Tom 2, XLI

Jezu, muszę Wam powiedzieć, że muszę googlować ten rzymski zapis liczb, bo go nie pamiętam, a nigdy by mi do głowy nie przyszło, że ten tom będzie mieć tyle rozdziałów. 

No, ale się udało. 

Mei, mam nadzieję, że Seth Cię wkurzy i odwdzięczysz się oneshotem, żebyśmy mogły obie dodać extrasa do kolejnych notek. :) 

Dobra, nie rozpisuję się, bo mam głupkowaty nastrój i tak jakoś, no. Kocham Was. I w ogóle. 

Miłego czytania. :*

====================

Nie był zły. Był tak wściekły, że ledwie powstrzymywał się, by nie wybuchnąć gniewem. Wiedział, że to nie była tylko jej wina. Nim Elizabeth poznała tego prostackiego gnojka nigdy nie zachowywała się w ten sposób. Alkohol, papierosy i całkowity brak dyscypliny pojawiły się wraz z wkroczeniem w jej życie śniadej sieroty, do której pałał, z resztą nie bez wzajemności, niesamowitą niechęcią. Podszedł do fioletowowłosej i pochylił się nad nią, odgarniając z zaczerwienionej twarzy niesforny kosmyk włosów.

                – Dlaczego tak na mnie pat-prz-paszysz? – wysepleniła w końcu i przytuliła się do niego bez żadnego wyraźnego powodu.

                – Powinnaś odpocząć, panienko – powiedział czule, odsuwając ją od siebie.

Wiedział, że w tym momencie reprymenda nie miała najmniejszego sensu. Ostatnim razem, gdy zastał ją w podobnym stanie, następnego dnia o niczym nie pamiętała. Na jego szczęście. Tym razem jednak był zbyt zdenerwowany i zrezygnowany, by cokolwiek zrobić. Przez moment, wspomnienie pocałunku sprzed południa wzbudziło w jego ciele przyjemny dreszcz, mimo to nie zamierzał wykorzystać sytuacji. Był, co prawda, piekielnym pomiotem, ale zniżanie się do takiego poziomu uwłaczało mu zarówno, jako kamerdynerowi, jak i demonowi. Będąc dzieckiem grzechu mógł zwieść każdą kobietę, włącznie ze swoją panią. Nie potrzebował ludzkich używek, by niewiasta poddała się jego woli. Co by mu jednak przyszło z tego teraz? Wszak jego pani zupełnie różniła się od innych ludzkich kobiet, które do tej pory znał. Była jedyną, której pragnął. Jedyną, której ciepło i pieszczoty dawały mu rozkosz i ukojenie. Nie byłby w stanie jej skrzywdzić. Nigdy nie pozwoliłby sobie wykorzystać jej w ten sposób.

Wziął dziewczynę na ręce i w całkowitym milczeniu zaniósł do sypialni. Kiedy posadził nastolatkę na łóżku, ta popatrzyła na niego smutno i ponownie wtuliła się w jego tors. Nie wiedział, o co jej chodziło, ale dobrze zdawał sobie sprawę, że pewnie ona sama również nie miała pojęcia. Była kompletnie pijana. Patrząc w jej zamglone oczy, Sebastian był niemal stuprocentowo pewny, że nie zdawała sobie sprawy z tego, co robi. Odsunął ją od siebie i przykucnął, by spojrzeć wprost w błyszczące błękitem tęczówki.

                – Wiesz, że dalej nie powiedziałeś swojego życzenia? – jęknęła niewyraźnie.

                – Jakiego życzenia? – zapytał zbity z tropu.

                – Z tamtego zakładu, co…

Nie pozwolił jej dokończyć. Zakrył usta szlachcianki dłonią i delikatnie pchnął ją w tył. Pochylił się nad jej bezbronnym ciałem, opierając wolną rękę tuż koło głowy. Jego oczy błysnęły krwistym szkarłatem, kiedy powoli zbliżał usta do jej szyi.

