Tom IV, LV

Dziś nie będzie hejtów, bólów dupy ani innych takich. Bo nie mam, na co narzekać. Dziś będzie... Nic xD. Bo jestem zmęczona (Jak to jest, że już drugi raz muszę wcześnie wstać we wtorek i zawsze nie mogę zasnąć i śpię raptem 4-5 godzin? xD) i nawet, jeśli miałam coś do powiedzenia, to mi umknęło.

Mam za to nadzieję, że Wy będziecie mieli sporo do powiedzenia na temat rozdziału :P.

Miłego :*.

=============================

Wstała z łóżka i niepewnym krokiem dotarła do szafy, z której wyciągnęła jedną z najseksowniejszych kreacji, jakie tylko miała. Niech doradcy widzą, że jest atrakcyjna. Niech lud jej zazdrości, niech wszyscy patrzą! Jeśli nie Kruk, niechaj wszyscy inni doceniają jej walory. A kiedy kontrakt męża dobiegnie końca, zemści się na nim i wyrówna rachunki. Potem znów będą mogli być razem, towarzyszyć sobie poprzez wieczną wędrówkę, nigdy nie opuszczając swego boku. Musiała tylko znaleźć sposób, żeby anioły nie odebrały mu życia.

— Adria! — krzyknęła królowa.

Kiedy jednak służąca się nie zjawiła, chwyciła leżący na toaletce sztylet i rozcięła nim dłoń. Palcem rozmazała krew, zapisując kilka znaków w dawnym alfabecie. Ideogramy błysnęły i wypaliły cienkie blizny w skórze demonicy, a po chwili tuż obok niej pojawiła się klęcząca służka. Enepsignos zmierzyła ją wzrokiem. Nie wyglądała na chorą, martwą, ranną – nie było nic, co tłumaczyłoby jej niesubordynację.

— Wzywałam cię.

— Tak, pani. Jednak generał powiedział, byśmy ignorowali rozkazy. Mówił, że to sprawa najwyższej wagi, nie mieliśmy wyjścia… — wyjaśniła młodo wyglądająca demonica o wielkich, brązowych oczach. Jej lśniące, granatowe włosy zakrywały nagie plecy, zasłaniając skórę, na której dymiły jeszcze pozostałe po przyzwaniu słowa.

— To prawda? — Enepsignos spojrzała podejrzliwie na Lokiego.

— Tak. Przecież już mówiłem, że…

— Adria, zawiadom doradców. Zebranie odbędzie się w sali tronowej za jedną kwartę — powiedziała stanowczo, nie dając blondynowi dokończyć zdania.

Służąca skinęła posłusznie głową i opuściła sypialnię królowej, by czym prędzej przekazać wiadomość. *Jedna kwarta odpowiadała ludzkim czterdziestu ośmiu minutom – była to jedna czwarta jednego z dwudziestu cykli, które musiały minąć, nim zajdzie jedno z dwóch słońc, niosąc ze sobą pół noc. Jedna piekielna doba trwała cztery many – jedne obroty wokół małego słońca zwanego przed demony Maną. Duże słońce – Dra – użyczyło nazwę demonicznej dobie. Z racji jednak na to, że spora część poddanych przebywała zazwyczaj w ludzkim świecie, bardzo często demony posługiwały się człowieczym systemem odmierzania czasu. Enepsignos użyła nazwy czysto piekielnej specjalnie, chciała podkreślić, jak obcy jest jej świat tych plugawych istot.

Loki został z królową, towarzysząc się podczas robienia makijażu i dochodzenia do siebie tak, by żaden z doradców nie zobaczył oznak jej ostatnich poczynań. Generał miał rację, musiała dalej wykonywać swoje obowiązki najlepiej, jak potrafiła. Dla Kruka. Nie sądziła, że jej niesamowite oddanie aż tak bardzo widać, jednak okazało się, że blondyn bez najmniejszego problemu w zupełności ją przejrzał. Nie mogłaby zawieść ukochanego, nawet jeśli ten oddał serce innej. Całe Rzeczywistości się za nim uganiała, pielęgnowała w sobie uczucie, nie marząc nawet o tym, że kiedykolwiek zostanie odwzajemnione. I tak dostała przecież wiele. Była królową, jej ukochany przysiągł uczucie do niej na oczach całego królestwa. To więcej, niż kiedykolwiek pragnęła uzyskać.

