Dziwak z dyplomem – 23

Wyświetlenia ostatniego rozdziału Róży o stówę mniejsze niż zwykle TT_TT. Zwalę to na wiosnę albo na dowcip, który Wam się nie spodobał. No ale Prima aprilis rządzi się swoimi prawami. Dziś za to będzie rozdział, na który czeka jedna z moich nowych wiernych czytelniczek, którą zachęciłam podobną sceną. Loffcie, miśqa :*. 

Art do rozdziału wykonała Ruby. Jej fanpage znajdziecie tutaj:https://www.facebook.com/Tysia-ART-314832988859099/

Miłego! :*

PS KOCHAM TEGO ARTA, NOOOO!!! <3

=================================

Nie wierzyłem własnym uszom, że nie wspomnę, jaką miałem ochotę odciąć sobie język. Kiedy się do mnie przytuliła, czułem się potwornie, ale potem zrobiło mi się przyjemnie ciepło. Dźwięk bicia jej serca działał na mnie uspokajająco. Zamknąłem oczy i wsłuchiwałem się w niego, czując, jak tonę w miękkiej, ciepłej otchłani, która kompletnie pozbawiła mnie rozsądku.

Zadałem najgłupsze pytanie na świecie, ale kiedy już wyszło z moich ust, na samą myśl o tak intymnym kontakcie fizycznym, zwyczajnie się podekscytowałem. Nie spodziewałem się, że na to przystanie, przynajmniej tym razem nie rzuciłem się na nią, tylko zapytałem. Ostatnimi czasy ciało mnie zdradzało, a to znaczyło, że desperacko potrzebowałem się z kimś przespać.

— Prowadzisz badania? — odparłem niechętnie na pytanie o leki; nie lubiłem o tym opowiadać, szczególnie studentom, kobietom i każdemu, kto jeszcze chciał się do mnie odzywać.

— Odwdzięczam się za twoje pytanie.

— Może i biorę. Czemu pytasz?

— Chyba ci się tabletki pomyliły, ale jestem dziś zbyt zmęczona, więc ci wybaczę. Może nawet nie opowiem opiekunce roku — powiedziała groźnie.

Nerwowo zerwałem się z kanapy i podszedłem do niej, zastanawiając się, jak powinienem  prosić, żeby tego nie robiła. Wiedziała przecież, że to by mnie zrujnowało, a wydawało mi się, że ten dzień nie był taki zły. Widocznie tylko mi się wydawało…

— Jednak nie jest aż tak źle. Do jutra, dziwaku — dodała, zupełnie zmieniając ton głosu.

Uśmiechnęła się złośliwie i wyszła, zostawiając mnie samego. Dopiero po chwili stania w miejscu i wgapiania się w drzwi jak w jakieś dzieło sztuki, zorientowałem się, o co jej chodziło. Tak, palnąłem bzdurę, ale czy to naprawdę byłoby takie złe? Czy mój abstrakcyjny strach przed romansem ze studentką w ogóle cokolwiek znaczył? Tyle osób to robiło i im się udawało. Nie, żebym upierał się na związek z Kate, ale po raz pierwszy od incydentu na poprzedniej uczelni zacząłem się zastanawiać nad istotą mojej paranoi. Chciałbym się jej pozbyć, ale ucichła chyba tylko przez leki. Właśnie, leki!

Poszedłem do kuchni, żeby sprawdzić, czy miała rację. Ani odrobinę mnie nie zdziwiło, gdy jej ukryta w niesmacznym dowcipie aluzja okazał się prawdą. Tabletka nasenna i popołudniowy antydepresant miały zbliżony kształt. Nie był to zresztą pierwszy raz, gdy je myliłem. Zastanawiało mnie jednak, czemu połączenie tabletek na paranoję i sen zaowocowało tak niecodziennym efektem. Może jednak była w tym odrobina prawdziwego mnie?

