Tom IV, LXXXIV

Wesołych świąt! 

Nie jestem zbyt dobra w składaniu życzeń, a przez ostatni spadek aktywności fp i komciów mam nienajlepszy nastrój, dlatego ograniczę się do tych najprostszych życzeń.

Życzę Wam tego, o czym pragniecie, bo to chyba najlepsze, czego można życzyć. Wybierzcie sobie, co to ma być :P. 

Tymczasem lecę, bo trzeba kończyć przygotowania, ale zostawiam Wam rozdział, żebyście mogli mi zrobić prezent komciami :*.

No i zrobiłam Wam specjalnego świątecznego arta – taki mały prezent :)/

Miłego! :*

=============================

Zbliżały się święta. Był dwudziesty grudnia, kiedy Timmy ponownie zawitał do posiadłości Roseblack, by wspólnie z kuzynką przygotować armię bałwanów. Niespełna trzy tygodnie rozłąki dało im się w kość bardziej, niż mogli się spodziewać, ale dzięki temu krótkiemu okresowi czasu, Elizabeth zdążyła już przywyknąć nieco do tego, co łączyło ją z demonem.

Ich wspólne nocy stały się normą. Każdego wieczoru Michaelis zakradał się do pokoju swojej pani i służył jej jako poduszka i ochrona przed koszmarami, których liczba drastycznie wzrosła, odkąd hrabianka poznała prawdę o Stwórcy. Cierpiały na tym kamerdynerskie obowiązki demona, dlatego po kilku dniach od powrotu z Londynu uzgodnił z Elizabeth, że kiedy będzie już spać, on zajmować się będzie pracą, a nad ranem będzie wracał, by być pierwszym, co nastolatka zobaczy po przebudzeniu.

Początkowo niechętnie, jednak w końcu dziewczyna przystała na prośbę kamerdynera. System sprawdzał się niewiarygodnie dobrze. Nawet nie była w stanie powiedzieć, czy był z nią przez cały czas czy jednak nie. Nawet gdy czasem budziła się w środku nocy, Sebastian leżał tuż przy niej, by otrzeć pot z czoła i zapewnić, że nie ma się czego bać.

Poza tym, co działo się wewnątrz posiadłości, o czym wiedział zarówno demon, jak i jego pani, w umyśle Lizz rozgrywało się coś, czego sama wciąż nie była świadoma. Przez minione tygodnie widziała się z Idą trzy razy. Za każdym z nich próbowała namówić swoją drugą świadomość, by pozwoliła jej ocknąć się z wiedzą niezbędną do zapobiegnięcia wojnie, jednak doppelganger pozostawał nieustępliwy do samego końca.

Zawsze, gdy się spotykały, Roseblack nie mogła się nadziwić, jak dodatkowe informacje momentalnie rozjaśniały jej umysł, pomagając złożyć porozrzucane elementy porzuconej układanki w całość. Gdyby na jawie wiedziała tyle, ile podczas spotkań z Idą, nie odpuściłaby i doprowadziła sprawę do końca.

Przez cały czas szukała sposobu, by przemycić chociaż szczątkowe informacje na zewnątrz. Próbowała wierszyków, skojarzeń, nawet siniaków, plecionek z włosów i zwykłych zadrapań, ale za każdym razem budziła się w idealnym stanie, a na pytania o to, czy w nocy była spokojna, Sebastian zawsze odpowiadał, że spała jak anioł i śmiał się, kiedy zirytowana mrużyła oczy. Była więc w kropce i w żaden sposób nie potrafiła wybrnąć z sytuacji.

Najgorsze było jednak uczucie oczekiwania. Z każdym kolejnym dniem czuła, jakby miał być ostatnim, Michaelis odnosił zresztą takie samo wrażenie. Oboje o tym nie mówili, skupiając się na przyjemnościach, by przeżyć te ostatnie dni tak, jak zawsze o tym marzyli. Wyprawa do Londynu na spacer, wizyta w muzeum, a nawet wycieczka po lesie, na którą hrabianka upierała się tak długo, aż demon nie uległ – spędzili te tygodnie w możliwie najlepszy sposób.

