Kuroshitsuji Making of - Scena 1

Pewnie zastanawiacie się, co to takiego. To moje nowe opowiadanie. Nie będzie pojawiało się regularnie, ale mam już cały pomysł, jak je rozegrać. Do jego napisania natchnęło mnie jedno z doujinshi, które właśnie tłumaczę, ale nie obawiajcie się. 

Spojrzenie na historię z trochę nietypowej, szczególnie w polskim fandomie, strony, ale myślę, że znajdzie swoich fanów. Na razie macie tylko krótki, pierwszy rozdział. Kolejne pojawią się już niedługo, więc śledźcie^^.

Miłego :*

====================

Odziany w czarny prochowiec, wysoki mężczyzna o smoliście czarnych włosach zerknął melancholijnie do wnętrza obszernej walizki. W jej wnętrzu znajdowało się, leżące w pozycji embrionalnej, ciało młodego szlachcica. Demon wiedział, że w tej chwili było jedynie martwą kukłą, pozbawioną tego, czego pragnął najbardziej na świecie – duszy chłopca, którą niecnie skradł jeden z odwiecznych rywali Sebastiana – Claude.

                Kamerdyner zamknął walizkę, chwycił ją w dłoń i spojrzał na majaczącą pomiędzy drzewami, olbrzymią posiadłości rodu Trancy, która miała być celem jego podróży. Musiał jedynie poczekać, aż słońce zniknie za horyzontem, a nocnie niebo zasnują gęste, burzowe chmury, dając demonowi pretekst, by zjawić się u drzwi ogromnego zamczyska. Miał tylko jeden cel – odzyskanie pierścienia, w którym Claude zaklął duszę jego pana.

                – Już niedługo, paniczu – mruknął sam do siebie, uśmiechając się półgębkiem i powoli ruszył w obranym kierunku.

Nagle walizka wyśliznęła się z jego dłoni, z hukiem upadając na metalowa przykrywkę okablowania kamer, skrytą pośród leśnej ściółki. Ciało chłopca bezwładnie wytoczyło się z wnętrza bagażu, by po chwili ożyć i jęknąć z irytacją, ocierając bolącą głowę.

                – Sebastian, co to… – zaczął zirytowany chłopiec.

                – Cięcie! – przerwał mu ostry głos, siedzącego na rozkładanym krześle nieopodal kamery, reżysera, który w złości uderzył się w głowę zrolowanym scenariuszem.

Mężczyzna pochwycił w palce szkiełko przeciwsłonecznych okularów i posłał brunetowi wściekłe spojrzenie.

                – Wystarczy na dziś, jesteście wolni – oświadczył, wzdychając ciężko, kiedy Sebastian odpowiedział na jego gest zakłopotanym uśmiechem i niezgranym wzruszeniem ramion.

Zza drzew wyłonili się członkowie ekipy filmującej, dzierżąc w dłoniach kamery, aparaty i mikrofony, które przez kilka ostatnich godzin zdążyły zarejestrować więcej wpadek na planie, niż rzeczywistych scen pierwszego odcinka kolejnej serii niezwykle popularnego serialu, jakim okazała się, zarówno na rynku japońskim, jak i światowym, adaptacja mangi Kuroshitsuji. Wszyscy byli niesamowicie zmęczeni po dniu ciężkiej pracy w niegodziwych warunkach. Był bowiem środek lipca, a dokuczliwy upadł od tygodnia nie dawał ani chwili wytchnienia.

                – Idioto, przez ciebie nigdy tego nie nagramy! – wydarł się chłopak z przepaską na prawym oku, kiedy Sebastian wyciągnął dłoń, by pomóc mu się podnieść.

                – Przepraszam, to się więcej nie pow-

                – Zamknij się, Sebastian – przerwał mu nastolatek, bezsilnie kręcąc głową.

Minął mężczyznę, reżysera i współpracowników podśmiewających się pod nosem z nieporadności jednego z głównych aktorów.

                – Jak tam, Ciel, boli cię główka? – prychnął Alois, wymownie tupiąc nogą, czym wymusił na stojącym obok niego, złotookim mężczyźnie salwę wtórującego śmiechu.

                – Pff – prychnął jedynie szlachcic i całą swoją sylwetką okazując ogarniającą go wściekłość, ruszył do namiotu gastronomicznego, by uraczyć się czekoladowym pączkiem z dziurką, nim wróci do domu.

                – Wiedziałem, że tak będzie. Zatrudnienie tego kretyna jest największym błędem całej tej felernej serii – mruknął znudzony Claude, poprawiając kołnierz koszuli swojego pana.

