Tom V, VII

Wreszcie długo oczekiwany przez niektórych rozdział, ale nie zdradzę, co takiego się wydarzy, czytajcie! xD

W ogóle nawet nie zwróciłam uwagi, a mamy już koniec marca... Zostało mi 26 dni młodości, a potem to już naprawdę równia pochyła ku śmierci xDDDD. SEBASTIANIE, CZEKAM! To dobry moment, żebyś się zjawił i nadał mojemu życiu jakiś sens, czy coś tam :P. No, pomarzyć zawsze można.

Skoro już przykułam Waszą uwagę rozdziałem, to wspomnę jeszcze, że na FanPageu (odnośnik znajdziecie po prawej stronie bloga) organizuję konkurs, w którym wygrać można 24 tom mangi Kuroshitsuji. Zapraszam do udziału, potrzeba dziesięciu zgłoszeń, żeby w ogóle się odbył, także wszystko w Waszych rękach! :D

Miłego! :*

=======================

W końcu, po kilkunastu minutach uspokajania, które Anasi skrupulatnie dokumentował w podręcznym notesie, dziewczyna wydała się wystarczająco spokojna, by można było spróbować przeprowadzić badanie. Araksjel podszedł do niej po raz kolejny, wyciągając przyrząd do badań, na którym nastolatka skupiła wzrok.

— Jest porysowany z prawej strony i czuć od niego krwią — powiedziała, dzieląc się spostrzeżeniami.

— Doskonale, masz rację. Ale jest czysty, czujesz tę szczypiącą woń? Tym zostało odkażone — odparł dumnie Kruk. — Kiedy Araksjel będzie cię badał, przyjrzyj się pióru Anasiego, potem mi opowiesz — poprosił, wskazując ogonem trzymany w dłoni informatora przedmiot.

Lizz dopiero wtedy zorientowała się, że Amon z jej wspomnień miał ogon, że jej Sebastian miał ogon. Na chwilę zupełnie się wyłączyła, poświęcając całą uwagę niezwykłej kończynie, którą z taką gracją poruszał Michaelis. Nie odezwała się jedna. Chociaż wszystko wokół wciąż wydawało jej się nie do końca realne, zmysły szalały i z wielkim trudem dawała radę zachować spokój, to jednak miała świadomość tego, że prawdopodobnie to jednak życie i znajduje się w piekle. A to oznaczało, że musiała słuchać się Sebastiana, w przeciwnym wypadku mogła umrzeć, o ile śmierć miała ją kiedykolwiek dopaść, w co zaczynała lekko powątpiewać. Wolała nawet nie zastanawiać się, co właściwie z jej duszą i kontraktem, nie miała jeszcze na to siły. Myśl o tym zaledwie przemknęła prze jej umysł, nie okupując go na dłużej, by najpierw dziewczyna mogła przywyknąć do nowych realiów życia i możliwości swojego ciała.

Badanie przebiegło w ciszy. Nastolatka pozwalała lekarzowi zaglądać pod ubranie, dotykać się, kłuć, szturchać, a nawet obwąchiwać. Cały czas skupiała się na piórze, usilnie ignorując to, co robił z nią Araksjel. Forkas dołączył do niego w trakcie, sprawdzając oczy, usta i wyrostek na plecach dziewczyny. Przez cały czas Anasi pilnie notował wszystko, co się działo, opisując absolutny bezruch dziewczyny, spokój i opanowanie lekarzy, a także nerwy młodego króla, który wyraźnie nie radził sobie z ciężarem odpowiedzialności, która na nim spoczęła.

— Panie, możemy porozmawiać? — poprosił Forkas.

— Chcę słyszeć — wcięła się Lizz, zerkając błagalnie na Kruka.

Michaelis westchnął ciężko i położył dłoń na jej głowie. Nie miał serca jej odmawiać, ale widział, że lekarze mają mu do przekazania wiadomość, której najprawdopodobniej dziewczyna nie powinna poznać, dopóki sami się z nią nie zmierzą. Mruknął pod nosem kilka słów, po których Elizabeth zamknęła oczy i zapadła w spokojny sen.

— Skoro już śpi, pobierzemy jeszcze próbki do badań — stwierdził Forkas, korzystając z okazji.

