Dziwak z dyplomem – 3

Akcja nabiera tempa. Za ewentualnie błędy językowe (o japońskim mówię xD) przepraszam, ale z tego, co wiem, to wszystko powinno być dobrze. A jeśli nie, no to ciśnijcie mi w komciach za głupotę. Zniosę to po męsku! :D

=======================

Wyraźnie niezadowolona, opowiedziała mi, co stało się naprawdę. Odetchnąłem z nieukrywaną ulgą. Chyba pierwszy raz cieszyłem się, że byłem aż tak pijany. Kto wie, co by zrobiła? Nie wyglądała na złą osobę, ale czy ktoś dobry mści się w taki sposób?

Zaproponowałem, że odprowadzę do ją domu, ale odmówiła. Chciała tylko, żebym kupił jej papierosy. Już wcześniej jej to obiecałem, więc bez narzekania zrobiłem, co chciała. Potem się rozstaliśmy. Poszła w dół ulicy, po schodach w stronę niewielkiego parku. Ja wróciłem do domu, z paczką fajek, aspiryny i dwiema butelkami wody. Znów nie pospaceruję, nie dam rady.

Dźwięk telefonu przypomniał mi, że pora na leki. Nie wiedziałem, czy wziąłem je wieczorem. Nie powinienem, ale nie pamiętałem. Liczyć też mi się nie chciało. Olałem problem. Musiałem pójść się wykąpać. Śmierdziałem tak, że sam siebie brzydziłem. Dziwne, że nikt na ulicy mi tego nie wytknął.

Zawlokłem się do łazienki, odkręciłem gorącą wodę i wziąłem fajki z kawą do środka. Planowałem siedzieć w wannie tak długo, aż nie przejdzie mi ból głowy. Zapowiadało się długie posiedzenie, dlatego wziąłem też telefon. Gazety stały się niemodne. Poza tym musiałem nadążać za nowymi technologiami, zawód tego ode mnie wymagał.

Przeglądałem kolejne artykuły, zastanawiając się, ile jeszcze będzie musiało się wydarzyć, zanim ten świat rozpadnie się na dobre. Ciągle tylko wojny, kradzieże, bunty – czytać się odechciewało. Wszedłem w nieodebrane połączenia. Michał dobijał się do mnie przez pół nocy, póki nie napisał, żebym się pierdolił i nie będzie się o mnie martwił. Bez łaski, jakoś dałem sobie radę.

Ciepła woda działała odprężająco. Napięciowa część bólu głowy ustąpiła, została tylko ta, którą starałem się dobić tabletkami. Za dużo ich brałem. Stanowiły jakąś połowę moich posiłków, dziwne, że jeszcze nie zniszczyłem sobie żołądka.

Nie jadłem wiele i to było widać. Mięśnie powoli znikały, tyle dobrze, że nie obrastałem tłuszczem. Miałem ćwiczyć, ale nie czułem się na siłach. Od roku na nic nie miałem siły, śmierć wuja wyniosła mnie na nowy poziom skrzywienia psychicznego. Nie to, żebym próbował się zagłodzić, po prostu rzadko czułem ssanie w żołądku. Nie lubiłem marnować jedzenia, właściwie zapominałem często, że w ogóle powinienem jeść. Schudłem. Powinienem coś z tym zrobić. Może siłownia? Trzeba będzie o tym pomyśleć.

Na razie napisałem tylko wiadomość do przyjaciela. A niech wie, że nie udało mu się mnie zabić. Jutro nigdzie z nim nie idę. Wreszcie przejdę się po okolicy. Zobaczę, gdzie mieszkam. Do pierwszych zajęć zostały raptem trzy dni, potem mogło być ciężko z czasem, więc wolałem korzystać, póki jeszcze go miałem.

Odkładałem telefon na pralkę koło wanny, kiedy zawibrował mi w ręce. Westchnąłem niechętnie, ale spojrzałem na wyświetlacz. Nieznany numer. Założyłem, że to jakaś reklama, więc od razu wszedłem w wiadomość, żeby dodać numer do spamu.

„Call girl. Na więcej nie licz.”

Od razu domyśliłem się, od kogo był ten sms. Nie dostawałem ich dużo, więc nie było to zbyt trudne. Brunetka jednak postanowiła zostawić mi swój numer. Odetchnąłem z ulgą. Uznałem, że może się przydać, więc zapisałem go w kontaktach, tak jak tego chciała, choć uważałem, że to dosyć niefortunna nazwa. Cóż, nie moje zmartwienie. Potrzebowałem się odprężyć, nie zastanawiać nad dziwnymi życiowymi wyborami innych.

~*~

Problem z letnimi lektoratami był taki, że było na nich raptem siedem miejsc na poziom. Mało kto był tam ambitny, albo tak zdesperowany, żeby marnować wakacje na naukę. Ja nie miałam nic lepszego do roboty, a dzięki stypendium i nagrodzie za pracę licencjacką miałam wystarczająco dużo pieniędzy, żeby wydać te półtora tysiąca na naukę. Zawsze marzyłam o tym, by płynnie mówić po japońsku. Dopiero skończyłam poziom A2 i miałam zacząć B1, ale i tak byłam już w stanie zrozumieć sporą część odcinka anime. Nauka nie szła w las. Gorzej jednak, że grupa, która trafiła mi się w tym roku, była pełna idiotów.

Oczywiście wszyscy znali się z poprzedniego poziomu w roku akademickim. Jakby tego było mało, byli zupełnie nieambitni. Prowadząca im pobłażała, a przez półtorej godziny zajęć nie zrobiliśmy absolutnie nic. Żałowałam, że nie mogłam w tym czasie pracować, przynajmniej coś by mi z tego czasu przyszło.

Z zajęć wyszłam wściekła. Nie miałam ochoty na nie wracać. Na dodatek nie miałam się komu wygadać, bo wszyscy byli gdzieś daleko, a jeździć mi się nie chciało. Zaczęła mnie boleć głowa. Znowu. Ostatnio bolała coraz częściej do spółki z całą resztą ciała. Starałam się to ignorować, ale powoli kończyły mi się opcje pośród tabletek bez recepty, a jakoś nie spieszyło mi się do lekarza. Jak się nazywało to mocne gówno, które kiedyś brał Kocur? – zastanawiałam się, mijając zalaną wodą Lipową. Slalomem przez skrzyżowanie, kilkanaście metrów chodnikiem, na skróty przez trawnik i dotarłam do domu.

Tylko tu czułam się naprawdę dobrze. Żadnych niechcianych głosów, ludzi, zapachów, dźwięków, temperatur – było idealnie. Miałam stare, nieszczelne okna, dlatego w domu zawsze było chłodno. Pewnie dlatego mieszkanie było takie tanie, ale dla mnie to lepiej – kochałam zimno.

Odpaliłam papierosa w tym samym czasie co komputer. Kiedy się załadował, byłam gdzieś w połowie setki, a kiedy ją kończyłam, pisałam już kolejny tekst. Jutro zaczynały się pierwsze zajęcia kierunkowe, wypadało się wyspać. Zazwyczaj kładłam się spać koło trzeciej albo czwartej. Lekarz mówił, że powinnam trzymać się rutyny, chodzić spać o tych samych godzinach i takie tam… No i tak robiłam, trzecia – czwarta do dziesiątej, najwyżej jedenastej. Wystarczało w zupełności. Czasem krócej, zazwyczaj krócej. W sumie zawsze, bo problemy ze snem towarzyszyły mi w zasadzie od dziecka. Jeszcze kiedy żyli rodzice, wiecznie narzekali, że nie chcę spać. Kładłam się i leżałam godzinę albo dwie, zanim udawało mi się wreszcie zalec chyba tylko ze znudzenia. Tabletki z melatoniną nie pomogły. Wystarczyła za to jedna diagnoza, która sprawiła, że wszelkie leczenie stało się właściwie bezsensowne.

O trzeciej uznałam, że obejrzę jeszcze odcinek serialu. Zajęcia zaczynały się o piętnastej, więc mogłam sobie na to pozwolić. Na wszystko mogłam sobie pozwolić tak naprawdę, ale dla świętego spokoju o czwartej zdecydowałam, że się położę. Ustawiłam budzik na trzynastą, tak na wszelki wypadek, podłączyłam telefon do ładowania i rozpoczęłam długotrwały proces zasypiania.

~*~

Wreszcie udało mi się zwiedzić miasto. Co prawda planowałem zrobić to przed pierwszym października, ale pech chciał, że wypadło mi kilka niecierpiących zwłoki spraw. Nie lubiłem odkładać obowiązków na ostatnią chwilę, zbyt wiele z nich kumulowało się wtedy i nie umiałem sobie z nimi poradzić.

Z telefonem w ręce szedłem ulicami wokół domu, wpatrując się w trasę wytyczoną przez GPS w taki sposób, że przechodnie posądzali mnie o granie w jedną z tych popularnych gier. Nie znałem się na grach. Wiedziałem, że istnieją, że ludzie w nie grają i właściwie na tym moja wiedza się kończyła. Nie interesowały mnie takie rzeczy, byłem już nieco za stary, chociaż patrząc na Michała, czasem nie wiedziałem, czy to on jest dziecinny czy ja stetryczały. Właściwie to nie miało znaczenia.

Upewniłem się, że wtorkowe zajęcia mam w budynku na Nowym Świecie 69, a środowe właściwie w piwnicy bloku naprzeciwko mieszkania, na Oboźnej. Podobno od zawsze odbywały się tam zajęcia z japońskiego, a ja, chociaż wcale nie miałem tego robić, zostałem podstępnie zmuszony do przejęcia grup jednej z prowadzących. Szansa w pełni finansowanego wyjazdu badawczego do kraju kwitnącej wiśni niewątpliwie była okazją nie do przegapienia, ale irytował mnie przepchany zajęciami grafik, który w związku z tym dostałem. W Warszawie miałem wreszcie mieć czas na badania, wyglądało jednak na to, że się przeliczyłem.

Oprócz uczelni, której budynki rozsiane były po całej okolicy mojego miejsca zamieszkania, miałem też kilka śmierdzących fast foodów, trzy takie same drogerie na jednej ulicy, trzy Costy, jednego Starbucka i jakieś inne sklepy. Nie zabrakło nawet Biedronki, chociaż rzadko do niej chodziłem. W ogóle unikałem sklepów, wolałem zamawiać wszystko przez Internet z dostawą do domu, ale czasem nie miałem innego wyjścia. Jak mus, to mus. Teraz, gdy mieszkałem w tym samym mieście co Michał, mogłem zapomnieć o spokojnych dniach w domu przy kawie i książkach, dlatego musiałem odpowiednio zaplanować czas, by zaoszczędzić jak najwięcej na oswajanie się z nowym mieszkaniem.

Pięć lat zajęło mi przywyknięcie do poprzedniego, a kiedy wreszcie się udało, przeprowadziłem się. W stolicy nie planowałem zostać zbyt długo. A po kilku dniach uznałem, że z niedługo zrobi się możliwie najkrócej i tylko ta myśl jakoś podtrzymywała mnie na duchu.

Poniedziałkowe zajęcia z dziećmi, chociaż chyba powinienem powiedzieć po prostu: ludźmi, z pierwszego roku licencjatu zupełnie mnie wyczerpały. Nie znosiłem ich, odkąd jako doktorant prowadziłem ćwiczenia z korekty tekstu. Teoretycznie dojrzali ludzie, trzeba było zwracać się do nich per „pan” i „pani”, a zachowywali się, jak żywcem wyciągnięci ze szkolnej przerwy. Dopiero po kwartale, w okolicach pierwszej sesji, zaczynało do nich docierać, jak bardzo mają przesrane. Spora część się uspokajała, kilkoro rezygnowało, a reszta balansowała na krawędzi. Niezależnie od kierunku, wszyscy byli tacy sami.

Po południu miałem zajęcia na japonistyce – lektura tekstów japońskich, jeden z moich ulubionych przedmiotów. Pierwszy rok odsiał ziarno od plew i na drugim została zaledwie garstka dwudziestu spośród setki z początku licencjatu. Z takimi ludźmi pracowało się znacznie lepiej. Zależało im, byli skupieni i nie tracili czasu na bzdury. Można powiedzieć, że nieco odpocząłem. Po zajęciach zaczepiła mnie tylko grupa dziewczyn, pytając o konsultacje. Nie miewałem ich, przynajmniej dotychczas. Kiedy je o tym poinformowałem, jedna z nich wystukała w telefonie, że jednak je mam. W czwartkowy wieczór. Dobrze, że nie w piątkowy, jakoś mogłem to jeszcze znieść.

Wiedziałem, że trzy gołąbki nie dadzą mi żyć. Nigdy nie byłem szczególnie popularny wśród płci przeciwnej, głównie ze względu na butne usposobienie, ale tego nie mogły wiedzieć studentki po pierwszych zajęciach. Byłem surowy, ale to je podobno dodatkowo ciekawiło. Nie obchodziło mnie to. Nie planowałem wchodzić w żadną bliską relację ze studentami, z autopsji wiedziałem, że to nie kończy się zbyt dobrze. Dwa złamane żebra, wstrząs mózgu i paranoiczny strach przed klatkami schodowymi nie dawały mi o tym zapomnieć.

Po zajęciach chciałem iść prosto do domu. Miałem dość hałasu i nadmiaru ludzi. Wszyscy na mnie patrzyli, plotkowali i komentowali mój wygląd i zachowanie. Byłem nowy, to oczywiste, ale nie musiałem tego lubić.

Otwierałem już drzwi na klatkę, kiedy usłyszałem miauknięcie. Momentalnie odwróciłem się przez ramię. Pod daszkiem siedział niewielki, czarny kot z białą łatką na czole. Cały mokry, wyraźnie głodny, zrobiło mi się go żal. Od zawsze kochałem koty, ale nigdy nie miałem okazji żadnego przygarnąć. Może to dobry moment?

— Chodź. Nie będziesz moknąć — powiedziałem, wyciągając do niego rękę.

Nie spodziewałem się, że przyjdzie, jednak miło mnie zaskoczył. Wziąłem go na ręce i windą dotarliśmy do mieszkania. Nie wiedziałem, czy dobrze robię. Zwierzęta to zobowiązania, nie czułem się gotów brać na siebie żadnych dodatkowych, ale w stosunku do kotów miałem zdecydowanie zbyt miękkie serce.

~*~

Plan na magisterce był spełnieniem marzeń. Zajęć było tak mało, że właściwie w ogóle nie czułam, że spęczam czas na uczelni. Głównie siedziałam w domu, pisałam teksty i nadrabiałam rozpisaną na tablicy różnicę programową z japońskiego. Nie zamierzałam być średnia. Chciałam być najlepsza. Nigdy nie zależało mi na ocenach jakoś specjalnie, ale odkąd poszłam na studia, ocenom zaczęło zależeć na mnie. Wpadło kilka dobrych, więc postanowiłam im pomóc. Dzięki stypendium socjalnemu, rencie po rodzinach, stypendium naukowemu i dorabianiu na copywritingu nie musiałam się martwić o pieniądze.

W zasadzie żyłam skromnie. Nie potrzebowałam wielu rzeczy, liczyła się tylko marka papierosów i herbaty, poza tym głównie żywiłam się w KFC albo subwayu, jeśli w ogóle się żywiłam. Rzadko bywałam głodna. Na śniadanie zjadałam kilka różnych tabletek, od których mdliło mnie aż do wieczora. Co gorsza, nic nie mogłam z tym zrobić. Lekarz łamał sobie głowę przez długie miesiące, zanim dopasował wszystkie leki tak, żeby zaledwie zmniejszały apetyt. A i tak nie działały. Te nasenne i antydepresyjne może i tak, ale te, które powinny pomagać na ból, w zasadzie brałam tylko z przyzwyczajenia. Dobra refundacja, nie musiałam oszczędzać. Niestety nie wszystko dało się leczyć i nikt nie mógł nic na to poradzić.

Zrobiłam sobie wieczorną herbatę, którą miałam zapić tabletkową kolację. Powinnam była zjeść przedtem coś normalnego, ale nie potrafiłam. Wszystko, na co patrzyłam, wywoływało odruch wymiotny. Więc się nie zmuszałam.

Koło drugiej postanowiłam iść na spacer. Zajęcia znów zaczynałam o piętnastej, więc mogłam sobie na to pozwolić. Na wszelki wypadek schowałam w kieszeń scyzoryk, a potem wyszłam, nie dbając o to, że padało i nie miałam parasola. Nie byłam z cukru, nic się nie zmieniło przez kilka ostatnich dni.

Ulice były puste, w parku panował mrok. Nawet wiatr zelżał, najwidoczniej uznając, że nie opłaca mu się wiać, skoro nie ma komu robić tym na złość. Zatrzymałam się przy jednej z ławek. Wskoczyłam na nią i zaczęłam powtarzać japońską gramatykę, opisując słownie to, co wskazywałam palcem. W dzień bym się na to nie zdecydowała, nie lubiłam, gdy się na mnie patrzono, ale w nocy mogłam robić, co tylko mi się podobało. Poza tym wylądowałam zaledwie dwieście metrów od Oboźnej, gdzie odbywały się zajęcia, więc to było najodpowiedniejsze miejsce, żeby ćwiczyć. Gdyby nie śmierć rodziców w okresie matur, pewnie miałabym zajęcia w budynku kawałek dalej, jako pełnoprawna studentka japonistyki, ale życie miało inne plany.

Nie narzekałam. Zawsze mogło być gorzej. Miałam dom, pieniądze i ciotkę, która w każde święta ściągała mnie do siebie na wieś dwie godziny drogi pod miastem. Dzięki temu miałam dużo swobody i spokoju, a w Boże Narodzenie i inne takie wynalazki nie czułam się szczególnie samotna. Poza tym nigdy nie miałam dobrego kontaktu z rodzicami. Raczej się mijaliśmy w domu niż rzeczywiście mieszkaliśmy tam razem. Ich śmierć wywarła na mnie spory wpływ, ale zdążyłam się z tym pogodzić. Minęły ponad trzy lata.

— Kore wa… Chuj wie co, do cholery, nie pamiętam, jak są schody, a marmurowe? Tego nawet po angielsku nie wiem — prychnęłam zirytowana, mierząc wściekłym wzrokiem schody, które dorobiły się własnej strony na Facebooku, kiedy zobaczyłam majaczący na nich cień człowieka.

~*~

Szybko się przekonałem, że przygarnięcie kota było jedną z lepszych decyzji, jakie podjąłem ostatnimi czasy. Puszysta kulka chodziłam za mną krok w krok, mrucząc i ocierając się o nogi. Uwielbiałem to. Brałem kota na ręce, przytulałem do siebie i od razu czułem się jakoś lżej. Pozostała tylko kwestia imienia, zawsze miałem z tym problemy. Dawno temu miałem rybki. Jedna z nich nazywała się „Ryba” a druga „Rybka”. Naprawdę byłem w tym kiepski. Kota jednak nie planowałem nazwać „Kot”, jednak nic nie przychodziło mi do głowy.

Myślałem o tym całe wtorkowe zajęcia. W pewnym momencie, tłumacząc pierwszemu rokowi japonistyki zagadnienia gramatyczne, zamiast przymiotnika niepredykatywnego powiedziałem „kot niepredykatywny”. Taki mały błąd, a dzieci tak bardzo się cieszyły. Uciekłem z sali, kiedy tylko wybiła równa godzina. To było kiepskie pierwsze wrażenie.

Intensywne zastanawianie się przyprawiło mnie o ból głowy. Skończyły mi się tabletki, więc wyszedłem z domu po kolejną paczkę. Apteka, do której się wybierałem, była zamknięta, choć aplikacja zapewniała mnie, że jest czynna całą dobę. Zirytowany wracałem do domu, kiedy usłyszałem krzyk. Zwyczajnie by mnie to nie obeszło, ale właścicielka wyjątkowo ciętego języka rozbawiła mnie zapominalstwem. Podszedłem na skraj schodów i zaśmiałem się pod nosem, w szczupłej sylwetce rozpoznając moją call girl. Wyjątkowo często na siebie wpadaliśmy. Musiała mieszkać bliski.

— Kaidan — odkrzyknąłem, ruszając po schodach na dół.

— Nie mam pieniędzy i nie jestem dziewicą, a w kieszeni mam  nóż! — ostrzegła mnie, zeskakując z ławki.

Pierwszy raz spotykałem się z takim teatralnym zachowaniem. Normalni ludzie po prostu odchodzili spłoszeni. Nie winiłbym jej. Wiedziałem, jak wyglądam. W nocy, w świetle latarni, na pewno nie było korzystniej. Nie oczekiwałem jednak czegoś takiego.

Zbliżyłem się i przyjrzałem jej. Była cała przemoczona, musiała sterczeć tu już od jakiegoś czasu. Nie zamierzałem proponować jej płaszcza, ani nic z tych rzeczy, zwyczajnie odnotowałem w pamięci, że była głupia.

— Kaidan – schody po japońsku — wyjaśniłem, machnięciem głowy wskazując za siebie.

— Aha. Skąd taki dziwak, jak ty, może to wiedzieć?