Sebastian odczekał chwilę, podnosząc z ziemi walizkę, aż ekipa zdąży zebrać resztę sprzętu i ruszyć do przyczep. Nie chciał narażać się na kolejną serię nieprzyjemnych komentarzy. Wszyscy, z nim na czele, doskonale zdawali sobie sprawę z jego nieporadności. W przeciwieństwie do postaci, którą odgrywał – doskonałego, demonicznego kamerdynera, który nigdy nie popełniał błędów – w rzeczywistości był zupełnym przeciwieństwem tego wyidealizowanego wizerunku, któremu użyczył twarzy. Jedynym powodem jego udziału w serialu był stanowczy nacisk ze strony Ciela, który postawił producentom ultimatum – jeśli Sebastian nie zagra w adaptacji, on również nie weźmie w niej udziału. I tak, wbrew wszelkim głosom rozsądku, nieporadny służący młodego szlachcica został obsadzony w głównej roli produkcji, która jedynie mnóstwem pracy i cierpliwości ze strony ekipy oraz ogromnym wkładem pieniędzy ze strony hrabiego Phantomhive’a zdołała dobrnąć do końca, jednak kwartał później, niż początkowo planowano.

                Wiedząc doskonale, co myślano o nim od samego początku, zanim jeszcze udowodnił, że plotki na temat jego bezużyteczności były prawdziwe, Sebastian czuł się na planie niezwykle obco. Wcale nie chciał brać udziału w serialu, ale Ciel nalegał tak długo, aż mężczyzna mu nie uległ. Skazany na wieczne szyderstwa ze strony współpracowników starał się robić dobrą minę do złej gry i pomagał, jak tylko mógł. Przygotowywał herbatę, podawał słodycze, zbierał zamówienia i samodzielnie udawał się do restauracji, by przynieść wszystkim kawę i ciastka, kiedy w kuchni kończyły się zapasy. Nikt jednak nie szanował go nawet w połowie tak, jak szanowano Sebastiana Michaelisa – demona, który nigdy nie popełniał błędów. Jedynie Elizabeth – kuzynka Ciela, była wobec służącego życzliwa, dlatego chętnie spędzał z nią czas. Niestety w drugim sezonie serialu nie miała do odegrania zbyt dużej roli, dlatego rzadko bywała na planie i mężczyzna często zostawał sam.

                Kiedy ekipa zdążyła się rozejść, zrezygnowany Michaelis ruszył do przyczepy, żeby przebrać się i wraz ze Cielem opuścić miejsce pracy, by wrócić do domu. Jego garderoba znajdowała się tuż obok tej Phantomhive’a, dzięki czemu mężczyzna nie musiał martwić się przynajmniej o to, że nie zauważy, kiedy jego młody pan wyjdzie.

                Wszedł do wnętrza niewielkiego pomieszczenia wypełnionego kostiumami i przedmiotami scenicznymi. Podstawił walizkę w rogu i niedbale zrzucił z siebie ubranie, stając nago przed lustrem i posyłając swemu odbiciu ponure spojrzenie. Nigdy nie był zdolny. Miał szczęście, że los sprzyjał mu chociaż na tyle, by obdarować go niezwykle urodziwym ciałem, inaczej nie miałby szansy zajść daleko. Matka przez całe życie wpajała mu, że z dwiema lewymi rękami musi porzucić wielkie marzenia i skupić się na dbaniu o wygląd. Na szczęście na drodze Michaelisa stanął Ciel, ratując go przed podzieleniem losu jednego ze striptizerów nocnego klubu, za co był szlachcicowi niewymownie wdzięczny. Nastolatek o nietypowym, wyblakłym kolorze włosów od zawsze miał dziwny gust i ekstrawaganckie zachcianki, lecz kiedy w wieku dziesięciu lat zakomunikował sprawującemu nad nim opiekę, starszemu wujowi – Tanakę, że pragnie wynająć sobie prywatnego służącego, tego konkretnie mężczyznę – Sebastiana właśnie – którego minął na ulicy, przechadzając się ulicami miasta, wszyscy zgodnie stwierdzili, że chłopak najwidoczniej postradał zmysły. Był jednak prawowitym spadkobiercą rodzinnego majątku i tak naprawdę nikt, nawet wpływowy wuj, nie mógł odwieść go od tego typu dziwacznych zachcianek. I tak Sebastian stał się służącym chłopca. Od tamtego czasu minęło sześć lat. Phantomhive stał się pożądanym przez rówieśniczki, szczupłym nastolatkiem, o głębokim, tajemniczym spojrzeniu, a starszy od niego zaledwie o osiem lat mężczyzna zdobył sławę jako jego wierny cień.

                Phantomhive był ceniony w wyższych kręgach nie tylko Japonii, ale także całego świata. Jego doskonale prosperująca firma zabawkarsko-cukiernicza odnosiła niebotyczne sukcesy na globalnym rynku. Dlatego też chłopak nie pozwalał, by prawdziwe oblicze nieudolności jego dziecięcej zachcianki ujrzało światło dzienne, stając się gorącym tematem w mediach. Wystarczyło, że sam doskonale zdawał sobie z tego sprawę i nie mógł uwolnić się od przypominających mu o tym głosach współpracowników. Dobrze, że wymusił na wszystkich biorących udział w produkcji Kuroshitsuji, by podpisali specjalne zaświadczenie, zobowiązujące ich do zachowania dyskrecji na temat prawdziwego oblicza Michaelisa. To był kolejny powód pogardy, jaką darzyli bruneta współpracownicy.

