Dziwak z dyplomem – 28

Dziś znów będzie rozdział dla fanów rozterek miłosnych Sebastiana... A raczej dla jego narzekania na ich brak. No cóż, w każdym razie zapowiadam, że będzie jednak scena z tych, które dwukrotnie podnoszą wyświetlenia rozdziałów xD. I za tydzień także, więc aseksualnych oraz takich, którzy posiadają jakieś wyczucie smaku proszę o nie jedzenie i nie picie podczas czytania, bo jak to się skończy pawiem, to ja za to nie odpowiadam xDDDD.

Nie no, tak źle nie jest, żartuję sobie :*.

Miłego! :*

================================

Po tym, jak Kasia wybiegła z kawiarni, stałem się tematem numer jeden szeptaniny ludzi przy okolicznych stolikach. Nie wpływało to dobrze ani na moje samopoczucie, ani na pewność siebie, za to karmiło paranoję, w krótkim czasie doprowadzając do tego, że wewnętrznie trząsłem się ze zdenerwowania i znów wróciłem do dawnego, dobrze znanego stanu umysłu, do którego byłem tak przyzwyczajony, że chociaż go nienawidziłem, odczułem ulgę. Widać nie było mi pisane zostanie wartościowym członkiem społeczeństwa, a Michał naprawdę miał być moją jedyną perspektywą.

Zacząłem żałować, że mafia, która go ścigała, nie miała z mafią właściwie nic wspólnego. Gdyby miała, może musiałby pomieszkać u mnie jeszcze przez jakiś czas, a tak szedłem rozświetloną ulicą zupełnie sam, w stronę pustego domu, w którym jak na starego kawalera przystało – czekał na mnie kot. Próbowałem sobie wmówić, że chociaż on uśmiechnie się na mój widok, ale nie byłem naiwnym idiotą… To znaczy, nie byłem AŻ TAK naiwnym idiotą, by nie wiedzieć, że kot miał mnie w niewiele mniejszym poważaniu niż cała reszta świata.

Mimo niechęci do czego- i kogokolwiek, wyciągnąłem z kieszeni telefon i zadzwoniłem do Stawa. Chciałem go do siebie zaprosić. Na seks, narkotyki, alkohol – cokolwiek było mu tam na rękę, byle tylko ktoś odwrócił moją uwagę od użalania się nad sobą. On jednak był już na jakiejś imprezie i kiedy podchmielony zapytał, czego chcę, zmyśliłem jakąś kretyńską bajeczkę i rozłączyłem się możliwie najszybciej.

Miałem być pewny siebie. Zatrzymałem się naprzeciwko jednej z wystaw sklepowych, udając, że przeglądam stojące tam bambetle, kiedy w rzeczywistości studiowałem swoją żałosną gębę. Wyglądałem co najmniej tak, jakby mnie coś przejechało albo wysrało, albo oba na raz. Nie chciałem tak wyglądać. Powinienem o siebie zadbać, wziąć się w garść nie tylko na chwilę, ale i na dłużej, by takie sytuacje jak ta dzisiejsza nie rujnowały ciężko wypracowanego nastroju. Oczywiście pomyślenie o tym było prostsze, niż rzeczywiste zrobienie czegoś, ale uznałem, że się nie poddam.

Jeszcze raz zadzwoniłem do Stawa, a kiedy wyjęczał mi do słuchawki, że zatruwam mu życie, zapytałem, gdzie go poniosło, bo zamierzam zatruwać mu je na żywo. Mimo że był podchmielony, zaskoczenia w jego głosie nie dałoby się nie wyczuć. Podał mi adres i trzy razy zapytał, czy będę umiał dotrzeć, a ja spokojnie trzy razy zapewniłem go, że wiem, jak korzystać z nawigacji. Specjalnie się uczyłem, żeby znów nie musiała mi pomagać jakaś litościwa nieznajoma w środku nocy.

Bar, w którym przesiadywał Michał, znajdował się niedaleko domu. Było widać, że to typowa studencka miejscówka: tanie piwo, niewyszukany wystrój wnętrza, szklanki z zaciekami, smród alkoholu i papierosów oraz głośne rozmowy i tandetna muzyka. Normalnie nawet nie wszedłbym do środka, ale tym razem było mi już obojętne, no i chciałem udowodnić sobie, że potrafię być normalny.

