Tom 3, XXXII

Numer rozdziału niebezpiecznie rośnie, a do końca tomu jeszcze trochę czasu zostało...

Znowu będę zmuszona googlować rzymskie liczby, żeby przypadkiem nie popełnić jakiegoś dziwacznego błędu. Niby uczą człowieka tych liczb, a jednak rzadko kiedy się przydają i wiedza się zaciera...

Dziś trochę mniej angstu, za to więcej kryminału. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. Jeden z tych rozdziałów, które w całości powstały na wykładzie.

Nie lubię pisać na zajęciach, wykładowcy ni szanują tego, że pracuję i ciągle o czymś mówią xD 

A potem wychodzą zdania typu "powiedziała Elizabeth symbole UKD tworzymy w oparciu o kartotekę wzorcową" xD 

Tak więc, no...

Endzojcie! ^^

================

                Kareta wioząca trójkę młodych ludzi zatrzymała się przed komendą Yardu. Pasażerowie opuścili ją, rozchodzili zdrętwiałe nogi i bez chwili zwłoki zniknęli wewnątrz budynku, zostawiając Thomasa – tymczasowego woźnicę zwolnionego przez Arthura ze stanowiska kucharza – na zewnątrz. Wnętrze komendy tętniło życiem. Wszyscy pracownicy dawali z siebie wszystko, by rozwikłać tajemniczą, makabryczną sprawę, której szczegóły trójka gości miała właśnie poznać. Zabiegani policjanci zdawali się gorączkowo poszukiwać najdrobniejszego nawet śladu, zupełnie nie dało się po nich poznać, że po raz kolejny nie mają pojęcia, co robią.

Pokryte boazerią z ciemnego drewna ściany budynku wypełnione były poprzyklejanymi niedbale zdjęciami i dokumentami zdającymi się łączyć w jedną całość, lecz dla sprawnego oka spostrzegawczego obserwatora było niemal oczywiste, że ten chaos nie jest niczym więcej, jak wynikiem słabej organizacji pracy. Niewiele miał wspólnego z opisywanym w księgach procesie umysłowym dążącym do rozwikłania zagadki, dla którego niezbędne było rozłożenie wszelkich poszlak na widoku.

Wysłannicy królowej zostali zaproszeni do gabinetu dowódcy. James dobrze znał to miejsce, dawno temu pomieszczenie należało do jego ojca i chociaż zmienił się wystrój, rozległy zaciek na suficie wciąż przywoływał wspomnienia.

Siedzący za biurkiem, wąsaty mężczyzna obdarzył trójkę gości sztucznym, wyuczonym uśmiechem, najwyraźniej doskonale wiedząc, z kim miał do czynienia. Nerwowo zmiął trzymaną w ręce kartkę i wrzucił ją do górnej szuflady, po czym podniósł się z krzesła.

                – Tu jest wszystko, czego udało nam się dowiedzieć – powiedział sucho, wciskając w ręce dziewczyny grubą teczkę z dokumentami.

                – Żadnego dzień dobry, miło cię widzieć, twa pomoc jak zwykle będzie nieoceniona? – zakpiła hrabianka, podając dokumenty Gilbertowi.

Komisarz prychnął pod nosem, krzywiąc się wymownie i wrócił na swoje siedzisko. Niechętnie spojrzał na zadowoloną z siebie nastolatkę i westchnął ciężko.

                – Przestań się wymądrzać i weź się do roboty. Zginęło dotąd siedem dziewczyn, nastrojami w mieście rządzi niepokój. Niedługo zaczną wybuchać zamieszki.

                – Zamieszki? – powtórzyła zdziwiona, nieznacznie unosząc brew.

Otworzyła teczkę i przyjrzała się kilku zdjęciom z miejsc zbrodni. Schemat zabójcy był dostrzegalny już na pierwszy rzut oka. Wszystkie ofiary były młodymi, szczupłymi kobietami. Różniły się jednak pod względem koloru skóry, włosów, oczu. Były różnego wzrostu i statusu społecznego. Jedynymi więc cechami wspólnymi była płeć, wiek i stan zwłok. Każdej z kobiet brakowało jakiejś części ciała. Najczęściej były to ręce i nogi, lecz w jednym przypadku była to głowa. Zabójca pozostawiał ciała w pośpiechu, porozrzucane po całym mieście bez żadnego, logicznego sensu, tak, by utrudnić pracę Yardu. Ktokolwiek mordował kobiety, był dla nich całkowicie pozbawiony szacunku, wręcz nimi gardził. Choć ciała pozostawiał w niezwykle niedbały sposób, nie znaleziono na nich, ani w ich okolicy, żadnych poszlak.

                – Dziękuję za materiały – odparła po chwili, dokładnie przyjrzawszy się fotografiom.

