Tom 3, XVII

Na początek Wam się pochwalę i wytłumaczę:
Notka jest dziś tak późno, bo OBRONIŁAM LICENCJAT i byłam na zakupach i jestem niewyspana, zmęczona i w ogóle stres ze mnie schodzi i kręgosłup boli od targana tobołków z zakupami.
No, a poza tym - dostanę od matki notebooka, więc będę mogła pisać na leżąco, co oznacza więcej pisania. Niestety, mam chory kręgosłup i długie siedzenie sprawia mi ból, a ten z kolei strasznie rozprasza.

Nieważne.

Obroniłam się. Jutro zanoszę papiery na magisterkę, a w piątek idę na PIERWSZĄ LEKCJĘ JAPOŃSKIEGO. Tyle szczęścia <3

A poza tym, z góry przepraszam za totalnie nędzne zakończenie rodem z kiepskich telenoweli. Ale tak jakoś wyszło, no. 

Endżojcie i odwiedzajcie moje Jutubolizy (wystarczy wpisać na YT: jutuboliza)

========================

– O czym ty znowu gadasz? – zapytała niezadowolona.

                – Nie wiedziałaś? Sebastian nigdy ci o tym nie wspominał? – prychnął zaskoczony Grell.

                – Błagam, do rzeczy…

                – Ludzie, którzy dopuścili się samobójstwa, za karę za swą zbrodnię zostają bogami śmierci. Mają stać na straży i przeprowadzać dusze nieszczęśników na tamten świat, oglądając koniec życia tak długo, aż ich zadośćuczynienie nie dobiegnie końca. Dopiero wtedy możemy odejść w spokoju… – wyjaśnił, poważniejąc.

Zdenerwowanie nastolatki ustąpiło miejsca współczuciu. Nigdy dotąd, nawet przez chwilę, nie zastanawiała się, skąd brali się podobni Sutcliffowi osobnicy. Zwyczajnie założyła, że tak, jak istnieją demony, tak istnieje i rasa shinigami, stworzona po to, by odbierać dusze. Patrząc na ekscytację irytującego żniwiarza, nigdy nie przeszło jej przez myśl, że mogła to być kara. Grell zdawał się tak zadowolony ze swej pracy, jakby urodził się tylko po to, by ją wykonywać. Przedziwna broń była przedłużeniem odzianej w rękaw szkarłatnego płaszcza, smukłej ręki boga śmierci, którą bez wahania kończył egzystencję milionów śmiertelników.

                – To znaczy, że ty… – zaczęła, przysiadając na skraju materaca.

Z nieznanego sobie powodu poczuła się niesamowicie zażenowana.

                – To znaczy, że się zabiłem – dokończył za nią, wciąż pozostając poważnym.

Pierwszy raz hrabianka widziała go w takim stanie. Nie wygłupiał się, nie tańczył, nie śpiewał, z jego ust nie wydobywał się zbereźny bełkot, który gorszył nawet tak podłe stworzenie, jakim był jej były kamerdyner. W limonkowych oczach mężczyzny dostrzegła smutek i melancholię.

                – Przepraszam… Nigdy nawet nie pomyślałam…

                – Że też mogę mieć przeszłość, która nie jest związana jedynie z zabijaniem? – Wydawało się, że w głosie czerwonowłosego słychać było prawdziwy żal, zupełnie inny od tego teatralnego tonu, którym raczył wszystkich wokół. – Może nie miałaś najszczęśliwszego życia, dziewczyno, ale to nie oznacza, że jako jedyna miałaś ciężko.

                – Wiedziałeś, że to się stanie? – zapytała nagle, czując wzbierającą złość.

                – Oczywiście, że nie wiedziałem. Poza tym, naprawdę myślisz, że zastanawiałem się nad czymś takim? – obruszył się Grell.

                – Jak mogłeś zrobić coś takiego?! Jak mogłeś zostawić ludzi, którzy cię kochali i samolubnie uciec od problemów? – krzyczała, nie rozumiejąc, czemu tak bardzo zdenerwowała ją zaskakująca wiadomość.

Bóg śmierci wstał z łóżka i skierował się w stronę drzwi. Nie zamierzał współczuć nastolatce, ani tym bardziej poprawiać jej humoru. To nie było w jego stylu. Nie znał się na tym i szczerze mówiąc, nie zależało mu na samopoczuciu Elizabeth tak długo, jak nie miało ono wpływu na rozwój interesującej go sprawy.

                – Spotkamy się na obiedzie, dziewczyno – rzucił, znikając za drzwiami.

