Tom V, IX

Kilkoro z Was dostawało zawału, część nie wyświetliła rozdziału i ci pewnie pozostali najzdrowsi xD. Ale generalnie żart się w miarę przyjął, bałam się, że zaczniecie mieć mi za złe, albo coś. Dziś powracamy do Elizabeth i dla tych, którym od dawna tego brakowało: Lizz nazwie Sebastiana Sebastianem. Także nie jest tak źle. O imieniu nie zapomni, w końcu używała go już tyle lat... 

No a poza tym powiem Wam tylko, że dalej ciężko u mnie z zapasem. Powinnam to zmienić, ale nie lubię pisać, kiedy nie mam weny, a nie mam weny, gdy mam do zrobienia coś inne i tak dalej, i tak dalej... W każdym razem na trzy tygodnie jest, to wystarcza, chociaż wolałabym mieć jakieś 50 stron, żeby móc spokojnie się poopierdzielać w święta, nie myśląc o tym, jak wiele obowiązków zaniedbuję xD. No cóż. Wszystkiego mieć nie można, nie? 

Przy okazji, robię nowego arta. Tym razem to już prawie rysowanie xDDDD. Co prawda z pomocą udogodnień programu, no ale się liczy. Efekty mam nadzieję już niedługo, więc obserwujcie fp.

Miłego! :*

=========================

Sebastian obudził się, słysząc delikatne pukanie do drzwi. Wyostrzone zmysły w sytuacji zagrożenia, za którą uważał obecny stan ukochanej, działały jeszcze czulej niż zazwyczaj. Chociaż czuł się niezwykle zmęczony, nie miał najmniejszego problemu, by się obudzić i bezbłędnie ocenić, że obok pukającej Adrii stał drugi demon. Niewiele starszy, mężczyzna, zdenerwowany.

Kruk podniósł się z łóżka, uprzednio zadbawszy o to, by Elizabeth była dobrze przykryta. Podszedł do drzwi i uchylił je, wciskając klamkę najdelikatniej, jak tylko potrafił, by nie zbudzić ukochanej zbędnymi dźwiękami.

— Co się stało? — zapytał bezgłośnie.

— Panie, przyszedł Samarel. Powiedział, że chciałby porozmawiać — odparła szeptem służka.

Jej głos dotarł do uszu nastolatki, która mruknęła coś niewyraźnie pod nosem, na szczęście nie wybudzając się do reszty. Sebastian skarcił demonicę wzrokiem, po czym wyszedł z sypialni, nie domykając drzwi do końca i chwyciwszy Samarela za rękę, pociągnął go na drugi koniec swojego apartamentu, by tam, za dźwiękoszczelnymi drzwiami, zapytać, co było dla niego tak pilne, że śmiał mu przeszkadzać.

— Panie… Zostałem wybrany, by bronić królewskiego posiłku podczas wojny. Skoro teraz dziewczyna znajduje się tutaj, pomyślałem, że może mógłbym pomóc i…

— Chcesz opiekować się Elizabeth? — przerwał mu zaskoczony Kruk.

Patrzył podejrzliwie na zdenerwowanego żołnierza, szacując szczerość jego intencji. Nic jednak nie wskazywało na to, by próbował wykorzystać sytuację dla własnych korzyści, przynajmniej nie takich, które mogłyby zagrozić królowi.

— Zdaje się, że cię zaakceptowała — westchnął Michaelis, podpierając podbródek na palcach prawej dłoni.

Samarel wzdrygnął się nerwowo, czując na sobie badawczy wzrok króla. Wiedział, że jeden niewłaściwy ruch, chociaż cień podejrzenia, mogły przeważyć o jego śmierci. Amon zazwyczaj był rozsądnym i dobrym demonem, nie podejmował decyzji w oparciu o chwilowe impulsy, ale wszyscy wiedzieli, że po tym, co przeszedł, jego stan psychiczny nie wrócił jeszcze do normy. Można się było po nim spodziewać wielu różnych rzeczy, dlatego też młody żołnierz starał się nawet nie oddychać częściej niż było to niezbędne, aby nie zdenerwować władcy.

