Tom IV, LVIII

Spędziłam ostatnie dni na byciu wrzodem na dupie, bo miałam gorączkę. Ale już jest lepiej, stałe 37 to tylko o stopień więcej, niż mam zazwyczaj. Momentalnie poskutkowało czterema stronami jednego dnia. Za to dwóch poprzednich trochę się boję, no ale cóż. Od tego jest beta. Zawodna nieco, bo tekst nie ma czasu odleżeć, no ale życie. Dlatego mam czujnych Was :*. 

Za miesiąc Róża będzie obchodzić drugie urodziny. Wypadałoby coś z tej okazji zrobić. Myślałam nad jakąś galerią fanartów, tylko musicie dać znać, czy chcecie takie stworzyć :P. Mogą być tradycyjne, digitale, muzyczne, fanowskie oneshoty. Cokolwiek byście tam chcieli. No, tylko dajcie znać, czy się na to piszecie, bo jak zorganizuję takie coś i nie dojdzie żaden urodzinowy prezent dla Sebcia i Lizzy, to będzie trochę słabo xD. 

Gdybyście się zdecydowali, to prace wysyłajcie na priv na fp: Czarna Róża Demona.

Albo  na maila: czarnarozademona@wp.pl

Miłego! :*

==================

— Co. Za. Idiotyczny. Pomyyysł! — krzyczał Grell Sutcliff, przekopując się przez stos ksiąg dzielących go od korytarza.

Przez ostatnie kilka tygodni nie robił nic innego oprócz szukania informacji. Cholerna nastolatka wymogła na nim obietnicę, a on z niewiadomego powodu nie chciał jej złamać. Zdawał sobie sprawę, że to kwestia przyjaźni, o której oboje milczeli, ale czuł się z samym sobą dużo lepiej, udając, że nie zna przyczyny swojej nienaturalnej wierności.

Siedział w Bibliotece Shinigami – w dziale z księgami, których nikt o zdrowych zmysłach nigdy nie przeglądał, co doskonale pokazywała gruba warstwa kurzu nieodzownie towarzysząca ciemnemu odcieniowi drewna merbau’u sprowadzanego specjalnie z terenów Indonezji. Położona na strychu czytelnia odpychała nie tylko pyłem, ale również straszną duchotą. Malutkie, okrągłe okno przy złączeniach spadzistego stropu nie wystarczało, by zapewnić świeże powietrze. A jakby tego wszystkiego było mało, w żadnej z ksiąg żniwiarz nie znalazł przydatnej informacji.

Początkowo w ogóle nie planował tu przychodzić. Nienawidził czytać, nudziło go takie bezczynne siedzenie i skakanie wzrokiem po tekście. Był człowiekiem czynu! O wiele bardziej podobałoby mu się, gdyby informacje trzeba było zdobyć, odnajdując ludzi, torturując ich, śledząc. Cokolwiek, co wymagało rzeczywistego robienia czegoś. W końcu jednak musiał udać się nawet do biblioteki. Powoli kończyły mu się pomysły, a odpowiedzi jak nie było, tak nie było i nic nie zapowiadało, że ten niezadowalający stan rzeczy miał ulec zmianie.

Sutcliff kopnął stojący przed nim stos kodeksów i heroicznie przedarł się przez jego pozostałości, wybiegając na korytarz. Stukot czerwonych obcasów na jasnej, marmurowej posadzce rozniósł się echem po pustej przestrzeni. W okolicy nikogo nie było, ale przynajmniej shinigami mógł wreszcie odetchnąć.

— Głupia dziewczyno, nie wiem, jak mi się za to odpłacisz!!! — wydarł się na cały głos, dostrzegając zadarcie na swoim krwistym płaszczu. Był już stary, miał go dobre parę lat, ale zawsze dbał o to, by był czysty, zadbany i jego kolor nie zbladł ani trochę. Zawsze zależało mu na ubraniach, ta dziurka była dla niego niesamowitą stratą.

Ściągnął z siebie ukrycie i przyglądał się smutno zadarciu, zastanawiając się, jak on to zaszyje, żeby nie było żadnego śladu. Może powinien zmusić hrabiankę, żeby kazała Sebastianowi e naprawić?

— Ach, Sebuś! Gdyby nie moja nienawiść, płomień naszej miłości mógłby rozgorzeć na nowo! To takie tragiczne! Ty i ja, mrok i czerwień. Pozornie doskonale do siebie pasujące, a jednak… Złamałeś moje serce, jak mogłeś? Jak mogłeś zrobić coś takiego zakochanemu dziecku?!Ta tragiczna historia wyciska ze mnie tle łez! — krzyczał teatralnie, wymachując rękami i na zmianę ocierając oczy z łez.