Nastolatka siedziała, wpatrując się we wzór na miękkim dywanie. Słyszała swój ciężki oddech akompaniujący przyspieszonemu biciu serca. Jak ktoś taki jak Sutcliff mógł popełnić samobójstwo? Czy to możliwe, by rola shinigami aż tak zmieniała charakter? Dlaczego to zrobił? Jakie tragiczne, życiowe wydarzenie pchnęło go do takiego czynu? W głowie hrabianki rodziło się mnóstwo pytań, na które pragnęła poznać odpowiedzi. Czy było możliwe, by kobieta została żniwiarką? Nie miała zbytnio do czynienia z istotami pokroju Grella, ale ani razu, w żadnej rozmowie nie słyszała, by mówił o kobiecie. A jeśli shinigami mogli zostać jedynie mężczyźni, to co działo się z samobójczyniami?

Musiała przestać się nad tym zastanawiać, w tej chwili i tak nie miała szansy poznać się prawdy. Postanowiła, że przekona czerwonowłosego, by odpowiedział na wszelkie jej pytania, kiedy w ostatniej księdze znajdzie rozwiązanie zagadki i będzie mogła użyć go, jako karty przetargowej.

                Opuściła pokój i zaczęła przechadzać się korytarzami posiadłości, czekając na znak od służby, że obiad jest już gotowy. Chciała pójść do sypialni Timmiego, jednak wizja spotkania anioła, na którego widok odzywał się w niej wewnętrzny instynkt mordercy, skutecznie ją zniechęcał. Kroczyła więc powoli długimi korytarzami, których ściany ozdobione były najróżniejszymi obrazami, które jej rodzina kolekcjonowała od pokoleń. Pamiętała, że babcia niezwykle ceniła sobie jednego z niszowych malarzy porterów. Któregoś dnia powiedziała nawet, że z okazji szesnastych rodzin zleci młodemu mężczyźnie, by uwiecznił ją na płótnie.

Lizz uśmiechnęła się pod nosem na wspomnienie pomarszczonej, przyjaznej twarzy babci. Cieszyła się, że kobieta odeszła nim na ich dom napadli bandyci, którzy zrujnowali dobre imię rodu i zbezcześcili niewinność jej ukochanej wnuczki. Miała nadzieję, że w miejscu, w którym znajdowała się babcia Roseblack, nie mogła obserwować jej poczynań. Gdyby dowiedziała się, że zwarła pakt z demonem, że zakochała się w nim… Jeżeli możliwa byłaby śmierć po śmierci, właśnie to stałoby się z Corettą Roseblack.

                – Panienko Elizabeth! – Dziewczyna usłyszała głos pokojówki.

                – Tu jestem, Jeanny! – krzyknęła.

Po chwili ujrzała zdyszaną blondynkę, która z uśmiechem na twarzy poinformowała ją, że posiłek jest już gotowy.

                – Powiadom Timmiego, pójdę już na dół – poprosiła i poszła do jadalni, chcąc jak najdłużej unikać towarzystwa Arthura.

~*~

                – Jest strasznie ciemno – jęknęła dziewczynka, obejmując dłońmi kościste łokcie.

                – Masz rację, panienko. Czy to problem? – zapytał towarzyszący jej, dostojny, młody mężczyzna odziany w czarny frak.

Uśmiechnął się, widząc zmieszanie na twarzy dziecka.

                – Nie musisz się wstydzić – zachęcał ją, szczerze zaintrygowany myślami kłębiącymi się w jej młodym umyśle.

                – No bo… – zająknęła się. – Zawsze, kiedy w dzień było tak ciemno, zaczynał padać deszcz i była burza – wyjaśniła, spuszczając głowę.

Mężczyzna nie zrozumiał. Nie dostrzegł w wielkich, błyszczących oczach dziecka pierwotnego, irracjonalnego strachu przed nieznanymi zjawiskami natury.

                – W rzeczy samej, ma panienka rację. Prawdopodobnie w ciągu godziny powinny przyjść burza – potaknął, spoglądając z delikatnym uśmiechem przez okno.

Zawiesił wzrok na wzrastających nad koronami drzew, granatowych chmurach.

                – Idę do pokoju. – Usłyszał wyraźnie zdenerwowany głos swojej małej pani.

                – Chcesz, żebym ci towarzyszył, pani? – zapytał, odwracając się tyłem do okna.

Zdziwił się, napotkawszy wściekłe spojrzenie rudej dziewczynki.

