Tom IV, LIX

Dowiedziałam się ostatnio, że jakieś dwie cosplayerki "skarżyły" się na Różę podczas Coperniconu. Nie, nie przeszkadza mi to, uważam nawet, że fakt, iż ktoś w ogóle rozmawiał o moim blogu na konwencie i słyszał to ktoś inny, kto też zna mojego bloga i mimochodem mi o tym powiedział, świadczy o tym, że Róża stała się hmm... Odrobinę rozpoznawalna xD. Czuję zalążki fejmu. Pomijam fakt, że nie jestem pewna, jak się z tym czuję – nie o tym chciałam.

W komciach z reguły piszecie, że było super, fajnie, cudownie – to oczywiście miłe, dziękuję, doceniam :*. Ale pewnie znajdą się tacy, którzy widzą wady, coś im się nie podoba i takie tam. Jeśli więc tu jesteście, Wy, którym coś się nie podoba, dajcie znać. Napiszcie w komciach, co jest nie tak, ja bardzo chętnie poczytam i wyciągnę wnioski. Oczywiście mówię o konstruktywnych opiniach, bo jak ktoś mi powie, że robię z siebie gwiazdę Internetów w przedmowie, a rozdziały są do dupy "bo tak i już", to na takie opinie nie będę zwracała uwagi. Chodzi mi o coś konstruktywnego, np.:

"Zbędne przecinki przy  wymienianiu rzeczowników o różnym stopniu wartości. Niespójność fabularna, bo *przykład*." Takie tam, no wiecie. Hejcić, ale z sensem :P. Bo to, że ktoś porozmawia sobie na konwencie, jaką jestem złą autorką, nie sprawi, że stanę się lepsza. A przecież historia ma się Wam podobać, więc no. Dawajcie znać. Ja naprawdę nie mam nic przeciwko konstruktywnej krytyce, nie ugryzę xD.

Tak dla pewność: NIE mam bólu dupy, NIE chcę zabić dziewczyn, które to mówiły. NIE jest mi smutno/źle/okropnie/depresyjnie i NIE czuję się gwiazdą Internetów xDDDD. Mam dobry nastrój i chęci do pisania tyle samo, co zwykle, ale wolałam wyjaśnić, tak na wszelki wypadek. 

A teraz życzę Wam miłego rozdziału! :*

=============

W końcu Sutcliff nie dowiedział się niczego pomocnego. Zrezygnował. Przyczaił się za rogiem jednej z kamienic i co chwilę zerkał na zegarek, oczekując odpowiedniej chwili. Równo o trzeciej zabiły dzwony. Chwilę potem z wnętrza kaplicy zaczęli wyłaniać się ludzie. Wokół było gwarno, kolorowo i tłoczno. Wszystkim towarzyszył dobry nastrój. Radosne twarzy ludzi mieniły się w limonkowych czach boga śmierci, który starał się znaleźć tego, którego miał zabrać. Nie chciał ominąć momentu jego śmierci. Pragnął obserwować ten proces od samego początku do końca, być świadkiem tej niezwykłej chwili, napawać się nią i docenić, że był jej częścią.

W takich momentach shinigami przestawali być widoczni dla ludzi. Właściwie poza chwilami, kiedy sami tego chcieli, widzieli ich tylko ci, których życie również miało się ku końcowi. Dlatego też Grell miał nadzieję, że może Roger dostrzeże go z daleka i zdziwi się, widząc kogoś ubranego w tę cudowną krzykliwą czerwień. Nikt jednak nie zwracał na niego uwagi, był jak powietrze. Gdzieś w ludzkiej podświadomości czaiła się informacja o jego obecności, ale nikt nie był w stanie naprawdę go dostrzec.

Cztery minut po trzeciej. Wóz transportujący młodą parę odjechał spod kaplicy. Kolejne ruszały zaraz po nim, lecz w pewnej chwili jedno ze zwierząt zarżało przerażone na widok przebiegającej tuż obok gdaczącej głośno kury. Koń uniósł przednie kopyta i wpadł na swego kompana. Cały powóz zaczął się chwiać, póki nie runął nienaturalnie, ciągnąc za sobą zwierzęta. Pozostałe zwierzęta wpadły w popłoch. Zaczęły gnać na oślep, w amoku uciekając przed źródłem przerażającego je dźwięku.