Ostatnie tygodnie nieco ugasiły jego żarliwą nienawiść do kamerdynera. Wciąż miał do niego żal i nie mógłby oddać mu swego serca, ale znów potrafił fantazjować na jego temat. Doszedł do wniosku, że skoro demon zawsze będzie dla niego nieosiągalnym celem, nie ma znaczenia, jaki ma charakter, dla niego będzie jedynie piękną powierzchownością, ucieleśnieniem męskiego ideału, za którym będzie bezkarnie wzdychał. Coraz rzadziej czuł się z tym źle. Sądził nawet, że przyjdzie kiedyś taki dzień, że przebaczy Michaelisowi wszelkie winy, ale na to będzie musiał jeszcze trochę poczekać.

Rudzielec przebiegł się bibliotecznymi korytarzami na parter, poinformował głównego zarządzającego, że znów zostaje na noc, a potem podskakując wrócił do swojej pracowni. Przez kilka minut lawirował pomiędzy regałami, nie mogąc zebrać się w sobie, by ponownie utonąć w lekturze, ale nikt nie mógłby mieć mu tego za złe.

W końcu okrążył górę kodeksów, posyłając im nienawistne spojrzenie, zasiadł w plecionym fotelu wyłożonym ciemnymi poduchami z pierza i chwycił pierwszą księgę, która wpadła mu w ręce. Nie spodziewał się znaleźć w niej niczego przydatnego i miał rację. Podobnie było również z kolejnymi czytadłami. Godziny upływały, w czytelni robiło się nieznośnie duszno, a po istotnych informacjach wciąż nie było śladu. Z samego rana żniwiarz w końcu zrezygnował.

Udał się do głównych drzwi, pokazał nocnemu stróżowi przepustkę i opuścił budynek. Przed wejściem do biblioteki uliczni artyści wystawiali swoje prace, chcąc zarobić nieco na życie. W przerwach w pracy bogowie śmierci musieli się czymś zajmować. Coś tak niezwykłego, jak kolekcjonowanie ludzkich dusz i wspomnień, pozostawiało w byłych przedstawicielach człowieczego rodu niezwykłe doświadczenia, z którymi każdy radził sobie na swój sposób. Ci tutaj, których Grell zawsze doceniał z racji piękna, dla którego byli w jego mniemaniu jedynie medium, przelewali swe emocje na płótno, papier, glinę i każdy inny materiał, jaki tylko w wydał im się odpowiedni.

Kadry z życia ludzi, których dusze zebrali, rozrywane na strzępy ciała, wstęgi nagrań wystrzeliwujące w górę z umierających ciał. Wszystkie te obrazy były Sutcliffowi doskonale znane, ale możliwość zobaczenia ich oczami innych żniwiarzy pozwalała mu się wyciszyć. Kochał swoją pracę. Tak naprawdę odnalazł się w życiu dopiero po śmierci. Gdyby mógł, zostałby shinigami na zawsze, jednak jego okres odpracowywania win powoli dobiegał końca. Nie powiedział o tym nikomu, nie widział powodu, by ktoś wtrącał się w tak intymne sfery jego życia, bo chociaż pozornie wydawał się wylewny i pozbawiony wszelkich hamulców, w rzeczywistości nie był taki do końca. W ciągu najbliższych dwustu lat miał szansę odejść z tego świata. Jedynym sposobem na przedłużenie wyroku, który dla niego stał się wybawieniem, było popełnienie jednego z kardynalnych wykroczeń przeciwko profesji żniwiarza. Przyglądając się dziełom sztuki, Grell coraz poważniej zastanawiał się nad podjęciem tego desperackiego kroku. Nie był gotowy opuścić tego świata. Jeszcze tyle piękna chciał zobaczyć, tylu mężczyzn poderwać, tyle kobiet zbrukać krwią! Nie chciał odchodzić!

Pomyślał też o Elizabeth. Nie rozumiał jej. Dziewczyna zyskała szansę przeżycia wszystkich dni, które dla niej zaplanowano, a jednak odrzucała to, by spełnić obietnicę złożoną zdradzieckiemu demonowi. Czy tym była prawdziwa miłość? Nie wiedział. Zawsze bardzo jej pragnął. Tyle o niej mówił, kreował się na znawcę, a w rzeczywistości nigdy nie doświadczył tego magicznego ciepła płynącego z czyjegoś serca. Sam kochał raz i doprowadziło go to do zdrady wobec własnej przyszłości. Może po prostu nie było mu to pisane? Ani w ludzkim życiu, ani tym boga śmierci? Mimo wszystko, chciał mieć jeszcze trochę czasu, żeby się o tym przekonać.

