Tom 3, XXX

Witam państwa po raz kolejny...

Miało być górnolotnie, ale będzie jak zwykle.

Kolejny rozdział, kolejne emocje, kolejny angst, czyli to, co sadyści i masochiści uwielbiają najbardziej. Chociaż zaspoileruję Wam, że będzie w późniejszych rozdziałach kilka iście sadystycznych scen. Pamiętam, że miałam tutaj kiedyś obserwatorkę (nie wiem, czy dalej z nami jesteś, ale i tak pozdrawiam :D), która lubiła mroczną stronę bohaterki i wspominała, że brakuje jej tego w dalszych rozdziałach. Więc mogę śmiało powiedzieć: sadyzm jest czymś, co w przyrodzie nie ginie.

A teraz życzę miłej lektury. :)

=================

                Wyrwana ze snu usiadła nerwowo na łóżku. Musiała krzyczeć, bo po chwili do wnętrza sypialni wpadł przestraszony Grell. Widząc przedziwny wyraz jego twarzy, hrabianka wybuchła śmiechem.

                – Co się stało, Sutcliff? – zapytała, wciąż chichocząc pod nosem.

Mężczyzna spojrzał na nią niepewnie, jakby próbował odnaleźć przyczynę jej nietypowego zachowania. Spodziewał się, że będzie załamana, przerażona lub zła, jednak nigdy nie pomyślałby, że zastanie ją w tak doskonałym nastroju.

Wyprostował się i teatralnie strząsnął rękawy płaszcza.

                – Myślałem, że coś się stało, niepoważna dziewczyno! – burknął obrażony.

Elizabeth przetarła oczy i zmierzwiła włosy dłonią. Przypomniała sobie wydarzenia poprzedniej nocy i zorientowała się, że spała w dziennym ubraniu. Dobry znak, przynajmniej miała pewność, że nie została rozebrana przez Grella.

                – Rozebrana… – szepnęła.

                – O czym ty znowu gadasz?

Zaskoczona, spojrzała w oczy żniwiarza i energicznie pokręciła głową.

                – To nic takiego. Powiedz lepiej, co z Sebastianem – zmieniła temat.

Wstała z łóżka i podeszła do szafy, by wybrać strój na kolejny dzień. Nie miała ochoty na ozdobne suknie, jednak powrót przyjaciółki i przyzwanie demona warte były świętowania. Postanowiła więc odłożyć na bok wygodę i ubrać się tak, by całą sobą pokazywać, jak cudowny był to dzień. Była w niezwykle dobrym nastroju. Wszelkie obawy odeszły w niepamięć zepchnięte przez nadzieję. Rozmyślała o spotkaniu z demonem, o wyciągnięciu z niego informacji, a myśl o tym niesamowicie ją ekscytowała.

                – Zaraz po śniadaniu idę z nim porozmawiać, chcesz mi towarzyszyć? – zapytała wyjąwszy ciemnozieloną suknię z falbaną.

Udała się za parawan i zaczęła się przebierać, zupełnie nie czując towarzyszącego jej zazwyczaj zdenerwowania. Obecność żniwiarza nie wzbudzała żadnych negatywnych emocji. Była wręcz wdzięczna, że był obok, by mogła od razu powiadomić go o swoich planach.

                – Z tym może być mały problem – mruknął pod nosem shinigami.

                – Zdawało mi się, czy powiedziałeś, że mamy problem? – zapytała, wychylając się zza przegrody.

Czerwonowłosy patrzył na czubek buta, którym kreślił szlaczki na dywanie. Był wyraźnie zawstydzony.

                – Ten cały anioł rości sobie pierwszeństwo do demona – wyrzucił z siebie rozgoryczony.

                – W takim razie najpierw porozmawiam z nim i wyjaśnię, że może o tym zapomnieć – odparła roztropnie nastolatka.

Po chwili wyszła zza parawanu i, obdarzając boga śmierci uśmiechem, minęła go i opuściła sypialnie.

Przez chwilę stał, nie mogąc zrozumieć, co się z nią stało. Nie widział jej takiej szczęśliwej od… Nigdy jej takiej nie widział. Zawsze była pogrążona w smutku. Nawet gdy się śmiała, jakaś jej cząstka nie pozwalała, by wyparła z serca mrok. Jednak teraz zdawało mu się, że wszystkie negatywne emocje opuściły ją, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Czy to możliwe, że to myśl o dopełnieniu zemsty tak na nią wpływała? Czy aż tak cieszyła się, wiedząc, że za chwilę zakończy życie demona?

                – Sutcliff! – Usłyszał krzyk zniecierpliwionej Elizabeth.

