Tom IV, XIII

Dzisiejszy rozdział jest krótki, bo tak mi pasowało, a gimnastykować mi się nie chce,  bo przestaliście komentować. No to skoro Wy olewacie, to i ja olewam i skupię się na świętowaniu urodzin (betowałam 19.04), a uwierzcie, że akurat tego dnia miałam wiele ciekawszych rzeczy do roboty.
No, w zasadzie to tyle. Przykro mi, bo widzę, że wyświetlacie, i to ostatnio licznie, ale skoro milczycie, to nawet nie wiem, czy jest aż tak źle czy tak dobrze czy w ogóle nie wiem jak. 

Miłego... :*

PS Na końcu art. Dawno nie było, więc pomyślałam, że to miła odmiana. Niby próżny trud, ale skoro już go skończyłam...

===============

                Siwy bóg śmierci schował dokumenty i przybrał typowy sobie, głupkowaty wyraz twarzy, po czym skierował się do podziemi, by przez chwilę poprzeszkadzać Elizabeth w studiowaniu zaklęcia. Do wieczora zostało jeszcze kilka godzin. Musiał się czymś zająć, by nie myśleć o interesujących go statystykach. Poza tym musiał dbać o swoją przykrywkę. To, co robił, było niezwykle ryzykowne. Jeden mały błąd mógł zrujnować plan opracowywany przez dekady. Teraz, gdy pod dachem zakładu – a zarazem tajnej pracowni – znajdował się jeden z jego największych przeciwników, musiał zachować niezwykłą czujność. I chociaż sytuacja wydawała się niezwykle ciężka, powaga mieszała się w Undertakerze z niezwykle ekscytującym uczuciem zaciekawienia. Lubił dreszczyk emocji – im bardziej był on autentyczny, tym większą sprawiał mu przyjemność, momentami urastając do rangi jednego z tych rodzajów śmiechu, dla których był w stanie zrobić naprawdę wiele.

                Kiedy Grabarz zjawił się w piwnicznym pomieszczeniu, zastał zestresowaną hrabiankę, która drżącą ręką przystawiała herbatę do ust, ani na chwilę nie odrywając wzroku od kartki z kolejną częścią zaklęcia. Każdemu słowu towarzyszył jego dokładny opis, znaczenie, a także moc, jaką w sobie zawierało. Każde zdanie było dodatkowo opatrzone rysunkami poglądowymi czynności i gestów, które wykonywać miał Sebastian, podczas gdy Elizabeth miała inkantować zaklęcie. To wszystko wyglądało na niezwykle skomplikowane, i wraz z każdą uciekającą minutą, napawało dziewczynę coraz większym przerażeniem.

                Ledwie demonowi udało się uspokoić swoją panią po chwilowym ataku paniki – który w jej przypadku objawił się jedynie niekontrolowanym drżeniem kończyn i cichym, słabym jękiem, w trzech słowach wyrażającym targające nią, niezwykle silne emocje – by po zaledwie kilku minutach przeglądania zapisków Undertakera stres powrócił pod inną, znacznie trudniejszą do okiełznania, postacią. Sebastian próbował ją uspokajać, ale żadne z jego słów nie miały mocy na tyle silnej, by przełamać uczucie przerażenia. Elizabeth zwyczajnie się bała. Na dodatek do tego stopnia, że otwarcie się do tego przyznała. Michaelis nie był pewien, czy przez wszystkie lata, które spędził u jej boku, kiedykolwiek wyraziła swój strach w tak bezpośredni sposób. Wiedział, że odzyskanie władzy w nogach miało dla niej niesamowite znaczenie – sądził nawet, iż niewiele było w tej chwili spraw, na których mogło jej zależeć w podobnym stopniu – lecz nie mógł pozwolić, by najbliższe kilka godzin spędziła w tak ogromnym stresie. To mogłoby się negatywnie odbić na samym zabiegu – czy może raczej rytuale – gdyż słowo to wydawało się znacznie bardziej odpowiednie. Wycieńczenie zmartwieniem zwiększało prawdopodobieństwo pomyłki, której skutki mogły być nawet śmiertelne. Dlatego też demon podjął się desperackiej próby odwrócenia uwagi swej pani od przerażenia, stawiając na zbawienny wpływ muzyki. Korzystając ze swych mocy, znikąd przyzwał pianino, na którym odgrywać zaczął spokojne melodie – te same, którymi zwykł usypiać ją po obiedzie, kiedy zbyt pełna energii zarzekała się, że nie da rady zmrużyć oka.

