XXXII

Dziś mam dla Was małą niespodziankę. Mam nadzieję, że zachęci Was do dalszego czytania.

Niedługo zakończę pierwszy tom i po krótkiej przerwie, przejdę do publikowania drugiego. Tam pojawi się kilka nowych postaci. 

Specjalnie dla Was, stworzyłam rysunek poglądowy jednej z nich. Mojej ulubionej. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Nie jestem zbyt dobra w kolorowaniu, bądźcie wyrozumiali :P
Jak zwykle, czekam na Wasze propozycje do BS i artów oraz na wskazówki i krytykę w komentarzach.
Zapraszam do lektury :)

========================================

Obudziła się trącana w łokieć przez niecierpliwie wiercącego się wewnątrz karety, czerwonowłosego shinigami.

– No wstawaj wreszcie, ludzka dziewczyno! – jęczał co chwilę, nie mogą usiedzieć w miejscu.

 Elizabeth przetarła oczy i przez chwilę w wielkim zdziwieniu przyglądała się towarzyszowi, nim dotarło do niej, kim jest i co się wydarzyło.

– Zamknij się! Właściwie, po co ze mną jedziesz? – warknęła na niego.

– Czy już ci nie mówiłem, że jesteś mi potrzebna?

– Racja – odparła, lekko kiwając głową. – Ale wciąż nie wiem, po co dokładnie.

Chwyciła się za kark. Palący ból stawał się coraz słabszy. Było w nim jednak coś dziwnego, czego nie potrafiła zrozumieć. Niósł ze sobą uczucie głębokiego niepokoju i pustki, niemożliwej do wypełnienia.

                Konie parsknęły radośnie, zatrzymując ciągnięty powóz przed rezydencją. Hrabianka popatrzyła na irytującego towarzysza i głęboko westchnęła.

– Jeżeli koniecznie musisz tam wejść, są warunki – zaczęła, wzbudzając w shinigami zaciekawienie. – Po pierwsze, nie przyznajesz się prze służbą, kim naprawdę jesteś. Po drugie, nie używasz swoich mocy i tego urządzenia. – Wskazała dłonią błyszczącą kosę, stojącą w rogu karety. Na koniec… Zastępujesz Sebastiana, jako mój kamerdyner. Zdejmij z siebie ten krzykliwy płaszcz i zachowuj się jak należy. Jeśli dobrze pamiętam, to byłeś już lokajem, nie powinieneś mieć z tym problemów – dokończyła swoją wypowiedź i skinęła głową, nakazując mu, by jak przystało na dobrego służącego, pomógł jej wysiąść.

Jęknął po raz kolejny, ale przystał na jej propozycję. Była mu niezbędna do wykonania zlecenia, jeśli zawiedzie, William na pewno nie odda mu kosy na stałe. Wyszedł, skupiając na sobie zdziwiony wzrok młodego bruneta, który wyszedł przywitać swoją panią i pomóc wnieść zakupy.

– Tai. To jest Grell, zastępuje Sebastiana – wyjaśniła pospiesznie, zanim shinigami zdążył się odezwać.

Nie ufała dziwacznemu natrętowi. Nie było w tym nic dziwnego, w końcu, gdy widziała go ostatni raz, próbował zetrzeć ją z powierzchni ziemi.

– Wnieście zakupy. Grell, jak skończysz, przyjdź do mojego gabinetu – rozkazała, odgrywając swoją rolę.

Czerwonowłosy obrócił się wokół siebie i pokłonił teatralnie. Był już późny wieczór, a ona wciąż była wykończona, jednak nie zamierzała pozwalać zboczonemu mężczyźnie wejść do swojej sypialni.

 Poszła do pokoju i usiadła za biurkiem. Dopiero tam pozwoliła, by wszystkie myśli i uczucia wyszły na wierzch. Nie rozumiała, co tak naprawdę się wydarzyło. Dlaczego Sebastian zachował się w taki sposób? Czy to była jej wina, i jaki miało to związek z symbolem na jej kontraktu? Chwyciła w dłoń błyszczący, fioletowy kamień, który stale nosiła na szyi, i mocno zacisnęła na nim dłoń. Wydawał się ogrzewać jej skórę znajomym ciepłem.

Głośne pukanie do drzwi przestraszyło ją, wyrywając z chwilowego zamyślenia. Podskoczyła na krześle.

– Wejść – odparła po chwili.

Bóg śmierci wszedł do środka i zbliżywszy się do dziewczyny, bezwstydnie rozsiadł się na krześle. Jego zachowanie straszliwie ją irytowało. Skrzywiła się i splotła ręce na piersi, odchylając się do tyłu w szerokim, obrotowym fotelu.