W piekle nie było już tak kolorowo, jak w świecie ludzi. Enepsignos dołączyła do dowódców wojsk, szkoląc kolejnych rekrutów, opracowując strategie i niechętnie komunikując się z gołębiami w celu wdrożenia taktyki opracowanej przez Kruka. Nie miała nikogo, kto mógłby ją wesprzeć. Jedynie Loki dawał jej minimum oparcia, które z dumy odrzucała, póki dowódca piekielnych legionów nie zrezygnował ze starań, uznając, że nie mał szans.

Zawsze pragnął powiedzieć królowej, że darzył ją wyjątkowym zainteresowaniem. Wprawdzie nigdy nie mógł zaoferować jej tego, co Kruk: królewskiego tytułu, nieograniczonego bogactwa, prawdziwej miłości, ale była dla niego ważna w ten demoniczny sposób, który w mniemaniu Lokiego nijak nie umniejszał mu w porównaniu z królem. Widząc jednak, że Enepsi nie potrzebuje, a nawet nie życzy sobie, jego względów, wolał się wstrzymać. I tak nie mógłby z nią uciec, to byłoby jawne wystąpienie przeciwko władcy, a skoro Kruk nie spisał dotąd praw normujących te kwestie, w piekle dalej obowiązywały zasady Beliala, a tych nie trzeba było nikomu przypominać. Karą za wszelkie wykroczenia przeciwko królowi była bezpowrotna śmierć. Gra nie była więc warta zachodu. Musiał się z tym zwyczajnie pogodzić.

Anielskie zastępy trenowały swych wojowników, nieprzerwanie rozbudzając w nich Łaskę, która miała okazać się tajną bronią w walce z przeciwnikiem. Trudno było zyskać absolutną pewność, że dany żołnierz w pełni opanował tę niezwykłą sztukę, dlatego opracowano test, który miał wprowadzać anioła w odpowiedni stan, w którym stworzone przez podwładnych Rafaela testy były w stanie wykazać z dokładnością do dziesięciu procent prawdopodobieństwo, że osobnik będzie w stanie skorzystać ze zdolności. Ci, których współczynnik wynosił powyżej siedemdziesięciu procent, kwalifikowali się do specjalnego oddziału i szkoleni byli inaczej.

Oczywistym było, że stali się kluczowi dla sprawy. Anioły, które nie miały szczęścia opanować Łaski, traktowane były jak mięso armatnie, które miało jedynie zmęczyć przeciwnika. Nikt oczywiście nie powiedział tego głośno, ale za to wszyscy wiedzieli, że właśnie tak to wyglądało.

Jedynymi, którzy podchodzili do sprawy niezwykle wstrzemięźliwie, byli bogowie śmierci. Szkoleni zaledwie nieco inaczej niż w normalnym procesie nauki, poinstruowani zostali, jaki jest ich główny cel, i jego mieli się trzymać. Szantaż Rafaela osiągnął zamierzony skutek, nie musiał zjawiać się po raz kolejny, by William zrobił dokładnie to, czego od niego wymagał. Z woli archanioła zarządca bogów śmierci był zmuszony wybrać spośród armii żniwiarzy grupę dowódców, których zadaniem było pokierowanie innymi jednostkami tak, by bez świadomości tego, co robią, wspomogły anioły. Zadanie nie było zbyt proste, lecz Williamowi udało się znaleźć odpowiednich shinigami.

Grell Sutcliff do nich nie należał. Wiedział dokładnie, jak wyglądała sytuacja, ale wypowiedział Spearsowi posłuszeństwo. Nie zamierzał pomagać gołębiom. Powiedział to otwarcie na jednym ze spotkań, za co w ramach kary za niesubordynację otrzymał kolejne sto lat pracy w dywizji zbieraczy. Nie narzekał. Od dawna planował przedłużyć swój pobyt. Najpierw kara za pozostawienie księgi w ludzkim świecie, teraz kolejna. W końcu udało mu się uzbierać nawet odrobinę więcej, niż pragnął zabawić w świecie przed odejściem na zasłużoną emeryturę.

