Tom IV, LI

Jej. Nigdy bym się nie spodziewała, że jedna grafika z nagą klatą Sebcia, nieco bardziej – jak to określiliście: pikantny – rozdział i nagle wyświetlenia skończą aż tak. Poprzedni rozdział zdobył dwa razy więcej wyświetleń w ciągu trzech dni niż inne zazwyczaj. Pierwszego dnia i tak przebił wyświetleniami poprzedni. Liczba komentarzy też mnie zszokowała. Takiego odzewu to tu chyba jeszcze nie było xD. Dzienne statystyki z soboty i niedzieli również mnie zaskoczyły.

Dziękuję Wam za taki odzew i za wsparcie okazane w komciach :*. Wiem, że nie każdy się zna i nadaje na tyle, żeby sypać wskazówkami na lewo i prawo, ale powiem Wam, że z doświadczenia wiem, że nawet ci, którzy nie znają się jakoś szczególnie, zawsze zauważą w trakcie czytania coś co im nie brzmi, wydaje się dziwne, nielogiczne albo jest zwyczajnie literówką. Nawet wytykanie takich drobnych rzeczy będzie dla mnie pomocne. Moje oczy jakoś ostatnio bardzo słabo działają, bolą i łzawią i pora naprawdę pomyśleć o okuliście, dlatego te niepodkreślane literówki często mi umykają, bo nie mogę skupić wzroku xD.

Dobra, dosyć wymówek! Dziękuję, zboczuszki, hahaha :*. Jesteście wspaniali!

Miłego rozdziału <3. 

==============

Lizz dołączyła do Tomoko i Taia. Już od pierwszej chwili zrozumiała, co miał na myśli Sebastian, mówiąc, że brunet poznał jego tożsamość. Przy stole panowała niezwykle ciężka atmosfera, którą księżniczka uporczywie starała się ignorować. Ciepło przywitała przyjaciółkę, a potem dyskretnie szturchnęła łokciem chłopaka, by przypomnieć mu o obietnicy, którą jej złożył. Przywitał się oschle z Elizabeth, przez cały czas uciekając wzrokiem, dlatego hrabianka na razie go zignorowała, choć nawet nie starała się ukrywać, że jest jej przykro.

— Hinitsu — powiedziała cicho Tomoko.

— Ale to już było, tajemnica — zdziwiła się Elizabeth. Po chwili, kiedy Tai wzdrygnął się nerwowo, a niedługo potem do stolika podszedł James z Sebastianem, zrozumiała, o co chodziło przyjaciółce.

— Hinitsu — przytaknęła, uśmiechając się do niej.

~*~

Jamie odczekał chwilę, aż Elizabeth się oddali, a potem zerknął w oczy Sebastiana, wyraźnie zdenerwowany. Nie lubił tego robić, rzadko mu się zdarzało, szczególnie w takich chwilach. Poza tym nigdy nie podejrzewał, że dopadną go początki choroby psychicznej. Wiedział, że dla własnego dobra musi wyjaśnić sytuację; oczyścić atmosferę, żeby więcej nie nękały go dziwaczne, pozbawione sensu i logicznych postaw myśli.

— Przepraszam — burknął w końcu, widząc, że Michaelis zaczynał się niecierpliwić.

Na jego słowa lokaj zareagował szerokim, ciepłym uśmiechem. Położył dłoń na piersi i lekko pochylił głowę.

— Ależ paniczu, proszę… Nie jestem godzien takich słów — wyrecytował jedną ze swoich podręcznikowych formułek.

— Niesłusznie oskarżyłem cię o coś… Niemożliwego. Po prostu przyjmij przeprosiny — dodał ciężko chłopak.

Kamerdyner uniósł głowę i zrównał wzrok z Jamesem, porozumiewawczo kiwając głową.

— Proszę się nie martwić. Jesteśmy tu, by paniczowi pomóc — odparł. — Doskonała robota, panienko — pomyślał, ciesząc się w duchu.

Dziewczyna osiągnęła lepszy efekt, niż mógł się spodziewać. Wiedział wprawdzie, że więź łącząca ją z Jemem była niezwykle silna, ale nie sądził, że wystarczy coś tak prostego, jak przyznanie się do uczuć, by zupełnie omamić chłopaka. Hrabianka była bardziej przebiegła, niż jej się zdawało. „Byłaby doskonałą demonicą” przeszło nawet przez myśl Sebastianowi, wzbudzając lekki żal, że nie będzie mógł jej takiej zobaczyć.