Nie znaczyło to oczywiście, że jej cierpienie zniknęło, po prostu wydało się odrobinę znośniejsze. Marzyła o tym, że kiedy król wróci, kiedy ta mała suka przestanie być mu potrzebna, wtedy ją zabije. Na oczach wszystkich, na Jego oczach – sprawi, że będzie cierpiała i błagała o zakończenie marnego życia, a wtedy Enepsignos zlituje się nad nią i zadba o to, by jej dusza rozproszyła się w nicości. Taką karę planowała zrzucić na męża za niewierność i układała już w głowie przemowę, którą uraczy zebranych gapiów; po tej egzekucji nikt już nigdy nie śmie z nią zadrzeć i nadszarpnąć jej szczęścia.

U boku dowódcy wojsk Enepsi udała się do sali tronowej, gdzie czekali już na nią wszyscy królewscy doradcy. Żaden z nich nie odważył się skomentować jej postępowania – zresztą tak samo, jak poprzednio. Cieszyło ją to, przynajmniej mogła poprawiać sobie humor, patrząc, jak mistrz marionetek wierci się wściekle, zerkając na Lewiatana. Nie mógł znów zaburzać przebiegu obrad, doskonale wiedział, czym by się to skończyło. Dla własnego dobra i obrony honoru wolał więc zwyczajnie odpuścić, wiedząc, że jeszcze nadarzy się nie jedna okazja, by zemścić się na błękitnej demonicy.

Po wypełnieniu wszystkich obowiązków Enepsignos wróciła do swojego apartamentu. Zrzuciła ubrania i naga usiadła na łóżku, sięgając po kieliszek świeżej krwi, który przyniosła jej Adria w prezencie od Anasiego. Informator przekazał przez służkę, że wciąż nie udało mu się odnaleźć sposobu, by uratować króla, co uderzyło w królową, ponownie niwecząc jej nastrój.

Zrezygnowana sięgnęła po księgę, którą zabrała z demonicznej biblioteki. Baśń o wielkiej miłości i jeszcze większej stracie wydawała jej się idealną lekturą w tym okropnie smutnym czasie. Świadomość, że ktoś czuł ból podobny do tego, który towarzyszył jej, nieco podtrzymywał demonicę na duchu. Miała nadzieję, że zagłębiając się w lekturze, pozna losy demonów, które skończyły gorzej od niej, bowiem cierpienie innych przynosiło ulgę. Świadomość, że komuś nie udało się w życiu bardziej niż jej, zwyczajnie uszczęśliwiała Enepsignos.

Na kilkanaście kolejnych godzin błękitna demonica zupełnie odcięła się od realnego świata. Chłonęła kolejne wersety tekstu, nie dbając nawet o to, że dawno temu skończył jej się trunek. Opowieść była tak wciągająca, pełna akcji i tak doskonale oddająca jej uczucia, że chwilami odnosiła wrażenie, jakby ktoś sobie z niej kpił, spisując przeinaczoną wersję jej własnego życia. Pełna emocji księga zakończyła się jednak szczęśliwie i przez chwilę po jej zamknięciu kobieta nie wiedziała, co ze sobą zrobić.

W pierwszym odruchu chciała cisnąć kodeksem w ścianę i spalić go tak samo, jak spaliła już nie jedną bezwartościową pisaninę, jednak powstrzymała się. Coś nie dawało jej spokoju. Rozwiązanie akcji wydało się niezwykle podejrzane. Ubrała się więc i pobiegła do Anasiego, licząc na to, że on będzie znał odpowiedzi na jej pytania.

Dobiegłszy do drzwi samotni archiwisty, zaczęła walić w nie z całej siły, dopóki niewidzialna bariera nie opadła i zapadki nie rozsunęły się z nieprzyjemnym zgrzytem, zapraszając królową do środka.

— Anasi! — krzyknęła, zatrzaskując za sobą wrota.

— Pani, co cię do mnie sprowadza? — zapytał spokojnie, odkładając trzymane w dłoni pióru. — Prosiłem twoją służącą, by wraz z prezentem przekazała najnowsze informacje. Czyżby tego nie zrobiła?

— Zrobiła, zrobiła. Nie o to chodzi. Patrz!

Królowa rzuciła księgę na blat przodem do demona i przekartkowała ją pospiesznie, odnajdując interesującą ją stronę. Wskazała palcem odpowiedni wers i kazała informatorowi czytać. Anasi powoli przesuwał wzrok po tekście, wydając z siebie niewyraźne pomruki, jakby poważnie się nad czymś zastanawiał. Kiedy skończył, zamknął kodeks i przyjrzał się zamieszczonym na okładce informacjom. Następnie obejrzał grzbiet, czwórkę tytułową i kolofon, a potem wbił wzrok w oczy królowej.