~*~

Nastał długo wyczekiwany dzień. Dzień, kiedy teren posiadłości Roseblack stawał się bajową krainą pełną śnieżnych wojowników walczących w imię spokojnych świąt. Od samego rana wszystkim towarzyszył podniosły nastrój. Tego roku hrabianka zapowiedziała, że wybudują najpiękniejsze bałwany, jakie widział ten świat i nie była to jedynie metafora. Mówiła zupełnie poważnie.

Przygotowania do jednego z najważniejszych wydarzeń w roku rozpoczęła już na tydzień wcześniej, do późnej nocy szkicując na kartce pomysły na zaaranżowanie ogromnej przestrzeni otaczającej posiadłość. Na osobnej kartce zaś zapisywała najważniejsze informacje.

„Pamiętać, by zamykać bramę.”

„Każdy musi przygotować co najmniej trzydzieści bałwanów.”

„Zapewnić Sebastianowi swobodę – sparować go z Tomoko albo Taitem. Nie, z Taiem nie, z Tomoko.”

„Kupić rondle, węgiel, bronie, szaliki, czapki, farby i inne:…………..”

„Nie przeziębić się.”

„Nie poddawać się.”

„Kocham Sebastiana, ale to nie znaczy, że ma rację.”

Im dłużej pisała, tym lista coraz bardziej stawała się zbiorem luźnych skojarzeń, a kiedy demon ją zobaczył, nie potrafił powstrzymać się od śmiechu. Oczywiście wytknął dziewczynie swoją nieomylność, ale ostatecznie tylko się droczyli.

Z samego rana, tuż po wspólnym śniadaniu, które odbyło się o ósmej rano – godzinie, o której hrabianka nigdy nie wstawała z własnej woli – wszyscy przygotowali się i posłusznie wyszli na miejsce zbiórki, którym tradycyjnie już był podjazd przed głównym wejściem. Elizabeth wyszła jako ostatnia, chcąc stworzyć odpowiednio napiętą atmosferę, by wszyscy wiedzieli, jak ważne mieli przed sobą zadanie.

Zeszła po kilku schodkach z plikiem kartek w ręce stanęła naprzeciwko zebranych.

— Witam was po raz kolejny w tym miejscu, w tym samym celu choć o nieco innym czasie niż zwykle. Zebraliśmy się tu, jak zapewne wiecie, by ponownie podtrzymać tradycję rodzinną i sprawić, by cały teren posiadłości ozdobiły najcudowniejsze bałwany w historii. By to osiągnąć, będziemy musieli starać się ze wszystkich sił. Jest nas więcej niż ostatnio, więc powinniśmy dać radę. Dziękuję Timmy’iemu, Kate i Fredericowi, że w tym roku zasilili nasze szeregi. Dobrze, a teraz Sebastian rozda wam projekt. Zaczniemy od prostych bałwanów — powiedziała i wyciągnęła kartki w stronę demona.

Michaelis odebrał je od nastolatki i przeszedł wzdłuż szeregu domowników, wręczając każdemu z nich kopię planu całej rozbudowanej aranżacji. Dopiero, gdy trzymali kartki w rękach, dziewczyna kontynuowała.

— Jak możecie zobaczyć na planie, każdemu z was przyporządkowana została jedna litera alfabetu, zaś kolorom odpowiadają rodzaje bałwanów. Wszystko jest na legendzie u dołu strony. Zaczynamy od niebieskich, czyli tych najłatwiejszych. Zwyczajne trzy kule, badyle, rondle na głowach. To pierwsza linia. Mają być niepozorne, więc nie musicie się zbytnio starać. W tym roku chodzi o to, by w miarę wchodzenia w głąb, odkrywać coraz większe piękno. Oczywiście punkt kulminacyjny znajdzie się w ogrodzie. Tak, jak w zeszłym roku. Nad nim jednak będzie pracował Sebastian, wieczorem. Do tego czasu musimy zrobić wszystko inne — wyjaśniła, przerywając na chwilę, by nabrać więcej powietrza. — Wszystko jasne?

