Tom IV, XXIX

Bądźcie mi wdzięczni, Wy, którzy nie możecie doczekać się nowego rozdziału. Miałam dziś jeden egzamin, jutro mam kolejny, ale i tak dostaniecie rozdział, bo tak Was lubię i mam nerwicę natręctw, która nie pozwala mi nie dotrzymać terminu xD.

Ale wdzięczni macie być nie za to, że robię, co każe mi moja ja, ale za to, że mimo oczu bolących tak, że muszę siedzieć non stop w okularach przeciwsłonecznych, by w ogóle patrzeć, zrobiłam betę! Bo mogłam to olać i się głupio tłumaczyć. No mogłam, bo kto mi zabroni. Beta pewnie jest kiepska i będzie sporo błędów, ale ledwo widzę literki, więc nie spodziewajcie się zbytnich cudów. Starałam się - to doceńcie. A z tą wdzięcznością to tak pół żartem, pół serio, żeby nie było :P.

Mam nadzieję, że licznymi komentarzami docenicie m trud. No i trzymacie kciuki, egzamin o 10.00. Pewnie i tak nikt tu do tej pory nie zajrzy, ale to nic. Możecie kciukać, żeby prowadząca nie zauważyła błędów i była łaskawa, bo ma zwyczaj sprawdzać egzaminy zaraz po tym, jak je napiszemy i pewnie do wieczora będę wiedzieć, czy było warto się uczyć. 

To tyle o moim nieinteresującym Was życiu :*

Czytajcie, komciajcie, cieszcie się prawie-końcem roku.

Miłego :*

=====================

                Drzwi do sypialni dziewczyny otworzyły się akurat w tym momencie, gdy szlachciance po raz kolejny udało się wprawić nogę w delikatne drgnięcie.

                — Zobacz, udało się — pochwaliła się Sebastianowi.

Demon uśmiechnął się do niej promiennie i przeprosił za zwłokę, a potem podszedł do dziewczyny, wziął ją na ręce i posadził w wózku.

                — Czy życzy sobie panienka, żebym ją zawiózł? — zapytał, stając za wózkiem i kładąc dłonie na obłożonych gumą rączkach.

                — Nie trzeba, poradzę sobie. Mam chore nogi, nie ręce — odpowiedziała, teatralnie napinając muskuły.

Położyła dłonie na metalowych prętach przy kołach i zastanowiwszy się, jak powinna nimi poruszyć, by obrócić się do drzwi, pchnęła je w ruch. Wózek przekręcił się o kilkanaście stopni, by po chwili spokojnym tempem zbliżyć się wraz z pasażerką do drzwi.

                — Otwórz — poprosiła, zerkając przez ramię na kamerdynera.

Michaelis skinął głową i wykonał polecenie.

                Towarzyszył Elizaeth przez całą drogę do jadalni, krocząc korytarzem tuż przy wózku, dotrzymując mu tempa i dbając o to, by przypadkiem nie zgasić zapału swej pani, wyprzedzając ją choćby o krok. Dopiero, kiedy stanęli przy schodach, demon wziął dziewczynę wraz z maszyną na ręce i zniósł ją na dół.

                — Musisz zbudować mi windę, albo coś innego, żebym mogła sama poruszać się między piętrami. Nie chcę cię wołać za każdym razem, kiedy będę miała ochotę się dokądś udać — powiedziała Lizz, kiedy Sebastian postawił ją na podłodze.

                Chciała być możliwie jak najbardziej samodzielna. Zawsze lubiła niezależność, a proszenie o pomoc w pokonywaniu schodów po kilka razy dziennie nieco przeczyło jej definicji tego słowa. Poza tym chciała mieć pewność, że nie będzie musiała spędzać z nim aż tyle czasu. Wprawdzie ich relacja powoli wracała do względnej normy, ale hrabianka nie była w stanie po prostu zapomnieć o przeszłości i zachowywać się tak, jakby nie miała miejsca. Sebastian zasługiwał na drugą szansę, udowodnił jej to, lecz jego czyny nie miały siły zdolnej z nagła ukoić ból poprzednich występków Michaelisa. Wybaczanie, zaufanie – to procesy równie długotrwałe, co rehabilitacja. Demon powinien mieć tego świadomość, tak jak ona pogodziła się z koniecznością oczekiwania na moment, gdy znów stanie na nogi. Dlatego właśnie wciąż potrzebowała samotności. Ciągła obecność służącego działała na nią przytłaczająco, zresztą sam brunet doskonale zdawał sobie z tego sprawę i wcale nie oponował, gdy prosiła go o chwilę prywatności.

                — Sebastian… Co się stało z Jemem? — zapytała hrabianka, zerkając w stronę drzwi do jadalni.

Ostatnie godziny były tak przepełnione emocjami, że zupełnie zapomniała o przyjacielu. Miała sobie za złe tę ponad przeciętną ignorancję; powinna spotkać się z przyjacielem, poinformować go o wyniku zabiegu i przeprosić za metody, jakimi zmusiła go, by za nią nie pojechał. Oczywiście między tym, co powinna, a tym, jak wyszło, pojawiła się ogromna przepaść, ale co się stało, na zawsze pozostanie niezmienne na kartach historii. Musiała przygotować się na przyznanie się do winy, wysłuchanie reprymendy przyjaciela i załagodzenie sytuacji.

                — Pan James odpoczywa w swojej sypialni. Zadbałem o to, by niczego mu nie brakowało. Został również poinformowany, że spotka się z nim panienka, kiedy uzna za stosowne — wyjaśnił demon, nie kryjąc złośliwego uśmiechu satysfakcji.

                — Wiesz, że czasem zachowujesz się tak, jakbyś był o niego zazdrosny, prawda? — zauważyła hrabianka.

                — Przepraszam, panienko, czyżbym miał powód do zazdrości?

                — Kto wie, Sebastian, kto wie… — zaśmiała się popychając koła wózka. — Przyprowadź go na obiad. Nie chcę jeść w samotności. Ach, i poproś, żeby powstrzymał się od komentarza do końca posiłku. Nie powinno się jeść w złej atmosferze.

                Michaelis pokłonił się przed swoją panią i ruszył do pokoju blondyna. Zastał go leżącego w łóżku w nienaturalnej pozycji, wyraźnie próbującego uwolnić się z więzów. Na usta kamerdynera wstąpił pełen satysfakcji uśmieszek. Nie lubił Jamesa, jego zdaniem był zbyt kłopotliwy. Jego opinia na temat chłopaka nie miała nawet związku z domniemywaną przez Elizabeth zazdrością, zwyczajnie Jamie był typem człowieka, który w zaistniałych okolicznościach zdecydowanie nie odpowiadał demonowi. Zbyt silnie związany z Lizz, zbyt niepokorny, by przyjąć rzeczy takimi, jakimi są, zbyt porywczy, by wiedzieć, kiedy ustąpić. Kwintesencja utrapienia.

                — Panie James, wspaniała wiadomość. Panienka Elizabeth zaprasza pana na obiad — powiadomił entuzjastycznie służący, odwiązując ręce chłopaka od wezgłowia łóżka.

Nastolatek w ciszy rozmasował obolałe ręce. Czerwone otarcia w połączeniu z ciemnymi siniakami wyglądały tak, jakby wdała mu się martwica, jednak jedno precyzyjne spojrzenie Sebastiana wystarczyło, by jednoznacznie określić, że nic mu nie było. Jem rozciągnął się, wreszcie rozprostowując zdrętwiałe kończyny. Podniósł się z łóżka i podszedł do swojego plecaka, wyciągając z niego granatową koszulę w czarną kratę, z rękawami na tyle długimi, by zasłoniły ślady wokół nadgarstków. Sebastian niechętnie przyznał, że chłopak nie był aż taki głupi, za jakiego go miał i potrafił zadbać o pozory, lecz nie pozwolił mu założyć znoszonego ubrania. Wyrwał materiał z rąk blondyna i podał mu elegancką, uprasowaną białą koszulę oraz granatową marynarkę. Powstrzymał się od komentarza, zresztą gość takowego nie potrzebował, doskonale wiedząc, co tym razem kierowało wzbudzającym w nim niepokój kamerdynerem. Chociaż jego wrodzona przekorność podpowiadała, by mimo wszystko upierał się przy ulubionej koszuli, powstrzymał się, mając na uwadze swoją przyjaciółkę.

                To, że bez wątpienia był na nią wściekły, nie oznaczało, iż miał zamiar zepsuć jej cały dzień. Nie planował też wyżywać się na dziewczynie dłużej, niż powinien. Jego zadaniem było wspieranie Elizabeth w trudnej sytuacji, a niezależnie od przebiegu operacji, kalectwo wciąż nie było czymś, z czym można byłoby poradzić sobie w tak krótkim czasie. Poza tym, chcąc ostrzec przyjaciółkę przed podejrzanym kamerdynerem, musiał zaskarbić sobie jej zaufanie. Byłoby mu ciężko, gdyby na wstępie zdenerwował Lizz jakąś mało istotną bzdurą. Potrafiła być niezwykle uparta, kiedy była w dobrym nastroju, a w złym jej nieustępliwość urastała do rangi absurdu.

                James, odwróciwszy się tyłem do Sebastiana, przebrał się w przygotowane przez niego ubrania i bez słowa ruszył do wyjścia. Służący jednak wyprzedził chłopaka, i pokłoniwszy się lekko, otworzył mu drzwi. Nastolatek prychnął kpiąco i, niby przypadkiem, nadepnął Michaelisowi na nogę. Oczywiście kamerdyner nie zareagował, zgodnie z zasadami kultury. Swoim zachowaniem wzbudził jeszcze większą niechęć chłopaka. Nienawidził życia w takich luksusach, sztucznych uprzejmości, irytujących konwenansów i wiecznych kłamstw. Dla niego Sebastian był ucieleśnieniem wszystkich tych cech, a na domiar złego upatrywał w nim zagrożenie dla swojej przyjaciółki. Gdyby nie wiedział, jak głębokim uczuciem Lizz darzyła obrzydliwie idealnego sługę, Jamie zabiłby go bez mrugnięcia okiem, na zawsze rozwiązując problem. Na domiar złego mężczyzna przypominał mu kogoś, choć wtedy jeszcze nie był pewien, kogo dokładnie. Musiało minąć trochę czasu, nim wspomnienia dojrzały w nim, układając się w składną całość.

                W eskorcie znienawidzonego mężczyzny blondyn dotarł do jadalni. Ujrzał fiołkową czuprynę przyjaciółki, która siedząc w wózku odwrócona do fortepianu, klaskała w rytm wygrywanego przez Frederyka, radosnego utworu Ferdynanda Beyera. Widząc, z jakim entuzjazmem poruszała rękami, chłopak ucieszył się, czując, że za chwile dowie się o pomyślnym przebiegu operacji.  

                Podszedł do przyjaciółki i zapomniawszy się, położył dłoń na jej ramieniu. Dziewczyna momentalnie przestała klaskać i wzdrygnęła się nerwowo, ale kiedy tylko spojrzała przez ramię i zobaczyła Jema, uspokoiła się i ponownie zaczęła uderzać w dłonie.

                — Pamiętasz? Moja matka uczyła mnie tego, kiedy byłam mała. A potem brząkałam nieustannie, aż ojca rozbolała głowa i kazał jej nauczyć mnie Chopina — opowiedziała rozbawiona, przypominając sobie dawne czasy.

                Sebastian dołączył do dwójki nastolatków i chrząknął sugestywnie, dając służącemu do zrozumienia, że powinien przestać grać. Miał wybrać coś, co będzie dobrze komponowało się z porą obiadową, a radosny utwór, który rozbrzmiewał w salonie, bardziej pasował na dziecięcą potańcówkę niż do obiadu w szlacheckiej posiadłości.

                — Proszę wybaczyć, panie Sebastianie. Panienka poprosiła, żebym zagrał coś radosnego — wytłumaczył się mężczyzna, obdarzając Michaelisa ciepłym, szczerym uśmiechem.

                Ze względu na to, że zachowanie stangreta nie zdenerwowało hrabianki, a nawet wprawiło ją w jeszcze lepszy nastrój, kamerdyner postanowił zaniechać udzielenia mężczyźnie reprymendy. Poprosił jednak, by wrócił do repertuaru, o którym rozmawiali wcześniej, a potem zaprowadził Elizabeth do stołu.

                Sebastian podał posiłek, opowiadając dwójce nastolatków, co przygotował. Potrawy jak zwykle zachwycały cudownym aromatem, wspaniałym smakiem i równie atrakcyjnym wyglądem. Demon uwielbiał gotować, odnajdywał w tym spokój, przyjemną, kojącą monotonię – podobnie jak podczas sprzątania. Ilekroć musiał przygotować coś do jedzenia, rezygnował ze swoich umiejętności na rzecz doskonalenia kunsztu gotowania w tradycyjny, ludzki sposób.

                Chociaż niebywałe zdolności kulinarne olśniewały nawet Jamesa, który ani myślał wyrazić zachwyt wobec idealnej harmonii smaków czule pieszczących jego podniebienie, to nie umywały się jednak do drugiej ze wspaniałych umiejętności kamerdynera, do których bezsprzecznie należało cukiernictwo. Jeśli ktoś uważał, że wytrawne dania wychodzące spod rąk Sebastiana były doskonałe, czując idealnie wyważoną mieszankę słodyczy i kwasku owocowych dodatków, zwyczajnie odejmowało mu mowę. Ciasta demona nie miały sobie równych, zarówno pod względem smaku jak i wyglądu. Jego wyobraźnia i nieludzkie umiejętności pozwalały tworzyć z deserów swoiste dzieła sztuki, które nierzadko żal było bezcześcić, żłobiąc w nich łyżkami czy dziurawiąc je drobnymi widelczykami.

                Tym razem nie było inaczej. Służący postarał się, by pierwszy obiad, jaki jego pani zje po powrocie z Londynu, zawierał jedynie rzeczy, z których zjedzeniem nie powinna mieć problemów, lecz, jak zwykle, demon nie ograniczył się do zaserwowania zwykłego kawałka tuńczyka w delikatnym sosie. Wiedząc, że Elizabeth dużo chętniej przymuszała się do zjedzenia ryb, postanowił przygotować halibuta w mleczku kokosowym z dodatkiem zielonego groszku. Idealnie zaaranżowane na talerzu, danie prezentowało się niezwykle apetycznie, wzbudzając w konsumentach poczucie rześkości i spokoju. Oczywiście nie zabrakło również sałatki nicejskiej z tuńczykiem, anchois i jajkami na twardo, które doskonale dopełniały posiłek niezbędnymi mikroelementami. Do posiłku demon zaserwował francuskie wino, a na deser przygotował prosty, acz smaczny, crème brulee zaserwowany w kwiecistym pojemniku z kruchego ciasta.

                Elizabeth nie pałała szczególnym optymizmem na myśl o jedzeniu, jednak zgodnie z obietnicą złożoną demonowi, nie wybrzydzała i dzielnie skubała widelcem swoją niewielką porcję, czekając na deser, na który, jako jedyny z całego posiłku, miała ochotę. Jamie zaś nie mógł wyjść z usilnie ukrywanego przed światem podziwu nad idealnie prezentującymi się daniami i ich doskonale dopełniającym się smakiem. Za wszelką cenę starał się pozostawać obojętny, lecz ilekroć otwierał usta, by uraczyć się kolejną porcją potrawy, z ich wnętrza wydobywało się ciche westchnienie zachwytu, które Sebastian niemo komentował złośliwym uśmiechem.

                Napięcie pomiędzy służącym i przyjacielem hrabianki było wyczuwalne zarówno dla szlachcianki jak i dla grającego na fortepianie stangreta, jednakże Lizzy nie zamierzała roztrząsać tematu w obecności obu mężczyzn. Z Sebastianem zamierzała rozmówić się wieczorem, kiedy będzie przygotowywał ją do snu i kiedy zdąży wymyślić odpowiedni sposób, by podejść demona, żeby dowiedzieć się wszystkiego, co wpływało na jego negatywne nastawienie. Z Jamesem zaś planowała porozmawiać zaraz po posiłku, kiedy w czasie poobiedniego odpoczynku i tak nie zamierzała robić niczego konkretnego, oprócz psychicznego przygotowywania się do pierwszych ćwiczeń na drodze do odzyskania pełnej sprawności w nogach. Dlatego też podczas posiłku zachowała ciszę, uśmiechając się jedynie w reakcji na niewerbalną, pełną napięcia komunikację pomiędzy dwojgiem jej towarzyszy.

                Kiedy przyszła pora na deser, dziewczyna uznała, że nadszedł czas przerwać milczenie. Chociaż rozmawianie w trakcie posiłku nie było w dobrym guście w każdej sytuacji, podczas deseru ta zasada stawała się nieco bardziej umowna, wszak zbyt długie siedzenie przy stole w ciszy wzbudzało w uczestnikach posiłku uczucie niezręczności.