Odwróciła się i dając znać Jamesowi i Gilbertowi, ruszyła do drzwi.

                – Do zobaczenia, gdy znów nie będziecie radzić sobie ze sprawą – rzuciła na odchodne, uśmiechając się złośliwie, gdy do jej uszu dotarło warknięcie wąsacza.

                – Jesteś dla niego bardzo niemiła Lizz – zauważył Jem, nie kryjąc rozbawienia, gdy mężczyzna z trzaskiem zamknął za nimi drzwi.

                – Niemiła? – zdziwiła się nastolatka. – Stwierdziłam jedynie fakt. Gdyby nie pomoc moja i moich poprzedników połowa morderców dalej biegałaby po mieście – wyjaśniła obojętnie.

Dla Jamesa mogła to być nowość, w końcu od lat nie było go w okolicy, a praca Yardu, który pamiętał, z perspektywy jego rodziny wyglądała zupełnie inaczej. Oczywistym było, że komisariat nie chwalił się sięganiem po pomoc do szlacheckiego półświatka. Byłoby dziwne, gdyby było inaczej. Większość przeciętnych mieszkańców miasta nie miała o niczym pojęcia. Żyła w błogiej nieświadomości i przeświadczeniu, że umundurowani funkcjonariusze zapewnią im odpowiednią ochronę. Nic bardziej mylnego, jednak jaki sens miało wywoływanie paniki?

                – Skoro tak mówisz, to pewnie masz rację – odparł z uśmiechem na ustach blondyn i otworzył przed dziewczyną drzwi.

Wyszli na ulicę, na której panował nienaturalny gwar. Nieopodal miejsca, gdzie Thomas zatrzymał powóz, zebrała się spora grupa gapiów. Zaintrygowana hrabianka zbliżyła się do zbiorowiska i zwinnie lawirując pomiędzy mieszczańskimi ciałami, znalazła się w samym centrum zainteresowania, którym okazał się jeden z komendantów, z którym miała styczność przy jednej z dawnych spraw.

Mężczyzna powitał ją niezadowolonym grymasem, lecz kiedy tylko się do niego zbliżyła, bez zbędnych próśb wyjaśnił jej sytuację.

                – Przed chwilą znaleziono zwłoki kolejnej ofiary Kolekcjonera – burknął pod nosem tak, by jedynie Elizabeth była w stanie go usłyszeć.

Nie chciał siać paniki, bo chociaż gapiów było sporo, zwłoki spoczywające w wąskiej uliczce kilka metrów za jego plecami były zasłonięte ciemnym materiałem, dzięki czemu plotkarze mogli jedynie domniemywać, co zaszło.

Na słowa mężczyzny, nastolatka machnęła ręką na swych towarzyszy, by ruszyli za nią, aby osobiście zbadać miejsce zbrodni. Nie różniło się od pozostałych. Ofiara została zabita w zupełnie innym miejscu, na co wskazywał brak charakterystycznych dla ran rozbryzgów krwi. Miejsce spoczynku zwłok po raz kolejny było przypadkowym, chociaż jedynie pozornie, punktem na mapie mającym zwieść stróżów prawa. Fioletowowłosa pochyliła się nad ciałem kobiety, próbując odnaleźć jakiś ślad. Tak, jak traktowały raporty Yardu: morderca nie pozostawił żadnych poszlak. Skóra, włosy, paznokcie, ziemia – ofiara była całkowicie od nich wolna. Jedynie odcięte prawe przedramię wskazywało, że zbrodni dokonała ta sama osoba.

                – Więc to już ósma… – powiedziała sama do siebie i wyprostowawszy się, spojrzała na Jamiego.

                – Co o tym myślisz? – zapytała ciekawa jego spostrzeżeń.

Chłopak zmarszczył brwi i przygryzł paznokieć kciuka, intensywnie się nad czymś zastanawiając.

                – To już wcześniej zwróciło moją uwagę… Widzisz jej usta? – rzekł, wskazując zaschniętą strużkę krwi w kąciku ust kobiety.

Nastolatka ponownie się schyliła i zerknęła na usta ofiary. Sięgnęła do kieszeni. Wyciągnęła z niej scyzoryk i rozłożywszy go, tępą częścią odchyliła dolną wargę kobiety. Jej wewnętrzna część była nacięta wzdłuż linii ust. To nie był uraz typowy dla zwykłej szarpaniny, walki o życie, czy nawet celowego uderzenia w twarz. Dla pewność uniosła także drugą wargę, której rana potwierdziła jej domysły.

                – Ta rana znalazła się tutaj w jakimś celu. Zabójca próbuje nam coś przekazać – zwerbalizowała to, o czym pomyśleli wszyscy troje.