— Lizzy, a ja będę lepić z tobą? Bo tak tu nakreśliłaś, że sam nie wiem… — zapytał Timmy, przyglądając się kartce ze wszystkich stron.

Zresztą nie on jeden. Wszyscy, oprócz Sebastiana oczywiście, patrzyli na rozpiskę hrabianki, nie mając pewności, co właściwie przedstawiała. Liczba zaznaczonych na planie bałwanów była przeogromna, a drobne literki i mało wyraziste kolory okazały się mniej jednoznaczne, niż wydawało się dziewczynie.

Lizz zerknęła na kamerdynera i skrzywiła się, widząc jego pełen satysfakcji uśmiech. Wiedział o tym, przewidział już wcześniej, co chwilę powtarzając, że nikt nie zrozumie. Ale jej wszystko wydawało się takie przejrzyste, że zwyczajnie mu nie uwierzyła. A jednak okazało się, że jak zwykle się nie mylił.

— Sebastian wytłumaczy wam to jeszcze raz. Timmy, na razie idziesz ze mną, budujemy tutaj z przodu, obok nas Kate i Tai — westchnęła nieco osowiała szlachcianka i powoli ruszyła na miejsce.

Chodzenie o kulach po śnieżnych zaspach nie należało do najłatwiejszych, ale nie zamierzała się poddać już na starcie. Zawsze istniały jakieś komplikacje – powinna wiedzieć o tym najlepiej. To nie był jednak powód, by złamała jedno z postanowień zapisanych na kartce kilka dni temu. Chciała dać z siebie wszystko, sprawić, by Michaelis przestał już patrzeć na nią jak na kogoś, kto ciągle potrzebował pomocy. Starała się uniezależnić najbardziej, jak to było możliwe, ale nie wszystko dało się tak prostu przywrócić do normy, a że była z natury niecierpliwa, zwyczajnie doprowadzało ją to do szału.

Kwadrans później wszyscy byli już zajęci budowaniem. Timmy śmiał się i uśmiechał przez cały czas, ze wszystkich sił pomagając siostrze i jako jedyny nie dając jej odczuć, że była niepełnosprawna. Tai bez przekonania lepił kolejnych żołnierzy, rozmawiając niezobowiązująco z Kate, która wpadła w słowotok na temat tego, jak bardzo lubiła zimę i jak cieszyła się, że lady Roseblack dała jej szansę uczestniczenia w tak wyjątkowym wydarzeniu.

Tomoko nie chciała pracować z Taiem. Ich relacja oziębiała się z każdym dniem, od kiedy chłopak poznał prawdziwą tożsamość Sebastiana. Pod tym względem nie potrafili dojść do porozumienia. Wielokrotnie starali się zwyczajnie omijać ten temat, ale zbyt wyrazista różnica zdań zwyczajnie im to uniemożliwiała. Wciąż im na sobie zależało, ale nie potrafili być razem. Wszystkie konwersacje w końcu nawiązywały do wzajemnego niezrozumienia, psując budowaną od lat znajomość. Zgodnie uznali, że nie było warto. Woleli odczekać, aż uda im się wymyślić jakieś rozwiązanie, a do tego czasu zwyczajnie się unikali.

Księżniczka nie była z tego powodu szczęśliwa. W objęciach przyjaciółki przepłakała kilka wieczorów, gdy wreszcie, po ciężkich dniach pracy, mogła sobie pozwolić na odrobinę prywatności. Jednak z czasem wszystko stawało się łatwiejsze i nauczyła się funkcjonować na nowych zasadach. Dlatego wraz z Jeanny lepiła kolejnych śnieżnych rycerzy, a z jej ust nie znikał uśmiech.