Zrezygnowałem z dalszego rozprawiania na ten z góry przegrany temat i zaparzyłem sobie kawę. Wreszcie po mieszkaniu rozniósł się przyjemny zapach doskonałych ziaren parzonych… gdzieś tam. Wyrzuciłem pudełko, a nie przywiązywałem do tego aż tak wielkiej wagi. Po prostu kupowałem kilka sprawdzonych marek, w zależności od ich dostępności w sklepie. Nie byłem żadnym koneserem, jedynie życiową porażką z bezsennością na szczycie listy przeciwwskazań do zawierania znajomości ze mną. Powinienem popracować nad poczuciem własnej wartości, staję się tak żałosny, że obrzydzam sam siebie – o, proszę, znowu.

Z kubkiem wróciłem przed telewizor. Dawno nie miałem pretekstu, żeby cokolwiek obejrzeć, a skoro już wylądowałem na kanapie naprzeciwko, przeleciałem przez foldery z filmami. Oczywiście nie znalazłem nic ciekawego. Zdążyłem wypić połowę kawy, nim z rezygnacją otworzyłem najbardziej krępujący folder: porno. Dla heteryków, homoseksualistów, miałem nawet coś lesbijskiego – wszystko, co legalne i mniej więcej przyzwoite.

Tego dnia miałem ochotę poobserwować podboje mojej ulubionej gejowskiej pary. Pomiędzy partnerami naprawdę iskrzyło, a ich ciała… Zawsze żałowałem, że natura nie obdarzyła mnie predyspozycjami do szybkiego zyskiwania masy mięśniowej. Nawet kiedy ćwiczyłem – choć było to jeszcze w liceum – wyrzeźbienie czegokolwiek zajmowało mi dużo więcej czasu niż innym, dlatego ostatecznie się poddałem. Sprawiało mi to zbyt duży ból, by było warto dla tak miernych efektów, a już wtedy wiedziałem, że do śmietanki towarzyskiej nie wkupię się aż do śmierci.

Włączyłem film i oparłem się wygodnie na miękkiej kanapie z kubkiem w ręku.  Przyciszyłem nieco dźwięk, nie chcąc, żeby sąsiedzi słyszeli, czym umilam sobie wczesny wieczór w ich świętą niedzielę, ale wciąż słyszałem wystarczająco wyraźnie każdy istotniejszy dźwięk. Krótki wstęp fabularny i po kwadransie bohaterowie dobierali się do siebie na biurku w jakiejś firmie.

Początkowo patrzyłem na to względnie obojętnie, ale z czasem zaczynałem czuć ucisk w spodniach. Naturalne, spodziewałem się tego. Z wąskiej szuflady stolika do kawy wyciągnąłem pudełko chusteczek, a potem rozpiąłem spodnie i zacząłem umilać sobie seans. To jedyna bliskość, na jaką mogłem liczyć bez żadnych konsekwencji. Nie był to może szczyt marzeń, ale jeśli dobrze wczułem się w rolę jednego z bohaterów, dało się w ten sposób na chwilę uciszyć potrzeby.

Poruszałem dłonią, obserwując świńskie akrobacje na ekranie, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. Przekląłem pod nosem i ubrałem się pospiesznie, bo przecież nie mogłem otworzyć z interesem w dłoni. Przez wizjer zobaczyłem Michała. Wydawało mi się, że go odwołałem, ale okazało się, że on miał na ten temat odmienne zdanie.

— Czego chcesz? Miało cię przecież nie być? — warknąłem, uchylając drzwi.

Nie chciałem go wpuszczać, wiedziałem, że będzie pytał o Katarzynę, a jakoś dziwnie nie uśmiechało mi się chwalić kolejną życiową porażką.

— Pomyślałem, że się za mną stęskniłeś — odpowiedział, mierząc mnie wzrokiem.

Po jego głupawym uśmiechu domyśliłem się, że poznał, czym się zajmowałem. Zrezygnowany odsunąłem się i wpuściłem go do środka. Nie kłopotałem się nawet udawaniem, że biegnę wyłączyć telewizor, żeby ukryć swoją zbrodnię. Nie było sensu.

Staw zdjął buty, odwiesił kurtkę i stanął w drzwiach salonu. Spojrzał na ekran i na stół, a potem prychnął śmiechem i rozsiadł się na kanapie, dopijając moją kawę. Co za niewychowane bydle, niech se zaparzy własną!

— Naprawdę kręci cię coś takiego? — zagadnął, kiedy przesłoniłem mu ekran, by zabrać ze stołu chustki.

