była jego przyjaciółka z dzieciństwa. Radosna, nieco niezdarna i niezwykle urocza Lizzy Roseblack.

                – Haha, proszę, Lizzy, nie mów tak na mnie. Jestem już dorosły – odparł zażenowany.

Stojący tuż obok niego, niewidoczny dla dziewczyny, towarzysz blondyna zaśmiał się sarkastycznie.

                – Skąd się tu wziąłeś? Myślałam, że nigdy nie wrócisz – pytała, niesamowicie podekscytowana i zaskoczona spotkaniem.

W najśmielszych oczekiwaniach nie spodziewała się, że jeszcze kiedyś ujrzy go na oczy. Po tym, co się wydarzyło, jak rodzina odrzuciła go, całkowicie wypierając się posiadania tak niechlubnego syna, nigdy by nie przypuszczała, że nawet po ich śmierci zechce wrócić w miejsce przywołujące tyle nieprzyjemnych wspomnień.

                – Wszystko ci opowiem, tylko najpierw może wpuść mnie do środka, zanim twój ojciec zobaczy, że stoimy w drzwiach – powiedział, zaglądając przez jej ramię do środka budynku.

                – Nie musisz się tym martwić – uspokoiła go wyzutym z emocji głosem. – Oboje od dawna nie żyją – wyjaśniła.

James widział nagłą zmianę, która zaszła w szlachciance na wspomnienie o rodzicach, jednak, chociaż mogłoby się wydawać, że targające nią uczucie było smutkiem, on w oczach hrabianki widział chłodną pustkę, która martwiła go zdecydowanie bardziej.

                – Lizzy, przepraszam. Nie wiedziałem, ja… – zaczął się tłumaczyć.

Widząc jego zmieszanie, Elizabeth uśmiechnęła się, na nowo przywdziewając maskę i otwierając szerzej drzwi, gestem ręki zaprosiła go do środka.

                – Ty i twój kolega możecie tu zostać, ile tylko chcecie – powiedziała ciepło, widząc wahanie starego przyjaciela.

                – Skąd ona? – szepnął stojący za drzwiami Gilbert.

James pokiwał przecząco głową, wzruszył ramionami i obdarzył towarzysza uspokajającym uśmiechem. Chociaż fioletowowłosa zdawała się podejrzana, całkowite zaufanie, jakie Gilbert dostrzegał w blondynie, zmuszały go, by dać nieznajome szansę. Bądź co bądź, właśnie zaprosiła do wnętrza swojego bogatego domu dwóch praktycznie zupełnie obcych mężczyzn. Nie powinien być taki podejrzliwy. Szanse, że planowała ich zabić, były niewielkie.

                Elizabeth zaprowadziła gości do salonu i poleciła Taiowi, by przygotował herbatę. Wskazała chłopakom miejsca, nim jednak usiedli w przemoczonych ubraniach na drogocennej kanapie, do salonu wszedł Arthur. Zmierzył wzrokiem dwójkę przybyszów, najwyraźniej oceniając, czy stanowią zagrożenie dla jego misji i przykrywki, po czym uśmiechnął się do Elizabeth.

                – Pozwoli panienka, że przyniosę gościom suche ubrania? Jako wierny lokaj panienki kuzyna, chciałbym zadbać o to, by nic niepotrzebnie się nie zniszczyło – powiedział głosem podszytym ironią tak subtelną, by tylko hrabianka mogła ją wyczuć.

Znów gotowała się od środka. Nawet na chwilę nie mogła pozbyć się cholernego anioła, który na każdym kroku doprowadzał ją do szału. Zrezygnowana skinęła głową, a kiedy lokaj zbliżał się do wyjścia, zwróciła się do niego:

                – Kiedy przyniesiesz ubrania, zajmij się Timmym, powinien iść niedługo spać.

                – Oczywiście, panienko Roseblack – przytaknął służący i zniknął za drzwiami.

Dziewczyna prychnęła pod nosem, po czym ponownie się uśmiechając, spojrzała na starego przyjaciela.