                — Więc moje nogi działają. Na razie tak, że do niczego się nie nadają, ale od jutra zaczynam poważnie ćwiczyć. Wracam też do nauki i wkrótce znów będę pracować w imieniu królowej — zaczęła hrabianka, mieszając łyżeczką zawartość ciastkowego naczynia w kształcie kwiatu róży.

Zachichotała pod nosem, orientując się, że demon dodał nawet kilka delikatnych płatków prawdziwego kwiatu, by podnieść atrakcyjność deseru.

                — Cieszę się, Lizzy, naprawdę — odparł James, powstrzymując się od powiedzenia hrabiance, co naprawdę myślał o całej sytuacji. — Z chęcią pomogę ci w ćwiczeniach — zaproponował po chwili, grzebiąc w swoim deserze, by zniweczyć estetyczne dzieło kamerdynera.

                — Sebastian się tym zajmie — odpowiedziała uśmiechnięta, zerkając na stojącego pręt od stołu demona.

                — Ach, rozumiem… — Jem wydawał się niezadowolony odpowiedzią dziewczyny; westchnął pod nosem i nerwowo zerknął w stronę Frederica. — W takim razie pomogę ci w nauce, w końcu znam się na kilku rzeczach, głównie z praktyki, ale na pewno coś z tego będzie. — Spróbował ponownie, zaciskając dłoń na łyżeczce.

                — Tym też zajmuje się Sebastian. — Padła natychmiastowa odpowiedź z ust fioletowowłosej, która zdawała się w ogóle nie zauważać narastającego napięcia.

                Tak naprawdę doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że sowimi odpowiedziami denerwuje przyjaciela, miała w tym jednak cel. Wiedziała, że Jamie powstrzymywał się, by nie wygarnąć jej wszystkich błędów, jakie dostrzegał w jej postępowaniu. Liczyła na to, że jeśli doprowadzi go na skraj zdenerwowania, kiedy wreszcie zostaną sami, chłopak wybuchnie i bez ogródek wyzna, co leżało mu na sumieniu.

                — Sebastian, oczywiście — burknął niezadowolony blondyn.

Uderzył łyżeczką w dno pojemniczka tak mocno, że ciasto pękło, a po zdobionym różanymi pędami talerzu zaczęła rozlewać się zawartość ciastka.

                — Dobrze, skoro więc we wszystkim pomaga ci kamerdyner, ja będę spędzał z tobą każdą wolną chwilę. Odbudujemy naszą przyjaźń — rzekł stanowczo chłopak, wbijając spojrzenie w twarz dziewczyny.

                — Jasne, nie ma sprawy — powiedziała z tak niesamowitą lekkością, że zarówno Jemowi, jak i Sebastianowi, trudno było powstrzymać wyrazy zdziwienia.

                Tak, jakby nie rozumiała. Jakby nie dostrzegała tej niemej rywalizacji, podczas gdy ci dwaj, niczym dobro i zło, walczyli o to, który będzie miał do niej prawo. Niesamowita niewinność hrabianki była tak obezwładniająca, że przez chwilę rozwiała gorejącą w sercach młodych mężczyzn zazdrość.

                — Panienko, nie jestem pewien, czy… — wtrącił lokaj.

                — Dlatego cieszę się, że nie jesteś tutaj od pewności, a od sprzątnięcia ze stołu — przerwała Sebastianowi, uśmiechając się do niego promiennie.

                W pierwszej chwili Michaelis poczuł ogromną wściekłość, skierowaną jednak nie w swoją panią, a w jej przyjaciela, lecz kiedy dostrzegł subtelny ruch brwi Elizabeth, zrozumiał, że jej zachowanie miało głębszy sens. Zdecydował więc okiełznać swą dumę i usunąć się w cień, pozwalając hrabiance działać. Darzył ją zaufaniem i wiedział, że nie okłamałaby go w taki sposób tylko po to, by móc bezkarnie spędzać czas z Jamesem, pozwalając chłopakowi zbliżyć się do siebie, a może nawet wejść w głębszą, emocjonalną relację.

Nie narysowałam tego. Zmieniłam jedynie kolory :P.