Tom 2, LXIII

Koniec już bardzo blisko, zostało 20 stron. 

Potem będę musiała chyba zrobić tygodniową przerwę, skupić się na zaliczeniu egzaminu i napisaniu około stu kolejnych stron wprzód, żeby mieć ten mój ukochany dwustu stronicowy zapasik. :)
Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodoba. 

=============

Czuł się lepiej. Miał wystarczająco siły, by przez kolejne kilka godzin wypełniać swoje obowiązki. Chociaż brzydził się tego czynu, chociaż złamał złożoną sobie obietnicę – postąpił słusznie, stawiając dobro pani ponad swoje własne. Nie zdając sobie z tego sprawy – po raz kolejny zachował się bardziej ludzko, niż nie jeden człowiek.

                Wrócił do posiadłości i natychmiast zabrał się za przygotowywanie herbaty. Wciąż nie był w pełni sił. Odkąd tylko skonsumował dusze szlachciców, niemoc ponownie zaczęła przybierać na sile. Był jak dziecko wciąż dmuchające w pęknięty balon z nadzieją, że ten zachowa swój kształt. I tak samo nieubłaganie, jak przydatność kawała gumy zniknęła wraz z powstaniem dziury, tak i on nieodwracalnie zbliżał się do momentu, kiedy jego ciało odmówi posłuszeństwa, a on na zawsze odejdzie w niepamięć.

Nalał wrzątku do dzbanka, przeniósł zastawę na srebrny wózek i ruszył w kierunku salonu na piętrze, kierowany przyjemnymi dźwiękami muzyki Mozarta. Stanął pod drzwiami i przejrzał się w wiszącym naprzeciwko nich lustrze. Dopiero upewniwszy się, że wygląda normalnie, zapukał. Komenda wejścia wydana zdenerwowanym głosem młodej szlachcianki, rozpoczęła największą sztukę jego życia. Występując na ogromnej scenie przed jednym widzem, jedynym, który się dla niego liczył, odegrać miał najtrudniejszą z możliwych roli. Towarzysząca mu zwykle pewność siebie słabła tak samo, jak jego ciało, ale nie zamierzał się poddać. Dumnie wkroczył do salonu, prowadząc wózek ze szlachetnego metalu i zatrzymując się niedaleko niej, pewnie chwycił filiżankę i podał ją osowiałej dziewczynie, która nawet na niego nie spojrzała. Bez słowa odstawiła porcelanę na stolik i zamknęła oczy, wsłuchując się w harmonię dźwięków, wydobywających się z tuby fonografu.

                – „Ave verum corpus”, Mozart skomponował ten utwór dla parafii Baden bei Wien na święto Bożego Ciała – rzekł Sebastian, uśmiechając się melancholijnie. – Czterogłosowy chór. Smyczki. Basso continuo. Jego rękopis zawierał kilka wskazówek. Ta fraza. Powrót do d-moll – nieznacznie podniósł głos, skupiając na sobie uwagę zaciekawionej nastolatki.

Obróciła się w fotelu i z zainteresowaniem przyglądała się błogiemu wyrazowi zmęczonej twarzy kamerdynera, nagle zdając sobie sprawę, że coś jest nie tak. Nie przerwała mu jednak, by podzielić się obawami. Czekała na dalszą część imponującego wywodu, który lokaj wygłaszał niezwykle podniośle, odkrywając przed nią skrawek swej osobowości, o której ciemnowłosa niemiała dotąd pojęcia.

– Opiera się na dwóch zmniejszonych dominantach septymowych. Występuje tu słowo „krwisty”. – Uśmiechnął się, eksponując kły. – Pierwszy wykonanie miało miejsce dwudziestego dziewiątego czerwca tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego pierwszego roku, jednak premierę popsuło odnalezienie ciała córki kapelmistrza, którą zamordowano za kościołem parafialnym. To była trzecia ofiara mordercy dziewczynek, którego nigdy nie złapano – dokończył i uśmiechnął się ciepło do skupionej na nim nastolatki.