Jamie czuł się straszliwie niezręcznie, a lokaj w dalszym ciągu zwyczajnie go irytował, jednak zrobiło mu się nieco lżej, kiedy przyjął przeprosiny i najwyraźniej – co nieco zdziwiło blondyna – nie planował ciągnąć tematu ani złośliwie go komentować. Może całe jego wredne usposobienie również było paranoicznym urojeniem powracającego do zdrowia po ogromnej traumie umysłu. Na wszelki wypadek wolał traktować służącego neutralnie i przekonać się, co było prawdą na spokojnie.

~*~

Śniadanie upłynęło w dosyć ciężkiej atmosferze, której przyczynę znali wszyscy oprócz Jamesa, który z racji dbania o zdrowie psychiczne, zawzięcie wmawiał sobie, że tylko mu się wydaje. Nie wspomniał o tym ani słowem. Za to Sebastian starał się zapewnić miłe warunki spożywania posiłku, przygrywając na skrzypcach. Jamie rozmawiał z Tomoko, a księżniczka zachwycała się jego opowieściami i samą możliwością ponownego spotkania.

Elizabeth również brała udział w konwersacji. Żartowała nawet ze swojego kalectwa – w końcu z każdym dniem coraz bardziej się z nim oswajała, podobnie zresztą jak z myślą, że może nigdy nie wrócić do pełnej sprawności. Wszyscy, oprócz Taia, który przez cały posiłek siedział w milczeniu i unikał spojrzeń i rozmów, starali się zachowywać normalnie i rozwiać nieprzyjemną atmosferę, jednak negatywna aura młodego służącego była zbyt silna. Kiedy tylko śniadanie dobiegło końca, przeprosił księżniczkę i pobiegł do sypialni, nie dbając o to, że zachował się niegrzecznie wobec pozostałych. A zdanie Michaelisa obchodziło go chyba najmniej. Dlaczego miał tłumaczyć się przed demonem? W czym był lepszy od niego?

— Lizzy, możemy porozmawiać na osobności? — poprosiła japonka, przepraszająco uśmiechając się do Jamiego.

Chłopak nie miał nic przeciwko, zaoferował nawet pomoc kamerdynerowi w myśl walczenia z paranoicznymi uprzedzeniami. Samo słowo „paranoja” pojawiło się w jego myślach około pięciu tysięcy razy odkąd przeprosił Elizabeth. Chciał mieć pewność, że zrobi wszystko, by naprawić swój błąd i podszedł do sprawy niezwykle poważnie. Chociaż Michaelis zapewniał go, że poradzi sobie sam i że nie wypada, by gość pomagał w kuchni, młodzieniec się uparł i nie dało się go przekonać. Sebastianowi nie było to zbytnio na rękę, ale odegrał swoją rolę, wiedząc, że raz rozpoczęte przedstawienie musi trwać, nawet jeśli aktorzy zatracili w trakcie miłość do swojej gry.

Hrabianka została przy stole z Tomoko. Kiedy kamerdyner i Jamie zniknęli za drzwiami posiadłości, księżniczka dokładnie opowiedziała przyjaciółce o okolicznościach odczytania listu i wszystkim, co w związku z jego treścią powiedział Tai. Podzieliła się z nią również obawami i obietnicą, którą wymogła na nastolatku.

— Będziecie musieli z nim porozmawiać. My będziemy musieli, najlepiej wszyscy razem. Ty, ja, Sebastian, James…

— On nie. On nie wie i tak ma zostać — zaoponowała stanowczo Lizz. — Ledwie zdołałam mu wmówić, że Sebastian nie jest demonem. On nie może wiedzieć, to dla niego zbyt groźne. Chciał zabić Sebastiana. Szczerze mówiąc, po jutrze planuję się go pozbyć — wyjaśniła.

Zmartwiona księżniczka zmarszczyła czoło i milczała przez jakiś czas, dokładnie analizując wszystko, co powiedziała Elizabeth. Nie zgadzała się z takim postępowaniem, ale w świetle zaistniałych faktów musiała przyznać, że to naprawdę była decyzja podjęta w najlepszym interesie ich przyjaciela z dzieciństwa.

