Tom IV, LXXXVIII

Okay, z poprzednim rozdziałem wyszedł trochę fail, bo pomyliły mi się dni i byłam pewna, że jest środa, a był wtorek xDDDD. To już drugi raz odkąd zaczęłam bloga ahahahahaha. Myślę, że Wam to jednak nie przeszkadzało jakoś bardzo, prawda? :P 

Lepiej wcześniej niż później^^. 

W poniedziałek znowu zaczynają się zajęcia, a ja prawie w ogóle nie zrobiłam zapasu, bo się skupiłam na pracy, kolorowaniu i nawet przetłumaczyłam mangę. No cóż... 

W ogóle trzymajcie za mnie kciuki w poniedziałek, bo jest rejestracja na oguny. Jeśli nie uda mi się zarejestrować na wszystkie 4, na które chce (a w zasadzie muszę), to bardzo prawdopodobne, że nie będę miała szansy zdać roku TT_TT. Nadmienię tylko tym, którzy nie wiedzą, że walka z USOSem to najgorsze zło na świecie, a zarejestrowanie się na tyle rzeczy na raz graniczy z cudem. Toteż tya... -_-. Przyda mi się wsparcie!

Miłego! :*

==========================

Kiedy wszyscy się rozeszli, Tomoko skorzystała z okazji i prędko pobiegła do sypialni, by wyciągnąć z sekretarzyka prezent, który przygotowała dla Taia. Nie chciała, by otwierał go przy wszystkich. Wprawdzie nie był niczym szczególnym – nie wyrażał jej uczuć, nie był zawstydzający czy nie odpowiedni, by dawać go w obecności hrabiny, ale dziewczyna zwyczajnie chciała zrobić to dyskretnie. Nie wiedziała, jak brunet zareaguje. Ostatnio ich stosunki ochłodziły się do tego stopnia, że zwyczajnie bała się, iż ją wyśmieje i nie przyjmie podarku. Upokorzenie wolała znosić w samotności, dlatego właśnie wyciągnęła niewielki pakunek owinięty czerwonym papierem ze złotymi gwiazdkami  i chowając go do niewielkiego, materiałowego woreczka, który służył jej za torebkę, opuściła pokój i udała się w poszukiwania Taia.

Odnalazła chłopaka w kuchni, gdzie wraz z Thomasem przygotowywał jakieś danie. Nieśmiało weszła do wnętrza pomieszczenia i usiadła na krześle przy stole. Nie chciała przerywać im pracy. Na pytanie kucharza, czy czegoś potrzebuje, odparła, by nie zaprzątali sobie nią głowy. Dopiero kiedy mężczyzna opuścił kuchnię, by donieść ze spiżarni worek mąki, Tomoko odważyła się odezwać do służącego.

— Tai, możemy porozmawiać?

— Teraz jestem zajęty — odparł chłodno, lecz po chwili zreflektował się, dodając: — Jeśli Sebastian zorientuje się, że tego nie skończyliśmy, będzie zdenerwowany. Nie wiem, czy chcę poznać na swojej skórze złość demona.

— Rozumiem…

— To coś ważnego?

— Właściwie tak. Mógłbyś spotkać się ze mną w salonie na piętrze, kiedy już skończysz? Chciałabym to załatwić zanim zacznie się kolacja — poprosiła, spuszczając wzrok.

Chłopak zgodził się na warunki Japonki i oznajmił, że prawdopodobnie w ciągu pół godziny skończy. Dziewczyna przytaknęła i zostawiła go wraz ze współpracownikiem, a sama – coraz bardziej zdenerwowana – poszła w miejsce spotkania i nerwowo wiercąc się w fotelu, próbowała czytać książkę, którą ktoś zostawił na komodzie koło okna. Nie była to zbyt ambitna pozycja, raczej coś, czym zabijało się czas w oczekiwaniu na coś ważniejszego, choć i w tej roli nie sprawdzała się zbyt dobrze. Tomoko żałowała, że nie wzięła ze sobą ulubionych książek z domu, ale w sytuacji, w jakiej przyszło jej wyjeżdżać, nie mogła sobie zbytnio na to pozwolić. Elizabeth posiadała wprawdzie dosyć pokaźny – jak na swoje miejsce zamieszkania – zbiór japońskiej literatury, jednak brakowało w nim ulubionych historii i autorów księżniczki.

Zniecierpliwiona brunetka odłożyła kodeks na miejsce, a potem zaczęła krążyć po pokoju, chodząc śladami finezyjnego wzoru na dywanie. Z jakiegoś powodu działało to na nią bardziej uspokajająco niż czytanie, choć mogłoby się to wydawać zupełnie pozbawione sensu. W końcu Tomoko udało się tak bardzo skupić na chodzeniu śladami złotej wstęgi, że nawet nie zauważyła, gdy upłynął czas i do wnętrza salonu wszedł Tai.

Księżniczka poderwała nagle wzrok i skupiła się na twarzy chłopaka. Wydawał się… niezadowolony. Nie była pewna, co czuł – nie znała się na tym tak dobrze, jak Lizz; ale bez wątpienia mogła stwierdzić, że nie był szczęśliwy z tego spotkania. Było jednak zbyt późno, by się wycofywać, dlatego dziewczyna wzięła głęboki oddech i pewnie podeszła do Taia.

— Mam dla ciebie prezent gwiazdkowy. Nie wiem, czy w ogóle zechcesz go przyjąć, dlatego wolałam dać ci go w samotności — wyjaśniła odważnie niczym przyjaciółka i wręczyła chłopakowi niewielkie zawiniątko.

Tai patrzył przez chwilę zaskoczony to na Japonkę, to na zawiniątko, nie wiedząc, jak ma zareagować. Nie sądził, że różnica zdań w kwestii Michaelisa sprawi, że aż tak się od siebie odsuną. Sądził, że chwila oddechu pozwoli im spojrzeć na sprawę z dystansu, odnajdując wspólnie rozwiązanie. Jednak tak się nie stało. Widząc wyraz twarzy Tomoko, zrozumiał, że wcale nie chciał, by do tego doszło.

— Ja… Nic dla ciebie nie mam, przepraszam. I oczywiście, że przyjmę twój prezent — odpowiedział skruszony, nieznacznie zbliżając się do księżniczki. — Nie chciałem, żeby tak to się skończyło.

— Ja też nie. Ale nie zmienię zdania, ty najwyraźniej też nie. Co innego możemy zrobić?

— Sam nie wiem. Chciałbym… spróbować coś zmienić. Brakuje mi ciebie — przyznał chłopak.

Nie mógł się dłużej powstrzymywać, podszedł do Japonki i przytulił ją mocno, czując, jak przez jego ciało przechodzi fala gorąca. Brakowało mu dotyku dziewczyn, jej bliskości i orientalnego zapachu. Zależało mu na niej, nie chciał, by jakiś demon psuł to, co między nimi było. Świadomość, że z winy Michaelisa oboje byli smutni, doprowadzała go do szału.

— Chcesz mu wierzyć, to mu wierz. Ja nie będę, nie potrafię. Ale będę szanował twoją decyzję, bo za bardzo mi zależy, żeby przekreślać to z powodu tego… kamerdynera – wyznał, przyciskając dziewczynę mocniej.

Tomoko milczała. Nie chciała po raz kolejny przeprowadzać z chłopakiem rozmowy, której wynikiem będzie jedynie kłótnia. Dostrzegła jego starania i uznała, że sama również powinna się postarać i pozwolić Taiowi na posiadani własnego zdania. Poprzednim razem nie wyszło, ale czy wtedy naprawdę uszanowali swoje decyzje? Może potrzebowali czasu, by zrozumieć, co było najważniejsze?

~*~

Do Wigilii wszyscy zajmowali się sobą. Na kwadrans przed szóstą Sebastian zaczął powiadamiać wszystkich gości, że zbliża się pora posiłku. Nie zajęło mu to zbyt dużo czasu, większość domowników krążyła nieopodal jadalni, nie mogąc się doczekać kolacji. Głodni, podekscytowani i nieco zdenerwowani zasiedli przy stole, a kiedy Michalis wyprowadził z kuchni srebrny wózek zastawiony pierwszym daniem, wewnątrz pomieszczenia rozbrzmiała muzyka. Demon specjalnie poświęcił całą noc, by odnaleźć w Londynie nagrania z najcudowniejszymi świątecznymi utworami wykonywanymi przez największych artystów jakich znał świat.

Podniosła atmosfera nie znikała. Na stole pojawiały się kolejne dania, a brzdęk sztućców przerywały pełne ciepła rozmowy. Hrabianka czuła, jak całe jej policzki płoną, była niezwykle szczęśliwa. Ciotka zachowywała się tak, jak zawsze chciała, by traktowała ją i kuzyna; miała u boku ukochaną przyjaciółkę i służących, którzy byli dla niej jak rodzina. Wieczór upływał spokojnie, niemal magicznie i tylko widok stojącego z boku Sebastiana co jakiś czas napełniał serce Elizabeth smutkiem.

— Sebastian, pora na deser — oświadczyła, widząc, że wszyscy zjedli już swoje dania.

Spojrzała porozumiewawczo na demona, dając mu tym samym znać, by dodał środek nasenny do deseru hrabiny, a potem, jakby nigdy nic, powróciła do rozmowy. Frederic podniósł się z krzesła i zaoferował, że zagra coś na pianinie, ale Michaelis powstrzymał go, podchodząc do stołu.

— Proszę wybaczyć śmiałość, panienko, ale chciałbym zasugerować, by najpierw, póki wszyscy są jeszcze w pełni sił, zgodziła się panienka, bym oprowadził gości po ogrodzie. Byłoby wielką stratą, gdyby wszyscy zebrani goście nie mieli szansy podziwiać dzieła panienki rąk — powiedział dumnie, kłaniając się przed ukochaną.

Elizabeth zmieszała się i zająknęła nieelegancko. Jej policzki zalały się silniejszym rumieńcem. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, nie miała pojęcia, czemu kamerdyner postąpił niezgodnie z ich wcześniejszymi ustaleniami, jednak Rennell wydawała się szczerze zaciekawiona, dlatego nastolatka niepewnie przystała na propozycję.

— Serdecznie dziękuję. Wobec tego proszę, by udali się państwo wraz ze mną do głównego holu, skąd oprowadzę państwa po ogrodzie śnieżnych niezwykłości.

Demonowi niezwykle łatwo przychodziło odgrywanie swojej roli. Jego pani nie miała o tym pojęcia, ale wymyślił plan, który mógł pomóc im obojgu. Postawiona pod ścianą, Elizabeth nie miała innego wyjścia, jak tylko mu zaufać i cieszył się, że zrobiła to, prawie wcale się nie wahając. Rozumiał jej obawy, ale świadomość, że była w stanie oddać swój los w jego ręce, miło łechtała jego ego. Ostatnimi czasy odnajdywał coraz więcej zwyczajnych rzeczy, które napawały go ogromną satysfakcją. Przyzwyczaił się do tego uczucia i chciał, by towarzyszyło mu jak najczęściej. Miał nadzieję, że kiedy wszyscy domownicy zobaczą, co dla niej przygotował, poczuje to po raz kolejny, a kiedy hrabina zrozumie sugestię, którą podszyte były jego intencje, również Elizabeth spojrzy na demona nie tylko z zachwytem, ale i uznaniem oraz niesamowitą dumą, której zazwyczaj mu skąpiła. Szlachcianka potrafiła docenić ukochanego, zachwycać się jego umiejętnościami, gratulować mu zdolności i przyznawać, że był od niej lepszy, jednak duma była czymś, na co naprawdę musiał sobie zapracować, mimo tego, jak wiele dla niej robił.

— Proszę tędy — rzekł Michaelis, prowadząc grupkę ludzi pomiędzy kolejnymi rzędami kolorowych postaci ze śniegu.

— Elizabeth! To wspaniałe, one są kolorowe! Jak to zrobiłaś? — pytała podekscytowana hrabina.

— Użyliśmy barwników i odpowiednich farb, dzięki temu kolor się trzyma. To pomysł Sebastiana — wyjaśniła.

— Ach, tak! Twój kamerdyner to prawdziwy skarb. Chciałabym, żeby należał do mnie — zachichotała kobieta, chwytając podopiecznego za rękę.

— Ciociu, ja też pomagałem! Widzisz tego dużego z brodą? Zrobiłem go sam! Sebastian tylko pomógł mi postawić kulę na górze, bo była taaakaaa ciężka! — opowiadał uradowany chłopiec.

Uśmiech nie znikał z jego twarzy nawet na chwilę, odkąd przytulił się do Scarlet, gdy tylko zjawiła się w posiadłości. Zawsze marzył o tym, że spędzi święta w taki miły sposób i wreszcie mu się udało. Bez ciągłych uwag, przytyków i strofowania. Święta były tym razem prawdziwym wyrazem radości i rodzinnego ciepła, którego w sercu dziecka brakowało od śmierci rodziców. Dopiero takie chwile potrafiły choć na chwilę w pełni uciszyć smutek tlący się w jego młodym sercu.