Lubił, kiedy patrzyła na niego z tym dziecięcym, szczerym podziwem, mając za nic stwarzanie pozorów erudytki. Uwielbiał dostrzegać swoje wyidealizowane odbicie w wielkich, błękitnych oczach istoty, którą kochał.

                – Końcówkę mogłeś sobie darować – zwróciła mu uwagę.

Nie była jednak zła. Zdawało się, że wszystkie negatywne emocje, które w sobie nosiła ucichły tak samo, jak nagranie zapisane na woskowym cylindrze.

                – Pomyślałem, że cię to zainteresuje, panienko – odparł łagodnie. – Czy potrzebuje panienka czegoś jeszcze?

                – Nie, jest dobrze – odrzekła krótko.

Nim demon zdążył odpowiedzieć, zmieniła zdanie.

                – Właściwie… Jest coś, o czym chciałabym z tobą porozmawiać – zaczęła, tracąc pewność siebie.

Uśmiech na twarzy hrabianki ustąpił miejsca zmieszaniu, którego przyczyny kamerdyner nie był w stanie odgadnąć.

                – Usiądź. – Wskazała miejsce na kanapie po swojej lewej stronie.

Demon posłusznie wykonał polecenie i wyczekująco przyglądał się nastolatce, jednocześnie próbując rozszyfrować, o co jej chodziło.

~*~

                Elizabeth nie była w stanie wydusić z siebie słowa. Co ona sobie właściwie wyobrażała? To wszystko była wina tej muzyki! Jej hipnotyzujące dźwięki i ciepły głos mężczyzny przez chwilę wprawiły ją w złudne przeświadczenie, że da radę wyznać mu swoje uczucia. Jak się okazało – nie potrafiła. Siedziała tylko, coraz bardziej spięta, miętoląc w dłoni materiał sukienki i zastanawiała się, co innego mogłaby powiedzieć.

                – Skąd to wszystko wiesz? – zapytała w końcu, decydując się na najbezpieczniejszy z tematów, które mogłaby poruszyć.

                – Byłem tam, grałem nawet jedną z ważniejszych partii – odparł z dumą, delikatnie przechylając głowę.

                – Demon w orkiestrze, grający sakralne kompozycje „umiłowanego przez Boga”? – zaśmiała się kpiąco.

                – Czegoś cię jednak nauczyłem. Mam nadzieję, że o tym nie zapomnisz – odparł z dumą i ledwie wyczuwalną nutą tęsknoty w głosie.

Elizabeth upiła odrobinę herbaty, po czym przysunęła się do demona i dokładnie mu się przyjrzała. Chociaż jego włosy i strój były nienaganne, to przekrwionych oczu i cieni pod oczami nie udało mu się zamaskować. I jego słowa – co to miało znaczyć, iż ma nadzieję, że nie zapomni?

                – Sebastian… Wszystko w porządku? – zapytała niepewnie, coraz bardziej zbliżając do niego twarz.

Mężczyzna odsunął się odrobinę i wyciągnął dłonie przed siebie, powstrzymując ją przed dalszym przysuwaniem się.

                – Oczywiście panienko – odparł zdecydowanie zbyt stanowczo, aby tak po prostu uwierzyła.

                – Dlaczego mnie okłamujesz? – szepnęła.

Zupełnie zignorowała dłonie lokaja, które miały stanowić przeszkodę. Smutek, który ogarnął ją w momencie, gdy zrozumiała, że z demonem naprawdę działo się coś złego, zawładnął jej umysłem, który podpowiadał tylko jedno.

                – Pomogę ci, powiedz tylko, czego potrzebujesz – jęknęła, wtuliwszy się w niego.

