Tom IV, XXXVII

Jezu, padam na ryj xD. 

I szczerze mówiąc, nie wiem, co miałabym Wam napisać.

Bardzo ładnie ostatnio wyświetlacie, niezwykle mnie to cieszy. Z komentarzami nieco gorzej, ale i tak dużo lepiej niż było, za co również jestem wdzięczna. Mam nadzieję, że z czasem będzie tylko lepiej :). No i mam nadzieję, że uda mi się uzbierać 150 000 wyświetleń do końca roku. Pomożecie? :)

Zapraszam na rozdział :*.

=======================

Na prośbę dziewczyny demon zawiózł ją do jednego z ulubionych pomieszczeń. Pomógł jej usiąść w fotelu, a potem podał Lizz książkę, o którą poprosiła. Przez chwilę jeszcze trwał u jej boku, ale na wyraźną prośbę, wzmocnioną sugestywnym grymasem na twarzy, opuścił bibliotekę i wrócił do swoim obowiązków. Po drodze na parter – gdzie zamierzał kontynuować porządki – minął się z Jamesem, który w towarzystwie Fredericka kierował się w stronę swojej sypialni. Dowiedziawszy się od demona, gdzie znajduje się jego przyjaciółka, zmienił kurs, żegnając się ze starszym mężczyzną i po cichu wśliznął się do pokoju, w którym przebywała Elizabeth.

Pamiętał, że rodzina hrabianki zawsze ceniła sobie dobrą literaturę. Nie wiedział jednak, że w swoich zbiorach mieli aż tyle znakomitych dzieł. Zanim Jamie zdążył zorientować się w rozkładzie pomieszczenia, w jego oczy rzuciły się nazwiska tak znamienitych autorów, jak Szekspir, Poe, Doyle, Conrad czy Goethe – oni jako pierwsi zwrócili uwagę chłopaka, ale nie zabrakło również wielu mniej znanych artystów. Wiele z ksiąg z pewnością można było zaliczyć do białych kroków i nie jeden kolekcjoner oddałby wszystko, by móc wejść w och posiadanie. Zgromadzone dzieła, w oryginale, jak i w angielskim przekładzie, zajmowały chlubne miejsce na regałach z ciemnego drewna o lekko wiśniowym zabarwieniu. Chociaż całość pomieszczenia utrzymana była raczej w ciemnej kolorystyce, wnętrze wydawało się niezwykle przytulne. Bez wątpienia można było uznać, że właścicielka zbiorów lubiła spędzać długie godziny przy lekturze.

Blondyn nigdy nie zauważył w swojej przyjaciółce bibliofilskich zapędów, lecz tłumaczył to sobie faktem, że wtedy byli jeszcze dziećmi. Poza dziełami, do których czytania byli zmuszani z racji domowej edukacji, nie mieli zwyczaju zbyt chętnie poświęcać czas książkom. Baśnie braci Grimm, Opowieści Babci Gąski – należały do lektur powszechnych, choć te pierwsze często były negatywnie odbierane przez rodziców młodej szlachty, zapewne przez wzgląd na posiadane przez nich pierwsze wydania – nieocenzurowane, nieupiększane, przedstawiające spisane przez braci historie w swoich oryginalnych wersjach, gdzie nie było miejsca na magiczne pocałunki budzące królewny, lecz na brutalną rzeczywistość, w której kawałek owocu zwyczajnie dusił młodą, zaledwie nastoletnią kobietę.

Z każdym dniem spędzonym w rezydencji Roseblack Jem dowiadywał się czegoś nowego o Elizabeth i chociaż rozsądek podpowiadał, że nastolatka zupełnie się zmieniła, on wciąż potrafił dostrzec w niej tę samą, ciepłą istotkę, którą pamiętał z lat wczesnej młodości. Wiedział, że szlachcianka próbowała ukryć tę część siebie w obawie o to, że dobre serce i wrażliwość narażą ją na kolejne przykre sytuacje i niesamowite cierpienie, którego przecież nie brakło w jej życiu. Chciał jednak, by wiedziała, że on będzie ją akceptował, wspierał i nigdy nie wykorzysta wiedzy o prawdziwej naturze Lizz dla własnych, samolubnych celów.