Ruszył za nią, nie chcąc się narazić. Nie wiedział, co tak naprawdę działo się w umyśle dziewczyny, a nie wierzył, że przyzwanie demona, magicznie zmieniło jej podejście do życia, dlatego na wszelki wypadek postanowił się pilnować. Nie raz widział nagłe przemiany w ludziach. Z reguły towarzyszył im równie szybki powrót do poprzedniego stanu. Jak dobrze nie życzył szlachciance, nie mógł nie brać pod uwagę takiej ewentualności.

~*~

                W jadalni panował gwar. Wszyscy domownicy zebrali się z rana, by zjeść uroczyste śniadanie. Oficjalnie świętowali spotkanie po latach trójki dawnych przyjaciół. Ich serca przepełniała ogromna radość. Po tak długi czasie ponownie stali ramię w ramię, z uśmiechami na ustach patrząc w przyszłość. Choć horyzont każdego z nich był gdzie indziej, liczyło się jedynie to, że znów mogli być blisko, służąc sobie wzajemnym wsparciem. Podniosła atmosfera wprawiała wszystkich w doskonały nastrój. Gdy Elizabeth wygłosiła krótką mowę, witając z powrotem przyjaciółkę, czuła, że wreszcie całe jej życie wraca na właściwy tor; na nowo nabierało kolorów. Rozejrzała się po twarzach towarzyszy. Timmy, Tai, Jeanny, Thomas, James, Tomoko, Grell, a nawet Gilbert – widok każdego z nich przywoływał same przyjemne uczucia. Byli jej rodziną. Chociaż nie łączyły ich więzy krwi, chociaż każdy był inny i skrywał przed pozostałymi tajemnice, będąc razem, stanowili idealną całość, bazującą na rodzinnej relacji, której pozazdrościć mogła nie jedna, zakłamana, szlachecka rodzina dobrze wychodząca jedynie na zdjęciach.

                Posiłek trwał dłużej niż zazwyczaj. Nikt nie chciał odejść od stołu zahipnotyzowany pozytywną energią, która, odbijając się od wszystkich uczestników, po chwili ponownie uderzała w nich ze zdwojoną siłą. Im dłużej siedzieli przy wielkim, zdobionym stole z ciemnego drewna, tym byli szczęśliwsi. W końcu jednak trzeba było zakończyć posiłek. Mimo cudownej atmosfery nie mogli zapominać o obowiązkach, o czym uprzejmie poinformował Arthur, jako jedyny niezaproszony na świąteczne śniadanie. Ktoś musiał ich obsługiwać, a nikt nie nadawał się do tego lepiej, niż anioł, w którego obecności szlachcianka nie zamierzała ani konsumować posiłku, ani tym bardziej niczego celebrować. Była za to inna sprawa zmuszająca ją, by nawiązać interakcję z denerwującym sługą.

Wstała od stołu i podążyła do kuchni. Trójka służących, pod kierownictwem kamerdynera jej kuzyna, zajmowała się sprzątaniem po posiłku. Nastolatka spojrzała wymownie na Arthura i zniknęła za drzwiami. Po chwili mężczyzna dołączył do niej i uśmiechając się przebiegle, zapytał:

                – W czym mogę pomóc, lady Roseblack? – Ton jego głosu wyrażał rozbawienie i doprowadzającą Elizabeth do szału wyższość.

                – Słyszałam, że chcesz rozmawiać z moim więźniem – rzekła, dojrzale, ignorując złośliwości z jego strony.

                – Tak, jak ci mówiłem. Jestem tu, by zabić Króla Piekieł, a ty mi w tym pomożesz, lady Roselack. Bez względu na to, czy będziesz tego chciała – wyjaśnił, nie przestając się uśmiechać.

Jego oczy zabłysły jasnym światłem, jakby próbował ją przestraszyć. Widocznie nie znał zbyt dobrze jej byłego kamerdynera. Po tym, co przeszła z nim, zwykłe błyśniecie tęczówek było niczym dziecinne groźby cherlawymi piąstkami.

                – Nie powiedziałam, że zamierzam ci to ułatwić. Sebastian nie jest żadnym królem, więc z łaski swojej, trzymaj się od niego z daleka – warknęła, marszcząc brwi.

                – Skoro tak mówisz, lady Roseblack. Niechaj tak będzie – sączył złośliwie anioł.

Wyraz jego twarz martwił hrabiankę. Nie miała pojęcia, czego Arthur tak naprawdę chciał od Sebastiana. Czymkolwiek to było, na wszelki wypadek nie zamierzała pozwolić tej dwójce zostać sam na sam. Ufała swemu przeczuciu, a ono podpowiadało, by za wszelką cenę nie dopuścić, by anioł dostał choć skrawek tego, czego pragnął. Jednak było coś jeszcze. Dziwna uległość, z jaką poddawał się jej woli. Doskonale wiedziała, że gdyby chciał, mógłby zabić ją w ułamku sekundy, a jednak on zwyczajnie ustępował. Ani razu nie przeciwstawił się jej słowu. Trwał u boku chłopca, jakby doskonale wiedział, co ma się zdarzyć. Jakby czekał na odpowiedni moment, by wkroczyć do akcji, swoimi dotychczasowymi działaniami podsycając jej niepewność. Jeśli miała racje, jeśli naprawdę znał przyszłość, czy znając jego intencje, jest w stanie zmienić bieg wydarzeń? Czy w ogóle powinna to robić? Co złego mogło kryć się w czymś tak budującym jak zgładzenie Króla Piekieł?