                – Timmy? – zapytał, nie mogąc sobie przypomnieć, kim był wspomniany przez hrabiankę chłopak.

                – Mój kuzyn, syn Juliania. Urodził się już po twoim wyjeździe – wyjaśniła i usiadła w fotelu.

                – Ile masz lat? – rzekła po chwili, całkowicie ignorując podejrzliwe spojrzenia milczącego bruneta odzianego w ciemny płaszcz, który towarzyszył Jamesowi. – Wybacz, wtedy po prostu niewiele mnie to obchodziło… – dodała, widząc nietęgą minę Jamiego.

                – Dziewiętnaście – odparł rozbawiony.

Nie spodziewał się takiego pytania. Chociaż, czego mógł się spodziewać? Znał Elizabeth od urodzenia, za młodu bawili się wspólnie na terenie jej posiadłości. Był od niej cztery lata starszy i zawsze zdawało mu się, że dziewczyna doskonale zdaje sobie sprawę z tej różnicy wieku – widocznie się mylił.

Hrabianka zmierzyła wzrokiem ciemnowłosego chłopaka, który wciąż milcząc, jedynie przyglądał się bacznie to jej, to Jamesowi, wyraźnie niezadowolony z sytuacji, w której się znalazł. Nie wydawał się jednak nazbyt podejrzany, dlatego postanowiła nie ukrywać przed nim prawdziwych zamiarów wobec przyjaciela.

                – W takim razie powinieneś pamiętać. Czy mówi ci coś nazwisko Phantomhive? – zapytała po chwili, udając, że to jedno z tych niezobowiązujących pytań o wspólne wspomnienia.

                – Phantomhive? – Blondyn wsparł brodę na dłoni i spoglądając w górę, zaczął się zastanawiać.

W jego pamięci pozostał ślad po usłyszanym nazwisku, ale nie mógł powiedzieć zbyt wiele. Pamiętał jednookiego, wiecznie naburmuszonego chłopaka, niewiele starszego od niego, który czasami zjawiał się w jego domu. Pamiętał też, że nigdy nie rozstawał się ze swoim służącym, który podążał za nim niczym cień, jakby zdrowie szlachcica było tak słabe, że w każdej chwili mógł zwyczajnie zasłabnąć. Nie wiedział jednak, kim dokładnie był dzieciak zbyt dumny, by zniżyć się do wspólnej zabawy. Jamiego nigdy nie interesowały sprawy związane ze szlacheckimi szaradami, dlatego i na tym podłożu niewiele był w stanie powiedzieć.

Westchnął i uśmiechnął się do przyjaciółki.

                – Ciel Phantomhive, był niewiele starszy ode mnie. Często odwiedzał rodziców. To miało związek z jakimiś sprawami biznesowymi. Nic więcej nie pamiętam. Wiesz, że niewiele mnie to obchodziło – wyjaśnił, czując, że odpowiedź nie w pełni usatysfakcjonowała fioletowowłosą.

Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, do pokoju ponownie zawitał Arthur. W dłoniach trzymał uprasowane koszuli i spodnie. Wręczył po jednym zestawie każdemu z gości i wskazał im łazienkę.

                – Dokończymy za chwilę – mruknęła Lizz, widząc wchodzącego do salonu Taia.

Kamerdyner postawił filiżanki wypełnione gorącym naparem na stoliku i spojrzał pytająco na zamyśloną hrabiankę. Na jej twarzy widział konsternację, jednak uwadze nastolatka nie uszedł drobny szczegół. Wyraz oczu dziewczyny minimalnie się zmienił, jakby na nowo zawitała w nich chęć do życia. Jeśli niespodziewani goście byli jej dawnymi przyjaciółmi, może w końcu uda mu się wpłynąć na nią tak, by uwolniła Tomoko? Niczego nie pragnął bardziej, niż przywrócenia dawnej, beztroskiej atmosfery w posiadłości Roseblack.

                – To panienki przyjaciele z dzieciństwa? – zaczął ostrożnie, stawiając na stole paterę ze słodyczami.

                – Jeden z nich. Kiedy byłam mała, bawiliśmy się razem – odparła spokojnie.

                – Czy znają panienkę Tomoko?

Dziewczyna spojrzała karcąco w oczy kamerdynera. Wiedziała, do czego zmierzał. Gdyby tylko wiedział, jak sama niesamowicie pragnęła, by ta chora sytuacja dobiegła końca. Jednak zabrnęła zbyt daleko, by wycofać się bez powodu.

                – Tai, przestań. Wiesz, że nie mogę tego zrobić.

Jej zrezygnowany tom skutecznie zniechęcił chłopaka do dalszych pytań. Pokłonił się i w całkowitej ciszy opuścił salon, nie wiedząc nawet, co mógłby odpowiedzieć. Przez cały czas potrafił myśleć jedynie o cierpiącej w lochach księżniczce.

~*~

                – Po co tu właściwie przyjechaliśmy? – burknął Gilbert, zrzucając z siebie przemoknięte ubranie.

Cała sytuacja ani trochę mu się nie podobała. Znalazł się w wielkim domu należącym do jakiejś wzbudzającej mnóstwo podejrzeń dziewczyny, z którą miał pracować przez najbliższy czas. Z każdą chwilą miał coraz większa ochotę zignorować zadanie i wyjechać z Londynu. Najlepiej z Anglii. Zobowiązania wobec ludzi niezwykle mu wadziły i chociaż ufał przyjacielowi, nie znaczyło to, że będzie się cieszył z jego decyzji.

                – To moja przyjaciółka. Na dodatek, to właśnie z nią będziemy pracować, więc bądź miły i uśmiechnij się. Wyglądasz okropnie – skarcił go zadowolony z siebie James.

W przeciwieństwie do bruneta, im dłużej był w tym domu, tym większym optymizmem napawała go współpraca z dawną przyjaciółką. Teraz, kiedy wiedział już, że jej rodzice nie żyją, to pomimo ogromnego współczucia, nie mógł powiedzieć, żeby taki obrót spraw nie był dla niego korzystny. Wiedział, że z Elizabeth na pewno się dogada. Od zawsze była inteligentna i doskonale potrafiła pracować w grupie, chociaż zdawał sobie sprawę, że za tym nie przepadała. W ważnych kwestiach lubiła, kiedy wszystko zależało od niej. Już za młodu, kiedy budowali śnieżne miasto w ogrodzie jej posiadłości, ona sama zajmowała się ustawieniem postaci i zawsze własnoręcznie wykańczała rozpoczęte przez siebie figury.

                – To jest ta suka królowej? – zdziwił się brunet.

Cherlawa nastolatka niczym nie przypominała siejącej postrach szlachcianki z opowiadań ludzi, z którymi miał styczność. Z zasłyszanych historii wykreował w głowie obraz wysokiej, ciemnowłosej kobiety w średnim wieku, o głębokim spojrzeniu i ustach wiecznie przyozdobionych krwistą czerwienią. Niczym nie przypominała drobnego dziecka, które miał wątpliwą przyjemność poznać. Elizabeth przyglądała mu się, jakby powątpiewała w jego istnienie. Sprawiała wrażenie markotnej, słabej dziewczyny, której jedyną umiejętnością było wydawanie poleceń bandzie podlegających pod nią zbirów. Jednak, przez niedługi czas jaki spędził w jej domu, ani razu nie czuł się obserwowany. Jego doskonały zmysł nie wyczuwał obecności żadnego zagrożenia. Może zawodziła go intuicja, a może przyjaciółka Jamiego była mistrzynią zachowywania pozorów. Nie wiedział, ale wciąż nie miał ochoty się przekonywać.

                – Niczym nie przypomina tej groźnej kobiety, o której opowiadali na mieście.

