Tom IV, XXI

I tym sposobem docieramy do kolejnego rozdziału. One się mnożą w takim zastraszającym tempie, a ja się dziwie, że wciąż nadążam z pisaniem. Niesamowite, biorąc pod uwagę, jaka jestem leniwa. No cóż, ale ja nie o tym. Nie będę się zbytnio rozpisywać. Po prostu przeczytajcie rozdział i wybaczcie mi niedociągnięcia, ale to, co w nim zawarłam, nie jest, nie było i raczej nigdy nie będzie moją mocną stroną, chociaż dzięki pewnej osóbce pisało mi się tym razem zdecydowanie lepiej, niż poprzednim. Praktyka czyni mistrza, ale ja nawet nie chcę tego poziomu osiągać. Nie na tej płaszczyźnie.

Okay, przestraszyłam Was wystarczająco xD.

A teraz miłego :* 

PS Komentujcie, bo jestem ciekawa, jak bardzo źle mi poszło <3.

==========================

                Kiedy udali się do sali tronowej, ponownie powitano ich tłuczonym szkłem i entuzjastycznymi okrzykami. Na znak Enepsignos służący przesunęli stoły pomiędzy siedzenia, a młoda para usiadła na szczycie jednego z nich, na jednym siedzeniu. Sebastian trzymał żonę na kolanach i co chwilę całował jej odkrytą szyję, nie szczędząc sobie smakowania w jej krwi. Miał co świętować. Tutaj, wśród życzliwych mu istot, czuł się naprawdę zadowolony z tego, co zrobił. Rany na jego piersi i dłoni powoli przestawały dokuczać, a jedzenie, które sukcesywnie przynosili na stoły służący, zachęcały go do oddania się prawdziwie piekielnej rozpuście.

                Wraz z żoną sączył krew z czarnych jak noc kieliszków, co chwilę przegryzając najznamienitszymi z piekielnych dań. Na tę okazję Enepsignos ściągnęła najlepszych kucharzy, którzy potrafili stworzyć z dusz prawdziwe dzieła sztuki. Finezyjne, barwione kompozycje niemal krzyczały, by ich spróbować i nikt nie śmiał się przed ty powstrzymywać. Przez kolejne dwie godziny przestronne pomieszczenie zmieniło się w ogromny bankiet, niezapomnianą dla wszystkich na zamku zabawę, której przebieg na bieżąco analizował siedzący z dala od innych Anasi.

                Nawet Azazel i banda jego podwładnych odpuścili złośliwości wobec nowej królowej. Siedzieli po przeciwnej od młodej pary stronie stołu i oddawali się przyjemności płynącej z rozsiewania złośliwych plotek na temat każdego, kto krzywo na nich spojrzał. Jednak tym razem Enepsignos obserwowała ich z wyższością, wiedząc, że gdy tylko rudy demon przestanie być potrzebny jej mężowi, wtrąci go do lochu, a potem publicznie wymierzy mu najbardziej upokarzającą z możliwych kar, jakie zdoła wymyślić jej sadystyczna wyobraźnia. Nie denerwował jej swoim zachowaniem, nie miała ochoty zniknąć z jego pola widzenia. Właściwie zorientowała się, że to on próbował uniknąć kontaktu wzrokowego z nią. Tak, jakby doskonale wiedział, co go czekało. Nigdy nie sądziła, ze kiedykolwiek zobaczy tę jego prawdziwą, tchórzliwą naturę niedowartościowanego gnojka, którą ukrywał, wyżywając się na wszystkich wokół. To właśnie ci najsłabsi zwykle krzyczeli najgłośniej, wydawało im się, że w ten sposób się obronią, jednak Azazela królowa przejrzała na wylot już dawno temu, a teraz w pełni świadomie mogła wykorzystać zdobytą wiedzę.