– Wyjaśnij mi, co tam się wydarzyło – rozkazała, poważnym tonem.

Mężczyzna wydał z siebie kilka nieprzyzwoitych dźwięków, oparł łokcie na blacie biurka i nabrał powietrza.

– Dlaczego uważasz, że cokolwiek ci powiem? – zapytał tajemniczo, marszcząc brwi.

Błysk w jego oku sprawił, że szlachcianka poczuła się odrobinę niepewnie.

– Bo jestem ci potrzebna – wyjaśniła, zdobywając się na stanowczy ton.

– Racja… Niech będzie! Ale robię to tylko przez wzgląd na Sebusia.

– Do rzeczy… – burknęła, krzywiąc się.

– Sebuś został, jakby to powiedzieć, hmmm… Opętany! – Nagle podniósł głos, a Elizabeth popatrzyła na niego, jak na wariata. – Tak! Tajemnicza siła zawładnęła jego sercem, wyrywając go z twoich rąk, a włada nią przebiegła wiedźma. Dusza, która wymknęła się śmierci! – Wypowiadał słowa, jakby recytował dialog jakiejś sztuki teatralnej.

– Wyrwała się śmierci? – zainteresowała się.  – Co masz na myśli?

Grell wbił w nią swoje jasnozielone oczy i energicznie przysunął się do niej.

– Oddała swoją duszę za ratunek przed śmiercią, w ten sposób uciekła przed przeznaczonym jej losem. Należące do niej Cinematic Record zostało skradzione. Przez kilkaset lat nie mogliśmy ich znaleźć – wyjaśnił, nie ukrywając niezadowolenia.

– Skoro oddała swoją duszę, to czy nie powinna i tak umrzeć?

– Właśnie w tym rzecz. Jej dusza nie została zabrana, nie wiemy, dlaczego. William w końcu ją odnalazł i kazał mi naprawić ten błąd. Ach Will, nie wiedziałem, że darzysz mnie takim zaufaniem! – Po raz kolejny zaczął prowadzić monolog, którego tym razem dziewczyna nawet nie próbowała słuchać.

Zastanawiała się nad tym, co jej powiedział. Czy możliwa była ucieczka przed kontraktem z demonem? A może on sam zrezygnował z duszy? Czy to w ogóle możliwe? Przekraczało to jej ludzkie pojęcie. Na dodatek, całe to Cinematic Record, byłoby mniej problematycznie, gdyby mogła to zobaczyć.

– Mógłbyś przestać? – Uspokoiła go, pozbierawszy myśli.

Westchnął niepocieszony i uspokoił się, mocno opierając plecy o miękki fotel.

– Wytłumacz mi, co to znaczy, że jestem ci potrzebna.

– Zawarłaś kontakt  z demonem – odpowiedział, zdziwiony, że jeszcze się nie domyśliła. – To znaczy, że łączy cię z nim nierozerwalna więź. Jest w stanie odnaleźć cię, gdziekolwiek byś nie była. Zamierzam wykorzystać tę więź, żeby go odszukać – wyjaśnił, poważniejąc.

Widząc go tak niesamowicie skupionego, opowiadającego z przejęciem o swoim planie, zachciało jej się śmiać. Koncentracja zupełnie do niego nie pasowała.

– Dlatego jeszcze mnie nie zabiłeś? – zapytała, przerywając chwilową ciszę.

Mężczyzna spojrzał na nią wyniośle i lekkim, rozbawionym tonem wyprowadził hrabiankę z błędu.

– Opacznie to zrozumiałaś. Moją intencją nigdy nie było zabicie cię. Jestem shinigami, nie żywimy uczuć do istot ludzkich, jesteście nam obojętne. Jedynym powodem mojego zachowania było wykonywanie przydzielonego zadania. Osobiście nic mnie nie obchodzisz. Jednak… - zamilkł na chwilę. – Interesuje mnie, co takiego Sebuś w tobie widzi. Moim zdaniem jesteś zupełnie zwyczajna.

– Naprawdę jesteś w stanie to zrobić? – spytała zamyślona, zupełnie ignorując jego brak szacunku.

– Zrozumiem, jeśli będziesz stawiać opory. – Popatrzył na nią ze współczuciem. – W końcu, kto by nie skorzystał z szansy odzyskania swojej duszy.

– W takim razie, zróbmy to. – Energicznie podniosła się z fotela, uderzając dłońmi o blat biurka.

Zielonooki bóg śmierci otworzył usta ze zdziwienia. Dokładnie przyjrzał się zdeterminowanej nastolatce i zaśmiał się pod nosem.

– Chyba zaczynam rozumieć… Jesteś pewna, że tego chcesz?

