I

Duży, nie, ogromny dom... Pewnie udałoby się w nim zmieścić całą dzielnicę handlową. Byłoby żywo i... strasznie głośno. To okropne, głośne echo niemiłosiernie roznosi każdy dźwięk. Odbija się od ścian i znów do mnie wraca. Jakby ktoś tu był, chociaż nikogo nie ma. Nigdy nikogo nie ma. Kiedyś byli tu ludzie, ale zniknęli. Już nawet nie pamiętam, kim byli. Pozostała tylko ciemność. Przyjemna, niemal kojąca, otaczająca wszystkie korytarze i pokoje. Wiatr hula pomiędzy wytapetowanymi ścianami, kurz zbiera się na zdobionych posadzkach. Te piękne poręcze, błyszczące podłogi, ręcznie robione meble – dla kogo to wszystko? Słońce ledwo dociera przez dziesiątki brudnych szyb, tańcząc pomiędzy drobinkami unoszących się w powietrzu tumanów kurzu. To wszystko jest zbyt duże. Czuję, że coś jest nie tak. Nie powinnam być tu sama, wiem to na pewno. Tylko.... Dlaczego jest inaczej? Gdzie się podzialiście, kimkolwiek jesteście? Kim jestem ja, i co to za miejsce? Czy to mój dom? Czy ta osoba ze zdjęcia to ja? A oni? Moja rodzina?

Za oknem widzę ogród. Zaniedbany, wysuszony... Kolczaste pnącza okalają marmurowe rzeźby przedstawiające różne, antyczne postaci. Przez okno wychodzące na ogród widać nawet pomnik Kopernika trzymającego w dłoniach sferę armiralną. Usytuowana naprzeciwko wejścia fontanna, otoczona dawno niestrzyżoną trawą, wyschła już dawno temu. Długo nikt nie dbał o to miejsce. A może... Może ja nie żyję? Może jestem duchem? Nie, słyszę odgłos swoich butów. Gdybym była martwa, nie mogłabym ich słyszeć. Duchy nie mają postaci fizycznej – tak zawsze mówił tata. Więc, może to piekło? Czy pamiętałabym swoją śmierć?

Lustro! Widzę swoje odbicie. Długie falowane włosy koloru ciemnego wina, błękitne oczy – to ja, ta dziewczyna ze zdjęcia, teraz jestem pewna. Mam na sobie podartą, czarną suknie z falbaną. Zrywam ją z siebie. Zostawiam jedynie jedwabną halkę, równie ciemną, jak sukienka, podkreślającą kształty mojego wychudzonego ciała. Wyglądam jak trup – cała blada, podrapana i posiniaczona, z ogromnymi worami pod oczami. Wszędzie na skórze widzę blizny. Co mi się do diabła stało?!

Głupia... Możesz krzyczeć i tak nikt ci nie odpowie. Może jedynie trzepot skrzydeł wystraszonych ptaków wzbijających się w powietrze z parapetu okna. Kładę się więc na wielkim łóżku i okrywam zakurzoną, satynową kołdrą. 

~*~

Co to za krzyki? Czyżby ktoś się zjawił? Niewiele widzę, przez zaklejone powieki rozmazuje mi się obraz. Jacyś ludzie krzyczą coś niewyraźnie. Jestem taka słaba, chcę spać. Nie chcę przyjmować teraz gości. Zostawcie mnie, proszę… Nie zbliżajcie się. Kim jesteście? Czego chcecie?! ZOSTAWCIE MNIE!

~*~

– Aa!

 Czerwonowłosa dziewczyna ocknęła się z cichym krzykiem. Przetarła oczy i ze zdumieniem zdała sobie spraw, że płakała przez sen. Usiadła i oparła się o drewniane, pozłacane wezgłowie łóżka, ścierając krople potu z czoła. Mały zegar na nocnym stoliku wskazywał siódmą rano. Rzadko bywała na nogach o takiej godzinie, zdecydowanie wolała spać do południa i zarywać noce. W ciemności czuła się dużo pewniej. Mrok był jej naturalnym środowiskiem, tylko w jego objęciach czuła się w pełni bezpieczne. Zamknęła oczy i próbowała przypomnieć sobie koszmar, który doprowadził ją do łez. Niewiele było sytuacji, w których zdarzało jej się płakać. Tak naprawdę, już od bardzo dawna tego nie robiła, nie lubiła okazywać słabości. 

Przeklęła pod nosem, niezadowolona ze swojej bezsilności względem sennych wspomnień. Pociągnęła złoty sznur wiszący tuż przy baldachimie i z ciężkim westchnieniem opadła na poduszki. Czekała.

Po kilku minutach ktoś zapukał do drzwi i nie czekając na odpowiedź, wszedł do środka. Wysoki, młody mężczyzna o niewiarygodnej urodzie, ubrany w czarny frak, uśmiechnął się do niej łagodnie. Kosmyk ciemnych włosów niesfornie opadał na jego twarz, przesłaniając jedno z krwistoczerwonych oczu.

– Pozwoliłam ci wejść? – zapytała sucho.

– Dzwoniłaś, panienko. Przyniosłem śniadanie – odpowiedział łagodnie, ignorując wyraźną irytację dziewczyny. – Przygotowałem łososia i sałatkę miętową. Do tego tosty i bułeczki maślane – zaprezentował jej poranne menu.

Ze zdobionego, porcelanowego dzbaneczka nalał gorącej herbaty, po czym ukłonił się lekko i nieznacznie się odsunął.  Czerwonowłosa popatrzyła ze znużeniem na filiżankę.

– Earl Grey… – burknęła pod nosem. – Co mamy dziś w planie? – zapytała po chwili zdecydowanie bardziej ochoczo.

Usiadła na skraju łóżka i pozwoliła, by delikatne dłonie odziane w śnieżnobiałe rękawiczki pomogły jej założyć ubranie. Rozszerzana w biodrach, fioletowa suknia z jasną falbaną sięgała jej ledwie do kolan. Usiadła. Gdy służący dokończył wiązanie wstążki przy jej szyi, wyciągnęła w jego stronę wątłą, bladą nogę. Z gracją i niezwykłą ostrożnością, jakby bał się, że zrobi jej krzywdę, mężczyzna naciągnął nastolatce podkolanówki. Czarne buty do połowy łydek założyła i zawiązała sama –nie lubiła, kiedy robił to za nią. Zawsze uważała, że wiązał zbyt lekko.

– Po śniadaniu trening sztuk walki, o czternastej spotkanie z właścicielem przedsiębiorstwa herbacianego. Po obiedzie lekcje z profesorem Lauri’m – referował służący.

– Dobrze, niech będzie. Dziękuję Sebastianie. – Uśmiechnęła się niewyraźnie i gestem ręki dała mu do zrozumienia, żeby wyszedł.

Położył dłoń na piersi, delikatnie skinął głową, po czym odwrócił się i skierował do wyjścia.

– Sebastian… – Zatrzymała go, gdy chwytał dłonią klamkę.

– Tak, panienko?

– Zadbaj o to, żeby wszystko poszło dziś tak, jak trzeba. Wiesz, o czym mówię…

– Yes, my lady. – Pokłonił się i wyszedł.

Zamknął drzwi i zatrzymał się tuż za nimi. Przez głowę przeszło mu wspomnienie szczupłego, bladego ciała dziewczyny – smukłe dłonie, wystające kości biodrowe i ledwie zaokrąglony dekolt.

– Na obiad muszę przyrządzić coś naprawdę pożywnego – pomyślał i sprężystym krokiem pełnym gracji ruszył w stronę kuchni.

  Szedł długim korytarzem po czerwonym, nieskazitelnie czystym dywanie. Mijał kolejne pomieszczenia. Z każdym krokiem narastało w nim dziwne uczucie niepokoju. Jakby czegoś brakowało. Przechodził niedaleko kuchni, za którą znajdowały się kwatery służby. Było zbyt cicho. W pewnym momencie podłoga zadrżała, a po chwili usłyszał krzyk dobiegający zza lekko uchylonych drzwi na końcu korytarza. Westchnął z ulgą i niezadowoleniem zarazem. Po paru sekundach był już na miejscu. Rozejrzał się po pobojowisku w kuchni, dostrzegając wielką dziurę w ścianie, po której jeszcze piętnaście minut temu nie było nawet śladu. Targający nim niepokój zniknął.

– Thomas, Jeanny, co tu się stało?

Na środku pomieszczenia stała dwójka umorusanych sadzą ludzi w podziurawionych ubraniach.

– Panie Sebastianie! – krzyknęła młoda blondynka. – Przepraszam, nie chciałam. Próbowałam przenieść donice ze szklarni, kiedy zobaczyłam ptaszka i… – próbowała tłumaczyć, zalewając się łzami.

Mężczyzna westchnął i położył dłoń na ramieniu dziewczyny, zmuszając ją tym samym, by na niego spojrzała.

– Uspokój się i wracaj do pracy – powiedział spokojnie z uśmiechem na ustach, doskonale ukrywając narastającą irytację.Pokojówka skinęła głową, wytarła twarz i wybiegła na dwór przez otwór w ścianie.

    Dwaj mężczyźni zostali sam na sam w usmolonej i zabałaganionej kuchni. Mierzyli się wzrokiem, oboje niezwykle skupieni, jakby prowadzili wewnętrzną walkę. Żaden z nich nie zamierzał się poddać. W pewnej chwili napiętą atmosferę niemej potyczki przerwało głośne westchnienie blondyna w białym kitlu.

– Próbowałem podrasować ten stary piec, nie będę przepraszać  – powiedział obrażony kucharz, krzyżując ręce na piersi.

Delikatnie wypchnął podbródek do przodu, by wyglądać na poważniejszego, jednak nieustępliwy, lustrujący wzrok lokaja, który bez słowa i najmniejszego drgnięcia wpatrywał się w niego, sprawił, że cała pewność siebie mężczyzny odeszła w niepamięć. Zaczął się nerwowo wiercić, próbując zachować luzacką postawę mającą zamaskować strach. Lokaj poruszył się nieznacznie, na co blondyn zareagował stłumionym piskiem.

                – Sprzątnij ten bałagan… I proszę zachowuj się jak dorosły. Jak dorosły, dobrze?

 Sebastian odwrócił się na pięcie i opuścił pobojowisko. Musiał przygotować się do lekcji dla panienki. Potrzeby i wymagania szlachcianki zawsze stały dla lokaja na pierwszym miejscu.

– P-p…Powtórzył to dwa razy – wyjąkał stojący pośrodku zgliszczy, już nie tak pewny siebie, Thomas.

– Musieliście nieźle go zdenerwować – zaćwierkał radośnie głos zza ściany. – Podobno ma się dziś zjawić gość. Wszystko musi być idealne – kontynuował rozbawiony, nastoletni chłopak, pokazując się współpracownikowi.

– Tai! Ile razy ci mówiłem, żebyś się tak nie skradał? I dlaczego jesteś tutaj, miałeś się zająć ogrodem razem z Jeanny, prawda? Jeśli Sebastian zobaczy, że się obijasz, dopiero się zdenerwuje! –krzyczał kucharz, żywiąc szczerą nadzieję, że nastolatek nie dostrzeże przerażenia, które wciąż czaiło się w jego oczach.

– Już dawno go przygotowałem… – ziewnął niski, krótko ścięty brunet. – Tylko wy jesteście tutaj niekompetentni! – zaśmiał się wyniośle.

Na jego usta wstąpił złośliwy uśmiech, a chwilę potem nastolatek zniknął za ścianą, zza której początkowo się wyłonił. Przez chwile było jeszcze słychać stukot jego znoszonych, ulubionych butów, klapiących podeszwą o marmurową posadzkę.  

~*~

Unik. Cios. Blok. Uderzenia były tak mocne, że szlachcianka nie dawała rady trzymać dłużej gardy. Odskoczyła w tył. Widząc, jak naciera na nią przeciwnik, spróbowała wyprowadzić kontrę, jednak mężczyzna był na to gotowy. Pochylił się i korzystając z siły rozpędu ich obojga, płaską dłonią uderzył hrabiankę w brzuch. Cios sprawił, że zakręciło jej się w głowie. Dysząc ze zmęczenia, jeszcze raz podjęła próbę ataku, jednak służący chwycił jej rękę w nadgarstku i pociągnął w swoją stronę. Mocne szarpnięcie sprawiło, że potknęła się o własne nogi, zupełnie tracą równowagę. Zamknęła oczy, czekając na zderzenie z zimną, kamienną podłogą, nie mając już nawet siły, by zamortyzować upadek. Zamiast uderzenia, poczuła jednak rwanie w barku.

– Nie myślałaś chyba, że pozwolę ci rozbić tę piękną twarz tuż przed spotkaniem? – Usłyszała złośliwy głos. Lokaj pomógł dziewczynie stanąć na nogi, wciąż trzymając ją za rękę, gdyby znów miała zamiar upaść.

Popatrzyła mu prosto w oczy i wyszarpnęła dłoń z uścisku. Był tak mocny, że na jej skórze momentalnie pojawił się siniec.

– Myślałam, że dasz mi dzisiaj bardziej popalić – odpowiedziała, rozcierając obolałą rękę.

Mimo brutalności, jaka towarzyszyła ich treningom, nigdy nie denerwowała się i nie wypominała brunetowi żadnego sińca ani rany, powstałych podczas walki. Ćwiczenia były w końcu jej własnym pomysłem. Młoda hrabianka nie może być przecież bezbronna. Nie może polegać jedynie na swoim słudze, to jest lokaju. Musi umieć o siebie zadbać, dlatego rozkazała mu, by nauczył ją walczyć. Bo kto zrobi to lepiej niż, idealny pod każdym względem, lokaj-demon, który jest jej śmiertelnie oddany?

– Trochę tylko szkoda ubrań, lubiłam ten zestaw – westchnęła, spoglądając w oprawione złotem, wielkie lustro.

Miała na sobie czarną bluzkę z rękawami rozszerzanymi do połowy przedramienia, nieznacznie odkrywającą brzuch. Do tego ciemne, podarte, luźne spodnie do kolan przewiązane czerwoną chustą – ubranie, które przypłynęło do niej z samej Japonii.

– Proszę się nie martwić, przygotuję panience nowy, identyczny, jeśli tego sobie panienka życzy  – odparł kamerdyner, zakładając frak.

– Nie trzeba – mruknęła i oddaliła się bez zbędnych rozmów.

Sebastian pozbierał sprzęt do ćwiczeń, porozrzucany po całym pomieszczeniu, poukładał na półki poprzewracane antyczne eksponaty, a następnie umył podłogę. Pod koniec pracy stanął w drzwiach pomieszczenia, położył ręce na biodrach i dokładnie powiódł wzrokiem po uprzątniętym wnętrzu, delikatnie się uśmiechając.

– Dobra robota – pochwalił sam siebie.

Z kieszeni okrycia wyciągnął mały, srebrny zegarek. Drobne, zdobione wskazówki na jego tarczy pokazywały godzinę dwunastą.

– Mam tak mało czasu – szepnął sam do siebie.

Przygotowania do przyjęcia gości były niezwykle ważne i absorbowały całą uwagę, zarówno kamerdynera, jak i jego podwładnych. Wszyscy pochłonięci byli pracą, by rezydencja i jej wnętrza wyglądały doskonale i by spotkanie przebiegało bez żadnych zakłóceń. Jak przystało na dom rodu Roseblack, gość musiał czuć się wyjątkowo, dlatego wszystkich przygotowań osobiście pilnował Sebastian. Był jedyną osobą w całym tym bajzlu, kompetentną na tyle, by przygotować prawdziwą ucztę, zapewnić rozrywkę i przy okazji trzymać nieudolną służbę z dala od kłopotów. To ostatnie zadanie było najtrudniejsze. Trójka nieporadnych ludzi – właściwie bardziej imitująca służących niż nimi będąca, którzy nigdy nie dają rady wykonać swojego zadania bez nieprzewidzianych komplikacji, a co gorsza wprowadzających tylko dodatkowy chaos – nie należała do najprostszych w obyciu. Teraz na szczęście siedzieli spokojnie w ogrodzie, zajmując się sprzątaniem w mało widocznym miejscu, tak na wszelki wypadek. Demon wolał wykonać większość pracy sam, niż powierzyć coś naprawdę istotnego ich niepewnym rękom – lepiej było dmuchać na zimne.

Dochodziła druga popołudniu. Mężczyzna skierował się w stronę gabinetu hrabianki, by poinformować ją o zbliżającym się spotkaniu. Zapukał do drzwi. Słysząc ciche „wejść” otworzył je i stanął naprzeciwko biurka, przy którym dziewczyna czytała książkę. Nogi, odziane w skórzane buty do połowy łydek, trzymała założone na stole, bujając się na krześle. Zupełnie nie obchodziło jej, że taka pozycja nie przystoi młodej damie, chociażby ze względu na fakt, iż sukienka osunęła się w kierunku bioder, odsłaniając znaczną część ud.

– Co? – burknęła, spoglądając znudzonym wzrokiem na lokaja, który z typowym dla siebie, niewyraźnym uśmiechem z nutą ironii, stał bez ruchu, oczekując pozwolenia, by przerwać jej lekturę.

– Zbliża się pora spotkania z naszym gościem. Czy zechciałaby się panienka przebrać? – zapytał, mierząc ją wzrokiem.

– Coś jest nie tak z moim strojem? – popatrzyła na sukienkę, którą sam wybrał dla niej tego ranka. – Wygląda w porządku, prawda?

– Tak panienko, sugerowałbym jednak coś bardziej eleganckiego na dzisiejsze spotkanie z Panem Hollandem, przedstawicielem przedsiębiorstwa herbacianego. Jest bardzo ważny dla firmy panienki, więc…

– Masz rację. Chodź – przerwała mu, nie chcąc wysłuchiwać dalszej części kazania, które najprawdopodobniej zakończyłoby się jakimś złośliwym komentarzem na temat niestosowności jej ubioru i zachowania.

Z głośnym huknięciem odłożyła książkę na biurko. Wyszła z gabinetu i wraz z Sebastianem kroczącym tuż za nią, udała się do sypialni, by wybrać odpowiedni strój. Otworzyła wielką szafę stojąca naprzeciwko łóżka i rozglądała się po jej zawartości, jednak nie mogła się na nic zdecydować.

– Sebastian! – krzyknęła niezadowolona.

– Słucham, panienko?

– Pomóż mi wybrać sukienkę. Nie mam na to dzisiaj najmniejszej ochoty – rozkazała.

Mężczyzna poparzył na nią z lekkim zdziwieniem, jednak po chwili uśmiechnął się, wydając z siebie ciche mruknięcie. Nie był to pierwszy raz, gdy kazała mu wybierać sobie strój, kiedyś nawet wymsknęło jej się stwierdzenie, że ma niesamowity gust, ale tuż potem wydała serię bezsensownych rozkazów, by odwrócić jego uwagę od pochwały. Tym razem nie chodziło o dobry wygląd. Widział, że dziewczyna jest w kiepskim nastroju. Cały dzień zachowywała się inaczej niż zwykle, jakby coś ją trapiło, jednak lokaj postanowił nie pytać, co ją martwi. Przynajmniej nie teraz.

Szlachcianka zrzuciła z siebie ubrania i usiadła na skraju łóżka, czekając, aż lokaj wybierze odpowiednią kreację. Co chwilę dotykała fioletowego znaku na swoim karku, który częściowo ukrywał się we włosach. Była zadowolona z jego umiejscowienia, nie musiała zbytnio przejmować się ukrywaniem go przed ludźmi. Gdyby musiała ciągle martwić się o to, że ktoś go dostrzeże, chyba by oszalała. Była wdzięczna, że nie znajdował się w tak widocznym miejscu jak dłoń, co w przypadku kamerdynera nie stanowiło większego problemu z powodu ciągle noszonych przez niego rękawiczek, jednak dla niej stanowiłoby pewną niedogodność. Nie lubiła ograniczeń, nawet tak drobnych. Zdawała sobie jednak sprawę, że coś tak kontrowersyjnego, jak znak przymierza z istotą piekielną, nie powinno stać się obiektem zainteresowania szlacheckich kręgów.

– Sądzę, że ta powinna być idealna. – Lokaj z dumą pokazał nastolatce wybraną przez siebie, długą, krwistoczerwoną suknie z czarnym wykończeniem i lekkim dekoltem.

Dziewczyna zmierzyła ją wzrokiem i kiwnęła głową, aprobując wybór Sebastiana. Ten podszedł do hrabianki i powoli zaczął ją przebierać.

– Proponowałbym spiąć włosy, to doda panience elegancji – powiedział, podnosząc jej długie, gęste loki, by zawiązać sznurki gorsetu. Były aksamitne w dotyku i pachniały różami, a ich kolor niesamowicie hipnotyzował bruneta. Jak jej krew, jak jej dusza. Ciężkie westchnienie jego pani, przepełnione wyraźnym niezadowoleniem, świadczyło o tym, że ścisnął znienawidzoną przez nią część garderoby odpowiednio mocno.

– Lepiej nie – odpowiedziała i ponownie dotknęła znaku na karku.

Widząc jej gest, lokaj zmarszczył brwi. Dokładnie przyjrzał się znamieniu, jednak nie dostrzegł niczego niepokojącego.

– Rozumiem. W takim razie proszę przygotować się do przyjęcia naszego gościa, jego powóz już się zbliża.

– Mhm. – Kiwnęła głową i ostentacyjnie stukając obcasami lakierek, opuściła pokój.  

===========================

Patrząc na to teraz, dochodzą do wniosku, że przede mną jeszcze sporo pracy, by brzmiało to tak, jakbym chciała. Ciekawie i tajemniczo. Na razie jednak zostaje w takiej formie, mam nadzieję, że nie jest aż tak tragicznie, jak mi się wydaje. 

Ach, zapomniałabym! Jeśli macie pomysł na tytuł rozdziałów, piszcie w komentarzach - nienawidzę tytułować niczego, co piszę, dlatego na moim dysku całe opowiadanie nazywa się po prostu "1". Wymyślenie tytułu na bloga było dla mnie straszną męką, więc nie krępujcie się rzucać pomysłami, prawdopodobnie będę z nich korzystać.