Leżały na nim jako jedyne, bezwstydnie sugerując, co robiłem. Po prostu nie podobało mi się, jak to wygląda.

— Co ci do tego? Nie wszyscy mają panienkę na każdą noc, wyobraź sobie — westchnąłem, wkładając pudełko do szuflady.

Kiedy ją zamykałem, Michał chwycił mnie za rękę i pociągnął w swoją stronę. Uśmiechał się do mnie kpiąco, okazując swoją wyższość, jakbym i bez tego nie wiedział, że był ode mnie lepszy na każdej płaszczyźnie życia.

— Jesteś zazdrosny?

— Oczywiście, właśnie o to mi chodziło — zakpiłem.

Staw szarpnął mnie mocniej i obalił na kanapę, a potem przygniótł swoim ciałem i triumfalnie śmiał mi się w twarz. Nie znosiłem tego zacieszu na jego mordzie, przez niego czułem się jeszcze żałośniej.

— Jeśli brakuje ci wrażeń, zawsze możesz poprosić o pomoc.

Zawsze w takich chwilach był głuchy na moje protesty, dlatego nawet nie strzępiłem języka. Michał skrępował moje ramiona nad głową jedną ręką, a drugą dobrał się do rozporka spodni. Naprawdę miał wielkie doświadczenie, bo wyciągnięcie mojego penisa zajęło mu niespełna trzydzieści sekund. Sam nie potrafiłem szybciej tego zrobić dwiema…

Wpatrywał się w moją twarz, wyczekując, aż wydam z siebie dźwięk, dlatego ze wszystkich sił starałem się powstrzymywać, ale jego dłoń zaciskała mojego członka coraz mocniej i poruszała nim z taką precyzją, że przegranie z samym sobą było jedynie kwestią czasu. W końcu dałem upust przyjemności w postaci przeciągłego jęku, który stłumił mokry, niezwykle naprzykrzający się pocałunek Michała. Byłem tylko ciekaw, czy tym razem da mi dojść i zostawi mnie w spokoju, czy znów będziemy przechodzić przez cały maraton. W zasadzie nie miałbym nic przeciwko, gdybym nie miał kolejnego dnia zajęć.

— Leż grzecznie — nakazał mi, uwalniając ręce z uścisku.

Zostawiając mokre ślady pocałunków na moim ciele, kierował się coraz niżej, by w końcu wziąć mojego penisa do ust.

— Michał! — krzyknąłem zaskoczony.

Z reguły to ja mu obciągałem. On robił to naprawdę rzadko, zdecydowanie był typem dominującym. Miał szczęście. Dzięki temu, że oprócz niego od lat właściwie nikt mnie nie dotykał, byłem niezwykle wrażliwy na oralne pieszczoty i doszedłem, zanim zdążył się zmęczyć. Czułem, jak chwilę później zaczął wkładać palec w mój odbyt, ale odepchnąłem go stopą i usiadłem w rogu kanapy.

— Mam jutro zajęcia — oświadczyłem, sięgając po paczkę fajek.

Odpaliłem papierosa i rozluźniłem się nieco. Staw jeszcze się na mnie nie władował, więc istniała szansa, że zostawi mnie w spokoju. Na wszelki wypadek rzuciłem mu paczkę, żeby się poczęstował i w razie czego dał mi chociaż dopalić w spokoju. Moglibyśmy się dla odmiany zamienić, chętnie uzmysłowiłbym mu, jak ciężko siedzi się przez osiem godzin po tym, jak ktoś koncertowo przeczyści ci kanalizację.

— Zostawisz mnie tak?

— Skądże, możesz sobie zwalić do filmu, nie krępuj się — mruknąłem, dogaszając papierosa w popielniczce.

Skoro Michał wypił mi kawę, musiałem zrobić sobie kolejną. Na wszelki wypadek uznałem, że przygotuję też jedną dla niego, inaczej znów wyżłopałby moją. Naciągnąłem spodnie z powrotem i poszedłem do kuchni. Kilka minut później wróciłem z dwoma kubkami w dłoni, obserwując, jak przyjaciel w najlepsze trzepie kapucyna na mojej kanapie, jeszcze bezczelnie śmiejąc się do ekranu. Cóż, sam mu pozwoliłem.