                Sebastian przebrał się w białą podkoszulkę, na którą narzucił cienki, zielonkawy kardigan i ciemne jeansy. Szyję przewiązał czarną apaszką dopełniającą strój i, zdaniem stylistki Phantomhivea, podkreślającą jego delikatne, nieco kobiece rysy twarzy. Schował telefon do tylnej kieszeni spodni i ponownie stanął przed lustrem, upewniając się, że sztuczny uśmiech, którym zamierzał mydlić oczy wszystkich wokół, że wcale nie przeszkadza mu sposób, w jaki go traktują, wygląda odpowiednio realistycznie. Chwilę później opuścił garderobę i zapukał do drzwi Ciela.

                Chłopak mruknął zza drzwi obojętne „wejść” i spojrzał przez ramię na uśmiechającego się do niego mężczyznę.

                – Przez tę idiotyczną apaszkę wyglądasz jak jakiś pedał – warknął chłopak.

Podszedł do Sebastiana i energicznym szarpnięciem ściągnął z niego kawałek materiału, po czym rzucił go na podłogę i  teatralnie podeptał. Mężczyzna poczuł lekkie ukłucie w piersi, ale szybko przygryzł bok języka i dalej odgrywał największą rolę swojego życia. Zbliżył się do Ciela i pomógł mu założyć głęboko wyciętą kamizelkę. Wręczył chłopakowi ozdobną laskę i z uśmiechem na ustach otrzepał jego ramiona.

                – Najwyższa pora wracać do domu – powiedział nieśmiało służący, nie śmiąc podnieść wzroku na twarz swego pana.

                – Właściwie miałem zamiar iść z Aloisem do baru naprzeciwko – oświadczył nastolatek.

                – Rozumiem – odparł markotnie Sebastian, zawiedzony pochylając głowę.

Jakby na potwierdzenie słów Phantomhivea, wetknięty w kieszeń marynarki telefon rozbrzmiał pierwszymi dźwiękami Sonaty Księżycowej. Ciel przeciągnął palec po wyświetlaczu nowoczesnego smartfona i gestem ręki kazał brunetowi milczeć.

                – O co chodzi? Aha. Rozumiem. Dobrze. Na razie – wymruczał kilka haseł i westchnął ciężko, ponownie wsuwając telefon do kieszeni.

                – Coś się stało? – zapytał Sebastian, zerkając na niezadowolonego młodzieńca.

Ten mruknął jedynie niewyraźne „wracamy do domu” i minął służącego, wychodząc z przyczepy i kierując się na parking, gdzie czekało na niego stado nastoletnich fanek. Kilku muskularnych ochroniarzy stało pomiędzy kobietami i oddzielającymi je barierkami, co chwilę powtarzając, by zachowały spokój, lecz kiedy tylko ujrzały młodego szlachcica w towarzystwie przystojnego służącego, zaczęły piszczeć i napierać na barierki, o mało nie przewracając pilnujących spokoju mężczyzn.

                – Pospiesz się – rozkazał Ciel, trącając w ramię Michaelisa, który na chwilę zamarzł w bezruchu, widząc uśmiechnięte dziewczyny pragnące nawiązać z nim kontakt.

Wiedział, że właściwie interesowały się nim tylko ze względu na wygląd, rolę w serialu i pracę dla Ciela – jak zresztą wszyscy – ale mimo to było mu przyjemnie oglądać szczere uśmiechy na ich twarzach.

                – Może powinniśmy rozdać kilka autografów? – zaproponował, nim jeszcze Phantomhive zdążył wsiąść do wnętrza krwistoczerwonego bugatti.

                – Nie mam ochoty. Jestem zmęczony. Chcę wracać do domu i obejrzeć kolejny odcinek Gry o Królestwo – burknął nastolatek.

Po chwili zastanowienia uznał jednak, że w tym, co mówił Sebastian, było odrobinę prawdy. Odwrócił się więc w stronę fanek, przyklejając do twarzy jeden z tych uroczych uśmiechów, które prezentował niezwykle rzadko, przez co jedynie stawały się dla fanek jeszcze cenniejsze, i pomachał w ich stronę, posyłając na koniec buziaka. Potem wsiadł do samochodu, założył okulary słoneczne i osunął się na siedzeniu, jęcząc męczeńsko. Michaelis poczuł się w obowiązku powtórzenia gestu swego pana. Uśmiechnął się do fanek, pomachał im, a potem wsiadł do samochodu i odpalił silnik.

                – Tylko łaskawie nas tym razem nie rozbij – ostrzegł groźnie Phantomhive.

Sebastian skinął głową i wyjechał na główną ulicę, a Ciel w tym czasie włączył klasyczną stację radiową, by muzyka wypełniła kojącymi dźwiękami niezręczną ciszę panującą wewnątrz samochodu. Służący skupiał się na drodze, nie chcąc zawieść swego pana. W zeszłym tygodniu dwa razy zdarzyło mu się otrzeć samochód, zbyt wąsko wchodząc w zakręt na jednym z wiaduktów. Tym razem nie zamierzał popełnić tego błędu. Pragnął dotrzeć do wynajętego loftu na obrzeżach miasta bez żadnych przykrych niespodzianek, by oszczędzić Phantomhive’owi kolejnego męczącego rozczarowania ze swojej strony.