Na tle pijanych studenciaków nie wyglądałem nawet tak okropnie, biorąc pod uwagę, że piwo otrzymałem od razu, a barman nie spojrzał na mnie w ten pełen współczucia i zażenowania sposób, w jaki przelatywał wzrokiem po wszystkich zapijaczonych dzieciakach po kolei. Nieco podniósł mnie na duchu, dlatego wybitnie radośnie podziękowałem mu za piwo i poszedłem szukać przyjaciela.

Siedział niemal na samym końcu lokalu, przy wielkim stole w otoczeniu bandy nieznajomych mi ludzi. Nie złamałem się. Podszedłem, przywitałem się i nawet otrzymałem skrawek siedzenia. Wprawdzie z dala od jedynej osoby, z którą mógłbym swobodnie porozmawiać, ale lepsze to niż nic.

— Sebuś, to są wszyscy. Wszyscy, to jest Sebuś, mój przyjaciel mózgowiec — przedstawił nas niesamowicie pomocnie, od razu czułem się jak u siebie…

— Cześć, wszyscy — mruknąłem, przewracając oczami.

Zaskakująco mój gest nie spotkał się z niechęcią, jakaś dziewczyna nawet zachichotała pod nosem i może gdyby nie wyglądała tak, jakby ją przejechał walec, wysrał pies i przemieliła maszynka do mięsa, spróbowałbym z nią porozmawiać, ale zwyczajnie nie dałem rady. Przez kilka minut siedziałem cicho, modląc się nad swoim piwem, dopóki ktoś nie przyniósł do stołu całej tacy kieliszków z wódką i nie zaczął wrzucać ich do kufli z piwem. Nienawidzę piwa… – westchnąłem w duchu, ale posłusznie odgrywałem swoją rolę, rycząc zadowolony w ślad za resztą.

Michał spojrzał na mnie porozumiewawczo, więc wziąłem swoje skażone piwo i wypiłem je jednym haustem, z głośnym hukiem odstawiając puste naczynie na blat. Znajomi Stawa zaczęli wiwatować i przyjęli mnie do swojego grona, jakbym przeszedł jakąś inicjację. Od tej chwili nie miałem nawet kilkunastu sekund spokoju. Ciągle ktoś coś do mnie mówił, o coś pytał, czegoś chciał, dotykał mnie, podstawiał kolejne piwa… Gdybym nie był tak upojony swoim towarzyskim sukcesem, pewnie zauważyłbym, że się upiłem, a nadmiar bodźców z otoczenia aktywował introwertyczny alarm, pozbawiając mnie resztek sił, ale byłem zbyt podekscytowany, więc nie zorientowałem się, dopóki nie zwlokłem się chwiejnie do toalety.

O stanie przybytku nie chciałem nawet myśleć. Smród, brud i strach pomyśleć co jeszcze, biorąc pod uwagę, że nawet mętnym wzrokiem byłem w stanie wszystko dostrzec. Zawisłem nad muszlą klozetową, wyciągnąłem telefon i odczytałem wiadomość. Ktoś wysyłał mi życzenia świąteczne. Chwilę zajęło mi dojrzenie, kto to był. Mrugałem, mrużyłem oczy i stroiłem miny do telefonu, aż w końcu się udało. Zorientowawszy się, kim była autorka smsa, odpisałem pospiesznie, wkładając wszystkie siły w to, by nie popełnić żadnego błędu, a potem wysłałem wiadomość, wcisnąłem telefon w kieszeń i czym prędzej opuściłem toaletę.

Wróciłem chyba w najgorszej możliwej chwili. Kiedy dotarłem do stolika, Michał właśnie lizał się z jednym z siedzących obok siebie mężczyzną. Nawet nie zauważył, że przyszedłem. Niby nie miał obowiązku, bo w końcu to ja mu powiedziałem, że go nie potrzebuję i znajdę sobie kogoś na stałe, ale… Zrobiło mi się źle. Staw w ogóle się nie zorientował, a kiedy w końcu odkleił się od tego cholernie przystojnego bruneta, powiódł mętnym wzrokiem po zebranych, uśmiechnął się i zamówił tyle piw, ile osób gnieździło przy stole.