Sutcliff obserwował sytuację z zapartym tchem. Wpatrywał się w końskie kopyta, czekając na moment, gdy wdepczą w ziemie ludzkie ciało. Na drodze jednego ze zwierząt stanął dobrze ubrany mężczyzna w beretce. Rozłożył ręce, zagradzając stworzeniu drogę ucieczki, i krzycząc, starał się przywrócić mu zmysły. Bezskutecznie. Ciężkie cielsko pchnęło człowieka na kamienne podłoże. Rumak zarżał i ruszył naprzód, tratując leżącego mężczyznę. Tuż za nim pognały kolejne zwierzęta, a wśród tętentu ich kopyt słychać było przerażone krzyki kobiety.

— Roger! Jezu! Boże święty! Roger! Ludzie, pomocy! Ratujcie mojego męża! — wrzeszczała, chwytając się za głowę, jednak nikt nawet nie próbował jej pomóc.

Shinigami zaczął iść w stronę Brighta, mijając konie, ludzi i resztki powozów. Kucnął przy ciele Rogera i patrzył w jego oczy, obserwując, jak powoli ulatuje z nich życie.

— Spokojnie. To już koniec. Za chwilę przestaniesz cierpieć — powiedział ciepło, chwytając człowieka za dłoń, którą desperacko starał się wciągnąć do żony.

Kobieta nie widziała Grella, nie widziała również duszy męża, które właśnie wznosiło się ku niebu w poszukiwaniu drogi do lepszego świata. Bright zerknął na rudzielca, a potem zdezorientowany wbił wzrok w uciekające z niego życie. Tyle radosnych chwil. Skończenie szkoły, pierwsza dziewczyna, narzeczona, żona, nowa praca, dziecko… Wszystko, co osiągnął, miało tutaj swój koniec. Jednak zostawiał po sobie coś pięknego, trwałego. Coś, co będzie żyło, nawet kiedy jego zimne ciało na wieczność zaśnie sześć stóp pod ziemią.

Nagranie się skończyło. Rolka swoistego filmu zwinęła się ciasno i posłusznie wylądowała w dłoni shinigami.

— To koniec. W tej chwili twoje życie dobiegło końca — poinformował, stawiając stempelek na niewielkiej karteczce ze zleceniem.

Mały znak postawiony na papierze czerwonym atramentem świadczył o tym, że dusza Rogera nie okazała się na tyle wyjątkowa, by można było odroczyć moment jej odejścia ze świata. Kiedy Grell podpisał dokument, zetknął go z nagraniem, a ono błysnęło oślepiającym światłem. Dusza mężczyzny opuściła ciało, łącząc się tymczasowo z nagraniem, by w tej formie zostać dostarczona do wydziału zajmującego się transportem. Dopiero tam była oceniana, a następnie przekazywana w ręce odpowiedniej grupy, która przenosiła ją do piekła albo nieba. Rola Sutcliffa dobiegła końca.

Stał i tak samo niewidoczny, jak się zjawił, odszedł w akompaniamencie cierpiętniczych lamentów zdruzgotanej kobiety. Mijał stragany, które pracowały, od kiedy tylko się tu zjawił. Nic się nie zmieniło. Kolejny człowiek opuścił ziemski padół, a czas dalej nieubłagalnie brnął naprzód, a wraz z nim ślepi na cierpienie innych ludzie.

Z rodzinnego miasta Sutcliff udał się do posiadłości Roseblack, żeby poinformować hrabiankę o swojej porażce. Zatrzymał się przed bramą posiadłości i bezceremonialnie zadzwoni dzwonkiem. Kiedy Sebastian otworzył mu drzwi, w pierwszej chwili się zdziwił, a potem nabrał podejrzeń, jednak na Grellu nie robiło to wrażenia. Zachowywał się przy demonie nader poważnie i opanowanie jak na siebie. Kazał zaprowadzić się do nastolatki i przez całą drogę do jej gabinetu nie odezwał się do kamerdynera nawet słowem. Kiedy służący wpuścił go do pokoju, w którym przebywania dziewczyna, poprosił ją o rozmowę w cztery oczy, a ta bez zbędnych pytań wyprosiła Michaelisa i wysłała go do kuchni, by przypadkiem nie podsłuchał jej rozmowy z bogiem śmierci.

— Masz coś? — zapytała pełna nadziei.