                – Przypomnij sobie – jęknął głosem tak przeraźliwie przepełnionym cierpieniem, że przez chwilę dziewczynie wróciły zmysły.

Przyłożyła drobną dłoń do ciepłego policzka mężczyzny, zmuszając go, by spojrzał jej w oczy. Drugą chwyciła rękę mężczyzny, odsłaniając sobie usta.

                – Przepraszam, ale naprawdę nie wiem, o czym mówisz – wyszeptała z ogromnym żalem.

Po chwili po jej rozgrzanych policzkach zaczęły spływać łzy. Smutny głos kamerdynera sprawił, że poczuła się okropnie przytłoczona. Jakby dźwięk niósł ze sobą zaraźliwą rozpacz. Nie chciała, by było mu źle, nie wiedziała, że tak się czuł. Dlaczego? Co takiego zrobiła? O czym zapomniała? Co było tak ważne i czemu nie chciał jej powiedzieć? Chciała zapytać, ale wszystkie słowa zlewały się w jeden przeciągły, zbolały jęk, którego sama nie potrafiła zrozumieć. Demon przywarł do ciała zapłakanej nastolatki i mocno ją przytulił, siadając wraz z nią na miękkiej pościeli.

                – Wszystko w porządku. Wybacz, nie powinienem był pytać – wyszeptał, wciąż przyciskając ją do siebie.

Przestał dopiero, kiedy spazmatyczne drgania towarzyszące gwałtownym oddechom szlachcianki uspokoiły się. Zasnęła nie dowiedziawszy się, czym sprawiała mu tak ogromny ból. Sebastiana cieszyło tylko to, że rano nie będzie o niczym pamiętała. Że po raz kolejny zapomni o czymś, co przyniosłoby jej jedynie smutek. Gdyby wiedział, że Elizabeth zareaguje w ten sposób, nie zapytałby; jednak nie spodziewał się takiej reakcji. Nastolatka zdawała się zadowolona. Myślał, że wybuchnie śmiechem, a on nie zadając jej bólu, rozwieje swoje wątpliwości.

Ostrożnie ułożył dziewczynę na poduszkach i okrył ją białą pierzyną. Oddychał spokojnie, lekko pochrapując. Przez chwilę przyglądał się swojej młodej pani, zastanawiając się, jak ją ukarać. Mógł to zwyczajnie zignorować, w końcu nie miał obowiązku wychowywania jej, ale czuł potrzebę naprostowania złego nawyku młodziutkiej hrabianki. Nie mógł pozwolić, by ród Roseblack reprezentowała uzależniona od alkoholu, nieodpowiedzialna nastolatka.

Westchnął głęboko i porzuciwszy bezskuteczne rozmyślania, ruszył w stronę drzwi, jednak słaby głos dziewczyny zatrzymał go w progu.

                – Sebastian – jęknęła cichutko.

                – Słucham, panienko? – odparł ze stoickim spokojem.

                – Zostań ze mną. Nie chcę być teraz sama – wyszeptała.

Lokaj zamknął drzwi i wrócił się do jej łóżka. Usiadł na skraju materaca i w milczeniu pochylił głowę. Wpatrywał się w zaciśnięte palce, których ostre paznokcie przebijały się przez materiał rękawiczek, raniąc skórę dłoni. Biały materiał powoli nasiąkał krwią.

                – Cholerny bachor. Co za kompletny brak rozsądku – szeptał pod nosem, wyobrażając sobie, jak rozrywa ciało śniadego chłopca na strzępy.

~*~

                – Nie jęcz, mam wszystko pod kontrolą – mruknął Seth, wyłaniając się z wnętrza swojej sypialni.

Stanął na korytarzu i rozejrzał się w półmroku, upewniając się, że nikt go nie widzi. Ostrożnie stąpając bosymi stopami po zimnej podłodze, doszedł do drzwi izby Sebastiana. Wszedł do środka i prychnął z kpiną, wiodąc wzrokiem po surowym wystroju sporego pomieszczenia.