– Niczego w swoim życiu nie byłam tak pewna. Musimy to zrobić. Musimy go uratować.

– Naprawdę tak bardzo pragniesz oddać mu swoją duszę? To napra…

– Zawarliśmy kontakt – przerwała mu podnosząc głos. – Na jego mocy uratował mnie przed piekłem, do którego wpakowali mnie ludzie. Zobowiązał się trwać przy moim boku, dopóki nie spełni się moja wola, a ja przysięgłam oddać mu swoją duszę. Ta prawda pozostanie niezmienna. Coś raz odebrane, nigdy nie zostanie zwrócone. Taka jest naturalna kolej losu. Poświęciłam jedyną, wartościową dla niego, rzecz, która była w moim posiadaniu. Nie złamię danego słowa, wynagrodzę go za pomoc – mówiła z niewiarygodną, wręcz nieludzką, wiarą w swoje słowa.

Grell powoli dostrzegał, czym przyciągała jego uwagę. Honor i poświęcenie, jakie przepełniało serce młodej szlachcianki, było doprawdy niebywałe, godne szacunku. Nigdy dotąd nie spotkał człowieka, który bez najmniejszego cienia strachu czy wahania, parł do przodu wiedząc, jak wysoką cenę musi zapłacić.

– Nie oczekuję, że to zrozumiesz – dodała spokojniej.

– Ależ oczywiście, że rozumiem – rzekł radośnie, a na jego twarzy zaczął pojawiać się chytry uśmiech. – Kochasz go.

– To niedorzeczne – prychnęła, nadymając policzki. – Skończmy już tę bezproduktywną rozmowę, Grellu Sutcliff. Zabierz mnie do Sebastiana.

– Nie – odparł krótko.

– Co? – Zapytała zaskoczona, patrząc na niego szeroko otwartymi z niedowierzania oczami.

– Jestem zmęczony, muszę się wyspać. Poza tym, źle wyglądam. – Zmierzwił dłonią potargane, szkarłatne włosy. – Nie mogę pokazać się Sebusiowi w takim stanie! – zaczął piszczeć, czerwieniąc się. – Ruszymy jutro rano.

Serce dziewczyny ogarnęła złość, która szybko ustąpiła rozsądkowi. Ona również była niesamowicie wyczerpana, w takim stanie nie mogła ruszyć na ratunek służącemu. Nie miała pojęcia, co dokładnie się wydarzy, potrzebowała zregenerować siły, by dać radę stawić czoło temu, co ją czeka. Westchnęła i z niechęcią przyznała mu rację.

– W takim razie, spotkajmy się tutaj jutro rano – zarządziła.

Mężczyzna skinął głową i podniósł się z siedziska. Zrobiła to samo. Razem wyszli na korytarz.

– Tai wskaże ci pokój – powiedziała, odwracając się do niego tyłem. Po chwili zniknęła za rogiem, pozostawiając shinigami samego.

~*~

                W ciemności, która panowała w pokoju, dziewczyna poruszała się z niezwykłym wdziękiem, jakby była stworzona do nocnego życia. Brak światła nie wzbudzał w niej lęku, wręcz przeciwnie, spowita mrokiem sypialna w jej oczach była dużo bardziej przytulna. Podeszła do okna i usiadła na szerokim parapecie. Przyłożyła czoło do chłodnej szyby, a zasłoną okryła się jak kocem. Często tak robiła, kiedy była mała, jednak odkąd jej życie wywróciło się do góry nogami, zasadniczy kamerdyner zabronił jej wykorzystywania kotary w ten sposób. Przynosił jej prawdziwy koc i delikatnie układał go na drobnych ramionach swojej pani. Teraz go nie było, znowu. Ledwie zdążyła zapomnieć o przerażającym, konsumującym ją uczuciu pustki, a ono ponownie powróciło, by nią zawładnąć. Obawiała się poznania prawdy. Ze słów Boga Śmierci wynikało, że demon był pod kontrolą wiedźmy, ale jeśli jego słowa były prawdziwe? Jeśli rzeczywiście tak o niej myślał? Jeśli od początku kłamał, obiecując jej szczerość? Czy ostatnie lata jej życia były niczym więcej, jak ułudą?

– Nie! Nie mogę tak myśleć. Muszę mu ufać. Sebastian by mnie nie zdradził…– przywoływała do porządku skołatane myśli.

                Znużenie wzięło nad nią górę. Wśliznęła się do łóżka i sięgnęła do jednej z szuflad nocnego stolika. Pióro demona leżało skrzętnie ukryte pod stertą papierów. Wyciągnęła je i przytuliła do swojej twarzy.

– Dlaczego ciągle coś nas rozdziela? – zapytała szeptem.