                – Mam pewną teorię, ale chciałbym ją sprawdzić – dodał blondyn.

                – Teorię? – powtórzyła zaciekawiona hrabianka.

Podniosła się, zamknęła scyzoryk i wsunęła go do kieszeni.

                – Być może jej sprawdzenie będzie wymagało oględzin zwłok, dlatego powinniśmy się spieszyć – wytłumaczył, wskazując dłonią okno pokoju komendanta.

Lizz wiedziała, co to oznacza. Westchnęła ciężko, gotując się na ponowne spotkanie z wąsatym mężczyzną.

~*~

                – Zdajesz sobie sprawę, co oznacza dla rodzin tych dziewczyn ekshumacja zwłok?! – uniósł się komendant, nerwowo uderzając dłonią w blat wysłużonego biurka.

                – Sądzę, że poznanie prawdy o śmierci tych kobiet i ujęcie tego, kto pozbawił je życia jest wystarczającym powodem, by uzyskać ich zgodę.

                – Ty byś pozwoliła, by obcy ludzie grzebali w zwłokach twoich martwych rodziców? – wycedził przez zęby.

Jej serce zabiło mocniej. W pierwszym odruchu zamierzała zmieszać mężczyznę z błotem, by pozbyć się odruchu wymiotnego na samo wspomnienie o zapachu pleśniejącego, ludzkiego mięsa. Chwilę później, wszystkie emocje opadły wraz z głębokim westchnieniem. Wspomnienia tamtych dni powoli zabliźniały się w jej psychice. A może tylko zdawały się bledsze w obliczu nowych ran.

                – Na ich miejscu, zrobiłabym wszystko, by pomóc zamknąć potwora, który im to zrobił. Gdyby raporty waszych specjalistów były dokładniejsze, nie musielibyśmy o to prosić – dodała, jednoznacznie wskazując komendantowi, po czyjej stronie, po raz kolejny zresztą, leżała wina.

Widząc jego zmarszczone brwi, uznała rozmowę za zakończoną z wynikiem pozytywnym.

                – Wrócimy tu jutro. Zacznijcie od pierwszej ofiary. Liczy się czas. W tym stanie rozkładu i tak może być ciężko cokolwiek znaleźć – dodała na odchodne i czym prędzej opuściła budynek, w którym od nadmiaru ludzi powoli zaczynała się dusić.

                Znudzony Thomas niemal krzyknął z radości, widząc wrzosowy kolor włosów swojej pani pomiędzy szaroburymi kapeluszami, które obserwował od przeszło pół godziny. Powitał dziewczynę serdecznym uśmiechem, a kiedy tylko cała trójka wsiadła do powozu, pognał konie w kierunku posiadłości. Rzadko miał okazję odwiedzać Londyn w charakterze woźnicy i nie mógł powiedzieć, by to lubił. Lata spędzone na peryferiach miasta odzwyczaiły go od wiecznie spieszących się ludzi, tworzących uliczny gwar. Natłok bodźców z zewnątrz zwyczajnie go męczył. Zdecydowanie wolał ciszę i spokój rezydencji Roseblack.

Gnał konie, uśmiechając się do mijających go woźniców. Zupełnie nie świadomy tak wielu rzeczy, które działy się wokół niego. Starał się pomóc swojej pani, jednak nie był godzien, by znać szczegóły jej życia. Nie wiedział nawet, że kamerdyner, za którym tęsknili wszyscy domownicy, ranny i wycieńczony zajmował celę, która dopiero co była świadkiem radosnej chwili pojednania dwóch przyjaciółek. Na pewno zdawał sobie sprawę, że jest wiele rzeczy, które ukrywała przed nim młoda Roseblack, lecz ile z nich byłoby w stanie złamać jego serce? Jak długo mógł żyć w bańce złudzeń, którą kunsztownie przygotowała jego pani?

Widząc majaczącą na horyzoncie, znajomą wieżyczkę, energicznie strzelił lejcami, zmuszając konie, by dały z siebie wszystko. Chciał już wrócić do domu. Pragnął też, by Elizabeth mogła wreszcie spędzić trochę czasu z przyjaciółką. Doskonale wiedział, że tego chciała, a nawet więcej – potrzebowała. Spotkania z Tomoko, chociaż niezwykle rzadkie, zawsze podnosiły ją na duchu, a tego dnia, wydawała się kucharzowi przybita, co całkowicie nie zgadzało się z zajściami ostatnich dni, których miał świadomość. Nie śmiał pytać o powód, wiedząc, że nie byłby w stanie pomóc, dlatego zrobił jedyne, na co miał wpływ – czym prędzej zawiózł hrabiankę do domu.