— Możemy spróbować. Potrzebuję kogoś zaufanego, Loki stracił tę pozycję, jest zbyt pochłonięty żalem, a Anasi chyba by mnie zwyczajnie zabił, gdybym kazał mu niańczyć swoją ukochaną — oznajmił król, uśmiechając się półgębkiem na wspomnienie pogrążonej w furii twarzy pajęczego informatora.

— Przysięgam, że zrobię wszystko, by królewskiemu posiłkowi nic nie zagrażało! — krzyknął Samarel, padając przed Michaelisem na kolana.

Kruk chwycił demona za ramię i kazał mu wstać. Zmierzył go wzrokiem po raz kolejny, a potem potargał jego włosy, sam nie do końca rozumiejąc, dlaczego postąpił w ten sposób. W młodym dowódcy było coś, co przypominało mu o młodości. Kiedyś też był taki… pełny entuzjazmu i niezgorzkniały, jednak czasy beztroski już dawno minęły, a przed nim piętrzyły się coraz wyższe góry problemów, których skutecznego pokonania nie mógł być już pewny.

— Chodź ze mną. Przedstawisz się, zobaczymy, jak na ciebie zareaguje. Jeśli dobrze cię przyjmie, przez pięć próbnych der będziesz jej służył. Jeśli zaś uzna, że nie jesteś godzien, by trwać u jej boku… Może cię nie zabiję — stwierdził Amon.

Złośliwy uśmiech na jego twarzy zaniepokoił Samarela. Normalnie uznałby to za żart, nawet sam w odpowiedzi by się zaśmiał, może nawet odparł coś w podobnej konwencji, lecz tym razem ograniczył się do pokornego skinięcia głową i ruszenia za królem piekieł z powrotem pod drzwi jego sypialni, by pouczony o tym, jak bardzo cicho ma się zachowywać, w towarzystwie przełożonego wszedł do środka.

— Elizabeth, kochanie? — szepnął niemal niesłyszanie Kruk, powoli zbliżając się do łóżka.

Pod grubą, ciemną kołdrą leżała przykryta po same uszy szczupła dziewczyna, która na dźwięk swojego imienia jęknęła przeciągle i powoli uniosła powieki, zerkając na demona zaspanym wzrokiem. Rozpoznając w jego obliczu ukochanego, rozpromieniła się i wtuliła w niego, ściskając go niekontrolowanie z taką siłą, że stęknął podduszony i ogonem stuknął dziewczynę w głowę.

— Przepraszam, nie umiem… — westchnęła smętnie nastolatka, odsuwając się od ukochanego.

Para błękitny oczu momentalnie przeniosła się na stojącego tuż za progiem Samarela. Demon czuł, jak spojrzenie dziewczyny przeszywa go na wskroś. Uporczywe lustrowanie jego powierzchowności Lizz podsumowała bliżej nieokreślonym burknięciem, po czym znów skupiła się na Michaelisie.

— Sebastian, po co przyprowadziłeś Samarela? Jego nie chcę pić, będę pić tylko twoją krew, inaczej to będzie… Nieludzkie — powiedziała, ostatnie słowo wypowiadając tak cicho, że nawet demonom ciężko było mieć stuprocentową pewność, że dobrze usłyszeli.

Było widać, że chociaż ludzkie dziecko z zewnątrz wygląda całkiem normalnie, biorąc pod uwagę, co przeszło, to w rzeczywistości zmiana, którą przechodziło i której nikt jeszcze do końca nie rozumiał, zwyczajnie ją przerażała. Coś, co kiedyś wydawało jej się złe, brutalne i nieodpowiednie, teraz najwyraźniej miało stać się dla niej normą – nawet demon miałby problem, by przyjąć coś takiego ze spokojem. A ona przecież była martwa i wróciła do życia.

— Samarel wygląda trochę jak Rafael, nie sądzisz? Też ma ciemne włosy i wokół niego czuć coś takiego… Nie wiem, młodego i beztroskiego, jak od Rafa, gdy był młody — dodała niecierpliwie Lizz, kiedy Kruk w milczeniu zbierał myśli, by odpowiedzieć na jej pytanie.

Słysząc jednak to, co powiedziała, zupełnie zapomniał o tak prozaicznej sprawie, jak wyjaśnienie przybycia żołnierza, zdecydowanie bardziej interesowało go, skąd Elizabeth wiedziała, jaki był za młodu Rafael.