Zirytowana wątpliwościami, które wzbudził w niej anielski byt, ruszyła w stronę lochu, by w końcu zrobić to, do czego przygotowywała się od kilku miesięcy. Miała spotkać się z Grellem przy drzwiach. Jego nowym zadaniem było pilnowanie, by nikt bez jej wiedzy nie dostał się do Sebastiana, by demon nie mógł omamić żadnego z domowników. Chociaż wciąż nikt oprócz żniwiarza i Arthura nie wiedział, że udało jej się przyzwać Sebastiana, musiała zachować wszelkie środki ostrożności – zbyt dużym ryzykiem byłoby dopuszczenie do potwora któregokolwiek z ludzi o dobrym sercu, gotowych, za zwodniczą namową demona, uwolnić go z więzienia.

                – Arthur nie próbował wejść? – zapytała, gdy tylko dostrzegła skrawek czerwonego płaszcza majaczący na końcu korytarza.

Żniwiarz wychylił się i spojrzał na nią, udając urażonego.

                – Nie, sterczę tu zupełnie sam odkąd skończyliśmy śniadanie – jęknął wymownie, podkreślając swoje poświęcenie sprawie.

Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło i minąwszy shinigami, chwyciła klamkę.

                – Zamierzasz wejść do środka? – zdziwił się Grell, obserwując jak nastolatka drży lekko, tempo wpatrując się w sęk na ciemnym drewnie.

Jego głos wyrwał Elizabeth z transu. Spojrzała na niego i zaśmiała się zakłopotana.

                – Tak, tak, już idę – powiedziała, otwierając drzwi. ­– Poczekaj tutaj, chcę być sama – dodała i zaczęła schodzić po schodach, po chwili słysząc szczęk zamykanych drzwi.

Każdy krok zbliżał ją do spotkania z demonem. Do spotkania, na które czekała od tak dawna, którego scenariusz układała w głowie niemal każdej nocy. Wraz z kolejnymi krokami, czuła rosnące napięcie, gęstniejącą atmosferę. Nie była pewna, czy to wina stresu, czy zmęczenia, ale przez chwilę poczuła się niezwykle słabo. Wsparła dłoń na ścianie, spoglądając pod nogi. Po chwili podniosła głowę, ze zdeterminowaniem zerkając w ciemność przed sobą. Była już prawie na miejscu.

Z trudem pokonała ostatnie schody, nie mogąc uciszyć głosów, których szepty wprawiały ją w jeszcze większe zdenerwowanie. Nie spodziewała się, że stres ponownie pozbawi ją siły, jednak nie mogła pozwolić, by demon to dostrzegł. Potrzebowała informacji, zemsty, krwi – nie kpiących uśmiechów i złośliwości.

Potrząsnęła głową, zacisnęła zęby i zebrawszy całą swą siłę, ruszyła przed siebie, zbliżając się do klatki. Stanęła przed kratami, w ciemności dostrzegając kontur ciała byłego kamerdynera. Siedział na podłodze ze zwieszoną głową. Rana na jego piersi wciąż krwawiła, chociaż nieco mniej niż minionej nocy. Więc jednak się leczył, Sutcliff miał rację. Choć ten, kto go zranił, musiał posiadać specjalną broń zdolną pozbawić życia demona, on wciąż przeciwstawiał się swemu losowi. Uparcie istniał dalej, wbrew woli wszystkich.

Kucnęła, by lepiej mu się przyjrzeć. Słysząc ruchy nastolatki, demon podniósł głowę i spojrzał prosto w jej oczy przeszywającym, zimnym wzrokiem.

                – Elizabeth… – powiedział cicho zdartym głosem, który wbrew temu, co wyrażało spojrzenie mężczyzny, emanował niesamowitym ciepłem.

Hrabianka wzdrygnęła się, słysząc, jak z jego kłamliwych ust wydobył się utęskniony dźwięk jej imienia. Choć usilnie starała sobie wmówić, że wzbudził w niej obrzydzenie, prawda była taka, że serce nastolatki zabiło mocniej, dławiąc całą nienawiść, którą w nim dusiła. Zacisnęła pięści, przygryzając dolną wargę, i wpatrywała się w niego tak długo, aż nie czuła się wystarczająco silna, by coś powiedzieć.