                Uczta trwała, służący donosili dusze i krew, a w końcu również i specjalny napar z egzotycznych roślin, które można było znaleźć jedynie w okolicach oblodzonych szczytów nieopodal piekielnej biblioteki. Czerwone liście w kontakcie z temperaturą zaczynały przypominać zgniłe mięso i nie nadawały się do spożycia, dlatego miksturę przygotowywano na otwartej przestrzeni w naturalnym środowisku unikalnej roślinności, z której ją produkowano. Wywar transportowano na zamek w solidnych, onyksowych skrzyniach wypełnionych lodem i podawano w lodowych kieliszkach, w kontakcie z którymi ciecz zaczynała dymić i unosić w powietrze słodką narkotyczną woń. Same właściwości psychoaktywne rośliny posiadały niezwykłą moc i czasem serwowano je na zamku, w szczególnych wypadkach, jakim niewątpliwie była koronacja i ślub nowego władcy. Kiedy służący rozstawili kieliszki na stołach, w sali tronowej podniosła się wrzawa. Wszyscy zebrani niezwykle cieszyli się z pierwszej od mileniów okazji, by uraczyć się niezwykłą substancją.

                Sebastian chwycił lodowe naczynie w dłoń i wraz z żoną podniósł się z siedzenia, by wznieść toast, za przyszłość królestwa. Nie był on ani zbyt długi, ani tym bardziej zbyt elokwentny. Wprawdzie Kruk posiadał niezwykłe zdolności oratorskie i zaliczał się do grona szanowanych w piekle krasomówców, jednak widział, że jego poddani nie byli w stanie skupiać się na słowach, kiedy w drżących dłoniach trzymali coś, czego w tej chwili pragnęli na równi, a może nawet bardziej, niż najznakomitszej duszy. Ograniczył się więc do krótkiego „za przyszłość piekła i zdrowie mojej pięknej żony”, po czym przechylił kieliszek, zatrzymując na chwilę w ustach piekącą, słodką ciecz, która wraz z pierwszym kontaktem z jego ciałem, zaczęła przyjemnie mącić mu w głowie.

                Po wystąpieniu nowego króla wzniesiono jeszcze kilka toastów. Poczynając od kilkorga doradców, na demonach, których imion Michaelis nawet nie znał, kończąc. Każdy kolejny gość jedynie parafrazował słowa swojego poprzednika, używając zwyczaju wygłaszania krótkiej mowy na cześć młodej pary królewskiej jako pretekstu, by wlać w siebie jak największaąilość narkotycznej substancji. Enepsignos uśmiechała się i dziękowała za każde kolejne życzenia, ale pominęła kilka kolejek, podobnie zresztą jak jej mąż, chociaż ograniczał się w znacznie mniejszym stopniu i właściwie tylko z przyzwoitości. Zaczepił nawet jednego ze służących, każąc dostarczyć pełną butelkę narkotyku do jego sypialni. Działanie wywaru pomagało mu do reszty oderwać się od problemów. Zapomnieć o świecie ludzi, o rannej Elizabeth, o zbliżającej się śmierci… Potrzebował tego. Tej całkowitej beztroski i szaleństwa; a nie sądził, by kiedykolwiek jeszcze miał szansę skorzystać z okazji. Żadna chwila nie była tak odpowiednia, jak jego własne, piekielne wesele.

                Toasty dobiegły końca, kiedy pierwsi podwładni zaczęli awanturować się, wszczynając bójkę na krzesła. Choć lwia część gości siedziała na swoich miejscach, zajadając się kunsztownie przyrządzonymi duszami, nie warto było ryzykować zamieszek, które zepsułyby tak wiekopomną chwilę, dlatego Michaelis kazał zaprzestać dostawiania na stoły kolejnych zalanych wywarem z czerwonej rośliny kieliszków. Przyciągnął do siebie żonę – która siedząc na jego kolanach, wychylała się do rozłożonego na krześle po prawicy jej męża Lewiatana, rozprawiając z nim na temat przebudowy wschodniego skrzydła zamku – i żarłocznie wpił się w jej usta, bez skrępowania wsuwając dłoń pod jej suknię.

                — Chodźmy do sypialni. Wieczór dopiero się zaczyna — powiedział, lubieżnie oblizując usta i mruknął przeciągle, kiedy żona w podzięce ścisnęła jego przyrodzenie. — Uznam to za zgodę — dodał i podniósł się, biorąc Enepsi na ręce.