                – Nie. Idź sobie! – warknęła i zaciskając piąstki, szybkim krokiem poszła do swojej sypialni, zostawiając zdezorientowanego demona w salonie.

                – Dzieci… – westchnął i na wszelki wypadek udał się za czerwonowłosą.

Stanął przed drzwiami jej pokoju i wsłuchiwał się w odgłosy zza drzwi. Dziecięce wersje przekleństw i zirytowane mamrotanie pod nosem niezwykle go bawiły. Odkąd jego los splótł się z krótką linią życia tej delikatnej istotki, na jego twarzy często gościł radosny uśmiech. Spokojne, sielankowe życie i użeranie się z dziecięcymi kaprysami przypominało mu o przeszłości, kojąc niespokojnego ducha. Dziewczynka nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo potrzebował czegoś takiego. On sam zdawał się tego nie dostrzegać, nie świadomie. Już jakiś czas temu odsunął od siebie wszelkie wspomnienie zalążków emocji, jakie towarzyszyły mu ostatnio, kiedy na jego dłoni widniała pięcioramienna gwiazda. Nie chciał dopuścić ich istnienia.

                – Aaaa! – Usłyszał przerażony, tłumiony krzyk dobiegający z wnętrza pokoju czerwonowłosej.

Westchnął i delikatnie zastukał w drzwi. W odpowiedzi usłyszał jedynie kolejny pisk, wtórujący grzmotowi. Wszedł do środka i rozejrzał się dokładnie. Jego pani siedziała skulona pod biurkiem, przykrywając się kocem. Chwiała się w przód i w tył, kurczowo zaciskając dłonie na uszach. 

Demon podszedł do niej, kucnął i podniósł koc tak, by widzieć twarz dziecka.

                – Wynoś się stąd i opuść to! – wrzasnęła przez łzy.

Mężczyzna posłusznie wykonał polecenie. Zamierzał wstać, lecz wtem poczuł lekkie szarpnięcie.

                – Nie odchodź. Boję się – jęknęła cichutko Lizzy, drżącym z przerażenia i zażenowania, cienkim głosem.

Sebastian uśmiechnął się pod nosem i wszedł pod biurko, usadawiając się obok dziecka. Ponownie podniósł koc do góry, jednak tym razem przykrył nim swoją głowę. Błękitne oczy dziecka skupiły się na uśmiechu jego bladych ust. Dziewczynka zaczerwieniła się i nadęła policzki, jednak słysząc kolejny grzmot, wzdrygnęła się i wtuliła w pierś mężczyzny.

                – Robisz tak za każdym razem? – zapytał, kiedy ustał hałas zza okna.

                – Tak… – odpowiedziała niechętnie. – Odkąd mama i taka nie żyją muszę sobie radzić sama. – W słabym głosie przerażonego dziecka kamerdyner usłyszał niezwykłą dojrzałość.

Bała się, ale w pełni świadoma tego, że dawne czasy już nigdy nie wrócą, uczyła się na nowo odnajdywać w każdej sytuacji, nawet w takiej, w której dziecko nie powinno być samo. W chwilach strachu, który ukoić potrafiły jedynie ramiona ukochanych rodziców.

Lokaj objął czerwonowłosą ramieniem.

                – Następnym razem mnie zawołaj. Dotrzymam ci towarzystwa – powiedział, uśmiechając się łagodnie.

                – Dziękuję – burknęła zawstydzona Lizzy, odwracając głowę.

Jednak kolejny grzmot po raz kolejny zrujnował jej plan pokazania swojej niezależności. Znów wpadła w ramiona piekielnej istoty rządnej krwi i cierpienia, która stała się najbliższą imitacją rodziny, jaka była jej pisana.

~*~

                Stół, bogato nakryty wykwintnymi daniami, otoczonymi pięknymi, ręcznie robionymi dekoracjami, zdawał się szlachciance kpiącą próbą uśpienia jej czujności. Wiedziała, czyja to była robota. Chociaż Jeanny, Thomas i Tai niezwykle się starali, odkąd w rezydencji zabrakło Sebastiana, żadne z nich nie byłoby w stanie udekorować stołu z takim smakiem. Idealna kompozycja kwiatowa podkreślająca wyraziste barwy soczystych owoców i mięs wymagała niemałych umiejętności, które nabyć można było jedynie przez lata pilnej nauki i służby w najlepszych domach, chyba, że należało się do istot ponad naturalnych, których wiek, liczony w setkach, jeśli nie tysiącach lat, pozwalał przypuszczać, że nie obce były im wszelakie ludzkie zwyczaje, nawet najodleglejszej historii.