— Na koniec naszej niezwykłej wycieczki, wielkie iglo, w którego wnętrzu mogą państwo podziwiać bałwany ze wszystkich zakątków świata! — oświadczył uroczyście Michaelis.

Włączył światełka, które sprawiły, że wielka kopuła pokrywająca plac na środku ogrodu rozbłysła dziesiątkami kolorów. Wewnątrz śnieżnego pomieszczenia demon wybudował bałwany, których insygnia i kolorystyka nawiązywała tematycznie do wielu niezwykłych miejsc na świecie. Francja, Japonia, Egipt, Chiny, Hiszpania, Niemcy, Ameryka, Włochy i wiele innych, które dzięki zdolnościom kamerdynera dało się bezproblemowo odróżnić, zachwycały oczy wszystkich, bowiem dotąd nikt oprócz demona nie widział, co kryło się wewnątrz iglo.

Okrzyki zachwytu i pochwały pod adresem budowniczego bałwanów nie miały końca, ale nie to było punktem kulminacyjnym podróży po ogrodzie – choć wszyscy właśnie tak myśleli. Sebastian stanął przy wyjściu z iglo i czekał, aż zebrani napatrzą się na jego dzieło i opuszczą wnętrze śnieżnego muzeum. Niska temperatura powoli dawala się we znaki. Ludzie zaczynali lekko drżeć i sugerować, że chcą wracać.

— Wracajmy, Sebastianie — zarządziła Elizabeth, przytulając zmarzniętego chłopca.

— Panienko. Chciałbym, żeby udali się państwo ze mną w jeszcze jedno, bardzo ważne miejsce.

— Ale obejrzeliśmy już wszystko…

— Elizabeth, pozwól swojemu służącemu wykonywać obowiązki — wtrąciła się hrabina. — Widać, że się napracował, pozwólmy mu błyszczeć!

Hrabianka skinęła głową i przygryzając język, by nie powiedzieć czegoś niemiłego. Nie tak umawiała się z demonem. Miał sprawić, że kobieta nie będzie chciała się do niego zbliżyć, podczas gdy wszystko co robił, przynosiło zupełnie odwrotny skutek. Cały magiczny nastrój zaczął się ulatniać, a szlachcianka coraz bardziej się denerwowała, mimo próśb księżniczki, by starała się zachować spokój. Tomoko jak zwykle wierzyła w Michaelisa i jego dobre intencje, nie miała złudzeń, choć Lizz wciąż nie potrafiła zrozumieć, skąd brało się w niej to ogromne zaufanie.

— Panienko. Zdaję sobie sprawę, że ostatnie miesiące były dla ciebie niezwykle trudne, dlatego przygotowałem to specjalnie z myślą o tobie. Wiem, jak uwielbiasz zimę i śnieg i pragnąłem, by te święta na zawsze pozostały w twojej pamięci. To mój prezent dla panienki, mam nadzieję, że będzie ci się podobał — wyjaśnił kamerdyner, a potem rozbił śnieżny blok pomiędzy drzewami, który skrywał prawdziwą niespodziankę.

Gdy śnieg rozpadł się na kawałki, oczom wszystkich ukazały się dwa bałwany: pierwszy ubrany w czerwoną śnieżną suknię, o długich włosach koloru kwitnącego wrzosu; w jednej z rąk trzymał czarną różę, drugą zaś podawał towarzyszowi: ubranemu w czarny frak i czerwoną kamizelkę, którego głowę dumnie zdobił srebrny rondel. W otoczeniu śnieżnej balustrady z motywem różanych pnączy z cierniami dwa bałwany ustawione na specjalnej platformie kołysały się spokojnie w rytm walca, a na ich głowy spadały delikatne płatki czerwonych, czarnych i białych róż. Ozdobiona lampkami konstrukcja odbijała świetlne refleksy, a kołyszące się na wietrze drzewa sprawiały, że blask lampek poruszały się delikatnie, tworząc dodatkowy, niezwykle poruszający efekt.

— Sebastian, to… — zaczęła Elizabeth, lecz głos z zachwytu utkwił jej w gardle.

Wszyscy patrzyli na parę bałwanów z zapartym tchem, nie mogąc wyjść z podziwu nad pomysłowością i doskonałym wykonaniem pracy kamerdynera. Wszyscy oprócz hrabiny wiedzieli również, czemu Michaelisowi tak bardzo na tym zależało i dlaczego włożył w pracę całe swoje serce.