— Elizabeth, czy ty… Skąd ty…

— Widziałam — przerwała, ratując ukochanego z błędnego koła zająknięć. — Kiedy byłam… Niemartwa? — dodała, śmiejąc się pod nosem. — Oglądałam film z twojego życia. Wiesz, widziałam wszystko — wyznała po cicho i przytuliła się do oniemiałego Sebastiana.

Przeżycie całych rzeczywistości historii demona sprawiło, że zrozumiała i poznała go jeszcze lepiej. Zawsze wydawało jej się, że już go doskonale zna, ale po wszystkim, co zobaczyła, potrafiła bez trudu rozpoznać, kiedy posmutnieje i będzie potrzebował, by ktoś go przytulił, zanim jeszcze on sam zdołał to sobie uświadomić. Zaskoczyło go to, ale z chęcią przyjął pieszczotę, która uciszyła chaos panujący w jego głowie, nim rozkręcił się na dobre.

— Panie? — wtrącił szeptem Samarel, kiedy kilkuminutowe obserwowanie przytulającej się pary zaczęło wprawiać go w zakłopotanie.

— Ach, tak, racja. Panie… Elizabeth, Samarel przyszedł do mnie, by prosić o to, bym przydzielił go do opieki nad tobą. Pamiętasz go, dlatego chciałbym, żebyś zdecydowała samodzielnie.

— Ma ładne oczy. Takie ciemne, dotąd myślałam, że czarne, a one tak naprawdę są tak brązowe, że aż ciemnogranatowe — stwierdziła, nie zorientowawszy się, że mówiła nie na temat. — A jego serce bije jak szalone, chociaż wydaje się, że jest spokojny. Czy ty też zawsze wiedziałeś, gdy próbowałam ukryć zdenerwowanie? To dlatego nie lubisz kłamać, bo wiesz, że to nie ma sensu? — wypytywała niezwykle przejęta.

Samarel zauważył, że zmiana, która nastąpiła w dziewczynie, jedynie pogłębiła jej olbrzymią chęć poznawania świata. Była wyraźnie zafascynowana nowymi umiejętnościami i możliwościami, jakie dawały. Chciała wiedzieć wszystko, najlepiej od razu. Dalej wyczuwał w niej niepewność, jakby spodziewała się, że może umrzeć w każdej chwili, ale wyglądało na to, że w odróżnieniu do sytuacji sprzed bitwy, tym razem nie królował w niej żal. Zapewne miała nadzieję, że badania pokażą, iż król jednak pożarł jej duszę i będzie mogła zostać z nim na zawsze – a przynajmniej tak wydawało się młodemu żołnierzowi.

— Może się mną zająć. Bo mnie nie zabije, prawda? Nie mogę teraz umrzeć. Nie wiem, co z moją duszą — stwierdziła pewnie nastolatka.

Wyciągnęła rękę do demona, a kiedy ten do niej podszedł, uśmiechnęła się promiennie i kazała mu usiąść na łóżku. Przysunęła się do niego i zaczęła przyglądać się jego twarzy z taką namiętnością, że to, co wtedy Samarel uważał za poczucie niezręczności, teraz uderzyło w niego wielokrotnie spotęgowane.

— Zawstydzony, zdenerwowany, niepewny. O, a ten mięsień świadczy o… Naprawdę? — zapytała, odsuwając się nerwowo od demona.

Wpadła w ręce Michaelisa i wyraźnie zmieszana ukryła się w jego objęciach, dodatkowo okrywając się kołdrą. Żołnierz nie miał pojęcia, co takiego zrobił, ale przeraził się na myśl o tym, że nieświadomie postawił swoje życie pod znakiem zapytania.

— Przepraszam. Chyba powinienem iść…

— Zostań. Chcę, żebyś mi pomagał. Skoro Sebastian się zgadza, to można ci zaufać. Potrzebuję ufać. Nie mam już nikogo… Oni wszyscy myślą, że umarłam, prawda? Tomoko, Tai, Timmy, Thomas…

— Zostawiłem listy. Zorganizowałem ciała i pogrzeb. Przykro mi — wyznał smutno Sebastian.