— Pani, zdaje mi się, że udało ci się odkryć coś niezwykle ważnego — powiedział podekscytowany i sięgnął po arkusz papieru.

Zapisał na nim listę składników, których potrzebował i przyzwał Arachnę, by ta zabrała wiadomość i przekazała ją reszcie pająków.

— Jutro będziemy mieć wszystko, pani. Proszę, byś spotkała się ze mną w podziemnym laboratorium — poprosił tajemniczo.

— Możesz jaśniej? O co chodzi?! Wiesz, jak uratować Kruka?!

Anasi nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko przebiegle i przeprosił demonicę, tłumacząc się mnóstwem pracy. Nie chciał zdradzać jej żadnych szczegółów. Znał gorący temperament władczyni i wiedział, że bez względu na to, jak brzmiałaby odpowiedź, Enepsignos zaczęłaby działać na własną rękę. Nie mówiąc nic i rekwirując kodeks, zdobył pewność, że nie zrobi niczego nierozsądnego. Sam wiedział jedynie, że to, co odnalazła w niepozornej, kiepskiej literaturze, mogło mieć niezwykle wielką wartość, bez względu na to, czy miało związek z uratowaniem króla czy też nie.

~*~

Czas w posiadłości Roseblack upływał niezwykle spokojnie na codziennych, rutynowych czynnościach. Los uraczył domowników spokojem, nie rzucając pod nich nogi żadnych kłód. Dni mijały w atmosferze nadziei i szczęścia, nie można było jednak rzecz, by ta sielanka rozleniwiała mieszkańców dworu. Elizabeth spędzała całe dnie na ciężkich ćwiczeniach, pragnąc jak najszybciej odzywać sprawność. Resztę czasu dzieliła pomiędzy pracę i pogawędki z przyjaciółką, zręcznie unikając dwuznacznych sytuacji z udziałem kamerdynera. Zrezygnowała z nich, nie czując się jeszcze odpowiednio pewna siebie. Uważała, że kiedy zdoła przejść o własnych siłach z łóżka do łazienki, będzie na powrót wystarczająco samodzielna, by wznowić grę z demonem.

Tomoko zaś całymi dniami pracowała nad dokumentami, które zabrała ze sobą z Japonii. Matka zapowiedziała, że jeśli zamierza wypełniać obowiązki na odległość, zadba o to, by nie miała ich zbyt mało. I tak księżniczka została bezpośrednią zwierzchniczką londyńskiego oddziału firmy, jednocześnie zajmując się również sprawami w swym rodzimym kraju. Matka wysyłała jej dokumenty, a ona odsyłała je z powrotem, zawsze spiesząc się z wypełnianiem kolejnych rubryk w obawie o to, że wiadomości nie dotrą na czas i rodzina straci część majątku, co skutkowałoby natychmiastowym ściągnięciem jej z powrotem do ojczyzny. Nie chciała wracać, wolała zostać u boku przyjaciółki i wspierać ją w długotrwałym, mozolnym powrocie do zdrowia. Pragnęła również być blisko Taia, wspierać go w utrzymywaniu sekretu przed resztą służby i spędzać z nim miło czas, bo chociaż wciąż spoczywało na niej mnóstwo obowiązków, miała wystarczająco dużo czasu wolnego, by nie czuć się wiecznie zmęczona.

Kilka razy wyszła z chłopakiem na spacer do lasu, raz nawet w towarzystwie Elizabeth, Sebastiana i Frederica udali się na zakupy do miasta. Przy okazji odwiedzili park, z którym obie nastolatki wiązały wiele przyjemnych wspomnień, poszły na obiad, do cukierni i pod sam Pałac Buckingham, gdzie ugoszczono ich na audiencji u królowej. Tomoko od zawsze marzyła o tym, by spotkać się z matką angielskiego rodu, a Lizz już od jakiegoś czasu wybierała się, by zdać oficjalny raport i porozmawiać o sprawach związanych z przyszłością jej pracy.

Jedynie życie Sebastiana różniło się nieco od tej monotonnej sielanki, która z jednej strony – ze względu na Elizabeth – cieszyła go, lecz z drugiej napawała nieznośnym znudzeniem. Gdyby nie przeszpiegi, na które wysłała go kontrahentka, byłoby mu ciężko. Ostatnie miesiące przyzwyczaiły go do ciągłych problemów, pracy i stresu, jego nagły brak wydawał się demonowi zwyczajnie nienaturalny.