Siedziałem tam jeszcze godzinę, rozmawiając, ciesząc się niebywałym sukcesem i usilnie ignorując to, co widziałem, ale w końcu ludzie zaczęli się rozchodzić i nim się obejrzałem, zostałem tylko ja, Staw, jego nowa zabawka i ta brzydka dziewczyna – Klaudia, która wyraźnie chciała spróbować szczęścia. Nie zamierzałem nawet robić jej nadziei: nie dlatego, że byłem miły, po prostu się brzydziłem.

— Wracam — oświadczyłem podniesionym głosem, przerywając kolejne glonojadliwe pocałunki Michała.

— No co ty, siedź. Odprowadzimy cię do domu! — zaproponował rozbawiony, naprawdę nie widząc niczego złego w swoim zachowaniu.

I właściwie miał rację, nie robił niczego niewłaściwego. Gdybym spotkał się z nim dopiero jutro i dowiedział się, że kogoś bzykał, pogratulowałbym mu i zwyczajnie to zignorował, bo w końcu mieliśmy swój luźny układ, ale jednak oglądanie go z kimś innym zwyczajnie sprawiało mi ból. Dlatego też uparłem się przy swoim, za trzecim razem warcząc na Stawa, żeby się ode mnie odpieprzył i poszedł wreszcie przerżnąć swoją zdobycz, a potem wyszedłem z baru niemal w taki sam nieokrzesany sposób, jak call girl kilka godzin wcześniej.

Dobrze, że w barze nie było już nikogo trzeźwego ani znajomego, kto mógłby rozpowiedzieć po całym mieście, jak się zachowałem, wtedy dopiero poczułbym się niepewnie. Tymczasem szedłem w stronę domu, powoli, by nie zaliczyć gleby, rozmyślając o tym, co się wydarzyło. Doszedłem nawet do wniosku, że ostatecznie wyszło mi to na dobre, bo proces socjalizacji poszedł całkiem sprawnie. Tylko mdłości, zawroty głowy i niewyraźny obraz przed oczami nieco utrudniały mi życie.

Mimo wszelkich przeciwności jakoś dawałem radę iść w kierunku domu. Nie potykałem się i nawet nie gubiłem drogi – specjalnie ustawiłem kolory w GPS-ie na takie o ogromnym kontraście, żeby nawet ślepy zobaczył. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nagle ktoś mnie nie szarpnął za ramię. Odruchowo krzyknąłem, żeby spierdalał, a zaraz potem sprawdziłem, czy nie poszczałem się ze strachu (na szczęście nie).

— Ej, wyluzuj, to tylko ja! — krzyknął mój oprawca, wyciągając ręce przed siebie.

— Co tu robisz? I gdzie twoja zabawka? — zapytałem, zerkając za Michała w poszukiwaniu tego przystojnego pustaka.

— Nie tutaj. Ruszaj się, bo mi zimno. Masz na chacie tego drogiego łyskacza, czy już całego obaliliśmy?

— Chyba ty obaliłeś… — mruknąłem niezadowolony.

Poczułem się jak obrażona księżniczka, której książę zrobił wielką łaskę i odstawił romantyczną szopkę, byle tylko zaruchać. I co, miałem dać mu teraz dupy z wdzięczności czy w ramach prezentu gwiazdkowego?

— No, no — odparł, przewieszając rękę przez moje ramię, a kiedy zobaczył, że ani odrobinę mnie to nie bawi, obślinił pół mojej twarzy, najwyraźniej uznając, że to miało być urocze. — Nie strzelaj fochem, stara dupa jesteś. Zrobię ci drinka, zamówimy jakieś żarcie i opowiesz, kto znowu spierdolił ci nastrój, pasi?

— Skąd pomysł, że mam ochotę ci o tym mówić?

— Sebuń, stary, ile lat się znamy?