Araksjel w tym czasie podjął wyzwanie wyjaśnienia królowi i trwającemu nieopodal niego Anasiemu, co działo się z nastolatką, choć sam wydawał się tak niepewny, jakby w gruncie rzeczy błądził we mgle, próbując na ślepo odnaleźć drogę. I tak też się czuł. Wszystkie znaki świadczyły o tym, że dziewczyna była demonem, choć jej wygląd wciąż pozostawał ludzki, pomijając wyrostek na plecach, który miał się stać w krótkim czasie regularnym ogonem, którego długość należało na wszelki wypadek kontrolować, bowiem nie powinien przekraczać dwukrotnej długości ciała od stóp do głów ani być krótszy niż jedna długość ciała – inaczej świadczyło to o wadach rozwojowych, a w przypadku zmienionego człowieka ciężko było jednoznacznie stwierdzić, jak należało go traktować.

— A dusza? Co z jej duszą? — zapytał zmartwiony Amon.

— Niestety nie wiemy. Nie czuję w niej duszy, musimy przeprowadzić dokładniejsze badania. Bez niej nie mogłaby… Proszę wybaczyć, naprawdę nie umiem odpowiedzieć na to pytanie — dukał Araksjel.

Demony nie miały dusz, ale przecież Elizabeth była człowiekiem. Jej dusza musiała się gdzieś podziać, a przecież po jej stracie ciało człowieka nie miało prawa funkcjonować. Niemożliwym więc było, by nie miała duszy, tak samo, jak niemożliwym było, by ją miała. Dlatego też lekarz nie miał pojęcia, co powiedzieć królowi, choć chciał móc go uspokoić i udzielić jakiejkolwiek informacji na ten temat.

Niedługo potem lekarze opuścili sypialnie króla, zostawiając go wraz z Anasim i ukochaną. Informator widział radość na twarzy króla, która nieustannie przeplatała się z niepewnością. Chociaż domyślał się, co aż tak go martwiło, uznał, że powinien zapytać, by mieć całkowitą pewność, by odpowiednio udokumentować wszystko w kronice.

— Co cię martwi, panie? — rzekł więc spokojnie, starając się napełnić głos odpowiednią dawką współczucia, by Amon nie odczuł, że chciał jedynie zaspokoić ciekawość.

Sebastian spojrzał na niego podejrzliwie. Westchnął i usiadł na łóżku tuż obok dziewczyny, delikatnie ujmując jej dłoń.

— Boję się jej reakcji. Wiem, że przywyknie do rozszerzonych zmysłów, zaakceptuje zmiany w swoim ciele i jakoś sobie poradzi, zawsze udaje jej się podnieść. Ale nie wiem, jak się zachowa, jeśli okaże się, że jej dusza przepadła. Czułem jej smak, wiesz? Idealnie zbalansowaną mieszankę słodyczy z goryczą, strachu z radością, miłości z nienawiścią… Była tak przepełniona energią, czułem, że wracają mi siły, lecz traciłem je zbyt szybko, by mnie uratowała. Czułem nawet, że ją pożarłem. A jednak… Teraz to uczucie zniknęło. Jestem słaby, jakby ktoś wyrwał ze mnie całą tę energię. Boję się, że jeśli jej to powiem, załamie się — wyznał, kończąc łamiącym się głosem.

— Panie… — westchnął Anasi.

Nie planował pocieszać władcy, ale widząc jego stan, nie miał innego wyboru. Taka ingerencja w jego los wydawała mu się niezgodna z zasadami, których trzymał się przez Rzeczywistości, jednak i tak coś już się w nim zmieniło i od tego czasu, choć wcale nie tak długiego, zaczął pojmować wszystko inaczej. Obawiał się, że nie zdoła już wrócić do idealnej obojętności, jeśli więc miało tak być, mógł zaryzykować i wesprzeć Kruka.

— Z tego, co o niej opowiadałeś, jest całkiem silna, jak na człowieka. Myślę, że zdoła się z tym pogodzić. Rozumiem, że się obawiasz, ale sądząc po wszystkim, czego dowiedziałem się na jej temat, twoje obawy nie są w pełni uzasadnione, panie. Istnieje jedynie trzydzieści procent szans, że załamie się i z tego nie wyjdzie, nie powinieneś się przejmować. Teraz najważniejsze jest, byś zapewnił jej dobre warunki do rozwijania nowych umiejętności. Będzie musiała się sporo nauczyć, przyzwyczaić do życia w nowych realiach. Musisz być dla niej podporą, a ta nie może być chwiejna, inaczej nie będzie się do niczego nadawała — odpowiedział rozlegle, starając się podejść do problemu z umiarkowaną dawką emocji i mnóstwem zdrowego rozsądku.