Elizabeth wysłała Michaelisa do wsi, o której wspominał jej James. Nie chciała tego robić, póki chłopak był w posiadłości, bojąc się, że wysnuje kolejne podejrzenia, ale kiedy wyjechał, nic już nie stało na przeszkodzie, żeby demon udał się do wioski i zbadał tę dziwną sprawę. Sebastian nie miał oczywiście nic przeciwko. Zadbał o to, by hrabianka nie ignorowała swojej pracy i poinstruował Frederica i Taia, jak pomóc dziewczynie w rehabilitacji, by z powodu jego nieobecności nie opuściła treningów – systematyczność bowiem była rzeczą szalenie ważną. Wiedział również, że gdyby nie znalazł zastępstwa, uparta szlachcianka najprawdopodobniej próbowałaby rehabilitować się sama, a o skutkach takiego treningu Michaelis wolał nawet nie myśleć, bo gdy tylko zaczynał, nachodziły go najczarniejsze myśli.

Do wsi udał się pod osłoną nocy, tak, by dotrzeć na skraj mieściny z samego rana, nie budząc niczyich podejrzeń. Porzucił kamerdynerski frak na rzecz poprzecieranej, przybrudzonej koszuli, kurtki ze zużytej skóry i znoszonych spodni. Potargał włosy, powycierał się nieco o leśną ściółkę i zabrał ze sobą plecak pełen poniszczonych bambetli. Wszystko po to, by swobodnie wmieszać się w tłum. Musiał również pamiętać o tym, by nie być sobą – co oznaczało unikanie idealności, szerokiej wiedzy i ponadprzeciętnej sprawności fizycznej. Tylko twarz pozostawił w niemal nienaruszonym stanie, szpecąc ją jedynie pojedynczą blizną na policzku. Zmiana całego kształtu czaszki była zbyt męcząca, by porywać się do tak radykalnego postępowania w imię sprawy, która wydawała się demonowi niewspółmierna do niewielkiego zagrożenia, że ktoś mógłby go rozpoznać lub dopatrzyć się w nim kolejnego demona.

O świcie, zgodnie z planem, wkroczył na teren wioski. Mieszkańcy rzucali mu podejrzliwe spojrzenia, szeptali za plecami, matki zabierały dzieci do domów, a kupcy nagle ściszali ton swoich reklamowych okrzyków.

— Cóż za obrzydliwie zacofane miejsce — prychnął w myśli Michaelis, krzywiąc się na widok kolejnego, uciekającego przed nim dziecka.

Wiedział, że wieś rządziła się sowimi prawami, szczególnie tak odizolowana, pozbawiona wpływów z miasta, nie sądził jednak, że spotka ludzi o takiej samej mentalności, jak ci, których wybił dawno temu, gdy był jeszcze młodym demonem i kompletnie nie wiedział, jak powinien zachowywać się w ludzkim świecie. Od tamtego czasu minęło kilka Rzeczywistości, jednak w tej wiosze wszystko było wciąż tak samo prymitywne. Jedynie ubrania, architektura i narzędzia wyglądało nieco nowocześniej, choć Sebastian mógłby się założyć, że gdyby dokładnie przetrzepał wszystkie chaty, znalazłby nie jedno archaiczne narzędzie, którego wieśniacy używali na co dzień, nie znając dobrodziejstw nowego świata.

Początkowo Michaelis planował nie rzucać się w oczy. Chciał rozejrzeć się po ludzkiej osadzie, zrozumieć, jakimi prawa mi się rządziła, a potem wypytać niezobowiązująco kogoś, kto w jego mniemaniu posiadałby odpowiednio szeroką i rzetelną wiedzę na temat obyczajów panujących wśród mieszkańców. Jednak plan spalił na panewce. Właściwie powinien się tego domyślić, w końcu w takich miejscach wszyscy doskonale się znali, nie sądził jednak, że aż tak dziko reagują na nieznajomych. Nici z dyskrecji, musiał więc dobrze odegrać rolę podróżnika i w sprytny sposób dowiedzieć się czegoś od podejrzliwych wieśniaków.