                – Sam mówiłeś, że to trwa zbyt długo – ponownie wymamrotał nastolatek. – Też zdążyłem się już znudzić.

Przeszedł przez cały pokój, wyraźnie czegoś szukając. Zatrzymał się przy sekretarzyku, na którego blacie stało czarnobiałe zdjęcie w ręcznie zdobionej, drewnianej ramce. Fotografia przedstawiała kamerdynera i Elizabeth. W pierwszej chwili, chłopak chwycił obrazek i zamachnął się, chcąc go rozbić, jednak się powstrzymał. Nie mógł pozwolić, by służący zorientował się, że ktoś był w jego sypialni. Odstawił przedmiot i wyciągnął z kieszeni malutki woreczek, wypełniony czarnym proszkiem. Sięgnął do jego wnętrza i wyciągnął szczyptę substancji, którą przyprószył siedzenie, pióro i całą powierzchnię blatu. Czarna powłoczka pokrywająca większą część blatu błysnęła ostrym światłem i zniknęła.

                – Uspokój się, będzie dobrze. Ja się wreszcie rozerwę, a sprawa nabierze tempa – warknął w przestrzeń. – Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, to kwestia kilku dni – dodał, odwracając się w stronę wyjścia.

Zamknął za sobą drzwi i wrócił do swojego pokoju, po czym z uśmiechem satysfakcji na ustach położył się na łóżku i oparł głowę na splecionych na poduszce dłoniach.

                – Chce tego tak samo, jak ty. Chociaż twoje pobudki są zgoła irracjonalne. Niemniej… Nie mi to oceniać. Dostaję władzę i dziewczynę. Reszta mnie nie obchodzi – mówił, wpatrując się w sufit.

Po chwili porozumiewawczo kiwnął głowa i obrócił się na bok.

                – Rozumiem. A teraz byłbyś łaskaw mnie zostawić, Seth musi się wyspać – ziewnął teatralnie i zamknął oczy.

~*~

                Sebastian opuścił sypialnię hrabianki, kiedy całe jego rękawiczki zdążyły nasiąknąć krwią. Żwawym tempem zmierzał do swojej sypialni, by wreszcie zając się pracą. Z jego dłoni buchnął niewielki, błękitny płomień zmieniający w pył zakrwawiony materiał. Wszedł do pokoju, zamknął za sobą drzwi i rozwścieczony uderzył w ścianę. Huk ciosu rozniósł się echem po całym służbowym skrzydle domostwa, ale demona zupełnie to nie obchodziło. Usiadł na krześle koło biurka i opierając łokcie na kolanach, ukrył twarz w dłoniach. Gdyby nie Elizabeth już dawno pozbyłby się dzieciaka w najokrutniejszy sposób, jaki przychodził mu do głowy. Niestety, musiał pozostać oddany rozkazom swojej pani. W takich chwilach niezwykle tego żałował. Marzył, by któregoś dnia pozwoliła mu zwyczajnie zabić ciemnoskórego bachora i pogratulowała inwencji twórczej, jaką wykazałby się podczas zabójstwa. Ale ona była dobra. Jej dusza była czysta, a serce pałało nienawiścią tylko wobec jednej organizacji. Całą złość przelewała na ludzi, którzy zniszczyli jej życie. Nie było w niej miejsca na tak silne uczucia w stosunku do kolejnych osób.

Wstał, pchnięty przypływem agresji, i ciężkim krokiem poszedł wprost do pokoju Setha. Wparował do środka i stanął nad śpiącym nastolatkiem. Chwycił dłonią poły jego koszuli i wyrywając bruneta ze snu, podniósł go do góry. Nastolatek ziewnął przeciągle i z kpiącym uśmiechem popatrzył w błyszczące szkarłatem oczy lokaja.

                – Coś się stało? – zapytał ospale.