— Kilka siniaków, płuca pełne kurzu i jedną duszę do przekazania wydziałowi. No i mam ochotę na jakiegoś groźnego przystojniaka.

— Chryste, Sutcliff, powstrzymuj się. Nie o tym mówiłam!

— Aa… To nie, nic nie znalazłem. Żaden z bogów nic nie wie, a wszystkie księgi milczą. Nie będę się tym dalej zajmował, to nie ma sensu — oświadczył z nieukrywaną w głosie rezygnacją.

Nie sądził, że widok zmartwionego oblicza nastolatki sprawi, iż poczuje się tak źle ze swoją niekompetencją. Przecież gdyby mógł, to by to zrobił! Ale zwyczajnie się nie dało!

— Nie szkodzi. Dziękuję, że spróbowałeś…

— Mam tylko kilka zapisków o innych wojnach, ale to ci raczej niewiele pomoże. Tę wszyscy trzymają w tajemnicy. Świat się zmienia, kiedyś każdy chętnie opowiadał, teraz nawet wśród swoich szukają intruzów. I jak tu znaleźć prawdziwą miłość?

— Wezmę notatki, dziękuję. Możesz już iść. Wybacz, że zabrałam ci tyle czasu.

Żniwiarz prychnął pod nosem. Rezygnacja nie pasowała dziewczynie. Wyglądała z nią niemal szpetnie, a przecież on nie po to tak się starał, dbając o jej włosy.

— A twoje zdrowie? Kiedy znowu zaczniesz plątać się bogom pod nogami o własnych siłach?

— Kto wie? Może już nigdy.

— Ten sceptycyzm naprawdę rujnuje całą ciężką pracę, jaką włożyłem w twoje włosy.

— Wybacz, nie chciałam  ranić twojego zmysłu estetyki. Idź już. Spotkamy się pewnie dopiero na polu bitwy, chyba że stchórzysz — mruknęła wyzuta z sił Lizz i oparła łokcie na drewnianym blacie.

Obserwując żniwiarza, położyła na nich głowę i ziewnęła przeciągle.

— Popracuj nad swoją postawą! To — machnął rękami, obrysowując kształty nastolatki — jest przerażająco depresyjne. Do zobaczenia, irytująca dziewczyno.

— Do zobaczenia, rudy imbecylu — odparła, kiedy opuszczał gabinet.

Inaczej wyobrażał sobie spotkanie z nastolatką. Liczył na jakąś kłótnie, emocje – coś, co by go zmotywowało. Dostał tylko obrzydzającą rezygnację. Wyszedł więc i ruszył do Londynu. Planował wyrzucić księgę gdzieś w środku miasta, by jak najszybciej została odnaleziona.

Dotarłszy do zabudowań, rozejrzał się i postanowił zostawić kodeks nieopodal Big Bena, by z jego szczytu obserwować rozwój wydarzeń. Zrobił tak, jak założył i wdrapał się na wieżę zegarową. Usiadł na gzymsie i spoglądał w dół. Początkowo nikt nawet nie zauważył, że na środku ulicy leży księga, dopiero po chwili wybuchło jakieś zamieszanie i jeden z przechodniów upadł, lądując nosem w samym niemal kodeksie. Zainteresował się nim. Wziął do rąk i zaczął przeglądać. Nie dane mu jednak było dowiedzieć się niczego więcej, bo nagle, nie wiadomo skąd, na ulicy pojawiły się dziwne stworzenia. A przynajmniej tak wydawało się Sutcliffowi.

Zeskoczył z budynku na dach kamienicy, by lepiej przyjrzeć się dziwnym, człekokształtnym istotom. Postaci wyglądały jak dzieci, ale zachowywały się jak zwierzęta, nieokrzesane bestie. Na dodatek emanowała od nich dziwna, mroczna aura, podobna do tej, którą zawsze wyczuwał od Michaelisa.

Ulica stała się miejscem masakry dziwacznych kreatur. Grell pozostawał bierny. Nie zebrał nawet jednej duszy, to nie było jego zadanie, nie mógł się angażować, dopóki nie został o to poproszony przez dowodzącego akcją. Nikogo takiego nie było w pobliżu. Jakby ten atak nie został zapisany, jakby istnienie potworów zaburzało ład Rzeczywistości.