Rennell wpatrywała się w śnieżne postaci, dłonie przyciskając do klatki piersiowej, z trudem powstrzymując łzy wzruszenia. Nie musiała o nic pytać, przekaz pracy służącego był tak jasny, że przez moment poczuła ogromny żal wyżerający dziurę w jej duszy. Miała ochotę skrytykować kamerdynera za jego bezczelność i łamanie zasad, ale widząc, jak Elizabeth patrzyła na bałwany i w jaki sposób niepoprawny służący patrzył na nią, zwyczajnie nie umiała tego zrobić. Zrozumiała, że mężczyzna musiał żywić do młodej Roseblack prawdziwie gorejące uczucie. Odpuściła więc – zgodnie zresztą z tym, na co liczył Michaelis.

— Sebastian… — jęknęła ponownie Elizabeth.

Była tak oczarowana prezentem, że nie dbała już o to, co powie ciotka. Chwyciła ukochanego za rękę i wtuliła się w jego pierś, ukrywając twarz w połach jego płaszcza, by wszyscy goście nie zobaczyli jej łez. Nie sądziła, że mógłby zrobić dla niej coś takiego. Każdy element instalacji emanował takim dopracowaniem, idealnością i zrozumieniem jej potrzeb i pragnień, że zwyczajnie nie potrafiła tego skomentować. Nikt nigdy nie dał jej czegoś takiego. Nikt, oprócz Sebastiana, nie był nawet blisko wprawienia ją w tak oszałamiające uczucie, że zwyczajnie nie potrafiła go wyrazić. Mogła jedynie wtulać się w ukochanego, czując, jak podnosi temperaturę ciała, by przy okazji nieco ją ogrzać.

— Kocham cię, demonie — szepnęła niemal niesłyszalnie, tak, by tylko Michaelis był w stanie ją usłyszeć.

— Ja ciebie też, kochanie. Wracajmy do środka — odparł równie cicho.

Dziewczyna z trudem oderwała się od niego i przetarła wilgotne oczy. Timmy podbiegł do niej, przytulił się i powiedział, że uważa ją za najpiękniejszego bałwana na świecie, co wywołało we wszystkich zebranych salwę pełnego wyrozumiałości śmiechu.

— Naprawdę czas wracać, trzeba rozpakować prezenty — powiedziała szlachcianka, po czym pod rękę z przyjaciółką i za rękę z kuzynek wróciła w towarzystwie rodziny do środka, by przy akompaniamencie gry Frederica wymienić się prezentami i zjeść deser.

~*~

Po powrocie do posiadłości Sebastian zaserwował wszystkim herbatę, by mogli ogrzać się po czasie spędzonym w mrozie. Wraz z napojem podał również niezwykle kunsztowne ciasta, pierniczki i makowce, a ukoronowaniem deserowego menu stał się wielopoziomowy tort czekoladowo-wiśniowy, zewsząd ozdobiony malutkim wisienkowymi skrzatami, które zachwyciły wszystkich zebranych. Michaelis wiedział, jak bardzo jego pani uwielbiała połączenie smaku szlachetnej czekolady z tajemniczą nutą wiśni, dlatego na każdą okazję starał się przygotowywać taki właśnie deser, by szlachcianka mogła wraz z pozostałymi gośćmi cieszyć się posiłkiem. Nie zabrakło również ciasteczek, o które Elizabeth ostatnio poprosiła go z własnej woli. Chciał, by te święta – ich ostatnie – były idealne.

Nie tylko jemu zależało na atmosferze. Tai, który przez cały wieczór był raczej markotny, ożywił się, gdy tylko wniesiono słodycze i nagle, jakby za dotknięciem magicznej różdżki, zaczął zachowywać się względem Tomoko tak, jakby ostatnie tygodnie wcale się nie wydarzyły. W rzeczywistości wyciągnął z nich wnioski, a gest księżniczki dał mu wiele do myślenia i ostatecznie doszedł do wniosku, że w imię uczucia warto zaryzykować. Nie znaczyło to, że wobec kamerdynera również zamierzał zachowywać się tak, jak przed poznaniem prawdy na temat jego tożsamości. Michaelis i Tomoko byli dwiema różnymi sprawami, których służący nie zamierzał więcej łączyć w imię własnego szczęścia.