— Nie nabrudź — upomniałem go, wyciągając chusteczki z powrotem.

Usiadłem na kanapie obok i wpatrywałem się w ekran, jednak siedzenie tuż obok masturbującego się faceta nie było najbardziej komfortowym doznaniem, o jakim mogłem w takiej chwili marzyć. Gdybym nie miał problemów ze snem, poszedłbym się położyć i dał mu spokój. Pomyślałem więc, że pójdę pod prysznic. Stawowi moja obecność już i tak nie robiła zbyt dużej różnicy. Gospodarzem i tak byłem raczej niezłym, nie każdy pozwala na takie coś na własnej skórzanej kanapie.

Zamknąłem drzwi na zamek, by mieć pewność, że ten idiota nie przylezie za mną do łazienki. Nie chciałem dać mu się uwieść, chociaż musiałem przyznać, że stojąc pod strumieniem gorącej wody, nie skąpiłem sobie wspominania jego nabrzmiałego przyrodzenia. Dłoń instynktownie powędrowała między nogi i zanim się obejrzałem, robiłem sobie dobrze do wyobrażenia penisa przyjaciela. Co było ze mną nie tak?!

Michał miał chyba jakiś radar, bo ponownie przerwał mi w trakcie, jak oszalały waląc w drzwi.

— Czego? — warknąłem, opierając czoło o rozgrzane kafelki; tak niewiele mi brakowało…

— Wchodzę!

Niedoczekanie, zamknięte! Zaśmiałem się pod nosem, ale po chwili poczułem, jak coś dźga mnie w pośladek. Nie wiem, jak ten idiota tu wlazł i gdyby nie fakt, że był zupełnie nagi, a ja trzymałem się za fiuta, byłbym cholernie wściekły. Wściec się jednak nie zdążyłem.

Staw pchnął mnie na ścianę, zakręcił gorącą wodę, a potem wszedł we mnie, zaskakująco nie zapominając wcześniej nasmarować penisa czymś tłustym – miło z jego stron. Zimna woda przyprawiała mnie o gęsią skórę, ale skutecznie zapobiegała zbyt szybkiemu podniecaniu się. Nie podobało mi się to, dlatego odkręciłem z powrotem gorącą wodę i zaparłem się na ścianie.

— Dlaczego to zawsze mnie musi boleć tyłek? — zapytałem, kończąc pytanie jękiem.

Nie odpowiedział. Widocznie dla niego to było oczywiste, ale ja dalej miałem nadzieję, że któregoś dnia zamienimy się rolami – już nawet nie pamiętałem, gdy robiliśmy to odwrotnie. Michał sięgnął do mojego krocza, upewniając się, że nie będę narzekał na niedopieszczenie. Dobrze, że byłem bogaty, bo spędziliśmy pod prysznicem łącznie ponad godzinę, sprawdzając, czy mam jeszcze dostatecznie dużo siły i zręczności, żeby nie paść w trakcie.

Najbardziej zdziwiło mnie jednak, kiedy pod sam koniec wręczył mi lubrykant, a potem wypiął się do mnie, bezczelnie stwierdzając, że zasłużyłem. Gdybym nie był tak niewyżyty, odgryzłbym mu się, ale wtedy myślałem tylko o tym, żeby wepchnąć się w jego tyłek i wreszcie poczuć się jak prawdziwy mężczyzna. Stosunek natomiast wykończył mnie do tego stopnia, że po kilku minutach chwały, zostałem przeniesiony nago do łóżka jak jakaś anemiczna księżniczka. Przynajmniej zanurzyłem fiuta w czymś innym niż własna dłoń, byłem zadowolony.

Leżałem zmęczony w łóżku. Michał był na tyle życzliwy, że przykrył mnie, przyniósł fajki i kawę. Na nic mocniejszego by mi nie pozwolił. Widziałem, że cały czas nerwowo zerkał na swoją torbę – pewnie miał w niej tabletki na kolejny dzień. Czasem czułem się przy nim jak kobieta, a czasem jak nastoletni szczyl, którego nie można spuścić z oczu. Nie byłem z tego zadowolony, ale wiedziałem, że to nie jego wina, to ja dawałem mu powody, by się tak zachowywał. Musiałem w końcu ogarnąć swoje życie, inaczej zawsze będzie takie żałosne.