Dziewczyna ciężko opadła na krzesło i opierając łokcie na pokrytym białym obrusem z kwiatowymi motywami stole, ukryła twarz w dłoniach. Starała się zachować spokój tak długo, jak było to możliwe. Póki zakłamanego kamerdynera nie było w pomieszczeniu, mogła co prawda okazać sama przed sobą niezadowolenie, jednak nie mogła pozwolić sobie na całkowite zrzucenie maski. Gdyby Timmy dowiedział się, co tak naprawdę dzieje się za jego plecami, na pewno by się załamał.

Na samą myśl o ponownym rozdarciu serca kilkuletniego chłopca, nastolatka poczuła kolejną falę irytacji, którą stłumiła przyciskając palce do skroni.

                – Dlaczego wszystko musiało się tak potoczyć… – jęknęła, użalając się zarówno nad losem sowim, jak i ostatniego członka jej najbliższej rodziny.

                – Pewnie dlatego, że kilka lat temu pisana była ci śmierć. Zmieniłaś swój los, a to zawsze ma swoje konsekwencje – odpowiedział znajomy, denerwujący głos czerwonowłosego boga śmierci, który, pchnąwszy skrzydło drzwi, nonszalancko wszedł do jadali i zajął miejsce tuż po prawej stronie Lizz.

Hrabianka spojrzała na niego przez palce, owładnięta rezygnacją, nie mając nawet siły, by unieść głowę.

                – Dzięki, gdyby nie ty, pewnie zastanawiałabym się nad tym do końca życia – burknęła złośliwie.

Grell przewrócił oczami.

                – Skłonności autodestrukcyjne są dla twojej rodziny, jak przenoszona w genach choroba. Z pokolenia na pokolenie, wciąż to robicie… Dalej nie rozumiem, czemu wolisz sprowadzić tu tego demona – kontynuował żniwiarz, doprowadzając szlachciankę do granic wytrzymałości psychicznej.

                – Mówiłam ci już, nie zamierzam się powtarzać… I co rozumiesz przez z pokolenia na pokolenie? – zapytała, zaciskając zęby.

                – Tego też ci nie powiedział? Jest gorszy, niż myślałem! – Mężczyzna zaśmiał się teatralnie, po czym zmarszczył brwi i przysunął się do dziewczyny. – Jak myślisz, skąd dowiedział się o tobie demon? Twój ojciec układał się z Phantomhivem. A twoja babka… – syczał, jednak niedane było mu skończyć.

Elizabeth zamachnęła się i uderzyła shinigami w twarz, zostawiając na jego policzku mocne zaczerwienienie.

                – Co chcesz przez to powiedzieć? Kim jest Phantomhive? I co to ma ze mną wspólnego?! – uniosła się, nerwowo wstając z krzesła.

Shinigami dotknął dłonią policzka i zaczął jęczeć pod nosem, użalając się nad swoim wyglądem, nie sprawiał wrażenia skorego do odpowiedzi. Rozwścieczona zniewagą, Elizabeth wyciągnęła trzymany w cholewie buta, wąski sztylet i doskakując do mężczyzny, przyparła ostrze do jego gardła.

Nieco zaskoczony, Grell spojrzał na zacięty wyraz twarzy nastolatki i roześmiał się.

                – Myślałaś, że wiesz o nim wszystko? Myślałaś, że był z tobą szczery, a teraz, kiedy dowiadujesz się, że wszystko, dosłownie wszystko było kłamstwem, próbujesz zabić boga? – zapytał kpiąco.

Nie miał żadnych skrupułów, ani odrobiny współczucia, nie zasługiwała na to. Swoim uderzeniem sprawiła, że jego idealna cera lśniła irytującym odcieniem czerwieni, na dodatek niszcząc mu makijaż.

                – Sutcliff, gadaj, kim jest Phantomhive! – powtórzyła przez zaciśnięte zęby, starając się nie okazać, jak słowa mężczyzny dotkliwie ugodziły jej serce.

                – No dobra, już dobra. Tylko zabierz tę wykałaczkę – powiedział i pokazując dziewczynie, jak nieistotne były jej groźby, bez najmniejszego wysiłku wyswobodził się i wyrywając sztylet z jej dłoni, przyparł nastolatkę do ściany przy kominku.

Wyszczerzył się, okazując garnitur rekinich zębów i oblizał je powoli, po czym przysunął usta do ucha dziewczyny i wyszeptał: