Tom 3, XX

No dobra, zacznijmy od tego, że dzisiejsza notka jest krótka, ale jest to zabieg zamierzony. W tym miejscu od początku miała się skończyć, więc jeśli komuś się to nie podoba, to przepraszam. :P
Wiem, że jest mało Sebusia, też z tego powodu ubolewam, ale zapewniam, że niedługo (nie wiem dokładnie za ile notek, ale na pewno do grudnia się wyrobimy xD) będzie go dużo. Wynagrodzę Wam tę część historii, tylko w końcu muszę pisać dalej, bo zostało mi 20 stron w zapasie. TYLKO 20 stron.

Sprawa nr 2: 

Opening i ending. Nie mam pomysłu na piosenki, w sensie, na żadne konkretne. Sądzę, że opening powinien być raczej mroczny, bo chciałabym, żeby drugi sezon zaczynał się od tomu 3 i trwał do tomu 4, który planuję napisać. Tak więc opening powinien być mroczny. Winien opowiadać o ciemności w sercu, stracie, zdradzie i innych takich. Sam opening powinien być utrzymany w mrocznej kolorystyce. Widzę to mniej więcej tak, że jest taki efekt (którego nazwy nie znam), że całość jest ciemna i widok jest jakby tylko ze światła padającego z latarki. I pokazuje takie urywane sceny jak to Seba odchodzi, jak Lizz z tego powodu cierpi. Może scena z rozdziału, w którym Elizabeth zraniła się po raz kolejny w łazience. Ogólnie powinien wzbudzać takie poczucie beznadziei i ogarniającego serce mroku, by dobrze wprawiać oglądających w stan psychiczny bohaterki. Jednocześnie widzę także jakieś subtelne, nie do końca jasne przebłyski z piekła. Gdzieś w tle błysk oczu Enepsignos, sprawiający, że widać zarys konturu jej ciała, ale nie do końca pokazujący ją. Jakaś ręka Beliala - takie raczej sugestywne rzeczy, żeby wskazać i dać do myślenia, ale nie spoilerować, jak to niektóre openingi mają w zwyczaju.
Co do endingu:

Widzę tutaj zupełnie inny klimat. Jakaś melancholijna piosenka, kreowana na kołysankę. Może być na pianinie, albo imitująca pozytywkę. Jakaś piosenka o wspomnieniach, o dawnych czasach, o tym, co przeminęło, może o tęsknocie. Obraz - kolorowa sepia. Znaczy, ten efekt też się jakoś nazywa, ale nie znam się na tym zupełnie i, szczerze mówiąc, strasznie nie chce mi się teraz googlować, więc no... XXI wiek, świat filtrów do selfie, na pewno wiecie, o co mi chodzi.
Sama treść miałaby pokazywać te wszystkie sceny z przeszłości Lizz i Seby. Te, które są zawarte w retrospekcjach. Kiedy ona jako mała dziewczynka go przytula, albo to, co było niedawno o burzy. Tego typu rzeczy, żeby wzmocnić uczucie tęsknoty i wczuć się w sytuację bohaterki, ale od innej strony. Nie tej, która nienawidzi Sebastiana, ale tej, która go kocha i cierpi z tej miłości, wciąż pamiętając to wszystko, co między nimi zaszło przez te lata. Pokazać, z czego wynika ta nienawiść. Uwydatnić poczucie zdrady i samotności, jakie ją pochłonęło, kiedy odszedł. Widzę to zrobione tak, że po obejrzeniu openingu, pierwszego odcinka i endingu widz trzęsie się, płacze i ogarnia go takie okropnie smutne uczucie i dokładnie wie, jak ona się czuje. To by pomogło zrozumieć dokładnie jej emocje, które staram się przekazać, a które chyba nie do końca do wszystkich trafiają, zapewne z winy moich niewystarczająco dobrych zdolności pisarskich nad którymi ciągle pracuję :D).
Wiem, jestem emocjonalną sadystką, ale jako, że ten tom jest ogólnie mroczny i przeszyty cierpieniem, przynajmniej jak dotąd, to chcę, by zarówno opening jak i ending podkreślały te emocje. 

