Tom 3, XXIX

Doświadczenie pokazało, co naprawdę liczy się dla czytelników.

Odsiałam ziarno od plew. Możemy lecieć dalej. 

Wszystkim, którzy zostali: dziękuję. Jesteście wartościowymi czytelnikami.

Ciekawa jestem, co będziecie mieli do powiedzenia, po dzisiejszy, rozdziale. Minęło sporo czasu, odkąd to wymyśliłam, do momentu spisania tego w Wordzie. Nie jestem pewna, czy wyszło tak, jak chciałam, no ale w sumie nigdy nie jestem pewna, więc żadna różnica :P
Po prostu ten moment siedział mi w głowie jeszcze od drugiego tomu, a przez ostatni kwartał niewiele pisałam i zwyczajnie miałam co do niego większe wymagania. Dajcie znać, jak wyszło.

PS Nie wydaje Wam się, notka jest o stronę dłuższa. Bo tak, bo mogłam. 


============

Enepsignos powoli zbliżyła się do leżącego na posadzce demona, z politowaniem wodząc wzrokiem po jego nienaturalnie wychudzonym ciele. Nie była wściekła. W jednej chwili zrozumiała, co zaszło, choć nie miała pojęcia, jak do tego doszło. Nie potrafiła zrozumieć, jednak patrząc na żałosnego demona była pewna, że nie musi martwić się o swego pana.

                – Alat… – mruknęła z politowaniem.

                – Nie używaj mojego imienia, suko! – prychnął mężczyzna, ścierając spływającą z kącika ust strużkę ciemnej krwi. – Nie masz prawa nazywać swego pana po imieniu!

                – Ty naprawdę nie zauważyłeś… – rzekła zaskoczona kobieta.

Podeszłą do demona, pochyliła się nad nim i spojrzała pobłażliwie w jego oczy. Choć przez moment sądziła, że jedynie z niej kpił, on zdawał się naprawdę nie widzieć różnicy. Nie dostrzegł czegoś tak oczywistego. Co więc zaszło, że z taką łatwością przyszło mu oszukać samego siebie? Czy może kolejna choroba atakująca ciało biedaka ugodziła również w jego umysł?

                – Nie zauważyłem czego?! – krzyczał wzburzony, z trudem podnosząc się z podłogi.

Stanął chwiejnie naprzeciw jasnowłosej i wyciągnął dłoń w kierunku swej osłony. Widząc jak zmierza w jego stronę, Enepsi rozwiała ją kilkoma energicznymi ruchami.

                – On naprawdę nie rozumie… – Myśl dudniła w jej głowie.

Nie wiedziała, czy powinna się śmiać, czy raczej współczuć owładniętemu marzeniem o potędze demonowi. Zawsze pragnął wielkich rzeczy, nie mogąc pogodzić się z tym, że pisana mu była jedynie pogarda. Tysiące lat temu skrył się pod osłoną ciemności, by nikt nie oceniał go przez pryzmat powierzchowności. Odszedł w cień, został zapomniany niemal przez wszystkich, w samotności knując plan zemsty na wszelkich istnieniach obu światów.

                – Gdybyś został królem twoje ciało wyleczyłoby się ze wszystkich paskudztw, które wymyśliłeś – wyjaśniła z obrzydzeniem w głosie.

Wyciągnęła przypięty do podwiązki sztylet i cisnęła nim w pierś Alata. Ten zrobił dwa kroki w tył, ponownie lądując na podłodze. Z przerażeniem spojrzał w oczy Enepsignos.

                – Chcesz powiedzieć, że on…

                – Dokładnie tak. Chcę powiedzieć, że Sebastian żyje i od dziś całe piekło jest podporządkowane jego woli – przerwała demonowi, z niezwykłą dumą i satysfakcją wymawiając słodkie słowa zwycięstwa. ­– Ty i ten gnojek, zbyt długo knuliście za jego plecami. Teraz już wiesz, że nie warto było go słuchać ­– zakpiła.