— Wiesz, to piękne, że on dalej tak bardzo nas kocha. Ja zdążyłam zapomnieć… Dalej mi na nim zależy, ale to już nie to samo — wyznała księżniczka.

— Też tak na początku sądziłam. Nawet go nie poznałam, kiedy zjawił się u drzwi posiadłości, ale spędziliśmy razem trochę czasu, no i… Z czasem wspomnienia odżyły. W każdym przypadku jest inaczej, prawda? — westchnęła Elizabeth.

Wraz z Tomoko uznały, że porozmawiają z Taiem po porannym treningu. O godzinie jedenastej mieli spotkać się na poddaszu, w odizolowanym pomieszczeniu, w którym James nie powinien ich znaleźć. Księżniczka miała przez ten czas porozmawiać z brunetem i postarać się nastawić go neutralnie, a Lizz podjęła się wymyślenia czegoś, czym mógłby się zająć Jem. Postanowiła namówić Jeanny i Thomasa, by poprosili go o pomoc przy pracy w ogrodzie. W końcu sam chciał pomagać, a i oni zawsze byli otwarci na wspieranie innych. Wiedzieli o kiepskiej kondycji chłopaka, dlatego uznała, że to będzie doskonały rozpraszacz uwagi. Na dodatek będą poza budynkiem, co dodatkowo upewniało szlachciankę, że przyjaciel nie podsłucha przypadkiem czegoś niepożądanego.

~*~

Zgodnie z umową, po treningu Elizabeth wszyscy zainteresowani spotkali się na poddaszu. Sebastian przygotował herbatę i przekąski mimo wielokrotnych zapewnień ze strony hrabianki, że nie ma takiej potrzeby. Nikt nie chciał jeść. To nie miała być miła pogawędka towarzyska. Sprawa była poważna, ale kamerdyner uparł się, że nawet w takiej sytuacji musi wzorowo wypełniać swoje obowiązki. Dziewczyna w końcu uległa, nie mając siły tłumaczyć Michaelisowi swojego stanowiska. Uznała, że przekona się na własnej skórze.

Tomoko i Tai zjawili się spóźnieni pięć minut. Księżniczka miała nie lada problem, by namówić chłopaka, żeby skonfrontował się z Lizz. Wcale nie chciał rozmawiać, nie wiedział, co takiego mogłaby powiedzieć Roseblack, by przekonać go, że zatajanie prawdy przed wszystkimi wokół było dobrym pomysłem. Dla niego, który zawsze był jej wierny i nigdy nie wciskał nosa w nieswoje sprawy, to zachowanie było zwyczajnie krzywdzące i pałał do szlachcianki taką niechęcią (żeby nie powiedzieć: nienawiścią), że zwyczajnie nie wyobrażał sobie spokojnej rozmowy. Na dodatek przy demonie, wobec którego był dotąd wierny. Japonka jednak nie pozostawiła mu wyboru. Taiowi zależało na jej szczęściu, dlatego w końcu zwlekł się z łóżka i zgodził się spróbować.

Kiedy weszli do pomieszczenia, atmosfera natychmiast zgęstniała. Pioruny bijące z oczu chłopaka niemal stawały się widoczne, za to spokój Sebastiana kontrastował ze stanem emocjonalnym służącego tak bardzo, że patrzenie na nich dwóch z racji niedorzeczności wprawiało w ogromny dyskomfort. Para zajęła miejsca na kanapie, Lizz kazała demonowi usiąść w fotelu, a sama została w wózku, przysuwając go do stolika.

— Musimy sobie wyjaśnić parę spraw… — zaczęła, wiodąc wzrokiem po wszystkich zebranych. Widziała spokój i pewność siebie, strach i głęboką nadzieję oraz wściekłość i żal. Cała gama emocji, do których musiała odpowiednio dostosować słowa, by żadne z zebranych nie zareagowało nazbyt emocjonalnie, nie poczuło się urażone i zrozumiało przekaz. — Zacznijmy może od tego, że Tai nie miał nigdy zobaczyć tego listu…

— Zamierzałaś okłamywać mnie do końca życia?! — wykrzyknął chłopak.

— Uspokój się — warknął Michaelis, piorunując chłopaka wzrokiem.

Mimo że był wściekły, wzrok demona napawał go lękiem tak ogromnym, iż dla bezpieczeństwa wszystkich zebranych wolał się uciszyć.

— Do końca mojego, niezwykle krótkiego, życia, tak. Nikt nie zasługuje na to, żeby wiedzieć, że na świecie istnieją demony. Jeśli komuś o tym powiesz, w najlepszym wypadku zostaniesz wyśmiany; w najgorszym – zamknięty w zakładzie dla obłąkanych, a wszyscy doskonale wiemy, że stamtąd się nie wychodzi — wyjaśniła ciężko Lizz. — Nie powiedziałam wam, bo nie było takiej potrzeby. Patrz. — Dziewczyna obróciła się plecami do Taia odgarnęła z karku włosy, ukazując ukryty w nich znak kontraktu. — To, co widzisz, to znak kontraktu faustowskiego, może kiedyś o nim słyszałeś. Oznacza, że Sebastian jest mi bezgranicznie posłuszny. Spełni życzenie, które wypowiedziałam, zawiązując przymierze, a kiedy to się stanie, ja oddam mu duszę, czyli umrę. Dlatego nie musieliście wiedzieć, kim jest. Nie zraniłby ani was, ani mnie, ani nikogo, kogo nie pozwoliłabym mu zranić. Zabrania tego kontrakt.

— A jednak cię zostawił! Złamał zasady! Nie powinnaś być wolna?! — Denerwował się nastolatek.

— Powinnam. Ale wybaczyłam mu. Miał ważny powód…

— Ważniejszy niż ty?! Czy on w ogóle wie, jak cholernie cierpiałaś?! Gdzie był, gdy próbowałaś się zabić, co?! No gdzie?! — Tai spojrzał wściekle na Sebastiana. — Gdzie byłeś, pieprzony demonie, kiedy cię potrzebowała?!

Michaelis przysłuchiwał się spokojnie rozmowie. Nie planował się niepotrzebnie wtrącać. Wiedział, że to jedynie zaostrzyłoby sytuację, ale kiedy dzieciak zaczął oskarżać go o zaniedbanie, nie znając powodu jego zniknięcia i nie mając najmniejszego pojęcia, jak bardzo pragnął wrócić do ukochanej, nie wytrzymał. Jego oczy przez moment rozświetlił wściekle czerwony blask, a w pokoju nagle zrobiło się ciemno. Kamerdyner podniósł się z miejsca i zaczął powoli zbliżać się do bruneta.

— Nie masz pojęcia, o czym mówisz, krnąbrny dzieciaku. Gdybyście chociaż raz, jeden jedyny, pomyśleli o swojej pani, zamiast beztrosko zbijać bąki i migać się od pracy, może…

— Starczy! — przerwała stanowczo Lizz. — Siadaj, Sebastian. I nie odzywaj się, dopóki nie udzielę ci głosu.

Michaelis odwrócił gwałtownie głowę. Przez moment patrzył w oczy dziewczyny z tą samą wściekłością, którą okazywał Taiowi, ale po sekundzie zamknął oczy, uśmiechnął się, a jego rysy twarzy ponownie złagodniały.

— Proszę wybaczyć, panienko — mruknął i z kpiącym uśmiechem na ustach wrócił na miejsce, przywracając pomieszczenie do poprzedniego stanu.

Tomoko przyglądała mu się przerażona nie mniej niż jej towarzysz. Ciągle powtarzała sobie, że Sebastian nie zrobi jej krzywdy, lecz kiedy widziała go w takim stanie, odzywał się w niej instynkt krzyczący, by uciekała. Walczenie z nim było niezwykle trudne, ale nie mogła się złamać. W imię szczęścia Elizabeth.

— Sebastian wrócił do piekła, żeby… — zawahała się hrabianka. Wciąż głupio było jej mówić o uczuciach, ale dla dobra sprawy nie miała wyjścia. — Żeby przejąć panowanie nad piekłem i zmienić obowiązujące zasady, żebyśmy mogli być razem. Zrobił to, bo mnie kocha. — Chociaż doskonale wiedziała, że to była prawda, słuchanie własnych słów doprowadzało ją na skraj rozbawienia. Wiedziała, jak idiotycznie to brzmiało. Demon zmienił świat po to, by móc być ze śmiertelniczką – takie rzeczy nie zdarzają nawet pomiędzy ludźmi, a ona, naiwna nastolatka, uwierzyła, że mogłaby zrobić to dla niej istota innej rasy. A jednak to była prawa.

— Sebastian, w szafce jest wino — westchnęła ciężko.