                Undertaker zmarszczył brwi i niezauważenie przemknął obok szlachcianki, zatrzymując się nad Sebastianem. Przez chwilę pozwolił mu kontynuować grę, by nagle ciężko położyć dłoń na klawiszach, burząc kojącą harmonię dźwięków. Nieprzyjemny zgrzyt wyrwał Elizabeth z transu. Zdenerwowana dziewczyna spojrzała na grabarz, wypuszczając z rąk menzurkę z herbatą.

                – To pomieszczenie miało być czyste – powiedział spokojnie bóg śmierci, lecz brak głupawego chichotu zdradzał targającą nim irytację.

                – Proszę wybaczyć, kiedy skończymy, doprowadzę piwnicę do odpowiedniego stanu – odparł Sebastian.

Wstał i schylił głowę przed grabarzem, podczas gdy spłoszona nagłą zmianą szlachcianka rozglądała się nerwowo, ściskając w dłoniach kartkę.

                – Musiałem w jakiś sposób uspokoić moją panią, w innym wypadku stres mógłby doprowadzić do błędu podczas zabiegu. Ufam, że rozumie pan moje pobudki – dodał kulturalnie demon.

Podszedł do swojej pani i wyciągnąwszy z kieszeni fraka jedwabną chustkę, starł brunatną ciecz spływającą po drżących dłoniach nastolatki. Ta spojrzała na niego i zacisnęła palce na jego kciuku. Cieszyła się, że nie cofnął ręki, że nawet nie zadrżał. Gdyby teraz nie był dla niej oparciem, obawiała się, że mogłaby stracić panowanie nad sobą. Nie pamiętała, by bała się tak bardzo, odkąd Sebastian uratował ją z celi w podziemiach budynku należącego do organizacji, która ją porwała. To, co czuła teraz, swą nieokiełznaną siłą dorównywało przerażeniu zdezorientowanego, bitego dziecka, które mogło spodziewać się jedynie śmierci.

                – W czwartej sekwencji, w drugim zdaniu, podczas gdy wymawiam piąte słowo, ty podnosisz tę małą, czarną miskę tak, by skąpał ją blask księżyca – wymamrotała drżącym głosem, nieprzytomnie spoglądając w oczy Michaelisa.

                – Zgadza się, panienko – przytaknął, posyłając ukradkowe spojrzenie grabarzowi, licząc na to, że ten zrozumie, w jak poważnej znaleźli się sytuacji.

                – W sekwencji piątej, w zdaniu siódmym, kiedy poczuję smród siarki, to będzie znaczyło, że wszystko idzie zgodnie z planem i musze odliczyć w myśli cztery sekundy, a potem wymówić do trzydziestoczteroliterowe słowo z intonacją na piątą sylabę od końca – kontynuowała Elizabeth.

                – Owszem, panienko, ale proszę…

                – W sekwencji szóstej, w zdaniu pierwszy, kiedy będziesz… – ucięła nagle i zerknęła na Undertakera.

Mężczyzna śmiał się obleśnie, wymachując przed oczami nastolatki strzykawką. Michaelis szarpnął boga śmierci za szatę i pozwalając, by jego oczy wypełnił wzbudzający grozę szkarłat, wycedził przez zęby:

                – Coś ty zrobił?

                – Lepiej puść mnie i złap ją, bo inaczej rozbije sobie głowę – powiedział shinigami.

Król piekła obrócił się nerwowo. Widząc jak jego pani przechyla się na bok, odepchnął boga śmierci i chwycił nastolatkę w ramiona, po czym przesunął stertę papierów na koniec blatu i ułożył na nim nieprzytomną dziewczynę.