Wiedział, że to było dla dziewczyny najbardziej bolesne. Była bardzo mocno przywiązana do najbliższych. Świadomość, że nigdy więcej nie będzie mogła się z nimi skontaktować, wyraźnie ją niszczyła, nawet w tak krótkim czasie.

— A Tomoko? Przecież ona zna prawdę. Moglibyśmy…

— Nie możemy. Nie wiemy, co się z tobą tak naprawdę dzieje. Nie wiem, czy jesteś demonem, czy będziesz żyć wiecznie, czy może niedługo umrzesz. Przepraszam, ale nie możemy tego zrobić. Jeśli dasz jej fałszywą nadzieję, później będzie tylko gorzej.

— Jesteś… okrutny — przyznała gorzko Elizabeth.

Samarel obserwował ich z boku, przekonany, że dziewczyna będzie miała Krukowi za złe informacje i sposób ich przekazania, szczególnie że nazwała go okrutnym, co w ludzkim rozumieniu nie było niczym pozytywnym. Jednak reakcja Lizz zaskoczyła demona. Znów przytuliła się do ukochanego i tylko przymknęła oczy, próbując powstrzymać przyspieszone bicie serca.

— Dziękuję — powiedziała po chwili, co jeszcze bardziej zdziwiło żołnierza. — Jakoś muszę się z tym pogodzić, prawda? Skoro radzę sobie z tymi głosami i tym wystającym z pleców, swędzącym kikutem.

— Rośnie ci ogon?! — krzyknął zaskoczony Samarel.

Natychmiast zamilkł, zasłaniając dłonią usta i odsunął się nieco w obawie o złość Michaelisa. Jednak ten, im dłużej przebywał z dziewczyną, tym stawał się spokojniejszy. W miarę jak Lizz odzyskiwała zmysły i zdawała radzić sobie z nową rzeczywistością, Amon wydawał się odczuwać ulgę, która pomagała mu się kontrolować. Ich wzajemne oddziaływanie na siebie wydawało się żołnierzowi zwyczajnie magiczne.

Elizabeth parsknęła śmiechem, rozbawiona niezwykle żywą reakcją Samarela. Rozumiała, że demon mógł uznawać jej ogon za coś, co mogło wydawać się niezwykłe, a nawet nienormalne, ale mężczyzna, który dotąd jedynie się martwił i ewentualnie na nią krzyczał, wydał jej się całkiem przyjazdy i uroczy, gdy z takim zaskoczeniem wpatrywał się w nią wielkimi oczami.

— No, tak. Rośnie mi, przynajmniej tak powiedział Sebastian i lekarze. Jeśli urośnie taki długi, jak… Jak ja? — urwała, zerkając pytająco na Kruka.

— Jeśli nie będzie dłuższy niż dwie długości ciała i nie krótszy niż jedna, będzie można uznać, że pod względem demonicznych standardów jest zdrowy — odparł Sebastian, obejmując dziewczynę.

Przy okazji dyskretnie zerknął na tył jej pleców, gdzie rozcięta z tyłu koszula odsłaniała bladą skórę i zaczerwieniony, okrągły punkt, z którego środka wyrastał pokryty równie czerwoną skórą wyrostek. Wydawało mu się, że nieco urósł, ale nie chciał tego stwierdzać na głos. Mogła to być jedynie jego bujna wyobraźnia podsycona nadzieją, planował sprawdzić to później, a najlepiej – zostawić to lekarzom, oni byli w tej sprawie zdecydowanie bardziej obiektywni od niego. Najważniejsze jednak było to, że swędzące dziewczynę miejsce nie zaogniało się.

— No właśnie. Więc jeśli tak będzie, to będę miała ogon. Zawsze się zastanawiałam, jakby to było. W ogóle nad wieloma rzeczami się zastanawiałam, ale… Jakoś nie potrafiłam o nich mówić. Miałam wrażenie, że jestem związania obowiązkiem dopełnienia swojej zemsty, a teraz, kiedy mam to już za sobą, czuję się taka wolna… Chciałabym móc żyć wiecznie u boku Sebastiana i poznawać ten wasz świat. Wydaje się piękny, chociaż jest trochę mroczny, ale nie boję się go — kontynuowała, ukazując przed dwójką demonów tę stronę swojego oblicza, którą Michaelis znał doskonale z jej przeszłości, a która dla Samarela była czymś zupełnie nowym.