                – Pozory mylą. To nie byłby pierwszy taki przypadek, Gil. Nastaw się nieco bardziej pozytywnie, chciałbym zostać tu na noc, a z twoim wyrazem twarzy, wylądujemy co najwyżej w psiej budzie – skarcił go półżartem blondyn i skończywszy się przebierać, powrócił do salonu.

                – Jem, znów podchodzisz do sprawy zbyt lekko… – westchnął Gilbert i przekładając nóż z przemokniętych spodni do kieszeni świeżych, również opuścił łazienkę.

~*~

                Kiedy wrócili, Elizabeth postanowiła dowiedzieć się, co tak naprawdę sprowadziło tu dawnego przyjaciela. Chciała również dowiedzieć się czegoś o jego milczącym towarzyszu. Roztaczał wokół siebie bardzo ponurą aurę. Gdy oboje usiedli na kanapie, dziewczyna dostrzegła ciemną bliznę wystającą spod przykrótkiego rękawa koszuli Gilberta. Z jakiegoś powodu kształt ten wydał jej się znajomy. Spojrzała w oczy bruneta, a ten natychmiast spuścił wzrok, zawieszając spojrzenie na filiżance.

                – Dlaczego właściwie wróciłeś, Jamie? Nie uwierzę, że zwyczajnie się stęskniłeś.

Blondyn zaśmiał się nerwowo. Chwycił porcelanę w dłoń i upił odrobinę naparu. Głęboki aromat bukietu smaków mieszkanki najwyższej jakości był jedną z rzeczy ze szlacheckiego świata, za którymi naprawdę tęsknił. Przymknął oczy, by w całości oddać się przyjemnemu doznaniu.

                – Nie nazywaj mnie tak, jestem już dorosły. Mów mi Jem – poprosił, ignorując pytanie. – A to jest Gilbert, ale nie spodziewaj się po nim zbyt wiele. On nie cierpi zobowiązań i szlachty.

                – Zobowiązań? – zdziwiła się.

                – Jestem tutaj, by pomóc ci rozwiązać sprawę dla Jej Wysokości, uwierzyłabyś? – zachichotał z niedowierzaniem.

Ilekroć wymawiał to na głos, brzmiało jeszcze bardziej irracjonalnie. Gdyby ktoś powiedział mu pół roku temu, że zgodzi się pracować dla Brytyjskiej Królowej, wyśmiałby go, nazywając wariatem. A jednak był tu. Z jakiegoś powodu zgodził się przyjąć zlecenie.

                – Pomóc mi rozwiązać sprawę? – powtórzyła nastolatka.

Nie przypominała sobie, by w ciągu ostatnich dni Jej Wysokość miała dla niej zadanie. Słowa starego przyjaciela wzbudziły więc jej podejrzenia, jednak nie wobec samego posłańca, a wobec tego, kto go tu doprowadził. Ostatnimi czasy Królowa rzadko zlecała hrabiance jakąkolwiek misje, a jej obecna decyzja w obliczu niecodziennego zachowania dodatkowo rozniecała płomień niepewności.

                – Ta, jakaś seria zabójstw, czy coś w tym stylu. Dowiedziała się, że wróciłem i zabawię w mieście jakiś czas, więc postanowiła dać nam pracę – wyjaśnił lekko, zupełnie nie podzielając powagi Elizabeth.

Hrabianka nie mogła mieć mu za złe. W końcu nie było go od tak dawna, że nie miał prawa widzieć w zachowaniu Matki Narodu niczego odbiegającego od normy. Ot, królewska zachcianka, jakich wiele na szlacheckich salonikach.

                – Miałem przy sobie list do ciebie, ale przemókł, więc eee… Wybacz – zająknął się zakłopotany.

Nie był do końca pewien, jak powinien traktować przyjaciółkę. Nie była już dzieckiem, które znał z dawnych lat, i chociaż był niemal pewien, że zbytnio się nie zmieniła, wolał nie ryzykować. Strata rodziców na pewno wpłynęła na nią w ten, czy inny sposób. Dopóki nie dowie się, na co może sobie pozwolić, nie wyczuje delikatnej granicy, nie powinien przesadzać.