Była niezwykle dumna, że przyczyniła się do sukcesu ukochanego. Gdy tylko wróci, gdziekolwiek udał się teraz, zasiądzie na tronie i obwieści ją swoją wybranką, a potem wspólnie będą rządzić całymi podziemiami. Wspólnie stworzą nowy ład w obu światach, zmienią je wedle swego życzenia. Jej trud w końcu się opłacił. Po tak długim czasie jej uczucie i oddanie wobec ukochanego miało przynieść ze sobą wynagrodzenie, na które od zawsze zasługiwała.

                – A teraz, jeśli pozwolisz, zabiję cię. Nie chcę, by mój król wrócił do zamku i zobaczył, że zalęgło się w nim takie paskudne robactwo – powiedziała uśmiechnięta.

Nim mężczyzna zdążył cokolwiek odpowiedzieć, jego cherlawe ciało zmieniło się w pył, przykrywając stygnące zwłoki poprzedniego władcy płaszczem ciemności. Błękitna demonica usiadła na posadzce przy ojcu i pochyliwszy się, zamknęła oczy i delikatnie musnęła ustami jego poraniony policzek.

                – Żegnaj, Ojcze – szepnęła, uśmiechając się pod nosem.

~*~

Wreszcie poczuła szarpnięcie. Jej ciało zaczęło bezwładnie opadać, jednak kolejny, energiczny ruch uchronił ją przed zderzeniem z nicością. Otworzyła oczy, dostrzegając przed sobą Sutcliffa.

                – Odejdź! – krzyknęła przerażona, odpychając od siebie żniwiarza, jednak ten nie zamierzał jej puścić.

Odczekał chwilę, aż się uspokoiła. Wzięła głęboki oddech, odnajdując się w sytuacji. Chwyciła się za głowę i z pomocą shinigami stanęła na nogi.

                – Udało się? – zapytała niewyraźnie, czując niesamowity ból głowy.

                – Sama zobacz – odparł, pomagając jej się odwrócić.

Ujrzała leżącego na posadzce, zakrwawionego demona. Wyglądał żałośnie. Całego jego ciało pokryte było licznymi ranami. Podarte ubranie, zupełnie inne od tego, które zwykł nosić w jej obecności, całe przesiąknięte było krwią i brudem. Zdawał się nieprzytomny. Charczał głośno, ledwie łapiąc oddech.

Nastolatka ostrożnie zbliżyła się do potwora i pchnęła jego ciało butem, a gdy ten przewrócił się na plecy, całkowicie zamarła. Przez środek jego klatki piersiowej przebiegała głęboka rana. Zmiażdżone resztki mostka wbiły się w rozdarte ciało. Przy każdym oddechu z rany sączyła się ogromna ilość krwi. Widząc go w takim stanie, dziewczyna wpadła w popłoch. Klęknęła przed nim, nie wiedząc, co powinna zrobić. Nienawidziła go. Ostatnie pół roku życia spędziła na pielęgnowaniu tego uczucia, by zabić go w równie bestialski sposób, gdy tylko wyciągnie wszystkie informacje. Dlaczego więc, kiedy leżał przed nią w takim stanie, nie martwiła się o źródło informacji, a o żywą istotę, która odczuwała niewyobrażalne męki.

                – Grell, musimy mu pomóc. Inaczej umrze! – krzyknęła, zatamowawszy krwawiącą ranę dłonią.

Odwróciła się przez ramię, spoglądając z przerażeniem na czerwonowłosego. Wydawał się całkowicie spokojny, jakby śmiertelne rany demona zupełnie nie robiły na nim wrażenia. Podszedł do dziewczyny i siłą odciągnął ją od Sebastiana.

                – Co ty robisz?! Musimy mu pomóc, inaczej niczego się nie dowiesz! – wrzeszczała, próbując się wyszarpnąć, jednak żniwiarz nie zamierzał jej na to pozwolić.