Młoda Elizabeth, dziewczyna ciekawa świata, pełna miłości, ekscytacji, chęci, by dowiadywać się nowych rzeczy. Otwarta, nie starająca się na siłę ukrywać emocji i co najważniejsze, a zarazem wzbudzające w Amonie największą radość: nie stroniąca już tak bardzo od dotyku innych, przynajmniej demonów. Zawsze tego dla niej pragnął, nawet jeśli miała umrzeć za kilka dni, bo jej stan miałby się okazać jedynie czymś przejściowym, przynajmniej mogła ponownie poczuć, jak to jest być wolną od wszystkich ran i blizn, które, dając o sobie znać na każdym kroku, skutecznie odbierały jej radość życia.

— Samarel? — zagadnęła nastolatka.

— Tak, pani?

— Proszę… Nie krzycz, i nie panikuj. Mów mi Elizabeth, dobrze? Może być Lizzy, Lizz, obiedzie króla, tylko nie pani — poprosiła i skończywszy głęboko nabrała powierza w płuca i chwyciła ukochanego za rękę. — Kiedy Sebastian będzie się zajmował tymi ważnymi sprawami, które teraz zaniedbuje z mojego powodu, pokażesz mi to miejsce? Ten królewski zamek? Chciałabym go poznać, skoro mam tu zostać, a wiem, że Seba… Amon? Czy mogę mówić Sebastian? — Znów urwała wpół zdania, bawiąc Kruka niemal do łez swoją dawno zagubioną i wreszcie ponownie odzyskaną beztroską.

— Możesz mówić do mnie tak, jak ci się podoba. Tylko proszę, nie planuj Samarelowi każdej sekundy życia. Pozwól, że najpierw dowiemy się, co dokładnie się z tobą dzieje, dobrze?

— Tak, tak! Oczywiście, wybacz. Ale… Samarel, pokażesz mi zamek?

— Oczywiście… — odparł i spojrzał pytająco na władcę.

Nie miał pojęcia, której z zaproponowanych przez dziewczynę form powinien użyć. Wszystkie wydawały mu się całkowicie nieodpowiednie, jeśli miał się nimi zwracać do kogoś, kto właściwie nieoficjalnie przejął status królowej. „Kochanica króla” przeszło mu przez myśl, ale nie śmiał wypowiedzieć owych słów na głos.

— Lizz — dokończyła za niego ciemnowłosa i wyciągnąwszy rękę, poklepała demona po ramieniu. — Od dziś zostaniesz moim nowym przyjacielem, jeśli zechcesz. Chociaż… Oni wszyscy teraz pewnie cierpią, nie chciałam tego, więc może to nie jest dobry pomysł. — Posmutniała, ponownie ukrywając się w ramionach Sebastiana.

— Kochanie, nie mów tak. Wszyscy kiedyś umierają, księżniczka z pewnością zrozumiała twoją decyzję — pocieszał Kruk.

— Jeśli tego chcesz, Elizabeth, zostanę twoi przyjacielem, to będzie dla mnie zaszczyt — powiedział pewnie Samarel.

Klęknął przed dziewczyną, pochylając głowę i oddał jej cześć, a potem podniósł się, uśmiechając się szeroko.

Ze wszystkich opowieści o piekle i demonach, zarówno tych ludzkich, jak i tych, których strzępki poznawała od Sebastiana i Grella, Lizz wykreowała w swojej głowie obraz tego miejsca. Jednak rzeczywistość przeszła jej oczekiwania. Mieszkające tu istoty nie były w swym braku emocji aż tak różne od ludzi, podobnie jak jej ukochany były służący, wierny towarzysz – zachowywali się niemal zupełnie normalnie. Wprawdzie różnica kulturowa stanowiła dla hrabianki barierę, której nie potrafiła do końca pokonać, nie rozumiejąc niektórych zachowań i słów Samarela, to jednak w całościowym ujęciu dzieci ciemności okazywały jej się znacznie bliższe niż mogła się spodziewać.