Sutcliffowi powoli kończyły się pomysły. Obiecał pomóc, ale gdzie nie szukałby odpowiedzi, zawsze trafiał na ślepy trop. Zirytowany stratą czasu, udał się na spacer po mieście. Snuł się uliczkami, przyglądając się sklepowym wystawom. Był tak pochłonięty zastanawianiem się nad sposobem uratowania demona, że nie zwracał nawet uwagi na krwiste bibeloty zza szyby, które normalnie wzbudzałyby w nim ogromy zachwyt. Zatrzymał się dopiero, kiedy poczuł, że na coś wpada. Odruchowo mruknął zdawkowe „przepraszam” i chciał odejść, ale został powstrzymany przez ciemną postać, która zaszła mu drogę ponownie, chrząkając z irytacją.

— Grellu Sutcliff, znowu migasz się od obowiązków — oświadczył wyniośle William T. Spears, mierząc rudzielca wzrokiem.

— Will! — krzyknął żniwiarz. — Dawno cię nie widziałem! Wspaniale wyglądasz. To nowa koszula? Ach, tak cudownie w niej wyglądasz. Will!

— Proszę, żebyś wstrzymał się od podobnych komentarzy, to nieprofesjonalne. — Niewzruszony brunet poprawił okulary szczypcami swej podłużnej, żniwiarskiej kosy i wyciągnął z kieszeni niewielki notes przepasany gumką.

Otworzył go, przekartkował, a kiedy znalazł odpowiednią stronę, na moment zawiesił na niej wzrok, by po chwili znów przyglądać się oskarżycielsko podwładnemu.

— Powinieneś być w drodze do Epsom. Dziś po południu zginie tam pewien mężczyzna, którego duszą masz się zająć.

— Ale Wiiiiil! — jęknął Sutcliff. — Musisz być zawsze taki zasadniczy? Chodź, zrobimy sobie mały rajd po sklepach. Masz wolne, odpocznij. Zabawimy się!

Rudzielec przełożył rękę przez ramię Spearsa i zaczął ciągnąć go w stronę rynku, jednak brunet stał twardo jak kamień i ani myślał zmienić swoją postawę. Zawsze był zasadniczy. Musiał, w końcu spoczywał na nim ogromny obowiązek. Widząc stroniącego od pracy żniwiarza, miał obowiązek zareagować.

— W ramach kary za zaniedbanie, weźmiesz udział w kolekcjonowaniu dusz po masakrze, która będzie miała miejsce za trzy dni. Zginie dwadzieścia osób, przeprowadzisz je — postanowił William.

— Znowu to? Sądziłem, że to się już więcej nie powtórzy! To będzie już trzeci raz! Gdzie tym razem?!

— W Londynie. Za trzy dni, o ósmej wieczorem. Tu masz dokładny adres, a teraz ruszaj do pracy. Jeśli nie przyprowadzisz nowego rekruta na czas, wyciągnę daleko idące konsekwencje.

— Tak, tak. Niech będzie… — jęknął Sutcliff.

Musiał wracać do obowiązków. Koniec szukania, widocznie nie istniało nic, co mogłoby pomóc dziewczynie. Postanowił więc załatwić sprawę w Epsom i odwiedzić Elizabeth, by poinformować ją, że dalsze poszukiwania nie mają sensu. W międzyczasie znów zastanawiał się nad złamaniem praw bogów śmierci. Tych kardynalnych nie było wiele. Najważniejsze mówiło o tym, że bóg śmierci nie może popełnić samobójstwa, to skutkowałoby obróceniem jego duszy w proch, brak szansy na wieczność i szczęście – tego Sutcliff nie chciał osiągnąć. Może nie spieszyło mu się do idealnej krainy nieustannej radości, ale bycie unicestwionym na dobre, nawet jeśli miałby nie być tego świadomy, bo przecież już by go nie było, wcale bardziej nie wpasowywało się w jego gusta.