                – To jest twoje ostatnie ostrzeżenie. Lepiej, żebyś tym razem posłuchał i wziął sobie do serca moją radę, inaczej bez względu na to, co powie panienka, pourywam ci wszystkie kończyny – sączył złowrogo kamerdyner, lekko tarmosząc ciałem chłopca. – Zacznij zachowywać się odpowiedzialnie. Jeśli jeszcze raz nie wykonasz rozkazu, popełnisz błąd lub narazisz panienkę na uszczerbek, ukażę cię.

Seth popatrzył na niego nieco zdziwiony i podrapał się po głowie, zupełnie nie przejmując się wyrazem twarzy i słowami demona. Z taką samą obojętnością skonfrontował się z faktem, że mężczyzna unosi go ponad ziemią – jakby nie było w tym nic nadzwyczajnego, a już na pewno, przerażającego.

                – Nie zrobisz niczego, jeżeli ona ci na to nie pozwoli – odparł złotooki.

                – Spróbuj popełnić błąd, to się przekonasz – warknął Sebastian i rzucił chłopcem o ścianę.

Młody służący odchrząknął i wypluł zasnutą czerwienią plwocinę, przetarł usta i zaśmiał się zachryple.

                – Masz rację, już niedługo – szepnął do pleców odchodzącego demona.

                Michaelis ponownie usiadł na krześle przy sekretarzyku. Czuł się zdecydowanie lepiej, chociaż reakcja chłopaka nie dawała mu całkowitej satysfakcji. Nie wiedział, jaką traumę musiał przeżyć ten krnąbrny bachor, by być tak obojętnym wobec jego gróźb. Nie jeden na jego miejscu robiłby pod siebie, a byli i tacy, którzy umierali na miejscu. Seth był inny, nieludzki.

                – Niemożliwe… ­– pomyślał, wstrzymując powietrze.

Wszystkie elementy układanki powoli zaczynały układać się w jedną całość. Im dłużej o tym myślał, tym obraz stawał się wyraźniejszy. Brakowało mu już tylko motywu. Czego mógłby chcieć ktoś taki jak on? Na pewno nie chodziło o niego, a gdyby chciał zabić Elizabeth lub któregoś służące, miał nie jedną okazję, już dawno zdążyłby to zrobić. Co więc nim kierowało? Odpowiedź na pytanie wciąż umykała zmęczonemu umysłowi demona. Na szczęście miał jeszcze czas, by rozwikłać tę zagadkę. Póki co, nie musiał martwić się o fioletowowłosą – to było najważniejsze.

Przysunął się do blatu i chwycił w dłoń pióro. Musiał przygotować rozkład zadań i dopisać nowe pozycje do niekończącej się listy zakupów. Tym razem praca nużyła go bardziej niż zwykle. Z niechęcią kreślił kolejne litery coraz bardziej niedbałym pismem.

Pół godziny później oderwał się od pracy. Popatrzył na stojące po lewej stronie zdjęcie i uśmiechnął się pod nosem. Przywodziło na myśl niedawne wspomnienia, które zdawały  się teraz niezwykle odległe.

                – Ciekawe, przed iloma rzeczami będę musiał cię jeszcze ochronić? – zapytał w duchu, gładząc palcami uśmiechniętą twarz dziewczyny z fotografii.

Przysunął się z powrotem i powrócił do pracy. Było niezwykle późno, zostało mu niewiele czasu do porannych przygotowań.

~*~

Uporczywy dźwięk dzwonka docierał do uszu wszystkich służących, obwieszczając, że panienka Elizabeth wstała i czeka na poranną herbatę. Krótkie przerwy pomiędzy kolejnymi dźwiękami sugerowały, że była zniecierpliwiona. Nikt się nie dziwił, wszak było po dwunastej, a ona wciąż nie została obsłużona.