Jego analityczny umysł podpowiadał, by na szybko wyliczył prawdopodobieństwo wystąpienia wszystkich możliwych obaw władcy, by uspokoić go niewielkim wskaźnikiem, ale z doświadczenia wiedział, że tego typu statystyki nie sprawdzały się najlepiej podczas uspokajania przepełnionych emocjami istot. Dlatego też ograniczył się do najbardziej optymistycznego, najogólniejszego minimum i kilku rad, które oparł na licznych publikacjach nauki, która w obecnej Rzeczywistości dopiero raczkowała – psychologii.

— Może i masz rację. Jednak wolałbym mieć pewność — mruknął niezadowolony król. — Powiedz doradcom, że przekładam kolejne spotkanie. Chcę teraz przy niej zostać. Zorganizujemy następne, gdy upewnię się, że mogę zostawić ją samą na kilka godzin. A jeśli komuś się to nie spodoba… Cóż, powiedz, że go zabiję — oświadczył i nonszalanckim machnięciem ogona dał Anasiemu znać, żeby wyszedł.

Pajęczy informator skłonił się przed Krukiem i opuścił sypialnię, zostawiając go sam na sam z nastolatką. Nie rozumiał, dlaczego ten koniecznie chciał siedzieć przy jej łożu, nie wiedząc nawet, ile minie godzin, nim ta znów poczuje się na siłach, by wstać. Przecież sam ją uśpił, mógł od razu zwołać zebranie, załatwić niezbędne sprawy, a potem siedzieć bezcelowo i wpatrywać się w śpiące dziecko.

Anasi poczuł się zirytowany postawą króla. Jego własne odczucia niezwykle go zadziwiły. Gdy wrócił do swojego gabinetu, zadbał o to, by odpowiednio zabezpieczyć drzwi, a potem usiadł przy stole, uprzednio nalawszy sobie odrobinę jednej z ulubionych krwi, które zawsze pomagały mu się skupić. Otworzył opasły, zapisany mniej więcej do połowy tom kolejnej księgi opisującej historię królestwa i zastanowiwszy się, od czego powinien zacząć, zanurzył pióro w kałamarzu. Nad swymi prywatnymi rozterkami zamierzał pokontemplować później, gdy już zdoła spisać to, co jego zdaniem zasługiwało na większe zainteresowanie, nim pamięć przeinaczy fakty, nadając im zbyt emocjonalny wyrazu skupiony na tych odczuciach, których demon pragnął doszukać się w wydarzeniach. Praca miała dla niego priorytetową wartość, dlatego zamierzał przykładać się do niej najlepiej, nawet jeśli ucierpiała jego obiektywność. W dalszym ciągu był w stanie wyłuskać z historii to, co było najistotniejsze, nie zamierzał ulec i zaprzepaścić wieczności swej pracy z powodu jednego wydarzenia.

~*~

Zaśnieżone korony drzew odbijały blask wschodzącego słońca, tworząc wokół posiadłości Roseblack niemal mistyczną łunę z delikatnie żółtawej mgły, która wczesną godziną poranną otuliła mury ogromnego, zapadłego w sen budynku. Jak zwykle o tej porze było jeszcze stosunkowo cicho. Służący zdążyli już wprawdzie wstać, ale swą pracę wykonywali na tyle dyskretnie, by nie zbudzić reszty domowników. Żaden z nich nie zorientował się nawet, że coś było nie tak.

Nie zauważyli listów, które zostawił dla nich Sebastian. Zbyt zaspani, z łóżek skierowali się na wpół przytomnie do łazienek i szaf, by przygotować się na kolejny pracowity dzień. Jako że Sebastian zdążył wcześniej przygotować rozpiskę z planem dnia, wiedzieli, czym powinni się zajmować i żadne z nich nie czuło potrzeby, by zawracać głowę kamerdynerowi.

Cichy stukot naczyń, obroty w pralce, dźwięk podlewanych roślin szklarnianych – subtelne dźwięki powoli wybudzały okolice posiadłości, z każdą chwilą zbliżając domowników do odkrycia okrutnej prawdy. Chciałoby się rzecz, że byłoby lepiej, gdyby nie odebrali wiadomości, wtedy spokojna sielanka mogłaby trwać jeszcze przez jakiś czas, pozwalając sercom ludzi bić spokojnym, niczym nie zmąconym rytmem.