Spojrzałem na niego znacząco, a potem oboje zamilkliśmy. Nie było sensu dłużej zaprzeczać, Staw doskonale wiedział, co mnie trapiło. Nie wiem, jak on to robił. Niezależnie od tego, jak bardzo by się nie nabzdrygnolił, ile by nie zaćpał i jak długo nie spał, nawet jeśli nie potrafił wysikać się do muszli zamiast na podłogę, zawsze bezbłędnie potrafił ocenić mój nastrój. Jakaś supermoc, czy ki chuj.

Nie ciągnąłem rozmowy dalej. W milczeniu doszliśmy do mojego mieszkania, trafiając w guzik z odpowiednim numerem piętra już za trzecim razem, a kiedy weszliśmy do domu, Michał obrał kurs na moją lodówkę, wyciągnął z niej po piwie i przyszedł do mnie do salonu, siadając obok na kanapie. Na blat stolika do kawy rzucił woreczek z marihuaną i bletki, a potem zaczął szukać w Internecie czegoś do jedzenia.

— Sebuś, chińszczyzna? Dobrze wchodzi po zielonym. Pizzy nie lubisz, może makaron? O, albo to tajskie gówno, słyszałeś o nim?

— Nie, nie słyszałem. Nie chcę zamawiać żarcia z jakichś podejrzanych miejsc. Skoro już musimy, to niech będzie ten chińczyk — westchnąłem, zerkając przez jego ramię w wyświetlacz.

O ile Staw wiedział, gdy miałem zły nastrój, o tyle czasem zdawał się specjalnie ignorować to, że nie lubiłem piwa, miałem spore problemy z jedzeniem na wynos, nie wspominając już nawet o tym, że doskonale wiedział, że miałem jutro z rana jechać do ciotki. Wyglądało jednak na to, że wszystkie inne moje problemy nie były istotne, póki Michał miał swoją wizję tego, jak mi pomoże. Z niewiadomych przyczyn jego plan musiał uwzględniać wszystko, czego nie cierpiałem, ale może był w tym jakiś głębszy sens, a ja byłem zwyczajnie zbyt głupi, by to pojąć…

Otworzyłem piwa, żeby nie stały i nie grzały się na próżno. On zamówił jedzenie. Miało się zjawić w ciągu pół godziny. Michał oczywiście nie miał mi nic do powiedzenia. O drinku, którego rzekomo miał mi przygotować, też najwyraźniej zapomniał, chyba że mówiąc łyskacz, znów miał na myśli jakikolwiek alkohol, bo nie chciało mu się wymawiać całych trzech sylab.

Zdążyliśmy wypić, prowadząc typową, pijack rozmowę o niczym konkretnym, która przerodziła się w zaciętą wymianę zdań na temat, który był mi całkowicie obojętny. Nie chciałem jednak dać wygrać dyskusji Stawowi, bo byłem na niego wściekły, dlatego upierałem się przy swoim, póki nie zadzwonił domofon i kumpel nie wstał, żeby zapłacić i odebrać żarcie. Jego wyjście w milczeniu uznałem za swoje zwycięstwo. Szczególnie że kiedy wrócił, ani słowem nie odniósł się do wcześniej podjętego wątku.

Usiedliśmy obok siebie na kanapie, zjedliśmy tłustą chińszczyznę, a potem wyciągnąłem z kieszeni portfel, żeby oddać Michałowi pieniądze. Byliśmy u mnie, więc to ja powinienem płacić, miałem zasady. Nawet jeśli byłem zdenerwowany, nie powinno to wpływać na moje zachowanie aż do tego stopnia. Z racji tego, że byłem zirytowany, wepchnąłem Stawowi pieniądze niemal na siłę, a potem równie zdenerwowany wcisnąłem plecy w oparcie siedziska.

— Podobno miałeś zrobić drinki, chyba że już zdążyłeś zapomnieć — prychnąłem, krzyżując ręce.

— Aa, tak, no racja! — Ocknął się nagle.