Rozłożył skrzydła i wzbił się ponad zebranych, niepewnym lotem opuszczając salę tronową i zatrzymując się na korytarzu ozdobionym kolorowym kwieciem symbolizującym splecenie ich losów. Stamtąd doszedł już na piechotę, nie chcąc w locie przypadkowo zahaczyć skrzydłem o jeden z wielu ekstrawaganckich żyrandoli zdobiących sklepienie zamku. Dotarł do drzwi, otworzył je i przeniósł żonę przez próg, śmiejąc się, że właśnie zachował się zgodnie z tradycją części ludzkich kultur.

                Kruk zaniósł swoją żonę do sypialni i rzucił ją na łóżko, a potem usiadł okrakiem na udach kobiety i niecierpliwie zaczął zdzierać z niej ubranie. Enepsignos nie protestowała. Uśmiechała się, patrząc głęboko w jego błyszczące szkarłatem oczy, chłonąc pożądliwy wyraz jego twarzy. Chciała dobrze zapamiętać ten dzień i ich pierwszy stosunek w nowym związku. Pragnęła z impetem wejść w pożycie małżeńskie, dając mężowi niezapomniane przeżycia, by nigdy więcej nie kusiło go, by zasmakować innej. A nawet gdyby do tego doszło, bo przecież nie mogła się oszukiwać – wierność nie była najmocniejszą stroną demonów – miał czuć niedosyt i w ostateczności zawsze wracać do tej, która dała mu najbardziej ekscytujące doznania. Taki był jej obowiązek jako żony, taki wyznaczyła sobie cel: być oddaną, wierną, godną zaufania i niezastąpioną. Od Sebastiana zaś wymagała jedynie tego, by przy niej był i żeby ten piękny sen nigdy się nie skończył.

                Podczas gdy Michaelis zdzierał z ukochanej suknię, ona pazurami porozdzierała na strzępy jego spodnie, tak, że przy pierwszym gwałtownym ruchu demona skrawki materiału zsunęły się po jego umięśnionych nogach, gładko opadając na pościel.

                — Poczekaj — poprosiła, kiedy pochylił się nad nią i zanurzył kły w smukłej, błękitnej szyi.

Wplotła dłoń w jego włosy i przez chwilę poddała się przyjemnemu uczuciu, jakie dawało jej wysysanie krwi, lecz w końcu odepchnęła męża od siebie, powalając na plecy i korzystając ze swoich niezwykłych zdolności, skrępowała jego ręce wodnymi kajdanami.

                — Sprawię, że nigdy nie zapomnisz o tej nocy — mruknęła ponętnie, ocierając się piersią o jego policzek, a następnie zniknęła za drzwiami sypialni, by po chwili wrócić, trzymając w dłoni lodową butelkę z narkotykiem. — Bądź grzecznym chłopcem — zaśmiała się, wylewając odrobinę wywaru wprost do rozchylonych ust męża, a kiedy ten oblizał się łapczywie, uwolniła go i sama upiła odrobinę dymiącej cieczy.

                Sebastian wyciągnął naczynie z jej rąk i odstawił je na etażerkę. Nie chciał czekać, jego umysł i ciało owładnęło niewyobrażalne, wzmagane substancjami psychoaktywnymi, pożądanie. Nie zamierzał mu się sprzeciwiać, pragnął całkowicie się poddać i nie myśleć o żadnych konsekwencjach. Przyparł kobietę do łóżka, krępując jej dłonie nad głową w żelaznym uścisku. Ponownie usiadł na niej okrakiem i uderzył penisem w jej podbrzusze, lubieżnie śmiejąc się pod nosem. Potem upił kolejną porcję narkotycznego napoju i odrobinę wylał na ciało żony, by zlizywać go z powierzchni jej skóry. Bawił się z nią tak przez kilka minut, przy okazji dłonią subtelnie pieszcząc jej łechtaczkę, lecz kiedy na ciele Enepsignos nie została już ani kropla narkotyku, klęknął pomiędzy jej nogami i rozłożył je brutalnie, wbijając pazury w wewnętrzną część jej ud. Chwycił żonę za biodra i uniósł ją w górę, gwałtownie nadziewając kobietę na swojego penisa i rozpoczynając penetrację. Był tak odurzony, że zupełnie porzucił całą kulturalną otoczkę, która towarzyszyła mu na co dzień. Myślał tylko o tym, by zaspokoić swoje żądze i z każdym kolejnym pchnięciem stękał coraz głośniej, czując jak przez jego ciało przechodzą spazmatyczne, przyjemne dreszcze.