Powoli zakradł się do stolika, przy którym siedziała ubrana w zwiewną, ciemną sukienkę na ramiączka, ciemnowłosa dziewczyna. Kosmyki jej lekko falowanych włosów opadały luźno na plecy i ramiona, a niesforne końcówki podwijały się figlarnie, co chwilę przesłaniając hrabiance kolumny czytanego tekstu, tak że odruchowo co kilka sekund odgarniała je za uszy, by za moment znów powtórzyć tę czynność. W bladym świetle świec i w poświacie zachodzącego słońca, docierającego do wnętrza biblioteki przez usytuowane nieopodal stolika okno, widok nastolatki wzbudzał w chłopaku nostalgiczne uczucie.

Była piękna, tak delikatna i niewinna, niczym nieskalana grzechem pierworodnym, mistyczna istota, która stąpając po czarnej ziemi zbrukanego przy poczęciu świata, sprawiała, że jałowy grunt odradzał się bujną zielenią. Jednak świadomość tego, co przeżył ten wątły, blady anioł, wywoływała ucisk w piersi chłopaka, sprawiając, że do jego oczu napływały łzy.

Kiedy Lizz nie wiedziała, że ktoś ją obserwuje, pozwalała sobie poruszać się naturalnie, bez wyuczonych gestów, sztucznych uśmiechów czy szlacheckiej skromności. Te spontaniczne ruchy rąk, marszczenie nosa – ilekroć włosy łaskotały jego koniuszek, miny – którymi niemo komentowała śledzone na kartach księgi wydarzenia – we wszystkim widać było, jak wiele przeszła. Każdy jej gest zdawał się krzyczeć, jak bardzo jest zmęczona, jak pragnie ukojenia, odrobiny szczęścia, wyciszenia. A jednak każdego dnia walczyła, zmagała się z codziennością z uśmiechem na ustach i usilnie ukrywała przed wszystkimi to, jak czuła się naprawdę.

— Długo będziesz tam jeszcze stał? — zapytała Elizabeth, zerkając na chłopaka znad książki.

Nastolatek wzdrygnął się zawstydzony, niczym małe dziecko przyłapane na podglądaniu przebierającej się służki, i śmiejąc się zakłopotany, podszedł do stolika. Usiadł na drugim krześle i pochylił się, by zerknąć na okładkę książki.

— Medycyna? — mruknął zdziwiony, nie rozpoznając autora dzieła, które studiowała jego przyjaciółka.

Hrabianka powoli odłożyła kodeks na blat, założyła ją jedną z ręcznie robionych, purpurowych zakładek ze złotymi implikacjami i spojrzała chłopakowi w oczy. Wzięła głęboki oddech, a kiedy James dostrzegł w jej wielkich, błękitnych oczach cień smutku, powiedziała:

— Próbuję się dowiedzieć, co mi jest i jak to leczyć. — Krótkie wyjaśnienie wydawało się jednak niewystarczające dla rządnego wiedzy blondyna. — W oparciu o dostępną literaturę i konsultacje z lekarzami Sebastian opracował dla mnie, jego zdaniem, najlepszy program rehabilitacyjny, który powinien postawić mnie na nogi tak szybko, jak to tylko możliwe — tłumaczyła cierpliwie. — I o ile wiem, że na pewno rzetelnie wykonał powierzone mu zadanie i zebrał niezbędne informacje, o tyle próbuję się dowiedzieć, czy przypadkiem nie stara się mnie oszukać z wielkością racji żywnościowych, długością ćwiczeń i całą resztą rzeczy, na których jeszcze się nie znam — rzekła, uśmiechając się ciepło do przyjaciela.

— Na twoim miejscu w ogóle bym mu nie ufał… — zaczął ostrożnie Jem; widząc wyraz twarzy przyjaciółki, wyjaśnił: — Powinien się tym zająć specjalista. Dyplomowany lekarz, a nie jakiś kamerdyner, który naczytał się ksiąg. — Chłopak chwycił kodeks w dłonie i przekartkował go, niechlujnie odginając zewnętrzne krawędzie dłuższego brzegu bloku książki. — Nie ma nawet pewności, że to, co tutaj napisali, to prawda. Nie powinnaś wierzyć we wszystko, co czytasz — westchnął, odkładając publikacje na blat. — Solidne wykonanie, dispositio, decor a nawet niespotykana, jak na coś tego pokroju, eurytmia nie oznaczają jeszcze, że zawartość merytoryczna jest równie wartościowa.