Wtedy to do niego dotarło. Czymkolwiek były dziwaczne dzieci, zapewne należały do armii tego, którego szukał od tygodni. Postanowił więc śledzić bestie. Były niezwykle szybkie, chwilami ledwie dotrzymywał im kroku, jednak się udało. Stwory weszły do opuszczonego budynku na wschodnim krańcu miasta. Grell wśliznął się za nimi. W półmroku budynku dostrzegł zarys postaci. Chciał przyjrzeć się bliżej, odnosił nawet wrażenie, że stojąca przed kreaturami osoba była mu znana, ale nie zdążył zrobić nic więcej. Ujrzał tylko srebrzysty błysk, a zaraz potem ktoś stanowczo szarpnął go w tył.

— Grellu Sutcliff! — warknął wściekle William. — Wiesz, co właśnie zrobiłeś? Czeka cię za to dodatkowe sto lat służby!

— Ale Will, czekaj! Nie rozumiesz! On jest tam w środku! — Próbował wyjaśnić rudzielec, ale Spears go nie słuchał.

Uznał, że niesforny zbieracz zwyczajnie próbuje się wykpić. Zaciągnął go w ustronne miejsce – wąską uliczkę pomiędzy sklepami odzieżowymi – i przeniósł ich obu do głównej siedzimy wydziału, skąd natychmiast wysłał delikwenta na rozprawę. Nie miał litości dla tych, którzy postępowali w tak głupi sposób, bezczelnie wydłużając jego godziny pracy.

Sutclifff został skazany na karę dodatkowych stu lat służby. Starał się nie pokazywać, jak bardzo satysfakcjonuje go wyrok, jednak domyślał się, że William zdawał sobie z tego sprawę. W końcu znali się od dawna i choć Spears nigdy za nim nie przepadał, doskonale potrafił zrozumieć tok myślenia rudego żniwiarza. Mimo to, ani myślał puścić mu płazem tak ogromne zaniedbanie. Nie dlatego, że chciał pomóc dawnemu koledze z roku w akademii, ale dlatego, że był zasadniczym bogiem śmierci. Uważał, że za błędy trzeba płacić, a nieprzestrzeganie zasad prowadzi do chaosu, który był przyczyną wszelkiego zła na świecie.

Po rozprawie William poczekał pod drzwiami sali na swojego podwładnego. Kiedy się wyłonił, zmierzył go wzrokiem i kazał ze sobą pójść. Rudzielec chętnie wybrał się na spacer, miał nawet opowiedzieć Spearsowi o swoim odkryciu, ale zapomniał, kiedy tylko przełożony wyznał mu powód przechadzki.

— Zajmiesz się niedoświadczonymi. W wojnie wezmą udział wszyscy zbieracze i grupa z oddziału specjalnego. W walce jesteś niezastąpiony, dlatego powierzam ci ich trening.

— Will?! Naprawdę?! — krzyknął zachwycony Grell.

Brunet przyjrzał mu się i westchnął zniesmaczony.

— To kara, nie nagroda. Bierz się do pracy. Za kwadrans zaczynasz z pierwszą grupą — polecił, wciskając w dłoń Sutcliffa identyfikator z jego zdjęciem i personaliami.

— Ej! Wyglądam na tym zdjęciu grubo! Will! William! Możemy zrobić jeszcze jedno? Will! — krzyczał rudy, ale Spears już chwilę wcześniej odwrócił się na pięcie i ruszył w swoją stronę, z a powodu krzyków podopiecznego nie zamierzał się odwracać.

— Przyjdę do ciebie po treningu! — pisnął niezrażony żniwiarz i pobiegł na plac treningowy, by po raz pierwszy w życiu wcielić się w rolę osoby, która od podstaw miała kształtować młode, niedoświadczone umysły przyszłej elity shinigami.

~*~

Pierwszy eksperyment nie zakończył się całkowitym sukcesem, jednak dobrze rokował na przyszłość. Trzeba było jedynie zmienić protokół postępowania, używać bardziej precyzyjnego języka i nauczyć podwładnych, że nie mogą brać wszystkie tak bardzo dosłownie. Zadanie było prostsze niż się wydawało. Mając już wypracowaną technikę, nauczenie obiektów odpowiedniego zachowania było zaledwie kwestią czasu. Undertaker skupił się więc na wyznaczenie kilku kolejnych celów. Chciał dokładnie przetestować możliwości dzieci, by podczas ostatecznej rozgrywki móc na nich w pełni polegać.