                Doszedł kilka minut później, lecz nie zamierzał na tym poprzestać. Zdyszana Enepsi oplotła dłońmi kark demona i przyciągnęła go do siebie, zachłannie wpijając się w jego usta. Podobała jej się pasja, jaką Michaelis wkładał w stosunek. Była gotowa na wszystko, byle tylko zaspokoić jego pragnienia. Doskonale wiedziała, jak bardzo mu tego brakowało. Tyle czasu spędził w ludzkim świecie, z dala od przywilejów życia na królewskim dworze. W jego ruchach nie trudno było dostrzec, że na przestrzeni ostatniego stulecia błękitna demonica była jedyną, która dała mu spełnienie. Przy ludzkich kobietach nie mógł sobie na to pozwolić. Gdyby zapragnął spełnić z nimi swoje fantazje, prawdopodobnie zabiłby je, zanim jeszcze osiągnąłby orgazm. Z nią było jednak inaczej. Każdy jego gwałtowny ruch, każda rana na jej skórze, zęby zanurzające się w delikatnym, acz wytrzymałym, ciele demonicy i siła, z jaką oddawał się przyjemności, jedynie pobudzała królową, dając jej przyjemność nie mniejszą od tej, która towarzyszyła Krukowi. Leczy gdyby to od Enepsignos zależało, jak potoczy się dzisiejszy wieczór, wolałaby subtelnie go uwieść. Powoli wzbudzać w nim pożądanie, nie pozwalając na to, by wykonał najdrobniejszy ruch. Chciałaby doprowadzić go do szaleństwa samymi subtelnymi muśnięciami jego skóry, by pozwolić mu na rozkosz dopiero w chwili, kiedy zacząłby o to błagać.

                Kobieta przewróciła Sebastiana na plecy i ponownie skorzystała z wodnych kajdanek, by tym razem przypiąć go do wezgłowia łóżka. To była również i jej pamiętna noc, bez względu na to, jak bardzo chciała zaspokoić jego najskrytsze pragnienia, myślenie o tym, co mogłaby zrobić, sprawiło, że nie była w stanie tak po prostu poddać się jego woli. Jej uwodzicielska natura wzięła górę. Usiadła na brzuchu męża i przez chwilę ocierała się o niego, wydając z siebie krótkie jęki, by po chwili unieść się tak, by go nie dotykać i zacząć pieścić swoje piersi. Odchyliła głowę do tyłu i westchnęła przeciągle, kiedy pobudzony demon próbował unieść się, łaknąć kontaktu z jej skórą. Długo kazała mu czekać, nim ponownie połączyła ich usta w namiętnym, krwawym pocałunku. Na jego oczach zmysłowo oblizała swoje palce i powiodła nimi od ust, wprost pomiędzy swoje nogi, by stymulować się tuż nad jego przyrodzeniem, w dalszym ciągu uważając, by go nie dotknąć. W oczach męża widziała wzbierającą irytację, której towarzyszyło równie silne pożądanie.

                Sebastian oddychał coraz szybciej, próbując wyszarpnąć się z więzów. Narkotyki otumaniły go na tyle, że zupełnie zapomniał o tym, jak silnie były więzy jego kochanki. Nie było siły, która mogła je rozerwać, jeśli kobieta poświęcała większość uwagi podtrzymaniu wodnego zaklęcia. Demon nie mógł jednak pozostać bezczynny, czując jak jego penis ponownie twardnieje na widok pieszczącej się żony. Chciał ją dotknąć, zająć miejsce jej dłoni i wylizać ją dokładnie, póki nie będzie wrzeszczała z rozkoszy. Niestety nie był w stanie, pozostało mu tylko wyobrażanie sobie jej dotyku na swojej skórze. Kiedy patrzył w oczy żony, dostrzegał w nich radość i satysfakcję, a jego serce napełniała ulga i duma, że był w stanie uszczęśliwić chociaż jedną z ważnych dla niego kobiet. Niczego nie pragnął tak, jak szczęścia Elizabeth, jeśli jednak nie mogąc dać go jej, przynajmniej na razie, postanowił skupić się na tej, która była teraz obok niego. Nie przejmował się tym, jak niemoralnie brzmiały jego myśli. Był w końcu demonem, nie mógł wiecznie myśleć ludzkimi kategoriami.