— Doskonale o tym wiem, ale to jest sprawdzone źródło. Nie martw się, wiem, co robię — uspokoiła go Elizabeth i ponownie chwyciła książkę w dłonie. — Chciałabym dokończyć, więc jeśli nie masz nic przeciwko… Oczywiście możesz tutaj zostać, ale byłoby miło, gdybyś zachował ciszę. Muszę się upewnić, że Sebastian nie uprawia samowolki — zaśmiała się i otworzywszy kodeks na założonej zakładką stronie, oparła go o kolana i powróciła do lektury.

James potaknął cicho i przez kilka minut po prostu siedział w milczeniu, przyglądając się przyjaciółce, ale znudzony monotonią widoku, nawet tak urokliwego, postanowił sam sięgnąć po jedną z licznych pozycji bibliotecznych. Trafił na zupełnie nieznanego sobie autora, na książkę przynależącą do beletrystyki, mówiąc dokładniej: na kryminał z zagadką morderstwa w zamkniętym pokoju w roli głównej. Nieprzekonany otworzył kodeks, przekartkował czwórkę tytułową i krótki wstęp odautorski, po czym zabrał się za czytanie pierwszego rozdziału, z każdą chwilą przekonując się, że Elizabeth miała doskonały gust, bo powieść okazała się tak wciągająca, że nawet nie zauważył, kiedy kompletnie się w niej zaczytał. Kiedy zerknął przez okno, dając chwilę odpocząć oczom, na dworze było już ciemno.

— Dzisiaj późna kolacja — mruknęła Lizz, kiedy zegar wybił godzinę dziesiątą.

Po chwili do biblioteki wszedł Sebastian i poinformował, że gotowy posiłek czeka na jego panią i jej gościa w jadalni. Chciał zaprowadzić tam wózek hrabianki, jednak powstrzymała go i uśmiechnęła się do Jamesa, prosząc, by to on ją zabrał. Kamerdyner szedł w ciszy kilka kroków za nimi, a kiedy doszli do schodów, blondyn wziął nastolatkę na ręce, a służącemu nie pozostało nic innego, jak tylko wziąć wózek i znieść go na dół, by doprowadzający go do wściekłości gość mógł na powrót posadzić w nim fioletowowłosą.

Sebastian starał się uspokoić, namiętnie tłumacząc sobie w myśli, że wobec tego, co zrobił ze swoim życiem, nie miał prawa być zazdrosny o Jema, lecz uczucie to było silniejsze niż jego zdroworozsądkowe podejście. Wwiercało się w umysł demona i co chwilę podszeptywało dziesiątki sposobów pozbawienia chłopaka życia. Michaelis był rad, że odznaczał się wysoką samokontrolą, w przeciwnym wypadku mogłoby nie skończyć się na zaledwie kilku nerwowych gestach, przygryzaniu języka i pełnych przekleństw myśli.

Przez cały posiłek Elizabeth wraz z przyjacielem rozmawiali na temat literatury, dzieciństwa i ich wspólnych przygód, a Sebastian posłusznie stał tuż obok srebrnego wózka z zastawą, w milczeniu przysłuchując się konwersacji. W myślach przedrzeźniał Jamesa i w dalszym ciągu wyobrażał sobie, że go zabija, za każdym razem w coraz bardziej brutalny i wyszukany sposób. Te przerażająco krwawe wizje przynosiły odrobinę ukojenia i zarazem uświadomiły mu, jak bardzo zranił ukochaną. Gdyby dowiedziała się o jego czynach, czułaby się dużo gorzej niż on w tej chwili. Wiedział też, że hrabianka wolałaby poznać prawdę. Owładnięty przez zazdrość, po raz kolejny podjął decyzję – tego wieczoru zamierzał wyznać dziewczynie prawdę i ponieść konsekwencje swojego postępowania.

W obliczu złożonej sobie obietnicy, Michaelis z jeszcze większym trudem dawał radę wystawać spokojnie nieopodal dwójki konsumujących ludzi, błagając, by wreszcie skończyli jeść. Normalnie nie miałby nawet pewności, że jego pani uda się po posiłku na spoczynek, jednak plan dnia, który wspólnie rozpisali kilka godzin wcześniej, zakładał, że o godzinie jedenastej wieczorem będzie kładła się spać (a przynajmniej będzie przygotowywała się do snu). To jedno nieco go wyciszało, a kiedy Lizz powiedziała, że chce wracać do sypialni, o mały włos a ujawniłby przez Jemem swoją prawdziwą tożsamość, ponadprzeciętnie szybko zbierając naczynia ze stołu.