Od samego rana żaden z pracowników nie widział Sebastiana. Jedynie kartka, na którą zwrócił uwagę Seth, pomogła im w zorganizowaniu się. Każdy z nich miał dokładnie rozpisane zadania, godzina po godzinie. Nawet przerwy pomiędzy kolejnymi czynnościami miały dokładnie określony czas. Byli zaskoczeni. Chociaż kartki podobne do tej pojawiały się każdego dnia na wewnętrznej stronie drzwi dzielącej ich izby od pozostałej części domostwa, nigdy nie zwracali na nie uwagi. Zawsze mijali rozpiski bez słowa, przyjmując ich istnienie za coś zwyczajnego, jak nietypowa dekoracja – jedna z wielu, których pełno było w posiadłości. Teraz zorientowali się, że to, co ignorowali każdego dnia, w rzeczywistości było rozkładem ich obowiązków. Po raz pierwszy odkąd zostali zatrudnieni w tym domu, rozkazy wydawała im rozpiska, a nie jej twórca, o którego zaczynali się martwić. Nikt jednak nie odważył się wejść do jego sypialni. Nikt nie trudził się, by go szukać – mieli zbyt dużo pracy, by móc sobie na to pozwolić. Na myśl o złości kamerdynera, kiedy zobaczy, że nie nadążają z wykonywaniem poleceń, przechodziły ich ciarki.

                – Nie uważacie, że któreś z nas powinno tam iść? – zapytała Jeanny, spoglądając na schody.

Wraz z Sethem i Taiem zajmowali się sprzątaniem głównego holu.

                – Nie, mamy co robić. To obowiązek kamerdynera – odparł niezwykle sucho śniady nastolatek i po raz kolejny zamoczył szmatę w wiadrze.

Pozostała dwójka popatrzyła na niego niepewnie, ale nie skomentowała jego słów. W ciszy i poczuciu, że coś było nie tak, całkowicie oddali się zadaniu.

Tym czasem Thomas kroił warzywa w kuchni, co chwilę wzdychając. Zastanawiał się, czy może jednak nie powinien czegoś zrobić. Wbrew liście zadań, odłożył nóż na blat i postanowił zrobić sobie przerwę. Kuchennymi drzwiami wyślizną się na zewnątrz domostwa i oparłszy się o ścianę, odpalił papierosa. Spoglądał w szare, pokryte chmurami niebo, mrugając, ilekroć kolejny płatek śniegu leniwie zbliżał się do jego oczu.   

                – No i co mam zrobić? – pytał sam siebie.

Dopalił papierosa i popatrzył niepewnie na żarzący się filtr. Rzucił go na ziemie i przydeptał.

                – Dobra. Raz kozie śmierć – dodał sobie odwagi, jedocześnie podejmując, jak mu się wydawało, samobójczą decyzję.

Szedł ciemnym korytarzem przy akompaniamencie zniecierpliwionego dźwięku dzwonka. Zatrzymał się pod drzwiami kamerdynera i wziął głęboki wdech, nim odważył się zapukać. Nie usłyszał odpowiedzi, toteż spiął wszystkie mięśnie i zdenerwowany bardziej niż podczas walki o życie, otworzył drzwi sypialni i wszedł do środka. Jego oczom ukazał się śpiący Michaelis, opierający głowę na przedramionach splecionych na blacie biurka. Kucharz ostrożnie zbliżył się do niego i delikatnie trącając ramię przełożonego, wyszeptał jego imię.

                – Sebastian, żyjesz? – powtórzył, kiedy pierwsza próba nie przyniosła żadnych efektów.

Demon wciąż spał, nie dając znaku życia. Gdyby brunet nie widział, jak jego ciało delikatnie unosiło się i opadało, pomyślałby, że nie żyje. Na szczęście, Sebastian nie był osobą, która umarłaby we śnie. Właściwie, zdaniem zarówno Thomasa jak i pozostałej dwójki towarzyszących mu od kilku lat służących, lokaj był osobą niezniszczalną. To był drugi raz, kiedy mężczyzna widział zwierzchnika w stanie innym niż całkowitej gotowości do działania. Czuł się nieswojo, jakby w obrazie śpiącego Michaelisa było coś niewłaściwego.