Nie wiem, jak zamierzam zakończyć tę historię, ale wyobraźcie sobie, że ona kończy się dobrze i szczęśliwie i ten moment, gdy zazwyczaj smucąc się podczas oglądania tych wspomnień z jej dzieciństwa, po szczęśliwym zakończeniu historii oglądacie je i sami nie wiecie, czy płakać, czy się smucić, bo nie umiecie do końca zrozumieć, co czujecie. Właśnie taki efekt chciałabym osiągnąć, gdybym miała taką szansę.

Mam nadzieję, że moja odpowiedź i tym razem Cię nie zawiodła, droga Choco Inu, bo jeśli dobrze zrozumiałam, to właśnie od Ciebie to pytanie :P Jeśli nie, to sorki - kontakty międzyludzkie to trochę nie moja działka, jestem w tym kiepska.

A teraz do rzeczy: Endżojcie i mówcie, co myślicie. Jak zwykle Wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna, bo muszę wiedzieć, czy nie przeginam w którąś stronę xD 

No i mam nadzieję, ze długo (i przecież niesamowicie ciekawy! xD) wstęp wynagrodzi Wam chociaż trochę krótkość tego rozdziału.

PS Na końcu dorzucam wykonany własnoręcznie art przedstawiający mniej więcej, jak wygląda Jamie. (Oczywiście musie brać pod uwagę mój brak skilla w rysowaniu xD)

============

                – Nie wierzę! – krzyknął podekscytowany Gilbert, kiedy wraz z  Jamsem wysiedli z karety, prowadzonej przez kamerdynera królowej.

Dopiero, kiedy mężczyzna odjechał, chłopak czuł się wystarczająco swobodnie, by wyrazić kumulującą się w nim ekscytację.

                – Dlaczego nigdy wcześniej o tym nie mówiłeś? To niezwykłe, Jamie! – wypytywał, z trudem powstrzymując się od radosnego podskakiwania.

Na twarzy Jemarównież gościł uśmiech, jednak był zdecydowanie bardziej stonowany. Spodziewał się, że Jej Wysokość mogła wzywać go właśnie w tej sprawie i chociaż pieniądze, które im podarowała, niezaprzeczalnie miały potencjał, by ułatwić im życie przez kilka kolejnych tygodni, to powrót do rodzinnych interesów cieszył go zdecydowanie mniej. Jedynym, co naprawdę wzbudzało w blondynie entuzjazm, była wizyta w podmiejskiej posiadłości, na którą czekał odkąd otrzymał garnitur, którego rękaw właśnie skubał.

                – Nie było, o czym mówić, Gil. Uciekłem stąd między innymi z tego powodu – wyjaśnił spokojnie. – I mówiłem ci, żebyś mnie tak nie nazywał! – Ostatnie zdanie wypowiedział, udając zdenerwowanie i dla żartu rzucił się na plecy przyjaciela, z umiarkowaną siłą okładając go pięściami po głowie.

Wysoki brunet zaczął się szarpać, by w końcu przewrócić się na plecy, przygniatając drobniejszego chłopaka do pokrytej żwirem uliczki.

                – O nie. Zniszczyłeś mój garnitur… – jęknął James, udając smutnego.

                – Spokojnnie, Jem. Za tę kupę kasy kupisz sobie takich pięć – odparł Gilbert, podnosząc się z ziemi, po czym poklepał skórzaną walizkę, którą wraz z pieniędzmi wręczyła im królowa.

                – Szczerze mówiąc, prawdopodobnie mogłoby nam nie starczyć. To bardzo drogi garnitur – wyjaśnił poważnie młodzieniec. – Właściwie, kiedy tylko zrzucimy z siebie te sztywne łachy, pojedziemy odwiedzić właścicieli firmy, która go wyprodukowała – dodał tajemniczo i żwawo ruszył przed siebie w kierunku karczmy, nad którą wynajmowali pokój.

                – To ktoś, kogo znasz? – zapytał Gil, doganiając przyjaciela, gdy tylko skończył otrzepywać ubranie.

W przeciwieństwie do niego, nigdy nie miał na sobie czegoś tak eleganckiego i kosztownego. Noszenie garnituru w pewien sposób mu imponowało. Pozwalało na chwilę znaleźć się w skórze tych, dla których zwykle wykonywał zlecenia za marne pieniądze.