Oplotła go rękami, kurczowo chwytając materiał fraka na jego plecach, twarz wtuliła w jego brzuch. Słyszała szybkie uderzenia serca demona. Nie pierwszy raz tego doświadczała, tym razem było jednak inaczej. Tym razem wiedziała, dlaczego go dotyka. Wiedziała, dlaczego szukała pretekstu, by tylko poczuć jego ciepło i przyjemny, różany zapach.

Sebastian jedną ręką przyciągnął ją do siebie, drugą wplótł w jej włosy. Ustami delikatnie musnął czubek głowy i wyszeptał wprost do zaczerwienionego ucha:

                – Wszystko, czego potrzebuję, trzymam właśnie w ramionach. – Złożył pocałunek na rozpalonym policzku i wtulił głowę w kościste ramię nastolatki.

Wiedział, że nie powinien tego robić, nie pozwoliła mu się kochać – wyraziła się jasno. Będąc jednak na skraju życia, zwyczajnie nie mógł znieść myśli, że miałaby nigdy się nie dowiedzieć. Była kochana, i jak mocno by się przed tym nie wzbraniała, wiedział jak bardzo było jej to potrzebne.

                – Zamknij się, głupi demonie. Mówiłam poważnie – jęknęła płaczliwie i odsunęła się odrobinę, by spojrzeć w jego oczy.

Widziała w nich smutek. Nie miała pojęcia, o co mu chodziło, ani czemu to przed nią ukrywał. Z każdą chwilą narastał w niej druzgocący niepokój.

Odsunęła się całkowicie i podciągnęła nogi do klatki piersiowej, po czym objęła je rękami, by powstrzymać drżenie, którym jej ciało manifestowało zdenerwowanie.

                – Nie wypada, by szlachcianka przejmowała się tak swoim służącym – rzekł wymijająco i wyciągnął dłoń w stronę nastolatki.

Chciał ją przytulić, zdusić w ramionach targające nią emocje. Nie mógł patrzeć, jak cierpi, ale nie mógł też powiedzieć prawdy. Nie mogła wiedzieć, nie mogła jeszcze bardziej się obwiniać.

Elizabeth nerwowo odepchnęła dłoń demona, spoglądając na niego z urazą.

                – Ty nie… – zająknęła się. – Nie jesteś zwykłym służącym – dodała i oparła czoło na kolanach.

Lokaj wstał i podszedł do nastolatki, obejmując ją od tyłu. Skrępował jej ruchy tak, by nie mogła się wyrwać. Chciała krzyknąć, ale się powstrzymała. Nie mogła się ruszyć, poczuła całkowitą rezygnację.

                – Nieważne. Po prostu mnie zostaw… – powiedziała cicho, przestając się stawiać.

Nie miała siły dalej ciągnąć rozmowy, słuchać jak unika odpowiedzi, jak ją okłamuje. Kiedy wreszcie uświadomiła sobie, co naprawdę do niego czuje, odwrócił się od niej. Całkowicie zamknął i nie chciał do siebie dopuścić. Wiedziała, że uczucia sprawiają ból. Właśnie, dlatego podświadomie je w sobie zdusiła, żyjąc z dnia na dzień w błogiej nieświadomości.

                – Po kilku latach bez odpoczynku, bez posiłku… – zaczął sączyć słowa wprost do jej ucha. – Jestem po prostu głodny. Proszę się nie przejmować, panienko.

                – Jeśli naprawdę jesteś głodny, po prostu kogoś zabij – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – To jest rozkaz.

Wiedział, jak ciężko było jej to powiedzieć. Nie akceptowała zbędnej przemocy. Nienawidziła odbierania życia. Chociaż od lat obcowała z demonem, nigdy nie zabiła nikogo, kto na to nie zasłużył. I nigdy nie pozwoliła tego zrobić Sebastianowi. Zaskoczyło go, jak bardzo potrafiła złamać swoje ideały w trosce o jego dobro.