Pogrążona negatywnymi myślami powoli odpływała do krainy snów, uświadamiając sobie, długo skrywaną prawdę…

– Kocham cię!

– Co ty wygadujesz?

– Mówię, że cię kocham. Tak bardzo cię to dziwi?

– Nie uważasz, panienko, że to dosyć nietypowe, by żywić takie uczucia do swego sługi?

– Ale ty nie jesteś tylko moim sługą, jesteś też demonem! I uratowałeś mnie przed tymi ludźmi. Opiekujesz się mną i uczysz mnie i nawet dmuchasz na moje skaleczenie, zupełnie jak mama!

– Nie jestem twoją matką…

– Ale jesteś moją rodziną. Jedyną, jaką teraz ma,m i kocham cię. Już zawsze…

– …będę cię kochać. – Niewyraźnie wypowiadane słowa, wydobywające się z ust śpiącej, czerwonowłosej szlachcianki niesamowicie bawiły Sutcliffa, który bezwstydnie ignorując jej rozkaz, nie mogąc doczekać się, kiedy wreszcie wstanie, wszedł do jej sypialni.

Stał dłuższa chwilę nad jej łóżkiem, przyglądając się, jak komicznie wyglądała śpiąc z otwartymi ustami, jednak to, co usłyszał, jeszcze bardziej go rozbawiło. Elizabeth leniwie otworzyła oczy i pisnęła ze strachu, widząc rekinie zęby mężczyzny, szczerzące się tuż nad jej twarzą. Uderzyła go z całej siły w twarz. Odsuwając się w tył, mężczyzna potknął się o stojące nieopodal krzesło i z impetem przeleciał kilka metrów i przewrócił się, uderzając tyłem głowy w ścianę.

– Co ty tutaj robisz?! Czy nie wyraziłam się jasno? Mieliśmy się spotkać w moim gabinecie! – wrzasnęła na niego.

– Ale tak długo spałaś, że zdążyłem się znudzić – jęknął, stanął na nogi i zaczął rozmasowywać obolałą czaszkę.

– Wyjdź stąd i idź do gabinetu, zaraz przyjdę. – wycedziła przez zęby.

Kiedy opuścił sypialnię, pospiesznie ubrała granatową suknię do kolan, grube rajstopy, wiązane buty do połowy łydek, chwyciła pospiesznie pierwszy z brzegu płaszcz i pognała w stronę pomieszczenia, w którym miał na nią czekać.

– Ruszajmy! – krzyknęła, energicznie otwierając drzwi.

Mężczyzna patrzył na nią rozbawiony, bawiąc się rękojeścią swojej broni.

– Tak bez śniadanie, ani herbatki? To bardzo nieuprzejme! – zaprotestował.

– Ty już chyba jadłeś.

– Masz rację, droczę się tylko. – Kokieteryjnie machnął ręką. – Nie zamierzasz nic jeść? – zapytał.

– Nie twoja sprawa. No już, prowadź do Sebastiana! – ponaglała go.

Zbliżył swoją twarz niebezpiecznie blisko jej ust i wbił jasnozielone tęczówki w jej błyszczące determinacją oczy.

– Nie tak szybko. Najpierw musisz dać mi kawałek swojego kontraktu – wyjaśnił.

Zaskoczona, zrobiła kilka kroków w tył i popatrzyła na niego podejrzliwie. Dłonią zasłoniła znamię na karku.

– Kawałek kontraktu, co to niby znaczy?

– To znaczy, że musisz dać mi jego cząstkę. Pokaż mi go – polecił przywołując ją do siebie skinieniem palca, ponownie zbliżając się do coraz bardziej niepewnej nastolatki. Zrobiła krok na przód i odgarnęła włosy. Jego oczom ukazał się wyblakły symbol pieczęci, którą dobrze znał. Jej część znajdowała się we włosach dziewczyny.

– Poskąpił ci swojej mocy – skomentował, przyglądając się znamieniu.

– O czym ty znowu gadasz? – denerwowała się.

– Nie słyszałaś o tym, że im bardziej znak jest widoczny, tym silniejsza jest jego siła? – Zniżył ton głosu, oczekując na reakcję dziewczyny. Był ciekaw jej oburzenia i podważania wierności demona.

– Wspominał coś, ale bez względu na to, gdzie znajduje się znak, nasz pakt jest wystarczająco silny. Zapewniam cię, nie musisz się o to martwić. – Uśmiechnęła się przebiegle, zuchwałym tonem odpowiadając na jego pytanie.

– Wyblakły. Wiesz, co to oznacza?

– Hm?

– Odebrała ci to. Sebastian Michaelis już nie należy do ciebie. Znak, który was połączył, nie jest już niczym więcej niż zwykłym tatuażem. 

Seth