— Musimy w końcu przestać — mruknąłem obojętnie, zerkając na Stawa.

— Nie podobało ci się?

— Nie w tym rzecz. — Podniosłem się na łokciach, krzywiąc lekko. — Chciałbym kiedyś znaleźć kogoś na stałe, nie pomagasz.

— Więc przestaniemy, jeśli to nastąpi.

— Dzięki, pieprzony dupku. — Nie ma to jak oparcie w przyjacielu.

~*~

Wróciłam do domu straszliwie zmęczona i smutna. Zawsze się tak czułam, gdy spędzałam zbyt wiele czasu poza domem, na dodatek w towarzystwie ludzi. Dlatego unikałam dłuższych wyjść i dlatego nigdy nie zostawałam na imprezach na noc. Za młodu tak robiłam i nigdy nie kończyło się to zbyt dobrze. W końcu wyrosłam z imprez, z zabawy, ze wszystkiego. Zostałam… Skorupą dawnej siebie. Prawdziwa Katarzyna Szymańska skończyła się po gwałcie i śmierci rodziców. To, co z niej zostało, nie interesowało nawet mnie.

Miałam paskudny nastrój. Plułam sobie w brodę, że zostałam u niego tak długo. Dawno nie dopadł mnie taki dół. Na szczęście specjalnie na takie okazje dostałam odpowiednie leki. Zawlekłam się do kuchni, wyłożyłam farmakologiczną kolację na stół i sięgnęłam po szklankę wody. Nie powinno się zapijać kawą – przeszło mi przez myśl. Głupi dziwak zajmował zdecydowanie zbyt wiele miejsca w mojej głowie.

Tabletki nie działały od razu. Trzeba było kilkudziesięciu minut, żeby uzyskać odpowiedni efekt – dlatego żałowałam, że nie znałam żadnego dilera, który mógłby mi dostarczać trochę maryśki pod drzwi… Przydałoby się, ale nie lubiłam robić sobie problemów, więc radziłam sobie tradycyjnie.

Usiadłam z laptopem na parapecie okna. Kiedy nachodził mnie taki beznadziejny nastrój, zwykłam odtwarzać zachowania postaci z filmów i seriali, które pogłębiały we mnie to poczucie beznadziei. Tak, miałam skłonności autodestrukcyjne. To wcale nie było tak, że cały czas byłam radosna, zadowolona z życia i ironiczna dla beki. Tak naprawdę dzień w dzień, w każdej minucie kolejnej godziny walczyłam o to, żeby mieć dobry nastrój, albo udawać, że go mam. Bo chociaż uwielbiałam narzekać, nie lubiłam – a w końcu oduczyłam się – mówienia i okazywania prawdziwych, głębszych uczuć. Dziwak był pierwszą osobą, przy której płakałam od wielu miesięcy. Nie lubiłam okazywać słabości.

Kiedy non stop, przy każdej czynności życiowej, przypominasz sobie o tym, że już zawsze będziesz czuć ból, który sprawia, że to, co innym przychodzi z łatwością, dla ciebie jest czystą katorgą, ciężko nie chcieć się załamać. Podobnie kiedy tracisz znajomych, bo uważają cię za leniwą pizdę niewartą zachodu, bo przecież w zrobieniu obiadu nie ma niczego okropnego – chyba że mocne trzymanie pieprzonego noża już sprawia ból, nie wspominając o  krojeniu, noszeniu, zaciskaniu… Zwykli ludzie tego nie rozumieli, i dobrze. Tylko najgorszym wrogom życzyłam, by czuli się tak samo, a i ich momentami bywało mi żal.

Oddawałam się więc pogłębianiu swojej depresji, dopóki tabletki nie zaczęły działać, skutecznie utrudniając mi tonięcie w gównie własnych żali. Zawisłam gdzieś pomiędzy – jak w waterboardingu, które tak bardzo ubóstwiało CIA. Nie miałam z kim porozmawiać, ale nawet nie szukałam towarzystwa. Potrzebowałam być sama ze sobą, przeczekać, aż emocje opadną i będę mogła wrócić do codzienności.