                Widząc zniecierpliwione drganie ciała ukochanego, Enepsi postanowiła ulżyć jego cierpieniom. Przesunęła się niżej i pochyliła głowę nad przyrodzeniem demona, przyglądając mu się z bliska. Michaelis jęknął, czując na swoim członku rozgrzany oddech kobiety i wypchnął biodra, wreszcie dotykając skóry kochanki, co sprawiło, że z jego ust wydarł się kolejny odgłos przyjemności. Usatysfakcjonowana Enepsignos chwyciła jego męskość w dłoń i delikatnie zaczęła pieścić jej główkę językiem, ponownie każąc demonowi czekać, nim pieszczoty powoli przybierały na intensywności. Kiedy jęki Sebastiana stały się równie miarowe co jego oddech, bez ostrzeżenia wyjęła penisa z ust i wskoczyła na męża, siadając na jego twarzy, by czerpać z kolejnych pieszczot taką samą przyjemność jak on. Potem znów objęła wargami męskość Michaelisa i zanurzyła ją w ustach aż po samą podstawę, walcząc z odruchem wymiotnym, by zaspokoić jego pragnienia.

                Przez kilka kolejnych godzin młoda para kochała się namiętnie, dając upust swojej żądzy i wyobraźni. Wraz z potem, z ich ciał ulatniał się również narkotyk, przez co padając zmęczeni na łóżku po kilku godzinach seksualnych uniesień, byli już zupełnie trzeźwi. Eni wtuliła się w pierś męża i ostrym szponem rysowała na niej znaki, które zapamiętała ze wzoru na swojej sukni. Nie znała  xerfickiego i nie miała pojęcia, co właściwie znaczyły kolejne, kreślone przez nią symbole, ale kilka z nich zwyczajnie jej się podobało. Nie musiała wiedzieć, że jeden był zwykłą partykułą a pozostałe zupełnie wyrwanymi z kontekstu słowami: ziemią, władzą, podróżą i kamieniarstwem; to nie miało dla niej żadnego znaczenia.

                Podczas gdy kobieta napawała się bliskością męża, on spoglądał w sufit, zastanawiając się nad wszystkim tym, co się wydarzyło. Z jednej strony był szczęśliwy, ale z drugiej towarzyszące mu dotąd poczucie oczyszczenia zniknęło, a umysł demona na nowo zaczęły wypełniać myśli dotyczące ludzkiego świata. Przez chwilę czuł do siebie niemal obrzydzenie na myśl o tym, jak bez żadnego wahania był w stanie zrobić to wszystko, nie myśląc o tym, jak bardzo zraniłby uczucia Elizabeth, gdyby się o tym dowiedziała. Teraz, kiedy wróciły mu zmysłu, zaczął poważnie zastanawiać się nad tym, czy nie powinien jak najszybciej wyznać jej prawdy. Nie miał nadziei na to, że hrabianka przejdzie nad tymi rewelacjami do porządku dziennego, ale łączące ich uczucie wymuszało na nim szczerość, nawet jeśli wcale nie kłamał, nie odpowiadając na pytanie, które przecież nigdy nie zostało zadane. Nie chciał jednak całkowicie psuć sobie ostatnich chwil u boku żony, więc potrzasnął głową i rozejrzał się po pokoju, zaskoczony uświadamiając sobie, że zamiast ściany, jego oczom ukazało się przejście pomiędzy sypialnią i pomieszczeniem, które wcześniej nie należało do części jego apartamentu. Po chwili oględzin zorientował się, że to, co jego otumaniony narkotykami umysł uznał za jego sypialnię, w rzeczywistości było sypialnią Enepsignos, jedynie zaaranżowaną na wzór jego własnej, a pomieszczenie po drugiej stronie w rzeczywistości okazało się jego gabinetem. Zwiódł go podobny układ pomieszczeń i wystrój, który do złudzenia imitował prywatną komnatę świeżo upieczonego króla.