                – Panienko…

                – Cicho. Po prostu idź. Tylko bądź delikatny. Znajdź kogoś, kto zasługuje na śmierć. Proszę, jeśli to możliwe, niech to nie będzie niewinna istota – szeptała przez łzy.

                – Yes, my lady – odparł z szacunkiem i po raz kolejny pocałował ją w czubek głowy.

Powoli wypuścił szlachciankę z ramion i w całkowitym milczeniu opuścił pomieszczenie, zostawiając swoją panią sam na sam z przytłaczającym poczuciem winy. Z jednej strony wdzięczny i szczęśliwy, że tak wiele dla niej znaczył. Z drugiej – wściekły, że doprowadził do takiej sytuacji.

Wyruszył na kolejny żer. Jeżeli mógł teraz coś dla niej zrobić, było to wypełnienie rozkazu. Kiedy ponownie go zobaczy, będzie pewna, że nic mu nie jest. Będzie taki, jak zawsze.

~*~

                W posiadłości Roseblack panowała przytłaczająca cisza. Żadnych krzyków, dźwięku tłuczonych naczyń, nawet zwierzęta z niewiadomego powodu omijały teren domostwa szerokim łukiem. Jakby cały świat zmówił się, by tego dnia nie pozwolić mieszkańcom odetchnąć z ulgą w najgorszy z możliwych sposobów.

                Czwórka służących siedziała przy kuchennym stole, zastanawiając się, gdzie znajdował się kamerdyner. Żadne z n ich nie zamierzało jednak poruszać tego tematu. Nie było sensu. Zdawali sobie sprawę, że do niczego nie dojdą. Sebastian był skryty, cenił sobie prywatność. Nawet, kiedy cierpiał, kiedy jego życie wisiało na włosku – nie pozwalał im się zbliżyć. Właściwie, żadne z nich nie pamiętało, by kiedykolwiek się zwierzał nawet z najmniej istotnej drobnostki.

                – Nudzę się – jęknął Seth.

Szczupłymi palcami wodził po blacie stołu, kreśląc sobie tylko znane kształty. Był niezwykle znużony. Nie wiedzieć czemu, wyobrażał sobie, że jego drobna dywersja przyspieszy obrót spraw i do obiadu otrzyma długo oczekiwaną nagrodę. Tak się jednak nie stało. Miał nawet wrażenie, iż tylko spowolnił cały proces.

                – Ja też, ale musimy korzystać dopóki nie ma Sebastiana. Wróci i znowu rozstawi nas po kątach – mruknął niezadowolony kucharz.

Od samego rana towarzyszył mu ponury nastrój. Uparcie kroczył za Thomasem, nie odstępując go ani na krok i zatykając mu usta, ilekroć miał ochotę się zaśmiać. Dosłownie – czuł, że jego humor spersonifikował się, w pewnej chwili był niemal pewny, że słyszy jego kroki.

                – Tak… – westchnęła odruchowo zamyślona pokojówka.

Seth popatrzył na przybitą dwójkę, po czym przeniósł wzrok na niewiele starszego od siebie bruneta, który jako jedyny nie zamartwiał się bez konkretnego powodu. Złotooki liczył na to, że chociaż on zapewni mu odrobinę rozrywki. Był straszliwie niecierpliwy.

                – Co? – zapytał Tai, zauważając lustrujący wzrok nowego współpracownika.

                – Czekam, aż zaczniesz narzekać. – Brunet uśmiechnął się życzliwie.

                – Nie mam, na co narzekać, ale… Nie macie wrażenia, że coś jest nie tak?

Wszyscy zebrani spojrzeli na niego z zaciekawieniem. Jeanny machnęła ręką, namawiając go, by kontynuował.

                – Czuję wewnętrzny niepokój. Na dodatek, ilekroć spoglądam w ciemny zakamarek, jestem niemal pewien, że coś się tam czai – wyjaśnił przyciszonym głosem.

Zmarszczył brwi i zaczął się zastanawiać. Thomas i Jeanny patrzyli na niego w skupieniu, z zapartym tchem oczekując dalszego ciągu. Seth uśmiechnął się pod nosem zorientowawszy się, co było przyczyną markotnego zachowania pracowników. Wcześniej nie zwrócił na to uwagi, ale teraz dostrzegł w tym jakąś obietnicę dobrej zabawy. W końcu minęło kilka dni, i tak wstrzymywał się wystarczająco długo.

                – Czyżbyśmy mieli szczury? – zapytał Tai, energicznie uderzając dłońmi w blat stołu, dumny z wyciągniętego przez siebie wniosku.

Złotooki poderwał się z krzesła i ciężkim krokiem opuścił kuchnię bez żadnego słowa wyjaśnienia.

                – To jest zwyczajnie niemożliwe. Jak można być tak głupim – burknął, idąc korytarzem. – Gdybym wiedział, to na pewno… Zawrzyj ryj, nieważne! – krzyknął wzburzony.

Kilka razy machnął rękami przed nosem i przyspieszył. Miał jeszcze jeden pomysł. Chociaż planował to dopiero później, gdy już otrzyma nagrodę, nuda wygrała z samodyscypliną. Staną przed wielkimi wrotami z ciemnego drewna i energicznie zapukał. Po chwili, ze środka dotarł do jego uszu cichy głos, udzielający pozwolenia, by wszedł.

                – Możemy porozmawiać? – zapytał, zamykając za sobą drzwi.

Rozejrzał się po wnętrzu salonu. Panował w nim niemal całkowity mrok. Wszystkie okna zostały starannie zasłonięte, świece i kominek zgaszony. Jedynie kilka upartych promieni słonecznych walczyło z ciężkimi kotarami, usilnie przedzierając się przez najmniejszą szparę między kolejnymi płachtami purpurowego materiału. Nie widział dziewczyny, czuł tylko jej obecność.

                – Mhm – ciche mruknięcie odbiło się od ścian, nie pozwalając chłopakowi jednoznacznie określić, w której części pomieszczenia chowała się hrabianka.

Nie wiedział, o czym chce z nią rozmawiać, to był jedynie pretekst do rozpoczęcia samolubnej gry. Gry na pierwotnym instynkcie każdej ludzkiej istoty. Dlatego milczał, pozwalając by wzbudzająca niepokój i przerażenie aura spowiła wnętrze nieprzyjaznego salonu. Ciemność, w której szlachcianka dostrzeże najgorszy koszmar, jeśli tylko otworzy oczy.

                Był ciekaw, czego obawia się najbardziej. Był ciekaw, jak zareaguje. Był ciekaw, czy będzie płakać i trząść się jak osika, niczym kilkuletnie dziecko. A może pokaże siłę charakteru, którą nie wiedzieć czemu ukrywała na co dzień pod pozorami dziecinności. Nie minęła minuta, kiedy jego czar zawładnął przestronnym pokojem. Teraz czekał. Na płacz, na krzyk, na błaganie o ratunek.

                – To chcesz rozmawiać, czy będziesz tu tylko stać? – zapytała Elizabeth, zapalając oliwną lampę, przy której siedziała.

Kiedy w jej blasku nastolatek dostrzegł bladą twarz ciemnowłosej, zawiódł się. Wydawała się całkowicie spokojna, jakby jego urok w ogóle na nią nie działał. Nie widział ani przerażenia, ani nawet lekkiego niepokoju. Jej oczy przepełnione były trawiącym duszę smutkiem, ale poczynania bruneta nie miały z nim nic wspólnego.

Chłopak usiadł na fotelu obok niej, starając się nie dać po sobie poznać zdziwienia. Jednak Elizabeth nawet na niego nie patrzyła. Siedziała w fotelu, z nogami podciągniętymi do klatki piersiowej. Prawy policzek opierała na kolanach, wpatrując się w płomień lampy. Kiedy jej rozmówca usadowił się wygodnie w siedzisku, zgasiła ogień i powróciła do poprzedniego zajęcia – zatracania się w całkowitej, otulającej ją ciemności.