Jednak młode serce japońskiej księżniczki niemal stanęło już z pierwszą linijką pozostawionego na etażerce listu, który rzucił jej się w oczy, gdy tylko zbudziła się ze snu. Jeszcze nie zdążyła dobrze rozruszać umysłu, kiedy wieść o odejściu Sebastiana i Elizabeth, oraz prawda, którą musiała zachować dla siebie, całkowicie wywróciła jej świat do góry nogami. Z każdym kolejnym słowem idealnie wykaligrafowanym dłonią demonicznego kamerdynera czuła, jak traci oddech. Pragnęła krzyczeć, płakać, uciec, choć nie wiedziała dokąd. Jednak nie mogła sobie na to pozwolić.

Nie znała jeszcze zakończenia listu, lecz czuła wewnątrz, że demon zapragnie, aby zachowała wiedzę dla siebie. Miała przekazać innym tę samą, spójną wersję, którą zapisał w ich listach. Elizabeth miała wyjechać, by rozwiązać kolejną ze spraw dla królowej, a niedługo później z północy kraju miało nadejść powiadomienie o jej tragicznej śmierci.

Tomoko ledwie zdołała doczytać wiadomość do końca. Łzy przesłaniały jej wzrok, a przyspieszony rytm zranionego serca boleśnie kuł jej pierś, z każdą chwilą coraz bardziej. Brakowało jej powietrza. Oddychała coraz głębiej, lecz wcale nie było lepiej. Duszności pozbawiły ją widoczności, oczy zasnuła ciemność, a kiedy wreszcie wydarła się, w panicznych spazmach zwijając się w pościeli, poczuła, jakby wraz z błagalnym krzykiem uszły z niej resztki nadziei.

Już nigdy miała nie zobaczyć przyjaciółki. Prawdopodobnie nie żyła już w momencie, gdy Japonka znalazła list. Nie miały okazji się pożegnać, straciły ją bezpowrotnie, choć kiedyś obiecały sobie, że na to nie pozwolą. Jednak Sebastian o tym wiedział. Miał świadomość i po trzykroć przeprosił w liście za sposób, w jaki musiał odebrać Elizabeth przyjaciółce. Tomoko chciała być na niego wściekła, ale potrafiła jedynie mieć do niego żal, że nie mogła obarczać go winą. Świadoma decyzja Elizabeth była jej wolą, której nie mógł zmienić nikt, oprócz jej samej, a kamerdyner… On był tylko narzędziem w jej rękach. Ideałem, który pomagał osiągnąć cel. Maścią na bolącą ranę, ukojeniem i ostoją. Nie zasługiwał na nienawiść.

Kiedy japonka zjawiła się na śniadaniu, z zaskoczeniem zorientowała się, że nikt oprócz niej jeszcze nie odczytał wiadomości. Poranne krzyki wyjaśniła koszmarem, w co wszyscy uwierzyli bez większych podejrzeń. Może gdyby wcześniej przeczytali listy, domyśliliby się czegoś, jednak tak się nie stało. Nawet wieczorem, kiedy po całym dniu ciężkiej pracy wreszcie odnaleźli koperty, ich zawartość nie niosła ze sobą niczego, co mogłoby ich zaniepokoić.

Dlatego te kolejne dni były dla Japonki niewiarygodnie trudne. Chociaż miała mnóstwo pracy, potrafiła jedynie płakać zamknięta w swym gabinecie, nie umiejąc w pojedynkę pogodzić się z utratą ukochanej powierniczki. Tęskniła za Jemem, chciała, by wrócił. By dotarł do Anglii, nim powiadomienie o śmierci szlachcianki zanurzy w rozpaczy służących i małego Timmy’iego. Potrzebowała go – kogoś, kto mógłby stać się dla niej tym, kim dotąd była Elizabeth. Nie wyobrażała sobie innego sposobu, by przetrwać to, co się wydarzyło.

~*~

Od czasu pamiętnego poranka, który całkowicie wywrócił wewnętrzny świat Tomoko do góry nogami, minęły dwa tygodnie. Zgodnie z treścią listu, który zostawił Sebastian, do posiadłości przyszła informacja o tragicznej śmierci Elizabeth i jej kamerdynera.

W krótkiej, powściągliwiej notatce przedstawiciel lokalnej placówki Yardu informował o nieszczęśliwym wypadku podczas śledztwa, w wyniku którego dziewczyna wraz ze służącym zostali uwięzieni w płonącym budynku, z którego nie zdołali się uwolnić na czas. Ich ciała spłonęły, byli niemal niemożliwi do rozpoznania, jednak po wnikliwych badaniach potwierdzono ich tożsamość. Zamknięte trumny ze szczątkami miały dotrzeć do podlondyńskiej posiadłości dwa dni po nadejściu listu.