Blondyn pochylił głowę i westchnął, zastanawiając się, co odpowiedzieć.

                – Jeśli się nie mylę, ta firma należy do rodziny mojej dawnej przyjaciółki – wyjaśnił.

W jego głosie Gil wyczuł nutę melancholii. Nigdy by nie przypuszczał, że po tylu latach chłopak tak swobodnie wprowadzi go w swoją przyszłość, na dodatek z zamiarem przedstawienia mu jednej z osób, których istnienie dotąd było dla niego zagadką. Był niezwykle ciekawy, kim jest owa przyjaciółka, spotkania z którą James wyraźnie nie mógł się doczekać.

                Kiedy weszli do pokoju, bez chwili zwłoki przebrali się w ubrania, do których przywykli przez kilka ostatnich lat. Długie, powycieranie, czarne spodnie, nieco zbyt luźne koszule, pod którymi obowiązkowo mieli na sobie podkoszulki i wygodne, wysłużone buty. Z daleka było widać, że wiele podróżowali. Nie liczył się dla nich wygląd, istotna było funkcjonalność odzienia i jego wygoda. Blondyn podwinął  rękawy granatowej koszuli do łokci i założył na plecy leżący przy nodze stołu plecak, w którym trzymał swój dobytek. Przewiesił przez ramię ciemnobrązową, skórzaną kurtkę i spojrzał na przyjaciela, który kończył dopinać ostatnie guziki swojej ulubionej, kraciastej koszuli w odcieniach ciemnej zieleni.

                – Chodźmy. Musimy tam dotrzeć przed zmierzchem, inaczej wykażemy się ogromnym nietaktem i rodzice mogą nas w ogóle nie wpuścić – pośpieszał Jemes, przedrzeźniając wyniosły ton szlachcica, mówiąc dokładniej – swojego ojca.

                – Jem, a co z twoją rodziną? – zapytał niepewnie brunet, zamykając drzwi, kiedy oboje opuścili izbę.

Chłopak obojętnie wzruszył ramionami.

                – Matka chorowała jeszcze zanim wyniosłem się z domu. Umarła niedługo po moim wjeździe, a ojciec… – Skrzywił się z odrazą. – Wyjechał robić interesy za granicą. Reszta rodziny ma mnie głęboko w poważaniu, ze wzajemnością zresztą – wyjaśnił, uśmiechając się. – Wciąż jestem wolnym strzelcem, nie martw się.

Gilbert schował klucz do kieszeni i ruszył w stronę schodów prowadzących do karczmy.

                – Nie do końca wolny, zostaliśmy przecież tymczasowymi, prywatnymi detektywami królowej i mamy współpracować z jakąś nastolatką, zapomniałeś? – burknął, niezbyt zadowolony z obrotu spraw.

Z reguły byli całkowicie wolni. Pracowali, podejmując się pojedynczych zleceń, najczęściej używając pseudonimów, by nie szkodzić sobie na przyszłość. Podróżowali od miasta do miasta, nigdzie nie zagrzewając miejsca na dłużej niż kilka dni. Teraz, nie dość, że pracodawca znał ich prawdziwe personalia, to był samą matką angielskiego narodu, a jakby tego było mało, podpisali kontrakt na cały miesiąc pracy. To całkowicie przeczyło ich dotychczasowemu sposobowi życia, ale z jakiegoś powodu James był zadowolony, a Gilbert…Był w stanie znieść niedogodności. Ufał przyjacielowi i wiedział, że w jego decyzji musiało być drugie dno.

                Opuścili karczmę i udali się w podróż. Nie zamierzali wynajmować karety, mimo posiadania sporej ilości gotówki, zwyczajnie nie przywykli do takiego komfortu. Wystarczył im jeden koń, na którego grzbiecie w ciągu trzech godzin mieli dotrzeć do celu.

Po niespełna półtora godzinnej podróży postanowili zatrzymać się na chwilę, by zamienić się miejscami i rozprostować kości. Pokonując niezliczone kilometry na grzbietach zaprawionych rumaków, nauczyli się, że bez częstych postojów jazda bywa niezwykle uciążliwa. Liczne siniaki i obtarcia nie wpływały dobzre na koordynację ruchową, która dla pracy, jakiej się podejmowali była z reguły niezwykle ważna.

Zatrzymali się w środku lasu, na jednej z polanek nieopodal drogi, koło której biegł strumień. Gilbert zaprowadził zwierzę, by je napoić, a James w tym czasie szukał w plecaku prezentu, który zdobył dla starej przyjaciółki, jeszcze zanim wiedział, że wylądują w tym miejscu i będzie miał okazję jej go dać. Nie był to pierwszy upominek, który podróżował wraz z nim. W ten dziwny sposób chłopak radził sobie z pożerającą duszę tęsknotą. Chociaż psychicznie był niezwykle silny, w jego sercu było maleńkie miejsce, w którym zatrzymał dwie dziewczynki, z którymi bawił się za młodu. To właśnie one dawały mu siłę, by znosić znienawidzoną rodzinę tak długo. Dlatego pozwolił sobie zachować pamięć o nich i od czas do czasu, trzymając w dłoniach prezent, którego nigdy miał nie wręczyć, ronił kilka łez, by po chwili powrócić do normalności i borykać się z problemami dla codziennego. Kochał swoje życie i gdyby miał szansę wybrać ponownie, postąpiłby tak samo. Jednak był człowiekiem i jak do każdego, czasem powracały do niego tęskne wspomnienia.

Nagle za plecami usłyszał szelest suchych liści. Od razu poznał, że jego źródłem nie był Gil. Oboje nauczyli się poruszać po lesie niemal bezszelestnie. Wyciągnął trzymany w cholewie buta sztylet i energicznie odwracając się w stronę napastnika, doskoczył do niego i  przyłożył ostrze go jego gardła.

                – Kim jesteś? – zapytał groźnie, krępując rękę napastnika.

                – Przepraszam! Nie chciałem was okraść! Po prostu zgubiłem się w lesie! – krzyczał drżącym głosem nieznajomy. – Wypuść mnie, proszę!

Jemie nie dał się zwieść.  Czuł, że w nieznajomym było coś dziwnego. Kopnął go w zgięcie kolan, zmuszając, by klęknął.

                – Czego chcesz? – warknął.

                – Radze ci go wypuścić. – Usłyszał w odpowiedzi zachrypnięty głos.

Spojrzał przez ramię. Gruby, brodaty mężczyzna prowadził przed sobą Gilberta. Brunet miał związane ręce, a na jego twarzy górował zakłopotany uśmiech.

                – Gil, co do cholery? – zdziwił się James.

Jego towarzysz wzruszył ramionami, nieznacznie krzywiąc się  bólu.

                – Wystraszyli nam konia, będziemy musieli iść na piechotę – odparł zażenowany.

                – Wspaniale! – Blondyn przewrócił oczami i przycisnął nóż do gardła skrępowanego mężczyzny.

                – Mówiłem, że masz go wypuścić – wycharczał brodacz, spluwając pod nogi chłopaka.

Ten uśmiechnął się jedynie, nie mając najmniejszego zamiaru puszczać swojego zakładnika.

                – Właściwie, powiedziałeś, że radzisz mi go wypuścić. To była bardziej sugestia, niż rozkaz – wyjaśnił rezolutnie. – Skoro nie mamy środka transportu, musimy tym bardziej się pospieszyć – zwrócił się do przyjaciela, dając mu do zrozumienia, że najwyższa pora skończyć zabawę.

                – Racja – jęknął ospale brunet i zręcznie wyswobodził się z więzów.

Kopnął brodatego mężczyznę w twarz i odepchnął go od siebie. Po chwili stał już obok Jamesa, otrzepując ubranie z resztek leśnej ściółki, która osadziła się na nich, kiedy próbując uspokoić spłoszonego konia, przewrócił się, uderzając głową w drzewo. Tylko z tego powodu mężczyźnie udało się go związać i blondyn doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Posiadał niezwykły zmysł obserwacji i doskonale kojarzył fakty, układając wszystkie informacje w jedną, składną całość. Rodzice od małego szlifowali w nim te umiejętności, mając nadzieję, że kiedyś przejmie stanowisko głowy Yardu po ojcu. Ten jednak sam zrezygnował, gdy jego firma zaczęła odnosić sukcesy. Praca w policji wydawała mu się zbyt mało prestiżowa, by ciągnąć ją jedynie dla rozrywki.

                – Puszczajcie mnie! – wrzeszczał rozpaczliwie zakładnik, coraz bardziej martwiąc się o swoje życie.

Jamie popatrzył na niego, odsunął nóż i kopnął go tak, że ten przewrócił się, uderzając nosem w wystający spod mchu korzeń. Natychmiast podniósł się z ziemi i podbiegł do brodacza, a po chwili oboje uciekali, nie chcąc ryzykować, że dwójka dziwnych, niepozornych podróżników pozbawi ich życia.

                – Hahaha, widziałeś jego minę? Naprawdę myślał, że go zabijemy! – Jamie zanosił się śmiechem.

Oparł się plecami o jedno z drzew i chwytając się w pasie, usiadł na mchu, wciąż głośno chichocząc. Gilbert również był rozbawiony. Po dwójce przerażonych rabusiów było doskonale widać, że spodziewali się łatwego łupu. Jednak po chwili, na myśl o podróży piechotą, jego humor nieco się pogorszył.

                – Za niecałe trzy godziny będzie ciemno – zauważył, zerkając na majaczące pomiędzy koronami drzew promienie słońca z trudem przebijające się przez gęstniejące niebo.

                – Dlatego musimy się pospieszyć! – odparł blondyn.

Podniósł się, założył plecak i dłonią wskazał przyjacielowi kierunek.

                – Miejmy nadzieję, że przez te kilka lat szlachta nieco spokorniała, bo na pewno nie dotrzemy tam przed zmierzchem.

                – Oby, w taką paskudną pogodę nie uśmiecha mi się wracać w środku nocy na piechotę – mruknął Gilbert, po raz pierwszy odkąd wyruszyli uświadamiając przyjacielowi, że podróżowanie przez las podczas burzy z rzęsistym deszczem naprawdę nie było najlepszym, ani najzdrowszym pomysłem.

Jednak Jamie zdawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi. Deszcz, słońce, wiatr – dla niego każda pogoda była dobra, by wyruszyć w kolejną podróż. Nie wybrzydzał, w końcu dobrze zdawał sobie sprawę, że mogło go spotkać wiele gorszych rzeczy, a że istnieje niebezpieczeństwo trafienia przez piorun… Bez ryzyka nie ma zabawy, prawda?

                Pod drzwi celu swojej podróży dotarli, tak jak się spodziewali, po zmroku. Było już późno, a oni, przemoknięci i zziębnięci, stali właśnie pod drzwiami wielkiej, szlacheckiej rezydencji.

Blondyn zatrząsnął się energicznie, by chociaż pozornie wyglądać na mniej przesiąkniętego wodą. Zmierzwił dłonią przylizane do głowy, jasne włosy i westchnął głęboko.

                – No dobra, więc przekonajmy się, jak wiele zmieniło się w moim dawnym świecie – powiedział, dodając sobie odwagi, by wyeliminować lekkie, irytujące wiercenie w brzuchu i z uśmiechem na ustach spojrzał na naburmuszonego towarzysza. 

Brunet stał lekko przygarbiony, wyraźnie zirytowany i zmęczony podróżą. Ciemne włosy przesłaniały mu oczy, ale wydawało się, że zupełnie go to nie obchodzi. Był tak znużony wielogodzinną podróżą w deszczu, że cały zapał całkowicie z niego uleciał. Odwzajemnił spojrzenie bruneta przeszywającym, zdegustowanym wzrokiem.

                – No to zapukaj w końcu, zanim oboje zamarzniemy – mruknął niechętnie, zupełnie nie podzielając entuzjazmu przyjaciela.

James wziął głęboki oddech i energicznie zastukał w drzwi, po czym zauważając dzwonek tuż po swojej lewej stronie, wcisnął go kilkakrotnie. Zrobił krok w tył i czekał, zastanawiając się, kto otworzy drzwi. Czy będzie to dawny odźwierny, którego pamiętał z dzieciństwa, czy może sam pan domu zaszczyci go swoją osobą już od progu? Miał jedynie nadzieję, że zostanie rozpoznany i wpuszczony do środka, inaczej Gil naprawdę mógłby się stać nieznośny. 

Jamie.

Rysowany eee... dawno temu :P