Druga zasada dotyczyła ingerencji w ludzkie życie i wyznawania prawdy na swój temat. Bogowie śmierci mieli obowiązek pozostawać biernymi wobec wydarzeń w świecie śmiertelników. Powinni jedynie obserwować i kolekcjonować dusze. Zdarzało się jednak i tak, że wchodzili w interakcje z ludźmi. Nigdy jednak nie mogli ingerować w los dusz, które zostały przeznaczone do odebrania. Odwleczenie daty śmierci było jednym z wykroczeń, za które groziło do tysiąca lat dodatkowej pracy. Nad tym Grell mógłby się zastanowić, ale tysiąc wydawał mu się sporą liczbą. Nie był pewien, czy przez tak długi czas jego cera wciąż zachowa swoją idealną sprężystość, a odchodząc na zasłużoną emeryturę, chciał wyglądać równie młodo i zjawiskowo jak teraz.

Kolejną niezwykle istotną zasadą, za której złamanie można było zarobić kolejne dwieście lat przymusowej pracy, było umyślne zniszczenie, porzucenie, bądź przekazanie kosy w ręce ludzi. Jednak tego Sutcliff nie wyobrażał sobie dokonać. Tak długo walczył o to, by jego broń zyskała niezbędny certyfikat, by William wreszcie przestał odbierać mu ją, ilekroć zobaczył, że nie korzysta z tej standardowej, przypominającej kształtem sekator. Kochał swoją maleńką, nie mógłby zrobić jej czegoś równie okropnego, choć wymiar kary mu odpowiadał. Dwieście lat to akurat tyle, w ile zamierzał poukładać wszystkie swoje sprawy i wciąż być jeszcze odpowiednio młodym, by dobrze prezentować się po drugiej stronie. Musiał jednak zrezygnować, przywiązanie do piły wygrało.

Nie pozostało mu już wiele możliwości. Wprawdzie kodeks żniwiarzy zbierał całe setki różnych praw, nakazów i zakazów, ale za naruszenie większości z nich nie można było otrzymać kary, która swym wymiarem byłaby zbliżona do spełnienia wymogów shinigami, a popełnienie kilku na raz zwyczajnie zrujnowałoby jego opinię w środowisku – jedna wpadka zdarza się każdemu, ale pięć? To już zdecydowanie zbyt wiele. Tego dnia wszystko szło nie po jego myśli. Mógł właściwie już tylko wykraść czyjąś księgę życia i wysłać ją do ludzkiego świata, zyskując tym samym dodatkowe sto lat. Może tyle mu wystarczy? Musiał zaryzykować.

Odwrócił się energicznie i żwawym tempem skierował się z powrotem do biblioteki. Tym razem jego celem było jednak inne skrzydło budynku. Postanowił wykraść księgę opisującą losy jednego z wielkich artystów ludzkiego świata. Chciał strącić ją gdzieś w środku tętniącego życiem Londynu, podsunąć komuś, kto będzie wiedział, jak na niej zarobić i zdobyć rozgłos. A rozgłos to najprostsza droga do bycia złapanym na gorącym uczynku.

Dlatego też Grell wbiegł po krętych schodach na trzecie piętro, popędził przez dobrze oświetlony, utrzymany w pastelowych barwach korytarz i wpadł do jednego z pokoi. Rozejrzał się, chwycił pierwszy z brzegu kodeks i otworzył go na jednej ze środkowych kart. Chwycił w palce kilka swoich włosów. Zawahał się, ale zacisnął zęby i energicznie wyrwał krwiste nitki prostu ze skalpu. Bolało. Nie wiedział tylko czy bardziej na skórze, czy w sercu.

Niechętnie Sutcliff musiał udać się do pracy. Opuścił bibliotekę, ukrywając kodeks pod szkarłatnym okryciem i udał się do swojego niewielkiego skrawka tego świata: do domu, w którym zostawił kosę. Choć mogłoby się wydawać inaczej, potrafił się z nią rozstać. Nie na długo, jeszcze zaczęłaby tęsknić, ale na tyle, ile wymagała tego sytuacja. Wizyta w Bibliotece była właśnie taką okazją. Dotarłszy do domu, wziął swą ukochaną towarzyszkę i bez chwili zwłoki ruszył do ludzkiego świata.

Epsom, Roger Bright, 38 lat. Godzina zgonu: 3.05 po południu. Zginie przed bramą kaplicy Bugby zadeptany przez spłoszone konie.

Notka zostawiona przez przełożonego jak zwykle nie obfitowała w zbyt wiele informacji. Na szczęście żniwiarz wiedział, gdzie dokładnie znajdowało się wskazane miejsce. Często zdarzało mu się pracować w tym rejonie. Jego zlecenia najczęściej dotyczyły Londynu i jego okolic, z czego był dotąd niezwykle zadowolony z powodów logistycznych – łatwiej było mu zaplanować „przypadkowe” spotkania z Sebastianem. Z czasem, z oczywistych względów, lokalizacja jego rewiru nieco straciła na znaczeniu, ale lubił pracować na znanym sobie terenie. Podróże były z pewnością ciekawe i nigdy nimi nie gardził, jednak we własnym środowisku było mu najlepiej.