                – Coś ty zrobił? – powtórzył groźnie, na powrót zbliżając się do poprawiającego ubranie siwego mężczyzny.

                – Nic strasznego, uspokój się, kamerdynerze – jęknął, uśmiechając się szeroko. – Tylko ją uśpiłem. Masz rację: wykończy się, jeśli będzie się tak denerwować i będzie nieprzydatna, a wtedy możemy równie dobrze odłożyć tę całą imprezę na przyszły miesiąc… Może tak byłoby nawet lepiej.

                – Nie – zaprzeczył stanowczo Sebastian. – To musi stać się dzisiaj, ona sobie poradzi.

Undertaker zmierzył demona wzrokiem. Zareagował zbyt gwałtownie jak na siebie, i chociaż grabarz doskonale znał przyczynę jego zachowania, i tak się dziwił. Nie przypuszczał, że piekielne istoty naprawdę mogą kochać. Zawsze mu się wydawało, że to tylko pozory, że mimo tylu sprzecznych wersji, miliardów zapisanych ksiąg, emocje dzieci ciemności były zaledwie doskonale opracowanym kłamstwem, mającym w rzeczywistości zapewnić im bezpieczeństwo. Dlatego też z niezwykłą fascynacją przyglądał się kolejnym irracjonalnym zachowaniom Michaelisa, przyswajając wiedzę i łącząc nowe fakty. Pamiętał, jak król piekła zachowywał się po śmierci hrabiego Phantomhive’a, jednak wtedy winą za jego szał obarczał złość związaną ze stratą posiłku. Czyżby jednak się mylił? Każda kolejna minuta spędzona z kamerdynerem szlachcianki utwierdzała go w tym właśnie przekonaniu.

                – Jeśli się obudzi i w dalszym ciągu będzie zachowywała się w ten sposób, nie da rady – stwierdził chłodno Undertaker i usiadł w fotelu, który przez ostatnie godziny wygrzewał dla niego kościsty zadek Elizabeth.

Opadł ciężko na siedzenie i westchnął, kiedy jego wzrok zatrzymał się na śpiącej na stole nastolatce. Jeszcze przed chwilą drżała ze zdenerwowania, a wystarczyło zalewie jedno ukłucie i kilka miligramów środka uspokajającego, żeby wyglądała niemal jak martwa.

                – Możemy poprosić o pomoc Esmarę – rzekł nagle służący, przykuwając uwagę siwego mężczyzny. – To wiedźma, która nauczyła panienkę Elizabeth wszystkiego, co wie o magii – wyjaśnił, widząc nietęgi wyraz twarzy rozmówcy.

Grabarz zmarszczył brwi i pochylił się do przodu. Oparł łokcie na kolanach i splótł dłonie, spoglądając sponad nich wprost w szkarłatne ślepia demona. Zauważył, że Sebastian zrozumiał przesłanie, leczy by się upewnić, zwerbalizował je.

                – Żadnych czarownic. To, co tutaj robimy, jest niebezpieczne, kontrowersyjne i jestem pewien, że William zdołałby znaleźć dziesięć paragrafów, których postanowienia złamiemy podczas tego zabiegu – wyjaśnił nad wyraz poważnie. – Poza tym, jeśli się uda, opatentuję to i będę sprzedawał jako panaceum na kalectwo. Tylko najpierw zrobię z tego syrop, hie hie – dodał, powracając do tej strony swojej osobowości, którą pragnął dzielić się ze wszystkimi wokół.

Chwila powagi niemal zdradziła jego prawdziwą twarz. Na szczęście nie była to pierwsza sytuacja, kiedy nagle diametralnie zmieniał swoje zachowanie. Liczył więc na to, że i ten drobny odchył od normy ujdzie mu na sucho w oczach zaaferowanego zdrowiem swej pani, naiwnego demona.