Nie planował wypytywać ich na ulicy, był pod ciągłą obserwacją dziesiątek nieprzychylnych ze strachu spojrzeń. Nawet gdyby ktoś zechciał z nim rozmawiać, w takich warunkach na niewiele by się to zdało. Żaden rozsądny mieszkaniec tak małej społeczności nie ujawniał sekretów wsi na widoku znajomych, narażając się na nieprzyjemności. Dlatego też Sebastian udał się do niewielkiego budynku na roku głównego placyku, w którym znajdował się bar o dumnej nazwie „Leśna Karczma” – jak informował drewniany szyld niedbale zawieszony nad drzwiami. Pedantycznemu z natury demonowi tak nieestetyczny widok nie przypadł do gustu, ale był w stanie zrozumieć niechlujstwo właściciela – jako posiadacz jedynego baru w mieście, nie musiał się starać, bo nie miał konkurencji.

Kamerdyner wszedł do środka, rozejrzał się po spowitym w półmroku wnętrzu, odetchnął ciężko, czując smród stęchlizny, a potem podszedł do lady i zamówił zimne piwo. Nieszczególnie miał ochotę na zalewanie żołądka czymś zbędnym organizmowi, ale z uwagi na kamuflaż nie miał innego wyjścia. Zapłacił garstką przybrudzonych drobniaków, które powyciągał z kilku kieszeni ubrania, wyrzucając je na stół w obawie, że nie uda mu się uzbierać odpowiedniej sumy. Kiedy jednak okazało się, że miał przy sobie akurat tyle, ile kosztował trunek, zakłopotany odetchnął z ulgą. Chwycił kufel i usiadł na końcu lady, w rogu baru, by móc porozmawiać z pracownikiem i jednocześnie mieć doskonały widok na wszystkich obecnych.

— Dobrze mieszkać w takim cichym miejscu — zaczął z nutą utęsknienia w głosie.

Barman zmierzył go wzrokiem i prychnął zdegustowany, jawnie pokazując intruzowi, że jego obecność nikogo nie cieszy. Michaelis jednak nie dawał za wygraną.

— Słyszałem, że ta wieś należy do hrabiego Blacka. Chciałbym go poznać. Nie wie pan, gdzie mógłbym go znaleźć? — zapytał nie owijając w bawełnę.

— A na co ci łon? — uniósł się mocno opalony brunet, odstawiając z hukiem szklankę na drewniany blat tuż obok lewej dłoni Sebastiana. Rozejrzał się uważnie, a potem pochylił się nad gościem i dodał konspiracyjnym szeptem: — To je burżuj, panie. Tylko siano i siano, wogle o nas nie dba. A łobiecywał złote jajka, ino krowy z głodu padajo, tak nas łokradł.

— Sądziłem, że taki wielki pan dba o swoje włości. Przykro mi — odparł zasmucony demon.

Strzał w dziesiątkę! Skoro delikatne wypytywanie na niewiele się zdało, postawił na zwykłą, chłopską bezpośredniość – i jak widać się nie mylił. Wprawdzie sposób wysławiania się mężczyzny niesamowicie go irytował, lecz estetyka miała tutaj wartość drugoplanową. Liczyły się informacje.

==============

*Dla ułatwienia pomogę Wam to policzyć, bo sama się długo gubiłam xD. A więc:

Kwarta = 48 minut

Cykl = 4 kwarty = 48x4 = 192 minuty

Dra (doba) Doba = 20 cykli = 20 x 192 = 3840 minut = 4 many

1 mana = 3840/4 = 960 min

Więc Dra trwa 3840 / 60 = 64 ludzkie godziny.

Tak, trochę więcej niż u ludzi. Mam nadzieję, że te obliczenia Wam pomogą. Ja dziś (we wtorek) padam na ryj i najpierw się pomyliłam w jednostkach (nie przeliczyłam minut na godziny xD) i mi wyszło, że demoniczna doba trwa 160 ludzkich dni ahahahaha. No, ale liczę na to, że wyjaśnienie Wam pomoże :*. Pierwszy raz porywam się na własne jednostki czasu, zobaczymy, jak to wyjdzie, bo trochę się obawiam. Jednak dla przyszłości fabuły jest to istotne. Dotąd sami widzieliście, że demony porozumiewały się za pomocą ludzkiego systemu godzin, przyszła więc kolej na to, by wyjaśnić, dlaczego słowo LUDZKA zawsze było przy tego typu określeniach wyraźnie zaznaczane :). No i na koniec graficzka (bądźcie łaskawi, nie miałam siły, znów... TT_TT):