Księżniczka doskonale wiedziała, że większość wiadomości była jedynie bajeczką stworzoną na potrzeby wszystkich znajomych hrabianki. Tylko ona i Tai mieli świadomość, kim tak naprawdę był Sebastian i co łączyło go z Elizabeth. Tylko oni mogli zrozumieć, co naprawdę się stało, choć dotąd Japonka nie zdecydowała się, by wyznać chłopakowi prawdę. Ich ledwo odbudowana relacja mogłaby tego nie przetrwać. Poza tym Tomoko nie była pewna, czy obarczanie służącego tak ciężką prawdą byłoby sprawiedliwe. Sebastian mógł napisać mu o tym sam, a jednak tego nie zrobił. Dlaczego? Może wiedział, że tak będzie lepiej. Jeśli wyznałaby mu prawdę, z pewnością ulżyłaby sobie, ale czy zachowanie jej dla siebie nie chroniło Taia? Nie umiała stwierdzić. Brakowało jej kogoś, kto mógłby pomóc podjąć decyzję. Brakowało jej Elizabeth. Co gorsza, nie wiedziała nawet, jak powiadomić Jamesa, by mógł zjawić się na pogrzebie. A przecież powinien na nim być, oboje powinni mieć szansę ostatecznie pożegnać się z przyjaciółką.

Tomoko czuła się rozerwana. Nie potrafiła podjąć decyzji, dlatego ostatecznie postanowiła nie robić nic, czekając na rozwój wydarzeń. Może Tai zorientuje się sam podczas pogrzebu? Może Sebastian jednak miał dla niego kolejną wiadomość? A może zwyczajnie lepiej będzie przemilczeć tę sprawę i pozwolić chłopakowi żyć w spokoju. Każda z decyzji niosła ze sobą mnóstwo konsekwencji, a w stanie psychicznym, w jakim znalazła się księżniczka, racjonalne i sensowne przeanalizowanie ich i wybranie najlepszej opcji było niemożliwe.

Stała się więc milcząca. Unikała towarzystwa wszystkich, w szczególności służących, robiąc wyjątek jedynie dla młodego Timmiego, który zjawił się w posiadłości na dzień przed pogrzebem, by przeżywać żałobę wraz z Japonką. Nieoczekiwanie tego samego wieczora do drzwi posiadłości zapukał niespodziewany gość. Kiedy Tomoko zjawiła się w holu, by zobaczyć, kim był zjawiający się pod osłoną nocy przybysz, z wrażenia wypuściła trzymaną w ręce szklankę, która rozbiła się na podłodze, dźwiękiem wyrywając nastolatkę z zadziwienia.

— James… To naprawdę ty? — zapytała, niedowierzając.

Powoli podeszła do chłopaka i ostrożnie wyciągnąwszy rękę w jego stronę, zaczęła dotykać jego ramion i piersi, jakby sprawdzała, czy nie był tylko halucynacją zmęczonego umysłu, który w desperacji wytworzył w jej wyobraźni obraz tego, którego najbardziej potrzebowała. Gdy jednak przekonała się, że blondyn nie był tylko obrazem, wtuliła się w niego i po raz pierwszy odkąd dowiedziała się o śmierci przyjaciółki, pozwoliła sobie na głośny, rozpaczliwy płacz, który niosąc się korytarzami ogromnego domostwa, wypełniał je chłodem i smutkiem, obnażając prawdziwe emocje wszystkich domowników, którzy przez cały ten czas uparcie starali się jakoś trzymać. Doskonale wiedzieli, że Elizabeth nie chciałaby, by po niej płakali. Zdecydowanie wolałaby, żeby dalej robili swoje, nie dając się zawładnąć cierpieniu po jej stracie, dlatego przez wzgląd na szacunek do niej, właśnie tak starali się postępować.

— Naprawdę — mruknął cicho Jem.

Tomoko nie musiała nawet pytać. Po minie i postawie chłopaka poznała, że cokolwiek demon zawarł w liście do niego, z pewnością dotyczyło śmierci Elizabeth. Jego oczy były pozbawione blasku, głos zrezygnowany i wyglądał na straszliwie słabego, chociaż wcale nie był nazbyt wychudzony, a jego ubrania nie nosiły śladów długotrwałego użytkowania. Wyraźnie zjadał go smutek, ale księżniczka uznała, że teraz będzie lepiej. W końcu ponownie byli razem. Mogli przejść przez żałobę, wspierać się wzajemnie i w jakiś sposób uporać się z nową rzeczywistością.