                – Wszystko w porządku? – zapytał złotooki z niezwykłą troską.

W odpowiedzi usłyszał kpiące parsknięcie. Po którym nastąpiła seria uderzeń paznokciami w blat niewielkiego stolika.

                – Siedzę sobie i rozmyślam nad wszelkimi błędami, które popełniłam… – zaczęła smutno. – A potem widzę je wszystkie przed oczami. Każdy po kolei. Wizualizują się tuż przede mną. Wszystko, czego się obawiam. Twarze ludzi, których pozbawiłam życia. Ich brudne dłonie, próbujące zaciągnąć mnie na samo dno piekieł. Niewiedzące, że nie zasłużyłam na ten luksus. Że z ich powodu straciłam przywilej wiecznego życia. Krzyczą, szarpią się, płoną. Starają się wzbudzić we mnie przerażenie, doprowadzić na skraj rozpaczy. Ale wiesz, co? – Odwróciła głowę w kierunku przyjaciela, który nieśmiało wzruszył ramionami. – Żaden z nich nawet w połowie nie jest tak okropny jak ci, których widzę w snach. Zjawy, które torturują mnie wciąż i wciąż tak brutalnie, jak tamtego dnia. Wpychają do ust pleśniejące mięso mojej własnej matki. Ich brudne dłonie umazane krwią moich bliskich, rozdzierające skórę, wstrzykujące do organizmu jakieś substancje. I ten śmiech. Ten cholerny śmiech młodego szaleńca, którego nie zapomnę do końca życia.

                – Lizz, ja… – Próbował coś powiedzieć, ale nie pozwoliła mu dokończyć.

Nie mogła obarczać go odpowiedzialnością pocieszania jej. Czy ktokolwiek znał słowa, które mogłyby ulżyć w jej cierpieniu, skoro nawet sam demon tego nie potrafił?

                – A najśmieszniejsze jest to, że cokolwiek się tutaj dzieje, chyba miało naprawdę doprowadzić mnie na kraj szaleństwa. Tym czasem, to mnie bawi. Więc może jednak jestem szalona? – Uśmiechnęła się do milczącego chłopaka.

Wstała z fotela i zaczęła powoli iść przed siebie zbliżając się do obrazów, które widziała przed oczami. Była ciekawa, czy może ich dotknąć.

                – A ty, co widzisz? – zapytała nagle.

                – Wybacz, ale nie wiem, o czym mówisz. Widzę tylko ciemność i zarys twojej sylwetki – odparł sceptycznie.

                – Hm… Ciekawe – zdziwiła się. – Czuję go. Nie znam jego imienia i nie wiem, czym jest, ale czuję jego dotyk.

                – Lizz!

                – Spokojnie, to nie boli. Wyobraź sobie nagłe uderzenie smutku, bólu, albo przerażenia. Takie niezwykle intensywne, bezpośrednio dotykające serca. To coś takiego. Jego dotyk przekazuje najgorsze z możliwych emocji, ale wciąż… Oni jedynie mnie bawią.

Wróciła na fotel i zapaliła lampę. Spojrzała na zmartwionego przyjaciela i poklepała go po ramieniu.

                – Nie przejmuj się. Widocznie wariuję, ale chyba nie jest tak najgorzej, prawda?

                – Możemy zmienić temat? – poprosił cicho Seth i położył rękę na dłoni dziewczyny.

                – Jasne, o czym tylko chcesz – rzekła z entuzjazmem.

                – Chciałem wiedzieć, jak poszło z Sebastianem…

Nastolatka popatrzyła smutno na bruneta, po czym wymusiła na sobie uśmiech i podrapała się po głowie.

                – Właściwie nijak.