                – Sebastian, obudź się wreszcie. Panienka Elizabeth dzwoni od pół godziny! – krzykną, dając się ponieść emocjom.

Donośny wrzask bruneta poskutkował, Sebastian mruknął pod nosem i powoli podniósł głowę. Zaskoczony popatrzył na kucharza, nie rozumiejąc, co właściwie się stało.

                – Wreszcie! Zaczynałem się martwić. Cholera, Sebastian! Nie możesz tak zasypiać, to my tu jesteśmy od popełniania błędów – zaśmiał się Thomas, po raz kolejny trącając kamerdynera w ramię.

Karcące spojrzenie czerwonych oczu ostudziło zapał kucharza. Niepewnie odsunął się kilka kroków i obserwował, jak czarnowłosy ospale podnosi się z krzesła.

                – Zasypiać? Chcesz powiedzieć, że ja… Która godzina? – wydusił z siebie rozkojarzony demon.

                – Jest już po dwunastej. Lizz dostaje szału – poinformował go.

                – Dziękuje, Thomas. Wracaj do pracy – polecił i machnięciem ręki dał kucharzowi znak, by wyszedł.

Kiedy tylko podwłądny opuścił sypialnię, demon podszedł do lustra i przyjrzał się swojemu odbiciu. Poza lekko przekrwionymi i podkrążonymi oczami oraz poczochranymi włosami wyglądał zupełnie normalnie. Zdjął z siebie ubranie i przebierając się, dokładnie obejrzał całeciało. Żadnej rany, żadnego znamienia – niczego, co tłumaczyłoby, dlaczego czuł się tak niesamowicie zmęczony. Był słaby, a na dodatek kręciło mu się w głowie.

                – Czy to możliwe, żebym był aż tak głodny? – zapytał sam siebie, ponownie zerkając w lustro.

Ułożył włosy, zacisnął krawat i bez chwili zwłoki ruszył do kuchni, by przygotować herbatę dla Elizabeth.

~*~

                Nastolatka po raz kolejny szarpnęła złoty sznur wiszący przy baldachimie. Brak natychmiastowej reakcji zupełnie ją zniechęcił. Była zdenerwowana, a ból głowy dodatkowo potęgował wzbierającą irytację. Nie zamierzała dłużej na niego czekać – skoro wyobrażał sobie, że w ten sposób będzie ją karać za to, że pozwoliła sobie na chwilę zapomnienia – niech tak będzie. Potrafiła się ubrać i sama sobą zająć, po prostu, gdy robił to za nią, było wygodniej. Przynajmniej tak sobie wmawiała. Podczas ubierania się napotkała kilka technicznych problemów, jednak żaden nie był zbyt wielki, by po chwili zmagań nie zdołała go pokonać. Dumna z siebie podeszła do lustra i podziwiała efekt swojej pracy. Nie wyglądała tak dobrze jak zwykle, ale nie było tragicznie. Przynajmniej tym razem nikt nie jęczał jej nad uchem, że zwiewna sukienka z krótkim rękawem sięgająca do kolan nie jest strojem odpowiednim na tę porę roku. Przeczesała dłonią włosy i niedbale związała je białą wstążką, która akurat leżała na blacie toaletki. Nie przejmowała się tym, że nie pasowała kolorystycznie do ciemnozielonej sukni. Nie zamierzała opuszczać dziś posiadłości ani przyjmować gości, dlatego nie miało to większego znaczenia. Liczyła się wygoda oraz komfort i oba warunki zostały spełnione. Usiadła na łóżku, założyła buty i zaczęła wiązać sznurówki, kiedy otworzyły się drzwi do sypialni. Zdyszany kamerdyner wpadł do środka, trzymając w dłoni srebrną tacę ze świeżo zaparzoną herbatę.

                – Jednak postanowiłeś się zjawić? – zakpiła, patrząc na niego niechętnie.