                – Nie jesteś godzien, by używać mojego imienia – mruknęła chłodno, nie odwracając wzroku.

Demon oddychał ciężko, a świst nabieranego powietrza drażnił uszy fioletowowłosej, sprawiając, że po jej plecach przechodziły dreszcze. Mimo, że ciało Sebastiana zaczęło się leczyć, wciąż był poważnie ranny.

                – Cieszę się, że cię widzę – rzekł w końcu z ogromnym trudem, siląc się na zbolały uśmiech.

Choć w lochu panował mrok, oboje doskonale się widzieli. Brak światła dawał jedynie złudne  Poczucie intymności. Zdawali sobie sprawę, że bez trudu odczytują emocje ze swych twarzy. Elizabeth z trudem powstrzymywała łzy. Miała ochotę krzyczeć, szarpać się, ale ze wszystkich sił starała przeciwstawić się instynktowi. Nie mogła pozwolić, by kamerdyner był świadkiem kolejnego epizodu jej słabości.

                – Zawrzyj ryj, zdradliwy demonie – warknęła twardo.

Podniosła się i przeszła wokół klatki, dokładnie przyglądając się wszelkim ranom byłego kamerdynera.

                – Daruj sobie leczenie, nie pożyjesz na tyle długo.

                – Co przez to rozumiesz? – zapytał, choć doskonale znał odpowiedź.

Wiedział, że w jej oczach jest skończony, nie znaczy już nic. W chwili, gdy wyparł się uczuć przed Ojcem, całkowicie przekreślił wszystko, co zbudowali przez pięć lat znajomości. Nie liczył na uprzejmość z jej strony. Nie sądził nawet, że pozwoli mu żyć na tyle długo, by miał szansę się o tym przekonać. Chociaż był jej wdzięczny za nieświadome uratowane życie, wiedział doskonale, że zamknięty w klatce czeka jedynie na koniec swego istnienia.

                – Kiedy tylko dowiem się wszystkiego o złodziejach dusz i kiedy wyjaśnisz mi, co cię, a co ważniejsze, co mnie łączy z twoim poprzednim panem, Cielem Phantomhivem, zabiję cię – wyjaśniła, nabierając pewności siebie, gdy demon otworzył szeroko oczy, słysząc imię dawnego pana.

Nie był pewien, skąd się o nim dowiedziała. Przypuszczał, że w przypływie irracjonalnej zazdrości o wszystkim mógł jej opowiedzieć Sutcliff, jednak, czy skryłby lwią część historii? Może dziewczyna jedynie go testowała, dawała szansę, by dowiódł swojej szczerości, a raczej ­– w jej przekonaniu – swej kłamliwości. Nie sądził, że kiedykolwiek będzie musiał wytłumaczyć jej coś, czego sam w pełni nie rozumiał. Postąpił zgodnie z rozkazem swego pana i, choć ich więź zniknęła lata temu, wciąż czekał, by pojąć, do czego zmierzała jedna z najciekawszych ludzkich istot, które przyszło mu poznać.

                – Więc dowiedziałaś się… – westchnął ciężko, udając bezdusznego potwora, którego w nim widziała.

Doskonale wiedział, że jedynie ją rozwścieczy. Mimo tego, jak zmieniła się przez te kilka miesięcy, wciąż była tą samą Elizabeth, tym samym dzieckiem, które pokładało w nim całą nadzieję. I bez względu na to, jak bardzo próbowała wmówić sobie, że nic ją nie obchodzi, oboje znali prawdę. Choć nie była tego świadoma, pragnęła, by wyjaśnił swoje zachowanie, by zaprzeczył wszystkiemu, co dotąd się stało. Ale on nie mógł tego zrobić. Dlatego właśnie odpowiedział w jedyny sposób, który choć na chwilę mógł odwieść jej myśli od pytań o Phantomhive’a, by mógł obmyślić plan działania. Mimo wszystko, wypalony na jego dłoni kontrakt, w dalszym ciągu zmuszał do posłuszeństwa, przynajmniej częściowego, a mentalność demona nie pozwalała mu kłamać.

                – Myślałeś, że możesz to przede mną ukryć? Że jestem tak głupia? Naprawdę sądziłeś, że udało ci się całkowicie mnie omamić? – pytała zdenerwowana, z trudem trzymając nerwy na wodzy.

Sebastian doskonale odczytywał każdą zmianę natężenia emocji, które ujawniały się poprzez drobne drżenie mięśni jego pani. Mimo miesięcy rozłąki, wciąż znał jej ciało na pamięć, mógł czytać z niej jak z otwartej księgi.

                – Wybacz, pani, nie sądziłem, że twoje wychowanie będzie aż tak kłopotliwe – odparł ze złośliwym uśmiechem na usłanej zadrapaniami twarzy.