Sebastianowi przypadł do pomocy Thomas i Frederick. Ze względu na stan zdrowia stangreta szybko jednak trio zmieniło się w duet, a starszy mężczyzna zobowiązał się zadbać o odpowiednie wyżywienie. Pracował więc w kuchni, parząc herbatę i przygotowując kanapki, by wszyscy mogli na bieżąco uzupełniać deficyt energetyczny.

Po kilku godzinach, kiedy słońce powoli znikało za koronami zaśnieżonych drzew, większość śnieżnych postaci była gotowa. Zmęczeni, lecz szalenie usatysfakcjonowani, domownicy wrócili do wnętrza posiadłości kuchennymi drzwiami i wspólnie zasiedli przy stole.

Sebastian namawiał, by przenieśli się do jadalni, jednak przytulna, ciepła atmosfera kuchni zdecydowanie bardziej im pasowała. Trzeba było przynieść więcej krzeseł. Tai i Thomas siedzieli na skrzynkach, a kamerdyner krzątał się po pomieszczeniu, co chwilę donosząc jedzenie, ale nikomu nie przeszkadzały drobne niewygody. Byli zadowoleni, zmęczeni i dumni ze swojej pracy. Po raz pierwszy od dawna siedzieli w tak licznym gronie i jedynym, co krążyło im po głowach, było świętowaniu sukcesu. Magiczna atmosfera przypominała niemal tę świąteczną, za którą tęsknili dorośli, pamiętając ją z czasów dzieciństwa, i która zawsze napawała serca dzieci przeogromną radością w najczystszej postaci.

— Lizz, to jest niesamowite! Ich jest tak dużo, to wygląda cudownie! — chwalił Tai, przez moment zapominając o wszystkim, czego się dowiedział i co skutecznie rujnowało jego nastrój.

— Poczekaj, aż ozdobimy je lampkami! I kolorami! Ale to już jutro! — odparła podekscytowana.

— Lizzy, ja ci pomogę! Koniecznie chcę udekorować te z ogrodu! — zaoferowała Tomoko.

— A ja bym chciała zająć się tymi na samym froncie. Przyda im się nieco barw wojennych! — dodała Kate.

— Jasne! Zapiszmy to!

Lizz machnęła na Sebastiana, a ten podał jej kartkę i pióro. Zapisała imiona domowników, a obok nich zadania, których dobrowolnie się podjęli. Nie wszyscy chcieli wziąć udział w kolorowaniu. Thomas wolał zająć się przygotowaniem obiadu, nie czując się swobodnie w niczym, co miało związek z dekorowaniem, za to Frederic z góry powiedział, że doskwierający ból kręgosłupa zwyczajnie mu na to nie pozwoli. Nikt nie miał pretensji, początkowo Lizz zamierzała wykańczać bałwany samodzielnie, więc nawet najmniejsza pomoc była na wagę złota.

Tego dnia zostało już tylko jedno zadanie do wykonania. Elizabeth nie mogła się doczekać, by zakraść się za Michaelisem, by podglądać go przy pracy. Zawsze uwielbiała oglądać, jak używał swoich demonicznych zdolności. Niesamowicie szybkie ruchy, idealna precyzja i przechodząca wszelkie pojęcie siła w połączeniu z tak doskonałą powierzchownością sprawiały, że wydawał jej się niczym spełnienie marzeń w najczystszej postaci. Chętnie korzystała z każdej chwili, by choć przez kilka sekund na to popatrzeć.

Dlatego też nie zamierzała wzbudzać podejrzeń, nie planowała również zbytnio naciskać, że mu pomoże. Pragnęła uchwycić demona w sytuacji, gdy sądził, że nikt go nie obserwuje. Pamiętała te kilka chwil, kiedy udało jej się go takiego zobaczyć. Przedziwny ucisk w piersi, jakby jej serce nagle zadrżało wbrew swemu naturalnemu rytmowi, na którego wspomnienie dalej dawała radę uszczknąć choć odrobinę niesamowitego uczucia, od czasu do czasu wracał do niej w snach, nawołując, by zdołała odświeżyć ten widok.