— Więc dobranoc, Lizzy — powiedział głośno James, zwracając uwagę kamerdynera i upewniwszy się, że na nich patrzył, podszedł do dziewczyny i delikatnie musnął ustami jej policzek.

Hrabianka zadrżała zdenerwowana, ale nie skomentowała zachowania przyjaciela. Pożegnała się z nim i rzuciła karcące spojrzenie zamarłemu w bezruchu służącemu. Michaelis skinął głową i powrócił do obowiązków, a Jamie opuścił jadalnie i poszedł do sypialni, po drodze zbaczając z kursu, by wziąć z biblioteczki dwie kolejne części powieści, którymi zamierzał umilić sobie wieczór.

— Zabiorę cię do sypialni, panienko — powiedział uprzejmie Sebastian, wracając do jadalni. Uśmiechnął się do dziewczyny i podszedł do niej, a potem wziął ją na ręce i dyskretnie przetarł jej twarz w miejscu, w którym pocałował ją James.

— Czemu nie możesz mnie zwyczajnie zawieźć?

— Bo to strata czasu, panienko. Przyprowadzę wózek później — odparł rozbawiony demon i powoli ruszył do drzwi.

Nie spieszył się, szedł powoli, dumnie, sprężystym krokiem, wszem i wobec pokazując, że oto niesie na rękach panienkę Elizabeth i każdy, kto ich widzi, powinien o tym mówić. Bo był zazdrosny. Tak zwyczajnie, do bólu ludzko, aż chciało mu się z siebie śmiać, kiedy w myśli użył tego idiotycznie brzmiącego słowa. Wzbraniał się przed tym niesamowicie, ale uznał, że tak naprawdę to i tak nie ma żadnego znaczenia, bo fakt pozostanie faktem, bez względu na to, czy się go nazwie czy nie. I nie miało znaczenia, że jego słowa sprzed chwili nie znalazły nawet cienia pokrycia w rzeczywistości.

Demon wniósł hrabiankę do sypialni, posadził ją na łóżku, a potem błyskawicznie przyniósł wózek inwalidzki. Ustawiwszy go nieopodal łóżka, w milczeniu podszedł do szafy i wyciągnął z jej wnętrza jedną ze swoich koszul, w której Lizz zwykła spać.

— Posadź mnie w wózku – zażądała dziewczyna.

Zdziwiony kamerdyner zawahał się i spojrzał na nią pytająco, lecz widząc nieustępliwy wzrok nastolatki, nawet nie próbował z nią dyskutować. Posłusznie wziął ją na ręce i zrobił, co chciała.

— Sama przeniosę się do łóżka, kiedy skończysz mnie przebierać — wyjaśniła.

— Będzie mi niewygodnie panienkę rozebrać.

— To twój problem, Sebastianie.

Słysząc wyniosły ton głosu nastolatki, brunet zaśmiał się pod nosem. Widział, że jej złośliwości były oznaką, iż powoli dochodziła do siebie. Przez chwilę nawet zwątpił w słuszność swojej decyzji o wyznaniu jej prawdy. Nie zamierzał jednak uciekać, dlatego zacisnął zęby i przebrał Elizabeth, a potem, wciąż przed nią klęcząc, ujął jej dłoń i spojrzał w parę błękitnych, wyrażających ciekawość i nutę oburzenia, oczach.

— Panienko, muszę z tobą o czymś porozmawiać — zaczął niepewnie demon, głosem tak wątłym, że hrabianka aż zadrżała, obawiając się najgorszej możliwej informacji.

— Umierasz?

— Nie, proszę się nie martwić. Chodzi o coś… zupełnie innego — wyjaśnił, na chwilę pochylając głowę.

Czuł, jak w jego oczach zbierają się łzy. Właśnie szykował się, by ją zranić, podczas gdy jedynym, o czym umiała myśleć Lizz, było jego życie. Gdyby powiedziała coś złośliwego, gdyby zapytała o cokolwiek innego, może jego wyznanie nie byłoby aż tak trudne, lecz dla hrabianki nie liczyły się takie drobnostki. Nie w chwili, gdy czuła, że Michaelis chciał porozmawiać poważnie.

— Mówże, bo się denerwuje! — mruknęła nerwowo, zaciskając dłoń na kciuki demona.