Starałam się nie myśleć o tym, co wydarzyło się u dziwaka, bo wiedziałam, że absolutnie nic mi to nie da. Pomylił leki – wszyscy wtedy gadają bzdury, przynajmniej tak sobie wmawiałam. Ja kiedyś wymieszałam nie te, które trzeba, i skończyłam, widząc naprawdę dziwne rzeczy. A on po prostu dokopał się do tej części samego siebie, która jednak potrzebowała drugiego człowieka. To wszystko, bo przecież on nie potrzebował mnie, a ja nie potrzebowałam jego. Oboje mogliśmy się o tym doskonale przekonać przez ostatnie tygodnie, gdy żyliśmy tak, jakbyśmy się nigdy nie poznali.

A jednak nie umiałam uwierzyć w tę racjonalną wersję, bo chociaż nie widziałam w nim materiału na nikogo więcej niż znajomego – był pełnym problemów i kompleksów paranoicznym gburem, który potrafił rzucić się na mnie bez ostrzeżenia i nie miał w sobie za grosz komunikatywności, więc nie pomógłby mi socjalizować się z innymi ludźmi – chciałam, żeby chodziło mu o mnie, bo chyba każdy tak miał. Każdy chciał wiedzieć, że się komuś podoba, że w czyich oczach jest tym nieosiągalnym marzeniem lub po prostu światełkiem rzucającym nieco barw na szary świat. To zwyczajnie poprawiało humor, przynajmniej tak sądziłam. Od co najmniej dwóch lat nie słyszałam, żebym się komuś podobała. Zapewne dlatego, że nie mogła się podobać, bo dbałam o to, by tak było, ale po trosze również dlatego, że gdyby nawet tak było, ta informacja nigdy by do mnie nie dotarła.

Tabletki dały kopa. Poczułam się lepiej i najbardziej dobijające myśli odeszły, pozostawiając po sobie tylko pustkę i niesmak. Chciałam, żeby kolejny dzień niósł ze sobą nadzieję na coś ekscytującego, żebym miała świadomość, że moje życie miało cel i powolnie do niego zmierzało, a dotąd jedynym, co przed sobą widziałam, był niekończący się ból, frustracja i postępujące zgorzknienie. Sądziłam, że to był jeden z powodów nie dających mi spać – świadomość, że po obudzeniu zupełnie nic się nie zmieni.

Wyciągnęłam telefon z kieszeni, bo od kilku dobrych minut nieprzerwanie wibrował. Nie spodziewałam się jakiegoś przypływu czułości ze strony nielicznych znajomych, ale wypadało się upewnić. Miałam rację, był to zwyczajny spam na Twitterze – jedna z obserwowanych przeze mnie osób musiała wrzucić całą sesję zdjęciową z kolejnej imprezy, bo w końcu niedziela zobowiązywała.

Byłam ciekawa, co robił Sebastian. Nie powinno mnie to interesować, ale znów miałam wrażenie, że on jest jedyną osobą, która chociaż trochę potrafi mnie zrozumieć – na odległość łatwo było tak o nim myśleć, na żywo już mniej. Jakaż ja byłam pełna sprzeczności, sama się w tym gubiłam.

„Dziękuję za film, z tobą był znośniejszy.”

Napisałam wiadomość w swoim typowym stylu, by przypadkiem nie dać mu odczuć, że tak naprawdę cieszyłam się z tego dnia. Tylko żałowałam, że oddałam kota, bo przez tę jedną noc zdążyłam dostrzec pozytywy kręcącego się między nogami sierściucha.

Dziwak nie odpisał – mogłam się domyślić. Pewnie zasnął, albo chuj go wie… Co mnie to obchodzi. Było już późno, po pierwszej, naprawdę mógł spać, dlatego w końcu podłączyłam telefon do ładowarki, włączyłam po raz kolejny ten sam film – niemo, żeby dźwięki mnie nie rozpraszały – i poszłam spać. Pracę domową miałam zbyt łatwą, żeby przejmować się nią tak wcześnie, wolałam zając się nią tuż przed zajęciami. Zresztą i tak zbliżały się święta, i jak co roku, odechciewało mi się starać.