Epsom było szczególnie bliskie jego sercu. To właśnie w tym mieście, jak na ironię: kilka przecznic od kaplicy, mieszkał przez całe swoje smutne życie. To tam zdecydował o tym, że nie chce dalej istnieć. To tam opatrzność podpisała jego los. Zabił się, a umierając, widział, jak całe jego życie w przyspieszonym tempie przypominało o wszystkim, co dotąd osiągnął. Nigdy nie sądził, że bajeczki o przelatującej przed oczami przeszłości i świetle na końcu ciemnego tunelu mogą być prawdą. Jednak tak właśnie było i przekonał się o tym, kiedy z krańca korytarza zbliżyła się do niego postać. Wtedy nie wiedział, kim była; obawiał się, ale mimo to czuł w sercu spokój. A potem wszystko, co wiedział o świecie, zupełnie się zmieniło. Potrzebował sporo czasu, by odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Szczególnie zdziwił go brak dyskryminacji. Poczuł się dobrze. Należał do czegoś, zyskał akceptację, mógł wreszcie rozłożyć skrzydła i ruszyć przez życie tak, jak zawsze tego pragnął. Dlatego miejsce jego śmierci zawsze kojarzyło mu się ze szczęściem, choć pierwsze dwadzieścia pięć lat żył w ogromnym cierpieniu, tłamszony na każdym kroku przez pozbawionych wrażliwości ludzi.

Podróż do miasta nie zajęła zbyt wiele czasu. Był na miejscu na godzinę przed datą śmierci Rogera. Postanowił się rozejrzeć. Zlecenia nigdy nie zawierały szczegółów. Składały się jedynie z podstawowych informacji o umierającym: o wyglądzie, profesji i najbliższych krewnych. O samych okolicznościach również nie wiadomo było zbyt wiele. Brighta miały zabić koniec przed kaplicą. Grell nie miał jednak pojęcia w jakich okolicznościach. Czy to zabójstwo, nieszczęśliwy wypadek czy może coś jeszcze innego. Miał tylko pewność, że to nie było samobójstwo. Do takich przypadków wysyłano specjalnie szkoloną grupę żniwiarzy, który w taktowny sposób potrafili wprowadzić nowego członka społeczności w zupełnie odmienny od znanego mu świat. Sutcliff nawet początkowo chciał dołączyć do jednostki werbującej, ale szybko zorientował się, że ze swoim temperamentem nie miał szans zdać wszystkich egzaminów.

Ciekawy życia obiektu swojej misji, zszedł między ludzi i zaczął krążyć w okolicach kaplicy. Dowiedział się, że tego dnia odbywał się w niej ślub pary z kupieckich rodzin. Żadna ze stron nie nosiła jednak nazwiska ofiary końskich kopyt. Kim więc mógł być Roger? Sutcliff drążył dalej. Zapytał o nazwiska pracujących w okolicy ludzi, obserwował powozy mknące ruchliwymi uliczkami z kocich łbów, zabieganych ludzi, patrole policji a nawet biegające w pobliżu psy. Nic nie wyglądało podejrzanie, nie zwiastowało niczyjej śmierci.

Poczuł nostalgię. Na myśl o tym, że czas biegnie tak spokojnie, beztrosko i nieświadomie, nie wiedząc nawet, ilu pasażerów traci po drodze. Nawet kiedy kolejni ludzie odchodzą, on dalej mknie przed siebie, jakby nigdy nic. Wszyscy pasażerowie wciąż wykonują swe prace, przyroda bezustannie daje z siebie wszystko, by wciąż tętnić życiem… Nikt nie zauważa przemijania jednej duszy.

— Idioto. To nie w twoim stylu — skarcił się żniwiarz.

Nie zwykł myśleć o tym w taki sposób. Starał się być beztroski, dosyć czasu zmarnował na rozprawianie o filozoficznej istocie egzystencji, nie zauważając, jak jego dni powoli się kończą.

Może to zbliżający się koniec a może ostatnie wydarzenia, których stał się nierozłączną częścią, ale ubiegły rok niezwykle go zmienił. Pytanie tylko: czy na dobre? Nie znał odpowiedzi, chyba nawet nie chciał jej poznawać, w obawie, że ta go nie ucieszy. Starał się dalej być po prostu sobą, niezależnie od wszystkiego, upodabniając się do niewzruszonego czasu.