Wyciągnął hrabiankę z wnętrza celi, zamknął klatkę i otworzył fiolkę z krwią Timmiego, skraplając nią wszystkie znaki, które momentalnie aktywowały pieczęć, czego potwierdzeniem był gardłowy krzyk bólu zamkniętego wewnątrz demona.

                – Zostaw go, uleczy się – mruknął jedynie Sutcliff, pozbawiając dziewczynę przytomności, nim zdążyła ponownie zaoponować.

Zaniósł ją do sypialni i zamknąwszy za sobą drzwi, dał znak reszcie żniwiarzy, by zebrali się w głównym holu. Odesłał wszystkich pomocników, zostawiając przy sobie jedynie Ronalda.

                – Panie Sutcliff? – zwrócił się do niego blondyn. – Nie powinniśmy zająć się przesłuchaniem demona?

                – Ona się tym zajmie. Jutro – rzekł sucho, wkładając ręce do kieszeni płaszcza.

                – Po co mamy czekać? Teraz jest najsłabszy, nie będzie stawiał oporu. Moglibyśmy zacząć poszukiwania! – dopytywał Knox.

                – Jutro – powtórzył Grell. – Daj dziewczynie odrobinę wytchnienia – dodał po chwili, widząc pytające spojrzenie współpracownika.

                – Nie wydaje mi się, żeby…

                – Pilnuj wejścia do podziemi, na wszelki wypadek. Ja przypilnuje tej małej – przerwał mu Sutcliff i, nie czekając na odpowiedź, zniknął w głębi budynku.

Wciąż odtwarzał w pamięci sytuację sprzed kilkunastu minut. Przerażone spojrzenie dziewczyny, jej krzyk, cały rytuał. Wiedział, że wciąż go kochała. Ale przecież doskonale zdawał sobie z tego sprawę przez cały czas, więc czemu? Dlaczego, widząc jak silnym darzyła go uczuciem, ogarniało go tak dotkliwe przygnębienie? Przecież nie zależało mu na demonie, to była już przeszłość. Jego ponownie zjawienie się w ludzkim świecie miało zbliżyć boga śmierci do awansu i rozwiązania jednego z największych problemów jego rasy. Wszystkie konsekwencje, jakie przychodziły mu na myśl, niosły ze sobą coś pozytywnego. Więc czemu? Skąd to przytłaczające uczucie? Jeśli nie zależało mu na Sebastianie, czy to możliwe, by chodziło o Elizabeth?

Westchnął przeciągle i osunąwszy się po ścianie przy drzwiach sypialni hrabianki, ukrył twarz między kolanami, próbując pozbyć się nieprzyjemnego uczucia.

~*~

                – Mam już dość…

                – Już dobrze. Pomogę Ci.

                – Pachnie tak samo, jak kiedyś…

                – Wystarczy, dam radę.

W ciemności słyszała głosy. Nie wiedziała, czym są, ani do kogo należą. Szła przed siebie, przez całkowitą ciemność, mroczniejszą niż każda inna. Po chwili obraz zaczął się rozjaśniać. W gęstej mgle dostrzegła zarysy dwóch siedzących na łóżku sylwetek. Wnętrze pomieszczenia rozświetlał tłumiony blask świec.

                – Panienko.

                – Dlaczego tak bardzo go to dziwi? Ból jest częścią mnie, nie mam prawa się go wyrzekać.

                – Powiedziałam, dość.

W końcu w szumiącym echu rozpoznała swój głos. Obraz ponownie się rozjaśnił, chociaż wciąż był niewyraźny. Nadal nie wiedziała, na co właściwie patrzy. Czy to był sen? Wszystko wydawało się tak niesamowicie bliskie, jakby już kiedyś to przeżyła. Może to było wspomnienie? Wtedy jeszcze jej włosy miały szkarłatny odcień, ale nie była dużo młodsza. Kiedy to się wydarzyło? Kilka miesięcy temu, może rok. Nie była pewna. Stanęła w cieniu szafy, w milczeniu przyglądając się rozwojowi akcji.

