Tom 3, IX

Dzisiejszy rozdział będzie szyba najkrótszym w mojej karierze, ale jest t zabieg celowy. 

Chciałam potrzymać klimat, a kolejne kila stron nieco rozchwiałoby mi konwencję, dlatego musicie to jakoś znieść.

Mam nadzieję, że uznać, podobnie do mnie, że wartością merytoryczną nadrabia braki w długości ( jak mój licencjat, haha - nie xD). 

To jeden z moich ulubionych rozdziałów. Mam nadzieję, że i dla Was. 

Czekam na opinie^^
Hejty i nienawiść.

I takie tam.

Endżojcie :*

====================

                – Panie, ja Barbatos przybywam przed twe oblicze, by złożyć raport – rzekł drżącym głosem niski, garbaty demon.

Jego odrażająco zdeformowane ciało znacznie utrudniało swobodne poruszanie się. Mimo humanoidalnej sylwetki, przypominał bardziej szczura i na równi z nim był traktowany.

Czerwone oczy niższego błysnęły niespokojnie, kiedy usłyszał wydobywający się z ciemnej otchłani jęk niezadowolenia. Demon podpełzł nieznacznie wprzód i niemal kładąc się na onyksowej posadzce, ponownie się odezwał:

                – Dotychczas, wszystkie działania przebiegały bez problemów. Wszelkie ingerencje bogów zostały w porę wykryte. Na odwrócenie ich uwagi poświęciliśmy – przerwał, zaciskając zęby – zdecydowanie mniej ludzi, niż początkowo zakładaliśmy – kontynuował cierpko. – Jednakże…

                – Jednakże? – zapytał spowity ciemnością, zaintrygowany demon.

Barbatos usłyszał stukot obcasów uderzających o kamienną podłogę zaledwie kilka metrów od siebie. Przerażony, zadrżał nerwowo i cichozawył. Niewiele było przypadków, kiedy Król Piekieł opuszczał swój tron z tak błahego powodu. Każdy z nich kończył się śmiercią podwładnego. Demon zacisnął powieki, oczekując swego końca, jednak ten nie nadchodził.

                – No co jest, Bar? Odjęło ci mowę? – zapytała czerwonooka, piękna postać, pochylająca się nad szczuropodobnym potworem.

Ten, niepewnie podniósł głowę i z obrzydzeniem skrzywił się na widok twarzy znienawidzonego syna Beliala, który ze złośliwym uśmiechem szczerzył kły, pojąc się jego podległością.

                – Jednakże ostatni zbiór został zakłócony przez boga imieniem Grell Sutcliff. Towarzyszył mu Ronald Knox oraz sam William T. Stears. Nie mieliśmy szans…

                – Ta miernota pokonała wielkiego księcia duchów? – zadrwił protegowany Króla.

                – T-ty…!

                – Ostrożnie – przerwał mu, przystawiając smoliście czarny szpon do krtani Barbatosa. – Uważaj, żebyś nie powiedział zbyt wiele – upomniał go, przymrużając oczy.

Beztroska i złośliwość, jaką emanowała twarz syna marnotrawnego, jak kpili z niego niżsi, wyprowadzała byłego księcia z równowagi. Nie mógł znieść niesprawiedliwości Króla, nie pojmował, jak mógł przyjąć z powrotem zdradzieckiego węża, ponownie osadzając go na piedestale chwały po swojej prawicy. Przekazał władze w ręce najgorszego z nich. Tego, który splamił swój honor i przesiąkł ludzkim smrodem. Tego, przed którym drżeli ze strachu, gardząc za plecami jego istnieniem.

                – Sebastianie, ty, który dzierżysz władze w imieniu naszego Ojca, wybacz mą bezczelność – wycedził niższy.

                – Od razu lepiej – pochwalił go i wyprostowawszy się, niechlujnym gestem ręki nakazał mu, by kontynuował opowieść.

Zadowolony, krążył wokół sługi, delektując się intensywnym odorem przerażenia i nienawiści. Zdążył zapomnieć, jaką przyjemność sprawiało mu to uczucie. Po raz kolejny czuł się wszechwładny. Przez cały czas skupiał na sobie pełne strachu spojrzenia niższych, obawiali się go. Wiedzieli, że w jednej chwili gotów był zmieść ich z powierzchni ziemi. Wiedzieli, że jedno jego słowo przekona Ojca do zgładzenia każdego istnienia, które będzie mu niewygodne. Kroczył dumnie spowitymi mrokiem korytarzami, wspominając czasy swojej świetności. Dni, za którymi tęsknił bardziej, niż mógłby przypuszczać. Opuszczenie tego przesiąkniętego plugastwem miejsca wydawało się teraz całkowicie irracjonalne, ale wtedy…

                – Przez skuteczną interwencję bogów straciliśmy dostawę pięćdziesięciu dusz z okolic Londynu – tłumaczył Barbatos.

Skrzek szczura wypowiadającego nazwę miasta wzbudził w Sebastianie nagłe uczucie ciężkości. Zmarszczył brwi; złość zastąpiła uśmiech na jego twarzy. Ponownie pochylił się nad poddanym i oślepił go blaskiem krwistoczerwonych tęczówek.

                – Dlatego weźmiesz swoich żałosnych podwładnych i wrócicie do tego miasta po kolejne dusze. Będziecie zbierać je tak długo, aż nie każę wam przestać, zrozumiałeś? – rozkazał stanowczo.

                – Oczywiście, jak sobie życzysz, panie – odparł rozwścieczony demon, z trudem trzymając nerwy na wodzy. – Jest jeszcze coś…

                – Co znowu? – warknął Sebastian, zmęczony wysłuchiwaniem irytującego głosu niższego.

                – Jeden z bogów zebrał próbkę demonicznego pyłu. Nasz wywiad doniósł, że próbują odtworzyć miksturę.

                – Miksturę? – powtórzył zaintrygowany czarnowłosy.

                – Miksturę.

                – Niemożliwe… – Z jego ust wymsknął się wyraz zaskoczenia, wyraźnie zadowalający klęczącego przed nim żołnierza.

Widząc jego paskudny uśmiech, prawowity następca tronu jednym energicznym ruchem przebił wątłe ciało demona, wyrywając z jego piersi smoliste serce. Zgniótł je i rzucił pod nogi, po czym odwrócił się na pięcie i ścierając z twarzy krew, wrócił na swoje siedzisko, tuż po prawej stronie tronu Beliala.

                Król Piekieł obserwował zachowanie protegowanego z dziką satysfakcją. Jego zwinne, pełne lekkości ruchy, niezachwiana brutalność i całkowity brak skrupułów, radowały sczerniałe serce władcy. Widząc zachowanie syna, utwierdzał się w przekonaniu, że podjęta przez niego decyzja była jedyną słuszną. Nie miał wielkiego wyboru. Wśród zakłamanych, słabych pionków, niewiele było godnych zaufania istot, które w tajemnicy nie spiskowałyby przeciwko niemu, czając się na życie i tron swego władcy. Sebastian od zawsze był inny. Zdawał się nigdy nie dbać o władze i chociaż niezdrowe zainteresowanie ludźmi sprowadziło go na samo dno, tak jak się spodziewał, jego prawa ręka powróciła, nie dbając o niczyje zdanie. Indywidualista o silnym charakterze – jedyny godny następca tronu.

                – Kto to był? – zapytał Król Piekieł, kiedy Sebastian spoczął na swym siedzisku, zakładając jedną nogę na drugą.

Brunet wzruszył ramionami, pobieżnie spoglądając na ojca i sięgnął po jedną z leżących w półmisku, granatowych kulek. Wsadził ją do ust i westchnął upojony smakiem afrodyzjaku.

                – Barba… Już nawet nie pamiętam – prychnął pogardliwie. – Te śmiecie znowu zawiodły. Doprawdy, jest gorzej niż przedtem. Na nikogo nie można już liczyć. Pozwolili zidiociałym żniwiarzom zebrać pył. Te boskie pomioty myślą, że uda im się powtórzyć historię sprzed... – przerwał na chwilę, próbując policzyć, ile lat minęło od pamiętnego wydarzenia. –Nawet nie pamiętam ilu setek lat – dokończył, śmiejąc się bezradnie.

                – Może w takim razie zajmiesz się tym osobiście? – zaproponował Król.

Sebastian popatrzył na niego z kpiącym uśmiechem i ponownie sięgnął do półmiska.

                – Wybacz, ojcze – wycedził powoli – wciąż nie jestem w pełni sił.

                – W takim razie zerwij pakt z tym ludzkim dzieckiem. Po co w ogóle to ciągniesz? – prychnął Belial.

Następca tronu zaśmiał się tajemniczo i przejechał szponem po onyksowej poręczy siedziska.

                – To żałosne, ludzkie dziecko odegra kluczową rolę w naszym małym planie. Dlatego mam je na oku – odparł po chwili.

                – Wciąż jesteś niedojrzały – skomentował Król.

Wstał w tronu i bez słowa wyjaśnienia rozpłynął się w ciemności zostawiając Sebastiana samego. Demon popatrzył lubieżnie na zawartość półmiska.

                – W porządku, poczekam tu – zaśmiał się.

                – Doskonale się bawisz, nieprawdaż, Sebastianie? – Do uszu bruneta dotarł delikatny, znajomy głos jednego z jego starych znajomych.

Odwrócił się, spoglądając przez ramię. W jego stronę zmierzała wysoka, jasnowłosa postać, niczym nieprzypominająca niższych demonów, które otaczały go odkąd powrócił do domu.

Smukła istota przysiadła na poręczy krzesła i przechylając się do tyłu wylądowała na kolanach następcy tronu, uśmiechając się do niego serdecznie.

                – Enepsi. – Sebastian przywitał długowłosą kobietę, delikatnie wkładając do jej ust jedną z kulek, znajdujących się w misie.

Białe tęczówki demona błysnęły lubieżnie. Kobieta mruknęła przeciągle i wpiła się w usta bruneta. Po chwili odsunęła się od niego i splatając dłonie na jego karku, zmarszczyła czoło.

                – Tęskniłam za tobą, Sebastianku! – pisnęła oskarżycielsko.

Siedzący na tronie demon przeczesał dłonią gęste, niemal białe włosy znajomej.

                – Najpierw mówisz, że masz dla mnie zadanie, potem nie pojawiasz się tygodniami. Nie tak powinieneś traktować kobietę – kontynuowała, udając obrażoną.

W rzeczywistości doskonale się bawiła, uwodząc jednego ze swych ulubieńców z młodości. Latami biegała za nim, próbując zwrócić na siebie uwagę, jednak od zawsze zbywał ją, zainteresowany czymś zupełnie innym. Kiedy dowiedziała się, że wrócił, co więcej – że chce prosić ją o pomoc – z nieopisanej radości zeszła na ziemię, by rozruszać kości, wymordowując kilka szwedzkich wiosek. Miała słabość do Skandynawii. Lubiła patrzeć, jak krew wsiąka w śnieg, a tamtejszy jego odcień był jej ulubionym.

                – Cierpliwości, moja droga – uspokoił ją, gładząc dłonią delikatnie zaróżowiony policzek spoczywającej na jego kolanach kobiety.

Pstryknął palcami. W jego dłoni pojawiła się niewielka kartka, którą zwinnie wsunął między piersi Enepsignos. Ta, mruknęła uwodzicielsko i chwytając jego dłoń, zaczęła namiętnie oblizywać jego palce.

                – Wystarczy – zagrzmiał stanowczym tonem.

 Jasnowłosa spojrzała na niego niepocieszona.

– Enepsi, masz robotę. Na resztę będziemy mieć całą wieczność – wyjaśnił poważnie.

                – No dobra, nie musisz być wiecznie takim zasadniczym nudziarzem – burknęła, energicznie odwracając od niego twarz.

Sebastian westchnął, zmęczony humorzastym charakterem kobiety. Objął dłońmi jej twarz i obrócił w swoją stronę, po czym namiętnie wpił się w jej błękitne usta.

                – Za kilka miesięcy już nigdy cię nie wypuszczę! – krzyknęła uśmiechnięta Enepsignos i zeskoczywszy z kolan następcy tronu, rozpłynęła się w ciemności.

Były kamerdyner przewrócił oczami i wsparł głowę na ręce, ze znudzeniem wpatrując się w czarną chmurę, która otaczała całą salę tronową. Oczekiwanie zawsze niesamowicie go nużyło. Szczególnie oczekiwanie w tak pozbawionym rozrywek miejscu.

Po kilku godzinach bezproduktywnego siedzenia, podniósł się i spokojnym krokiem wyszedł z pomieszczenia. Zamierzał zapolować na kilku niższych, po tylu latach przyda mu się trochę ćwiczeń.