~*~

                Sobotnie popołudnie mijało leniwie, stwarzając w okolicy posiadłości Roseblack pozory sielanki. Gilbert wraz z Arthurem zabawiali małego Timmiego, Thomas, Tai i Jeanny zajmowali swymi zwyczajowymi obowiązkami, Grell czytał jedną ze sztuk Szekspira, którą w wolnej chwili pochwycił z bibliotecznej półki, siedząc na krześle przy drzwiach prowadzących do więzienia demona. James zamknął się w gabinecie Elizabeth, stawiając sobie za główny cel odnalezienie wszelkich wskazówek, jakie dało się wyłuskać z niedbałych, policyjnych raportów. Wiedział, że stan części ciał może uniemożliwić sprawdzenie wysnutej przez niego teorii, dlatego w pocie czoła, bez chwili wytchnienia, pracował nad dokumentami, by jak najszybciej rozwiązać sprawę i ukrócić krwawą rzeź tajemniczego mordercy zwanego pośród mieszkańców Londynu Kolekcjonerem.

Chociaż zebrane przez zabójcę trofea na pozór zdawały się nie tworzyć spójnej całości, przeczucie podpowiadało blondynowi, że nie były to typowe pamiątki, jakie zwykli zabierać ze sobą co bardziej spaczeni, sadystyczni złoczyńcy. Takie zachowanie zupełnie nie pasowało do profilu psychologicznego mężczyzny. Wydawał się zbyt dokładny i skrupulatny, by zbierał kawałki ciał swych ofiar jako przypomnienie popełnionych przez siebie zbrodni. Akt ten za bardzo rzucał się w oczy; był zbędnym ryzykiem, którego zabójca zręcznie unikał pod każdym innym względem. Dlatego Jem sądził, że kończyny ofiar miały dla niego zgoła inne znaczenie. Do czegokolwiek je wykorzystywał, było dla niego jasne, że robił to w konkretnym celu i czuł, że każda kolejna ofiara zbliża sadystę do ujawnienia przyczyny swego zachowania.

                Wydziedziczony, były szlachcic nie chciał jednak mieszać w swoje poszukiwania Elizabeth. Kategorycznie zabronił jej zajmowania się sprawą, póki nie zakończa oględzin zwłok. Chociaż jej pomoc – ponad przeciętna spostrzegawczość i niesztampowe spojrzenie na sprawę – mogłyby znacznie przyspieszyć poszukiwania, chciał, by dziewczyna odetchnęła przez chwilę od wszelkich okropieństw tego świata i w spokoju ducha spędziła czas z przyjaciółką, której uwolnienie dało jej niesamowitą ulgę.

Dlatego hrabianka wraz z Tomoko wybrały się na spacer po okolicy. Spokojne, niezaludnione łąki raczące dziewczyny swym pięknem napawały optymizmem, którego potrzebowały ich zbolałe serca. Ubrane w zwiewne, niekrępujące ruchów suknie, biegając pośród kwiatów, wyglądały niczym dwie mistyczne istotny, polne duchy radośnie tańczące w rytm pieśni natury niesionej przez wiatr.

Japonka delektowała się każdym oddechem, dźwiękiem i promieniem słońca, których brakowało jej od tak dawna. Wolność jeszcze nigdy nie wydawała się tak niesamowicie doskonała jak teraz, gdy wreszcie ją odzyskała. W końcu zrozumiała, choć brutalnie, znaczenie słów, że w pełni można docenić coś dopiero, gdy pozna się, jakim uczuciem jest tego strata. W duchu bała się i modliła, by nigdy więcej nie musiała tego przeżywać. Nie żywiła jednak urazy do przyjaciółki, której szczery uśmiech ogrzewał jej serce. Kochała ją z całych sił, zrobiłaby wszystko, aby dać jej szczęście. Wiedziała, że i ona oddałaby za nią życie. Przyjaźń zbudowana na silnych fundamentach, tworzonych powolnie przez lata mimo ciągłej rozłąki, połączyła je nierozerwalną więzią. Nawet świadomość, że hrabianka oddała duszę demonowi, by pomścić śmierć rodziców i ukrócić niecne zbrodnie organizacji, do której należał jej ojciec, nie była na tyle druzgocąca, by naruszyć ich relacje. I chociaż Tomoko była całkowicie oddania przyjaciółce, nie potrafiła jej zrozumieć, a chęć zgłębienia myśli Elizabeth jedynie wzmagała ciekawość.

                – Lizzy, co zrobisz z Sebastianem? – zapytała, kiedy zmęczone usiadły na wzgórzu pośród kwitnących fioletem liatr.

Hrabianka odgarnęła włosy z twarzy i z uśmiechem na ustach spojrzała w ciemne oczy przyjaciółki.