                – Wybacz mi, że znowu musisz cierpieć. Gdybyś tylko pozwoliła mi go zabrać…

Ciepły, zmartwiony głos demona sprawił, że poczuła ucisk w sercu. To nieprawda. To wszystko nieprawda. „Nie wierz mu” krzyczała w myślach, wciąż tkwią bez ruchu.

                – Czemu?

                – Nie mogę dłużej patrzeć jak się męczysz…

Nie mogła znieść dalszych kłamstw. Nagły impuls zmusił ją, by opuściła kryjówkę.

                – Nie wierz mu! To wszystko stek kłamstw! – krzyczała do samej siebie, jednak ta zdawała się jej nie zauważać. – Słyszysz mnie?! – powtórzyła rozpaczliwie.

Wyciągnęła dłoń w stronę swojego odpowiednika, jednak nie dotknęła go. Jej ręka przeszyła ciało na wskroś.

                – Nic nie mogę zrobić… – szepnęła i drżąc z nadmiaru emocji, odsunęła się pod ścianę.

Wciąż obserwowała rozwój wydarzeń, nadal nie wiedząc, co tak naprawdę się dzieje. Nie pamiętała tego. Jak mogła zapomnieć? Cokolwiek właśnie oglądała, wydawało się niesamowicie ważne. Jej zbolała twarz i zmartwiony wyraz twarzy demona – to musiał być jeden z kluczowych momentów ich wspólnej podróży, nie mogła zrozumieć, dlaczego był jej obcy.

                – Więc pozwól mi umrzeć. Tego przecież chcesz.

                – Nie pozwolę ci umrzeć.

Zaśmiała się gorzko, słysząc kolejne, kłamliwe wyznanie.

                – Nigdy nie powiedział, że tego nie chce. Po prostu się mną bawił… – mruknęła, osuwając się po ścianie.

Usiadła na podłodze, podciągając kolana pod brodę i oplótłszy je rękami, oparła głowę, smutno przyglądając się wersji siebie, która wierzyła w jego szczerość. Która wierzyła w niego. Która go kochała…

                – W takim razie… Musisz mnie szczerze pocałować

                – Że co?! – słysząc słowa ze swych wspomnień, zadarła energicznie głowę, wpatrując się w siedzące na łóżku postaci.

W duchu modliła się, by tego nie zrobił. Miała nadzieję, że nie upadł tak nisko, by ją wykorzystać. Nie zniosłaby, jeśli okazałoby się, że ona i Sebastian… Nie, nie mogła nawet o tym myśleć.

                – Dlaczego musisz być tak niesamowicie uparta, Elizabeth?

                – No właśnie, dlaczego? Dobrze, demonie. Odmów mi! – komentowała.

Wstała z podłogi i podeszła do nich, łudząc się, że tym razem uda jej się zmienić bieg wydarzeń. Wiedziała, że nie ma na to szans, ale musiała coś zrobić, nie mogła stać obojętnie. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby nie spróbowała tego przerwać. Podjęła próbę dotknięcia demona, jednak jej dłoń znów przeszyła ciało wspomnienia.

                – Cholera! – krzyknęła zdenerwowana.

Zaczęła krążyć w tę i z powrotem, nie mogąc znieść bezsilności. Po chwili Sebastian zrobił to, czego najbardziej się obawiała. Złączył ich usta w pocałunku. Chwyciła się za głowę i upadłą na kolana, szlochając cicho. Jak mogła do tego dopuścić? Dlaczego to się stało? Czemu tego nie pamiętała? Jak ma ze sobą żyć, wiedząc, że dała się zwieść demonowi.

Ponownie spojrzała w ich stronę. Pozbawiona nadziei obserwowała, jak zahipnotyzowana, jak dwójka ludzi zaczyna się przed nią rozbierać. Znała finał tej sceny. Nie musiała jej pamiętać, by wiedzieć, jak to się skończy. Zastanawiała się tylko, po co to zrobił. Przecież niczego nie zyskał. Zapomniała, więc jakie miał korzyści? Przecież mógł uprawiać seks z kimkolwiek miał ochotę. Nie mogła mu tego zabronić. Dlaczego więc akurat ona?

W oczach swojej młodszej wersji widziała miłość, to nie podlegało dyskusji. Kochała go wcześniej, lecz o tym zapomniała. Mogła zrozumieć swoją decyzję. Zaślepiona uwodzicielskim tonem potwora nawet nie myślała, by mu się przeciwstawić. Jednak co on z tego miał?

Zbliżyła się do nich, z trudem powstrzymując odruch wymiotny. Nie mogła patrzeć, jak jego nagie dłonie delikatnie gładzą jej pobudzone ciało. Na sam widok chciała zabić ich oboje. Jednak chęć zrozumienia pobudek demona była silniejsza. Dokładnie przyjrzała się jego twarzy, próbując określić, co tak naprawdę myślał. Wszystkie ekspresje, najdrobniejsze ruchy mięśni i przeszywające spojrzenie układały się w jeden, niezwykle przejrzysty obraz.

Odsunęła się. Całkowicie zdezorientowana i przerażona, nie mogąc uwierzyć w to, co zobaczyła w oczach potwora. Ponownie oparła się o ścianę, czując, że nie da rady stać. To było zbyt wiele. Chciała się stąd wydostać. Opuścić to okropne miejsce, obudzić się i nigdy więcej tego nie widzieć.

                – Dlaczego? – jęknęła żałośnie, zaszklonymi oczami spoglądając na zdejmującego koszulę demona. – Dlaczego?

                – Nie martw się, dziecko. – Do uszu nastolatki dotarł kolejny, znajomy głos.

Odwróciła się w stronę jego źródła. W drzwiach stała Esmera, odziana w szarą, zniszczoną szatę. Powoli podeszła do hrabianki i pomarszczonymi rękami ujęła jej dłoń, zmuszając dziewczynę, by na nią spojrzała.

                – Pomogę ci. Sprawię, że o wszystkim zapomnisz – mówiła ciepło, starając się pocieszyć Elizabeth.

Nastolatka wzdrygnęła się. Czy naprawdę chciała zapomnieć? Czy tak będzie lepiej? Nie mogła znieść ani tego, co ujrzała, ani tym bardziej tego, co zobaczyła w oczach demona, jednak… Czy to na pewno było dobre wyjście?

                – Nie wiem, czy… Nie wiem – zająknęła się.

                – Spokojnie, moje dziecko. Nie zrobię nic, czego byś nie chciała.

                – Dlaczego? – zapytała w przypływie trzeźwości. – Czemu zrobiłaś dla mnie to wszystko?

Wiedźma uśmiechnęła się melancholijnie, patrząc głęboko w oczy nastolatki. Dostrzegła w nich ten sam błysk, który niegdyś widywała nieustannie. Miała takie samo spojrzenie, jak Susane. Pełne miłości i nadziei. Mimo rozpaczy, w jaką wpadła, kobieta wciąż dostrzegała w niej chęć do życia.

                – Dawno temu obiecałam twojej matce, że w razie potrzeby zaopiekuję się tobą. To jedyne, co mogę dla ciebie zrobić, kochanie – odparła wiedźma, głaszcząc dłoń nastolatki. – Jesteś wiedźmą, dziecko. Możesz zrobić to sama, pomogę ci.

                – Mogę zapomnieć o tym, co się stało? – upewniła się.

Esmera przytaknęła skinieniem głowy.

                – Ale czy to na pewno dobra decyzja? To, co zobaczyłam…

                – Pamiętaj, mężczyzna, którego pokochałaś jest demonem. Jak wiarygodny by nie był, to wszystko kłamstwo – mówiła gorzko, jakby kiedyś sama stała przed takim samym dylematem.

Lizz czuła, że kobieta chce jej pomóc. Nie była pewna, czy postępuje słusznie, jednak nie mogła pozwolić, by widmo przeszłości zaprzepaściło jej szansę na zemstę.

                – Dobrze, zróbmy to – odparła, po chwili.

                – Unieś więc ręce, moje dziecko…