Michaelis nie wydawał się ponadprzeciętnie zdziwiony reakcją grabarza, co jedynie upewniło boga śmierci, że po raz kolejny udało mu się wykpić. Demon zaś w pełnym skupieniu krążył wokół oddzielonej plastikową płachtą części pomieszczenia, zastanawiając się, jak mógłby pomóc Elizabeth, by obniżyć poziom jej stresu. Gdyby po przebudzeniu dowiedziała się, że zabieg odbędzie się dopiero w przyszłym miesiącu, mogłaby się załamać – a wtedy Sebastian nawet nie chciał myśleć, co by się z nią działo. Ledwie zaczęła naprawdę dochodzić do siebie. Ponownie żartować, rzucać złośliwe komentarze i patrzeć na niego z tym samym zaciętym błyskiem w oku. Nie zasługiwała, by stracić to wszystko z tak głupiego powodu, jak stres. Musiał temu zaradzić, chociaż jeszcze nie wiedział jak.

– Napijmy się, kamerdynerze. – Głos żniwiarza wyrwał Sebastiana z zamyślenia.

Spojrzał w stronę fotela, ale nie ujrzał tam siwego mężczyzny. Stał on teraz przy stole, tuż przy śpiącej Elizabeth, i ustawiał na jej piersi dwa kieliszki z mlecznego szkła, które po chwili napełnił wiekową whisky. Zaśmiał się niepokojąco, kiedy niezadowolonym  grymasem król piekła okazał swoje niezadowolnie, niemo komentując jego zachowanie. Podszedł do stołu i natychmiast zabrał naczynka z ciała swojej pani, po czym wypił ich zawartość.

                – Doskonale wiesz, że ludzkie używki na mnie nie działają – westchnął znużony, kiedy Undertaker ponownie napełnił kieliszki rudawym trunkiem.

                – Nie muszą, pijesz dla towarzystwa – wyjaśnił shinigami, zanosząc się śmiechem przerywanym popijaniem alkoholu.

                – Jak zamierzasz ją leczyć, kiedy się upijesz? – zapytał spokojnie Michaelis, choć wewnątrz zaczynał się gotować.

Grabarz wydawał się zupełnie nie przejmować zbliżającym się wydarzeniem, przynajmniej nie w tej chwili. Co chwilę wypijał kolejny kieliszek, ignorując pytania kamerdynera i z każdą minutą coraz bardziej chwiał się na nogach. Opróżniwszy butelkę, uznał że ma już dość i powrócił na fotel, zwijając się na nim w kłębek.

                – Pierwsza szafka, druga szuflada, flakonik z czerwoną etykietą – wybełkotał niewyraźnie, drżącą ręką wskazując demonowi kierunek.

Król piekła udał się we wskazane miejsce, tupiąc głośno, by wyrazić pełnię swej dezaprobaty. Otworzył szufladę, wyciągnął z niej niewielki pojemniczek z jakimś płynem i zgodnie z kolejnymi wskazówkami pijanego boga śmierci napełnił nim strzykawkę. Nie był stuprocentowo przekonany, czy dobrze zrozumiał bełkot grabarz, ale jeśli się nie mylił, przezroczysta substancja była magiczną odtrutką na alkohol, autorstwa nikogo innego jak emerytowanego shinigami. Nie było jednak innego sposobu na przekonanie się o skuteczności działania leku, jak użycie go. Michaelis wbił więc igłę w ramie Undertakera i obserwował reakcję żniwiarza na nieprzetestowaną odtrutkę. Nie musiał czekać zbyt długo. Po niespełna pięciu minutach drgawek i spazmatycznych jęków, mężczyzna był zupełnie trzeźwy.

                – Niedobrze. Jeszcze nie jest dobrze – mruknął pod nosem i podszedł do szuflady, z której Sebastian wyciągnął lekarstwo.

Po chwili na blacie stało dziesięć różnych fiolet, kilka rodzajów tabletek i parę innych rzeczy, których istoty król piekła nie był w stanie rozpoznać jedynie za pomocą wzroku. Nie miał jednak zamiaru wypytywać. Zostawiwszy grabarza sam na sam ze swoimi szalonymi lekami, zasiadł w fotelu i ponownie pogrążył się w myślach, próbując znaleźć sposób, by uspokoić swoją panią. 

Elizabeth - kiedy jeszcze nie była kaleką