Spędził tydzień zamknięty w podziemiach swojego zakładu, wychodząc zaledwie trzy razy: by przyjąć zlecenie, odebrać je i wziąć kolejne, na którego wykonanie miał znacznie więcej czasu. Siedział nad mapami, planami i wynikami badań, wybierając najlepsze miejsca, w których mógłby przeprowadzić swoje eksperymenty. Parada przebierańców, przedstawienie przyjezdnego cyrku, sklepowa wyprzedaż – zwykłe sytuacje zróżnicowane pod względem otoczenia i warunków, których wspólnym mianownikiem była obecność dużych grup ludzi. Musiał się upewnić, że jego żołnierze będą potrafili wykonywać polecenia niezależnie od sytuacji, skupiając się na celu, nie rozpraszając, nie wpadając w popłoch.

Wybrawszy miejsca i daty ataków, mężczyzna wyciągnął mapę i położył na nią przeźroczystą folię. Następnie sięgnął po mazak i zaczął kreślić nim taktyczny rozkład jednostek, kolejne ruchy, miejsca spotkań, cel każdej z misji  i drogi ucieczki. Chciał, by ćwiczenia do złudzenia przypominały sytuacje z prawdziwego życia. Nie zamierzał polegać na kontrolowanym środowisku, tylko manewry na prawdziwym gruncie mogły zapewnić Grabarza o użyteczności jego armii.

Map było osiem. Każda odpowiadała jednemu miejscu i konkretnej dacie przeprowadzania akcji. Pierwsze ćwiczenia miały się odbyć niedaleko jego zakładu pogrzebowego – krótka misja mająca na celu sprawdzenie, jak dzieci radziły sobie w terenie. Chciał sprawdzić, czy zdołają pokonać wyznaczoną trasę, pozostając niezauważonymi. Przy okazji mógł się upewnić, że ulepszony trening posłuszeństwa przyniósł oczekiwany skutek.

Kolejne ćwiczenia również sprawdzały kluczowe w prawdziwej walce umiejętności, a ich umiejscowienia, począwszy od Bride Strees, rozsiane były po całym mieście, tak, by nie dało się ich zbyt szybko połączyć z tą samą grupą. Wiedział, że z czasem i tak hrabianka i jej demon odkryją powiązanie, ale do tego momentu zamierzał być już gotowy, by przeprowadzić ostateczny atak.

Po siedmiu dniach spędzonych właściwie tylko na pracy, Undertaker postanowił wrócić do tajnej siedzimy swojej organizacji, by zbadać postępy w sprawie. Zamknął zakład, wywieszając informację o wyjeździe na kilka dni – jak zwykł robić zawsze, gdy udawał się do odgrodzonego lasu poza zabudowaniami – dotarł na obrzeża miasta, i kiedy upewnił się, że nikt go nie zauważy, ruszył na miejsce, jak przystało na boga śmierci, w zastraszająco szybkim tempie, dorównując istotom, które stworzył.

W laboratorium czekała go ogromna niespodzianka. Zdaniem Arnolda wszystkie obiekty z pierwszej grupy były już gotowe do akcji. Grabarz uwierzył mu, mając w pamięci poprzedni eksperyment. Shultz nie był głupi, nie był również pozbawiony strachu. Nie zaryzykowałby życia po raz kolejny, rzucając słowa na wiatr, skoro więc dumnie oświadczył, że dzieci są przygotowane, musiał mówić prawdę.

— Doskonale. Proszę — powiedział, wręczając podwładnemu teczkę. — Przekaż to do taktyków. Osiem misji w terenie, jeśli grupa pierwsza zakończy trzy pierwsze sukcesem, mają zacząć przygotowywać całą resztę. Goni nas czas.

— Tak jest, panie Er — odparł entuzjastycznie brunet, przyciskając folder do piersi. — W międzyczasie może zechce pan nadzorować trening? Uczymy je odpowiedniej interpretacji niebezpośrednich poleceń. No, wie pan, aluzji…

— Wiem, czym są niebezpośrednie zwroty, Arnoldzie.

— Oczywiście! Przepraszam! Proszę za mną! Będzie pan zdumiony, doskonale im idzie! — zapewnił Shultz, prowadząc Undertakera w stronę windy.