Michaelis popatrzył na nią karcąco, ale zgodnie z rozkazem: nie odezwał się. Wstał, przyniósł butelkę i nalał każdemu po pół kieliszka płynu. Lizz momentalnie chwyciła szkło i wypiła całą zawartość na raz, domagając się dolewki. Kamerdyner znów skarcił ją wzrokiem, ale podobnie jak poprzednio, zignorowała go.

Tai i Tomoko również skorzystali z możliwości odstresowania się. Temat był niezwykle ciężki, odrobina procentów mogła w takich chwilach czynić cuda lub, czego obawiał się Sebastian, zaostrzyć sytuację.

— Naprawdę w to wierzysz? Spójrz na niego, przecież on sobie z ciebie kpi. To niemożliwe, żeby demon mógł kochać człowieka! — kontynuował Tai.

Księżniczka patrzyła na służącego. Widziała, jak wraz z kolejnymi słowami nastolatka buzuje w nim coraz większa wściekłość. Skoro nie mógł odpowiedzieć, ona musiała stanąć w jego obronie. Miała nadzieję, że może jej wstawiennictwo cokolwiek zmieni.

— Ale on ją kocha, Tai. Wrócił, dbał o nią. Wiesz, że nie pozwoliłabym, żeby cierpiała. Sebastian jest demonem. Może nas zabić w każdej chwili. Mógł sprzeciwić się Lizzy i się nas pozbyć, a jednak tego nie zrobił. Wyobraź sobie, że ty sam dopiero poznajesz emocje. Myślisz, że od razu umiałbyś sobie z nimi poradzić? Że nagle stałbyś się specem? Żyjesz z uczuciami prawie dwadzieścia lat i sam zobacz! Nie potrafisz nawet okiełznać wściekłości. Bądź wyrozumiały.

— Dla demona?! Wy naprawdę sądzicie, że ja się na to nabiorę? — parsknął kpiącym śmiechem. Wypił wino i skinął głową, każąc Michaelisowi dolać sobie trunku. Dokładnie obserwował reakcję służącego. Nie był pewien, czy to kwestia szybkiego działania alkoholu spowodowanego zdenerwowaniem, czy to wina tego, że nie mógł mówić, ale przestał go przerażać. — To straszne nie wiedzieć, co się czuje, nie, Sebastianie? Biedny, zagubiony demon. Kochasz swoją panią? Zrobisz dla niej wszystko, tak? — naśmiewał się dalej, czując narastającą pogardę.

Kamerdyner słuchał go, starając się zachować spokój, ale kpiący bachor, to było dla niego zbyt wiele. Zacisnął zęby i zrzucił maskę obojętności, nie mając dłużej siły tego słuchać. Nie z ust dziecka, które nie miało o niczym pojęcia.

— Mów, Sebastian. Tylko się miarkuj — mruknęła Lizz, chcąc nieco ulżyć służącemu. Sama najchętniej wyrzuciłaby Taia przez okno, ale przemawiały przez nią emocje, którym nie chciała ulec. Przez wzgląd na Tomoko, resztę służących, Jamiego, ale przede wszystkim przez wzgląd na ich wspólną przeszłość. Przeżyli razem niejedno, a to, że chwilowo mieli inne zdanie na jakiś temat, nie mogło tego przekreślić.

— Dziękuję, panienko — zaczął cicho Michaelis. — Nie musisz wierzyć w szczerość moich intencji. Jesteś tylko człowiekiem, marnym paprochem, który mogę zmieść z tego świata w przeciągu kilku sekund. Posłuchaj swojego wewnętrznego głosu. Twoje serce bije szybciej, kończyny mrowią i drżą niekontrolowanie, zaczynasz się pocić. Wiesz, co to jest? To twój rozsądek. Instynkt samozachowawczy mówi ci, że jestem groźny, a jednak siedzisz tu dalej i masz w sobie tyle odwagi, choć sądzę raczej, że jesteś zwyczajnie… — uciął, zerkając na Tomoko — nie w pełni zdolny uświadomić sobie prawdopodobne konsekwencje, że tak ze mnie kpisz. Wiesz, dlaczego tak jest? — zapytał, uśmiechając się życzliwie. — Bo chociaż zdaje ci się, że nie wierzysz, to ufasz panience Elizabeth. Ona wierzy, a to podświadomie zmusza i ciebie, byś podzielił zdanie jej i księżniczki.