                — Eni, co to jest? — zapytał, wskazując dłonią przesłonięte czarnym, półprzezroczystym materiałem łukowate przejście pomiędzy pomieszczeniami.

Łuk oczywiście zrobiony był ze szlifowanego onyksu, jednak, by przełamać monotonię piekielnego stylu, inkrustowano go błękitnymi topazami i magmowymi drawitami. Lewiatan postarał się, by przejście było tak piękne, żeby Sebastian nie mógł powiedzieć o nim złego słowa. Nawet jeśli zmiana, której bez jego wiedzy dokonała Eni, nie do końca mu się podobała, musiał przyznać, że efekt końcowy wyglądał naprawdę zadowalająco. Tylko dlaczego zrobiła to bez żadnego porozumienia z nim?

                — No symbol — odparła krótko, głosem przesyconym dumą. — Pomyślałam, że skoro połączymy nasze losy, to możemy również połączyć nasze mieszkania. W końcu i tak były obok siebie. Zburzyłam ścianę, a Lewiatan…

                — Widzę, że Lewiatan. Powiem więcej, zrobił to osobiście. Naprawdę musiało ci na tym zależeć — przerwał jej Kruk, jeszcze raz przyglądając się kunsztownemu dziełu uzdolnionego demona.

Kto by pomyślał, że istota tak szkaradna mogła być zdolna do stworzenia czegoś równie pięknego? Nikt nie znał się na swojej pracy tak dobrze, jak on, dlatego wszelkie istotne przebudowy zlecano właśnie Lewiatanowi, nie chcąc ryzykować błędu ze strony pospolitych rzemieślników. Sam doradca, choć z natury burzliwy, w swej pracy odnajdywał spokój i równowagę wewnętrzną, której ze względu na porywczy temperament, zazwyczaj mu brakło. Skomplikowane konstrukcje, piękne wzory, idealnie dopasowane kolory i kształty tak harmonijnie dopasowane, że w całym piekle nie sposób było nie rozpoznać od razu, które konstrukcje wyszły spod jego ręki. Nie ograniczał się tylko do ścian, potrafił wznosić całe domy, tworzyć meble, a nawet rzeźbić w najróżniejszych tworzywach. Jego artystyczna dusza, tak niezwykle przecząca powierzchowności mężczyzny, nie raz była tematem rozmów na dworze. Czasami urządzano nawet wystawy jego dzieł, a mniej ważni mieszkańcy zamku sporadycznie staczali walki o miejsce w kalendarzu Lewiatana, gdy ten ogłaszał, że ma wolny termin, który zechce dla nich poświęcić.

                — Prawda? Jestem naprawdę zadowolona. A to wszystko dla ciebie, żebyś nie musiał sam się tym zajmować. Wiem, że musisz zaraz wracać do świata ludzi — wyjaśniła, z każdym kolejnym słowem okazując coraz większa dozę rezygnacji. — Chciałabym, żeby to wreszcie dobiegło końca. Żebyśmy mogli spędzić razem czas, zanim…

                — Wiem, Eni, wiem… — westchnął tylko Sebastian, nie mając pojęcia, co innego mógłby powiedzieć.

Najchętniej wyznałby kobiecie prawdę, ale dalej musiał łamać swoją zasadę szczerości, wmawiając sobie, że robi to w dobrym interesie królestwa, choć z każdym kolejnym razem coraz bardziej w to wątpił.

                — Która jest u nich godzina? — zapytał, próbując dojrzeć tarczę stojącego na etażerce zegarka.

Enepsignos uniosła się lekko i odchyliła głowę, by zerknąć na wskazówki.

                — Dochodzi dziesiąta. Już czas? — mruknęła smutno i pocałowała demona, zanim zdążył udzielić odpowiedzi.