Tom IV, X

Pochwalę Wam się na początek. 

Napisałam opowiadanko po japońsku na zajęcia z japońskiego (tak, wiem, nie domyślilibyście się, że nie na opracowanie redakcyjne xD). Fakultatywnie tak. Lektorce się spodobało, skserowała, poprawiliśmy kilka błędów (bo robię błędy, bo mogę i nie umiem nie robić xD), a potem je przeczytaliśmy i poprosiła, żebym poprawione przesłała mailem. Fejm i sława i inne synonimy dwóch powyższych <3. Jeżeli jesteście ciekawi tego opka i jeszcze go nie widzieliście, to znajduje się tutaj i jest strasznie łopatologiczne, jak na poziom A1 przystało:

http://czarnarozademona.blogspot.com/p/historyjka-o-zwokach.html

Tag, a poza tym... W rozdziale może być sporo błędów, bo Nami nie śpi - no bo przecież po co. Dziewięć godzin w dwie noce, a betować skończyłam po północy. Więc wybaczcie - albo nie wybaczajcie i wytykajcie wszystko w komciach (nawet preferuję bramkę numer dwa :P).

Dziś, w przeciwieństwie do poprzedniej notki, będzie ciekawiej. No i wyświetlenia dobiły dziś do 62 000. Dziękuję! <3

No to życzę miłej lektury :* .

===================

                – Dobrze. To już nieważne. Może zająć się tym, po co się tutaj zjawiliśmy? – zapytała Elizabeth, spoglądając niecierpliwie na odzianego w czarną szatę boga śmierci.

Ten ponownie zachichotał pod nosem, jakby nie był w stanie powiedzieć czegoś, nie uprzedzając tego swoistą rozgrzewką, a potem podszedł do prowizorycznego blatu i wyciągnął spod niego czarny, profilowany klucz.

                – Musisz się nauczyć cierpliwości, Elizabeth – powiedział złośliwie i pomachał kawałkiem metalu.

                – Teraz już Elizabeth? – zakpiła szlachcianka.

Dała Sebastianowi znak, żeby wraz z nią ruszył za grabarzem. Zniknęli za czarną, naderwaną zasłoną, wiszącą we framudze zamiast drzwi, a potem udali się w głąb korytarza, póki ich oczom nie ukazał się rząd stojących pionowo pod ścianą trumien. Dotąd dziewczyna nie zdawała sobie nawet sprawy, że zakład był taki duży. Była wręcz pewna, że za przesłonką jest zaledwie jedno maleńkie pomieszczenie: najprawdopodobniej sypialnia z dobudowaną łazienką – nie przypuszczała, że mogła się aż tak mylić.

                Undertaker już kilka dni wcześniej dostosował jedno z podziemnych pomieszczeń tak, by nadawało się do przeprowadzenia zabiegu. Był rad, że budując podziemny kompleks, wziął pod uwagę szereg różnorakich okoliczności. Gdyby hrabianka zobaczyła, co kryło się innym pokoju, jego wielkie plany mogłyby stanąć pod znakiem zapytania. Na szczęście nie musiał się obawiać. Wszystkie trumny były zamknięte na klucze, a każdy z nich umiejscowiony gdzie indziej, by na wypadek wtargnięcia nie ułatwiać pracy grabieżcom. Jednak to było jedynie prowizoryczne zabezpieczenie. By dostać się na dół, trzeba było przedłożyć próbkę krwi grabarza i wiedzieć, gdzie dokładnie powinno się ją umieścić. Poza tym w wąskiej klatce schodowej mężczyzna umieścił kilka pułapek – na wypadek, gdyby komuś udało się spełnić poprzednie wymagania. Nie były to jednak przeszkody, których nie byłby w stanie pokonać Sebastian. Shinigami wiedział o tym doskonale. Na co dzień nie obawiał się zmysłów demona – nieświadomy tego, co planował Grabarz, Michaelis nie miałby powodu, by wyostrzonymi zmysłami przeskanować okolicę. Jednak zjawiając się tutaj, na pewno by to zrobił – o tym Undertaker był przekonany. Dlatego właśnie potrzebował tak wiele krwi demona. Dzięki niej udało mu się stworzyć miksturę, która była w stanie oszukać jego zmysły, pozostawiając w tajemnicy pomieszczenia, o których istnieniu nie powinien wiedzieć nikt spoza grona najbardziej zaufanych sojuszników boga śmierci.

                – Będziesz musiał wziąć ją na ręce, kamerdynerze – poinformował Grabarz, przesuwając wieko trumny.

Oczom całej trójki ukazały się kamienne, kręcone schody, prowadzące w spowite całkowitym mrokiem podziemia. Elizabeth przyglądała się niepewnie, jak kroczący przed nią mężczyzna znika w ciemności, by po chwili wrócić z płonącą pochodnią w dłoni.

                – Klimatycznie – burknęła, przewracając oczami. – Ale dla nas to zbędne, oboje doskonale widzimy w ciemności – dodała wyniośle.

Wiedziała już, że żniwiarze nie posiadają tej umiejętności i zapragnęła odgryźć się lekko za to, czego dowiedziała się chwilę wcześniej, a co pracownik zakładu skrzętnie ukrywał przed nią od tak dawna. Poza tym była zwyczajnie dumna, że jej tragiczna przyszłość przyniosła ze sobą chociaż jedną pozytywną zmianę. Widzenie we mroku było nieprzeciętnie przydatne. Szczególnie wtedy, gdy przeciwnicy nie mieli pojęcia, że Elizabeth posiada taką zdolność. Niejednokrotnie ratowało ją to przed zbędnymi ranami.

                – Wiem, wiem… – mruknął Undertaker i ruszył przed siebie.

                – Proszę wybaczyć. – Sebastian skłonił się przed swoją panią i wziąwszy ją na ręce, podążył za grabarzem na sam dół schodów.

                – Wyczuwasz coś niepokojącego? – szepnęła Lizz, nim jeszcze demon wyłonił się z klatki schodowej.

Mężczyzna pokręcił przecząco głową i odparł:

                – Jak dotąd nic podejrzanego. To jedyne podziemne pomieszczenie. Nie ma tu nikogo oprócz naszej trójki. Proszę jednak, by była panienka czujna, na wszelki wypadek.

Hrabianka skinęła twierdząco głową i delikatnie przygryzła dolną wargę. Wszystko szło zgodnie z planem. Nie wyglądało na to, że Undertaker próbował ją oszukać, jednak nowa informacja sprawiła, że jej pewność wobec intencji żniwiarza nieco straciła na sile. Zrozumiała, czemu Sebastian zachowywał się tak asekuracyjnie, i w obliczu nowych informacji przestała mu się dziwić. Nie zamierzała się jednak wycofać. Demon przez cały czas miał być przy niej i obserwować poczynania Grabarza, więc gdyby ten planował coś, co mogłoby jej zaszkodzić, Michaelis zawczasu by go powstrzymał. Tego akurat mogła być pewna.

                Wnętrze podziemnego pomieszczenia utrzymane było w półmroku. W centralnej części piwnicy znajdował się stół chirurgiczny, a ścianę naprzeciwko drzwi przysłaniały zastawione opasłymi tomiszczami, wysłużone regały. Wokół stołu porozstawiane były elektryczne lampy, na razie wyłączone z uwagi na oszczędność prądu, oraz przenośny wózek, na którym leżały przygotowane do dezynsekcji instrumenty chirurgiczne. Choć z pozoru piwnica wydawała się zaniedbana, przy bliższych oględzinach można było zauważyć, że chociaż ściany pokryte były starymi zaciekami, nigdzie nie zalegała nawet najcieńsza warstewka kurzu. Ponadto pomieszczenie podzielone było na dwie części za pomocą przezroczystej płachty z materiału sztucznego. Undertaker upomniał Elizabeth i Sebastiana, by nie wkraczali na ogrodzony teren, żeby nie wnosić do wnętrza żadnych zarazków. Podchodził do sprawy niezwykle profesjonalnie i chociaż na sam widok surowego wystroju, rodem ze szpitalnych koszmarów, po plecach dziewczyny przebiegł dreszcz, czuła, że jej obawy są bezpodstawne.

                Grabarz wskazał kamerdynerowi skórzany fotel, stojący w rogu pomieszczenia oparciem skierowanym do regałów. Demon posadził swoją panią na siedzisku, a następnie przesunął się o kilka kroków do jedynego prawdziwego regału w całym przybytku Undertakera, który pozastawiany był butelkami z kolorowymi substancjami, kilkoma miseczkami, zapakowanymi w torebki ziołami i stertą ręcznych notatek pióra siwego żniwiarza. Jedno spojrzenie Michaelisa wystarczyło, by upewnił się, że wysnuta przez niego teoria była prawdziwa. Wybór daty – pełnia księżyca – nie był przypadkowy, chociaż do ostatniej chwili król piekła nie do końca wierzył swemu przeczuciu. Nie wiedział również, jak dokładnie grabarz zamierzał wykorzystać ten element na swoją korzyść.

                Dostrzegłszy zafrasowany wyraz twarzy kamerdynera, Undertaker chwycił jedną z leżących na stole ksiąg i otworzył ją na zaznaczonej kawałkiem materiału stronie, podsuwając kodeks pod nos Sebastiana. Ten powiódł wzrokiem po tekście, a potem rozejrzał się po pomieszczeniu, dostrzegając przy suficie niewielki, zasłonięty kawałkiem blachy lufcik.

                – Późnym wieczorem będziemy mieli idealny widok – stwierdził dumnie grabarz, chwytając ze stołu jeden z czarnych, grzechoczących woreczków.

                – W taki razie zaczynamy, prawda? – zapytała zniecierpliwiona Elizabeth.

W odpowiedzi poczuła na sobie lustrujący wzrok obojga mężczyzn, którzy patrząc się na nią poważnie, najwyraźniej nad czymś się zastanawiali. Ich ruchy zsynchronizowały się do tego stopnia, że dziewczyna po raz kolejny poczuła się nieswojo.

                – No, co…? – dodała niepewnie, zaciskając dłoń na podłokietniku.

                – Panienko, zabieg, który zamierza przeprowadzić Undertaker jest niezwykle skomplikowany – zaczął Sebastian.

                – I bardzo niebezpieczny – zawtórował grabarz.

                – Możecie mówić nieco jaśniej? – mruknęła, irytując się nieco.

Niebezpieczny, skomplikowany – słyszała te słowa setki razy. Niejednokrotnie bywało tak, że okazywały się jedynie wyolbrzymieniem, ale w tym wypadku nie mogła na to liczyć. Jej kamerdyner nie zwykł histeryzować– jeżeli więc uważał, że coś jest skomplikowane, na pewno musiało takie być. Ale skoro nie oponował, a nawet sam postarał się doprowadzić do tego zabiegu, to nie mógł on być niewykonalny – a przynajmniej tak usilnie sobie wmawiała.

                – Zacznijmy od tego, że to, co zamierzam zrobić, ma niewiele wspólnego z ludzkim pojęciem medycyny – odezwał się ponownie grabarz.

Przysiadł na brzegu blatu, przodem do hrabianki, i wyciągnął z rękawa jedno z ciastek w kształcie kości. Zjadłszy je, kontynuował, pod naporem spojrzenia niecierpliwej nastolatki:

                – W ludzkim rozumieniu: twoich nóg nie da się uratować. Straciłaś czucie, twoje nerwy przestały się do czegokolwiek nadawać. To koniec. Nigdy już nie będziesz chodzić. Mogłabyś je odciąć: byłoby ci lżej, a ja miałbym na czym ćwiczyć nowe techniki…

                – Undertaker. – Przywołał go do porządku Sebastian, widząc, jak twarz jego pani z każdym kolejnym słowem żniwiarza wstępuje coraz większe przerażenie.

Podszedł do Elizabeth i klęknął tuż przy niej, prosząc, by się nie denerwowała i wysłuchała Grabarza do końca.

                – No już dobrze, dobrze, hehe – zaśmiał się siwy i odchrząknąwszy pociągnął dalej swój wywód. – Jednak, jak zdążyłaś się już dowiedzieć, nie jestem człowiekiem, wobec czego moje pole popisu jest znacznie większe. Lecz sama wiedza bogów śmierci również nie jest w stanie naprawić takich zniszczeń ludzkiego ciała. Właściwie jedynymi, którzy potrafią naprawiać tak rozległe rany, są demony. One z kolei nie posiadają odpowiedniej wiedzy, by wyekstrahować ze swojego organizmu składnik odpowiedzialny za przyspieszony proces regeneracyjny. Na szczęście ja byłem w stanie to zrobić. Z pomocą twojego uczynnego kocha… kamerdynera, udało mi się opracować formułę substancji, dzięki której możliwe będzie przywrócenie twoim kończynom poprzedniego stanu. Przynajmniej w teorii. W praktyce… No cóż, tutaj zaczynają się schody.

                – Schody. Bardzo zabawne. – Skrzywiła się hrabianka.

Nie zorientowała się, kiedy zdenerwowana wyjaśnieniami grabarza chwyciła kamerdynera za rękę. Dopiero, gdy zacisnęła palce tak mocno, że zaczęły jej drętwieć, zerknęła na swoją dłoń i cofnęła ją jak poparzona. Sebastian uśmiechnął się jedynie, zostawiając komentarz na temat jej zachowania dla siebie.

                – Sama substancja to nie wszystko. Twoje ciało – ludzkie ciało – w naturalnym stanie nie ma możliwości wejścia w reakcję niezbędną do przeprowadzenia procesu regeneracji. Dlatego z pomocą przychodzisz nam ty i twoje czarodziejskie umiejętności.

                – Ale ja…

                – Nie masz doświadczenia. Myślisz, że o tym nie wiemy? Jednak jesteś zabawna, Elizabeth – rzekł rozbawiony grabarz.

W tym momencie przerwał swoją opowieść, oddając się ulubionej czynności: histerycznemu śmianiu się i tarzaniu po podłodze.

                – Proszę się nie martwić, panienko, dlatego właśnie zabieg odbędzie się dzisiaj – wyjaśnił w międzyczasie Sebastian.

Kiedy Undertaker doszedł do siebie po kilku minutowym napadzie obłąkańczego śmiechu, podniósł się z podłogi, otrzepał szatę i starł z twarzy resztki śliny, a następnie powrócił na miejsce i wziąwszy głęboki oddech, kontynuował:

                – To wszystko, co widzisz na tym stole, to składniki zaklęcia. Twój służący zmiesza je za ciebie, bo będziesz wtedy leżała rozkrojona na tamtym stole – powiedział, wskazując szponiastym pazurem metalowy stół otoczony przeźroczystą przesłoną. – Ty w tym czasie wypowiesz słowa zaklęcia, które za chwilę ci zaprezentuję.

                – Ale ja nie potrafię czarować. Nie mam nawet pewności, jak udało mi się przyzwać Sebastiana z piekła! Znam tylko kilka mieszanek i…

                – To nieważne. Takie rzeczy dzieją się same – przerwał jej Undertaker, znacznie podnosząc głos.

Wydawał się zirytowany brakiem wiary w siebie prezentowanym przez jedną z jego dotychczas najciekawszych pacjentek. Zmarszczył brwi i warknął pod nosem, po czym przez kilkanaście sekund milczał, po prostu lustrując ją wzrokiem.

                – Pełnia księżyca. Wiesz, jaki ma związek z czarownicami?

                – Słyszałam co nieco…

                – W czasie pełni wasza moc zwiększa się prawie dziesięciokrotnie. I właśnie dzięki temu zamierzam wykrzesać z ciebie odpowiednio silne zaklęcie, które zwiąże substancję z twoim ciałem, wywołując efekt regeneracji – wyjaśnił żniwiarz.

Westchnął ciężko, jakby krótkie tłumaczenie procesu niesamowicie go zmęczyło, a potem odepchnął się od blatu i pospiesznie ruszył w stronę schodów. Wiedział, że przyszła pora na salwę laickich pytań, na które nie miał ochoty odpowiadać. Co to za mikstura, jakie składniki, jak to możliwe, po co ją rozkrawać – i wiele innych, na które odpowiedź wydawała mu się tak boleśnie oczywista, że na samą myśl o tłumaczeniu robiło mu się słabo.

                – Jeśli masz jakieś pytania, zadaj je swojemu demonowi. Ja muszę zająć się teraz kilkoma sprawami. Na stole leży zaklęcie, opis składników, kolejność ich mieszania i kilka innych instrukcji. Zapoznajcie się z tym i dobrze je zapamiętajcie. To, że nie będziesz mieszać składników własnoręcznie, nie oznacza, że jesteś zwolniona ze znajomości tworzenia wywaru – dodał na odchodne i wbiegł po schodach, zostawiając zmartwioną hrabiankę i jej kamerdynera w podziemnym pomieszczeniu.

                – Więc dlaczego miałam nie jeść tak długo? – szepnęła w przestrzeń.

                – Demony nie jedzą. Chodzi o podobieństwo. To naprawdę skomplikowane, panienko. Najważniejsze, że to nasza szansa – odparł ciepło Sebastian.

On również nie chciał przytaczać dziewczynie wszystkich szczegółów. Fakt, że zaklęcie miało tymczasowo całkowicie zmienić sposób funkcjonowania jej organizmu, był wystarczająco niepokojący. Rozwodzenie się nad detalami niewiele by pomogło, a wręcz mogłoby zaszkodzić. Na dodatek demon sam nie był do końca pewien, jak to wszystko miało działać. Tak, jak powiedział Undertaker – brakowało mu odpowiedniej wiedzy. Nie dość, że ludzki organizm wciąż w dużej mierze pozostawał dla niego zagadką, to i sam proces regeneracji, który przecież był mu tak blisko, skrywał przed Michaelisem kilka sekretów.        

                – Sebastian… – Usłyszał słaby jęk swojej pani.

                – Słucham, panienko?

                – Co on miał na myśli, mówiąc o rozkrawaniu mnie na stole? – zapytała drżącym głosem Elizabeth, nerwowo błądząc oczami po twarzy kamerdynera.

                – To znaczy, że cię otworzy – jak mówią fachowcy – a ty przez cały czas pozostaniesz świadoma – wyjaśnił niechętnie demon.

                – Sebastian, ja… Chyba się boję.