— Zdawało mi się, że chcesz wiedzieć jak najmniej. Nie powiem ci, myśl, co chcesz — odparłem niezadowolony.

Mogłaby podziękować, podobno zależało jej na kulturze. A może wciąż nie odrobiłem długu i dlatego tak mnie traktowała? Wyciągnąłem paczkę papierosów i zaproponowałem jej jednego w ramach pojednania. Widziałem, że chciała odmówić, ale jednak przyjęła propozycję.

— Okulary ci zaparowały — zauważyła kpiąco.

Racja. Dlatego świat wydawał się taki zamglony. Zapomniałem je zdjąć przed wyjściem.

Spaliliśmy w ciszy. Dziewczyna nie wydawała się chętna, by kontynuować to, co jej przerwałem, a ja nie kwapiłem się do rozmowy. Właściwie nie miałem pojęcia, po co do niej podszedłem. Miałem nie nawiązywać żadnych relacji ze studentkami. Nieważne, co studiowała, zaliczała się do tego grona, powinienem trzymać się na dystans.

— Dobranoc — przerwałem ciszę, wycofując się powoli.

~*~

Dziwak pojawił się znikąd i właściwie po nic. Rzucił jakimś japońskim słówkiem, najwyraźniej sądząc, że w jakiś sposób mi się przypodoba, a potem łaskawie poczęstował mnie papierosem. Marta zawsze mówiła, że mam złe nastawienie do ludzi i oceniam ich zbyt krytycznie, dlatego przemogłam niechęć i jednak wzięłam od niego tego szluga.

Rozmowa się nie kleiła. Czułam się jebitnie skrępowana, że słyszał, jak mówię sama do siebie. Tylko wtedy potrafiłam mówić z odpowiednim akcentem, przy ludziach się wstydziłam. Sama myśl, że mógł to słyszeć… Zabiłabym go, gdyby nie cała masa prawnych konsekwencji.

— Z tymi schodami… Jesteś pewien? — zapytałam nieśmiało, kiedy zaczął się cofać.

Byłam jakaś głupia. Cieszyłam się, że sobie idzie, ale kiedy pomyślałam, że może jednak wiedział, a może jakimś cudem zna dobrze ten język, mógłby mi pomóc. Wreszcie ktoś, z kim mogłabym porozmawiać, nauczyć się czegoś… Zbyt wiele sobie wyobrażałam, ale miałabym do siebie żal, gdybym nie spróbowała.

— Jak tego, że właśnie moknę — odparł sceptycznie.

Chyba go uraziłam. Nie, żeby mnie to jakoś szczególnie obchodziło, ale przez wzgląd na przyszłość mojej kariery…

— Zaprzeczenie czasu przeszłego od czasownika mówić?

— Iwanakatta — odparł niemal natychmiastowo, jak rodowity Japończyk, z idealnym akcentem i sprawiając, że oblałam się rumieńcem.

Zrobiłam z siebie kompletną idiotkę, słyszał mnie i teraz może z tego kpić.

— Fakt — mruknęłam, próbując ukryć zażenowanie, nie mówiąc zbyt wiele.

— Naze nanimo hanashimasuka? — zapytał niezwykle z siebie zadowolony.

— Bo nie mam ochoty. Dobranoc, dziwaku!

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę domu, ale zatrzymał mnie, tym razem już po polsku. Powiedział, że potrzebuje pomocy. Nie potrafił wymyślić imienia dla kota. Trafił pod zły adres, sama nie byłam w tym najlepsza. I wcale nie chciałam wiedzieć, że ma kota!

— Znalazłeś go na deszczu, ta? Nazwij go po prostu „Ame”, i tak nikt się nie zorientuje — westchnęłam, wzruszając ramionami.

Wyglądało na to, że moja propozycja przypadła mu do gustu. Właściwie ściągnęłam to z jednej mangi, w której rodzeństwo nazywało się deszcz i śnieg po japońsku. Widać nie tylko my mieliśmy problemy z imionami. To bardziej popularne, niż mogłoby się wydawać.

Brunet podziękował, a potem się rozeszliśmy. Oboje byliśmy już wyraźnie zmęczeni swoim towarzystwem, nie było sensu tego przedłużać. Miałam jeszcze dwa teksty do napisania, no i wypadało jednak chociaż spróbować coś zjeść.