Grell

– Ach, znów tu jestem! Co ja tu właściwie robię? Nie powinnam zaniedbywać obowiązków. Jeśli Will się dowie…  – Wyciągam z kieszeni pogniecioną kartę.

– Mam jeszcze trochę czasu. Nie mogę się oprzeć! Ach, mogłabym patrzeć na ciebie cały czas.

Zeskakują z wieżyczki pokrytej granatową dachówką. Cóż za całkowity brak smaku. Ta cholerna smarkula! Dachówki powinny być czerwone! Krwistoczerwone jak moje włosy. Jak tętnicza krew wsiąkająca z nieskazitelnie białe rękawiczki na jego dłoniach. Właśnie tak!

                Wiem, że powinnam być teraz na drugim końcu miasta, pilnując jakiegoś Johna Strome’a, upewniając się, że jego życie nie jest warte ratunku, ale powiedzmy sobie szczerze… To już kilkaset lat pracy i wciąż nie trafiła mi się ani jeden taki odchył od normy. Poza tym, znając Williama, nie uwierzyłby mi i tylko znów zabrał moje maleństwo.

Gładzę dłonią rękojeść mojej wiernej towarzyszki.

                – Ach Will… Któregoś dnia będzie mój. Ale teraz – spoglądam w dół, na wąską ścieżkę prowadzącą do kuchennego wejścia – mam coś innego do załatwienia.

Kiedy zeskakuję na trawę, czuję przyjemny zapach dobiegający z wnętrza jego świątyni. Znów przygotowuje coś pysznego dla tego niewdzięcznego dzieciaka. Taka mała, płaska i wycofana dziewczynka – jak mogłaby spełnić jego pragnienia? Gdyby tylko przestał się stawiać i wreszcie poddał instynktowi. Gdyby wreszcie skosztował smaku moich delikatnych warg.

                – Ach! – jęczę, trącana przyjemnym dreszcze rozkoszy, na samo wspomnienie jego dotyku. – Ty mój groźny mężczyzno!

Zakradam się do okna i spoglądam ukradkiem do środka. Widzę go. Stoi przy kuchence, mieszając jedzenie w garnku.

                – Ciekawe, co takie przygotowałeś? – szepczę, przygryzając usta.

W głowie mam tylko jedno. Pragnę go. Chcę, by należał do mnie. Bez względu na to, ile będę musiała walczyć, zdobędę go, a kiedy wreszcie odda się pokusie, zatriumfuję w spazmach rozkoszy.

                – Sebastianku, moje ciało jest w pełni gotowe! – wyrywa mi się z ust.

Szybko pochylam głowę, zasłaniając twarz dłońmi, ale jest już za późno. Wiem, że mnie usłyszał. Może tak jest lepiej? Jego cudne, krwiste tęczówki przez moment będą skupione tylko na mnie. Dostrzegę w nich swoje odbicie. Może dziś mi się poszczęści?

                – Sutcliff… – Słyszę jego cudowny, jedwabisty głos.

Ach, ta złość ta niesamowita irytacja sącząca się wraz z jego słowami. Znów czuję dreszcz. Wstaję i uśmiecham się do niego, próbując powstrzymać się przed rzuceniem się na tego przystojnego demona. Jeszcze nie teraz, muszę  poczekać.

                – Sebastianku! – krzyczę radośnie.

                – Co cię do nas sprowadza, ponownie? – pyta spokojnie.

Czyżby tęsknił? Ten subtelny nacisk na ostatnie słowo, jakby próbował powiedzieć, że nie mógł się mnie doczekać!

                – Tęskniłam za tobą – odpowiadam, trzepocząc rzęsami.

Wzdycha. Wiem, jestem dla ciebie zbyt bezpośrednia. Ty nie potrafisz tak otwarcie mówić o swoich uczuciach. Nie umiałbyś, to nie w twoim stylu. Jesteś taki tajemniczy i niedostępny. Właśnie to w tobie uwielbiam! Przystojny i mroczny!

                – Skoro więc jesteś tutaj bez żadnego, konkretnego powodu, prosiłbym, żebyś opuścił teren posiadłości – mówi poważnie, wciąż grając niedostępnego.

Coraz bardziej mnie tym podnieca! Czuję, że dłużej nie wytrzymam. Be ostrzeżenia rzucam się w jego stronę. Chcę go dotknąć, objąć, oddać mu się w całości, spełnić każdą jego fantazję.

                – Powtórzę jeszcze raz… – Uderza mnie w twarz, ale to i tak nie powstrzymuję moich rąk przed objęciem go.

Trzymam się kurczowo, czekając, aż i on poczuje tę falę gorąca.

                – Doprawdy, Sutcliff, twoje zachowanie jest niezwykle nieprzyzwoite.

                – Sebastianku – szepczę wprost do jego ucha, delikatnie muskając je wargami – chcę być matką twoich dzieci.

Kątem oka widzę uśmiech na jego twarzy. Tak! To ten dzień! W końcu się ugiął! W końcu zrozumiał, jak bardzo mnie pożąda. W końcu staniemy się jednością.

                – Przykro mi, ale to niemożliwe – odpowiada powalającym z nóg, delikatnym basem, po czym odpycha mnie i zaczyna zmierzam z powrotem do kuchni.

Chcę za nim biec, ale słyszę irytujący, piskliwy głos. „Sebastian, Sebastian” – głupie dziewczę pozbawione wyczucia czasu, po raz kolejny krzyżuje moje plany. Dobrze wiem, że to była tylko gra. Kiedy ujrzałam uśmiech na jego ustach, wiedziałam, że mnie pożąda. Gdyby nie ona, dziś wreszcie byłby mój. Ale się zjawiła. Ponownie. W najgorszym momencie. Tak bardzo chcę, żeby już pożarł jej duszę i stał się mój.

                Rzucam ostatnie, tęskne spojrzenie, jego plecom znikającym za kolejnymi drzwiami i niechętnie oddalam się, znikając w głębi lasu. Muszę zabrać się za robotę. Nie chcę przecież zdenerwować Williama.

                – Właśnie… Może dziś chociaż jego uda mi się uwieść? – zastanawiam się.

Pokrzepiona tą myślą ruszam żwawo, rozgrzewając moją ukochaną towarzyszkę, odebrać duszę temu nic nie znaczącemu mężczyźnie.