Wstał, wyciągnął alkohol z barku, a potem zniknął w kuchni. Słyszałem, jak rozbijał się o wszystkie meble po kolei, ale kiedy wrócił, trzymał w dłoniach dwie kanciaste szklanki z grubym dnem, wypełnione lodem zalanym moją ulubioną whisky. Wręczył mi wilgotną szklankę, kłaniając się ceremonialnie, a potem usiadł obok. Oczywiście przytargał ze sobą również wiadro lodu i utkwioną w nim butelkę, bo uznał, że nie będzie za każdym razem biegał tam i z powrotem. Nie skomentowałem, zamoczyłem tylko usta w alkoholu i wyciągnąłem fajki. Od tego pijaństwa zupełnie zapomniałem, jak bardzo byłem uzależniony od nikotyny.

Dym unosił się spokojnie ponad naszymi głowami. Kiedy spaliliśmy, Staw zrobił skręta, a potem przygotował kolejne drinki. Przysunął się do mnie niebezpiecznie blisko i zaczął obłapiać moje udo. Odepchnąłem go, jawnie okazując niezadowolenie, jednak zrobiłem to tak niefortunnie, że szklanka wysunęła mu się z dłoni i cała jej zawartość wylądowała na moich spodniach, jakbym miał mało powodów do złości.

— Ups — skomentował niezwykle rozbawiony.

— Zajebiście, będę robił pranie w środku nocy.

— Pierdolisz — odparł i tymi samymi ustami, którymi jeszcze niedawno glonojadził jakiegoś nieznajomego, teraz przyssał się do mnie, za nic nie pozwalając się odezwać.

Jeśli myślał, że w ten sposób mnie ugłaska, to… Jak zwykle miał rację. Tym razem jednak nie miałem zamiaru ani dawać mu dupy, ani satysfakcji. Szarpnąłem go za włosy i spojrzałem wściekle w jego oczy.

— Zrób z tym coś — burknąłem, zwracając wzrok ku ciemnej plamie na jeansach. 

W odpowiedzi usłyszałem złośliwy śmiech. Poczułem się upokorzony, dlatego w odwecie pchnąłem jego łeb w stronę swojego krocza, wystarczająco jednoznacznie dając do zrozumienia, czego od niego oczekuję. Zrozumiał. Po raz drugi się nie zaśmiał. Rozpiął mokre spodnie i zsunął ze je mnie, zostawiając zmięty materiał w kostkach. Sam klęknął przede mną na podłodze i dopiwszy drinka, zaczął lizać mojego penisa swoim lodowatym jęzorem. Aż mną wzdrygnęło, co Stawowi wydało się cholernie zabawne.

Zignorowałem go. Położyłem głowę na krawędzi oparcia, odchylając ją w tył i zamknąłem oczy, nie zamierzając ruszać się z miejsca, ani nawet jęczeć jak jakaś porno gwiazda podczas nagrywania kluczowej sceny – to by dało Michałowi zbyt wiele satysfakcji, a ja chciałem, by poczuł się wykorzystany.

Jego język zastąpiła kostka lodu, której chłód zmusił mnie do zagryzienia wargi aż do krwi, byle tylko siedzieć cicho. Cholerny kretyn. Nienawidziłem tego, co robił, ale jednocześnie w jakiś nienormalny sposób strasznie mnie to kręciło. Bawił się ze mną w ten sposób, póki lód nie stopniał. Usłyszałem, że sięga po następną kostkę, nie pozwoliłem mu. Dopchnąłem głowę Stawa, zmuszając go, by wreszcie zabrał się do pracy. Wtedy chyba wreszcie do niego dotarło, że to nie była kolejna zabawa, tylko prawdziwa wściekłość i suczy chłód. Bycie wycofanym miałem opanowane do perfekcji, wystarczyło dodać do tego nieco złości i była ze mnie idealna zimna suka, przynajmniej w wyobraźni.

Kiedy doszedłem, Michał odsunął się i wrócił na swoje miejsce na kanapie, tuż obok mnie. Wpatrywał się we mnie irytująco tak długo, aż nie otworzyłem oczu i nie poraziłem go spojrzeniem.

— To nic nie zmienia, dalej jestem wściekły.

— Znaczy, że mi się nie odwdzięczysz? — zapytał, zupełnie ignorując istotę problemu.

— Sam się sobie odwdzięcz. I zrób mi drinka. — Zamknąłem oczy i ponownie się odciąłem, wietrząc kroczę na całe mieszkanie.

— Hmmm… No, niech będzie.